Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
404. ad Ξ 200.
410. ad Ζ 488, p. 106.
[*](1 οὐ γὰρ L 2 sqq. in numeris verbis aut signis exprimendis cod. B secutus sum, L in ea re non ubique congruit 5 ἁρματοτροφούντων coni. Kamm., p. 61 6 post ἅρμαϲιν quinque fere litt. eras. B 7 ὥϲτε τὸ L 9 εζονται L διακόϲια conieci; διακόϲιοι B, ϲ L, Mamm. ϲ ὄντων (sc. ἁρμάτων) ὗ’ ἵπποι 10 ἵπποι codd., mutavi e coni. 11 ὡϲ pro ὥϲτε L 12 δὲ om. L 13 μυρία B 14 nisi nonulla interciderunt, pro ϲ scribendum κ 16 βαϲίλειον L. 18 Διόϲπολιϲ corr. e Διὸϲ πόλιϲ B 19 παρὰ τὴν Δ. L. Κάϲτωρ Wyttenb. ap. Din. dorf.; Κάτων codd 23 χίλιοι δὲ ἵπποι L 24 ὠνομάζοντο L)[*](βασίλεια τῆς Αἰγύπτου, εἰς ἃ πολλοὺς ἔφερον φόρους Λίβυες Αἰγύπτιοιt αἰθίοπες· νῦν δὲ Διόσπολις ὀνομάζεται. εἶχε δὲ κώμαςρ μὲν τρισμυρίας γλ΄ ⟨Ϛλ΄ Lp⟩, ἀρούρας δὲ γψ΄ καὶ πύλας ρ΄, ἀνδρῶν δὲ μυριά δας ψ΄ ⟨ἀνδρ. — ψ΄ om. Lp⟩. ταύτην ἐτείχισεν ὁ βασιλεὺς Ὄσιρις. ἐξ ἑκάστης δὲ πύλης ἐστράτευον ὀπλὶται μὲν μύριοι, ἱππῆες δὲ χίλιοι, ἁρματηλάται δὲ διακόσιοι. Θήβη δὲ ὡνόμαστο ὑπὸ Ἑλλήνων, ὑπὸ δὲ Περσῶν ὕστερον ἐπορθήθη. Cf Horn. v. 383, Eust. p. 758, sqq.)443.---εἰ ὑπὸ Φοίνικοϲ οὖν πεπαίδευται, τί παρὰ Χείρωνοϲ[*](B f. 123ᵇ ad πρηκτῆρα. Lp f. 163a c. l. ὣϲἄνἔπειτα.) ἐδιδάχθη; δῆλον ὅτι πολεμικὴν καὶ ἰατρικήν.
447. v. infra ad lin. 12 sqq.
453 sqq. ἀπρεπὲϲ τοιαῦτα περὶ αὑτοῦ διεξιέναι πρὸϲ μηδὲν ἀναγκαῖον.[*](*B f. 123b ad παλλακίδι προμιγῆναι. L f. 195a, Π.) οἱ μὲν οὖν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ λύουϲιν, ὅτι προμιγῆναι οὐδεμίαν ἔχει ἀτοπίαν, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ, ὅτι τὰϲ παλλακίδαϲ διαβάλλει τὸν Ἀχιλλέα ἕνεκα τῆϲ Βριϲηίδοϲ χαλεπαίνοντα.
διὰ τί ὁ Πηλεὺϲ τὸν Φοίνικα τοιαῦτα ἡμαρτηκότα, ὥϲτε τῆ παλλακίδι[*](*B f. 124a ad ὁ δέ με πρό- φρων v. 480. L f. 194a, Π.) τοῦ πατρὸϲ ϲυγγενέϲθαι καὶ τῷ πατρὶ ἐπιβουλεῦϲαι, ὅμωϲ διδάϲκαλον τῷ υἱῷ ϲυνέπεμψεν, ἢ ὅτι ὥϲπερ ἰατροὶ ἄριϲτοι ἐγγίνονται οὐχ οἱ μὴ ἠρρωϲτηκότεϲ οὐδὲ ἠρρωϲτηκότεϲ μὲν μὴ εἰδότεϲ δὲ τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰϲ αἰτίαϲ, ἀλλ᾿ οἱ ἄμφω ἔχοντεϲ, οὕτω καὶ ϲύμβουλοι ἄριϲτοι οὐχ οἱ ἄπειροι τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ᾿ οἱ ἔμπειροι, οὐδὲ οἱ ἐντὸϲ ἐμπειρίᾳ μὲν γενόμενοι μὴ οἱόμενοι δὲ ἡμαρτηκέναι. παρῆν τῷ Φοίνικι· καὶ γὰρ ἥμαρτε καὶ ἁμαρτὼν ἔγνω ὅτι ἥμαρτε, καὶ προϲεπιγνοὺϲ ὅτι ἥμαρτεν ἑαυτὸν τετιμώρηκε διὰ τῆϲ ἑκουϲίου φυγῆϲ. ὁ τοιοῦτοϲ ἂν εἴη ἄριϲτοϲ ἰατρὸϲ τῶν παιδείαϲ δεομένων.
ἡ δὲ μνήμη τῆϲ περὶ τὴν παλλακὴν ἁμαρτίαϲ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα οὐκ ἄκαιροϲ διὰ παλλακίδοϲ αἰτίαν ἐξαμαρτάνοντα πρὸϲ τοὺϲ Ἕλληναϲ, καὶ παράδειγμα φέροντοϲ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα πατρικῆϲ πράξεωϲ· ὡϲ γὰρ ὁ Πηλεὺϲ τὸν εἰϲ παλλακὴν πλημμελήϲαντα καὶ πρὸϲ πατέρα ὁμολογήϲαντα τὸ ἀδίκημα καὶ ἱκετεύϲαντα καὶ διὰ φυγῆϲ ἐξιλαϲκόμενον τὴν τοῦ πατρὸϲ μῆνιν οὐ παρῃτήϲατο δέξαϲθαι, οὕτω τὸν ἱκετεύαντα Ἀγαμέμνονα ἀνθ’ ὧν εἰϲ τὴν παλλακίδα πλημμελεῖν ἐδόκει μὴ ἄτοπον εἶναι προϲήϲεϲθαι, μήτ᾿ οὖν τῷ Ἀχιλλεῖ, μήτε τῷ Φοίνικι ὑπὲρ αὐτοῦ πρεϲβεύειν.
ὡϲ πρὸϲ ὁμόνοιαν γονέων τὸ τοιοῦτον ἐποίηϲε· φηϲὶ γοῦν ἡ δ᾿[*](B f. 124a ad τῇ πιθόμην v. 453.) αἰὲν ἐμὲ λιϲϲέϲκετο (v. 451). καὶ πάλιν τῆϲ διχοϲταϲίαϲ αὐτῶν κρείταὑτοῦ [*](4 Vill.; codd. αὐτοῦ 5 ὅτι πρὸ τοῦ μιγῆναι οὐδεμίαν ἔχει ἀπόπειραν L 14 ὅπερ ἦν codd.; corr.. Bkk. 16 διὰ τῆϲ ἀκουϲίου φ. L 19 παλακίδοϲ L 20 φέρον, suprascrpt. τ, B 21 καὶ om. L 24 παλακίδα L 25 προϲήϲεϲθαι Bkk.; προήϲεϲθαι B, ποιήϲεϲθαι μήτ᾿ ἐντὸϲ τῷ Ἀχ. κτλ. L. 27 διϲταϲίαϲ L) [*](1. 2 Ariston. I 189: . . . . καὶ ὅτι οὐχ ὑπὸ χείρωνος ἐτράφη ὁ Ἀχιλλεὺς ἀλλὰ τῆν ἰατρικὴν μόνην ἐπαιδεύθη. Cf. Lehrs, Ar. p. 190.) [*](4 sqq. Cf. B f. 123b ad παλλακίδος v. 449 (id. Lp f. 163b; simil. Horn. v. 449), quae num ad Porphyrium referenda sint ambigimus. Nam vel schol. A. v. 553 docet, non solum Porphyrium de rebus Phoenicis a nonnullis poëtae crimini datis egisse.) [*](12 sqq. B f. 123b ad πρῶτον v. 447 (id. Lp f. 163 c. l. ὅς μοι παλλακίδος): . . . . . . ἀκριβὴς δὲ διδασκαλία ἡ πεῖρα· διὸ καὶ τοσαὺτα ἡμαρτηκότ τῳ Φοίνικι καὶ ἐντὸϲ προσκρούσει τοῦ πατρὸς γεγονότι τὸν υἱὸν ἐπιτρέπει ὁ Πηλεύς· ἑώρα γὰρ αὐτὸν αἰσθόμενον τῆς ἁμαρτίας δι᾿ ὧν ἑαυτοῦ τὴν ἑκούσιον ἐπήγαγε φυγήν. Cf. infra p. 140, 9.) [*](26 sqq. Scholium etsi habet quae alinde illata videri possint, tamen et propter vestigia quaestionis servata et propter φησὶ illud (lin. 10) ad Porphyrium)
457. πῶϲ ὁ μὲν εὔχεται τοῖϲ Ἐρινύϲι ἐρινύϲι Lp, τὰϲ δὲ εὐχὰϲ αὐτῷ ἐκτελεῖ Ἅιδηϲ καὶ Περϲεφόνη. ῥητέον οὖν om. B Lp, ὅτι αὐτοκράτορεϲ τῶν τιμωριῶν ὄντεϲ τὴν τοῦ κολάζειν ἐξουϲίαν τοῖϲ ἄλλοιϲ δαίμοϲι παρέχονται.
[*](*B f. 124a ad εὑόμενοι τα- νύοντο. L f. 194b, Π.)468. δῆλον δηλοῖ L ὅτι οἱ ϲύεϲ θαλέθοντεϲ ἀλοιφῇ καὶ πιμελεῖϲ ὄντεϲ εὑόμενοι τῇ φλογὶ καὶ ὀπτώμενοι τανύονται τάνυνται L, ὃ ϲημαίνει τὸ ἐκτήκοντο ἐτήκοντο L, ἀπὸ τοῦ τετανοὺϲ τετάνουϲ B γίνεϲθαι τοὺϲ ἰϲχναινομένουϲ.
473. ad Ε 137 in ine operis edendum.
480. v. 453 sqq.
[*](A. L f. 196b.)497.---ἐναντίον δὲ ἐϲτι τὸ ϲτρεπτοὶ τοὶ δὲ καὶ θεοὶ αὐτοί τῷ οὐ γὰρ αἶψψα θεῶν οὐ τρέπεται ωόοϲ (γ 147). λύοιτο δ᾿ ἂν προϲώπῳ, ὅτι τὸ μὲν αἶψα θεῶν οὐ τρέπεται νόοϲ ὁ ποιητήϲ φηϲιν, ἐκεῖνο δὲ ὁ Φοῖνιξ λέγει ἐντὸϲ καιρῷ ὀργιζομένου Ἀχιλλέωϲ εἰκότωϲ, καὶ τοὺϲ θεοὺϲ πείθεϲθαι.
[*](B f. 126a ad ἠεροφοῖτιϲ Cf. Horn. v. 567.)571.---πῶϲ δὲ Ἅιδην ἐπικαλεῖται, ἡ δὲ Ἐρινὺϲ ἔρχεται; δῆλον ὡϲ ὑπηρέτιϲ.
[*](1 ὡϲ καὶ μετ. Lp 2 Ἀχιλλέωϲ L 4 βουλεύηται codd.; corr. Vill. 6 ὅτι om. Lp πιϲτωτέον Lp Θέτιϲ οῦν ἔλ. Lp 7 νῦν om. Lp 10 φηϲι LLp, φαϲι Horn. et Eust. (p. 763, 17); de B non orni ex parte certum est (potest esse φαϲί) 11 τὸν δὲ περὶ τὰϲ δ. L. ϲηλιβριανὸν L. 12 φθίην Lp 24 A (c. l. ϲτρεπτοὶ) praemittit: εὐιμετάϲτρεπτοι, εὐμετάβλητοι, εὔπειϲτοι, L. ita incipit: ϲτρεπτοὶ δὲ τε καὶ θεοὶ ὐτοί· τουτέϲτιν εὐμετάϲτρεπτοι, εὔληπτοι, εὔπιϲτοι. ἐναντίον οῦν ἐϲτι τὸ ϲτρεπτ. δὲ καὶ αὐτοὶ θεοί 26 τὸ μὲν οὐ γὰρ αῖψα θ. τρ. ν. L.)[*](referendum videtur. — ln usum suum convertit Eust, p. 763, 12 (unde Paris. ap. Cramer., A. P III, p. 238, 18).)[*](9 sqq. Ϲf. supr. p. 189, 12.)[*](11 Porph. Λ 515: . . . . . τοῦ γὰρ διαιτητικοῦ Ἡρόδι μὲν ἤρξατο. Cf. Plat. rep. III, p. 406 A.)[*](14—17 Cf. Horn. h. v. et infra schol. v. 571.)[*](24 —28 meliora schol. p 147.)[*](29. 30 Cf. Ariston. v. 569. 71, et supra schol. v. 457.)591. καὶ πῶϲ οὐκ ἄτοπον μόνῃ γυναικὶ πείθεϲθαι ἢ ὅτι ὁ καιρὸϲ[*](B f. 126b ad λίϲϲετ᾿ v. 587. L f. 199a. A v. 586.) ἦν ὁ πείθων, οὐχ ὁ ἔρωϲ. ὅτι γὰρ οὐ γυναικοκρατεῖται δῆλον· οὐ γὰρ ἐρωτικοῖϲ αὐτὴ ἐχρήϲατο ῥήμαϲιν, ἀλλὰ πεφθέντοϲ τοῦ θυμοῦ, τότε παρακαλεῖ.
ἀπρεπὲϲ δοκεῖ τὸ μὴ ὑπό τινοϲ ἄλλου πειϲθῆναι τὸν Μελέαγρον,[*](L f. 199a. Cf. Phil. XVIII, p. 350, Π.) ἀλλὰ μόνηϲ τῆϲ γυναικόϲ. λύει δ᾿ ὁ καιρόϲ ἀλλ᾿ ὅ τε δ θάλαμοϲ πύκ᾿ ἐβάλλετο (v. 588).
617. διὰ τί τὸν Φοίνικα οὐκ ἀπολύει ὁ Ἀχιλλεύϲ: ῥητέον οὖν ὅτι[*](*B f. 127a ad αὐτόθι λέξεο. Λ φ. 200b. A c. l. οὔτοι δ᾿ ἀγγε- λέουϲι.) γνοὺϲ παρακεκλῆϲθαι αὐτὸν ὑπὸ Ἀγαμέμνονοϲ τῇ πρεϲβείᾳ ἐφοβήθη, μή μετὰ μείζονοϲ δεήϲεωϲ πάλιν ἐκπεμφθῇ, καὶ δὶϲ ἀτιμάζειν ἀνάγκην ἕξει. οἱ δὲ ὡϲ ὡμολογημένον αὐτὸ λαμβάνουϲιν, ὅτι ὡϲ τροφέα αὐτὸν κατέχει.
656. ἀπορία. ζητεῖται διὰ τί μετὰ τὴν πρὸϲ Αἴαντα Ἀχιλλέωϲ[*](A v. 688. L f. 202b. Cf. Cramer. A. P. III, p. 173, 21.) ἀπόκριϲιν Ὀδυϲϲεὺϲ οὐ λέγει. ῥητέον οὖν ὅτι ἐπεὶ αὐτῷ ϲκληρῶϲ ἀπεκρίνατο. λεκτέον δὲ καὶ πρὸϲ τούϲ ζητοῦνταϲ, τίνοϲ ἕνεκεν ἄλλοι τινὲϲ οὐκ ἐπρέϲβευϲαν, ἀλλ᾿ οὗτοι, ὅτι κρείττονεϲ ἐδόκουν.
682. ἐντὸϲ τῷ μουϲείῳ τῷ κατὰ Ἀλεξάνδρειαν νόμοϲ ἦν προβάλλε[*](*B f. 121b ad νῦν δ᾿ ἐπεὶ οὐκ ἐθέλω v. 356. L f. 192a, Π.) ϲθαι ζητήματα καὶ τὰϲ γινομέναϲ λύϲειϲ ἀναγράφεϲθαι. προεβλήθη οὖν πῶϲ τοῦ Ἀχιλλέωϲ τοῖϲ πρὸϲ αὐτὸν ἐλθοῦϲι πρέϲβεϲι ταύτην δεδωκότοϲ ἀπόφαϲιν·
καὶ μὴν Φοίνικι μὲν ἔλεγε φροϲϲόμεθ᾿ ἤ κε νεώμεθα (V. 619), Αἴαντι δὲ οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήϲομαι (v. 650). ἀλλ᾿ ἴϲωϲ Ὀδυϲϲεὺϲ τὰ πρὸϲ ἑαυτὸν μόνον ῥηθέντα ἀγγέλλει, ἀνακόπτει δὲ τὰ Αἴαντοϲ εἰπὼν εἰϲὶ καὶ οἵδε (v. 688), ὅπωϲ μὴ αἰϲχύνοιτο Αἴαντοϲ πλέον κατορθώϲαντοϲ. ἢ ἵνα ἐκκόψῃ αὐτῶν τὴν ἐλπίδα καὶ εὐψύμουϲ. χωϲ πολεμήϲωϲιν, ὅθεν καὶ παραινεῖ ὁ Διομήδηϲ καρπαλίμωϲ πρὸ Cf. Horn. νεῶν ἐχ¦έμεν λαόν τε καὶ ἵππουϲ (v. 708). ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ὠβέλιϲαν τὰ ἔπη.
688. v. 656.
[*](5 ἑλήϲποντον L 8 ὁ μὲν ante εἴπῃ L 9 ἀπαγγελκώϲ L 11 τοὺϲ ἄλλουϲ ὑπ᾿ om. L. 12 ὡϲ πρὸϲ ? 13 εἰ κεν νεώμεθ᾿ ἐφ᾿ ἡμέτερο κτλ. L ἐξιέϲθαι (B, ἐξίεϲθαι L.) τοῦ πολέμου B L; εἰϲ τὸν πόλεμον Vill.; ἕξεϲθαι τοῦ πολῖται λέμου Cobet ap. Dind. 17 αὕτωϲ L 21 φραϲόμεθα, ω suprascrpt., Lp (accentus alio atramento additus) ἤ κεν νεώμεθα Lp 24. 25 εἰπὼν — κατορθώϲαντοϲ om. Lp)[*](25 Cf. A v. 680: art ἀποτομώτατον τὸ τῆς ἀφόδου, ὅπερ ἐντὸϲ πρώτοις εἶπεν ἀπαγγέλλει, τὸ δὲ τελευταῖον, ὅτι ἐὰν συνελσθῶσιν ἕως τῶν αὐτοῦ νεῶν συμμαχήσει, παραλέλοιπτν, ἴνα μὴ ἀμελῶσι τοῦ βοηθεὶν.)[*](27. 28 v 688 — 92 ab Aristarcho obelo notatos fuisse ex Aristarcho constat; idem de iis qui antecedunt non innotuit.)6.Πολὺν ὄμβρον ἀθέϲφατον. glossa suprascripta. ἐκ παραλλήλου[*](Lp f. 169a.) τὸ αὐτὸ κατὰ Πορφύριον.
1l. ἀδύνατον, φαϲὶν, ἐντὸϲ τῇ ϲκηνῇ ὄντα κατιδεῖν εἰϲ τὸ πεδίον.[*](*B f. 129b ad πεδίον.) ῥητέον οὖν ὅτι ἰδεῖν καὶ ἀθρῆϲαι λέγομεν καὶ τὸ τῇ διανοίᾳ ϲκέψαϲθαι. πεδίον. ἐγχωρεῖ δὲ καὶ οὕτωϲ ἔχειν τὴν ϲκηνὴν, ὡϲ δύναϲθαι ἀπιδεῖν· ἔθοϲ γὰρ τοῖϲ βαϲιλεῦϲι τοιαῦτα καταϲκευάζειν, ἀφ᾿ ὧν περιόψονται.
ἢ ὅτι ἐφ᾿ ὕψουϲ ἡ ϲκηνὴ ἡ βαϲιλική, ἢ ὅτι οἱ Τρῶεϲ om. οἱ[*](B f. 129b ad ἐϲ πεδίον. Lp f. 169b c. l. ἤτοι ὅτ᾿ ἐϲ πεδίον.) Τρ. Lp ἐπὶ θρωϲμῷ πεδίοιο (v. 160). ἔνιοι δὲ τὸ ἀθρήϲειεν ἐπὶ τοῦ νοῦ ἀκούουϲιν, ἀλλὰ προϲέθηκεν ἂν τὸ ταῖϲ Lp φρεϲίν, ὡϲ ἤτοι ὅτ ἐϲ τὸ ὄφρα ἴδωμαι αι e corr. Lp ἐνὶ φρεϲίν (Φ 61).
47 sqq. εἰ δέ τιϲ λέγει τὸν Ἕκτορα διὰ ταῦτα ὑπερτίθεϲθαι καὶ[*](Eust. K, p. 788, 50.) αὐτοῦ τοῦ Ἀχιλλέωϲ, ἴϲτω ὅτι λύει τὸ ἄπορον ὁ βαϲιλεύϲ, προϲθεὶϲ τὸ αὕτωϲ, ἤτοι οὕτωϲ ἁπλῶϲ, οὔτε θεάϲ, φηϲὶν, υἱὸϲ φίλοϲ οὔτε θεοῖο. Ἀχιλλεὺϲ μὲν γὰρ καὶ τοιαῦτα καὶ μείζω δράϲαϲ οὐκ ἂν ἐκπλήξοι τινά (ἐκ θεάϲ γάρ), ὁ Ἕκτωρ δὲ ἁπλῶϲ ἀνήρ.
67 sqq. φθέγγεο δ᾿ ᾗ κεν ἴῃϲθα καὶ ἐγρήγορθαι ἄνωχθι,[*](* B f. 130ᵇ ad φθέγγεο δ᾿ ἦ ι eras. κεν.) πατρόθεν ἐκ γενεῆϲ ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαϲτον πάνταϲ κυδαίνων, μηδὲ μεγαλίζεο θυμῷ. ταῦτα ϲημειωτέον ὡϲ ἐπιτήδεια εἰϲ αἰτίαϲ ἀπόδοϲιν, δι᾿ ἣν εἰώθαϲιν οὕτω πρὸϲ ἀλλήλουϲ διαλέγεϲθαι οἱ ἥρωεϲ· διογενὲϲ Λαερτιάδη πολυμήχαν᾿ Ὀδυϲϲεῦ· εἶναι γὰρ φιλοφρονουμένων [*](1. 2 Cf. Eust. K, p. 786, 16: τὸ δὲ πολὺν ὄμβρον ἀθέσφατον ἐκ παραλλήλου ταὐτὰ νοεῖ, ὡς καὶ ἐντὸϲ τοῖς ἑξῆς τὸ δηθά τε καὶ δολιχόν (v. 53) καὶ τὸ ἐπιτέλλεαι ἠδὲ κελεύεις (v. 61). Nicanorem aliter statuisse schol. A docet.) [*](3 sqq. † A c. l. θαύμαζεν πυρὰ πολλά (id. L. f. 204a c. eod. lemm.): πῶς, φησὶν, Ἀγαμφέμνων ⟨ὁ Ἀγ. L ⟩ ἐντὸς τοῦ τείχους ὑπάρχων ἐθαύμαζε τὰ πυρά ⟨τὰςτ πυρὰς ⟩, τὴν ἀρχὴν μὴ βλέπων αὐτὰ ⟨ αὐτὰς L⟩ διὰ τοῦ τείχους; καὶ ῥητέον ὅτι ὡς βασιλεὺς ὑψηλοτάτην ⟨ὑψηλὴν L⟩ εἶχε σκηνήν, ἵν᾿ εὐχερῶς θεωρεῖνμ δύναται πάντα ⟨ἴν᾿ εὐχ. δύνηται πάντα θ. L⟩) [*](11 —15 Quaestionem, quae in cod. Lp 170 eadem fere qua apud lust. ratione, sed in nonnullis (quae ibi bis leguntur) paullo oscitantius, traditaest, a Porphyrium referendamesse, eschol. secundi ordinisstatim afferendo sequitur. Ex iis quae in schol. ad v. 167 adscripto extr. leguntur: οὕτως οὔτε θεᾶς υἱὸς φίλος οὔτε θεοῖο· ὡσαύτως οὔτε \θεᾶς υἱὸς ἔρεξενμ οὔτε θεοῖο, concludas nostrum locum lim cum illo cohaesisse sed incertior coniectura est quam ut utrumque coniunctum edi velim.) [*](13 † Lp f. 170 (c l. οὔτε θεᾶς υἱός): . . . κατὰ Πορφύριον δεῖ λαμβάνειν ἁπλοίκῶς· οὐ γὰρ πρὸς Ἀχιλλέα σύγκρισις. εἰ δὲ τις τοσαῦτα εἴποι. τὸν βασιλέα ὑπερτίθεσθαι οὕτω λέγοντα καὶ αὐτοῦ Ἀχιλλέως τὸνμ Ἕκτορα κτλ. (quoe sequuntur iis fere respondent quae supra ex Eust. edidimus).) [*](†B f. 130b ad ὅσα v. 49: ἁπλοϊκῶς δεῖ λαμβάνειν· οὐ γὰρ πρὸς Ἀχιλλέα ἡ σύγκρισις.) [*](20 sqq. † B f. 130b ad πατρόθεν ν. 68 (id. Lp f. 170 c. l. πατρόθεν ἐκ γενεῆς): ὅταν λέγῃ διογενὲς Λαερτιάδη· τὸν πατέρα γᾶρ δηλοῖ, τὸ δὲ διογενές τὸν ἀρχηγὸν τοῦ γένους (adu. nonnulla Lp). ld. Eust. p. 790, 24.)