Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

77. τί βούλεται τὸ Αἰνεία τε καὶ Ἕκτορ, ἐπεὶ πόν οϲ ὔμμι[*](*B f. 83a ad Ἑκτορ. L f.128a, II.) μάλιϲτα Tρ ώων καὶ Λἁυκίων ἐγκέκλιται, ο ὕνεκ’ ἄριϲτοι πᾶϲαν ἐπ’ ἰΘὗν ἐϲτε μάχεϲθαί τε φρονέειν τε; τὸ μὲν οὖν ἐγκεκλίϲθαι τὸν πόνον αὐτοῖϲ ἔχει τὴν μεταφορὰν ἤτοι ἀπὸ τῶν χειραγωγουμένων δι’ ἀϲθένειαν καὶ ἐπικλινόντων αὺτοὸϲ πρὸϲ τοὺϲ κουφίζονταϲ ἢ ἀπὸ τῶν ζυγοϲτατούντων καὶ ῥεπόντων είϲ μέροϲ. ἡ ῥοπὴ οὖν τῶν πραγμάτων πρὸϲ ὑμᾶϲ ἐϲτι κεκλιμένη, τὸ ἀϲθενὲϲ καὶ ἑαυτὸ φέρειν μὴ δυνάμενον ὑμεῖϲ διακρατεῖτε ὀρθοῦντεϲ. ἢ ἀπὸ τῶν ἐγκεκλιμένων τιτὶ ζώων· ἐγκέκλιται οὖν, ἐντὸϲ τῇ ὑμετέρᾳ φροντίδι περικέκλειϲται ἡ ϲωτηρία τῶν πραγμάτων. καὶ ἡ. αἰτία · o ὕνεκ’ ἄριϲτοι πάϲαν ἐπ’ ἰθύν ἐϲτεἡ ἰθὺϲ οὖν ἡ ὁρμή, ἀπὸ τοῦ πρόϲω φέρεϲθαι. ἐπὶ πάϲαν οὖν ὁρμὴν καὶ τοῦ φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεϲθαί ἐϲτε ἄριϲτοι. ἡ ἰθύϲ ὀρθότηϲ· ἄριϲτοι οὖν ἐϲτε ἐντὸϲ πάϲῃ ὀρθότητι τοῦ τε φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεϲθαι.

ἀρετὴ τῶν ἡγουμένων βουλεύεϲθαι μὲν ἄριϲτα τὸ ϲυμφέρον,[*](B f. 83a ud φρονέειν.) πράττειν δὲ κάλλιϲτα τὸ βεβουλευμένον. θεραπεύει δὲ αὐτούϲ, ἱνα ὡϲ φρόνιμοι δέξωνται τὴν ϲυμβουλήν. Ἕκτορα δὲ πέμπει ὡϲ πείϲοντα τὴν θεὸν διὰ τῆϲ ἀξιοπιϲτίαϲ.

80. ὁ τρόποϲ ϲύλληψιϲ κτλ. ( B f. 83a ad ϲτῆτ’, Lp f. 121b) Dindorius (Phil. XVIII, p. 344) e conlectura ad orrhyrium retulisse [*](1 οὐκ ἐπαχθὴϲ (corr. ex ἐπαχθει) Ἀγαμέμνων Lp 2 τὸ δὲ μὴ δὲ γένοϲ Lp ἐπιλιμπάνεϲθαι (ι post λ in ras.) B 3 γοῦν (supra ου alqd. eras.) B⟩ οὖν pro γοῦν L ϲχεδὸν οὺν ὑπὲρ τῶν θεῶν ὁρίζεται Lp 3. 4 πρὸϲ τοὺϲ ἀρχομένουϲ Lp 4 post ἀντιπάλοιϲ Lp: καὶ αὐτίκα ἄν ἐξείποι Ἀλγαμέμνονι, βαϲιλεὺϲ γὰρ ἀγαθὸϲ κρατερόϲ τ’ αίχμητήϲ 6 Ἕκτορ (ο in ras.) B⟩ 14 περικέκλειϲται Bkk.; codd. παρακέκλιται 16 ή ante ἰθὺϲ et οὑν om. L 18 καὶ μάχεϲθαι B, τοῦ μύχ. καὶ τοῦ φρ. L.) [*](3 Eust. z, p. 624, 30: οὕτω βαρὺς ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐπιόρκοις ἐχθροἴς ὁ τοῖς ἀρχομένοι πρᾷος.) [*](14 †A f. 82α c. l. ἐχκέκλ ταί (z 78): ἐπϲκ ειται, ἔγκειται, ἐμπέπκται, ἐντὸϲ τ ὑμετέρα ψροντίδι περικ ἐκλεισται ἡ εοτηηφ(x τῶν πραυμάτων.) [*](16 A interm. z 79 c. l. πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν· εἰς πᾶσαν ὁρμήν.) [*](19 sqq. Ad Porphyrium referendum videtur. cum Eustathius Z, p. 626, 26, verba quae initio scholii B⟩ leguntur ita aferat, ut ex eodem fonte petita esse appareat inde verba scholii *B (supr. lin. 16) hausit. Legitur enim apud eum : ὅτι ἀρετ ὴ στρατη γ ο ῦ κατὰ τοὺς παλ αιοὺς βουλ ε ύ εσ θαι μὲ ν ἄρισια τὸ συμψέρον πρ άττειν δὲ κάλλ ιατ α τὸ βεβου ευμλενον. δι καὶ ὁ παρὰ τῳ ποιητ ῇ Ἕλενος ψησίν, ὡς ἄριστι πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν ἐστε μάχεσθαί τε ψρονέειν τε, ἤγουν ἐπὶ πᾶσαν ὁρμὴν τοῦ μάχεσθαι καὶ τοῦ ψρονεῖν, καὶ διὰ τοῦτο ὑμῖ κιλ.)

videtur. Cum enim contendat e lonpiorc scholio lorphyrino excerpta esse, ubi illud legatur non addidit.

92.v. 273.

102. v. 116, p. 91.

[*](A f. 82b c.l. ϲἰπω βου- λευτῇϲι.)

114. καὶ πῶϲ οὐδὲν εἶπε τοῖϲ ταῖϲ cod. βουλευταῖϲ ἀλλὰ ταῖϲ γυναιξί (v. 270): νοητέον οὖν ἤτοι κατὰ τὸ ϲιωπώμενον κἀκείνοιϲ ὐτὸν εἰρηκέναι, ἢ ὡϲ ἐπὶ ϲτρατείαϲ καὶ παρατάξεωϲ τοῦ πρέποντοϲ χάριν τοῦτο προϲτεθεικέναι.

[*](*B f. 84 ad φωνήϲαϲ ἀπέβη.)

116.ἀποροῦϲιν ἐπὶ τῇ ἀποϲτάϲει Ἕτορόϲ τινεϲ τῇ εἰϲ τὴν πόλιν γεγονυίᾳ. πάϲηϲ γὰρ οὕτωϲ τῆϲ ῥοπῆϲ τῶν πραγμάτων παρὰ τοῖϲ Ἕλληϲιν οὔϲηϲ, δυνάμενοϲ ὁ Ἕκτωρ καὶ ἄλλον ἀποϲτέλλειν πρὸϲ τὴν μητέρα, ἵνα εὔξηται καὶ τὰϲ ἄλλαϲ εἰϲ τοῦτο παρακαλέϲῃ, οὐ ποιεῖ τοῦτο, ἀλλ’ αὐτὸϲ ἄπειϲιν. οἱ μὲν φαϲιν, ὅπωϲ τῇ γυναικὶ διαλεχθῇ τοῦτο τὸν ποιητὴν οἰκονομῆϲαι. οἱ δὲ τοῦτο μὲν ἄλλωϲ φαϲίν ἐπακολουθῆϲαι, προηγούμενον δὲ ἰδεῖν ὡϲ εὔλογον εἶναι ἀπαίτηϲιν---φαϲὶν ὅτι παρών τε οὐδὲν ὠφέλει καὶ ἀπελθὼν ἐξ ὧν ὁ μάντιϲ ἔλεγεν ἀπαλλαγὴν τῶν παρόντων εὕριϲκε, παραϲκευάϲαϲ τὸ θεῖον εὐμενέϲ. καὶ οὐ μικρὰν δὲ ἔφαϲαν ἐπιϲτροφὴν τοῦ θείου εἰναι τὸ ἢ διὰ τοῦ τυχόντοϲ ἢ διὰ τοῦ προεϲτῶτοϲ τῶν πραγμάτων γίνεϲθαι τὴν θεραπείαν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ὑπὸ οἰκέτου τυχεῖν διακονίαϲ ὅμοιον τῷ ὑπὸ τοῦ υἱοῦ ἢ ἀδελφοῦ ἢ γυναικόϲ· ὑπὸ τῶν ἀρίϲτων γὰρ τιμωμένουϲ τοὺϲ θεοὺϲ εἰκὸϲ μᾶλλον χαίρειν ἢ ὑπὸ τῶν τυχόντων. ἔπειτ’ οὐ περὶ τοῦ Ἕξκτοροϲ ζητεῖν δεῖ, διὰ τί χωρίζεται πειϲθεὶϲ τῷ μάντει καὶ τούτου ἀκούϲαϲ ἐκτελεῖ τὴν πρόϲταξιν, ϲυντελεῖν τὰ κελευόμενα πρὸϲ τούϲ θεοὺϲ καθήκειν κρίναϲ· πρὸϲ δὲ τὸν μάντιν, εἰ ἄρα, ζητεῖν ἔδει, δι’ ῆν αἰτίαν καὶ τοῦτον ἀπάγει. εἰπὲ δ’ ἄν ὅτι οὐ πρὸϲ τὰϲ δόξαϲ τῶν πολλῶν ἅπαντα πέφυκεν εἰϲ τούϲ θεὸϲ καθήκοντα, ἀλλ’ ὥϲπερ ἐφάνη δεῖν εὔξαϲθαι καὶ θεῶν οὐκ ἄλλῳ ἀλλὰ τῆ Ἀθηνά, πέπλον τε ἀναθεῖναι τὸν χαριέϲτατον ἠδὲ μέγιϲτον καὶ βουθυϲίαϲ ὑποϲχέϲθαι καὶ διὰ πρεϲβυτίδων γυναικῶν [*](10 γὰρ addidi cod. πά. . . . . (litterae madore exstinctae) 13 post ἄπει- ϲιν 3 fere litterae evanuerunt: λύϲιϲ? 15 ἰδιῖν et ἀπαίτηϲιν (post h. v. tres fero litt. evan. ) vix sana 18 μικροῖϲ cod. corr. Vill.) [*](9 sqq. *B f. 84a ad ἔφo ′ v. 113 (id. L. f. 128a, in alio quodam codice Dindorfio auctore, Phil. XVIII, p. 344, Porph yrii nomen prae se ferens): ἡ εἰς τὴν Ἴλιον ἐπάνοδος τοῦ Ἕκτορος] ⟨ἡ roῶ Ἕκτ. ἐπαi. εἰ τὴν Τροίαν L, cf. Phil. l. c.⟩ ἀλόγως ἔχε δοκεῖ· καὶ γὰρ διὰ κήρυκος τὰ περὶ τὴν θυσίαν ἀποσταλ ῆναι ἠδύνατο. ἡ λύσις ⟨ λέξις L⟩ ἐκ τοῦ καιροῦ· τῶν γὰρ Τρώων ἐθελοκακούντων διὰ τὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀπουδίαν, τὸ πλέον ἐπὶ τοῦτον ⟨τούτους B ⟩ πορεύεται.) [*](† B f. 84a ad ἀπέβη v.116 (L. f. 128b Lp f.122β c.l. ὥς ἄρα ψωνήσας ἀπἐβη): καὶ τῶς ἔδει τοσαύτῃ περιστάσει συνεχομένω τῶν Τρώων ἀναχωρεῖν καὶ. μ μᾶλλον ἐπικηρυκεύσαθαι τὴν θυσίαν ἀλλ’ ᾔδει τοὺς Τρῶας ἐθελοκακοῦντας τῇ ἀπουσίᾳ Ἀλεξάνδρου, καὶ μᾶλλον ἐπὶ τοῦτον ⟨ἐψ’ ὃν μάλιστα Lp⟩ ὥρ- μητο, ἕνα διεγείρῃ καὶ αὐτόν.)

καὶ ἐντίμων καὶ τῶν ἱερειῶν γενέϲθαι τὰϲ εὐχάϲ, οὑτωϲὶ δὲ καὶ ὅτι διὰ πρεϲβευτοῦ καὶ ἀξιόχρεω Ἕκτοροϲ παντὶ λῷον ἐφάνη τὴν πραγματείαν γενέϲθαι, μείζονα ἔχοντοϲ τὴν τοῦ ϲυμφέροντοϲ κατάληψιν ἢ οἱ ἄλλοι ἰδιῶται. καὶ μῆνιϲ θεῶν πολλάκιϲ ἰδίωϲ διά τινοϲ λύεται προϲώπου καὶ διὰ τοῦδε μᾶλλον τοῦ ἱερείου ἢ τοῦδε καὶ τῶνδε παρόντων ἢ τῶνδε. χωρὶϲ δὲ τούτων οὐκ ἔρημον ἄρχοντοϲ κατέλιπε τὸ ϲτρατόπεδον, ἀλλ᾿ οἵ τε ἀδελφοὶ παρῆϲαν πολλοὶ καὶ ὁ Αἰνείαϲ καὶ οἱ Ἀντηνορίδαι καὶ Πουλυδάμαϲ, ἀξίωμα ἐπὶ τῷ μάχεϲθαι καὶ φρόνημα οὐ μικρὸν ἔχοντεϲ. δεῖ οὖν μᾶλλον λογίζεϲθαι διὰ τὴν εἰρημένην χρείαν καὶ ἄλλα παρευρίϲκειν ὠφελεῖν μέλλοντα τοὺϲ οἰκείουϲ, ὧν καὶ τὸ ἐξαγαγεῖν κρυπτόμενον τὸν Ἀλέξανδρον καὶ οἴκου διατρἱβοντα· πρὸϲ ὃν εἰκὸϲ ἀγανακτοῦνταϲ τοὺϲ Τρῶαϲ ἐθελοκακεῖν ἐν τῷ πολέμῳ. ῥᾳδίωϲ δὲ οὐκ ἂν ἐξήγγελλε πέμψαϲ ἄλλουϲ πρὸϲ αὐτόν.

καὶ γὰρ καὶ τὸ μονομάχιον τούτῳ πειϲθεὶϲ ἐποίηϲε (Η 54 sqq.).[*](B f. 83b ad καϲιγνήτω v. 102. Lp f. 122a c. l. ὣϲ ἔφαθ᾿, Ἕκτωρ.) δειϲιδαίμων δὲ ὤν οὐ θέλει παρέργωϲ τὴν θυϲίαν γενέϲθαι. ἄλλωϲ τε παροξύνει αὐτοὺϲ καὶ καταλείπει Αἰνείαν. ἢ πρὸϲ ἀνάπαυϲιν τῶν ϲτρατευμάτων· διὸ καὶ τὸ μονομάχιον Γλαύκου παράγεται. ἢ ἐπεὶ ὠνείδιϲται ὑπὸ Ϲαρπηδόνοϲ (Ε 472 sqq) Ἀλέξανδρον θέλει παρεγεῖραι.

129. πῶϲ, φαϲὶ, λέγει Διομήδηϲ οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖϲιν ἕπουρανίοιϲι[*](*B f. 84a ad μαχοίμην. L f. 126b. Cf. Phil. XVIII, p. 344, Π.) μαχοίμην οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντοϲ υἱὸϲ κρατερὸϲ Λἁυκόοργοϲ δὴν ἦν, ὅϲ ῥα θεοῖϲιν ἐπουρανίοιϲιν ἔριζεν, ὅϲ ποτε μαινομένοιο Διωνύϲοιο τιθήναϲ ϲεῦε κατ᾿ ἠγάθεον Νυϲήιον, αἱ δ’ ἅμα πᾶϲαι θύϲθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ’ ἀνδρφόνοιο Λἁυκούργου καὶ τὰ ἑξῆϲ πῶϲ γὰρ παραιτεῖϲθαι λέγων τὸ θεομαχεῖν αὐτὸϲ μὲν δύο τέτρωκε θεοὺϲ ἤδη, τὸν Διόνυϲον δὲ ἐν αὐτοῖϲ τούτοιϲ μαινύμενον λέγει καὶ πεφευγέναι εἰϲ θάλαϲϲαν φοβηθέντα; ἄτοπον γὰρ καὶ ψεύϲτην ὁμοῦ καὶ βλάϲφημον τὸν Διομήδη κατελέγχοντα. λύϲιϲ. τὸ μὲν οὖν τρῶϲαι θεοὺϲ οὐ κατὰ προαίρεϲιν αὐτοῦ γέγονε, καθ’ ὑπηρεϲίαν δὲ ἄλληϲ θεοῦ κατὰ θεῶν ἕπεϲθαι καὶ αὐτῆϲ [*](1 ἱερείων cod.; corr. Bkk. 2 ἀξιόχρεω Vill.; cod. ἀξιόχρεων corr. ex ἀξιοχρέωϲ 17 παράγεται (αγε e corr.) B 19 λέγων L 22 διονὑϲοιο L 23 νηϲήιον αἰ δὲ ἅμα L 24 ante πῶϲ L ἀπορία 28 οὐκ αὐτοῦ κατὰ προαίρ. γέγ. L) [*](14 sqq. Cf. Eust. p. 625, 50 sqq.) [*](28 sqq. † *B f. 65a ad ἀχλύν Ε 127 (Lp f. 104b): διὰ τί ἡ Ἀθηνᾶ ἀψείλετο ⟨ἀψείλατο Lp⟩ τῷ Διομήδει τὴν ἀχλὺν ὄψρ εὖ γινώσκοι πότερον θεός έστιν ἤ ανθρωπος καί φαμεν· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῷ τὴν δωρεὰν ἀλλ᾿ οὐκ ἀεί. τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὸ σιωπώμενον ἀποδίδοται καὶ οἰκεία ἀχλύς, δι᾿ ἣν ἀγνοεῦ καὶ τὸν Γλαῦκον καὶ ἀναπυνθάνεται πότερον θεός ἐστιν ἢ ἄνθρωπος.) [*](† A f. 64ᵇ ad Ε 127 c. l. ἀχλῦν δ᾿ αὖ τοὶ κτἑ (L f. 96b, cf. Par. 2894 ap. Cramer. III, p. 250): πῶς ⟨φῶς A; πὲς οὖν L⟩, φησὶν, ⟨ins. νῦν εὐθαρσὴν γενόμενος L⟩ ἐν τοῖ ἑξῆς ἀγνοεὶ τὸν Γλαῦκον Διομήδης λέχοκ τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε (Ζ 123) καί φαμεν ὅτι πρὸς καιρὸν ἀφῄρηται τὴν ἀχλὺν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς ⟨τὴν ἀχλ. ἀπὸ τῶν ἀφθαλμῶν διὰ τῆς Ἀθ. L⟩, ἵνα τρώσῃ τὴν Ἀφροκελευϲάϲηϲ. )

τοῖϲ δύο δ’ εἰρηκυίαϲ Ἀθηνᾶϲ μόνοιϲ δεῖν ἐναντιωθῆναι καὶ διὰ τούτουϲ τὴν ὁμίχλην ἀφελούϲηϲ καὶ τὴν ἀπὸ τούτων μόνων ἀγνωϲίαν ἀφηρημένηϲ, προϲθείϲηϲ δὲ μή τι ϲύ γ’ ἀθανάτοιϲι θεοῖϲ ἀν τικρὺ μάχεϲθαι τοῖϲ ἄλλοιϲ (ε 130), καὶ τοῦ Διομήδουϲ εἰπόντοϲ ἀλλ’ ἔτι ϲῶν μέμνημαι ἐφετμέων, ἃϲ ἐπέτελλεϲ· οὕ μ’ εἴαϲ μακάρεϲϲι θεοῖϲ ἀντικρ μάχεϲθαι τοῖϲ ἄλλοιϲ (ε 818 sqq.), Γλαύκου δὲ θραϲύτερον ἐπιόντοϲ, εὐλαβεῖται, μή τιϲ εἴη θεόϲ, καὶ τὰϲ παραγγελίαϲ εἰϲ μνήμην ἀγείρει, λέγων· οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖϲιν ἐπουρανίοιϲι μαχοίμην.

μαινόμενοϲ δὲ ὁ Διόνυϲοϲ οὐ κατὰ βλαϲφημίαν είρηται, ἀλλὰ παραϲτατικῶϲ τῆϲ τοῦ θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆϲ, φλέγοντοϲ ίϲχυρῶϲ καὶ ἀκμάζοντοϲ ἐρρωμένωϲ ἐντὸϲ τῇ τῆϲ χορείαϲ καταϲτάϲει, ὁμοίωϲ τῷ μαίνετο δ’ ὡϲ ὁτ’ Ἄρηϲ ἐγχέϲπα λοϲ ἢ ὸλοὸν πῦρ (0 605) καὶ ἐντὸϲ τῇ ϲυνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων τοῖϲ ἔργοιϲ κατ’ ἀνδρείαν μαίνεται φαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουϲιαϲτικὴν πρᾶξιν λέγοντεϲ. καὶ Πλάτων (Phaedr. p. 244) δὲ διαιρῶν τὰϲ μανίαϲ δείκνυϲι τὰϲ ἀγαθάϲ τε καὶ θείαϲ, αἵ τινέϲ εἰϲι. φυγὴν δὲ Διονύϲου οὐχ ὁ Διομήδηϲ κατεγνωκε, τοῖϲ δὲ λεγομένοιϲ καὶ κεκρατηκόϲι μύθοιϲ ′′Cμηροϲ κρίνων αὐτοὺϲ είϲ χρῆϲιν κατὰ καιρὸν τοῖϲ ἥρωϲιν ἀνατέθεικε. τὰ δὲ κατὰ τὴν Λυκουργίαν οἰκεῖον ἦν εἰδέναι τῷ Διομήδει· Οἰνεὺϲ γὰρ ὁ πάπποϲ αὐτῷ ὁμόλεκτροϲ λέγεται Διονύϲῳ γενέϲθαι. οἰδεν οὖν εἰκότωϲ τὰ [*](2 ἀφαιρούϲηϲ, suprascriptis ε et λ, L 4 ἄντικρυϲ L 5 τῶν μέμν. ἐφετμέων L 8 τῆϲ παραγγελίαϲ εἰϲ μνήμην ἀγείρει B⟩ 12 ἐρρωμένου B, καὶ ἐρρωμένου L. correxi e schol. infra allato 14 τῇ om. L 21 διονὐϲϲῳ L) [*](δίτην καὶ ⟨τὸν ins. L ⟩ Ἄρεα· τρωθέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὶ σιωπώμενον ⟨L καὶ τὸ σινπώμ ενα A ⟩ ἀνταποδίδοται ⟨ἀποδίδοται καὶ L ⟩ ἡ οἰκεία ἀχλ λύς, δι’ ἥν αἰτίαν ἀγνοεῖ καὶ τὸν Γνύκον.) [*](† L. f. 96b ibid., II (cf. Phi. XVIII, p. 349): md τί τῆς Ἀθηνᾶς ἀψελούσης τῷ Διομήδει τὴν ἀχλ ὺν ἄψρ εὖ γινώσκοι ⟨γινώσκει L⟩ πότερον θεός ἐστιν ἤ ἄνθρωπος ἡ δὲ λύσις· μέχρι τοῦ τὴν Ἀψροδίτην ἰδόντα τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν αὐτῶ τὴν δωρεάν, ἀλλ’ οὐ ἀε ⟨ἄν L⟩, τῷ δὲ Γλαύκῳ ὕστερον τῆς ἀνώτερον ⟨? τρώσεως ⟩ ἐντυγχά· νει.) [*](† L f 97a. (cf. Phil. l. c ): πῶς ἀψαιρεθείσης τῇς ἀχλ ὐο ναπυνθάνεται τὸν Γλαῦκον ὁ Διομήδης, πότερον ἄνθρωπό ἐστιν θεός ἔστι δὲ κατὰ τὸ καιρὸν ἡ λύσις. o ὐ γὰρ πρὸς πάντα τὸν χρόνον ἀψῄρηται τὴν ἀχλύν, ἀλλὰ πρὸς τὴ τοῦ Ἄρεος καὶ τῆς Ἀψροδίτης τρῶδιεν.) [*](† B f. 84 ad σύ Ζ 123 (id Lp f. 122ᵇ c. l. τί δὲ σύ ἐσσι): μέχ γὰρ το τρῶσαι τοὺς θεοὺς τῆν άχλὺν άψήρτο, νῦν δὲ περίκειται αὐτήν.) [*](10-17 †*B f. 210 ad μαέsτo Ο 605 (id. I. f. 333a) inverso ordine: καὶ ἐντὸϲ τῆ συνηθείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων ἐντὸϲ τοῖς ἔργος και’ ἀνδρείαν ⟨ἀνδρίαν, ι ex ει corr., B ⟩ μαίνεται ψαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουσι αστικὴν πρᾶξιν λ λέγοντες. καὶ Πλάτων δὲ διαιρῶ τὰς μανίας δείκνυσι τὰς ἀγαθἀς τε καὶ θεἰας αἵτινές εἰδιν. ἱμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ Διονύσου μαινόμενος εἴρηται οὐ κ ατὰ βλασψηίαν ἀλλὰ παρσταικῶν τῆς τοῦ- θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆς φλ έγοντος ἐσχυρῶς καὶ ἀκμάξοντος ἐρρωμένως ἐντὸϲ τῇ τῆς χορείας καταστάσει.)

κατὰ τὸν Διόνυϲον καὶ ὁποίου τέλουϲ ἔτυχεν ὁ πρὸϲ τοῦτον μαχεϲάμενοϲ Λἁυκοῦργοϲ. ἐναργῶϲ δὲ καὶ ἐντὸϲ ὸλίγοιϲ καὶ κυρίᾳ τῇ λέξει χρώμενοϲ χορείαν ἀπήγγειλε Bακχῶν· ὁ μὲν γὰρ Λυκοῦργοϲ τὸν πέλεκυν ἀνατετακὼϲ ὁρᾶται — οὐτοϲ γάρ ἐϲτιν ὁ βουπλήξ —, αἱ δὲ φεύγουϲαι κατὰ τὸ ὄροϲ, οἱ δὲ θύρϲοι κείμενοι χαμαί, ὁ δὲ Διόνυϲοϲ διὰ δέοϲ καταδυόμενοϲ εἰϲ τὴν θάλαϲϲαν ὡϲ ἄν ἔτι παῖϲ, καὶ Θέτιϲ ὑποδεχομένη τοῖϲ κόλποιϲ ὡϲ νήπιον ἔτι καὶ παῖδα. τὸ δὲ δεδιότα διὰ τὴν ἀπειλὴν τοῦ ἐπανατειναμένου τὸν πέλεκυν ἀνδροφόνου Λυκούργου καὶ τὸ τὰ θύϲθλα δὲ καταχέαι φάναι, ἀλλὰ μὴ ῥῖψαι, τὸ ὰβρὸν τῶν περὶ τὸν Διόνυϲον Bακχῶν παραϲτήϲει.

150. κατὰ τὸν Πορφ ύριον εἰϲ τὸ ἐθέλειϲ ὑποϲτικτέον, ἵν ᾖ τὸ[*](Lp f. 123a c.l. εἰδ ἐθέλειϲ.) δαήμεναι ἀντὶ τοῦ δάηθι.

164. 65. οὐ γάρ, ὥϲ τινεϲ ἐξεδέξαντο, τεθνήξῃ ἀναιρεθεὶϲ ὑπὸ[*](L f.131a, II. *B f. 85a ad τεθναίηϲ (us- que ad lin. 19). Cf. Scor. et Harl. ap. Dind. III, p. 289.) τοῦ ἐπιβούλου, εἰ μὴ φθάϲαϲ ϲὺ τοῦτον ἀποκτείνειϲ. ἔϲτι δὲ ἠθικὴ ἡ φράϲιϲ λεγουϲα ὅτι καλόν ϲοι ἀποθανεῖν, Προῖτε, εἰ μὴ τιμωρήϲειϲ τὸν ὑβρίϲαντά ϲε διὰ τὸ θελῆϲαί μοι μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ· ἀποθάνοιϲ, ὦ Προῖτε, εἰ μή με ἐκδικήϲειαϲ, κατὰ ἀρὰν λεγούϲηϲ. ϲυντόμωϲ δὲ τὰ ἀρχαῖα δεδήλωκε, μιγῆναι οὐκ ἐθελούϲῃ, ἀλλ’ οὐχ ὥϲπερ Ἡϲίοδοϲ τὰ περὶ τοῦ Πηλέωϲ καὶ τῆϲ Ἀλκάϲτου γυναικὸϲ διὰ μικρῶν ἐπεξελθών τρεῖϲ δὲ οὖτοι τρόποι μίξεωϲ· ἡγὰρ βούλεταί τιϲ μὴ βουλομένηϲ τῆϲ γυναικόϲ, ὡϲ ἡ Ἄντεια τὸν Hελλεροφόντην διέβαλλεν, ἢ μὴ βουλόμενοϲ βουλομένῃ ϲύνεϲτιν, ὥϲπερ Ὀδυϲϲεὺϲ παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούϲῃ τῆ ἰαλυψοῖ (ε 155), ἤ βουλομένῃ βουλόμενοϲ, ὥϲπερ Αἴγιϲθοϲ τῆ Κλυταιμνήϲτρᾳ· καὶ γὰρ ἐθέλων ἐθέλουϲαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε ( γ 272). τέταρτοϲ γὰρ τρόποϲ οὐκ ἔνεϲτιν· οὐδὲ γὰρ ἄκων ἀκούϲῃ ϲύνεϲτιν.

[*](2 ἐναργίαϲ (?) L. καιρία L. 3 βάκχων B⟩ L.: corr. Dind. 4 αἰ δὲ φεύ- γουϲαι, supra scriptis οι et ι (ut sit οἱ δὲ φεύγουϲι) B, οἱ δὲ φεὺγουϲι L. 6 καὶ Θέτιν ὑποδεχομένην L 7 τὸ correxi codd. τὸν 9 . . .θλα (θὐϲ evan.) B⟩ καταχῆαι L 9 10 τὸ ἁβρὸν παρὰ τὸν διόνυϲον βάκχων (corr.e βάκχον) παραγράφειν ϲτήϲει L βάκχων B⟩ 13 οὐχ ὥϲ τινεϲ B⟩ ἐξεδ. τὸ τεθνήξῃ L. 14 ἀποκτείνηϲ L. 15 λεγούϲηϲ B⟩ τιμωρὴϲαιϲ L 16 θελῆϲαι μιγῆναι μοι B⟩ 18 ἀρ- χαῖα vix sanum: αἰϲχρά? 19 ἀκάτου BL: corr. Dind. 20 τρεῖϲ δὲ sqq. in *B non exstant 21 διέβαλεν Sc. 22 ἐθέλων om. L. θελούϲῃ Sc. 23 ἢ βου- λομένην L 25 οὐκ ἔϲτιν Sc.)[*](11 Idem omisso Porph. auctore B⟩ 1. 84ᵇ et A f. 83a h.l., ita ut rem ab illo allatam recte ad Nicanore m Eriedlaender retulerit (Nic. π. Ἰλ. στιγμ., p. 186).)[*](13—17 Cf. duo schol. Lp f.123b, c. l. τεθναίης (p. 297, 35 298, 3 Bacbm ).)[*](20 † B f. 85a ad οὐκ ἐθελούσῃ (id. Lp f. 123 c. l. μιγήμεναι); τρεῖς τρόποι μίξεων. ἤ βούλεταί τις μὴ βουλομένῃ μιγῆναι, ὡς νῦν οὗτος λοιδορεῖται. ἤ μ βουλόμενος βουλομένῃ, ὡς Ὀδυδδεὺς π αρ οὐκ ἐθέλων ἐθελο ύσῃ τῇ Καλυ- ψοῖ. ἢ ὡς Αἴγισθος τῆ Κλυταιμνήστρᾳ ἐθέλων ἐθελούῃ. τέταρτορ δὲ τρόπο ούκ ἔστιν· οὐδεὶ ς γὰρ ἄκων ἀκούσ πώροτε ⟨ποτὲ Lp) μίγνυται. Cf. Eunt. p. 632, 17: ἐνταῦθα δὲ ἐνθυμητ ἐον τὸ το ῦ Πορ ψυρίου, ὡς ἤ ἐθέλων ἐθέλουσάν τι εὑρίακει κτλ ., id. γ 272 (p. 1467, 27).)

[*](B f. 85a ad οἶον. Lp f. 123b. Lp f. 123b c.l. ϲήματα λυγρά.)

166. ἀντὶ τοῦ παράδοξον. πῶϲ δὲ οὐκ ἤλεγξε; διαϲύρει διὰ τούτου ου τὸ τῶν ἀνδρῶν γυναικοπαθὲϲ Ὅμηροϲ.

168. οἱ μὲν τὰ γράμματα. κατὰ γὰρ λόγον φιλόϲοφον, ἐπεί εἰϲι ϲημεῖα φωνῶν ἢ νοημάτων ἢ πραγμάτων · οἱ δὲ κλῆρον ἐϲημήναντο (H 175) ὅϲ μιν ἐπιγρά ψαϲ (H 187). ἄτοπον γὰρ τοὺϲ πάϲαν τέχνην εὺρόνταϲ οὐκ εἰδέναι γράμματα. τινὲϲ δέ, ὡϲ παρ’ Αἰγυπτίοιϲ, ἱερὰ ζῴδια, δι’ ὦν δηλοῦται τὰ πράγματα. Πορφ ύριοϲ μὲν ϲήματα τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τὸ λεγόμενον πινακίδιον.

[*](B f. ad H 175. Lp f. 136.)

γράμμαϲιν ἐϲημήνα ν το (Η 15). καὶ πῶϲ ὁ κῆρυξ οὐδὲ οἱ ἄλλοι γνωρίζουϲιν. ὅτι ἐθνικὰ ῆν.

172. ad Δ 434.

[*](Eust. Z, p. 634, 41.)

179. καὶ ζητητέον τὸν Πορφύριον καλῶϲ τοῖϲ περὶ τούτων (de Chimaera rebusque ad eam pertinentibus) διαιτῶντα.

[*](*B f. 85ᵇ ad κεῖνοϲ.)

200. τίϲ ἡ αἰτία, φαϲὶ, τοῦ τὸν Βελλεροφόντην ἀπεχθῆ πάϲι θεοῖϲ γενέϲθαι καὶ τὴν τῶν ἀνθρώπων ϲυναναϲτροφὴν ἐκκλίνειν; καὶ πρὸϲ τίνα ἔχει τὴν ἀναφορὰν τὸ

ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖνοϲ ἀπῆ χθετο πάϲι θεοῖϲιν,

ἤτοι ὁ καπ πεδίον τὸ ἀλήιον οἶοϲ ἀλᾶ το;

τόν θ’ ἑαυτοῦ πρόγονον πῶϲ οὐκ ἀφρόνωϲ ὁ Γλαῦκοϲ ἀπεχθῆ γενέϲθαι θεοῖϲ καταγγέλλει ἀφ’ οὗ τὴν τῆϲ ξενίαϲ φιλίαν καταβάλλεϲθαι ἔμελλε ῥητέον δὲ ὅτι οὐδέπω γνωριϲθεὶϲ ὁ Γλαῦκοϲ Διομήδει, ὡϲ προγονικὴν ἔχων πρὸϲ αὐτὸν φιλίαν, ὑπεύθυνόϲ ἐϲτιν ἁπλοϊκώτερον διηγούμενοϲ [*](1 δὲ om Lp 1. 2 ἢ διαϲύρει τὸ γυναικοπ. τῶν ἀνθρώπων διὰ τούτων Ὅμηροϲ Lp 14 post ἀπεχθῆ in cod . quattuor vel quinque literae erasae: tentavi πᾶϲι.) [*](3 — 8 Duo scholia eandem fere rem continentia conglutinata ent. H Prius quoque scholium (lin. 3 —7 ) quin ad eadem Dorphyrium referendum sit, collata quaestione ad H 175 quamvis pessime tradita, quam huc trnstulimus (lin. 9. 10), dubitari vix poterit.) [*](3. 4 † Eunt. p. 633, 10.) [*](7. 8 Omisso Porphyrii nomine idem B f. 85a ad σήματα: σήματα μὲν τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τ λεγόμενον πινακίδιον. Ceterum vix est quod monea- mus ita interpretatum Porphyrium ab A ristarchi sententia dissentire (v. Lehrs, Arist. p. 95).) [*](10 Verisimile videtur etiam primaverba scholii B f. 96 ad γινώσκοντες H 185 (id. L f.150a, Lp f. 136a c l. οἱ δ’ οὐ γινώσκοντες ) huc referenda esse : πὐχ οἱ αὐτοὶ γὰρ ἦσαν παρὰ πᾶσι τοὶς Ἕλλησ χαρακτῆες· διάψορα δἐ καὶ τό τῶν στοί- χείων ἀνόματα. De iis quae ibi sequuntur de Callistrato Samio res in medio relinquenda.) [*](12 Neque quid Eustathius in iis quae apud eum antecedat vel sequntur neque quid scholia, si forte, e Porphyrio hauserint investigari potest. Cogitet quis de B f. 85a ad πρόσθε Ζ 181 (id. Lp f. 124a): εἰ τὸ πλεῖον καὶ ἐμπρόσθιον μέρος εἶχε λέοντος, ἔδει αὐτὸ χίμαιραν μ καλεῖσθαι ἀλλὰ λέοντα κτ ., quae iis fere respondent quae apud Εust. p. 634, 45 —49, exstant. Sed parum certum.)

τὰ κατὰ τὸν πάππον καὶ ἀληθέϲτερον μᾶλλον ἢ κεχαριϲμένωϲ, ὥϲπερ δ’ ἐντὸϲ ἀρχῇ διέϲυρε τὰ ἀνθρώπινα τὸ φρύαγμα τοῦ Διομήδουϲ καθαιρῶν · Τ υδείδη μέγα θυμὲ, τίη γενεὴν ἐρεείνειϲ οἱη περ φύλλων γενεὴ τοιή δε καὶ ἀνδρ ῶν· φύλλα τὰ μέν τ’ ἄνεμοϲ χαμάδιϲ χἐει, ὣϲ ἀνδρὸϲ γενεὴ ἠμὲν φύει ἠδ’ ἀπ ολήγει(v.145 49), οὕτω καθαιρεῖ δι’ οἰκείων παραδειγμάτων· ἢ μήποτε, τῶν καθόλου ῥηθέντων ἐντὸϲ τοῖϲ πρόϲθεν, πίϲτιϲ ἡ περὶ τὸν πρόγονον μεταβολὴ ἐκ τοϲαύτηϲ ἀρετῆϲ καὶ εὐδαιμονίαϲ γενομένη. ἐκεῖνο δὲ πάλιν , ὅπερ ἔπρεπε τῷ ἀπογόνῳ,---γεγονέναι τὴν ϲυμφοράν, οὐκ ἀπεκάλυψε. μήποτ’οὐν, ὥϲ φαμεν ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖν οϲ ἀναφορὰν εἰϲ τὰ καθόλου περὶ τῶν ἀνθρώπων ῥηθέντα, ὡϲ θάλλει τε ὁμοῦ καὶ πάλιν μαραίνεται —κἀκεῖνοϲ οὖν, ὅτε τὰ ἀνθρώπινα πάϲχειν ἔμελλε καὶ ταῖϲ τύχαιϲ ἐνίϲχεϲθαι ταῖϲ ἀνθρωπίναιϲ, μεταβέβληκεν —, ἐπειδὴ τὰϲ μὲν εὐτυχίαϲ εἰώθαϲιν ἀναφέρειν εἰϲ τὸ θεοφιλέϲ, τὰϲ δὲ δυϲτυχίαϲ είϲ ἀπέχθειαν θεοῦ, τὴν μεταβολὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον τοῦ Bελλεροφόντου είκότωϲ είϲ ἀπέχθειαν θεῶν ἀνατέθεικεν. ὅτι δὲ πολλή τιϲ ἡ κατ’ αὐτὸν μεταβολὴ γέγονε, δηλοῖ ἃ καταλέγει δυϲτυχήματα αὐτοῦ · Ἴϲανδρον μὲν γὰρ τὸν υἱὸν αὐτοῦ Ἀλρηϲ μαρνάμενον Cολύμοιϲι κατέκτανε, Λαοδάμειαν δὲ τὴν θυγατέρα χ ωϲαμἐνη χρυϲήνιοϲ Ἄλρτεμιϲ ἔκτα. οὐκ ἀπεικὸϲ οὖν ὑπερπαθήϲαντα αὐτὸν ἐπὶ τῆ τῶν τέκνων ἀπωλείᾳ φιλέρημον γενέϲθαι καὶ πενθοῦντα ἀνακαλεῖϲθαι τοϲ θεὸϲ ὡϲ θεομιϲῆ γενόμενον. ἅπερ οὖν ἐκεῖνοϲ δυϲτυχῆ περὶ ἑαυτοῦ κατακέκρικε, ταῦτ’ εἰϲ τὰ γένη ὡϲ διαδοθέντα εἰκὸϲ ἠν μὴ ἀγνοῆϲαι τὸν ἔκγονον. ἄμεινον γὰρ διὰ τὰ τέκνα φάναι τὸ τῆϲ λύπηϲ μέγεθοϲ γενέϲθαι ἢ νόϲῳ ἀνενέγκαι τὴν αίτίαν τῇ τῶν μελαγχολώντων, οἲ φιλέρημοι γίνονται καὶ τὰϲ λεωφόρουϲ ἐκτρέπονται λυπούμενοι ἐπὶ μηδενὶ λύπηϲ ἀξίῳ. Ἀλντίμαχοϲ δὲ ἐντὸϲ τῆ Λἁἁύδη, ὅτι τοὺϲ Ϲολύμουϲ ἀνεῖλε θεοῖϲ ὄνταϲ προϲφιλεῖϲ, διὰ [*](3 τίὴ cod. 4 τοίη δὲ cod. 9 ante γεγονέναι excidisse videntur διὰ τῶν θεῶν vel ἐκ τῆϲ τῶν θεῶν ἔχθραϲ vel similia, lacinu in cod. non exstat 14 δυϲτυχίαϲ ἐπάχθειαν θεοῦ (om. εἰϲ) cod. corr. Vill.) [*](1 sqq. † (Paucis tatum aliunde additis) B f. 85ᵇ ad καππεδέον v. 201 (id. L f. 131b): ἡ τῶν παίδων ἀπώλεια γέγονεν αὐτῷ τοῦ μονασμοῦ αἰτία, ὡς καὶ τῶ Λαίρτῃ. ἀλ ή τον δὲ π εδίον, ὅπερ ᾤκει ἀλ εείνων τοὺς ἀνθρώπους. τάχα δἐ καὶ τὰ τῆς τὐχης εἰς θεοὺς ἀναψέρει. ὥσπερ δὲ ἐντὸϲ ἀρχῇ δι ἐσυρε τὰ ἀνθρώπινα, τὸ ψρύαγμα Διομήδους καθαιρῶν , καὶ νῦν οὐκ ἀπώκνησε τὴν τῆς τύχης περὶ τὸν πρόγον ὁμολουῆσαι μεταβολήν ἤ τάχκ (ποοτνι τό ἀγαθὰ διὰ τῆς ὁμολογίας τῶν ἀτυχιῶν. τὺ δὲ ἀκ ήιον τινὲς ἐδάσυνας παρὰ τὸ τοὺς ⟨om. L⟩ ἅλα ἐκεὶ πήγνυαθαι, ἄμεινον δὲ ψιλοῦν ἀπὸ τῆ ἄλης (extrema etiam in cod. A z 200).) [*](23 B f. 85ᵇ ad θυμὸν v. 202 (id. Lp f. 124b c. l. ὂν θυμὸν κατέδων, L. f. 131b post ea quae ad lin. 1 sqq. edidimus pergens: τὸ δὲ ὃν θ υμὸν κατὲδων οὐχ ὠς κτλ .) : οὐχ ὡς οἱ ⟨om. L H apr. lin. scrpt.⟩ νεώτεροί ψαδι ⟨om. Lp⟩ μ ιελ αγχολήσας ⟨μελ ακολήσας Lp⟩ ἀλλ’ ἀδυνώμενος ἐπὶ τῇ τῶν ἐαυτοῦ ⟨αἄτοῶ Lp⟩ παίδων ἀπωλείᾳ ἐμόναξε. διδάσκει δὲ κτλ ., quae huc non pertinent. De μελ αγχολίᾳ Bellerophontis v. Arist. probl. 30, 1 (Eust. p. 636, 35). )

τοῦτο μιϲηθῆναι ατόν φηϲιν ὑπὸ τῶν θεῶν. Λέων δέ, ἐντὸϲ τοῖϲ Χρυϲαορικοῖϲ γεγράφθαι φηϲίν, ὡϲ ἀπήχθετο πάϲι θεοῖϲ---lΠροίτῳ μὲν διαβεβλημενοϲ ὑπὸ τῆϲ γυναικὸϲ ἀδίκωϲ, Ἰοβάτῃ δὲ ἢ Ἀμφιάνακτι. ἐκ τῶν γραμμάτων· τούτῳ δ’ ἀκόλουθον καὶ τὸ πάτον ἀνθρ ὠπῶν ἀλεείνων. φαϲὶ δὲ τοὺϲ ὕϲτερον Πιϲίδαϲ κληθένταϲ Ϲολύμουϲ πρότερον κεκλῆϲθαι.

201. *B ( ═ ζητ. Vat. 11) v. in extrema operis nostri parte.

[*](*B f 86ᵇ ad ἐtέλετο. L. f. 132b, II)

234. διὰ τί ὁ μὲν Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν τοῦ ἀλλάϲϲειν τὰ ὅπλα χρυϲᾶ ὄντα πρὸϲ Διομήδην, ὁ δὲ ποιητὴϲ ἐπιτιμῇ ὡϲ οὐ δέον οὐδ’ εἰ φίλοϲ εἴη, προΐεϲθαι πλείονοϲ ἄξιον;

προγόνων ὁ Γλαῦκοϲ φιλοτιμίαν ἐξηγηϲαμένου Διομήδουϲ ἀκούϲαϲ οὐκ ὠήθη δεῖν ἐλαττοῦϲθαι ταύτηϲ ῦἰνε ὺϲ γάρ ποτε δῖοϲ ἀμύμονα Βελλεροφόν την ξείνιϲ’ ἐνὶ μεγάροιϲιν ἐείκοϲιν ῆμ ατ ’ ἐρύξαϲ· οἱ δὲ καὶ ἀλλήλοιϲ ήλοιϲι πόρον ξεινήια καλά Οἰνε ὺϲ μὲν ζωϲτῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν, Βελλεροφόντηϲ δὲ δέπαϲ ἀμφικύπελλον (v. 216 — 220). ταῦτ’ οὖν ἀκούϲαϲ ὁ Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν προγονικήν· ὡϲ γὰρ Βελλεροφόντηϲ ζωϲτῆροϲ οὐκ ἀπηξίωϲε χρυϲοῦν ἔκπωμα δοῦναι καὶ ὅλωϲ χρύϲεον δεδώρηται τῷ ξένῳ, οὕτω καὶ αὐτὸϲ χρυϲὸν ὃν εἰχε περικείμενον δοῦναι προήχθη, ἀκούϲαϲ παρὰ τοῦ φοβερωτάτου Διομήδουϲ τῶν τότε·

τῷ νῦν ϲοὶ μὲν ἐγ ὡ ξεῖνοϲ φίλοϲ Ἀργεἱ μέϲϲ ῳ

εἰμί, ϲὺ δ’ ἐντὸϲ Λυκίῃ, ὅτε κεν τῶν δῆμον κωμαι

(v. 224), καὶ προϲέτι εἰπόντοϲ τοῦ Διομήδουϲ

τεύχεα δ’ ἀλλήλοιϲ ἐπαμεί ψομεν, ὄφρᾶ καὶ οἵδε

γνῶϲιν, ὅτι ξεῖνοι πα τρώιοι εὐχόμεθ’εἰναι (ν. 230. 31 ).

μικρολογίαϲ γὰρ ἦν αἰτηθέντα τοῖϲ μὲν ἄλλοιϲ ὑπακοῦϲαι, ἀντειπεῖν δὲ πρὸϲ τὰ δῶρα.

ὁ ποιητὴϲ δὲ, φηϲὶν Ἀλριϲτοτέληϲ, οὐχ ὅτιτὰ πλείονοϲ ἄξια ὄντα προήκατο ἐπιτιμ , ἀλλ’ ὅτι ἐντὸϲ πολέμῳ καὶ χρώμενοϲ προίετο. οὐδὲν γὰρ ἀλλοιότερον , ὥϲπερ ἂν εἰ ἀπέβαλε τὰ ὅπλα ἐπιτιμῷ οὑν ὅτι κρείττω προίετο οὐκ είϲ τιμὴν ἀλλ’ εἰϲ χρῆϲιν· ἀναγκαῖον δὲ τοῦτο δηλῶϲαι εἰπόντα τὴν ἀξίαν.

τινὲϲ δ’ οὐ καταμεμφεϲθαί φαϲιν ἐντὸϲ τῷ φάναι Γρονίδηϲ δὲ [*](2 lacunam, quae in cod. non apparet, sensus postulare videtur 8 L in lemn.: ἔνθ’ αὐτὲ Γλαύκῳ Γρονίδηϲ ἐξέλατο (sic) φρέναϲ ζεύϲ ἀλλάξαι L Διομήδη L 9 ὁ ποιητὴϲ δὲ L 10 τὸ πλ. ὄξ L 11 ἀκούϲαντοϲ L 18 δοῦναι delendum et pro ὅλωϲ χρύϲεον scribendum ὁλόχρυϲον νidetur καὶ ὅλωϲ χρυϲὸϲ ἐδωρεῖτο coni. Kamm p. 45 19 περικείμενον e coni Cobet. codd. παρακείμενον 20 παρὰ τοῦ L; περὶ τοῦ B⟩ 21 τεύχε’ ἀλλήλοιϲ L. 25 εὐχώμεθα L 28 φηϲὶν Ἀριϲτοτέληϲ, supro scriptis ὡϲ ὁ, L 29 χρώμενοϲ προήκατο L) [*](1 Leonis A laban den sis Carica et Lyciaca comm. Suid. v. Λέων.)

φρέναϲ ἐξέλετο ζεύϲ τὸ γὰρ ἐξελεῖν δηλοῖ καὶ τὸ εἰϲ μέγα ἆραι καὶ αὐξῆϲαι, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ

xo ύρην ἣν ἄρα μοι γέραϲ ἔξελον υεϲ Ἀχαιῶν (ΙΙ 56) δηλοῖ γάρ· ἣν εἰϲ τιμὴν γεραίροντέϲ με δεδώκαϲι καὶ τὸ γέραϲ μου αὔξοντεϲ· γέροϲ γὰρ ἔξελον ἐξαίρετον ποιοῦντεϲ. τὰ δὲ γινόμενα ὡϲ ἐπὶ τὸ πολῶ θεοῖϲ εἰώθαϲιν ἀνάπτειν. τὸ μέντοι ἔγχεα δ’ ἀλλήλων ἀλεὠμεθα καὶ δι’ ὁμίλου (Ζ 226) ἀντὶ τοῦ ἐντὸϲ ὄψει πάντων, ὡϲ εἰδέναι αὐτοὺϲ ὅτι ξένοι ἀλλήλων ἐϲμέν, ἢ μὴ μόνον ἀλλήλων φειδώμεθα ἀλλὰ καὶ οἱ ὅμιλοι ἡμῶν. ἀλλ’ οὐτοι μὲν διὰ προγονικὴν φιλίαν τὸν πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἐϲπείϲαντο πόλεμον, αρπηδὼν δὲ καὶ Τληπόλεμοϲ ϲυγγενεῖϲ ὄντεϲ καὶ τοῦτο γινώϲκοντεϲ ϲυνελθὸντεϲ διὰ θανάτου ἐκρίθηϲαν, τοῦ μὲν ἀποθανόντοϲ τοῦ δὲ τρωθέντοϲ (ε 65 s .). οὕτωϲ ἡ λεγομένη ϲυγγένεια πρὸϲ φιλίαν οὐδὲν ϲυνεργεῖ.

ἄλλωϲ. ἀϲύμφορον δοκεῖ εἰναι ἄφροναϲ καλεῖν τοὺϲ λαμπρὸϲ τὰϲ ψυχὰϲ καὶ ἀποκλείειν τὰϲ μεγολοψυχίαϲ τῶν ξένων πρὸϲ ἀλλήλουϲ. οἱ μὲν οὑν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ λύουϲι, τὸ ἐξέλετο ἀποδιδόντεϲ τὸ ἐξαίρετον καὶ ἔκκριτον ἐποίηϲε, βιαίωϲ πωϲ. οἱ δὲ περίρραϲιν εἰναι· Γλαύκῳ φρἐναϲ ἐξέλετο· μὴ γὰρ ἀμειψάμενοϲ ἀλλ’ ἀπειθήϲαϲ ἀνῃρέθη ἄν, πολὺ βιαιότερον ἀποδιδόντεϲ. οἱ δὲ πρὸϲ τὸν καιρύν, ὅτι ὁ χρυϲὸϲ ἐπιτηδειότεροϲ πρὸϲ τὸν πόλεμον διὰ τὸ ϲτίλβον τῶν ὅπλων. ἐμοὶ δὲ οὐδ’ οὕτωϲ καλῶϲ---καὶ γάρ τε Λιταί εἰϲι Διὸϲ [*](4 ἣν εἰϲ in rus. L γεραίροντεϲ μεταδεδώκαϲι B⟩ L 5 ἐξέλον H 7 ὁμήλου L 11 δι’ ἀθανάτου L 13 post ϲυνεργεῖ B signum scholii finiti (: — ), tum (lin 14) ἄλλωϲ κτλ. ab eadem manu in margine exterm. 21 intercidisse nonnulla.. apparet, sed quidnam scholii auctor sibi voluent diffcile dictu. Videtur tamen magnificum Glauci donum ita accipere, utquasi sceleris cuiusdam expiandi causa (e. c. a Pandaro commIssi) datum sit, ita. ut cum ratione quae inter Preces et Alen intercedit comparetur) [*](1 sqq. † ELust. p. 638, 52: ἔνθ’ ἀὖτε Γλαύκῳ ψρένα ἐξείλετο Ζεύς, ὅ ἐστιν ἐξαιρέττους ἐποίησεν, ὡ τῷ Πορ ψυρίῳ δοκ εῖ. Paris. 2894 Ζ 234 ( Cramer.ΙΙ. p. 253): ἐξελ ἐξα το Ζεὐς: ἐβαοέτου ἐποίησε διὰ τὸ μὴ γλισχρεὐασθαι περὶ τὴν δὀδιν.) [*](Ad Γ377 (ἑκ γάρ οἱ ψρένας εἵλ ετο μ ητίετα Ζε ύς ) † Lp f. 161b sine lemm.: ἀλλαχοῦ ἐπὶ τιῦ Γλαύκου ἀντὶ τοῦ ἐξαιρέτους τὰς τοῦ Γλαύκου ψρίνας ἐποίησεν, ὡς κ αὶ Πορ ψυρίῳ δοκ ῖ. ἐνταῦθα δὲ ἀντὶ τοῦ ἐστέρησε ψρενῶν. Cf. Eust. ibid, p. 757, 13; id. ad P 470, p. 1115, 12.) [*](10—13 Aliter de Sarpedonis et Tlepolemi pugna in quaestione ad E 631 servata iudicatur.) [*](14 sqq. Alterum quod hic incipit schol. *B, quoniam praeter res e priore excerptas nonnulla continet quae illic non leguntur, priori subiungere quam. infra textum collocare maluimus, quamvis habeat quae a Porphyrio ipso pro- focta non sint. Auctor enim quisquis fuit scholii non solum ex eo sua excerpsit, sed etiam suum de sententia quam ille amplexus erat iudicium (ἐξέλετο ═ ἆραι καὶ αὐξῆσαι) non dissimulavit.) [*](19 Cf. p. 96, 28 sqq.)

κοῦραι μεγάλοιο, χ ωλαί τε ῥυϲαί τε παραβ λ ῶπέϲ τ’ ὀφθαλμώ (1 502. 3).

[*](B f. 86ᵇ ad ἔνΘ’αὖτε Lp f. 125a c. l. ἔνΘ’αὖτε Γλαύκμι.)

εἰκότωϲ ὁ Γλαῦκοϲ τοῦ προγόνου τὸ φιλότιμον ἀκούϲαϲ Βελλεἐνθ’ οὖτε. ροφόντου χρυϲὸν δωρεῖται πρὸϲ τὸ παρόν, ἄλλωϲ τε ὑπερήδεται τῇ ϲυντυχίᾳ γινόμενοϲ ἰδιόξενοϲ τοῦ παναρίϲτου Διομήδοῳϲ. τὸ δὲ ἐξἐλετο ἀντὶ τοῶ ὑπερηύξηϲε τῇ ψιλότητι. ἢ μάλλον αἰτιάται αὐτὸν ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων ἐκόϲμει αὐτὸν λαμπροτέροιϲ ὅπλοιϲ. ἢ ὡϲ Ἡψαιϲτότευκτα. ἤ, ὡϲ Πίοϲ , ἵνα κἀν τούτῳ αὐξήϲῃ τὸν Ἐλληνα ὡϲ μὴ ἐξ ἴϲου ἀπηλλαγμένον, ὅπερ ἡδὺ τοῖϲ ἀκούουϲιν· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τῶν πολεμίων ὁρμή.

[*](B f. 86ᵇ ad Τυδείδην. L f. 133a. Lp f. 125a c. l. δ᾿ϲ πρὸϲ Τυδείδην.)

235. καὶ πῶϲ οὐ Διομήδηϲ φρενῶν λεπεται γυμνούμενοϲ, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παραϲπονδηϲάντων (Δ 104 sqq ). τάχα οὖν τὸν ζωϲτῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφοϲ, ὡϲ οἱ περὶ Ἕκτορα, ῆμειψαν (1 303 —). Πυδείδην. Αἴαντοϲ Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ.

252. Vatis. ζητ. ιζ (potius XVIII). πρόϲϲχεϲ δή μοι καὶ τού τοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·

ἔνθα οἱ ἠ πιόδωροϲ ἐντὸϲ αν τίη

ἤλυθε μήτηρ .ἁαοδίκην ἐϲ

τρῶνεἰδ οϲ ἀρί άγουϲα,

ϲτην.

τὸ εἰϲάγουϲα οὐκ ἐϲτι κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, οἰον εἰϲφέρουϲα· οὐ γὰρ εἰϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαο δίκην ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην εἰϲ πορευομένην, ἡ ὁμοιωθεῖϲα ἡ Ἀλφρο δίτη τὴν Ἑλένην ἐπὶ τὸ τεῖχοϲ εἰδομἐν η γάρ φηϲι *B f. 86b ad ἐϲάγουϲα h. V., L. f. 133ʳ ib., Π. πρόϲϲχεϲ μοι καὶ τούτοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·

ἔνθα οἱ ἠπιόδωροϲ ἐναντίη

ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην ἐϲάγουϲα,

θυγατρῶν εἶδ εἶδοϲ

ἀρίϲτην.

τὸ ἐϲάγουϲα οὐκέτι κατὰ τὸ ϲύνηθέϲ ἐϲτιν, οἷον εἰϲφέρουϲα (οὐ γὰρ ἐϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαοδίκην), ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην είϲπορευομένη· είϲῇει γὰρ πρὸϲ Λαοδίκην, ἀλλ’ ἐπεὶ ταὺτῃ ὁμοιωθεῖϲα θεῖϲα ἡ Ἀλφροδίτη τὴν ἘΘλένην ἐπὶ [*](5 γενόμενοϲ Lp 6 τῇ φιλοτιμίᾳ ὡϲ τὸ γέραϲ ἔξελον. ἐνθ’ αὖτε Γλαύκῳ ρρέναϲ ἐξέλετο. ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων κτλ. Lp 6 ὅτι κτλ. e Lp dedimus, quo multo brevius schol B hoc tantum habet: ὅτι λαμπροῖϲ ὅπλοιϲ ἐκοϲμεῖτο κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν ϲυμμάχων· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τ ῶν πολεμίων ὁρμὴ, quae post αἰτιἀται αὐτὸν male inter se cohaerere nemo non videt 8 πῖοϲ Lp τοῦτο Lp 11 καὶ πῶϲ οὐ δέδιε Διομηδ. γυμν. Lp 12 παραϲπον- διϲάντων L. 13 ἔμειναν L 14 προύκρινε (ε e corr.) B 14. 15 τὰ Αἴαντοϲ L ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ conieci dubitanter; ὑπὲρ τὴν νέϲτοροϲ BLp, ὑπερτέρωϲ (?) νέϲτοροϲ L) [*](17a πρόϲχεϲ V 19a λαβὼν V 29a λένην (ε eros.) V) [*](17b — 23ᵇ in uno L (qui lin. 17 πρόϲχεϲ, 21. 22 ἐπάγουϲα habet)) [*](28 sqq. Eadem fere A ristarchi ratio, nisi quod ἐς ἄγουδα voluit (v. Ariston.). Pro Ἀψροδίτη recte Ἶρις † f. 86 ad Λαοδίκην (id. Lp f. 125b): πρὸε Λ. εἴσεισι, πευδομένη τὴν αἰτίαν δἰ ἥν ἐξήγαγεν ἑλ. αὐτ γὰρ Ἶρις εἰκασθεῖσα ἐξήγαγεν αὐτὴν εἰς τὸ τεῖχος . . . .)

γαλό ῳ, Ἀλντηνορίδαο δάμαρτι, Ἀντηνορίδηϲ εἰχε κρείων Ἑλικάων αοδίκην (Γ 122 — 24). νομίζουϲα οὖν ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ. ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲήει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγ μονήϲουϲα. τύμβον ἀμφὶ πυρὴν ἑνα ποίεον ἐξαγαγόντεϲ άκρι τον ἐκ πεδίου (Η 435⟩. 36). τῷ ἐξαγαγόντεϲ ὁμοίωϲ τῷ είϲ άγουϲα κέχρηται, ὡϲ γὰρ τοῦ--- --- ---τὸ ἐξαγαγόντεϲ ἐκπορευ θέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα--- --- ---μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνη διακρινομένων. τὸ τεῖχοϲ ἐξήγαγεν · εἰδομένη γαίην λόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, τὴν Ἀν τηνορίδηϲ ἔϲχε κρείων Ἑλικάων, αοδίκην· νομίζουϲα γὰρ ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲῇει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγμονήϲαϲα. L f. 155a, Π (ad Η 326): εἰϲ τὸ τύμβον δ’ ἀμφὶ πυρὴν ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντεϲ. ὁμοίωϲ τῷ εἰϲάγουϲα θυγατρῶν εἶδοϲ ἀρίϲτην κέχρηται. ὡϲ γὰρ τοῦτο ϲημαίνει τὸ εἰϲπορευομένη, οὕτωϲ τὸ ἐξαγαγόντεϲ τὸ ἐκφράσαι πορευθέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα τύμβον βον πάντων ἄκριτον ἐποιήϲαντο, τουτέϲτι μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνηκότων κότων διακρινόμενον. τὸ δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώριϲτον, ἀχώρι ϲτον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ.

260. v. 265, p. 101.

265. ζητεῖται πῶϲ ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὁ ποιητὴϲ λέγει· προει-[*](**B f. 87a ad ἀπογυιώϲηϲ (i eras.). L f. 134a.) πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένοϲ μέγα οἶνοϲ ἀέξει (z 161) νῦν [*](2a τ.. V1 . τὴν V2 in marg. ἔχε V 4α τ...οϲ V , τεῖχοϲ V2 in marg L f. 134a 12a - 17a inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verboa aliquot in cod, V fuerunt. quae tinctura adbibita deleta sunt 17 καθέκα. .ον V) [*](1b εἰδομένην L 2ᵇ ἀντινορίδαο L 3ᵇ ἀντινορίδηϲ ἑλένην κρ. ἑλ. L 9 ἀμφιπυρὴν L) [*](23 κεκμηκότι L) [*](8 — 20 † B ad ἕνα χεύομεν II 336 (id. Lp f.139ʳ c.l. ἕνα χεύομεν), nonullis aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξ αγαγ όντες ὅμοιόν ἐστι τ Λ αοδίκ γν ἐδάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τιῦ ἐξελθόντες. τό δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώρισιον, ἀχώριστον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέθειται, ἵνα πιθανὸν δοκ ῇ τὸ ἐντὸϲ μιᾷ ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba , ut A. oemer litteris ad me datis signifcavit, usque ad τοῦ ἐξελθόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict. exhibet, qui eorum quae sequntur loco haec habet: xκριτοu δὲ ἀντὶ τοὺ χύδην, ἰδόπεδον, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάψος. οὕτω Πορψύριος. Simil. Eust. H, p. 684, 13.) [*](18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit quaestione etiam de ea difficultate egIsse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 35 obelo notaret, v. schol. A H 334: . . . ἐναντιοῦνται δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· τύμβον — ἐκ πεδίου, ἀδιαχώρισιον, ἀδαι ἀστατιον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖς ὥς κ’ ὀστέ α π κ σὶ ν ἕκαστος; cf. schol. A Η 436.) [*](22 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 (Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 169) simillimum . † B f. 87a ad κεκμοοτι v. 261: πῶc εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι)

100

ἐπάγει μή μ’ ἀ πογυι ϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἡ μὲν οὖν ὑπὸ πολλῶν γενομένη λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ τοιαύτη, ὅτι ἕτερόν ἐϲτι πρόϲωπον Ἐξκάβηϲ τὸ λέγον ὠφέλιμον εἰναι τὸν οἰνον, ἕτερον δὲ τὸ τοῦ Ἕκτοροϲ τὸ ἀρνούμενον· οὐδὲν δὲ θαυμαϲτὸν εί παρὰ τῷ ποιητῇ ἐναντία λέγεται ὑπὸ διαφόρων φωνῶν. ὅϲα μὲν γὰρ ἔφη αὐτὸϲ ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐξ ἰδίου προϲώπου, ταῦτα δεῖ ἀκόλουθα εἰναι καὶ μὴ ἐναντία ἀλλήλοιϲ· ὅϲα δὲ προϲώποιϲ περιτίθηϲιν, οὐκ αὐτοῦ εἰϲιν ἀλλὰ τῶν λεγόντων νοεῖται, ὅθεν καὶ ἐπιδέχεται πολλάκιϲ διαφωνίαν, ὥϲπερ καὶ ἐντὸϲ τούτοιϲ. ἡ μὲν γὰρ Ἑκάβη οὐκ εἰδυῖα τὸν κάματον τῶν ἀνδρῶν ταύτηϲ ἐϲτὶ τῆϲ γνώμηϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ μάλιϲτα ἐπιϲτάμενοϲ ἀντιλέγει. ἔπειτα καὶ ἡ μὲν πρεϲβῦτιϲ ἦν, χαίρει δὲ τῷ οἴνῳ ἡ ἡλικία αὕτη — ἐπωφελὴϲ γὰρ ταύτη ἐϲτὶν ὁ οἰνοϲ θερμὸϲ ὤν καὶ ὑγρὸϲ ψυχρῷ οὔϲῃ καὶ ξηρῇ καὶ ἀναρρώννυϲιν αὐτήν —, ὁ δὲ Ἕκτωρ νέοϲ ἠν καὶ ἀκμαῖοϲ. ἄμεινον δέ ἐϲτιν ἐκεῖνο λέγειν καὶ δεικνύειν, ἑκάτερον τῶν εἰρημένων ἔχεϲθαι λόγου καὶ μὴ εἰναι ἐναντία τὰ περὶ τοῦ οἴνου λεγόμενα , ἐὰν ϲκοπῇ τιϲ, ὅτι ἐπὶ παντὸϲ πράγματοϲ ὁ καιρὸϲ καὶ τὸ μέτρον πολὺ διαλλάττει. οὕτωϲ οὑν καὶ ἐπὶ τούτου· τῷ μὲν γὰρ μέτρια πεπονηκότι πρὸϲ ίϲχν ὁ οἰνοϲ ϲυμφέρει, τὸν δὲ πάνυ κεκμηκότα ϲφάλλει· ὅπερ ϲυμβέβηκε τῷ Ἕξκτορι, ο μόνον δὲ ὑπὸ τοῦ πολεμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν δρόμου. ἄλλωϲ τε καὶ οὐδὲ ϲιτίου οὐδενὸϲ ἐγέγευϲτο· ἡ γὰρ τροφὴ ϲὺν τῷ οίνῳ τὸ πλεῖϲτον ϲυμβάλλεται εἰϲ δύναμιν, ὥϲπερ καὶ ἀλλαχοῦ εἰπὲν ὁ ποιητήϲ· [*](5 λέγει L 5. 6 ἀρ’ ἑαυτοῦ καὶ ἐξ ίδ. πρ. L. 6 ταῦτα δὴ ἀκολ. εῖναι ἀλλ. καὶ μὴ ἐναντία L. δὴ pro δεῖ Bkk.⟩ etiam B⟩ 7 οὐκ αὐτοῦ ἐϲτιν Λ. L9 Ἑκάβη om. L. 10 Ἕκτωρ om. L. 12 γὰρ αὐτῇ L. ἁ οἰνοϲ om . L. 13 ἀναρώνυϲιν B 17 ἐπὶ τούτω L 19 οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ πολέμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ δρόμου τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν L. 20 οὐδενὸϲ π ώποτε ἐγένετο L. 21 τὸ πλεῖϲτον εἰϲ δύναμιν ϲυμβάλεται L) [*](μένος μ ἐ γα οἶνος ἀἐξει ἑξῆς ἐχγε μή μοι οἷνον ἄειρ ε μ ελ ίψρονα. πότνα μ ῆτερ, μή μ ἀπο γ υιώσῃς μένεος ἀλ κ ῇ ς τε λά θωμ αι λύοιτο δ ἄν προσώπῳ μὲ ὅτι ιὐ πάντες τὰ αὐτὸ δοκιμάξου λέξει λδ ὡς ὑπερβατῶς. [ὅτι μεμνημένος τοῦ- πατο ἔκλ αιε. λείβων οὖε ἀντ το ῦ λείβει εἴρηκε μ μοι οἶ νον ἀ ε ιρ ε μμ ε λ ίψρονα, πότνι α μ ῆτερ· χερ σὶ δ′ ἀντίπ τ τι τ ( ἰ λείβειν αἴθοπ α οἴνον ἅ μπ μ ἀ πογυ τώσῃς μέ νεος ἀκ κ ῆ τε λά θωμ αι. Quae verba uncinis inclusimus misere decurtata casu aliquo cum scholio coniιncta e disputatione de verborum λείβειν et εἴβειν differentia (v. Epimer. An. Oxon. l, p. 13, 9: ἰστ 5ὲ Ht. οὐδέποτε εἴβει τέθειται ἐπὶ τοὺ σπένδειν, τὸ δ’ ἄλλα ἁμοίως) servata esse videntur. Qua in disputatione locus esse potuit Telem achi afἰerendi patris memoria commoti lacrimas profndentis, δ 114 (cf. δ 153): αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ‘ ἀψρώσι δάκρυον εἶ) [*](1 sqq. Aristonico auctore τὺ δοκοῦν μάχεσθαι Aristarchus ita explicavit: ἔστι δὲ διάψορα τὰ λέγοντα πρόσωπα κνὶ ἑκάτερον πρός τι εἴρηται . — Ceterum solutionis τὸ τοῦ προσώπου rationem Porphyrius ad z 488, p. 104, 19, eodem fere modo definit.)

101

ϲίτου καὶ οἴνοιο, τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706), καὶ πάλιν·

ὃϲ δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεϲϲάμενοϲ καὶ ἐδωδῆϲ

ἀνδράϲι δυϲμενέϲϲι πανημέριον πολεμίζῃ καὶ τὰ λοιπά

(Τ 168 sqq.). ἔϲτι δὲ καὶ ἑτέρα λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ, καθ᾿ ὑπερβατὸν ἐξηγουμένων τινῶν οὕτωϲ· μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα, πότνια μῆτερ, χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον ἅζομαι, οὐδέ πῃ ἔϲτι κελαινεφἐι Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον εὐχετάαϲθαι, μή μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι, ἵνα ὡϲ μὴ καθαρὸϲ τὰϲ χεῖραϲ τὸν οἶνον ϲπένδειν θεοῖϲ παραιτῆται καὶ μὴ ὀργήν τινα παρὰ θεῶν λάβῃ διὰ τοῦτο. λύεται δὲ τὸ προκείμενον καὶ οὕτωϲ, ὅτι τὸ μένοϲ διχῶϲ κεῖται, καὶ ἐπὶ θυμοῦ καὶ ὀργῆϲ καὶ δυνάμεωϲ. ἡ μὲν οὖν Ἑξκάβη φύϲει τοῦ πιόντοϲ οἶνον τὴν δύναμιν αὔξειν λέγει, ὁ δὲ μαραίνεϲθαι τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν τοῦ πιόντοϲ λέγει ὑπὸ τοῦ οἴνου, ὥϲτε μὴ κεῖϲθαι ἐναντία.

μητρὸϲ ἦθοϲ ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 258 sqq)· καὶ γὰρ ἀεὶ[*](B f. 87a ad ὀνήϲεαι v. 260. Lp. f. 125b. c. l. μελιηδέα οἶνον (v. 258).) φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦϲι τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ τῆϲ κινήϲεωϲ τοῦ πολέμου. ὑφαιρουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ ϲπείϲηϲ εἶπεν. ὀνίνηϲι δὲ οἶνοϲ μέτριοϲ ποθεὶϲ δύναμίν τε ἐμποιεῖ ὡϲ καὶ τὸ τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706)· ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει ὁ οἶνοϲ, βούλεται δὲ ἄγριοϲ πρὸϲ τοὺϲ πολεμίουϲ εἶναι, παραιτεῖται. ἢ ὅτι δίχα τροφῆϲ βλάπτει, τιῶν νεύρων καθαπτόμενοϲ, ὥϲ φηϲι Λἁύκοϲ. ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡϲ δρομαῖοϲ ἐλθών, ϲπεύδει δὲ καὶ ἀπελθεῖν δρομαῖοϲ. ἄλλωϲ τε ϲτρατιώταιϲ μὲν θράϲοϲ πορίζεται, ϲτρατηγοὺϲ δὲ τῆϲ φρονήϲεωϲ ὑπεκλύει, μόνουϲ δὲ τοὺϲ ἀποκαμόνταϲ ὠφελεῖ, ὁ δὲ ἔτι ἰϲχύει. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν ἅζομαι, μή μ’ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἄλλωϲ τε ὁ μὲν μετὰ πόνουϲ οἶνοϲ ὠφέλιμοϲ, ὁ δὲ πρὸ πόνου ἐπιβλαβήϲ.