Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae fasc. I-II, Porphyry, Schrader, Teubner, 1880-1882
235. καὶ πῶϲ οὐ Διομήδηϲ φρενῶν λεπεται γυμνούμενοϲ, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παραϲπονδηϲάντων (Δ 104 sqq ). τάχα οὖν τὸν ζωϲτῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφοϲ, ὡϲ οἱ περὶ Ἕκτορα, ῆμειψαν (1 303 —). Πυδείδην. Αἴαντοϲ Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ.
252. Vatis. ζητ. ιζ (potius XVIII). πρόϲϲχεϲ δή μοι καὶ τού τοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·
260. v. 265, p. 101.
265. ζητεῖται πῶϲ ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὁ ποιητὴϲ λέγει· προει-[*](**B f. 87a ad ἀπογυιώϲηϲ (i eras.). L f. 134a.) πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένοϲ μέγα οἶνοϲ ἀέξει (z 161) νῦν [*](2a τ.. V1 . τὴν V2 in marg. ἔχε V 4α τ...οϲ V , τεῖχοϲ V2 in marg L f. 134a 12a - 17a inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verboa aliquot in cod, V fuerunt. quae tinctura adbibita deleta sunt 17 καθέκα. .ον V) [*](1b εἰδομένην L 2ᵇ ἀντινορίδαο L 3ᵇ ἀντινορίδηϲ ἑλένην κρ. ἑλ. L 9 ἀμφιπυρὴν L) [*](23 κεκμηκότι L) [*](8 — 20 † B ad ἕνα χεύομεν II 336 (id. Lp f.139ʳ c.l. ἕνα χεύομεν), nonullis aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξ αγαγ όντες ὅμοιόν ἐστι τ Λ αοδίκ γν ἐδάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τιῦ ἐξελθόντες. τό δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώρισιον, ἀχώριστον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέθειται, ἵνα πιθανὸν δοκ ῇ τὸ ἐντὸϲ μιᾷ ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba , ut A. oemer litteris ad me datis signifcavit, usque ad τοῦ ἐξελθόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict. exhibet, qui eorum quae sequntur loco haec habet: xκριτοu δὲ ἀντὶ τοὺ χύδην, ἰδόπεδον, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάψος. οὕτω Πορψύριος. Simil. Eust. H, p. 684, 13.) [*](18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit quaestione etiam de ea difficultate egIsse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 35 obelo notaret, v. schol. A H 334: . . . ἐναντιοῦνται δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· τύμβον — ἐκ πεδίου, ἀδιαχώρισιον, ἀδαι ἀστατιον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖς ὥς κ’ ὀστέ α π κ σὶ ν ἕκαστος; cf. schol. A Η 436.) [*](22 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 (Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 169) simillimum . † B f. 87a ad κεκμοοτι v. 261: πῶc εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι)
μητρὸϲ ἦθοϲ ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 258 sqq)· καὶ γὰρ ἀεὶ[*](B f. 87a ad ὀνήϲεαι v. 260. Lp. f. 125b. c. l. μελιηδέα οἶνον (v. 258).) φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦϲι τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ τῆϲ κινήϲεωϲ τοῦ πολέμου. ὑφαιρουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ ϲπείϲηϲ εἶπεν. ὀνίνηϲι δὲ οἶνοϲ μέτριοϲ ποθεὶϲ δύναμίν τε ἐμποιεῖ ὡϲ καὶ τὸ τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706)· ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει ὁ οἶνοϲ, βούλεται δὲ ἄγριοϲ πρὸϲ τοὺϲ πολεμίουϲ εἶναι, παραιτεῖται. ἢ ὅτι δίχα τροφῆϲ βλάπτει, τιῶν νεύρων καθαπτόμενοϲ, ὥϲ φηϲι Λἁύκοϲ. ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡϲ δρομαῖοϲ ἐλθών, ϲπεύδει δὲ καὶ ἀπελθεῖν δρομαῖοϲ. ἄλλωϲ τε ϲτρατιώταιϲ μὲν θράϲοϲ πορίζεται, ϲτρατηγοὺϲ δὲ τῆϲ φρονήϲεωϲ ὑπεκλύει, μόνουϲ δὲ τοὺϲ ἀποκαμόνταϲ ὠφελεῖ, ὁ δὲ ἔτι ἰϲχύει. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν ἅζομαι, μή μ’ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἄλλωϲ τε ὁ μὲν μετὰ πόνουϲ οἶνοϲ ὠφέλιμοϲ, ὁ δὲ πρὸ πόνου ἐπιβλαβήϲ.
266. ἄμφω τὰϲ προτάϲειϲ Ἑκάβηϲ παραιτεῖται ὁ Ἕκτωρ. ἠδύνατο[*](B f. 87a ad ἀνίπτοιϲι. Lp f. 126a c. l. χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν.) [*](1 οἴνου B 4 πολεμίϲει B 5—11 ἔϲτι δὲ καὶ — λάβῃ διὰ τοῦτο in uno L exstat 8 ποι L 11 παραιτεῖται L post διὰ τοῦτο L pergit: δυνατῶϲ καὶ οὕτωϲ λύειν τὸ προκείμενον ὅτι τὸ μένοϲ κτλ. λύεται δὲ κτλ. B 13. 14 φύϲει τὴν δύναμιν τ. πιόντοϲ οἶνον αὔξειν λέγει L 15 λύει ὑπὸ τ. οἴν. L 18 καὶ post αἰδῶ om. Lp 20 ὡϲ τὸ καὶ τὸ B 22—24 ὥϲ φηϲι — δρομαῖοϲ in B desunt 26 post ἰϲχύει Lp ita pergit: ἔπειτα δὲ κ’ αὐτὸϲ ὀνήϲεαι. καὶ πῶϲ φηϲι μὴ μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ; ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ὑπερβατῷ· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲ κτλ., ita tamen ut signa, quibus finis scholii notari et ipsa verba scholii a lemmate distingui solent, post ἰϲχύει et ἀνήϲεαι non exstent 27 μένεοϲ — λάθωμαι Lp om. 28 μετὰ πόνον Lp 30 sqq. ἐδύνατο ὑπὸ τῆϲ Ἐκ. ῥᾳδίωϲ λυθῆναι ἡ πρόφαϲιϲ Ἕκτοροϲ ὕδωρ αὐτῷ κομιϲθῆναι κελευούϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται, ἀλλ’ οὐ τοῦτο κτλ. Lp) [*](20. 21 † B f. 87a. ad μελίψρονα v. 264 (id. Lp f. 125b c. l. μελίψρονα): τὸν ἀναγκόξοντα ἡδία διανοεῖσθαι. ἱλαρωτέρους γὰρ ποιεῖ ὡς τὰ πολλὰ τοὺς πίνοντας. ὁ δὲ. ἐν έμῳ οὐ βούλεται ⟨οὐ βούλ. ἐντὸϲ πολ. Lp⟩ πρᾷος εἶναι.)
273. πῶϲ ὀρθοῦ ὄντοϲ τοῦ Παλλαδίου τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιγούναϲιν. θεῖναι παρακλεύεται· τὸν θὲϲ Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲιν ἠυκόμοιο; μαί τινεϲ μὲν οὖν φαϲιν ὅτι πολλὰ τῶν Παλλαδίων κάθηται· οἱ δὲ ἀπὸ μέρουϲ τὸ ὅλον ϲῶμα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐυκνήμιδεϲ Ἀχαιοί. οἱ ἐπὶ ὅτι γούνατα καὶ τὰϲ ἱκετείαϲ λέγει· φηϲὶ γὰρ ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐντὸϲ γούναϲι κεῖται (α 267), τουτέϲτιν ἐντὸϲ τῇ τῶν θεῶν ἱκετείᾳ καὶ δεήϲει. θεῖναι οὖν Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲι τουτέϲτιν ἐπὶ τῇ λιτανείᾳ καὶ δεήϲει θεῖναι τὸν πέπλον. οἱ δὲ ὅτι τῇ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά εἴωθε χρῆϲθαι, ὡϲ τὸ ποιμαίνων δ’ ἐπ᾿ ὄεϲϲι μίγη φιλότητι (Z 25) ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖϲ ὄεϲϲι, καὶ ἡ μὲν ἐπ’ ἐϲχάρῃ ἧ(Ζ 52) ἀντὶ τοῦ παρὰ τῇ ἐϲχάρῃ. οὕτω γοῦν καὶ ἐπὶ γούναϲιν ἀντὶ τοῦ παρὰ γούναϲιν Ἀλθηναίηϲ.
[*](Lp f. 126b c. l τῶν ἓν᾿ ἀειραμένη.)293. οὐ πρεπόντωϲ, φηϲὶν, ἐκ τῆϲ Ἀλεξάνδρου ἀδικίαϲ δίδοται τῇ θεῷ τὸ δῶρον. ἀλλ’ οὔτε Ἑλένηϲ ὁ πέπλοϲ ἐϲτὶν οὔτε ἐκ Λακεδαίμονοϲ αμένη. αἱ γυναῖκεϲ.
[*](3 οὐκ om. B⟩ οὐκ εὔκαιρον ἔϲτιν Lp 6 post ἐγώ περ ita Lp: ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐναντίον· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτιν ἐπιϲπεύδειν (sic) κτλ. 8 διὰ ψιλῶν λόγων L.p, om. γίνεται 9 πῶϲ δὲ ὀρθοῦ ὄντοϲ B⟩ (═ B⟩ ad Z 92) παλαδίου B⟩ 10 τὸν — ἠυκόμοιο om B⟩ 11 παλαδίων B⟩ 13 φηϲὶ, λέγει γὰρ B⟩ 15 τῶν θεῶν λιτανείᾳ B⟩ θεῶν δεήϲει καὶ ἱκετείᾳ L 15 —17 θεῖναι τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιν Ἀθην. ἀντὶ τοῦ ἐπὶ λιταν. καὶ δεήϲει. καὶ τὸ ἐπί οὖν ἀντὶ τῆϲ παρά ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. B⟩ 16 τῇ ἐπεί L 17 ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. L ὄεϲϲιν ἐμίγη φιλότητι B⟩ 18. 19 καὶ — ἐϲχάρῃ om B⟩ 19 τὸ pro ἀντὶ τοῦ L)[*](10. 11 ὅτι τῆ Ἀθηνᾶς τὸ ξόανον (apud Ilienses) νῶν μὲν ἐστκὸρ ὁρᾶται, Ὅμηρος δὲ καθήμενον ἐμφαίνει· πέπλον γὰρ κελεύει θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν, ὡς καὶ μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέζεσθαι φίλον υἱόν (I 455) Strabo. XIIl, p. 601, Demetrio Scepsio, sive ipso sive intercedente Apollodoro doro (v. Niese, M. Rhen. XXXIl, p. 294), auctore usus. Ex eodem fonte petita esse possunt quae nonnullis interiectis sequuntur maxime ad locum nostrum pertinentia: πολλὰ δὲ τῶν ἀρχαίων τῆς Ἀθηνᾶς ξοάνων καθήμενα δείκνυται, καθάπερ ἐντὸϲ Φωκαίᾳ, Μασσαλίᾳ, Ῥώμῃ, Χίῳ καὶ ἄλλαις πλείοσιν. E Strabone eadem Eust. Z, p. 627, 10, nonnulla etiam schol. B⟩ f. 83b ad Z 92 (id. Lp f. 122a).)[*](15 Fuisse qui hoc sensu legerent ἐπὶ γουνάσι Strab. l. c. docet P Porphyrius aperte γούνατα derivat.)[*](16 Aristarchum ἐπί ita accepisse schol. A Z 92 docet. Quem ante oculos habuit Strab l. c.: βέλτιον γὰρ οὕτως ἢ ὥς τινες δέχονται ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖς γόνασι θεῖναι, παρατιθέντες τὸ δ᾿ ἧσται κτλ. Aristarchum sequitur Herodianus (II, 1, p. 53 Lentz, cf. Lehrs, qu. ep. p. 91), Epim. Oxon. I, p.)326. ἀφορμὴν λαμβάνει διὰ τῆϲ αὐτοῦ ἀργίαϲ — οὐ γὰρ ὡϲ ἀϲθενοῦϲ[*](B f. 88a ad καλὰ. Lp f. 127a c. l. οὐ μὲν καλὰ χόλον.) ἀλλ’ ὡϲ ῥᾳθύμου αὐτοῦ κατηγορεῖ καί φηϲιν· οὐχ ὑγιῶϲ ἐντὸϲ καλὰ. ἑαυτῷ τὴν μῆνιν ἔχειϲ· ϲοὶ γὰρ οἱ Τρῶεϲ μηνίουϲιν, ὡϲ θεληϲάντων αὐτὸν ἐκδοῦναι Μενελάῳ. ἢ χόλον τὴν ῥᾳθυμίαν λέγει. ἐβούλετο μὲν οὖν αὐτοῦ πλειόνωϲ καθάψαϲθαι. ἀλλ’ οὐκ ἔδει αὐτὸν ἐπὶ Ἑλένηϲ λοιδορεῖϲθαι.
ἤτοι οὐ καλῶϲ νῦν τὴν ὀργὴν κατὰ τῶν Τρώων ἔχειϲ, ὅτι πρὸϲ[*](L f. 136a.) ϲὲ λυπούμενοι παραδοῦναι τῷ Μενελάῳ ἐβούλοντο ἅπερ ἔλαβεϲ, οὐδὲ ἐντὸϲ καιρῷ ταύτην ποιῇ. ἢ οὐ καλῶϲ νῦν ὀργίζῃ ἡγούμενοϲ τοὺϲ Τρῶαϲ ἀγανακτεῖν κατὰ ϲοῦ.
359. *B f. 89 ad κορυθαιόλοϲ ( ═ Ζητ. Vat. 3) inter quaestines sub finem operis edendas referetur.
413. διὰ τί διηγεῖται τῷ ἐπιϲταμένῳ ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἀναλογιϲμὸϲ[*](A f. 88b.) τοῦ ϲυμφέροντοϲ ταῖϲ ἀϲθενούϲαιϲ ψυχαῖϲ. αὗται δὲ πρὸϲ τὸ πενθεῖν εἰϲι καὶ τὸ δεῖϲθαι διὰ τὴν ταραχήν.
420. ad 1 extr.
483— 476. οὐ πρέποντα μὲν τὰ τῆϲ ὑποθήκηϲ γυναικί. ἀλλ’ εἰ[*](B f. 90b ad παρ᾿ ἐρινεὸν. L f. 139b. Lp f. 129b c. l. παρ’ ἐρινεὸν.) καὶ γυναικὶ μὴ πρέπει. ἀλλά γε τῆ Ἀνδρομάχῃ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἱπποκομεῖν οὐ γυναικόϲ. ἡ δὲ Ἀνδρομάχη καὶ τοῦτο ποιεῖ (Θ 187 —190), ὡϲ καὶ φίλανδροϲ ἐπιμελομένη καὶ τῶν φερόντων αὐτῆϲ τὸν ἄνδρα.
[*](1 ἀφορμὴν δίδωϲι τῆϲ ἀργίαϲ αὐτῷ Lp 2. 3 ἐντὸϲ αὐτῷ Lp 3. 4 ὡϲ θελ. αὐτῶν ἐκδοῦναι αὐτὸν τῷ Μεν. Lp 5 πλειοτέρωϲ Lp 13 A in lemm.: ἤτοι γὰρ πατέρ’ ἁμὸν ἀπέκτεινε (supro ει scrpt. α) δῖοϲ ἀχιλλεύϲ 17 οὐ προτρέποντα μὲν κτλ. Lp 18 πρέποντα Lp ἐπεὶ in rasura, καὶ extra lineam addito, Lp 19. 20 ὡϲ φίλανδροϲ ἐπιμελουμἔνη L Lp 20 εὐφραινόντων pro φερόντων L)[*](144, cf. Apollon. v. ἐπί. Ιsum Porphyrium de notione eius vocis aliter statuere, schol. Ζ 15 docet.)[*](1 sqq. Inter ζητήματα referenda esse scholio Aristoniceo docemur diplen h. l. positam explicante ὅτι ἄπορον ποῖον χόλον. Addit λύοιτο δ᾿ ἂν ἐξ ὑποθέσεως κτλ.)[*](17 sqq. Duo scholia cohaerere schol. Aristoniceum docet v. 433 adscriptum: ἀθετοῦνται στίχοι ἑπτὰ ἕως τοῦ ἤ νυ καὶ αὐτῶν θυμός κτλ. )[*](17 —20 L. f. 140a Π (id. Scor. ap. Dindorf., vol. IV, p. 411, II): ἀπρεπές ἐστι καὶ ἀνάρμοστον γυναικὶ τὸ διοικεῖν πολέμους καὶ λέγειν τὴν Ἀνδρομάχην λαὸν δὲ στῆσον παρ᾿ ἐρινεόν ⟨ἐρήνεον L⟩. λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπου· ὑπόκειτα γὰρ ἡ Ἀνδρομάχη τοιαύτη καὶ οὐκ ἀπείρως καὶ τοὺς Ἕκτορος ἵππους τημελοῦσα.)[*](Quod scholium non ab eo qui scholia Leidensia scripsit excerptum, sed in farragine scholiorum Porphyrianorum, equa nostrorum codicum scholia finxerunt, iam exstitisse, ea re apparet, quod verba τοῦτο ποιεῖ· ὑπόκειται γὰρ ἡ Ἀνδρομάχη κτλ. in cod. B⟩ ab altera manu scholio manus prioris, quod supra edidimus, post τὸν ἄνδρα subiuncta sunt, ita ut unum omnia scholium efficere videantur. Omiserat nimirum brevius scholium minus prior postea qui scholia. secunda addidit, e suo codice, quia totum scholium addere noluit, verba addidi, scripsit quae a verbis alterius scholii plurimum discrepare videbantur. )---διὰ τί δὲ, φαϲὶν, οὐ ϲυνεῖδε ταῦτα ὁ Ἕκτωρ; φαμὲν δὲ ὅτι ϲυνεῖδεν· ἐμοὶ γάρ φηϲι τάδε πάντα μέλει, γύναι (Ζ 441).
[*](*B f. 91a ad μοῖραν. L f. 140b, Π.)488. ἐζήτηϲάν τινεϲ, πῶϲ ἐνταῦθα ἀπαράβατον λέγει τὴν μοῖραν ποιητήϲ, ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ παραβατὸν ὑφίϲταται, ὄταν λέγῃ (α 35)·
οὐ ϲύνθετον τὸ ὑπὲρ μόρον (α 34). μόρον δὲ τὴν μοῖραν·[*](M Q α 34 Dind.) ἦ ῥα καὶ ϲὺ κακὸν μόρον ἡγηλάζειϲ (λ 618). καὶ πῶϲ ἀλλαχοῦ φηϲι μοῖραν δ’ οὔ τινά φημι (Z 488); ῥητέον ὅτι τῆϲ μοίραϲ τὸ [*](2 τάχα L εὐηγενέτων L 3 καὶ — υἷαϲ om. L 6 καὶ Ἄρηϲ ὅτε φηϲὶν L 9 ὁ δὲ Ποϲειδ. L 11 ὁπόταν L 13 δι’ ὧν L καὶ τῶν θεῶν αὐτῶν L 14 αὐτῷ L τῶν θεῶν L 15 ἐόντα (in ras.) πάλιν L 15. 16 αὐτοῦ —νενομιϲμένον om. L 16 pro θελῆϲαι θέλοντα cj. Kammer p. 48 δυϲτυχέοϲ ἐξαναλῦϲαι, reliquis omissis, L 21 φύγε κῆρα om. B⟩ 22 ὅϲ κεν B⟩ 29 αἰ γάρ μοι B⟩) [*](33 sqq. Utrumque frustulum cum Porphyrii quaestione nobis servata coniungendum esse veri simillimum est, neque obstat quod ad Z 488 verba ὑπὲρ μόρον aliter explicantur atque ad α 34; neque enim hanc pro illa ratione Porphyrium )
--- ἀμφίβολον δὲ τῆϲ μοίραϲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ οἶδε, δι᾿ ὧν Τειρεϲίαϲ φηϲὶν Ὀδυϲϲεῖ τὰϲ εἰ μέν κ’ ⟨κεν BLp⟩ ἀϲινέαϲ ἐᾷϲ· εἰ δέ κε ϲίνηαι (λ 110. 12).
[*](*B f. 91ᵇ ad ἠλακάτην. L f. 142b, Π. cf. HPQ η 105 et (δ 122) p. 757 Dind.)491. διαφέρει τὰ ἠλάκατα τῆϲ ἠλακάτηϲ, καὶ ἡ διαφορὰ ἥδε· ἡ μὲν ἠλακάτην. γὰρ ἠλακάτη δηλοῖ τὸ ξύλον, εἰϲ ὅπερ εἰλοῦϲι τὸ ἔριον αἱ νήθουϲαι, ἠλακάτα δὲ αὐτὰ τὰ ἔρια τὰ περιειλούμενα τῇ ἠλακήτῃ. τὴν μὲν οὖν ἠλακάτην διὰ τούτων δεδήλωκεν, ὡϲ ἐντὸϲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ (δ 135)·
523. τί γὰρ μεθίει τε καὶ τί οὐκ ἐθέλει; ἐκ τῶν προρρηθέντων μεθίειϲ. ἔϲτι λαβεῖν. προεῖπε δέ δαιμόνι᾿, οὐκ ἄν τίϲ τοι ἀνὴρ ὃϲ ἐναίϲιμοϲ εἴη ἔργον ἀτιμήϲειε μάχηϲ, ἐπεὶ ἄλκιμόϲ ἐϲϲι. μεθίειϲ οὖν τὸ ἔργον τῆϲ μάχηϲ καὶ οὐκ ἐθέλειϲ μάχεϲθαι, ὥϲπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἐκ πλήρουϲ ἔφη· οὕϲ τιναϲ αὖ μεθιένταϲ ἴδοι ϲτυγεροῦ πολέμοιο (Δ 240).
[*](7 εἰϲ om. L 9 ὡϲ Ὀδυϲϲείᾳ om. codd Odyss. 10 τετάνυτο BL 15 ὡϲ τὸ om. L 17 ὑπέρκυκλον BL ὤπαϲε L 20 χρυϲηλεκάτη L 22 ἀνέϲτη L in difficultate solvenda plane respuisse cum λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπου docet ab eo (p. 104, 19) allata tum fragmentum libri περὶ τοῦ ἐρ’ ἡμῖν a Stobaeo servatum (ecl. eth II, 7, 42). Contra en quaestiones ad A 3 et Ω 527 traditas, quia praeter ea quae ad nostrum locum spectant res continent, quarum neque hic neque apud Stobaeum vestigium apparet, ad eos quibus adscriptae lepuntur versus edendas existimavimus, quamvis sit cur cum quaestione h. l. edita. olim cohaesisse videri possint.)[*](3 Cf. schol. Aristonic. N 663: ὅτι δισσὰς εἱμαρμένας ὑποτίθεται τοῦ Εὐχήνορος . καθάπερ καὶ ἐπ᾿ Ἀχιλλέως· διχθαδίας κῆρας φερέμεν. Ε Porphyrio haud scio an Eust. I, p 760, 10 sqq, fluxerit.)[*](24 Etsi sublato interrogationis signo post ἐθέλει posito dubitari potest, num recte Quaestionibus scholium sit inserendum, tamen non omittendum esse existimavimus, praesertim cum illa ἐκ τῶν προρρηθέντων ἔστι λαβεῖν cum )