Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

235. καὶ πῶϲ οὐ Διομήδηϲ φρενῶν λεπεται γυμνούμενοϲ, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παραϲπονδηϲάντων (Δ 104 sqq ). τάχα οὖν τὸν ζωϲτῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφοϲ, ὡϲ οἱ περὶ Ἕκτορα, ῆμειψαν (1 303 —). Πυδείδην. Αἴαντοϲ Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ.

252. Vatis. ζητ. ιζ (potius XVIII). πρόϲϲχεϲ δή μοι καὶ τού τοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·

  • ἔνθα οἱ ἠ πιόδωροϲ ἐντὸϲ αν τίη
  • ἤλυθε μήτηρ .ἁαοδίκην ἐϲ
  • τρῶνεἰδ οϲ ἀρί άγουϲα,
  • ϲτην.
    • τὸ εἰϲάγουϲα οὐκ ἐϲτι κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, οἰον εἰϲφέρουϲα· οὐ γὰρ εἰϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαο δίκην ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην εἰϲ πορευομένην, ἡ ὁμοιωθεῖϲα ἡ Ἀλφρο δίτη τὴν Ἑλένην ἐπὶ τὸ τεῖχοϲ εἰδομἐν η γάρ φηϲι *B f. 86b ad ἐϲάγουϲα h. V., L. f. 133ʳ ib., Π. πρόϲϲχεϲ μοι καὶ τούτοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·
  • ἔνθα οἱ ἠπιόδωροϲ ἐναντίη
  • ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην ἐϲάγουϲα,
  • θυγατρῶν εἶδ εἶδοϲ
  • ἀρίϲτην.
    • τὸ ἐϲάγουϲα οὐκέτι κατὰ τὸ ϲύνηθέϲ ἐϲτιν, οἷον εἰϲφέρουϲα (οὐ γὰρ ἐϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαοδίκην), ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην είϲπορευομένη· είϲῇει γὰρ πρὸϲ Λαοδίκην, ἀλλ’ ἐπεὶ ταὺτῃ ὁμοιωθεῖϲα θεῖϲα ἡ Ἀλφροδίτη τὴν ἘΘλένην ἐπὶ [*](5 γενόμενοϲ Lp 6 τῇ φιλοτιμίᾳ ὡϲ τὸ γέραϲ ἔξελον. ἐνθ’ αὖτε Γλαύκῳ ρρέναϲ ἐξέλετο. ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων κτλ. Lp 6 ὅτι κτλ. e Lp dedimus, quo multo brevius schol B hoc tantum habet: ὅτι λαμπροῖϲ ὅπλοιϲ ἐκοϲμεῖτο κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν ϲυμμάχων· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τ ῶν πολεμίων ὁρμὴ, quae post αἰτιἀται αὐτὸν male inter se cohaerere nemo non videt 8 πῖοϲ Lp τοῦτο Lp 11 καὶ πῶϲ οὐ δέδιε Διομηδ. γυμν. Lp 12 παραϲπον- διϲάντων L. 13 ἔμειναν L 14 προύκρινε (ε e corr.) B 14. 15 τὰ Αἴαντοϲ L ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ conieci dubitanter; ὑπὲρ τὴν νέϲτοροϲ BLp, ὑπερτέρωϲ (?) νέϲτοροϲ L) [*](17a πρόϲχεϲ V 19a λαβὼν V 29a λένην (ε eros.) V) [*](17b — 23ᵇ in uno L (qui lin. 17 πρόϲχεϲ, 21. 22 ἐπάγουϲα habet)) [*](28 sqq. Eadem fere A ristarchi ratio, nisi quod ἐς ἄγουδα voluit (v. Ariston.). Pro Ἀψροδίτη recte Ἶρις † f. 86 ad Λαοδίκην (id. Lp f. 125b): πρὸε Λ. εἴσεισι, πευδομένη τὴν αἰτίαν δἰ ἥν ἐξήγαγεν ἑλ. αὐτ γὰρ Ἶρις εἰκασθεῖσα ἐξήγαγεν αὐτὴν εἰς τὸ τεῖχος . . . .)
    99
    γαλό ῳ, Ἀλντηνορίδαο δάμαρτι, Ἀντηνορίδηϲ εἰχε κρείων Ἑλικάων αοδίκην (Γ 122 — 24). νομίζουϲα οὖν ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ. ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲήει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγ μονήϲουϲα. τύμβον ἀμφὶ πυρὴν ἑνα ποίεον ἐξαγαγόντεϲ άκρι τον ἐκ πεδίου (Η 435⟩. 36). τῷ ἐξαγαγόντεϲ ὁμοίωϲ τῷ είϲ άγουϲα κέχρηται, ὡϲ γὰρ τοῦ--- --- ---τὸ ἐξαγαγόντεϲ ἐκπορευ θέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα--- --- ---μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνη διακρινομένων. τὸ τεῖχοϲ ἐξήγαγεν · εἰδομένη γαίην λόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, τὴν Ἀν τηνορίδηϲ ἔϲχε κρείων Ἑλικάων, αοδίκην· νομίζουϲα γὰρ ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲῇει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγμονήϲαϲα. L f. 155a, Π (ad Η 326): εἰϲ τὸ τύμβον δ’ ἀμφὶ πυρὴν ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντεϲ. ὁμοίωϲ τῷ εἰϲάγουϲα θυγατρῶν εἶδοϲ ἀρίϲτην κέχρηται. ὡϲ γὰρ τοῦτο ϲημαίνει τὸ εἰϲπορευομένη, οὕτωϲ τὸ ἐξαγαγόντεϲ τὸ ἐκφράσαι πορευθέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα τύμβον βον πάντων ἄκριτον ἐποιήϲαντο, τουτέϲτι μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνηκότων κότων διακρινόμενον. τὸ δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώριϲτον, ἀχώρι ϲτον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ.

    260. v. 265, p. 101.

    265. ζητεῖται πῶϲ ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὁ ποιητὴϲ λέγει· προει-[*](**B f. 87a ad ἀπογυιώϲηϲ  (i eras.). L f. 134a.) πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένοϲ μέγα οἶνοϲ ἀέξει (z 161) νῦν [*](2a τ.. V1 . τὴν V2 in marg. ἔχε V 4α τ...οϲ V , τεῖχοϲ V2 in marg L f. 134a 12a - 17a inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verboa aliquot in cod, V fuerunt. quae tinctura adbibita deleta sunt 17 καθέκα. .ον V) [*](1b εἰδομένην L 2ᵇ ἀντινορίδαο L 3ᵇ ἀντινορίδηϲ ἑλένην κρ. ἑλ. L 9 ἀμφιπυρὴν L) [*](23 κεκμηκότι L) [*](8 — 20 † B ad ἕνα χεύομεν II 336 (id. Lp f.139ʳ c.l. ἕνα χεύομεν), nonullis aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξ αγαγ όντες ὅμοιόν ἐστι τ Λ αοδίκ γν ἐδάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τιῦ ἐξελθόντες. τό δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώρισιον, ἀχώριστον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέθειται, ἵνα πιθανὸν δοκ ῇ τὸ ἐντὸϲ μιᾷ ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba , ut A. oemer litteris ad me datis signifcavit, usque ad τοῦ ἐξελθόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict. exhibet, qui eorum quae sequntur loco haec habet: xκριτοu δὲ ἀντὶ τοὺ χύδην, ἰδόπεδον, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάψος. οὕτω Πορψύριος. Simil. Eust. H, p. 684, 13.) [*](18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit quaestione etiam de ea difficultate egIsse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 35 obelo notaret, v. schol. A H 334: . . . ἐναντιοῦνται δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· τύμβον — ἐκ πεδίου, ἀδιαχώρισιον, ἀδαι ἀστατιον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖς ὥς κ’ ὀστέ α π κ σὶ ν ἕκαστος; cf. schol. A Η 436.) [*](22 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 (Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 169) simillimum . † B f. 87a ad κεκμοοτι v. 261: πῶc εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι)

    100
    ἐπάγει μή μ’ ἀ πογυι ϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἡ μὲν οὖν ὑπὸ πολλῶν γενομένη λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ τοιαύτη, ὅτι ἕτερόν ἐϲτι πρόϲωπον Ἐξκάβηϲ τὸ λέγον ὠφέλιμον εἰναι τὸν οἰνον, ἕτερον δὲ τὸ τοῦ Ἕκτοροϲ τὸ ἀρνούμενον· οὐδὲν δὲ θαυμαϲτὸν εί παρὰ τῷ ποιητῇ ἐναντία λέγεται ὑπὸ διαφόρων φωνῶν. ὅϲα μὲν γὰρ ἔφη αὐτὸϲ ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐξ ἰδίου προϲώπου, ταῦτα δεῖ ἀκόλουθα εἰναι καὶ μὴ ἐναντία ἀλλήλοιϲ· ὅϲα δὲ προϲώποιϲ περιτίθηϲιν, οὐκ αὐτοῦ εἰϲιν ἀλλὰ τῶν λεγόντων νοεῖται, ὅθεν καὶ ἐπιδέχεται πολλάκιϲ διαφωνίαν, ὥϲπερ καὶ ἐντὸϲ τούτοιϲ. ἡ μὲν γὰρ Ἑκάβη οὐκ εἰδυῖα τὸν κάματον τῶν ἀνδρῶν ταύτηϲ ἐϲτὶ τῆϲ γνώμηϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ μάλιϲτα ἐπιϲτάμενοϲ ἀντιλέγει. ἔπειτα καὶ ἡ μὲν πρεϲβῦτιϲ ἦν, χαίρει δὲ τῷ οἴνῳ ἡ ἡλικία αὕτη — ἐπωφελὴϲ γὰρ ταύτη ἐϲτὶν ὁ οἰνοϲ θερμὸϲ ὤν καὶ ὑγρὸϲ ψυχρῷ οὔϲῃ καὶ ξηρῇ καὶ ἀναρρώννυϲιν αὐτήν —, ὁ δὲ Ἕκτωρ νέοϲ ἠν καὶ ἀκμαῖοϲ. ἄμεινον δέ ἐϲτιν ἐκεῖνο λέγειν καὶ δεικνύειν, ἑκάτερον τῶν εἰρημένων ἔχεϲθαι λόγου καὶ μὴ εἰναι ἐναντία τὰ περὶ τοῦ οἴνου λεγόμενα , ἐὰν ϲκοπῇ τιϲ, ὅτι ἐπὶ παντὸϲ πράγματοϲ ὁ καιρὸϲ καὶ τὸ μέτρον πολὺ διαλλάττει. οὕτωϲ οὑν καὶ ἐπὶ τούτου· τῷ μὲν γὰρ μέτρια πεπονηκότι πρὸϲ ίϲχν ὁ οἰνοϲ ϲυμφέρει, τὸν δὲ πάνυ κεκμηκότα ϲφάλλει· ὅπερ ϲυμβέβηκε τῷ Ἕξκτορι, ο μόνον δὲ ὑπὸ τοῦ πολεμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν δρόμου. ἄλλωϲ τε καὶ οὐδὲ ϲιτίου οὐδενὸϲ ἐγέγευϲτο· ἡ γὰρ τροφὴ ϲὺν τῷ οίνῳ τὸ πλεῖϲτον ϲυμβάλλεται εἰϲ δύναμιν, ὥϲπερ καὶ ἀλλαχοῦ εἰπὲν ὁ ποιητήϲ· [*](5 λέγει L 5. 6 ἀρ’ ἑαυτοῦ καὶ ἐξ ίδ. πρ. L. 6 ταῦτα δὴ ἀκολ. εῖναι ἀλλ. καὶ μὴ ἐναντία L. δὴ pro δεῖ Bkk.⟩ etiam B⟩ 7 οὐκ αὐτοῦ ἐϲτιν Λ. L9 Ἑκάβη om. L. 10 Ἕκτωρ om. L. 12 γὰρ αὐτῇ L. ἁ οἰνοϲ om . L. 13 ἀναρώνυϲιν B 17 ἐπὶ τούτω L 19 οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ πολέμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ δρόμου τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν L. 20 οὐδενὸϲ π ώποτε ἐγένετο L. 21 τὸ πλεῖϲτον εἰϲ δύναμιν ϲυμβάλεται L) [*](μένος μ ἐ γα οἶνος ἀἐξει ἑξῆς ἐχγε μή μοι οἷνον ἄειρ ε μ ελ ίψρονα. πότνα μ ῆτερ, μή μ ἀπο γ υιώσῃς μένεος ἀλ κ ῇ ς τε λά θωμ αι λύοιτο δ ἄν προσώπῳ μὲ ὅτι ιὐ πάντες τὰ αὐτὸ δοκιμάξου λέξει λδ ὡς ὑπερβατῶς. [ὅτι μεμνημένος τοῦ- πατο ἔκλ αιε. λείβων οὖε ἀντ το ῦ λείβει εἴρηκε μ μοι οἶ νον ἀ ε ιρ ε μμ ε λ ίψρονα, πότνι α μ ῆτερ· χερ σὶ δ′ ἀντίπ τ τι τ ( ἰ λείβειν αἴθοπ α οἴνον ἅ μπ μ ἀ πογυ τώσῃς μέ νεος ἀκ κ ῆ τε λά θωμ αι. Quae verba uncinis inclusimus misere decurtata casu aliquo cum scholio coniιncta e disputatione de verborum λείβειν et εἴβειν differentia (v. Epimer. An. Oxon. l, p. 13, 9: ἰστ 5ὲ Ht. οὐδέποτε εἴβει τέθειται ἐπὶ τοὺ σπένδειν, τὸ δ’ ἄλλα ἁμοίως) servata esse videntur. Qua in disputatione locus esse potuit Telem achi afἰerendi patris memoria commoti lacrimas profndentis, δ 114 (cf. δ 153): αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ‘ ἀψρώσι δάκρυον εἶ) [*](1 sqq. Aristonico auctore τὺ δοκοῦν μάχεσθαι Aristarchus ita explicavit: ἔστι δὲ διάψορα τὰ λέγοντα πρόσωπα κνὶ ἑκάτερον πρός τι εἴρηται . — Ceterum solutionis τὸ τοῦ προσώπου rationem Porphyrius ad z 488, p. 104, 19, eodem fere modo definit.)
    101
    ϲίτου καὶ οἴνοιο, τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706), καὶ πάλιν·
  • ὃϲ δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεϲϲάμενοϲ καὶ ἐδωδῆϲ
  • ἀνδράϲι δυϲμενέϲϲι πανημέριον πολεμίζῃ καὶ τὰ λοιπά
    • (Τ 168 sqq.). ἔϲτι δὲ καὶ ἑτέρα λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ, καθ᾿ ὑπερβατὸν ἐξηγουμένων τινῶν οὕτωϲ· μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα, πότνια μῆτερ, χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον ἅζομαι, οὐδέ πῃ ἔϲτι κελαινεφἐι Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον εὐχετάαϲθαι, μή μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι, ἵνα ὡϲ μὴ καθαρὸϲ τὰϲ χεῖραϲ τὸν οἶνον ϲπένδειν θεοῖϲ παραιτῆται καὶ μὴ ὀργήν τινα παρὰ θεῶν λάβῃ διὰ τοῦτο. λύεται δὲ τὸ προκείμενον καὶ οὕτωϲ, ὅτι τὸ μένοϲ διχῶϲ κεῖται, καὶ ἐπὶ θυμοῦ καὶ ὀργῆϲ καὶ δυνάμεωϲ. ἡ μὲν οὖν Ἑξκάβη φύϲει τοῦ πιόντοϲ οἶνον τὴν δύναμιν αὔξειν λέγει, ὁ δὲ μαραίνεϲθαι τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν τοῦ πιόντοϲ λέγει ὑπὸ τοῦ οἴνου, ὥϲτε μὴ κεῖϲθαι ἐναντία.

    μητρὸϲ ἦθοϲ ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 258 sqq)· καὶ γὰρ ἀεὶ[*](B f. 87a ad ὀνήϲεαι v. 260. Lp. f. 125b. c. l. μελιηδέα οἶνον (v. 258).) φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦϲι τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ τῆϲ κινήϲεωϲ τοῦ πολέμου. ὑφαιρουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ ϲπείϲηϲ εἶπεν. ὀνίνηϲι δὲ οἶνοϲ μέτριοϲ ποθεὶϲ δύναμίν τε ἐμποιεῖ ὡϲ καὶ τὸ τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706)· ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει ὁ οἶνοϲ, βούλεται δὲ ἄγριοϲ πρὸϲ τοὺϲ πολεμίουϲ εἶναι, παραιτεῖται. ἢ ὅτι δίχα τροφῆϲ βλάπτει, τιῶν νεύρων καθαπτόμενοϲ, ὥϲ φηϲι Λἁύκοϲ. ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡϲ δρομαῖοϲ ἐλθών, ϲπεύδει δὲ καὶ ἀπελθεῖν δρομαῖοϲ. ἄλλωϲ τε ϲτρατιώταιϲ μὲν θράϲοϲ πορίζεται, ϲτρατηγοὺϲ δὲ τῆϲ φρονήϲεωϲ ὑπεκλύει, μόνουϲ δὲ τοὺϲ ἀποκαμόνταϲ ὠφελεῖ, ὁ δὲ ἔτι ἰϲχύει. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν ἅζομαι, μή μ’ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἄλλωϲ τε ὁ μὲν μετὰ πόνουϲ οἶνοϲ ὠφέλιμοϲ, ὁ δὲ πρὸ πόνου ἐπιβλαβήϲ.

    266. ἄμφω τὰϲ προτάϲειϲ Ἑκάβηϲ παραιτεῖται ὁ Ἕκτωρ. ἠδύνατο[*](B f. 87a ad ἀνίπτοιϲι. Lp f. 126a c. l. χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν.) [*](1 οἴνου B 4 πολεμίϲει B 5—11 ἔϲτι δὲ καὶ — λάβῃ διὰ τοῦτο in uno L exstat 8 ποι L 11 παραιτεῖται L post διὰ τοῦτο L pergit: δυνατῶϲ καὶ οὕτωϲ λύειν τὸ προκείμενον ὅτι τὸ μένοϲ κτλ. λύεται δὲ κτλ. B 13. 14 φύϲει τὴν δύναμιν τ. πιόντοϲ οἶνον αὔξειν λέγει L 15 λύει ὑπὸ τ. οἴν. L 18 καὶ post αἰδῶ om. Lp 20 ὡϲ τὸ καὶ τὸ B 22—24 ὥϲ φηϲι — δρομαῖοϲ in B desunt 26 post ἰϲχύει Lp ita pergit: ἔπειτα δὲ κ’ αὐτὸϲ ὀνήϲεαι. καὶ πῶϲ φηϲι μὴ μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ; ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ὑπερβατῷ· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲ κτλ., ita tamen ut signa, quibus finis scholii notari et ipsa verba scholii a lemmate distingui solent, post ἰϲχύει et ἀνήϲεαι non exstent 27 μένεοϲ — λάθωμαι Lp om. 28 μετὰ πόνον Lp 30 sqq. ἐδύνατο ὑπὸ τῆϲ Ἐκ. ῥᾳδίωϲ λυθῆναι ἡ πρόφαϲιϲ Ἕκτοροϲ ὕδωρ αὐτῷ κομιϲθῆναι κελευούϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται, ἀλλ’ οὐ τοῦτο κτλ. Lp) [*](20. 21 † B f. 87a. ad μελίψρονα v. 264 (id. Lp f. 125b c. l. μελίψρονα): τὸν ἀναγκόξοντα ἡδία διανοεῖσθαι. ἱλαρωτέρους γὰρ ποιεῖ ὡς τὰ πολλὰ τοὺς πίνοντας. ὁ δὲ. ἐν έμῳ οὐ βούλεται ⟨οὐ βούλ. ἐντὸϲ πολ. Lp⟩ πρᾷος εἶναι.)

    102
    μὲν οὖν ῥᾳδίωϲ κομιϲθῆναι ὕδωρ κελευϲάϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται καὶ λυθῇ αὐτοῦ ἡ πρόφαϲιϲ. ἀλλ’ οὐ τοῦτο ἦν ἔθοϲ ἀρχαῖον τὸ τὰϲ χεῖραϲ ἀπονίπτεϲθαι μόνον, ἀλλὰ τὸ ὅλον ἀπολούεϲθαι ϲῶμα, ὅπερ οὐκ εὐχερὲϲ Ἕκτορι ἐπειγομένῳ. καὶ πῶϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ἑξῆϲ ἀνίπτοιϲ χερϲὶν εύχεται· Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί, δότε δὴ καὶ τόνδε γενέϲθαι παῖδ’ ἐμόν, ὡϲ καὶ ἐγώ περ (v. 470. 77); οὐκ ἔϲτι τοίνυν ἐναντίον· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτιν ἐπιϲπένδειν καὶ ἁπλῶϲ διὰ λόγων εὔχεϲθαι· τὸ μὲν γὰρ διὰ ϲώματοϲ, τὸ δὲ διὰ ψιλῶν ῥημάτων γίνεται.

    [*](*B f. 87a ad γούναϲιν. *B f. 83a subiunctum schol. B ad ἐπὶ γουνάϲιν v. 92. Lf. 134b (inde a line. 11 τινὲϲ) Cf. Phil. XVIII, p. 344, Π.)

    273. πῶϲ ὀρθοῦ ὄντοϲ τοῦ Παλλαδίου τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιγούναϲιν. θεῖναι παρακλεύεται· τὸν θὲϲ Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲιν ἠυκόμοιο; μαί τινεϲ μὲν οὖν φαϲιν ὅτι πολλὰ τῶν Παλλαδίων κάθηται· οἱ δὲ ἀπὸ μέρουϲ τὸ ὅλον ϲῶμα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐυκνήμιδεϲ Ἀχαιοί. οἱ ἐπὶ ὅτι γούνατα καὶ τὰϲ ἱκετείαϲ λέγει· φηϲὶ γὰρ ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐντὸϲ γούναϲι κεῖται (α 267), τουτέϲτιν ἐντὸϲ τῇ τῶν θεῶν ἱκετείᾳ καὶ δεήϲει. θεῖναι οὖν Ἀθηναίηϲ ἐπὶ γούναϲι τουτέϲτιν ἐπὶ τῇ λιτανείᾳ καὶ δεήϲει θεῖναι τὸν πέπλον. οἱ δὲ ὅτι τῇ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά εἴωθε χρῆϲθαι, ὡϲ τὸ ποιμαίνων δ’ ἐπ᾿ ὄεϲϲι μίγη φιλότητι (Z 25) ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖϲ ὄεϲϲι, καὶ ἡ μὲν ἐπ’ ἐϲχάρῃ ἧ(Ζ 52) ἀντὶ τοῦ παρὰ τῇ ἐϲχάρῃ. οὕτω γοῦν καὶ ἐπὶ γούναϲιν ἀντὶ τοῦ παρὰ γούναϲιν Ἀλθηναίηϲ.

    [*](Lp f. 126b c. l τῶν ἓν᾿ ἀειραμένη.)

    293. οὐ πρεπόντωϲ, φηϲὶν, ἐκ τῆϲ Ἀλεξάνδρου ἀδικίαϲ δίδοται τῇ θεῷ τὸ δῶρον. ἀλλ’ οὔτε Ἑλένηϲ ὁ πέπλοϲ ἐϲτὶν οὔτε ἐκ Λακεδαίμονοϲ αμένη. αἱ γυναῖκεϲ.

    [*](3 οὐκ om. B⟩ οὐκ εὔκαιρον ἔϲτιν Lp 6 post ἐγώ περ ita Lp: ἢ οὐδὲ τοῦτο ἐναντίον· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτιν ἐπιϲπεύδειν (sic) κτλ. 8 διὰ ψιλῶν λόγων L.p, om. γίνεται 9 πῶϲ δὲ ὀρθοῦ ὄντοϲ B⟩ (═ B⟩ ad Z 92) παλαδίου B⟩ 10 τὸν — ἠυκόμοιο om B⟩ 11 παλαδίων B⟩ 13 φηϲὶ, λέγει γὰρ B⟩ 15 τῶν θεῶν λιτανείᾳ B⟩ θεῶν δεήϲει καὶ ἱκετείᾳ L 15 —17 θεῖναι τὸν πέπλον ἐπὶ γούναϲιν Ἀθην. ἀντὶ τοῦ ἐπὶ λιταν. καὶ δεήϲει. καὶ τὸ ἐπί οὖν ἀντὶ τῆϲ παρά ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. B⟩ 16 τῇ ἐπεί L 17 ὡϲ ἐντὸϲ τῷ π. L ὄεϲϲιν ἐμίγη φιλότητι B⟩ 18. 19 καὶ — ἐϲχάρῃ om B⟩ 19 τὸ pro ἀντὶ τοῦ L)[*](10. 11 ὅτι τῆ Ἀθηνᾶς τὸ ξόανον (apud Ilienses) νῶν μὲν ἐστκὸρ ὁρᾶται, Ὅμηρος δὲ καθήμενον ἐμφαίνει· πέπλον γὰρ κελεύει θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν, ὡς καὶ μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέζεσθαι φίλον υἱόν (I 455) Strabo. XIIl, p. 601, Demetrio Scepsio, sive ipso sive intercedente Apollodoro doro (v. Niese, M. Rhen. XXXIl, p. 294), auctore usus. Ex eodem fonte petita esse possunt quae nonnullis interiectis sequuntur maxime ad locum nostrum pertinentia: πολλὰ δὲ τῶν ἀρχαίων τῆς Ἀθηνᾶς ξοάνων καθήμενα δείκνυται, καθάπερ ἐντὸϲ Φωκαίᾳ, Μασσαλίᾳ, Ῥώμῃ, Χίῳ καὶ ἄλλαις πλείοσιν. E Strabone eadem Eust. Z, p. 627, 10, nonnulla etiam schol. B⟩ f. 83b ad Z 92 (id. Lp f. 122a).)[*](15 Fuisse qui hoc sensu legerent ἐπὶ γουνάσι Strab. l. c. docet P Porphyrius aperte γούνατα derivat.)[*](16 Aristarchum ἐπί ita accepisse schol. A Z 92 docet. Quem ante oculos habuit Strab l. c.: βέλτιον γὰρ οὕτως ἢ ὥς τινες δέχονται ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖς γόνασι θεῖναι, παρατιθέντες τὸ δ᾿ ἧσται κτλ. Aristarchum sequitur Herodianus (II, 1, p. 53 Lentz, cf. Lehrs, qu. ep. p. 91), Epim. Oxon. I, p.)
    103

    326. ἀφορμὴν λαμβάνει διὰ τῆϲ αὐτοῦ ἀργίαϲ — οὐ γὰρ ὡϲ ἀϲθενοῦϲ[*](B f. 88a ad καλὰ. Lp f. 127a c. l. οὐ μὲν καλὰ χόλον.) ἀλλ’ ὡϲ ῥᾳθύμου αὐτοῦ κατηγορεῖ καί φηϲιν· οὐχ ὑγιῶϲ ἐντὸϲ καλὰ. ἑαυτῷ τὴν μῆνιν ἔχειϲ· ϲοὶ γὰρ οἱ Τρῶεϲ μηνίουϲιν, ὡϲ θεληϲάντων αὐτὸν ἐκδοῦναι Μενελάῳ. ἢ χόλον τὴν ῥᾳθυμίαν λέγει. ἐβούλετο μὲν οὖν αὐτοῦ πλειόνωϲ καθάψαϲθαι. ἀλλ’ οὐκ ἔδει αὐτὸν ἐπὶ Ἑλένηϲ λοιδορεῖϲθαι.

    ἤτοι οὐ καλῶϲ νῦν τὴν ὀργὴν κατὰ τῶν Τρώων ἔχειϲ, ὅτι πρὸϲ[*](L f. 136a.) ϲὲ λυπούμενοι παραδοῦναι τῷ Μενελάῳ ἐβούλοντο ἅπερ ἔλαβεϲ, οὐδὲ ἐντὸϲ καιρῷ ταύτην ποιῇ. ἢ οὐ καλῶϲ νῦν ὀργίζῃ ἡγούμενοϲ τοὺϲ Τρῶαϲ ἀγανακτεῖν κατὰ ϲοῦ.

    359. *B f. 89 ad κορυθαιόλοϲ ( ═ Ζητ. Vat. 3) inter quaestines sub finem operis edendas referetur.

    413. διὰ τί διηγεῖται τῷ ἐπιϲταμένῳ ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἀναλογιϲμὸϲ[*](A f. 88b.) τοῦ ϲυμφέροντοϲ ταῖϲ ἀϲθενούϲαιϲ ψυχαῖϲ. αὗται δὲ πρὸϲ τὸ πενθεῖν εἰϲι καὶ τὸ δεῖϲθαι διὰ τὴν ταραχήν.

    420. ad  1 extr.

    483— 476. οὐ πρέποντα μὲν τὰ τῆϲ ὑποθήκηϲ γυναικί. ἀλλ’ εἰ[*](B f. 90b ad παρ᾿  ἐρινεὸν. L f. 139b. Lp f. 129b c. l. παρ’ ἐρινεὸν.) καὶ γυναικὶ μὴ πρέπει. ἀλλά γε τῆ Ἀνδρομάχῃ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἱπποκομεῖν οὐ γυναικόϲ. ἡ δὲ Ἀνδρομάχη καὶ τοῦτο ποιεῖ (Θ 187 —190), ὡϲ καὶ φίλανδροϲ ἐπιμελομένη καὶ τῶν φερόντων αὐτῆϲ τὸν ἄνδρα.

    [*](1 ἀφορμὴν δίδωϲι τῆϲ ἀργίαϲ αὐτῷ Lp 2. 3 ἐντὸϲ αὐτῷ Lp 3. 4 ὡϲ θελ. αὐτῶν ἐκδοῦναι αὐτὸν τῷ Μεν. Lp 5 πλειοτέρωϲ Lp 13 A in lemm.: ἤτοι γὰρ πατέρ’ ἁμὸν ἀπέκτεινε (supro ει scrpt. α) δῖοϲ ἀχιλλεύϲ 17 οὐ προτρέποντα μὲν κτλ. Lp 18 πρέποντα Lp ἐπεὶ in rasura, καὶ extra lineam addito, Lp 19. 20 ὡϲ φίλανδροϲ ἐπιμελουμἔνη L Lp 20 εὐφραινόντων pro φερόντων L)[*](144, cf. Apollon. v. ἐπί. Ιsum Porphyrium de notione eius vocis aliter statuere, schol. Ζ 15 docet.)[*](1 sqq. Inter ζητήματα referenda esse scholio Aristoniceo docemur diplen h. l. positam explicante ὅτι ἄπορον ποῖον χόλον. Addit λύοιτο δ᾿ ἂν ἐξ ὑποθέσεως κτλ.)[*](17 sqq. Duo scholia cohaerere schol. Aristoniceum docet v. 433 adscriptum: ἀθετοῦνται στίχοι ἑπτὰ ἕως τοῦ ἤ νυ καὶ αὐτῶν θυμός κτλ. )[*](17 —20 L. f. 140a Π (id. Scor. ap. Dindorf., vol. IV, p. 411, II): ἀπρεπές ἐστι καὶ ἀνάρμοστον γυναικὶ τὸ διοικεῖν πολέμους καὶ λέγειν τὴν Ἀνδρομάχην λαὸν δὲ στῆσον παρ᾿ ἐρινεόν ⟨ἐρήνεον L⟩. λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπου· ὑπόκειτα γὰρ ἡ Ἀνδρομάχη τοιαύτη καὶ οὐκ ἀπείρως καὶ τοὺς Ἕκτορος ἵππους τημελοῦσα.)[*](Quod scholium non ab eo qui scholia Leidensia scripsit excerptum, sed in farragine scholiorum Porphyrianorum, equa nostrorum codicum scholia finxerunt, iam exstitisse, ea re apparet, quod verba τοῦτο ποιεῖ· ὑπόκειται γὰρ ἡ Ἀνδρομάχη κτλ. in cod. B⟩ ab altera manu scholio manus prioris, quod supra edidimus, post τὸν ἄνδρα subiuncta sunt, ita ut unum omnia scholium efficere videantur. Omiserat nimirum brevius scholium minus prior postea qui scholia. secunda addidit, e suo codice, quia totum scholium addere noluit, verba addidi, scripsit quae a verbis alterius scholii plurimum discrepare videbantur. )
    104
    [*](B f. 90b ad v. 436 L, f. 140a. Lp f. 129b.)

    ---διὰ τί δὲ, φαϲὶν, οὐ ϲυνεῖδε ταῦτα ὁ Ἕκτωρ; φαμὲν δὲ ὅτι ϲυνεῖδεν· ἐμοὶ γάρ φηϲι τάδε πάντα μέλει, γύναι (Ζ 441).

    [*](*B f. 91a ad μοῖραν. L f. 140b, Π.)

    488. ἐζήτηϲάν τινεϲ, πῶϲ ἐνταῦθα ἀπαράβατον λέγει τὴν μοῖραν ποιητήϲ, ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ παραβατὸν ὑφίϲταται, ὄταν λέγῃ (α 35)·

  • ὡϲ καὶ νῦν Αἴγιϲθοϲ ὑπὲρ μόρον Ἀλτρείδαο
  • γῆμ’ ἄλοχον.
    • λύεται δὲ τοῦτο ἐκ τοῦ δείκνυϲθαι ὅτι τριχῶϲ ἡ μοῖρα παρὰ τῷ ποιητῇ λέγεται· ἡ εἱμαρμένη, ἡ μερὶϲ καὶ τὸ καθῆκον. ὅταν οὖν λέγῃ (γ 66)
  • μοίραϲ δαϲϲάμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα,
    • τὰϲ μερίδαϲ λέγει. ὅταν δὲ λέγῃ (Ε 83)
  • ἐλλαβε πορφύρεοϲ θάνατοϲ καὶ μοῖρα κραταιή,
    • τὴν εἱμαρμένην ϲημαίνει. ὅταν δὲ ἐπὶ τῶν Πρώων φευγόντων λέγῃ· οὐ κατὰ μοῖραν τάφρον διεπέρων (Π 367), οὐ κατὰ τὸ καθῆκον διεπέρων τὴν τάφρον λέγει, ἀλλ’ αἰϲχρῶϲ. καὶ ἐπὶ τῶν οὖν προκειμένων ἐντὸϲ μὲν τῷ μοῖραν δ’ οὔ τινά φημι πεφυγμέν ον ἔμμεναι ἀν δρῶν τὴν εἱμαρμένην λέγει, ὅταν δὲ ὡϲ καὶ νῦν Αἴγιϲθοϲ ὑπὲρ μόρον, οὐ τὸ ϲημαῖνον τὴν εἱμαρμένην λέγει, ἀλλὰ τὸ ὑπὲρ τὸ καθῆκον· οὐ γάρ ἐϲτι νῦν πρέπον οὐδὲ καθῆκον τὰϲ ἄλλοιϲ νόμῳ ϲυνῳκιϲμέναϲ φθείρειν γυναῖκαϲ. ἄλλωϲ τε οὐκ ἐκ τοῦ ποιητοῦ οἱ λόγοι, ἐκ προϲώπων δὲ διαφόρων εἰϲ μίμηϲιν παραληφθέντων. ποτὲ μὲν γὰρ λέγει πρὸϲ Ἀνδρομάχην ὁ Ἕκτωρ, ποτὲ δὲ ὁ Ζεύϲ· διαφωνεῖν δὲ πρὸϲ ἄλληλα οὐδὲν ἀπεικὸϲ τὰ διάφορα πρόϲωπα. ὡϲαύτωϲ δὲ καὶ ἐπὶ τῶν Ἑλλήνων ὅταν λέγῃ (B 155)
  • ἔνθα κεν Ἀργείοιϲιν ὑπέρμορα νόϲτοϲ ἐτύχθη,
    • παρὰ τὸ καθῆκον ἀκουϲόμεθα. Ὅμροϲ μέντοι ἀπαράβατον τὴν μοῖραν τὴν κατὰ τὴν εἱμαρμένην οἶδεν ἐντὸϲ οἷϲ φηϲι (Ψ 80. 81) [*](1 φηϲὶν L ϲυνοῖδε (id lin. 2) Lp δὲ om. Lp 2 μέλλει Lp 4 παραβάτην L 7 ἐκ τοῦ δείκνυϲθαι om. L 8 λέγεται· ϲημαίνει γὰρ τὴν μερίδα τὸ καθῆκον καὶ τὴν εἱμαρμένην ὅταν γὰρ λέγῃ κτλ. L 11 ἔλλ, suprascrpt. α, B⟩ 12 λέγει pro ϲημαίνει L idem verba ἐπὶ τῶν Τρώων φευγόντων om. 13 sqq multo breviora L.: οὐ κατὰ τὸ καθῆκον δηλοί ἀλλ’ αἰϲχρῶϲ. οὕτω κἀκεῖϲε· οὐ γὰρ καθῆκον τὰϲ ἄλλοιϲ νόμῳ κτλ. hn. 18 19 γυναῖκαϲ φθείρειν L 19. 20 ἄλλωϲ τε καὶ ἐκ τοῦ ποιητοῦ οἱ λ. ἐκ δὲ προϲωπ. διαφ. κτλ. L 20 ὁτὲ pro ποτὲ L 21 διαφωνεῖν γὰρ πρ. ἄλλ. L 22 κατὰ pro τὰ L 22. 23 οὕτωϲ καὶ ὅταν λέγῃ L 25 τὸ in ras. B) [*](7 sqq. Apollon. v. μοῖραι· ἐπὶ μὲν τῶν μερίδων οἱ δ᾿ ἤδημοίρας τ᾿  ἔνεμον (θ 470) ἐπὶ δὲ τῆς εἱμαρμένης μοῖραν δ᾿ οὔ τινά φημιπεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν (Z 488) ἐπὶ δὲ τοῦ καθήκοντος καὶ ἁρμόζοντος ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, γέρον, κατὰ μοῖραν ἔειπες (A 286). Idem fere Etym M. μοῖρα.) [*](17 Apollon. v. ὑπέρμορον: . . . ὁ δὲ Ἡλιόδωρος ὡς δύο μέρη λόγου ὄντα προφέρεται καί φησιν· ὑπὲρ τὸ καθῆκον. Cf. Hesych. h. v.) [*](19 sqq. Cf. Porph. Z 265, p. 100, 4.) [*](25 †Lp f. 67ᵇ ad B⟩ 155: ὑπέρμορα, ὑπὲρ τὸ προσῆκον, ὑπὲρ τὸ εἱμαρμένον.)
    105
  • καὶ δὲ ϲοὶ αὐτῷ μοῖρα, θεοῖϲ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ,
  • τείχει ὕπο Τρώων εὐηγενέων ἀπολέϲθαι,
    • καὶ πάλιν (Ε 613) ἀλλά ἑ μοῖρα
  • ἦγ᾿ ἐπικουρήϲαντα μετὰ Πρίαμόν τε καὶ υἷαϲ.
    • κρατεῖν δὲ οὐ μόνον ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ θεῶν ἀποφαίνεται, ὥϲ που καὶ ὁ Ἄρηϲ φηϲὶν (Ο 117. 8)
  • εἴ πέρ μοι καὶ μοῖρα Διὸϲ πληγέντι κεραυν ῷ
  • κεῖϲθαι ὁμοῦ νεκύεϲϲι,
    • καὶ ὁ Ποϲειδῶν πρὸϲ τὴν Ἶριν (Ο 208 sqq.)·
  • ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοϲ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει,
  • ὁππόταν ἰϲόμορον καὶ ὁμῇ πεπρωμένον αἴϲῃ
  • νεικείειν ἐθέληϲι χολωτοῖϲιν ἐπέεϲϲιν.
    • ἀφ’ ὧν δηλοῖ ὡϲ τὴν πεπρωμένην καὶ αὐτῶν τῶν θεῶν ἐπικρατεῖν γινώϲκει, διὸ καὶ ὑπείκειν αὐτῇ καὶ τὸν ὑπέρτατον θεὸν Δία καὶ ἄνδρα θνητὸν ἐόντα πάλαι πεπρωμένον αἴϲῃ αὐτοῦ τε υἱὸν νενομιϲμένον μὴ θελῆϲαι θανάτοιο δυϲηχέοϲ ἐξαναλῦϲαι, ἀλλὰ μᾶλλον αἱματοέϲϲαϲ ψιάδαϲ κατέχευεν ἔραζε παῖδα φίλον τιμῶν (Π 441. 459). διὸ καὶ Πάτροκλοϲ (Π 849)·
  • ἀλλά με μοῖρ’ ὀλοὴ καὶ Λητοῦϲ ἔκτανεν υἱόϲ.
    • οὕτω καὶ περὶ Ἡρακλέουϲ λέγει (C 117)·
  • οὐδὲ γὰρ οὐδὲ βίη Ἡρακλῆοϲ φύγε κῆρα,
  • ὅϲ περ φίλτατοϲ ἔϲκε Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι,
  • ἀλλὰ ἑ μοῖρ’ ἐδάμαϲϲε καὶ ἀργαλέοϲ χόλοϲ Ἥρηϲ,
    • καὶ ἀλλαχοῦ (C 328. 9)
  • ἀλλ’ οὐ Ζεὺϲ ἄνδρεϲϲι νοήματα πάντα τελευτᾷ·
  • ἄμφω γὰρ πέπρωται ὁμοίην γαῖαν ἐρεῦϲαι.
    • ἀλλὰ καὶ Ἥφαιϲτοϲ τὰ μὲν ὅπλα δοῦναι ὑπιϲχνεῖται, τὴν δὲ μοῖραν παρατρέψαι ἀρνεῖται·
  • αἰ γάρ μιν θανάτοιο δυϲηχέοϲ ὧδε δυναίμην
  • νόϲφιν ἀποκρύψαι, ὅτε μιν μόροϲ αἰνὸϲ ἱκάνοι (C 464, 5).
    • ἔϲτι δὲ γὰρ καὶ ἄλλα μυρία, ἀφ’ ὧν δείκνυται Ὅμηροϲ ἀπαράβατον λέγων τὴν τοῦ θανάτου μοῖραν.

    οὐ ϲύνθετον τὸ ὑπὲρ μόρον (α 34). μόρον δὲ τὴν μοῖραν·[*](M Q α 34 Dind.) ἦ ῥα καὶ ϲὺ κακὸν μόρον ἡγηλάζειϲ (λ 618). καὶ πῶϲ ἀλλαχοῦ φηϲι μοῖραν δ’ οὔ τινά φημι (Z 488); ῥητέον ὅτι τῆϲ μοίραϲ τὸ [*](2 τάχα L εὐηγενέτων L 3 καὶ — υἷαϲ om. L 6 καὶ Ἄρηϲ ὅτε φηϲὶν L 9 ὁ δὲ Ποϲειδ. L 11 ὁπόταν L 13 δι’ ὧν L καὶ τῶν θεῶν αὐτῶν L 14 αὐτῷ L τῶν θεῶν L 15 ἐόντα (in ras.) πάλιν L 15. 16 αὐτοῦ —νενομιϲμένον om. L 16 pro θελῆϲαι θέλοντα cj. Kammer p. 48 δυϲτυχέοϲ ἐξαναλῦϲαι, reliquis omissis, L 21 φύγε κῆρα om. B⟩ 22 ὅϲ κεν B⟩ 29 αἰ γάρ μοι B⟩) [*](33 sqq. Utrumque frustulum cum Porphyrii quaestione nobis servata coniungendum esse veri simillimum est, neque obstat quod ad Z 488 verba ὑπὲρ μόρον aliter explicantur atque ad α 34; neque enim hanc pro illa ratione Porphyrium )

    106
    μέν ἐϲτι μονότροπον τὸ δὲ ἀμφίβολον, ὡϲ ἐντὸϲ Ἰλιάδι ἀπεδείξαμεν, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ μήτηρ γάρ τέ μέ φηϲι διχθα δίαϲ κῆραϲ φερέμεν (1 410).

    [*](B f. 123a ad φηcὶ Ι 410. Lp f. 162b ibid.)

    --- ἀμφίβολον δὲ τῆϲ μοίραϲ καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ οἶδε, δι᾿ ὧν Τειρεϲίαϲ φηϲὶν Ὀδυϲϲεῖ τὰϲ εἰ μέν κ’ ⟨κεν BLp⟩ ἀϲινέαϲ ἐᾷϲ· εἰ δέ κε ϲίνηαι (λ 110. 12).

    [*](*B f. 91ᵇ ad ἠλακάτην. L f. 142b, Π. cf. HPQ η 105 et (δ 122) p. 757 Dind.)

    491. διαφέρει τὰ ἠλάκατα τῆϲ ἠλακάτηϲ, καὶ ἡ διαφορὰ ἥδε· ἡ μὲν ἠλακάτην. γὰρ ἠλακάτη δηλοῖ τὸ ξύλον, εἰϲ ὅπερ εἰλοῦϲι τὸ ἔριον αἱ νήθουϲαι, ἠλακάτα δὲ αὐτὰ τὰ ἔρια τὰ περιειλούμενα τῇ ἠλακήτῃ. τὴν μὲν οὖν ἠλακάτην διὰ τούτων δεδήλωκεν, ὡϲ ἐντὸϲ τῇ Ὀδυϲϲείᾳ (δ 135)·

  • ἠλακάτη τετάνυϲτο ἰοδνεφὲϲ εἶροϲ ἔχουϲα.
    • τετανύϲθαι δὲ αὐτὴν εἶπε διὰ τὸ εἶναι ἐπιμήκη τε καὶ λείαν. τὰ δὲ ἐπὶ τῆϲ ἠλακάτηϲ ἔρια,
  • ἠλάκατα ϲτρωφῶϲ’ ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέϲθαι
    • (Ζ 306), καὶ ἔτι δὲ παρ’ ἠλάκατα ϲτροφαλίζετο (ϲ 315). λέγει δὲ καὶ χρυϲῆν τὴν ἠλακάτην, ὡϲ τὸ (δ 13 sqq.)
  • χωρὶϲ δ’ αὖθ᾿ Ἑλένῃ ἄλοχοϲ πόρε κάλλιμα δῶρα,
  • χρυϲῆν τ’ ἠλακάτην τάλαρόν θ’ ὑπόκυκλον ὄπαϲϲε,
  • τόν ῥά οἱ ἀμφίπολοϲ Φυλὼ παρέθηκε φέρουϲα
  • νήματοϲ ἀϲκητοῖο βεβυϲμένον.
    • καὶ ἡ χρυϲηλάκατοϲ δὲ Ἄρτεμιϲ ἀπὸ τῆϲ ὁμοιότητοϲ καὶ τῆϲ καταϲκευῆϲ τῆϲ ἠλακάτηϲ εἴρηται χρυϲοῦν τόξον ἔχουϲα·
  • Ἥρη δ’ ἀντέϲτη χρυϲηλάκατοϲ κελαδεινὴ
  • Ἄρτεμιϲ ἰοχέαιρα (Υ 70. 71).

    • [*](*B f. 92ᵇ ad μεθίειϲ.)

    523. τί γὰρ μεθίει τε καὶ τί οὐκ ἐθέλει; ἐκ τῶν προρρηθέντων μεθίειϲ. ἔϲτι λαβεῖν. προεῖπε δέ δαιμόνι᾿, οὐκ ἄν τίϲ τοι ἀνὴρ ὃϲ ἐναίϲιμοϲ εἴη ἔργον ἀτιμήϲειε μάχηϲ, ἐπεὶ ἄλκιμόϲ ἐϲϲι. μεθίειϲ οὖν τὸ ἔργον τῆϲ μάχηϲ καὶ οὐκ ἐθέλειϲ μάχεϲθαι, ὥϲπερ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἐκ πλήρουϲ ἔφη· οὕϲ τιναϲ αὖ μεθιένταϲ ἴδοι ϲτυγεροῦ πολέμοιο (Δ 240).

    [*](7 εἰϲ om. L 9 ὡϲ Ὀδυϲϲείᾳ om. codd Odyss. 10 τετάνυτο BL 15 ὡϲ τὸ om. L 17 ὑπέρκυκλον BL ὤπαϲε L 20 χρυϲηλεκάτη L 22 ἀνέϲτη L in difficultate solvenda plane respuisse cum λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπου docet ab eo (p. 104, 19) allata tum fragmentum libri περὶ τοῦ ἐρ’ ἡμῖν a Stobaeo servatum (ecl. eth II, 7, 42). Contra en quaestiones ad A 3 et Ω 527 traditas, quia praeter ea quae ad nostrum locum spectant res continent, quarum neque hic neque apud Stobaeum vestigium apparet, ad eos quibus adscriptae lepuntur versus edendas existimavimus, quamvis sit cur cum quaestione h. l. edita. olim cohaesisse videri possint.)[*](3 Cf. schol. Aristonic. N 663: ὅτι δισσὰς εἱμαρμένας ὑποτίθεται τοῦ Εὐχήνορος . καθάπερ καὶ ἐπ᾿ Ἀχιλλέως· διχθαδίας κῆρας φερέμεν. Ε Porphyrio haud scio an Eust. I, p 760, 10 sqq, fluxerit.)[*](24 Etsi sublato interrogationis signo post ἐθέλει posito dubitari potest, num recte Quaestionibus scholium sit inserendum, tamen non omittendum esse existimavimus, praesertim cum illa ἐκ τῶν προρρηθέντων ἔστι λαβεῖν cum )
    107