Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

132. ν. 315—41.

137. schol. de variis domiciliorum et rusticorum et urbanorum partibus quoniam casu cum h. l. in libris ( *B et L) coninctum est, in fine operis nostri edetur.

153. cf. ad Α 250.

182. καὶ πῶϲ γινώϲκει πολέμιον ὄντα ὅτι ἔϲτιν ὅτε καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν πόλεμον ϲυναντῶϲιν ἀλλήλοιϲ καὶ γνωρίζονται, ἐϲτι δ’ ὅτε καἰ om. B Lp μὴ ὄντοϲ πολέμου κατοπτεύοντεϲ βλέπουϲι τοὺϲ ἀλλήλων ἀριϲτεῖϲ.

265.---πόθεν δὲ οἶδεν ἐξ αἰχμαλώτων δηλονότι, ὅθεν καὶ ἰδομενεὺϲ ἔμαθε τὰ περὶ θρυονέωϲ (N 3 74 sq .). δύναται δὲ καὶ ὡϲ Ἀλργεῖοϲ εἰδέναι ταῦτα, εἰ γε Ἡρακλῆϲ ἐϲτράτευϲεν ἐπὶ Τροίαν ἐπίνοιαν Lp.

269.---πῶϲ παρὰ τῷ Πριάμῳ τὸ γένοϲ οὐ ϲώζεται; ὅτι τοὺϲ Λαομέσοντοϲ Ἡρακλῆϲ ἀπήγαγε πορθήϲαϲ τὴν Ἴλιον.

290. 91. ζητεῖται πῶϲ Διομήδουϲ μὲν ἀκοντίϲαντοϲ πεζοῦ, Πανβέλοϲ δάρου δὲ ἀπὸ ἅρματοϲ, οὕτωϲ ἐκ τοῦ κοιλοτέρου φερόμενον τὸ δόρυ νεν Ἀθήν κατωφερῆ πεποίηκε τὴν τρῶϲιν. ἔϲτι δὲ λέγειν, ὅτι πρῶτον μὲν Ἀθήνᾶ καὶ τὰ ἑξήνη ἦν ἡ κατειnύνουϲα αὐτό, ἦν δυνατὸν τοῦτο ποιῆϲαι, ἔπειθ’ ὅτι προϲεπινεύϲαϲ ὁ Πάνδαροϲ ἕνεκα τοῦ θεάϲαϲθαι, εἰ καιρίωϲ τέτρωται ὁ Διομήδηϲ, οὕτωϲ ἐβλήθη διὰ τῆϲ ῥινὸϲ τὴν γλῶϲϲαν. οἱ δὲ ὅτι ἐντὸϲ ἀνωμάλοιϲ τόποιϲ μαχομένων εἰκὸϲ τὰ μὲν ἅρματα ἐντὸϲ χθαμαλωτέροιϲ [*](1 ἀγόμενοϲ B⟩ LLp post κόρυθοϲ AL. ins.: καὶ τῆϲ παρούϲηϲ ϲυμρορᾶϲ 2 τῷ παρόντι ξίφει AL 24 ἐζήτηται L μὲν om. L. 26 τὴν πτῶϲιν Lp Ἀθηνᾶ om. Lp 27 αὐτὸ om. Lp ἧ δυν. ῆν L ἐπειδὴ A 28 ἐτρώθη L 29 ῥηνὸϲ A γλῶτταν L. 30 ἀνομάλοιϲ A.) [*](1 Cf. Porph. Γ 370.) [*](3 sqq. Cf Nicanor (schol. A).) [*](18—23 Quod codicis B⟩ scholia huc pertinentia non exstant e conditione fol. 68. 69 ( E 259 3—55) explicaturi v. Hiller ap. Fleckeis. XCVII,p. 803.) [*](24 sqq. B⟩ f. 68 ad βέλος δ’ ἔθυνεν (ab eo qui textum utriusque folii scripsit exaratum ; id. L. f. 102a): δητοῦσι ⟨τινες add. L ⟩, πρ τοῶ Πανδάρου τῷ δόρατ πεληότος κ ατὰ τὸν ἀψθσλμὸν τὲ δόρυ ἐξῆλθε διὰ ⟨κατὰ L⟩ τοῦ γενείου. ῥητέον οὖν ὅτι Ἀθηνᾶ μείξων ιὖσα καὶ ὑψηλοτέρ ἄνωθεν κατενεχθῆναι ἐποίησε τὸ δίρυ, ῥῖνα παρ ὀψθαλ μόν, καὶ οὕτως λευκοὺς διεπέρησεν ἀδόντας.)

315—41. οὐχ ἵνα μὴ τρωθῇ· πῶϲ γὰρ ἐνόμιϲεν ἄτρωτον τὸν[*](Lp f. 108a c. l. ἀμφὶ δ᾿ ἑὸν (v. 314.)) ἑαυτῆϲ πέπλον εἶναι, τιτρωϲκομένων καὶ τῶν θεῶν; ἀλλ᾿  ὑπὸ οὐδενὸϲ αὐτὸν αὐτῶν cod. τῶν πολεμίων ὁραθῆναι θέλει. ὡϲ γὰρ αὐτοὶ οἱ θεοὶ τοῖϲ ἀνθρώποιϲ εἰϲὶν ἀφανεῖϲ, οὕτω καὶ ἡ ἐϲθὴϲ αὐτῶν ἀόρατοϲ. πῶϲ οὖν ἐπιφέρει μή τιϲ Δαναῶν τα χυπώλων χαλκὸν ἐνὶ ϲτήθεϲϲι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕληται ἀπὸ τοῦ ἡγουμένου ἐδήλωϲε τὸ ἑπόμενον. εἰ γὰρ ὤφθη, ἴϲωϲ ἂν ἐτρώθη, καὶ τρωθεὶϲ ἀπέθανε. Διομήδηϲ δὲ μόνοϲ ἐπεδιώκει· τὴν ἀχλὺν γὰρ ἦν ἀφηρημένοϲ.

(336). διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται ἡ Ἀφροδίτη; ὅτι τῆϲ χειρὸϲ[*](*B f. 65a ad v. 132. Lp f. 104b. L f. 96b.) λαβομένη ὅτι δεῖ λαβ. Lp παρῄνει τὴν Ἑλενην (Γ 385).

διὰ τί κατὰ χειρὸϲ τιτρώϲκεται Ἀλφροδίτη; ὅτι χειρὶ λαβομένη παρῄνει τὴν Ἑλένην. καὶ ἄλλωϲ. ἠρέθιϲται ἀκούϲαϲα.

341. ἄλογοϲ ὁ ϲυλλογιϲμόϲ· οὐ γὰρ διότι ϲῖτον καὶ οἶνον οὐ[*](*B f. 69b ad οὐ γὰρ ϲῖτον.) προϲφέρονται, διὰ τοῦτό εἰϲιν ἀναίμονεϲ καὶ ἀθάνατοι· πολλὰ γὰρ καὶ ἄλλα ζῶα οὐ προϲφέρεται ταῦτα. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· ὑπακοῦϲαι γὰρ δεῖ τῷ οὐ ϲῖτον ἐδουϲιν ἀλλ᾿ ἀμβροϲίαν, τῷ δὲ οὐ πίνουϲιν οἶνον ἀλλὰ νέκταρ.

338. οὐκ εὖ φαϲι προϲκεῖϲθαί τινεϲ τὸ πολλά οὐκ εὑ φαϲ. ἔνιοι πρόϲκειται τὸ πολλά Lp· καὶ γὰρ ἐραϲτήϲ ἐϲτι om. Lp καὶ ἀδελφὸϲ μαὶ τοῖϲ αὐτοῖϲ βοηθεῖ. ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ γυναικεῖον καὶ ἀϲθενὲϲ ἐμφαίνει ἡ πολλὴ δέηϲιϲ καὶ τὸ γονυπετεῖν LP add.: ἄμπυξ δὲ κτλ. quae huc non pertinent.

430. καὶ πῶϲ ὕϲτερον (889 sqq.) ὑβρίζει αὐτόν; ὅτι τὸ δίκαιον ὑπερέβαινεν οὐ βοηθῶν ἀλλὰ καὶ αὐτουργῶν κατὰ τῶν Ἀχαιῶν· Περίψανια γοῦν ἀπέκτεινεν (ν. 842).

451. καὶ πῶϲ Διομήδηϲ οὐ μηνύει τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ ὅτι εἴδωλον ἦν, τὴν ἀχλὺν ἀφῃρημένοϲ ἀφήρηται γὰρ τὴν ἀχλὺν Lp, ὄφρ’ ε ὐ ὠγινϲκοι ϲκοι γινώϲκῃ L p θε ὸν ἠδὲ om. Lp καὶ ἄνδρα (v. 128); ῥητέον δὲ om. Lp ὅτι τὸ εἴδωλον ἀμφοτέρων τούτων ⟨ἀμφοῖν, om. τούτων, Lp> ἐϲτέρηται.

453. τὸ λαιϲήια εἰ καὶ ἄλλοι ἄλλωϲ ἀποδεδώκαϲιν, ἀλλ’ ἐγῶ λαιϲήια. φημι ϲάκη λέγειν κοῦφα ἤγουν ἐλαφρά — τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πτερό εντα — εντα —, λαιϲήια δὲ εἰρῆϲθαι τὰ ἐντὸϲ τῇ λαιῇ βαϲταζόμενα μικρὰ ἀϲπιδίϲκια, ὥϲ ποτε ἔφη ὁ δ’ ἀριϲτερὸν ὦμον ἔκαμνεν ἔμπεδον αἰὲν ἔχων ϲάκοϲ αἰόλον (Π 106). πτερόεντα δὲ ὡϲ κοφα· τῷ δ εὐτε πτερὰ γίνετο (Τ 386).

504. πῶϲ τὸν οὐρανὸν πολύχαλκον λέγει καὶ πάλιν χρυϲοῦν, ὡϲ τὸ χρυϲἐῳ ἐντὸϲ δαπέδ ῳ (Δ 2) ἰϲτέον δὲ ὅτι ὅταν μὲν ϲτερεὸν βούληται λέγειν, τότε πολύχαλκόν φηϲιν, ὅταν δὲ καλόν, χρυϲοῦν.

522. διὰ τί μὴ πύργοιϲ ἢ ὄρεϲιν; ὅτι ὕϲτερον κινηθήϲονται.

533. τὸ ἦ ὅτι μὲν ταὐτὸν ϲημαίνει τῷ τὸ Lἔφη διϲυλλάβῳ καὶ τῷ φῆ διγραμμάτῳ ῥήματι παρ’ Ὁμήρῳ δῆλον, καὶ δοκεῖ γεγενηϲθαι [*](14 τὸ λαιϲήιά τε πτερόεντα ἄλλοι ἄλλωϲ ἀποδ. ἐγὼ δέ φημι ϲάκη λέγειν τὰ χειροϲκοὐτερα (? ) κοῦφα ἤτοι ἐλαφρά, λαιϲήια δὲ εἰρῆϲθαι τὰ ἐντὸϲ τῇ λαιῇ βαϲταζόμενα, ὥϲ ποτε ἔφη κτλ. L 16 μικρὰ ἀϲπιδίϲκια om. D 18 πτερόεντα δὲ ὅτι κοῦφα ἦν ὡϲ πτερά· τῷ δ’ εὐτε κτλ. L 21 post δαπέδῳ add. L: καὶ οὐρανὸν ἐϲ πολύχαλκον μὲν post ὅταν om. L. 22 ὅταν — χρυϲοῦν om. L) [*](ακούειν τὸ οὐ σῖτον ἀλλ ἀμβροσίαν , οὐ πίνουσιν οἶνον ἀλλὰ νέκταρ. Eadem in cod. Parisino 2556 ap. Cramer., p. 166, mixta legatur cum altero col. B⟩ scholio (ap. Dind. Ill, p. 247, 13 —16), quod huc non pertinet) [*](16 Eust. p. 570, 31: Ἡ ρωδι ανὸς δέ ψησι καὶ άντα τό κατὰ μάχην σκεπαστήρια λαισήια λέγεσθαι διὰ τὸ ἐντὸϲ τὲ λαιᾷ ψέρεσθ (cf. Lentz l, p. 361 , 14).) [*](20—22. Cf. Paris. up. Cram , A . P. Ill, p. 198.) [*](23. ld. L. f. 110, Lp f. 112a (supra νεψέλῃσιν scrpt). 24sqq. Scholium quod h. l. edidimus vix quisquam ad Porphyrium referret, nisi in codice quodam eum auctorem prae se ferre Dindorfius testaretur (cf. Phil XVIII, p. 343); partem extremam olim Brunckius (lex. Soph. p. 723) ut Porphyrianam. e schol. MS, h. v. attulit. Neque video, cur codicum auctoritati fides deneganda sit. Nam ut Porphyrium data opera in verbi naturam inquisivisse a studiorum eius ratone alienissimum sit, nihil tamen obstat quominus statuatur, scholium fragmentum esse quaestionis nunc quidem deperditae. Cui quaestioni causam praebere potuit Υ 114, ubi Ζenodoto ἦ δ’ ἄμυδις καλέσασα θεοὺς ῥεῖα )

παρὰ δὲ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ ἐϲτι τι μονοϲύλλαβον ῥῆμα καὶ μονογράμματον ἦ, ϲημαίνει δὲ δύο, τὸ μὲν τι μέντοι Bd L, corr. Bkk. ταὐτὸ ταὐτὸν L τῷ παρ’ Ὁμήρῳ· χρῶνται γὰρ αὐτῷ παραπληϲίωϲ ἀντὶ τοῦ om. L ἔφη κατὰ τοῦ τρίτου προϲωπου, τὀ δέ τι ταὐτὸν τῷ ὑπῆρχον τὸ ὑπηρχ. quae B et L om ., praeente Dindorfio e schol. Od. addidi, ὃ ποιεῖ ἦν, ὅπερ ἐπιπολάζει νῦν. τῶν δὲ Ἀττικῶν ο μὲν ἀρχαιοί μονογράμματον αὐτὸ προεφέροντο, οἱ δὲ νεώτεροι ϲὺν τῷ ν, καθάπερ τῶν πρεϲβυτέρων τινέϲ. χρῆται δὲ τούτῳ τοῦτο L ὁ ποιητὴϲ ποτὲ μὲν εἰϲ δύο ϲυλλαβὰϲ διαιρῶν αὐτὸ καὶ δύο γράμματα βραχέα, οἰον ἐπὶ τοῦ Nέϲτοροϲ εἴ ποτε κοῦροϲ ἔα e schol. Od. add. Dind. νῦν αὐτέ με γῆραϲ ἱκάνει (Δ 321 ), καὶ τοῖοϲ ἔα ἐντὸϲ πολέμῳ, ἔργον δἐ μοι οὐ φίλον ἠεν (ξ 222). τούτων τὸ πρὸτερον ἐκτείνων γράμμα εἰϲ τὸ ϲυγγενὲϲ τὸ η, οἷον ἀλλ’ ὅτε δὴ μὴ L ϲχεδὸν ῆα κι ὼν νεὸϲ ἀμφιελίϲϲηϲ (κ 156). ἐντὸϲ γὰρ τούτοιϲ ταὐτόν τι λέγει τῷ τὸ codd., corr. Bkk. ῆμην. τὸ δὲ μονοϲύλλαβον οὐχ εὑρίϲκομεν παρ’ αὐτῷ κατὰ τῆϲ δυνάμεωϲ τὴν δύναμιν L ταύτηϲ ἀλλὰ κατὰ τὴν ἑτέραν τῆϲ ἑτέραϲ L μόνον. τῶν δὲ Ἀττικῶν ἐϲτι. παρὰ ἰρατίνῳ κρατύνῳ L ἐντὸϲ Πυτίνῃ· γυνὴ δ’ ἐκείνου πρὸτερον ἦ ἦν codd., corr. Buttm., νῦν δ’ οὐκέτι, καὶ παρὰ τῷ om. L [*](ζώοντας scribenti Aristarchum oblocutum de verbi ἦ usu egisse Ariston. docet potuit Α 117, ita ut simili modo, quo in Apollon. lex. (v. ἦ), Etymologico M. imprimis p. 414, 52 41 5, 4; 41 5, 16 —20; 415 extr.—416, 9, quae cum schol. A A 219 congrunt), Epimerismis factum est, Porphyrius quoque varias verborum et ἤ  notiones inter se comparasse videri possit. Quae coniectura si vera est, haud scio an schol. ad D 886 referendum sit.) [*](2 — 7 Sequi videtur Did ymum (schol. A Υ 114) Aristarchi praeceptum (Lehrs, Ar. p. 95) tradentem.) [*](19 sqq. Ex multarum rerum consensu, qui nostro loco cum Choerobocs ο intercedit, concludendum videtur, Porphyr h.l Herodianum sequi (v. Lentz, Herod. Il, 1. p. 326, 29; 2, p. 835, 23).)

576. τὸ ἔνθα Π υλαιμένεα —μένεα B ⟩ἐλέτην εἰϲ τὸ ἔνθα Πυλ. ἑλL μάχεται τῷ ἐν τῇ παρὰ νηυϲὶ μάχη ζῶντι καὶ ἑπομένῳ τῷ παιδὶ Ἁλρπαλίωνι· παρὰ δέ ϲφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων (N 658). ἡ δὲ λύϲιϲ ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ· καὶ γὰρ ὁ Πυλαιμένηϲ —μενὴϲ B ὁμώνυμοϲ εἰναι δύναται, καὶ τὸ μετὰ δέ ϲφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων μετωνυμικῶϲ· ἐκδέχεται ἡ τοῦ πατρὸϲ μνήμη. καὶ τὸ ἔνθα Πυλαιμένεα —μένεα B ἑλέτην οὐ πάντωϲ ἐϲτὶν ἀνεῖλον, ἀλλὰ κατέλαβον, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ζωὸν ἕλ’ ἑλον B L ἵπ πω γά ρ οἱ ἀτυζομένω πεδίοιο (Ζ 38). οὐδὲ γάρ ἀγῶνα αὐτοῦ εἴρηκεν, οἷα εἴωθε λέγειν τοῖϲ ἀποθανοῦϲι· τάχα οὑν αὐτὸϲ αὐτὸ L. μόνον τέτρωται.

ϲκόπει τὴν φράϲιν [ἕλετο] ἑλέτην· ἐπόρθηϲαν, διὰ τὸν ἡνίοχον καὶ τοὺϲ ἵππουϲ, ἤ ϲυλληπτικῶϲ· τὠ τε Θρήκηθεν ἄητον (1 5). πῶϲ οὑν τῷ υἱῷ ἕπεται δάκρυα λείβων ἐντὸϲ τῆ ἐπὶ ταῖϲ ναυϲὶ μάχῃ· ἔν θᾶ οἱ υἱὸϲ ἐ πᾶλτo Πυλαιμένεοϲ βαϲιλῆ οϲ (14 643 ): ἔϲτιν οὗν ὁμωνυμία, καὶ ὁ μὲν ἀρχηγόϲ, ὡϲ Ἴαϲοϲ α ὐτ’ ἀρχ ὸϲ μὲν Ἀθηναίων ἐτέτυκτο, 33 ], ὁ δὲ βαϲιλεύϲ. διὸ πολλὴ γίνεται περὶ αὐτῶν ϲπουδὴ τῶν Παφλαγόνων καὶ Ἀλεξάνδρου. πῶϲ δὲ ὁ Ἁρπαλίων ἐνταῦθα οὐκ ἐ Τήμυνε τῷ πατρί, εἰ τούτου ἦν υἱὸϲ τοῦ Πυλαιμένεοϲ;

ἔνιοι τοῦτον (V 643. 658) ἐνόμιζον εἰναι τὸν ἐντὸϲ τῷ ε ἀναιρεθέντα . [*](17 secundum Dindorfium (Phil. XVIII, p. 343) ex auctoritate unius vel plurium codicum (,,nach handschriftlicher auctoritat“) quos non nominavit, verbis πῶϲ οὺν κτλ., quibus in B⟩ et L scholium incipit, praemittendum ἑτέρου εἰϲ τὸ α ὐτό. Quod si recte se habet, tamen non sufficit ad originem scholii a Porph. abiudicandam 19 οἱ om. lp ἔνθα γάρ οἱ BL Πυλαιμενέοϲ corr. e Πυλαιμένεοϲ BA 20. 21 καὶ ὁ μὲν βαϲιλεὺϲ οὺτοϲ δὲ ἄρχων B⟩ L. καὶ ὁ μὲν ἀρχηγὸϲ ὡϲ ἴαϲοϲ ναύταρχοϲ μὲν ὸ δὲ βαϲιλεύϲ Lp 21 διὸ καὶ ἡ πλείων ϲπουδὴ ἐκεῖϲε γίνεται Παφλ. καὶ Ἀλεξ. B⟩ L, qui reliquis carent 23 Lp add .: Πυλαιμένεα δὲ ὡϲ Διομἡδεα 24 scholio L praemittitur: ζήτει ἑτέραν ἀπορίαν ϲυμβαλλομένην ἐνταῦθα εἰϲ τὴν Ἰλιάδα τοῦ ε ′ τὸν ϲτίχον ἔνθα Πυλαιμένεα ἑλέτην (?) ἀτλαντοϲ Ἀλρηι, tum inc.: ἔνιοι δὲ τοῦτον) [*](6 sqq. Temporibus Aristarcho iam superioribus huius dificultatis solutiones quaesitas esse diple docet versui B⟩ 851 apposita, ad quam ita A ristonicus: ὅτι. οὗτός ἐστι πυλαιμένης περὶ οὗ π ολλοὶ τῶ ν ἀρ χαίων ἐξ, τ ή κασιν. enodotum eam ob caussam in rhapsodia N Κυλαιμένεα scripsisse pro Πυλαιμένεα praeter fragmentum cod. A a Dindorf νοι. I, p. 1 editum Eustathius (ad Ν, p. 953, 29) auctor est, cui si fides haberi potest, iam ante ⟨Ζenodotum difficultatis vitndae caussa N 658 de anima H Pylaemenis insepulti intellectus est, unde haud scio an recta lin. 11 supra editae interpretatio petenda sit.) [*](17 Cf. ipsum Porpb yr. I init.) [*](24 sqq. † A f. 176ᵇ ad N 658. 59 (id. L f. 290a: ἐρ τήτηται πῶρ ἀνωτίρω ἀν-)

584. πῶϲ ἐπὶ τοῦ ἅρματοϲ ἑϲτηκὼϲ τὴν κεφαλὴν ξίφει πλήττεται;[*](B f. 74b ad  κόρϲην. L f. 113a. Lp f. 113a c. l. ξίψει ἤλαϲε.) τάχα οὖν τὰϲ ἡνίαϲ ἀναλαβεῖν θέλων ἐθέλων Lp νορκήϲαϲ ὑπὸ Λ τῆϲ πληγῆϲ κατέκυψεν κατέκυψεν ante ἢ ναρκ. Lp.

631.---πῶϲ οὖν ϲυγγενεῖϲ ὄντεϲ μάχονται: οὐκ ἐδόκει μιαρὸϲ[*](B f. 75 ad υίωνόϲ.) [*](1. 2 ἔνθα Παφλαγόνων om. L 3 Ϲχέδιοι B⟩ 8 —12 ὀ μὲν ὑπὸ — βάρβαροι τρεῖϲ om. L 9 ἀναιρούμενοϲ post Διομήδουϲ Lin. 8 Lp collocat 10 ἐϋ· ϲώρου ὁ μὲν Lp 14 ἀναιρούμενοι Lp μελανίποδεϲ L 15 ἐμπεϲὼν L 16 lacunam cuna, cuius in codd. vestigium non exstat, ita fere explenda: ὁ μὲν ὑπὸ Τεύκρου ( Θ 274) ὁ δὲ ὑπ’ Ἀχιλλέωϲ Φ 210). Ὀέλτιοι δύο. Quae sequntur ita corrigen- da: ὁ μὲν ὑπ’ θὐρυάλου (z 20) ὁ δὲ ὑφ’ Ἕκτοροϲ (Λ 302) 2 praemittitur in codd.: ταχέωϲ ἄμφω ἐδήλωϲε· τὸν μὲν γὰρ ϲμεν διὰ τοῦ καταλόγου, τὸν δὲ νῦν ⟨om. Lp⟩ γνωϲόμεθα. Pergit Lp: πῶϲ δὲ ϲυγγ. όντεϲ) [*](ῃρημένος ὑπὸ Μενελάου ὁ Πυλ αιμένης τὰ νῦν δύναται ἀκολουθεῖν τῷ παιδὶ καὶ κλ ακίειν. ἔστι δὲ λέχ ειν ⟨ῥητ έον οὖν L⟩ ὅτι δὐο Πυλαιμένεις Παψλαυόνων ἡγε- μόνας συνίστησιν ὁ ποιητής, ὡς Αἴσντας δύο καὶ Εὐρυβάτας δὐο κήρυκας τὸν μὲν Ἀυαμένουος , τὸν δὲ Ὀδυδδέως ⟨ὀδυσσέος A ⟩. ἔνιοι δὲ πιθανῶς μεταγράψουδι μετὰ δ’ o ὔ σψι ⟨σψίαι L⟩ π ατ ὴρ κίς δάκ ρνα λείβ ων ⟨A nonnulla nulla addit aliunde illata ⟩.) [*](1 sqq. Aristarchum homonymias notasse diple apposita πρὸς τὰ περὸ πυλαιμένους res nota, v. e. c. A B⟩ 837 Ariston.) [*](3 † B f. 32a ad Σχεδίος Β 517 (id. Lp f. 75b, c. l Σχέδιος): δύo Σχεδίοι πχρ’ ὁμήρῳ, Σχεδίον ΙΙ εριμήδεος υἱ ὁ ν (0 515) καὶ Σχεδίον μεγα Θ ύ- μου Ἰ ψίτου υἱόν ( P 306). καὶ δύο Εύρυβάτα κήρυκες, ὁ μὲν Ἀγαμέμνονος ὁ δὲ Ὀδυσσέως. πάλιν τε δύο Εὐρυμέδοντες, ὅ Ἀυαμέμνο νος καὶ ὁ Νέστορος ἡνίοχος.) [*](7 Lp (f. 68a) B⟩ 184 de Eurybate: ἕτερός ἐστιν οὗτος παρὰ τὸν Ἀυαμέμνονος, ώς Πορψύρ ος. διὸ καὶ τὸ Ἰθακήσιος προσέθηκεν.) [*](23sqq. Cum duobus scholiis quae coniungenda videntur haud scio an etiam)

---ὑπὸ ϲυγγενοῦϲ δὲ ἀναιρεῖται, ὅτι καὶ ϲυγγενῆ ἀνεῖλε τὸν Λκύμνιον· φίλον γὰρ μήτρ ωα κατέκτα (B 662).

695. Δ 491.