Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

824. 25. διὰ τί προκρίνει Αἴαντοϲ; διὰ τὴν ϲτάϲιν· θραϲὺϲ γὰρ[*](B⟩ f. 320a ad δῶκε μέγα.) ὢν οὐκ ἂν ἠνέϲχετο, ἢ καὶ ἔτι πολεμῆϲαι ἠθέληϲεν.

[*](2 ἀντόδωροϲ cod.; corr. Vill., An. II, p. 173 not.; Ἀπολλόδωροϲ quidam Κυμ. apud Clem. Alex., strom. I, p. 133, affertur 12 v. infr. ad lin. 8—12)[*](Leid. f. 249 ad Λ 750: ἀπορία. ἐπεὶ Ὅμηρος οὐδέ τινα ἀπὸ τῆς μητρὸς σημαίνει, πῶς ἐνταῦθα γέγει Μολιόνης ⟨corr. e Μολιώνης⟩ παῖδες; λύσις. ῥητέον οὖν ὅτι Μολίονε ἀντὶ τοῦ πολεμικούς, ἀπὸ τῆς κατὰ τὴν μάχην μολύνσεως, καὶ οὐ ὡ νεώτεροι ἀπὸ μητρός, et Vict. (Bkk.) Λ 709: καὶ πῶς καυχᾶται (ὁ Νέστωρ) παῤ ὀλίγον αὐτοὺ λαβών; ὅτι τερατώδεις τινὲς ἦσαν, ὡς Ἡσίοδος, ἄμφω ἐντὸϲ ἑνὶ σώματι ὄντες, ὡς δέ τινες, ἐκάτεροι δύο σώματ εἶχον. Illud enim sine ullo dubio e scholio alius generis (v. A v. 709 vel schol. min. v. 750) ita excerptum est, ut quaestionis forma extrinsecus accesserit; neque alteri (Vict.), cuius neque reliqui codices neque Eustathius vestigium servaverunt, plus fidei tribuerim. Ceterum iisdem, quae h. l. edidimus, Eust. Ψ, p. 1321, 22 sqq., usus est, apud quem Quaestionis forma non comparet.)[*](8—12 Aristarchum (de quo v. Lehre, Ar. p. 176) verba πλήθει πρόσθε βαλόντες Eust. (lin. 26) ita interpretatum esse intellexit, ut significarent: διὰ δῶκε μέγα. πλῆθος, τουτέστι διότι δίδυμοι ἦσαν. Cui rei suffragari videtur schol. min. h. l., quod inter excerpta retuleris: πλήθει πρόσθε βαλόντες] ἢτοι τῶν χειρῶν ἢ τῶν ἁρμάτων, τῶν συναιρουμένων αὐτοῖς θεατῶν τῷ πλήθει ἐμὲ νικήσαντες. διφυεῖς γὰρ καὶ ἀνὰ τέσσαρας χεῖρας ἔχοντες ἱστοροῦνταθ, Quae si recte se habent, post ἄριστα (lin. 12) lacuna statuatur necesse est.)[*](19. 20 Scholium misere decurtatum suppleri posse videtur e schol. Vict. (f. 437a) vix pluris faciendo, quod ad Pium Hiller, PhiI XXVIII, p. 112, retulit: . . . . οἱ δὲ ὅτι διαλυομένων αὐτῶν ἰδίᾳ Ἀχιλλέως γενέσθαι τὰ ὅπλα, ὥστερ ἐπὶ τῆς πάλης 〈πλάμης cod.〉. ἐπειδὴ οὖν ἐκεῖσε ἐδωρήσατο Αἴαντι, νῦν διομήδει. — Aristarchum, Aristophanem secutum, versus obelo notasse, schol. A docet (cf. Vict.).)
266
[*](B⟩ f. 320 ad θῆκε. L f. 490b. Viet. f. 437b.)

826.---διὰ τί δὲ μὴ ποιεῖ καὶ δευτερεῖα ὅτι μὴ μέγα ἦν τὸ κατόρθωμα, θωμα, ἀλλὰ καὶ μεμπτὸϲ ὁ ἀπολειπόμενοϲ, ὁ δὲ νικήϲαϲ εἶχε τὸν ϲόλον--- ---διὸ οὐδὲ δευτερεῖα τίθηϲιν οὐ γὰρ ἦν αὐτὸν διαιρεῖν. ἢ ὡϲ καταφρονητικοῦ ἀϲκήματοϲ καὶ μὴ ἔχοντοϲ ἐνάρετον ἐπίδειξιν.

[*](B⟩ f. 321a ad ὦρτο.)

859. καὶ πῶϲ φηϲιν Ὁδυϲϲεὺϲ οἶοϲ δή με Φιλοκτήτηϲ ἀπεκαίνυτο καίνυτο τόξῳ (θ 219); πρὸϲ τοὺϲ ἀγνωρίϲτουϲ καυχᾶται, ὡϲ καὶ τὸ δουρὶ δ’ ἀκοντίζω ὅϲον οὐκ ἄλλοϲ ὀιϲτῷ (θ 229).

[*](*B f. 321a ad πρῶτοϲ v. 962. L f. 492b, Π.)

862 sqq. τί λέγει ἐντὸϲ τούτοιϲ τοῖϲ ἔπεϲι ζητήϲειεν ἄν τιϲ·

  • Τεῦκροϲ δὲ πρῶτοϲ κλήρῳ λάχεν, αὐτίκα δ’ ἰὸν
  • ἧκεν ἐπικρατέωϲ
    • καὶ τὰ ἑξῆϲ μέχρι τοῦ ἀτὰρ δὴ ὀιϲτὸν ἔχεν πάλαι ὡϲ ἴθυνεν (v. 862—71). οἱ μὲν ἔφαϲαν ϲπεύδοντα τὸν Μηριόνην ἑλκύϲαι τὸ τόξον τὸν ὀιϲτὸν ἔχοντα πάλαι ἐγκείμενον, δηλονότι ἐνηρμοϲμένον τῇ νευρᾷ· ϲημαίνει γὰρ διὰ τούτων ὅτι τοξεύοντοϲ τοῦ Τεύκρου εἱϲτήκει ὁ Μηριόνηϲ κρατῶν τὸ τόξον ἐντεταμένον, ἡρμοϲμένον ἔχων τὸν ὀιϲτὸν πάλαι ἐντὸϲ τῇ νευρᾷ· τότε δ’ εἵλκυϲε τὴν νευράν, ὡϲ ἴθυνε βέλοϲ. ἢ οὖν τοῦτο λέγει, ἢ ὅτι τὸ τόξον μὲν ἦν ἓν, ᾧ ἔμελλε τοξεύειν, βέλη δὲ δύο, ἑκατέρῳ ἑνὸϲ δοθέντοϲ. τὸν μὲν οὖν ὀιϲτὸν κατεῖχε πάλαι ὁ Μηριόνηϲ, ἕωϲ ἴθυνεν ὁ Τεῦκροϲ καὶ ἐτόξευε λαχὼν πρῶτοϲ· επεὶ δ’ ἀπετόξευϲε καὶ ἀπέτυχε, ϲπερχόμενοϲ ὁ Μηριόνηϲ ἐξείλετο τὸ τόξον ἐκ τῆϲ χειρὸϲ τοῦ Τεύκρου· τοῦτο γὰρ παρίϲτηϲι τὸ
  • ϲπερχόμενοϲ δ’ ἄρα Μηριόνηϲ ἐξείρυϲε χειρὸϲ
  • τόξον, ἀτὰρ δὴ ὀιϲτὸν ἔχεν πάλαι, ὡϲ ἴθυνεν,
    • ἐνηρμοϲμένον τῇ νευρῇ ἐξείρυϲε τόξον, ὡϲ ἴθυνε τὸν ὀιϲτόν· εἶχε πάλαι δηλονότι ἐνηρμοϲμένον τῇ νευρᾷ. ἀντιδιαιρεῖ γὰρ τί μὲν κατεῖχε πάλαι ὁ Μηριόνηϲ καὶ τί ὕϲτερον ἔλαβε· τὸν μὲν γὰρ ὀιϲτὸν εἶχε πάλαι ὡϲ ἴθυνε. πῶϲ οὖν πάλαι; τοϲοῦτόν φηϲι χρόνον ὡϲ ἴθυνεν ὁ Τεῦκροϲ πρῶτοϲ τοξεύων. τὸ δὲ τόξον ἐξείρυϲε χειρὸϲ, ὃ οὐ κατέϲχεν αὐτόϲ, τῆϲ τοῦ Τεύκρου. ϲπερχόμενοϲ δὲ διὰ τὸ ἁρπάζοντι ἐοικέναι, διὰ τὸ τάχοϲ τῆϲ πετομένηϲ περιϲτερᾶϲ.

    870. ad v. 862 sqq.

    [*](10 ἦκεν ἐπ. om. L 12 οἱ μὲν ὡϲ ἔφαϲαν L 14 ϲημαίνειν L 15 ἐντεταμνένον L 17 ἐντὸϲ pro ἓν codd. corr. Vill. 22 ἐξείλκυϲε L 23 αὐτὰρ ὀιϲτὸν ἔχον L 25 ἐνηρμοϲμένην L 27 φηϲὶ τοϲοῦτον L)[*](5 sqq. Vestigia eiusdem quaestionis quamvis pessime habita inesse viden- tur schol. T (p. 114) θ 229: δουρὶ δ’ ἀκοντίζω κακῶς, φησὶν, ἑαυτὸν ἐπαινεῖ. οἱ μὲν γὰρ ἐπαινοῦντε ἑαυτοῦ οὐδὲ θεῷ παραχωρήσειαν ἄν. οὗτος δὲ τί φησιν ⟨φασι cod.⟩ οἶος ⟨οἷος cod.⟩ δή με Φιλόκτητος ⟨sic⟩. . . . . . . . καὶ πάλιν δρᾶς ⟨i. e. ἀνδράσι, θ 223⟩ θὲ προτέροις . . . . . . . ὁ Δημόδοκος δὲ ᾖδεν. . . . .)[*](17 sqq. † B f. 321a ad σπερχόμενος v. 870 (eadem fere Vict. f. 438b): ἐπειγόμενος ἀπέσπασε τῆς χειρὸς τοῦ Τεύκρου τὸ τόξον ἑνὶ γὰρ ἠγωνίζοντο τόξῳ, ὡς ἑνὶ δίσκῳ. ὀιστὸν γὰρ, ἐξ ὅτου ἐκεῖνος ἐτόξευε καὶ ἐπὶ τὸν σκοπὸν ἴθυνεν, οὗτος ἀναλαβὼν κατεῖχεν (cf. Eust. p. 1324, 10) Aristarchum similiter esse locum interpretatum, Didym. schol. A v. 870, 71 docet.)
    267

    15. 16. Διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ τὸν Ἕκτορα εἰλκε περὶ τὸν τάφον τοῦ[*](**B f. 322a ad Ἕκτορα. L f. 493a, Π. Μ(osqu., in Syntip. ed. Matthaeiana) p. 87, Π.) Πατρόκλου, παρὰ τὰ νενομιϲμένα ποιῶν εἰϲ τὸν νεκρόν; ἢ παρανομοῦϲι τὰ αὐτὰ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ’ οἱ ἄρχοντεϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ πρότεροϲ τεροϲ ἐνεχείρηϲε λυβήϲαϲθαι τὸν Πάτροκλον τοιαῦτο. τίϲ γὰρ ἡ Ἔκτοροϲ περὶ Πατρόκλου;

  • μάλιϲτα δὲ φαίδιμοϲ Ἕκτωρ
  • ἑλκέμεναι μέμονεν· κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸϲ ἀνώγει
  • πῆξαι ἀνὰ ϲκολόπεϲϲι τάμονθ’ ἁπαλῆϲ ἀπὸ δειρῆϲ
    • (Ϲ 175—77). εἵλκυϲταί τε πρότεροϲ Πάτροκλοϲ διὰ τὴν τῶν Τρώων περὶ τὸν νεκρὸν προθυμίαν·
  • ὡϲ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ταύροιο βοὸϲ μεγάλοιο βοείην
  • λαοῖϲι δοίη τανύειν μεθύουϲαν ἀλοιφῇ·
  • δεξάμενοι δ’ ἄρα τοίγε διαϲτάντεϲ τανύουϲι
  • κυκλόϲ, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰϲ ἔβη, δύνει δέ τ’ ἀλοιφή,
  • πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶϲα διαπρό·
  • ὣϲ οἵ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ
  • εἷλκον ἀμφότεροι (P 389—95)·
    • καὶ πάλιν·
  • Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον, ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα,
  • ἕλχ᾿, ἵν’ ἀπ᾿ ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι (P 125. 26).
    • ἐκείνων οὖν λελυκότων τὸν νόμον, οὕτωϲ ἐχρήϲατο αὐτοῖϲ Ἀχιλλεύϲ· ὅταν γὰρ βουλόμενόϲ τιϲ κωλυθῇ, ἐκεῖνοϲ μὲν πεποίηκεν, ἀλλ’ ὁ πὰϲχων οὐδὲν πέπονθε. Πάτροκλοϲ δὲ φθάϲαϲ περιείλκυϲται γυμνὸϲ ἐντὸϲ τῷ πεδίῳ διὰ πρόφαϲιν τῶν προθεμένων αἰκίϲαϲθαι τὸ ϲῶμα, ὥϲτ’ ἀπολαμβάνοντι ἔοικεν ὁ Ἕκτωρ ἃ δέδρακεν, οὐ μὴν πάϲχοντι τὰ παράνομα. καὶ φιλανθρωπότερόν γε, ὅτι μόνον ἃ δρᾶϲαι δεδύνηται πέπονἕλκεϲθαι [*](1 M in lemn. ἕλκεϲθαι διὰ Ἀχιλλεὺϲ evan. L 2. 3 ἢ παρανο evan. L 4 ἀνεχείρηϲε codd.. corr. Viil. 4. 5 τὸν Πάτρο. . . . . . . . γὰρ ἡ γνώμη Ἕκτο. . L 5 περὶ Πάτροκλον M 7 post μέμονε L sign. schol. finiti, tum septem fere litterae evanuerunt, deindo pegitur δὲ ἓ θυμὸϲ κτλ. 8 ἀναϲκολόπεϲϲι LM. 9 Πάτροκλοϲ — τὴν om. L 12 δοίη τανύειν με evan. L 11 δὲ τ᾿ ἰκμὰϲ BLM δύνει — ἀλοιφή evan. L τάνυται δέ τε πᾶϲα διαπρό L, in quo reliqua desideruntur 19 ἀπηῦρα B, ubi inter hoc verbum et ἕλχ’ rasura decem. vel undecim litterarum 24 διὰ τῶν πρόφαϲιν προθεμένων coni. Kamm., p. 113 26 δράϲαι B) [*](1 sqq. Vitio vertit Homero h. l. Plato, Resp. III, p. 391 B, quo in refutando Proclus (ad Plat. Remp, p. 391 ed. Basil.) Porphyrii solutione usus est (cf. at p. 268, 10, et Prolegg. III, 2. 3).) [*](18 sqq. † B f. 233b ad τὸν δὲ νέκυν Ρ 127 (id. L f. 371b, Vict. f. 325b): εὔλογον προκατασκευάζει τὴν εἰς τὸν Ἕκτορα αἰκίαν, λέγων ὅτι αὐτὸς ταύτην διαθεῖναι περὶ τὸν Πάτροκλον ἔσπευσεν, cf. † Eust. Ρ, p. 1098, 26 sqq., τοὺς τῶν Ὁμηρικῶν ἀποριῶν λυτικούς afferens, cf. id. Σ, p. 1136, 52 sqq. )
    268
    θεν, οὐχ ὅϲα δὲ δρᾶϲαι διενοήθη. ἔϲτι δὲ λύειν, φηϲὶν Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 158 Acad. Ber.), καὶ εἰϲ τὰ ὑπάρχοντα ἀνάγοντα ἔθη, τι τοιαῦτα ἦν, ἐπεὶ καὶ νῦν ἐντὸϲ τῇ Θετταλίᾳ περιέλκουϲι περὶ τοὺϲ τάφουϲ.

    [*](**B f. 300b ad ἐκ δίφροιο Χ 397. A c. l. ἐκ δίφροιο δ᾿ ἔδηϲε. L f. 464b ibid. Lp f. 311a ibid. Cf. schol. min.)

    διὰ τί Ἀχιλλεὺϲ θανόντα ϲύρει τὸν Ἕκτορα λέγομεν οὖν, ὅτι οὐ δι’ ὠμότητα, ὅϲ γε καὶ Ἠετίωνα φονεύϲαϲ οὐκ ἐϲύληϲεν, ἀλλὰ ϲὺν αὐτοῖϲ τοῖϲ ὅπλοιϲ ἔθαψεν (Ζ 417), ἀλλ’ ὅτι πρότεροϲ ὁ Ἕκτωρ εἰϲ τὸν Πάτροκλον ἀεικέα μήϲατο ἔργα, οἷα καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ·

  • κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸϲ ἄνωγε
  • πῆξαι ἀνὰ ϲκολόπεϲϲι, ταμόνθ’ ἁπαλῆϲ ἀπὸ δειρῆϲ
    • (Ϲ 176. 77)· παρανομοῦϲι δὲ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ’ οἱ ἄρξαντεϲ. ὁ δὲ Καλλίμαχόϲ φηϲιν, ὅτι πάτριόν ἐϲτι Θετταλοῖϲ τοὺϲ τῶν φιλτάτων φονέαϲ ϲύρειν περὶ τοὺϲ τῶν φονευθέντων τάφουϲ· Ϲίμωνα γάρ φηϲι Θετταλὸν τὸ γένοϲ Εὐρυδάμαντα τὸν Μειδίου ϲῦραι ἀποκτείναντα Θραϲύλον τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἁψάμενον τοῦ νόμου πρῶτον· τὸν γὰρ φονέα ἐξάψαι τοῦ δίφρου καὶ περὶ τὸν τοῦ τετελευτηκότοϲ τάφον ἕλκειν, φηϲὶν, ὁ νόμοϲ ἐκέλευεν. ὅθεν καὶ Ἀχιλλεὺϲ ὡϲ Θετταλὸϲ πατρίῳ ἔθει τοῦτο πεποίηκεν.

    [*](1 δράϲαι BM 2 ἀνάγοντα conieci; ἀνάγων codd., ἀνάγειν V Rose, Ar. ps., p. 169 3 post τοὺϲ τάφουϲ excidisse τοὺϲ νεκρὸϲ aut τοὺϲ φονευθένταϲ coni. Matthaei 4 L praescrpt. ἀπορία ϲώζει τὸν Ἕκτ. L καὶ λέγομεν ὅτι ALp λύϲιϲ. λέγομεν ὅτι οὐ διωμολόγηται ὅϲ γε καὶ ἠετίων φονεὺϲ οὐκ κτλ. L 5. 6 ἀλλ’ αὐτὸν ϲὺν τοῖϲ ὅπλ. Lp 6 πρότερον B 8 ἑ om. ABL δέ γε Lp 9 ἀνὰ ϲκολόπεϲι ταμῶν θ’ ἁπαλῆϲ κτλ. L ἐπὶ ϲκολόπεϲϲι ταμόνθ᾿ ἁπ. ὑπὸ δειρῆϲ A 11 Θεϲϲαλοῖϲ A 12 φονεῖϲ Lp 12—17 Ϲίμωνα — πεποίηκεν e cod. Lips. dedi, nisi quod Ϲιμόν, quod ibi legitur, cum schol. A et schol. min. et schol. Ovid. (v. infra ad v. 10 sqq.) in Ϲίμωνα, ϲύραι in ϲῦραι, Θράϲυλον in Θραϲύλον mutavi, τοῦ post περὶ τὸν (lin. 15) et v. τάφον (ibid.), quae exciderunt, inserui, et φηϲίν quod ante ἕλκειν legitur transposui. Eadem BL ita exhibent: Ϲιμὸϲ γάρ φηϲι Θετταλὸϲ 〈Θεϲϲαλὸϲ L⟩ τὸ γένοϲ Εὐρυδάμαντα τὸν Μηδίου ϲύραι ἀποκτείναντα Θράϲυλον ⟨κτείναντα ϲῦραι Θράϲυλον L⟩ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀψαϲθαι τοῦ νόμου πρῶτον. τοῦτον γὰρ ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν φονέα καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν. ὡϲ Θεϲϲαλὸν οὖν καὶ τὸν Ἀχ. πατρ. ἔθ. καὶ τοῦτο ποιῆϲαι καὶ δῆϲαι τὸν Ἕκτορα, A autem ita: Ϲίμων γάρ φηϲι τοῦτον ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν φον. καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν, ὅθεν καὶ τὸν Ἀχ. ὡϲ Θεϲϲαλὸν πατρ. ἔθ. τοῦτο ποιῆϲαι)[*](1 Aristotelis memoria an e Θεσσαλῶν πολιτεία hausta sit dubitavit Heitz, verl. Schr. d. Arist., p. 215; ad Ἀπορήματα V. Rose, Ar. ps. p. 169, retulit.)[*](10 sqq. Proclus ad Plat. Remp. l. c., qui hac solutione integra etiam tum usus est (respexit enim non solum h. l., sed etiam es quae alterum scholium affert), e Callimacho versus attulit πάλαι δ’ ἔτι Θεσσαλὸς 〈Θεσσαλὸν Proci.⟩ ἀνὴρ ῥυστάζει φθιμένων ἀμφὶ τάφον ⟨Blomf.; τύμβον Proci.⟩ φονέας. Ad Aetia. Soheider retulit (fr. 466), cuius rationibus clausula scholii qualem e cod. Lips. h. l. constituimus non obstat. Ex eodem Callimachi loco schol. Ovid. Ib. 329 (p. 465 Merk.) petitum esse: Callimachus dicit Eurydamantem et Thresyllum inimicos fuisse, Eurydamantem vero a Simone L.arissaeo circa tumulum Thrasylli raptatum esse, Schneider (p. 281. 627) recte monuit.)
    269

    22. Schol. de v. ἀεικίζειν et sim. notione v. in extr. opere (ζητ. 35).

    73. ψευδὲϲ τοῦτο. τάχα οὖν φηϲιν ὅτι ὡϲ μήτηρ ϲυμπάρεϲτιν[*](B f. 323b ad μήτηρ. Vict. f. 442a.) αὐτῷ τῷ νεκρῷ Ἀχιλλεύϲ. ἢ ὑπερβολικῶϲ τοῦτο εἶπεν ἀπὸ τοῦ ϲυνιϲτάντεϲ εχῶϲ αὐτὴν ἐκεῖϲε φοιτᾶν.

    81. v. ad p. 164, 12 sqq.

    117. τὸ δὲ ἐφήϲω οὐκ ἐϲτιν ἐπιπέμψω ἁπλῶϲ, ἀλλ’ ἔϲτιν ἐντο[*](*B f. 323b. M p. 99, Π.) λὰϲ αὐτῇ δοὺϲ πέμψω. τίϲ δὲ ἡ ἐντολή; λύϲαϲθαι φίλον υἱὸν ἰόντ᾿ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν· ἐφετμὴ γὰρ ἐντολή, παρὰ τὸ ἐφίεϲθαι γεγονυῖα, ὅ ἐϲτιν ἐντέλλεϲθαι· ὑμέων δ’ ἀνδρὶ ἑκάϲτῳ ἐφιέμενοϲ τάδε εἴρω (ν 7), ὡϲ εἰ ἔλεγεν ἐφετμὰϲ ποιούμενοϲ.

    130. ἀθετεῖται· ἀνοίκειοϲ γὰρ ἥρωι καὶ θεῷ. ἴϲωϲ διὰ τὸ πολλοὺϲ[*](Vict. f. 443a.) ἀντ’ αὐτοῦ κτήϲαϲθαι ἐκγόνουϲ. ἢ τάχα ὑποκλέπτουϲα αὐτὸν τοῦ πένθουϲ ταῦτά φηϲι. ϲυγκοιμᾶται οὖν Βριϲηίδι μετὰ ταῦτα (v. 675).