Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

362.---ζητοῦϲι δέ τινεϲ, τί δή ποτε οὐκ ἐντὸϲ ἀρχῇ τοῦ πολέμουΒ f. 28a ad κρῖν᾿. Lp. f. 2a c. l. κατὰ φῦλα. μου τὸ ϲτράτευμα διατάττει ὁ Nέϲτωρ. ῥητέον δὲ ὅτι ἔχοντεϲ πρῶτον Ἀχιλλέα τούτων οὐκ ἐδέοντο, ὡϲ οὐδὲ τοῦ τείχουϲ.

362. ἐζήτηται, διὰ τί ταύτην τὴν τάξιν πρὸ πολλοῦ μὴ ὑπετίθετο[*](A Par. 2767 (Cram. III, p. 191).) μὴ πρὸ πολλῶν ὑπετ. Par. ὁ Νέϲτωρ. ἤτοι ὅτι πάλαι μὲν Ἀχιλλεὺϲ φίλοϲ φιλόϲοφοϲ A ὢν τῶν Ἑλλήνων ἤρκει πρὸϲ τὸ ϲυνέχειν τοὺϲ (ϲ βαρβάρουϲ, καὶ καλῶϲ ἐκείνῳ θαρρῶν οὐκ ἐποίει τοῦτο, νῦν δὲ αὐτοῦ μηνίοντοϲ εἰκότωϲ ἀϲφαλεϲτέραν διάταξιν εἰϲάγει.

367. ad l 1 sqq.

370 sqq. διὰ τί, Ὀδυϲϲέωϲ καὶ κρατήϲαντοϲ τοὺϲ Ἕλληναϲ φεύγειν[*](*Β f. 28a ad νικᾶϲ v. 370.) μέλλονταϲ καὶ τοὺϲ οἷοϲ ὁ Θερϲίτηϲ καταϲταϲιάζονταϲ ἐπιϲχόντοϲ καὶ ἀπειλαῖϲ καὶ πληγαῖϲ ὁμοίωϲ γὰρ τῷ Θερϲίτῃ ὃν δ’ α ὖ δήμου τ’. ἄνδρα ἰδ οι β οόωντά τ’ ἐφεύροι, τὸν ϲκήπτρ ῳ ἐλἁϲ|αϲκεν ὁμοκλ κλ ήϲαϲκέ τε μύθ ῳ (v. 198. 99) ὅθεν καὶ τὸν Θερϲίτην προήχθη τύψαι, χείρονα ὄντα τῶν πληγὰϲ εἰληφότων — πρὸϲ δὲ τούτοιϲ δημηγορήϲαντοϲ γορήϲαντοϲ οὕτωϲ ὡϲ ἐπιβοῆϲαι αὐτῷ ἅπανταϲ ἐπαινοῦνταϲ —ὣϲ ἔφατ᾿ , Ἀργεῖοι δὲ μέγ’ ἴαχον, ἀμφὶ δὲ ν ῆεϲ ϲμερδαλέον κονάβηϲαν ηϲαν ἀυϲάντ ων ὑ π’ Ἀχαι ῶν, μ ῦθον ἐπαινήϲαντεϲ Ὀδυϲϲῆοϲ ϲῆοϲ θείοιο (v. 333 — 35) —, Ἀγαμέμνων μόνῳ Nέϲτορι τὰ πρωτεῖα δίδωϲι καὶ τῆϲ νίκηϲ παραχωρεῖ, λέγων ἦ μὰν α ὖτ’ ἀγορ ῇ νικᾷ ϲ , γέρον, υἷαϲ Ἀχαιῶν (ν. 70), καὶ τοιούτουϲ δέκα εὔχεται ϲυμφράδμοναϲ δμοναϲ γενέϲθαι, οὕτω γὰρ τάχα πορθηθῆναι τὴν Ἴλιον, χερϲὶν ὑφ’ ἡμετέρῃϲιν ἁλοῦϲαν (v. 374 ).

ῥητέον οὖν ὅτι οὐχ ἀπλῶϲ νικᾶν ἔφη καὶ ἐντὸϲ πᾶϲι τὸν Nέϲτορα, ἀλλὰ μόνον ἐντὸϲ τῇ ἀ γορ ῇ νικᾷ ϲ, γέρον, τὰ πρωτεῖα διδοὺϲ κατὰ τὴν δημηγορίαν καὶ αὐτὸϲ τῷ Nέϲτορι, καθάπερ οἱ Ἕλληνεϲ τῷ Ὀδυϲϲεῖ. Ὀδυϲϲεϲ μὲν γὰρ ἐδημαγώγηϲεν ὡϲ πρὸϲ δημοκρατίαν ἁρμϲαϲ τὸν λόγον. καὶ ὡϲ ἐπ’ αὐτοῖϲ ἂν μένειν ἢ ἀποπλεῖν τί γάρ φηϲιν, ὑποτάξαϲ τάξαϲ τὸν Ἀγαμεμνονα τῇ τῶν Ἑλλήνων ἐξουϲίᾳ Ἀτρείδη, νῦν ϲε, ἄναξ, ἐθέλουϲιν Ἀχαιοὶ π ᾶ ϲιν ἐλέγχιϲτον θέμεναι μερόπεϲϲι πεϲϲι βροτοῖϲι (v. 284 85) καὶ τὰ ἑξῆϲ ὁ δὲ Νέϲτωρ τὸν Ἀγαμέμνονα [*](8 πλήθουϲ codd , quod e schol. B 494 correxi 21 ὡϲ addidi; cod om.) [*](1 sqq. Cf. Paris. 2556 ( Cram. Ill , p. 153, 10) c. l. δράκων: ὅπου ἡμῖν ἐφάνη δράκων. οὗτινος τὸ ἄνομα ὁ Πορφ ύριος ἐντὸϲ τοῖ ζητήμασ ἔφη, λέγων αὐτὸν Σθένιον.) [*](6 —13 Cf Porph. B 494.) [*](29 Cf. ad p. 38, 36.)

μέμνονα αὐτὸϲ ἄρχειν παρακαλεῖ καὶ μὴ φροντίζειν τῶν ἀποϲτατούντων, των, ϲυμφέρειν γὰρ πᾶϲι τὴν τούτου ἀρχὴν διὰ τὸ πάνταϲ οὐχ ὑποϲχέϲεϲιν ϲχέϲεϲιν ἁπλῶϲ, ὡϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἔφη (v. 286), ὅρκοιϲ δὲ καὶ ϲυνθήκαιϲ καὶ δεξιαῖϲ πιϲτώϲαϲθαι τὴν τούτου ἡγεμονίαν, ἀπειθοῦϲι δὲ αὐτοῖϲ καθὼϲ θὼϲ ἐξώμοϲαν πάντεϲ γενέϲθαι τὴν παράβαϲιν· Ἀτρείδη, ϲὺ δ’ ἔθ’ ὡϲ πρὶν ἔχων ἀϲτεμφέα βουλὴν ἄρχευ’ Ἀργείοιϲι κατὰ κρατερὰϲ τερὰϲ ὑϲμίναϲ, διὰ τί πῆ γὰρ αἱ ϲυνθῆκαι καὶ ὅρκια βήϲεται ἡμῖν ϲπονδαί τ’ ἄκ ρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗϲ ἐπέπιθμεν;

διόπερ Ὀδυϲϲεὺϲ μὲν τοὺϲ Ἕλληναϲ εἰπών ὥϲτε γὰρ ἡ παῖδεϲ νεαροὶ χ ῆραί τε γυναῖκεϲ ἀλλ ήλοιϲιν ὀδύρονται οἶκήνδε νέεϲθαι (v. 289. 90), εὐθὺϲ ἐπιλαμβάνεται αὐτῶν ἀνακαλούμενοϲ τὸν λόγον διὰ τοῦ φάναι ἦ μὴν καὶ πόν οϲ ἐϲτὶν ἀνιηθέν τα νέεϲθαι καὶ ἐκ τοῦ ἥττονοϲ παραβάλλειν τὸ μέγεθοϲ τῆϲ Ἑλληνικῆϲ ἀθυμίαϲ· εἰ γὰρ καὶ ὁ ἕνα μῆνα μένων ἀ πὸ ἧϲ ἀλόχοιο ἀϲχάλλει ὑπὸ ἀνέμων μων ἐναντίων ἐμποδιζόμενοϲ, ἡμῖν δ’ εἴνατόϲ ἐϲτι περιτροπέων ἐνιαυτὸϲ ἔνθα δε μιμνόν τεϲϲι, τίϲ ἂν νεμεϲήϲαι ἀϲχάλλουϲι τοῖϲ Ἕλληϲιν, ὁ δὲ Nέϲτωρ οὐχ Ἕλληνάϲ φηϲιν ἀξίουϲ εἶναι ὡϲ παῖδαϲ διαϲύρεϲθαι, ἀλλ’ αὐτοὺϲ τοὺϲ δημηγόρουϲ τὰ τοῦ πολέμου ἔργα μὴ ϲκοπουμένουϲ---ὧν μάλιϲτα ἤρτηται ἐκ τῆϲ πρὸϲ θεοὺϲ εὐϲεβείαϲ· ἦ δὴ παιϲὶν ἐοικότεϲ ἠγοράαϲθε νηπιάχοιϲ, οἷϲ o ὔτι μέλει πολεμήια ἔργα (ν. 337. 38) πῶϲ οὖν οὐ μέλλει τιϲ κακῶϲ διὰ ἀφροϲύνην τὰ τῶν πολέμων φρονεῖν, ὅτε δή φηϲιν ἐντὸϲ πυρὶ δὴ βουλαί λαί τε γεν οίατο, ϲυνθεϲίαι καὶ τὰ ὅρκια, ϲπονδαί τ’ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗϲ ἐ πέπιθ μεν· τὸ θαρρεῖν γὰρ εὐορκοῦ καὶ τηροῦϲι τὰϲ διὰ θεῶν πίϲτειϲ ἀνδρῶν ἂν εἴη εὐφρόνων καὶ εἰδότων τὰ κοινὰ τῶν πολέμων εὐλαβεῖϲθαι· καὶ τούτων ἀναμιμνήϲκειν δεῖ , φηϲὶ, τοὺϲ ϲυμβουλεύονταϲ βουλεύονταϲ ῥήτοραϲ. ἀκολούθωϲ δὲ τούτοιϲ ἐπάγεται καὶ τὸ ἔα φθινύθειν νύθειν ἕνα καὶ δύο τῶν ἀπειθούντων, οἳ οὐκ ἀνύουϲι πρότερον τὸ εἰϲ οἶκον ἀπελθεῖν , πρὶν καὶ Διὸϲ αἰγ ιὸχοιo γν ώμεναι εἴτε ψεῦδοϲ ὑπόϲχεϲιϲ εἴτε καὶ οὐχί (v 346 — 49). εἰ γὰρ ἐπὶ ὅρκοιϲ καὶ ϲπονδαῖϲ καὶ τοῦ πολέμου, παραϲκευαῖϲ καὶ δεξιαῖϲ καὶ Διὸϲ ἐγένετο νετο ἡ ὑπόϲχεϲιϲ, κίνδυνοϲ τοῖϲ ταῦτα παραβαίνουϲι, καὶ οὐ χρὴ θωπεύειν πεύειν δημαγωγοῦνταϲ, ἐπιπλήττειν δὲ μᾶλλον ἁμαρτάνουϲι καὶ ἐπάγειν τὸν βαϲιλέα εἰϲ τὸ τῆϲ ἐξουϲίαϲ ἡγεμονικὸν, ἀλλ’ οὐκ ἀπέχεϲθαι τῶν ἀρχομένων, ἐπιϲταμένων, οἷϲ ἔκριναν μετὰ πίϲτεωϲ ὡϲ χρεὼν ἐντὸϲ πᾶϲιν ὑπακούειν. διὸ Ὀδυϲϲεῖ μὲν ἀκόλουθον δημαγωγοῦντι καὶ Κάλχαντοϲ [*](5 δέ θ’ cod. 11 αὐτῶν conieci ; cod. αὐτοῦ 13 ἀθυμίαϲ vel simile verbum bum supplendum esse liquet in cod. lacuna 6 fere litterarum 16 τῆϲ . . . . . . μεϲήϲαι cod. 19 post ϲκοπουμε 5 vel 6 litterae in cod evanuerunt 21 τιϲ κακῶϲ e coniectura dedi; in cod. 5 vel 6 litt evan. 22 ὅτι cod) [*](36 sqq. B f. 27b ad γὰρ οὖν v. 350 (id. Lp f. 71ᵇ c. l. φημὶ γὰρ οὗν, L. f. 37a): οἰκείως ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς δημοχαριστι κῶς δημηγορῶν τοῦ Κάλχαντος)

χρήϲαϲθαι μαντείαιϲ· ὕβριϲτο μὲν γὰρ ὑπ ὸ Ἀγαμέμνονοϲ, αἴτιοϲ δὲ ἐδόκει ἔναγχοϲ αὐτοῖϲ γεγονέναι τοῦ λοιμοῦ τῆϲ θεραπείαϲ, καὶ διὰ τοῦτο πρὸϲ αὐτῶν ἠγαπᾶτο καὶ ἐπιϲτεύετο· Νέϲτορι δὲ τούτου μὲν ἀμελεῖν, εἰϲ δὲ τὰϲ Διὸϲ ἀνάγειν ὑποϲχέϲειϲ, αἷϲ μετὰ τῆϲ τοῦ πολέμου κατορθώϲεωϲ καὶ τὸ ἡγεῖϲθαι τοῦ πολέμου τὸν Ἀγαμέμνονα ἐκύρωϲεν· φημὶ γὰ ρ κα τανε ῦϲαι ὑπερμενέα Κρονίωνα (v. 350)καὶ τὰ ἑξῆϲ.

γράφει δὲ περὶ τῶν δεξιῶν ἀϲτραπῶν Ἕρμων ὁ Δήλιοϲ· καὶ ὅταν κατὰ δεξιὰ χειρὸϲ ἀϲτράπτη, νίκην καὶ ὑπέρτερον εὖχοϲ ὀπάζει. καὶ ὅλωϲ οἱ περὶ τούτων ϲκεψάμενοί φαϲιν ἀϲτραπαὶ καὶ βρονταὶ δεξιαὶ τοῖϲ ἐπιχειροῦϲιν ἄγεϲθαι. φόβουϲ γὰρ τοῖϲ πολεμίοιϲ ϲημαίνουϲιν ἐντὸϲ δεξιοῖϲ γινόμεναι.

διαφόρων τοίνυν οὐϲῶν τῶν δημηγοριῶν, καὶ τῆϲ μὲν Ὀδυϲϲέωϲ δημοτικωτέραϲ τῆϲ δὲ Νέϲτοροϲ βαϲιλικωτέραϲ καὶ ἀρχικῆϲ, εἰκότωϲ ὁ μὲν θωπεύει, ο νεμεϲίζομαι Ἀχαιo ὺϲ λέγων ἀϲχ άλλειν πα ρὰ νηυϲί (v 296). καὶ ὅμωϲ ἀξιῶν· τλῆτε φίλοι καὶ μεί νατ’ ἐ πὶ χρόνον· νον· αἰϲχρὸν γὰρ δηρόν τε μένειν κενεὸν τε νέεϲθαι (ν. 299. 98), ὁ δὲ ὀλίγον ἐνδοὺϲ καὶ τοϲοῦτον θεραπεύϲαϲ ἐντὸϲ τῷ φάναι τῷ μή τιϲ πρὶν ἐ πειγέϲ θω οἶκόνδε νέεϲθαι, πρίν τινα πὰρ Τρώων ἀλόχ ῳ καταβαλεῖν κοιμη θῆναι (v. 354. 55), εὐθὺϲ μὲν ἐγείρει τὸν λόγον εἰϲ τὴν ὑπὲρ το βαϲιλικοῦ ὅρκου μνήμην---τίϲαϲθαι γὰρ Ἑλένηϲ νηϲ ὁρμήμα τα ϲτοναχ άϲ τε (v. 356), εἰϲ ἀπειλὰϲ δὲ χωρεῖ οἰκείαϲ βμϲιλικῷ φρονήματι· εἰ δέ τιϲ ἐκπάγλωϲ ἐ θέλει οἶκόνδε νέεϲθαι, ἁ πτέϲ θω ἧϲ νηὸϲ ἐυϲϲέλμοιο μελαίνηϲ, ὄ φρα πρόϲθ’ ἄλλων θάνατον καὶ μοῖραν ἐπίϲπῃ (v. 357 59). λοιπὸν δὲ οὐκ ὦ Ἀτρείδη λέγει οὐδ’ ὦ Ἀγάμεμνον ἀλλὰ ἄναξ (v. 361 ), ὦ βαϲιλεῦ, λέγων ἀξιοῖ μὲν αὐτὸν κατάρχειν ϲκεμμάτων καλῶν, πείθεϲθαι δὲ καὶ ἄλλῳ καὶ διατάττειν ὡϲ χρὴ κατακοϲμηθῆναι κατ’ αὐτούϲ. εἰκότωϲ οὖν, τοῦ μὲν πρὸϲ τὸ ἀρχόμενον καὶ δημοτικὸν ἁρμόζοντοϲ λόγου, τοῦ δὲ [*](8 cod. Ἑρμόδημοϲ, corr. collato schol. Κ 274 Meineke, Ztschr. f. Alterth. 1844 , p. 11 9 sqq. verba ἀϲτραπαὶ κτλ. corrupta esse facilius intellegere quam qua ratione sananda sint perspicere Excidisse nonulla videntur 19 εὐ . . . (evan ) cod εὐθὺϲ Dind. 20 lacuna quam post μνήμην significavi in cod. non exstat 26 λέγων Dind. in cod. evanuit 29 ἁρμό. . . . (evan.) cod. λόγον cod.) [*](προβάλλεται τὰς μαντείας, ὃς ἦν ἐχθρὺς τοῖς Ἀτρείδαις τῷ δὲ πλ ήθε γλ υκύς, ὁ δὲ Νέστωρ τῷ βασιλ εἴ χαριζόμενος τὰ τῶν θεῶν προβάλλ ετ αι. διὸ. Ὀδυσσεὺς μὲν παρὰ τῶυ Ἑλλήνων , Νέστωρ δὲ παρὰ τοῦ βασιλ έως ἐγκωμιάζεται. μὰ ν αὖ τ᾿ ἀγορῇ νι κ ᾷς, γέρον, υἷ ας Ἀχαι ῶν· ἐπὶ δὲ Ὀδυσσέως· ὣ ἔφ α θ, ο δ’ Ἀρ γεῖοι μ έ γ ἴαχον καὶ τὰ ἑξῆς (quae sequntur huc non pertinent). Similia ap. Eust. p. 232 extr., τοῦς παλ αιούς afferentem.) [*](7 sqq. Transierunt in cod. Eton. ad B 353: γράφει δὲ περὶ τῶν δεξιῶν ἀστραπῶν Ἑρμόδμος κτλ . post φασιν (lin. 9) baec lepuntur: ἀστραπὰς καὶ. βροντὰς δεξιὰς τοὶς ἐπιχειφοῦσιν ἄγεσθαι· φόβου γὰρ τοῖς πολεμίος σημαίνουσιν νουσιν ἐντὸϲ δεξιοῖ γινόμενα. Unde ad locum sanandum nihil lucramur.)

πρὸϲ τὸν ἄρχοντα καὶ βαϲιλέα τῶν ἄλλων, τὸν μὲν τὸ πλῆθοϲ ἐπαινεῖ, τῷ δὲ τὸ νικᾶν ὁ βαϲιλεὺϲ ἀποδίδωϲιν.

[*](A ν. 374c.l. ἁλοῦϲά τε περθομένη τε.)

ἐζήτηται διὰ τί, Ὀδυϲϲέωϲ καταϲχόντοϲ διὰ λόγων τοὺϲ ὄχλουϲ καὶ τοιοῦτον πρᾶγμα ϲυνετὸν καὶ ϲπουδαῖον ποιήϲαντοϲ, ὁ βαϲιλεὺϲ νῦν δύναμιν ἐντὸϲ τῷ λέγειν Nέϲτορι προϲμαρτυρεῖ. ἤτοι ὡϲ δυναμικωτέρῳ· προκατειλημμέμων γὰρ τῶν ἐπιχειρημάτων Ἀθηνᾷ τε καὶ Ὀδυϲϲεῖ ὅμωϲ εὐπόρηϲε λόγων. ἢ ὅτ ὁ μὲν μόνον ὠνείδιϲε, Nέϲτωρ δὲ ϲὺν τῇ διατάξει τάξει καὶ ϲυμβουλίᾳ καὶ τὰϲ ἀϲτραπὰϲ εἶπεν· βεβαιότερον γὰρ νίκηϲ φῶϲ.

[*](B f. 28b ad εἰ δέ ποτ᾿. Lp. f. 72a.)

379. 80. καὶ πῶϲ οὐ παρακαλεῖ αἰδεῖται χωρὶϲ ἀνάγκηϲ καὶ τῷ ὀνείρῳ πείθεται.

[*](B ibid. ad πανημέριοι Lp.f. 72b c. l. πανημέριοι.)

ἀβέλτεροϲ, φηϲὶν, ὁ Ἀγαμέμνων μὴϲυν ορῶν ὅτι ἐντὸϲ πολέμῳ οὐκ ἐπὶ τοῖϲ μαχομένοιϲ κεῖται τὸ τούτου τέλοϲ, ἀλλ’ ὡϲ ἂν τύχῃ γενόμενον. νον. ἀγνοοῦϲι δὲ ὅτι καλόν ἐϲτι δυϲχερῆ ἐλπίζειν, ἵνα ὡϲ ἐπὶ πλείονι πὸνῳ προθυμότεροι παραϲκευαϲθῶϲιν. ἢ γὰρ ἀποβάντων ἧττον, ἠχθέϲθημεν, ϲθημεν, ἢ μή, τελεϲθέντων ὑπεράγαν ἐχάρημεν.

[*](Β f. 29a ad Μενέλαοϲ. L f. 38b. Lp. f. 73a c.l. Μερνέλαοϲ.)

408. διὰ τί τοὺϲ ἀνδρείουϲ βοὴν ἀγαθοὺϲ ἀποκαλεῖ νῦν μὲν ἀλλαχοῦ δὲ (e. c. Β 563. Θ 114) Διομήδην, πῇ δὲ βοὴν ἀγαθὸϲ βάλεν Αἴαϲ (0 249) καὶ Ἕκτορα δ’ ἐφράϲϲαντο βοὴν ἀγα θὸν καὶ ἑταίρουϲ (0 671). ῥητέον δὲ ὅτι μήπω ϲάλπιγγοϲ εὑρεθείϲηϲ ρεθείϲηϲ βοῇ διῴκουν τὰϲ τῆϲ μάχηϲ ἐπιθέϲειϲ τε καὶ ἀνακλήϲειϲ. ἄλλωϲ λωϲ τε καὶ ϲημεῖον τοῦ θαρϲεῖν τὸ βοᾶν· ἡ γὰρ δειλία θραύουϲα τὸ πνεῦμα βραχίϲτην ἀπεργάζεται τὴν φωνήν. διὰ τοῦτο βοῶνταϲ παρειϲάγει τοὺϲ ἥρωαϲ· ϲμερδαλέον δ’ ἐβόηϲεν ( Θ 92 ), ἤυϲε δὲ διαπρύϲιον πρύϲιον (Θ 227 ).

423. ad Φ 363.

[*](*B f. 38b ad αἰγιόχοιο v. 787.)

447. τῶν μεθ’ Ὅμηρον ποιητῶν πολλοί τινεϲ τὴν αἰγίδα παραδιδόαϲιν διδόαϲιν ὡϲ ἴδιον Ἀθηνᾶϲ ὅπλον, διὸ καὶ πλέονα τῶν ἐπιθέτων ἀπ’ [*](3 λόγων Vill.; cod. λόγον 6 γὰρ Vill.; cod om. 7 εὐπορῆϲαι λόγον cod.; λόγων Vill.; ut Bekk. corr Dind. alios codd. secutus 12 ἐπὶ in ras. B τύχῃ, ι eras., B 17 π ῆι, ι eras., B 18 ἐφράϲϲατο codd.. Lp. altero ϲ suprascripto scripto 19 ἑτέρουϲ codd. correxi, quoniam praeter eos qui iam allati sunt nus Polites (Ω 250) a poëta βοὴν ἀγαθόϲ vocatur 20 ἀνακλίϲειϲ Lp 21 τοῦ βοᾶν Lp 22 βραχίτην L βοῶν L 26 ad ν. 447 B in interiore paginae 30a latere: ζήτει τὴν ἐξήγηϲιν τῆϲ αἰγίδοϲ εἰϲ τὴν Βοιωτίαν ἐντὸϲ τ ῷ ϲτίχῳ τῷ οὕτωϲ ἔχοντι· πὰρ Διὸϲ αἰχιόχοιο ϲὺν ἀγγελίῃ ἀλεγεινῇ) [*](3 — 8 Εx parte certe ad Porphyrium referenda esse ex Εust. (p. 240, 9 —17 ) sequitur, qui nonulla quae in hoc scholio leguntur iis, quae in altero scholio exstant: οὐ γὰρ ἐντὸϲ πᾶοι πάντων ὑπερτίθησι τὸν Νέστορα, ἀλλ᾿ ἐντὸϲ μόνῃ τῇ ἀγορ ἤτοι τῇ δημηγορίᾳ (cf. supra p. 37, 29 —31), subiungit.) [*](16 sqq. Transcripsit Eust. p. 247, 35 sqq.) [*](19 sqq. Etym. M. v. βοή (p. 202, 20): . . . βοὴν ἀγαθός, ὁ ἐντὸϲ τῷ πολέμῳ γενναῖος· ἡ μὲν γὰρ δειλία θραύουσα τὸ πνεῦμ α βραχίστην ἀπεργάζεται τὴν φωνήν. . . . .) [*](26 sqq. Εx A ristarch o petita esse prima verba quaestionis Ariston. docet, e. c. Δ 167, cf. Lehrs, p. 192.)

αὐτῆϲ τίθεται τῇ θεῷ. ὁ δὲ χρωμένην μὲν οὐδενὸϲ ἧϲϲον παρειϲάγει ταύτῃ τὴν Ἀθηνᾶν, τῷ δὲ Διί φηϲιν αὐτὴν δοθῆναι παρὰ Ἡφαίϲτου, ϲαφῶϲ οὕτω διὰ τῶν ἐπῶν ϲυνιϲτάϲ (Ο 307 sqq.)·

πρόϲθεν δὲ κί᾿ αὐτοῦ Φοῖβοϲ Ἀπόλλων

εἱμένοϲ ὤμοιιν νεφεέην, ἔχε δ’ αἰγίδα θοῦριν

δεινὴν ἀμφιδά ϲειαν ἀριπρεπέ᾿, ἣν ἄρα χαλκεὺϲ

Ἥφαιϲτοϲ Διὶ δῶκε φορήμεναι ἐϲ φόβον ἀνδρῶν.

καθὸ δὴ καὶ πυκνῶϲ αὐτὸν αἰγίοχον καλεῖ. ταύτην δὲ τὴν αἰγίδα παραϲκευαϲτικὴν ὑποτίθεται τῶν λεγομένων κατὰ τοὺϲ ἀνέμουϲ αἰγίδων, ἃϲ καταιγίδαϲ εἰώθαμεν προϲαγορεύειν. Ὅμηροϲ μὲν γὰρ. οὕτω λέγει (Β 147. 48)·

ἠύτε κινήϲῃ Ζέφυροϲ βαθὺ λήιον ἐλθὼν

λάβροϲ ἐπαιγίζων.---

νῦν γοῦν οὐκ ἄλλο τι, τὸ αὐτὸ δὲ τὸ λάβροϲ ἐπαιγίζων βούλεται δηλοῦν. ἔλεγον δὲ αἰγίδαϲ τὰϲ νῦν καταιγίδαϲ τῶν ϲφοδρῶν καὶ ϲυνεϲτραμμένων πνευμάτων καὶ ἅμα καταραϲϲόντων, οἷόν τι καὶ ἐν τούτῳ θεωρεῖται λέγων ὁ ποιητήϲ (Λ 297. 98)

ἐν δ’ ἔπεϲ᾿ ὑϲμίνῃ ὑπεραέι ἶϲοϲ ἀέλλη,

ἥτε καθαλλομένη ἰοειδέα πόν τον ὀρίνει.

Ἀλκαῖοϲ δέ που καὶ Ϲαπφῶ τὸν τοιοῦτον ἄνεμον κατώρη λέγουϲιν ἀπὸ τοῦ κατωφερῆ τὴν ὁρμὴν ἔχειν. τὴν δὲ τοῦ Διὸϲ αἰγίδα ϲυμβέβηκεν ὠνομάϲθαι διὰ τῆϲ Ὁμήρου ποιήϲεωϲ ὡϲαύτωϲ τῇ περὶ τοὺϲ ἀνέμουϲ λεγομένῃ κατὰ μὲν αὐτὸν ἐκεῖνον αἰγίδι, καθ’ ἡμᾶϲ δὲ καταιγίδι, παραϲκευαϲτικὴν δὲ αὐτὴν τῶν ὁμωνύμων εἰϲάγεϲθαι πνευμάτων, ὅτε ἐπιϲειϲθείη κατὰ τὸ ἐναντίον. ἐπιϲειϲθείϲηϲ γὰρ αὐτῆϲ καὶ καταρρηγνυμένηϲ ἐπὶ τὴν γῆν, οὐ μόνον ἀπὸ τοῦ ψιλοῦ πνεύματοϲ τοὺϲ ἐναντίουϲ βλάπτεϲθαι ϲυμβαίνει, κονιορτοῦ δὲ πρὸϲ τὰϲ ὄψει φερομένου παντελῶϲ ἐμποδίζεϲθαι. οἷον· [*](4 φοῖβοϲ, οϲ supra β in ras., cod. 13 lacunae quam statui in codice vestigium non exstat exciderunt nonnulla, in quibus altera quae olim prolata. erat v. ἐπαιγίζειν interpretatio (Suid. v. ἀϲτήρ· ὅτι τοῦ ἀϲτέροϲ τῆϲ Αἰγὸϲ λάμψαντοϲ ϲφοδροὶ πνέουϲιν ἄνεμοι. ἔνθεν καὶ Ὅμηροϲ λάβροϲ ἐπαιγίζων), coniungenda sine dubio cum ea v. αἰγίϲ et αἰγίοχοϲ interpretatione, ex Hesiodo ut Aristarcho visum (schol. th. 484) repetenda, quae utrumque verbum ad Amaltheam s. τὴν Αῖγα retulit (e. c. Lp B 157, cf. A ibid., Apoll. v. αἰγίοχοϲ, Et. M. p. 27, 28), commemorata et reiecta fuisse videtur. Ad quam refutandam etiam diple ab Aristarcho posita spectavit (v. infra) 20 ϲαμφὼ cod.) [*](9 sqq. Ariston. B 148: ὅτι χωρὶς προθέσεως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ ἐπικαταιγίζων· αἰγίδας γὰρ ἔλεγον ἃς ἡμεῖς καταγίδας. Cf. Apollon. v. ἐπαιγίζοντα: Ἀρίσταρχος τὸν σφοδρότερον πνέοντα ἄνεμον.) [*](20. 21. Cf. Eust. E 738, p. 603, 39 (v. infra ad p. 42, 24), ubi κατάρ legitur. Ab Hesychio κατώρης ⟨ita Lob. path. prol. p.275 pro κατωρής, cf. Herodian. I, p. 72, 4⟩ explicante κάτω ῥέπων rectam verbi formam servatam esse iam cod. Ven. B probat auctoritas.)

καὶ τότε δὴ Κρονίδηϲ ἕλετ’ αἰγίδα θυϲϲανόεϲϲαν,

ϲμερδαλέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεϲϲι κάλυ ψεν ·

ἀϲτρά ψαϲ δὲ μά λα μεγάλ’ ἔκτυπε, τὴν δ’ ἐτίναξε,

νίκην δὲ Τρώεϲϲι δίδου, ἐφόβηϲε δ’ Ἀχαιούϲ

(P 593 sqq.). οἰκεῖα γοῦν τοῖϲ ἀπὸ ταύτηϲ φερομένοιϲ πνεύμαϲι καὶ τὰ παρακείμενα αὐτῷ ϲυνεκπεφώνηται ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν, ὅτε ἔλαβε τὴν αἰγίδα τὴν μὲν Ἴδην αὐτὸν καλύψαι τοῖϲ νέφεϲιν, ἀϲτράψαντα δὲ μέγα μὲν ἐπιβροντῆϲαι τινάξαι δὲ ἐκείνην. ὅτι δὲ κατ’ ἐναντίαν τοῦτὸ γίνεται τῶν ταπεινοῦϲθαι μελλόντων ϲαφὲϲ ἐκ τούτων· ὄφρα μὲν ἀϲπίδα χερϲὶ ν ἔχ’ ἀτρέμα Φοῖβοϲ Ἀπόλλων, τό φρᾶ μάλ’ ἀμφοτέροιϲ β έλε’ ἥπτετο· αὐτὰρ ἐ πεῖ κατένωπα ἰδ ὼν Δανα ῶν ταχυπώλων λων ϲεῖϲ’, εἶτα ἐπιφέρει· τοῖϲι δὲ θυμὸν ἐνὶ ϲτήθεϲϲιν ἔθε λξε , λάθοντο δὲ θούριδοϲ ἀλκῆϲ ( 0 318 sqq.). ποτὲ δὲ διότι μὲν ἐπέϲειϲε τὴν αἰγίδα τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ ἀπὸ τῆϲ Ἴδηϲ ὁ Ζεὺϲ οὐ παρέδωκε ῥητῷ λόγῳ, τὸ δὲ γενόμενον ἐπ’ αὐτοῖϲ ἐϲήμαινε, διὰ τοῦ ϲυμβάντοϲ ϲυνιϲτὰϲ τὸ προηγούμενον. λέγει γὰρ ὥϲ ἄρα φωνήϲαϲ ἡγήϲατο, τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο ἠχ ῇ θεϲπεϲίῃ, ἐπὶ δὲ Ζεὺϲ τερπικέραυνοϲ ὦρϲεν ἀ π’ Ἰδαίων ὀρέων ἀνέμοιο θύελλαν, ἥ ῥ᾿ ἰθὺϲ νη ῶν κονίην φέρεν (M 251 sqq) .) ἡ γὰρ εἰϲ εὐθὺ τῶν νηῶν τὸν κονιορτὸν τὸν φέρουϲα θύελλα δῆλον ὡϲ ἐξ ἐναντίου προϲφέρεται τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ. διὸ δὴ καὶ ἐπέζευξεν ἄλλωϲ· αὐτὰρ Ἀχαιῶν θέλγε νόον, Τρωϲὶ δὲ καὶ Ἕκτορι κῦδοϲ ὄπ αζε (M 254 sqq )· τοῦτο δὲ δεῖ νοεῖν τῆϲ αἰγίδοϲ ἐπιϲειϲθείϲηϲ.

καὶ ἐπ’ ἄλλων δὲ πλειόνων ὁ παραπλήϲιοϲ ὑπάρχει τρόποϲ, ὥϲτε τοῖϲ πάθεϲι καὶ τοῖϲ πράγμαϲιν ὁμωνύμουϲ τινὰϲ ποιεῖν δαίμοναϲ εἰδωλοποιουμένουϲ λοποιουμένουϲ εἰϲ καταϲκευὰϲ μυθώδειϲ, ἐφ’ ὧν οὐκ αὐτὸ τὸ ἀποτελούμενον μενον δεῖ νοεῖν, τὸ δὲ παραϲκευαϲτικὸν τοῦ καθ’ ἡμᾶϲ ἐνεργουμένου ϲυμπτώματοϲ. οἷον ἔρωϲ ἐπὶ τοῦ πάθουϲ αὐτοῦ λέγεται καὶ ἐπὶ τοῦ κατὰ τὸ παραϲκευαϲτικὸν εἶδοϲ λεγομένου, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, [*](6 ϲυνεκπεφάνηται cod. 8 ὅτε cod. 11 κατενώπα cod. 24 καὶ ἀπ’ ἀλλήλων cod.) [*](16 sqq. Ariston. Μ 253: ὅτι διὰ τῶν ἀποτελουμένων φανερὸν ὅτι τὴν αἰγίδα ἔσεισεν ὁ Ζεύς.) [*](24 sqq. † Eust. Ε 738, p. 603, 28: ὁ δὲ ραμματικὸς Ἀριστοφάνης ἴσιόν τι σύγγραμμα περὶ αἰγίδος προενεγκὼν ἄλλα τ τινα λ έγει οὐ πάνυ γλ αφυρά, καὶ. ὅτι. Ὅμ ηρος τοῖς πάθεσι καὶ τοῖς δι’ αὐτῶν ἀποτελουμένοις πράγμασιν ὁμωνύμους μους τινὰς ἐφιστᾷ δαίμονας εἰδωλοτοιουμένους μυθικῶς, ἐφ ᾿ ὧν καὶ τό ἀποτελοῦν τελοῦν ἤγουν πκρασκυαστικὸν νοεῖται καὶ τὸ ἀποτελούμ ενον κ ακὸν ἐναργῶς. ἔρως γοῦν καὶ πλοῦτος καὶ ἔρις κ αὶ ὕβρις κ αὶ δεῖμος καὶ φόβος καὶ κυδοιμὸς καὶ βροντ καὶ ἀστραπὴ καὶ ἄλλα μυρία ὁμω νύμως δηλοῦσι. τὰ εἰδωλοποιίᾳ ⟨edit. τὸ εἰδωλοποιίαν ⟩ τε δαιμονιώδ καὶ τὸ ἐκεῖθεν σύμπτωμα. ἐντὸϲ δὲ τοῖς τοιούτοις λέγει ὁ αὐτὸς καὶ ὅτι τὸ συνεστραμένον πνεῦμα κ αὶ κ αταράσσον ἄνεμον κατάρη λέγουσιν Ἀλκαῖος κ αὶ ἡ Σαπφὼ διὰ τὸ κατωφερῆ ὁρμὴ ἔχειν. Cf. ad. p. 45 et Porph. Θ 1; Ι 1 sqq.)

πλοῦτοϲ, ἔριϲ, ὕβριϲ καὶ ὅϲα ἂν τίϲ ἀριθμήϲειε ῥᾳδίωϲ. δεῖ γὰρ παραθεωρεῖν θεωρεῖν τὴν τῶν τοιούτων διαφοράν, ὡϲ ὁπόταν εἴπωμεν· ὁ Ἔρωϲ ἐνέβαλεν έβαλεν ἔρωτα τῷ δεῖνι, καὶ πάλιν ἡ Ἔριϲ ἔριν. τότε γὰρ ὡϲ θεὸν ἢ δαίμονά τινα δεῖ νοεῖν παραϲκευαϲτικὸν τοῦ ὁμωνύμου ϲυμπτώματοϲ ἢ πάθουϲ, καὶ τότε τὸ ϲυμβαῖνον ἐξ ἐκείνου πάλιν ἀνάλογον πάθοϲ ἢ ϲύμπτωμα, καθάπερ ὁ ποιητὴϲ ἐντὸϲ τούτοιϲ (ε 592) δεικνύει·

ο ἱ δ’ ἴϲαν, ἦρχε δ’ ἄρα ϲφιν Ἄρηϲ καὶ πότνι’ Ἐνυώ,

ἡ μὲν ἔχουϲα κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτοϲ

νῦν γὰρ οὐχὶ τὸν ἐνεργῶϲ θεωρούμενον, ἀλλὰ τὸ παραϲκευαϲτικὸν τοῦ ὁμωνύμου ϲυμπτώματοϲ μυθικῶϲ εἰδωλοποιούμενον. τὸ δ’ αὐτὸ κἀπὶ τούτων νοητέον· Ζε ὺϲ δ’ Ἔριδα προΐαλλε θοὰϲ ἐπὶ νῆαϲ Ἀχαιῶν ἀργαλέην, πολέμοιo τέραϲ μετὰ χερϲὶν ἔχουϲαν ( Λ 3. 4). οὐδὲ γὰρ νῦν ἄλλο τι πάλιν ἀλλὰ τὸν πόλεμον ἔχουϲα παραγίνεται τὸν παραϲκευαϲτικὸν τοῦ κατὰ πρᾶγμα φαινομένου πολέμου. καὶ γάρ ἐϲτιν ἐκεῖνοϲ ὁ κατὰ τὸ μυθικὸν εἰδωλοποιούμενοϲ τοῦ κατὰ τὸ ἐνεργὲϲ θεωρουμένου ρουμένου πολέμου ϲημεῖον, δὴ νῦν προϲαγορεύει τέραϲ. εἴη δ’ ἄν οὗτοϲ κυδοιμὸϲ μάχηϲ, ὡϲ θεὸϲ οἷον ἔμπροϲθεν θεωρούμενοϲ, ὁπότε ἐλέγομεν ἡ μὲν ἔχουϲο κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτοϲ· ὡϲαύτωϲ ἐπὶ τούτου πάλιν, δὴ πολέμοιο τέρα ϲ φηϲὶν εἶναι, τὸ ἀπαράλλακτον λακτον ὑπάρχει. κατὰ τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἐπὶ τῆϲ βροντῆϲ καὶ ἀϲτραπῆϲ πῆϲ καὶ τῶν παραπληϲίων, ὥϲτε δεῖ νοεῖν ἕτερα μέν τινα καταϲκευάϲμαια παραϲκευαϲτικὰ τῶν ἐντὸϲ ἡμῖν ἐναργῶϲ ἀκουομένων, ἕτερα δὲ τὰ διὰ τούτων μὲν ἀποτελούμενα, καθ’ ὁμωνυμίαν δὲ ἐνεργήματα. καθάπερ ὅταν εἴπῃ (Ν 242 —44)·

βῆ δ’ ἴμεν ἀϲτεροπῇ ἐναλίγκιοϲ, ἥν τε Κρονίων

χειρὶ λαβῶν ἐτίναξεν ἀπ’ αἰγλήεντοϲ Ὀλύμπου,

δεικν ὺϲ ϲῆμα βροτοῖϲιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ α ὐγαί.

οὕτω γὰρ δεῖ τὸν νοῦν ἐκδέχεϲθαι, οἷον τὴν μὲν ἀϲτραπὴν λαβὼν ὁ Ζεὺϲ ἐτίναξεν ἀπ’ αἰγλήεντοϲ Ὀλύμπου, οἷον ἐγκαταϲκεύαϲμά τι θεῖον καὶ τοῦτο εἰκότωϲ ἡμεῖϲ θεῖον ἐνοήϲαμεν. ἀλλ’ ὁπότε τῇ χειρὶ τινάξειεν, ξειεν, οὗ διαϲειϲθέντοϲ ἀπέλαμψε τὸ τοιοῦτον φέγγοϲ, οὐ κατὰ τὴν [*](5 τότε addidi; cod om 18 ἐλέγομεν correxi cod. λέγομεν 20 ὑπάρχει tentavi (cod ὑπάρχειν); dubito an nonnulla exciderint 29 sqq. ἐγκαταϲκεύαϲμά τι —ἐνοήϲαμεν corrupta sunt. Nisi statuendum verba nonnulla excidisse, conicias: icias: ἐντὸϲ καταϲκευάϲμαϲι θείοιϲ καί τοῦτο κτλ.) [*](13 sqq. A ristarchi eam esse rationem docet schol. A Λ 4 Arist.: ὅτι πολέμοιο μοιο τ έρ ς τὸν εἰδωλοποιούμενο πόλ εμον, τὸν ποιητικὸν τοῦ ἐνεργουμένου λέμου, ὡς καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις κυδοιμοῦ φησιν εἴδωλον τὴν Ἐνυὼ ἔχει ν· ἡ μὲ ν ἔ χουσα κ υ δοι μ ὸν ἀνα ιδέα. Ιbid. Didym : οἱ δὲ ἀστραπήν φασι τὴν Ἔριδα φέρειν, ὡς καὶ Ἀριστοφάνης· φησὶ γὰρ ὡς δ’ ὅτ αν στράτι ῃ τ εύ χων πολ ὺν ἠέ π ο θι πτολ έμιιο (Κ 5 —8). Ἀ πολλ ώνιο ς δὲ τὸν κυδοιμὸν ἀνα ιδέα δηιοτ ῆ τος ⟨δηιοτῆς τα Dind.⟩. οἱ δὲ τὸ ξίφος κτλ. Prior pars in Suid. lex. v. πολ έμοιο τέρας transiit.)

αὐτὴν ἔννοιαν ἔτι τὴν ἀϲτραπὴν παραλαμβάνομεν, ἀλλὰ τὴν μὲν ἀποτελοῦϲαν, τελοῦϲαν, τὸ δὲ ἀποτελούμενον. οὕτωϲ ἐπὶ τῆϲ αἰγίδοϲ ταὐτὸ δεῖ νοεῖν· εῖν· ἥν μὲν ὁ Ζεὺϲ ἐπιϲείων---, καταϲκεύαϲμά τι θεῖον, ἑτέραν δὲ τὴν ἀποτελουμένην διὰ τῆϲ κατ’ ἐνέργειαν ὁμωνυμίαϲ, ἣ τότε μὲν ὁμωνύμωϲ αἰγὶϲ λέγεται, νῦν δὲ ἐπὶ τῆϲ ἡμετέραϲ ϲυνηθείαϲ καταιγίϲ. διὸ καὶ τὸ τοιοῦτον ἐπίφθεγμα τέταχεν ὁ ποιητὴϲ ἐπ’ αὐτῆϲ κατὰ τὸν τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ λόγον (Δ 164 — 67)

ἔϲϲεται ἦμαρ ὅταν ποτ’ ὀλ ώλ ῃ Ἴλιοϲ ἱρὴ

καὶ Πρίαμοϲ καὶ λαὸϲ ἐυμμελίω Πριάμοιο·

Ζε ὺϲ δέ ϲφιν Κρονίδηϲ ὑ ψίζυγοϲ

αὐτὸϲ ἐπιϲϲείῃϲιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶϲιν.

ὃν τρόπον γὰρ ἐπ’ ἄλλων μερῶν τῆϲ ποιήϲεωϲ τὴν λαίλαπα προϲαγορεύων ρεύων φανερόϲ ἐϲτιν — ἐρεμνὴν γὰρ αὐτήν φηϲι διὰ τὸ τοῦ πνεύματοϲ ἀθροῦν καὶ ζοφῶδεϲ, οἷον ὁπόταν λέγῃ ( 51. 52)

αὖε δ’ Ἄρηϲ ἑτέρωθεν ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶϲοϲ,

ὀξ κατ’ ἀκροτάτηϲ πόλιοϲ Τρώεϲϲι κελεύων —,

τὸν αὐτὸν τρόπον, οὐ παρ’ ἄλλο τι, δεῖ νοεῖν ἐρεμνὴν τὴν αἰγίδα, κατὰ δὴ τὸ τῆϲ λαίλαποϲ οἰκεῖον οἱονεὶ λαιλαπώδη λεγομένην.

τοῦτον δὴ τὸν τρόπον ἡ τῆϲ εἰϲηγημένηϲ καθ’ Ὅμηρον αἰγίδοϲ διάθεϲιϲ καὶ δύναμιϲ οὕτωϲ ἂν ἄριϲτα δειχθείη.

[*](*Β f. 78a ad Γοργείη E 741. L f. 118b ,II. Cf. schol. λ 634 et v. Rose, Ar. ps., p. 162.)

διὰ τί ποτὲ μέν φηϲι τὴν κεφαλὴν τῆϲ Γοργόνοϲ ἐντὸϲ Ἅιδου εἶναι,

λέγων (Λ 633)

μ ή μοι Γοργείην κεφαλὴν δειν οῖο πελ ώρου

ἐξ Ἀίδου πέμ ψειε,

ποτὲ δὲ τὴν Ἀθηνᾶν ἔχειν ἐντὸϲ τῇ αἰγίδι, λέγων (ε 738) βάλετ’ αἰγίδα θυψψανόεψψαν, καὶ ἐπάγει·

ἐντὸϲ δ’ ἔριϲ, ἐντὸϲ δ’ ἀλκή, ἐντὸϲ δὲ κρυόεϲϲα ἰωκή,

ἐντὸϲ δέ τε Γοργείη κεφα λὴ δεινοῖο πελ ώρους ;

φηϲὶ δ’ Ἀριϲτοτέληϲ, ὅτι μήποτε ἐντὸϲ τῇ ἀϲπίδι οὐκ αὐτὴν εἶχε τὴν κεφαλὴν τῆϲ Γοργόνοϲ, ὥϲπερ οὐδὲ τὴν Ἔριν οὐδὲ τὴν κρυόεϲϲαν Ἰωκήν, ἀλλὰ τὸ ἐκ τῆϲ Γοργόνοϲ γιγνόμενον τοῖϲ ἐνορῶϲι πάθοϲ καταπληκτικόν. καὶ μήποτε πάλιν ῥητέον, ὅτι οὐκ αὐτὴν εἶχεν, ἀλλ’ ὅτι γεγραμμένον μένον τῆ ἀϲπίδι ὥϲπερ ϲημεῖόν τι. ῥητέον δὲ ὅτι οὐδὲ Ὀδυϲϲεὺϲ λέγει, [*](3 lacunae, quam statui, in cod. vestigium non exstat 9 ἐϋμελίω cod. 11 ἐπιϲείηϲιν cod. 18 δὲ cod. 25 βάλε δ’ L. 28 κεφαλὴ οἵα πελώρου L 29 φηϲὶ δὴ ὁ ἀρ. L 31 γινόμενον L 32 γεγραμμένη L) [*](21 sqq. † Eust. λ 633, p. 1704, 27: ἔνθα (ἐν τῇ αἰγίδι) ὥσπερ ἔρις καὶ ἡ ἀλκὴ οὐκ α ὐτὰ ἐκεῖν εἰσι τὰ σωματοειδῆ, οὕτως οὐδὲ Γ οργεία αὐτόχρημα κεφαλὴ φαλὴ τῇ] αἰγίδι ἐντέθειται, ἀλλὰ ἀντίμιμόν τι αὐτῆς κατάπληξις δηλοῦται. γινομένη διὰ τῆς αἰγίδος οἵα καὶ Γ οργόνος τινός.) [*](Recte a nobis quae de Gorgone in aegide depicta disputantur cum altero fragmento longe illo uberiore coniuncta esse, vum inde veri simile fit, quod quae Aristoteli tribuuntur (maxime quidem illa τὸ ἐκ τῆς Γοργόνος γιγνόμενο τοῖς )

γει, ὡϲ ἦν ἐντὸϲ Ἅιδου ἡ Γοργόνοϲ κεφαλή, ἀλλ’ ὅτι αὐτὸϲ ἐφοβήθη μὴ τοιοῦτοϲ δαίμων ἐκπεμφθῇ· φοβηθῆναι οὖν οὐκ ἰδεῖν. ἢ ὅτι ἡ μὲν ψυχὴ ἐντὸϲ Ἅιδου, τὸ δὲ ϲῶμα ἐντὸϲ τῇ ἀϲπίδι. καὶ Γοργείην κεφαλὴν οὐ πάντωϲ τὴν τῆϲ Γοργόνοϲ, ἀλλά τινα φοβερὸν δαίμονα, ὡϲ τοίην γὰρ κεφαλὴν πόθεον υἷεϲ Ἀχαιῶν (λ 549 mixt. c. Α 240).

467. 8. ἔϲταν δ’ ἐντὸϲ λειμῶνι Ϲκαμανδρί ῳ ἀνθεμόεντι[*](*B f. 30ᵇ ad Ϲκαμανδρίῳ. Lp f. 74a. Eton. (Noehd. p. 30), Π.)

μυρίοι, ὅϲϲά τε φύλλα καὶ ἄν θεα γίνεται ὥῥῃ.

ἐντὸϲ μὲν τῷ λίαν φύλλοιϲιν ἐοικότεϲ ἢ ψαμάθοιϲιν (v. 800) ἐπίταϲίϲ ταϲίϲ ἐϲτι κατὰ τὸ ἐπενηνεγμένον τοῖϲ φύλλοιϲ τοῦ πλήθουϲ τῶν ψαμάθων, μάθων, ἐντὸϲ δὲ τῷ περὶ Κικόνων ῥηθέντι ἦλθον ἔπειθ’ ὅϲα φύλλο καὶ ἄνθεα γίνεται ὥρῃ (ι 51) δόξειεν ἂν ἐλάττωϲιϲ εἶναι ἐκ τοῦ [*](5 quae extremo scholio codd. Οd addunt: ἐκ τούτου τὸ πλάϲμα τὸ περὶ τὴν Γοργόνην γέγονεν Ἡϲιόδου κτλ., alinde illata sunt 6 εἰϲ τὸ ἔϲται ἐντὸϲ λειμ. Εt 8 post ψαμάθοιϲιν in B fuit καί, quod ex parte eras. est) [*](ἐνορῶσι πάθος κ αταπ ληκτικόν) ad idem quod illic totiens inculcatur discrimen rei effectae et efficientis recurrunt, tum ex Eustathio probatur. Is enim ad eundem dem illum libri E locum , ad quem in scholiorum codicibus quaestio de Gorgoneo goneo adscripta legitur, verba affert (cf. supra a p. 42, 24) quae iis, quae in cod. B ad librum B leguntur, prorsus respondent. Quod autem Aristophani grammatico Eustathius ea tribuit, potest is sane a Porphyrio transcriptus esse, ita ut nomen auctoris in codice quo Eustathius usus est lectum in nostro desideretur; sideretur; sed ad eas quas olim Nauckius, cui Porphyrii fragmentum nondum innotuerat, de libello περὶ αἰγίδος Aristophaneo moverat dubitationes alia momenta menta accedunt:) [*](Ac primum quidem, cum apud Porphyrium Aristarchum secutum v. ἐπαιγίζειν ειν B 148 ita explicetur, ut add αἰγίς s.καταιγίς referatur, Aristophanes in loco simillimo o 293 pro ἐπαιγίζοντα legi maluit ἐπαΐσσοντα (schol. Q. Vind. 133). Deinde a schol A Λ 4 docemur, Aristophanem verba πολ έμοιο τέρας ad fulmen retulisse neque , ut Porphyrium Apollonii vel Aristarchi rationem secutum, ad κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτος. Veri igitur simillimum, Porph yrium ab Eustathio thio transcriptum esse, indeque quod ille A ristotelem attulisset Aristophanis per errorem nomen natum esse (ut e contrario ad ipsum versum B 447 in scholio cod. B: oὕτως καὶ Ἀρίσταρχος καὶ Ἀριστοτέλης, Aristotelem pro Aristophane scriptum videmus). Quod tum facillime fieri potuit, si in codice, quo Εustathius usus est, Aristotelis nomen compendio scriptum primis scholii verbis praemissum Sum erat.) [*](Ceterum vix est quod moneamus, quae in codicibus nostris ad B 741 legantur gantur cum medio potius quam extremo scholio B coniungenda, e. c. ante p. 42, 24 ponenda esse. Tamen, praesertim cum ab ipsius Porphyrii verbis multo longius quam alterum scholium absint, alteri illi subiungere maluimus.) [*](6 sqq. Casu accidit ut scholium Porphyrianum in codicibus lliadis ita traditum sit ut potius ad ι 51 quam ad eum locum cui adscriptum est pertineat. Contra ea scholium quod ad ι 51 in cod Mediolan. (Q Dind.)legitur habet, cur ad nostrum potius quam ad alterum locum spectet, maxime quidem extrema verba: καὶ τῇ ἄλλῃ ἀμφιέσει, τῶν Θρᾳκῶν μάλιστα, ὧν εἰσιν οἱ Κίκονες, ταῖς χροιαῖς ποικιλλόντων λόντων τὴν ἀμφίεσιν (quibus probatur non necessariam esse Noehdeni coniecturam turam pro Θρᾳκῶν scribentis θωράκων). Sed quia neque schol. Odyss. ipsum.)

ἐπαγομένου· ἐλάττω γὰρ τὰ ἄνθη τῶν φύλλων. οὐκ ἔϲτι δέ οὐ γὰρ τοῦ πλήθουϲ παραϲτατικὰ παρείληπται ἄμφω, ὥϲπερ ὡϲ ἐπὶ τῶν φύλλων καὶ τῆϲ ψάμμου ἔϲταν δ’ ἐντὸϲ λειμ ῶνι Ϲκαμανδρί ῳ ἀνθεμόεντι τι μυρίοι, ἀλλὰ τὰ μὲν φύλλα παρίϲτηϲι τὸ πλῆθοϲ, τὰ δὲ ἄνθη τὴν τοῦ πλήθουϲ ποικιλίαν ἔν τε τῇ καθοπλίϲει καὶ τῆ ἄλλη ἀμφιέϲει τῶν Θρᾳκῶν.

[*](*Β f. 31a ad Ἀτρείδην v. 482. L f. 41a c.l. εἰϲ τὸ ὄμματα καὶ κεφαλήν, Π. Eton. (p. 31 Noehd.) c. eod. I, Π.)

478 sqq. διὰ τί δὲ ὄμματα καὶ κεφαλὴν τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ τῷ Διὶ ὡμοίωϲε, ϲτέρνον δὲ Ποϲειδάωνι, τὸ δ᾿ ἐν τῷ καθοπλιϲμῷ φοβερὸν τῷ περὶ τὸν Ἄρην δεινῷ τε καὶ λαμπρῷ, καὶ ἀπὸ τῶν θείων ὑπέβη, ταύρῳ μετὰ θεοὺϲ αὐτὸν ἐξομοιῶν, τί δὲ καὶ βούλεται τὸ ϲτέρνον δὲ Ποϲειδάωνι; ϲειδάωνι; ῥητέον οὖν ὅτι τὸ μὲν ϲεμνὸν αὐτοῦ καὶ βαϲιλικὸν διὰ τῆϲ βαϲιλικῆϲ τοῦ Διὸϲ προλήψεωϲ παρέϲτηϲεν, ὡϲ ἂν βαϲιλικὰ καὶ φρονοῦντοϲ νοῦντοϲ καὶ αἰϲθομένου, τῆϲ μὲν φρονήϲεωϲ ἐκ τῆϲ ἡγεμονευούϲηϲ κεφαλῆϲ φαλῆϲ παρι ϲταμέν τῆ δὲ αἰϲθήϲεωϲ ἐκ τῶν ὀμμάτω ὑπεπβολὴ δὲ τὸ μὴ Διὸϲ κεφαλῇ καὶ ὄμμαϲιν ἐοικέναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ φάναι καὶ τὰ ὄμματα, ἀλλὰ τῷ Διὶ ὅλῳ. οὐ τῷ ϲωματοειδεῖ οὖν ἀπείκαϲε θεῷ, ἀλλὰ τῇ δυνάμει τοῦ Διὸϲ τῇ βαϲιλικῇ τε καὶ ἀρχικῇ. ὀφθεὶϲ γὰρ μόνον νον ἐκ τῆϲ κεφαλῆϲ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν διέφηνε τὸ βαϲιλικὸν κράτοϲ. τὸ δ’ εὔρωϲτον καὶ δυναμικὸν αὐτοῦ, ὅπερ περὶ τὸν θώρακα καὶ τὸ ϲτέρνον καθιδρῦϲθαι λέγεται, Ποϲειδῶνι ἀπείκαϲε τῷ ἐνοϲίχθονι, οὗ καὶ ἐρχομένου, φηϲὶ, τρέμε δ’ o ὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη (Ν 18), τὸ δὲ φοβερὸν βερὸν τῆϲ καθοπλίϲεωϲ τῷ Ἄρει. ἦν οὖν τὴν μὲν κρίϲιν καὶ τὴν φρόνηϲιν νηϲιν τὴν βαϲιλικὴν ἔχων τοῦ Διὸϲ, τὴν δὲ δύναμιν καὶ τὴν ῥώμην τοῦ Ποϲειδῶνοϲ, τὴν δὲ πανοπλίαν καὶ τὴν δι᾿ ὅπλων χρῆϲιν ὡϲ ὁ Ἄρηϲ. λοιπὸν δὲ τὸ ἡγεμονικὸν καὶ ἔξαρχον τῶν ἄλλων ταύρῳ ἀπείκαϲεν, οὐ [*](2 παραϲτατικὸν Et ὡϲ om Et 3 ψάμου B 5 ποικίλην ἅτε καθοπλίϲει καὶ τῇ ἄλλη ἀφίεμεν τῶν θρακῶν Et 6 addunt B Lp nonnulla de campo Scamandrio quae huc non pertinent 7 δὲ om. LEt B nonnulla praemittit quae v. infra ad lin. 25 sqq. 9 τε om. Et ἀπ ὸ τῶν θεῶν L δὲ post ϲτέρνον om. L 12 προϲλήψεωϲ L Et παρίϲτηϲιν L Et 16 ἀλλὰ καὶ τ. δ. ὅλῳ Et post ὅλῳ vacuum spat duarum litterarum capax B; quae L sequuntur: οὐ τὸ ϲωματειδῆ οὖν ἀπεικάζεϲθαι θεῷ, novum scholium incipiunt οὐ γὰρ ϲωματοειδεῖ οὖν ἀπεικάζεϲθαι θεῷ Et 17 τε om . LEt 18 διέφανε L διέφαινε Et 20 καθιδρύϲθαι B 21 καὶ μακρὰ ὕλη B 22 ἄρη, η e corr., D 25 λοιπὸν δὲ κτλ. in L nov. schol incipiunt) [*](Porphyrium repraesentat, sed ex parte loco, cui explicando adscriptum legitur, accommodatum est, codices lliadis secuti sumus. Ceterum vix casu factum est quod in eodem cod. Mediol et cod. Heidelberg. (P Dind.) idem scholium ad ζ 103 exstat: quae illic leguntur κάπροισι καὶ ὠκ είῃς ἐλάφοισιν in integra Porphyrii phyrii disputatione, unde scholia quae attulimus excerpta sunt, ut exemplum ἐλαττώσεως commemorata fuisse videntur.) [*](25 sqq. B f. 31a ad Ἀτρείδην v. 482 (scholio quod supra edidimus sine · intervallo praemissum, ita ut unum efficere videntur. Ιdem in Εton. ad v.480 c.l. Πορ φυρίου. εἰς τὸ ἠύτε βοῦς ἀγέληφι μεγ ἔξοχος ἔπλετο πάντων, alteri item praemissum): ἀπρεπὲς δοκεῖ τὸ ⟨om. Et.⟩ τὸν εἰκασθέντα τοῖς θεοῖ κ ατὰ)

μειώϲαϲ, οὐ γὰρ τὸ αὐτὸ εἶδὸϲ καὶ πρᾶγμα ἀπὸ τῶν θεῶν ἐπὶ τὸν ταῦρον ρον κατήγαγεν, ἀλλ’ ὅτι τὰ περὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἀπείκαϲε τῷ ἀγελάρχ ῳ ταύρῳ. ὥϲπερ οὖν ἀπὸ τοῦ Διὸϲ εἰϲ τὸν Ἄρεα μεταβὰϲ οὐκ ἐμείωϲε διὰ τὸ ἀπὸ ἄλλου εἰϲ ἄλλο τῶν περὶ τὸν Ἀγαμέμνονα μεταβῆναι, οὕτωϲ τωϲ οὐδὲ τὸν ταῦρον παρειληφώϲ εἰϲ παράϲταϲιν τῆϲ ἐξοχῆϲ τῶν ὁμογενῶν γενῶν ἐμείωϲε τὸν ἔπαινον. καὶ τὰ μὲν ἦν τὰ καθ’ αὐτὸν προϲόντα ἐπαίροντα, τὸ δὲ ϲυγκριτικὸν τὴν ὁμοίωϲιν ἀπὸ ὁμογενῶν λαμβάνει εἰϲ ὁμογενεῖϲ· ταῦροϲ δὲ διαπρέπει ἐντὸϲ ὁμογενέϲι βουϲὶ τῆϲ ἀγέληϲ ἐξάρχων.

πῶϲ μετὰ τοὺϲ θεοὺϲ βοὶ παρέβαλε τὸν Ἀγαμέμνονα; ἔνιοι μὲν[*](B f. 31a ad ἠύτε βοῦϲ ω. 480. Lp f. 74 b c. l. ἠύτε βοῦϲ) οὖν φαϲιν ὅτι διὰ τοὺϲ μὴ δυναμένουϲ τὴν θείαν νοῆϲαι φύϲιν πάλιν ἑτέραν εἰκόνα ἀπὸ γνωρίμου Ζώου παρέλαβεπαρέβαλε Lpμὴ νοητὴν οὖϲαν· ἡ γὰρ προτέρα τῶν παραβολὴ μεταβολὴ codd.; mut. Bekk. ὅλωϲ ἐϲτὶ νοητή. ἐϲτι δὲ εἰπεῖν ὅτι τὴν πορείαν αὐτοῦ ταύρῳ εἴκαϲε fuit εἴκαϲεν, ν eras., Β βαδίζοντι δι᾿ ἀγέληϲ, ὅπερ ἐϲτὶ ζῶον ἡγεμονικόν. τὴν αὐτὴν δὲ εἰκόνα Ὀδυϲϲεῖ προϲθεῖναι προθεῖναι Lp θέλων τὸ μὲν ὅμοιον ἐφύλαξε, τὸ δὲ μέγεθοϲ ἐμείωϲεν, ἀρνειῷ παρεικάϲαϲ (Γ 197). ἐπεὶ δὲ ἐν τῇ μάχῃ ταύτη Ἀγαμέμνων τι πλεονεκτῆϲαι οὐκ ἔμελλε, κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτὸν κοϲμεῖ· οὐ γὰρ ἔδει εὐτυχεῖν, ἵνα δεηθῇ Ἀχιλλέωϲ.

484. ζητοῦϲί τινεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν τῆϲ μὲν ὅληϲ πραγματείαϲ A. ἀρχόμενοϲ ὁ ποιητὴϲ μίαν ἐπεκαλέϲατο τῶν Μουϲῶν, ἐπὶ δὲ τοῦ καταλόγου λόγου τὰϲ πάϲαϲ. λέγουϲι δέ τινεϲ τῶν γραμματικῶν ἐπὶ τοῦ μ ῆνιν ἄειδε τὸν τρόπον εἶναι ϲυνεκδοχήν, ὡϲ ἀπὸ μιᾶϲ τῆϲ κυριωτέραϲ τῶν Μουϲῶν νοεῖϲθαι τὰϲ πάϲαϲ. ἄλλοι δὲ λέγουϲιν, ὅτι περὶ ἑνὸϲ μὲν προϲώπου καὶ τῆϲ ὀργῆϲ τῆϲ τούτου τὸν λόγον ποιούμενοϲ δεόντωϲ πρὸϲ μίαν τῶν Μουϲῶν ἐποιήϲατο τὸν λόγον, μέλλων δὲ κατάλογον ἐρεῖν νεῶν καὶ βαϲιλέων ἐθνῶν τε καὶ τόπων πλήθουϲ τε πραγμάτων εὐλόγωϲ πρὸϲ ἁπάϲαϲ τὰϲ Μούϲαϲ τὸν λόγον ἀπερείδεται.

[*](B f. 31a ad ἴδμεν (ι in ras.) Lp f. 74b c. l. ἴδμεν.)

486. εἴ φηϲιν ἀγνοεῖν τοὺϲ ἡγεμόναϲ, πῶϲ ὑποκατιών φηϲιν ἀρ χοὺϲ οὖ νη ῶν ἐ ρέω (v. 493); ϲτικτέον οὖν εἰϲ τὸ ἴδμεν καὶ τὸν λόγον οὕτωϲ ἐκδεκτέον· δύο ὑποτίθεται, ὧν τὸ μὲν μηδ’ ὅλωϲ μηδόλωϲ [*](3 ἄρεα e corr. Et οὐκ ἀπεμείωϲε Et 4 ἀπ’ ἄλλου L Et τῶν — Ἀγαμέμνονα om. Et 5 τῆϲ ἐξοχῆϲ om. Et 6 πρὸϲ (linea transversa delet.), suprascrpt. καθ, αὑτὸν L τὰ ante καθ’ αὑτὸν om. Εt 7 ἐπαίροντοϲ L) [*](τὴν μορφὴν νῦν ὅμοιον εἶναι βοΐ. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως· ὃν γὰρ τρόπον, φησὶ . ταῦπος ἐντὸϲ βουσίν, o ὕτως ἐντὸϲ τοῖς ἄλλοις ὑπῆρχεν ὁ Ἀγαμέμνων.) [*](Veri simile est etiam schol. Vict. Γ 168 a Bekkero editum : κ ε φαλ ῇ κ αὶ μ είζονες ἄλλ ο ι. καὶ πῶς κ εφαλ ῆ εἴκ ελος Διί (B 478); ἢ τὸ ἡγεμο νικὸν ἔλεγε τότε ἢ τῷ εἰπεῖν ἤ μ ατι κείνῳ δηλοῖ τότε μόνον πρὸς ἡμέρκ ταῦτα συμβῆναι. αὐτῷ, ex eadem Porphyrii quaestione derivatum esse. Idem certe apud Eustathium, thium, qui etiam altero scholio quod supra edidimus (πῶς μετὰ τοὺς θεοὺς κτλ.) aperte usus est (p. 258, 1 sqq ), ad Β 478 legitur (p. 257, 41): καὶ εἰδὼς ὅτι. πκρ ἱστορίαν λαλῶν οὐκ ἂν πιστευθείη, οὐ γὰρ τοιοῦτος ὁ Ἀγαμέμνων ἀλλὰ μάλιστα ὁ Αἴας κ αὶ ὁ Ἀχιλλ εύς, ἐπάγε ὅτι τὴ ἡμέρα ἐκείνην ἐφάν τοιοῦτος.) [*](29 sqq. Nicanprem sequitur, v. Friedl. p. 161.)

λωϲ B Lpδύναϲθαι διὰ τὸ πλῆθοϲ εἰπεῖν, τὸ δὲ δύναϲθαι μὲν χρῄζειν δὲ τῆϲ τῶν Μουϲῶν ϲυμμαχίαϲ. ἔϲτιν οὖν οὕτωϲ om. A τὸ πᾶν· ἔϲπετε νῦν μοι, Μοῦϲαι, οἵτινεϲ ἡγεμόνεϲ· ἀρχο ὺϲ δ’ οὖ νή ῶν ἐρέω νῆάϲ τε προπάϲαϲ· πληθὺν δ’ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήϲομαι ϲομαι ο ὐδ’ ὀνομήνω, εἰ μὴ αὐταὶ δι’ ἑαυτῶν εἴποιτε αὐταὶ αἰ Μοῦϲαι δι’ ἑαυτ. εἴποιεν A. τὸ δὲ ὑμεῖϲ γὰ ρ θεαί ἐϲτε ἐμεϲόλαβηϲε ἐμεϲομβόληϲε ϲομβόληϲε Lp τοῦ ἔϲπετε νῦν μοι, M οῦϲαι, οἵτνεϲ ἡγεμόνεϲ, ὥϲπερ αἰτίαν ἐπαγαγὼν τοῦ πρὸϲ τὰϲ Μούϲαϲ ἀπερεῖϲαι τὸν λόγον.

[*](*Β f. 32a ad νῦν v. 484 (f. 31a). Lp f. 75b c.l. τεϲϲαράκοντα (ν. 524).)

494. διὰ τί τοῦ δεκάτου om. codd. τοῦ ἔτουϲ ι΄ ViII. ἔτουϲ μάχηϲ ἐνϲτάντοϲ νεῶν κατάλογον ποιεῖται Ὅμηροϲ ἢ ὅτι καὶ ἡ ὑπόθεϲιϲ αὐτῷ περὶ τὸ δέκατον ἔτοϲ τοῦ πολέμου εἴληπται, γνώριμον δὲ τῷ θεατῇ οὐκ ἦν γενέϲθαι μὴ προκαταλεχθέντων τῶν ἀφικομένων. ἡ μέντοι πρόφαϲιϲ εὔλογοϲ, ὠργιϲμένου γὰρ τοῦ Ἀχιλλέωϲ, καὶ ἡ τοῦ τείχουϲ οἰκοδομὴ εὔλογον ἔϲχε πρόφαϲιν καὶ ἡ τῶν Ἑλλήνων κατὰ φῦλα φύλα B , φυλὰϲ Lp διάκριϲιϲ, ὅπωϲ ἂν διάδηλοι γίγνοιντο οἱ ῥᾳθυμοῦντεϲ, καὶ ὁ Τρωικὸϲ ὡϲαύτωϲ διάκοϲμοϲ ἐντὸϲ πεδίῳ τότε παραταϲϲόμενοϲ, ταϲϲόμενοϲ, καὶ ἄλλωϲ τοῖϲ μὲν Τρωϲὶ τὸ θαρϲῆϲαι τοῖϲ δ’ Ἕλληϲι τὸ εὐλαβεϲτέρουϲ γενέϲθαι. τοῦτο δὲ ἑκατέροιϲ αἴτιον ἐγίγνετο τῆϲ διακοϲμήϲεωϲ ϲεωϲ καὶ τῷ ποιητῇ πρόφαϲιν ἐδίδου τῆϲ εὐλόγου ἐκτάξεωϲ τοῦ καταλόγου.

494 sqq. quae ab Eustathio ad Βοιωτίαν Porphyriana afferuntur, runtur, uno fortasse loco p. 359, 33 excepto, e libro Paralipomenorum norum Homericorum neque e Quaestionibus petita esse in dissertatione sertatione ῾Porphyr.bei Eustath. zurΒοιωτία (Herm. XlV) demonstravi.

517. ad ε 576.

[*](*Β f. 35a ad Κρήτην. L f. 47a, Π. Lp f. 78a c.l. ἄλλοι θ᾿ οἳ Κρήτην Εton. (p. 33 Noehd.), Π.)

649. διὰ τί ἐνταῦθα μὲν πεποίηκεν ἄλλ οι θ’ οἵ Κρήτην ἑκατόμπολιν τόμπολιν ἀμφενέμοντο, ἐντὸϲ δὲ Ὀδυϲϲείᾳ (τ 174 ) εἰπὼν ὅτι ἔϲτιν ἡ Κρήτη καλὴ καὶ πίειρα καὶ περίρρυτοϲ ἐπάγει· ἐντὸϲ δ’ ἄνθρωποι πολλοὶ ἀπειρέϲιοι καὶ ἐννήκοντα πόληεϲ: τὸ γὰρ ποτὲ μὲν ἐνενήκοντα ποτὲ δὲ ἑκατὸν λέγειν δοκεῖ ἐναντίον εἶναι. Ἡρακλείδηϲ μὲν οὖν καὶ ἄλλοι λύειν ἐπεχείρουν οὕτωϲ· ἐπεὶ γὰρ μυθεύεται τοὺϲ μετ’ Ἰδομενέωϲ ἀπὸ Τροίαϲ ἀποπλεύϲανταϲ πορθῆϲαι Λύκτον καὶ τὰϲ ἐγγὺϲ πόλειϲ, ἃϲ ἔχων Λεύκων ὁ Τάλω πόλεμον ἐξήνεγκε τοῖϲ ἐκ Τροίαϲ [*](26 ἀμφινέμονται L ἐντὸϲ δὲ τῇ ὁδ. Lp 27 καὶ ἐπίειρα LΕt ἐπίρρυτοϲ L 28 ἐνενήκοντα BL Et ἐντὸϲ ενήκοντα (sic) Lp πόλιεϲ L 29 ἐντὸϲ ενήκοντα Lp ἐναντία Lp 31 ἰδομενέου Et λέκτον codd.; corr. Hoeck, Cret. ll, p. 431 Λύκτον etiam codd. schol. od, (v. p. 49) 32 τάλαϲ codd.; corr. Dind. e schol. τ 174 (de accentu cf. Lentz ad Herod. I, 244, 33) ἀπὸ τροίαϲ Lp) [*](9 sqq. Cf. Porph. B 362.) [*](25 sqq. † L f. 47b: διὰ τί ἐνταῦθα μὲν ἑκατόμπολ ιν εἴρηκε τὴν Κρήτην, ἐντὸϲ δὲ τῇ Ὀδθσσείᾳ ἐνενηκοντάπολιν λύσις· ῥητέον οὖν, φησὶν, ὕτι ἤτοι ρ΄ ἀντὶ τοῦ πολλὰς σημαίνει, οὐχὶ τῷ ἀριθμῷ. Λεῦκος γὰρ ὁ Τ άλω Κρητῶν ⟨τὰ λοκροτῶν τῶν cod.⟩ ἐπικρατήσας τὰς δέκα πόλεις ἐπόρθησεν εἰς φόβον τῶν ἄλλων. καὶ εὐλόγως ἐντὸϲ τ Ὀδυσσείᾳ ἐνενήκοντα εἶπεν ἔχειν αὐτήν.) [*](Difficultatem ch orizontes moverunt, v. Ariston. schol. A.)

ἐλθοῦϲιν, εἰκότωϲ ἂν φαίνοιτο μᾶλλον τοῦ ποιητοῦ ἡ ἀκρίβεια ἢ ἐναντιολογία τιολογία τιϲ. οἱ μὲν γὰρ εἰϲ Τροίαν ἐλθόντεϲ ἐξ ἑκατὸν ἦϲαν πόλεων, τοῦ δὲ Ὀδυϲϲέωϲ εἰϲ οἶκον ἥκοντοϲ ἔτει δεκάτῳ μετὰ Τροίαϲ ἃλωϲιν καὶ φήμηϲ διηκούϲηϲ, ὅτι πεπόρθηνται δέκα πόλειϲ ἐντὸϲ Κρήτῃ καὶ οὔκ εἰϲί πωϲ ϲυνῳκιϲμέναι, μετὰ λόγου φαίνοιτ’ ἂν Ὀδυϲϲεὺϲ λέγων ἐνενηκοντάπολιν κοντάπολιν τὴν Κρήτην, ὥϲτε, εἰ καὶ μὴ τὰ αὐτὰ περὶ τῶν αὐτῶν λέγει, οὐ μέντοι διὰ τοῦτο καὶ ψεύδεται. Ἀριϲτοτέληϲ δὲ οὐκ ἄτοπόν φηϲιν, εἰ μὴ πάντεϲ τὰ αὐτὰ λέγοντεϲ πεποίηνται αὐτῷ· οὕτωϲ γὰρ καὶ ἀλλήλοιϲ τὰ αὐτὰ παντελῶϲ λέγειν ὤφειλον. μήποτε δὲ καὶ μεταφορά φορά ἐϲτι τὰ ἑκατόν, ὡϲ ἐκ τῆϲ ἑκατὸν θύϲανοι (Β 448) οὐ γὰρ ἑκατὸν ἦϲαν ἀριθμῷ· καὶ ἑκατὸν δέ τε δούρατ’ ἀμάξηϲ (Ηes. ἐκἡ 456). ἔπειτα οὐδαμοῦ λέγει ὡϲ ἐνενήκοντα μόναι εἰϲίν· ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑκατόν εἰϲι καὶ ἐνενήκοντα.

πῶϲ οὖν ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ φηϲὶν ἄλλοι θ’ ο ἳ Κρήτην ἑκατόμπολιν[*](HQ τ 174 Dind.) πολιν ἀμφενέμοντο; ἤτοι οὖν ἐκεῖ τὸ ἑκατόν ἀντὶ τοῦ πολλοῦ κεῖται, ται, ὡϲ τῆϲ ἑκα τὸν θύϲανοι ἢ ἐπεὶ μετὰ τὸν ἀπόπλουν οἱ μετὰ Ἰδομενέωϲ ἐπόρθηϲαν Λύκτον καὶ τὰϲ πέριξ, ἃϲ ἔχων Λεῦκοϲ ὁ Τάλω πόλεμον ἤρατο πρὸϲ αὐτούϲ. οὗτοϲ θετὸϲ ὢν Ἰδομενέωϲ παῖϲ ἀφεθεὶϲ ὑπ’ αὐτοῦ φύλαξ τῆϲ Κρήτηϲ ἐϲταϲίαϲε πρὸϲ αὐτοὺϲ ἐπανελθόνταϲ--- μετὰ δὲ ταῦτα προϲεκτίϲθηϲαν αἱ δέκα.

787. v. 447.

827. Δ 105— 11.

844 sqq. μάχεϲθαι δοκεῖ τὸ α ὐτὰρ Θρήικα ϲ ἦγ’ Ἀκάμαϲ καὶ[*](*B f. 40a ad Θρήικαϲ v. 844. L f. 53b, Π. Lp f. 81b c. l. αὐτὰρ Θρήικαϲ.) Πείροοϲ ἥρωϲ τῷ Ἰφιδάμαϲ Ἀντηνορίδηϲ ἠύϲ τε μἐγαϲ τε ὃϲ τράφη ἐντὸϲ Θρ ῄ κῃ (Λ 221) ἐκεῖ γὰρ ὑποτίθεται τὸν Ἰφιδάμαντα βαϲιλέα ϲιλέα τῶν Θρᾳκῶν. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· οὐ γὰρ οἱ περὶ τὸν [*](1 μᾶλλον δὲ τοῦ ποιητοῦ Lp Εt 3 ἔτι δὲ καὶ τῶν μετὰ B Lp Εt ἔτι δὲ καὶ καϲ. μετὰ τὴν τῆϲ τροίαϲ ἅλωϲιν φήμηϲ διοικούϲηϲ ὅτι κτλ L; corr Hekk. 5 φαίνοιντ’ νοιντ’ ἄν L 7 καὶ om LEt 9 ὤφει, sprascr. λ, B ὤφειλεν L Lp; ὠρείλουϲι λουϲι Et 10 post τὰ ἑκατόν L Et add.: πολὺ γάρ ἐϲτι τὰ ἑκατόν, tum ὡϲ ἐκ κτλ. 11 τε om. L ἁμάξηϲ Εt 12 μόνα L ταῖϲ ἑκατόν Εt 23 τὸ om. Lp 24 ἥρωοϲ L τὸ ἰφιδ. L 25 θράκη L 26 ἐκ δὲ τῆϲ λέξεωϲ λύϲειϲ· οὐ γὰρ πάνταϲ οἱ περὶ τ. ἀκ. τ. θρ. ἄγ. L) [*](9. 10 idem A ristarchus ap. Ariston. B 649.) [*](12 Cf. Porph. K 252.) [*](15 Cf. lin. 9. 10.) [*](20 μετὰ δὲ ταῦτα κτλ. ls qui scholium e quaestione Porphyrii excerpsit nimis brevitati studuit. Apertum enim est eum sententiam reddere aliorum, qui dificultatem ita solverent ut dicerent (schol. A) Πυλαιμένη ⟨ Ἀλθαιμένη coni. Niese, Mus. Rh. XXXlI, p. 283, 2 ⟩ τὸν Λακεδαιμόνιον δεκάπολιν κτίσαι. Inter eos Ephorum fuisse loco Strabonis X, p. 479, docemur: Ἔφορος μὲν ὕστερον ἐπικτισθῆναι τὰς δέκα φησὶ μετὰ τὰ Τ ρωικὰ ὑπὸ τῶν Ἀλθαιμένει τῷ Ἀργείῳ συνακολουθησάντων Δωριέων. lsne an Aristarchus, ad quem extrema schol. A verba referre Friedlaender, Ariston. p. 74, dubitavit, Porphyrii auctor fuerit SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom .)

Ἀκάμαντα πάνταϲ τοὺϲ Θρᾷκαϲ ἄγουϲιν, ἄλλωϲ τε ἐπεὶ εἴρηκεν ὅϲϲουϲ Ἑλλήϲποντοϲ ἀγάρροοϲ ἐντὸϲ ἐέργει, ὥϲτε τῶν ἐκτὸϲ Θρᾳκῶν καὶ τὸν Ῥῆϲον καὶ τὸν Ἰφιδάμαντα δύναϲθαι βαϲιλεύονταϲ ὕϲτερον εἶναι βοηθούϲ.

πάλιν δὲ τὸ α ὐτὰ ρ Πυραίχμηϲ ἄγε Π αίοναϲ ἀγκυλοτόξουϲ (Β 848) ἐναντίον τῷ τὸν Ἀϲτεροπαῖον αὖθιϲ ὑποτίθεϲθαι τῶν Παιόνων βαϲιλέα (φ 14 sqq .). λύοιτο δ’ ἂν τῷ καιρῷ· τὸν γὰρ Ἀϲτεροπαῖον οὐκ ἀπεικὸϲ χρονίζοντοϲ τοῦ πολέμου ἐλθεῖν ἄγοντα πάλιν τινὰϲ τῶν Παιόνων. τάχα δὲ καὶ τῇ λέξει διττὸν ἀποφαίνει γένοϲ Παιόνων· τοὺϲ μὲν γὰρ εἴρηκεν ἀγκυλοτόξουϲ, τοὺϲ δὲ δολιχεγχέαϲ (Φ 155).

[*](Β f. 40a ad Ἀκάμαϲ. Lp f. 81b c.l. Ἀκάμαϲ.)

καὶ πῶϲ Ἰφιδάμαντα καὶ Ῥῆϲόν φηϲιν ἄρχειν τῶν Θρᾳκῶν ἀλλὰ προϲτέθεικεν ὅϲϲουϲ ὅϲουϲ codd. Ἑλλήϲποντοϲ. τῶν γὰρ Ἑλληϲποντίων ϲποντίων ἤτοι τῶν περὶ Μαρώνειαν ἦρχεν Ἀκάμαϲ, ἑτέρων δὲ Ἰφιδάμαϲ, ὃϲ ἦλθε ϲὺν δυοκαίδεκα δύο καὶ δέκα Lp νηυϲίν (Λ 228), ἄλλων δὲ Ῥῆϲοϲ, ἤτοι τῶν περὶ τὸν om. codd. Λυδίαν.

[*](B f. 41a ad ἕκαϲτοι. L f.55b c. l. ἕκαϲτοι Lp f. 82b c. eod. l.)

1. πῶϲ ἐπὶ δύο ϲτρατιῶν ⟨ϲτρατιωτῶν B L; corr. B KK.⟩ τὸ ἕκαϲτοι ϲτοι ἔταξεν: ἢ ὅτι κατὰ ἔθνη καὶ φυλὰϲ διεκοϲμήθηϲαν, ἢ ἀντὶ τοῦ [*](1 ὅϲουϲ B Lp 2 ἐντὸϲ codd ; ἐκτὸϲ Bekk. 3 τὸν (e corr.) ῥήϲϲον L 5 πάλιν λιν δὲ τὸ αὐτ ὸ τὸ αὐτὰρ κτλ. B : idem L et Lp, nisi quod hic τὸ ante αὐτὰρ, ille δὲ post πάλιν om.; dittographiam Bekk. correxit 10 πολυεγχέαϲ L, δολιχἐγχεαϲ ἐγχεαϲ BLp) [*](an agitur enim de re ad Naviun recensum pertinente) A pollodorus (v. Niese, l c. p. 283 ), incertun relinquendum videtur. Ceterum Eustathius quoque (p. 1860, 58) quaestionem eodem quo nos mido male decurtatam legit. 5—10 Alteri huic scholii parti etsi iungenda esse apparet quae in codicibus nostris ad Φ 140 et 155 leguntur, tamen hoc loco edere veremur, quod ab iis versibus quibus adscripta sunt divelli vix queunt Sutficiat igitur id indicasse. Minus certo iudicindum est de verbis Eustathii, p. 359, 33: π ερὶ δὲ Πυραίχμο ἐντὸϲ τοῖ τοῦ Πορφυρ ίου φέρεται ὅτι Πατρόκλου ἀνελόντος αὐτὸν (Π 287) Ἀστεροπαῖος ἦγε τοὺς Παίονας, ὅν ἔρριψεν Ἀχ λλ εύς Dfficillimun enim est iudicatu, utrum e Quaestionibus an e libro Paralipomenorum Homericorum. petita sint (cf. quae disputavimus in libello supra allato, Herm. XlV, p. 247. 48).) [*](B f. 40a ad ἀγκυλοτόξους : οὗτοι τοξότ αι, o δὲ ὑπὸ Ἀσι εροπαῖον δολιχεγχέες χεγχέες 〈δολ ιχέγχεες cod.⟩. εἰκος δὲ τὸν Ἀστεροπαῖον χρονίζοντος τοῦ πολ έμου ὕστερον ἐλθεῖν, ὡς καὶ Ἰ φιδάμαντ α καὶ ῾ Ρῆσον, quae verbotenus paene ἐκ τῶν παλαιῶν Eust, p. 359, 44, attulit simil. Vict. K 428 et Π 287.) [*](11—15 Quaestionem ad Δ 520 servatam huc transtulissem, nisi nimis ad eum locum cui in codicibus adscripta est conformata esset. — Quae nostro loco leguntur guntur in usum suum convertit Eust. p. 358, 24 sqq.) [*](16 Ex eodem fonte derivatum videtur Epimer. in Cramer. Anecd. Oxon. l, p. 141, 15: τί σημαίνει ἕκαστος ἀντὶ τοῦ Ἕλληνες καὶ οἱ βάρβαροι (quae sequintur quintur huc non pertinentia ex Εtym. M. p. 320, 12 petita sunt).)

ἑκάτεροι, Τρῶέϲ τε καὶ Ἕλληνεϲ, ὡϲ τὸ δενδίλλων ἐϲ ἕκαϲτον (Ι 180) δύο γὰρ οἱ πρέϲβειϲ. ἔϲτι δὲ Ἀττικόν.