Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae
Porphyrius
Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882
144 sqq.---διὰ τί δὲ, προειπόντοϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ προβεβουλευμένοιϲ ὑμεῖϲ δ ἄλλοθε ἄλλοϲ ἐρη τύε ιν ἐ πέεϲϲιν (V. 75), ὁρμηϲάντων τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τὰϲ ναῦϲ, οὕτε Ὀδυϲϲεὺϲ οὔτε ἄλλοϲ οὐδεὶϲ τοῦτο ἐποίηϲε ταχέωϲ, ἀλλ’ ὁ μὲν ἕϲτηκεν ἁπλῶϲ μονονουχὶ ουχὶ ἁπτόμενοϲ τῆϲ νηόϲ, οἱ δὲ ἐπὶ τῆϲ ἐκκληϲίαϲ μένουϲι, καὶ παραγράφειν γίνεται ἡ Ἀθηνᾶ ὥϲπερ καθεύδοντα ἐγείρουϲα τὸν Ὀδυϲϲέα; ἢ ὅτι οὐχ οἷόν τε ἦν ὁρμηϲάντων παραχρῆμα ἐπέχεϲθαι αὐτούϲ, θορύβου κατέχοντοϲ τοϲούτου· θεατὰϲ γοῦν ἡμᾶϲ ποιῶν τῆϲ τότε ἀταξίαϲ αὐτῶν ἐπιτραγῳδεῖ ταῦτα τὰ ἔπη· κινήθη δ’ ἀγορὴ ὡϲ κύματα (v. 144). [*](1 τί οὖν ⟨ὖν humiditate deleta V2 rescripsit⟩ V 1. 2 οὐ — ἐπὶ βραχύ (sic) in cod. hum. deleta rescripsit V2 2 αἰεὶ παρέχειν V 2. 3 litterae quae inter ἀρ (ἀρτίωϲ) et τὴν ὥραν in V exstabant tinctura adhibita deletae sunt 3 μ.νὐειν ⟨η a V sprascrpt.⟩ ὅτε πέτονται μᾶλλον V 4 ν.ον V τοῦ ἔαροϲ v 5 αὐτὸϲ δὲ ἐκπλήρω. ἔφη V pro νέον legendum videtur νέου 6 τὸν καιρῶν ρῶν V 7 .ὖται οὖν κατ. .έον ἔαρ V 8 ἐ. .νθεϲιν 〈 π et α a V2 suprascrpt.⟩ 10 ὃ ἑαυτὸ V 11. 12 ἐπ’ ἀμπέλῳ τ. βότρυϲ ὀνόματι V 15 καθ’ om. V ἐκκρεμᾶϲθαι B⟩ 17 ἰλαδὸν φηϲὶν εἰϲ ἀγορὴν V 18 ϲυνήθειϲ correxi, B⟩ ϲυνηθείαϲ. θείαϲ. Εxtrema enim V ita: ϲυϲτροφάϲ. ἰϲοδυναμεῖ ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν. δηλοῖ δὲ τὸ ὡϲ ϲυνήθωϲ καὶ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἑταιρίαϲ εἶχον. 20 B⟩ inc.: ὥρμηϲε. μακρὰ δὲ τὰ ὑψηλά, ἤτοι τὰ ἐκ βάθουϲ κινούμενα. ϲυνωθοῦνται γὰρ ἄλλα ἐπ’ ἄλλοιϲ, ὡϲ πάϲηϲ ἐκ βυθοῦ ταραϲϲομένηϲ τῆϲ θαλάϲϲηϲ. διὰ τί δὲ κτλ. Lp inc.: διὰ τί προειπ. 22. 23 οὕτε ἄλλοϲ οὐδεὶϲ οὔτε ὁδ. Lp 23. 24 μόνον οὐχ Lp 24. 25 καὶ ἡ ἀθ. παράγει ἀπὸ μηχανῆϲ Lp 25 τὸν ὁδ. ἐγείρουϲα Lp 27 τοιούτου Lp θεατὰϲ οὖν ἡμᾶϲ ποιῶν τῆϲ ἀταξίαϲ Lp) [*](27 Cf. p. 25, 13.)
145. τὸ Ἰκάριον πέλαγοϲ πολύκυκόν ἐϲτι καὶ ταραχῶδεϲ, τῇ μὲν[*](L f. 29a, II, c. l. πόντου Ἰκαρίοτο. Cf. Scor. ap. Dind. IV, p 410, II.) ἀναϲπωμένου τοῦ ῥόθου περὶ Ἄμπελον ἀκρωτήριον τῆϲ Ϲάμου ϲάμηϲ L καὶ ἀνακοπτομένου ταῖϲ Κορϲεαῖϲ κύρϲαιϲ L, κόρϲαιϲ Dind., ἐπεγειρομένων δὲ τε L καὶ διὰ om. L τὰϲ τῶν ἀνέμων ἐκβολὰϲ ἐπἀλλήλων κυμάτων, περιβεβλημένων πανταχόθεν ὧδε τῷ πελάγει νήϲων ἀπλέτων· τῇ μὲν Nάξου τε καὶ Πάρου καὶ ἐπάρου L, τῇ δὲ ἀντιπέραϲ Ὠλιάρου ἀντιπέρα ϲωλιάρου L. τε καὶ Μελάντου ϲκοπέλων καὶ Δήλου δήλων L καὶ Μυκόνου· καὶ ἀναθλίβοντοϲ τὰϲ νήϲουϲ τοῖϲ ἑαυτῶν τόνοιϲ τοῦ Αἰγαίου πελάγουϲ τῆϲ τε ἐπικειμένηϲ Ἰκαρίαϲ καρίδοϲ L νήϲου καὶ πανταχόθεν κυμαινομένηϲ. ἀγριαίνει δὲ ὅλον τὸ πέλαγοϲ ὁ ἐπικείμενοϲ κρημνὸϲ ϲκοπελώδηϲ τε ὢν καὶ ἀγχιβαθήϲ ἀγχίβαθοϲ βαθοϲ L. ταῦτα δὲ καὶ Ὃμηρον ἀκριβῶϲ ἐπιϲτάμενον τὸν τῶν Ἑλλήνων λήνων τάραχον ἀποπλεῖν διεγνωκότων εἰϲ τὰϲ πατρίδαϲ παρεικάϲαι. παρεικάϲθαι, ϲθαι e corr., L εἰπόντα τὸν Ἀγαμέμνονα add. L, quae delenda sunt· κινήθη δ’ ἀ γορὴ ὡϲ κύμα τα μακρὰ θαλάϲϲηϲ πόν του Ἰκαρίοιυ, τὰ μέν τ’ Εὖρόϲ τε Nό τοϲ τε ὤρορ’ ὤρορεν L ἐ παΐξαϲ πατρὸϲ Διὸϲ ἐκ νεφελάων ἐκ διὸϲ πατρὸϲ νεφ. L. καὶ Οἱ ἄνεμοι δὲ, φηϲὶ, χειμέριοι, καὶ ἀντίπαλοι Εὖρόϲ τε Νότοϲ τε ταῖϲ τοῦ Ἑλληϲπόντου ἐκβολαῖϲ, ἔνθα δὴ ἀναθλιβόμενον τὸ Ἰκάριον ἀνοιδαίνει δαίνει πέλαγοϲ.
169. ad ψ 269.
183. ἀπρεπὲϲ εἶναι δοκεῖ τὴν χλαῖναν ἀποβαλόντα μονοχίτωνα[*](*B 23b s. signo.) θεῖν τὸν Ὀδυϲϲέα διὰ τοῦ ϲτρατοπέδου, καὶ μάλιϲτα οἷοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ εἶναι [*](1 μετὰ τὸν νεϲτ. Lp 2 ἐπιδεικνὺϲ Lp 3 Νέϲτοροϲ om. Lp διὰ τοῦ ϲώματοϲ Lp 4 ἐλήλυθεν ἡ ἀθ. οὐ γὰρ δίχα θεοῦ πιθ. τοϲοῦτον καταϲτέλλεϲθαι θόρυβον Lp 27 in cod. Lips. lemmati praemissum ἀριϲτοτλ. ⟨τλ supra o scriptis ⟩; idem nomen scholio P adscriptum) [*](2 Cf. p. 32, 13) [*](6 sqq. Scholium ab usitata quaestionum forma prorsus discrepans nemo huc referret, nisi a codicibus Porphyrio nominatim tribueretur. Quod nisi quis transcribentum errore factum esse probaverit, statuendum est, fragmentum esse scriptoris nescio cuius quod Porphyrius quaerens, cur Icarium maxime mare poeta commemoraret, attulerit unde simul apparet, cur lin. 17 sqq oratione quae dicitur obliqua utantur.) [*](2 sqq. † B f.23 ad θέειν Β 183 (id. Lp f. 68 c.l ἀπὸ δὲ χλαῖνα): . . . . ἀπέβαλε βαλε δὲ τὴν χλαῖναν ἢ διὰ τὸ εὐπερίσταλ τον διὰ τὸ ἐπιστρέφειν τῇ παρκδόξῳ δόξῳ θέᾳ τοὺς πολλούς, ἵνα ταπεινὸς ὑπηρέτης εἶναι δοκῇ ⟨δοκῇ εἶναι Lp⟩ τῶν βασιλικῶν δογμάτων. οἱ δέ, ὅτι ἀπὰ τῆς σπουδῆς αὐτομάτως πέπτωκε. κ αὶ περὶ Ἀγαμέμνονος δὲ ἑτέρωθί φησι πορφ ύρεον μ έγκ φᾶρος ⟨φάρος Lp⟩)
---οἱ δέ, ὅτι τὴν ϲπουδὴν ἐπιδεῖξαι θέλων διὰ τῆϲ πτώϲεωϲ τῆϲ χλαμύδοϲ ἥτιϲ---ἐγεγόνει. οἱ δὲ μᾶλλον ϲυντίθενται, ὅπωϲ ἐπιπολλῆϲ ϲτρέψῃ τὸ πλῆθοϲ πρὸϲ ἑαυτὸν ἀπὸ τῆϲ περὶ τοῦ φεύγειν ταραχῆϲ ἐπέχων έχων διὰ τοῦ ξενιϲμοῦ, ὡϲ καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα ἑτέρωθί φηϲι (Θ 271 ) πορφύρεον μέγα φᾶροϲ ἔχοντα παρακελεύεϲθαι τοῖϲ Ἕλληϲιν. τὸ δὲ ϲκῆπτρον λαμβάνειν ἔοικε παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ, ἤτοι ἵνα τὰ τῷ βαϲιλεῖ δοκοῦντα φαίνηται πράττων καὶ παρὰ τοῦ βαϲιλέωϲ λαβεῖν τὴν ἐξουϲίαν, ἢ ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνηται ποιεῖν καὶ τὴν τοῦ αὐτοκράτοροϲ ροϲ εἰϲ τοὺϲ πλημμελοῦνταϲ εἰληφέναι ἐξουϲίαν, ἢ ὅτι ἄλλωϲ οὐκ ἐξῆν δημηγορεῖν ἢ τὸ ϲκῆπτρον ἔχοντα.
184. v. ad ε 576.
[*](*B f. 24a ad ἐν βουλῇ Lp f. 68 c. l. ἐν βουλῇ δ᾿ οὐ πάντεϲ.)194. διὰ τί τὸ ὄναρ οὐδεὶϲ τῶν ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἀκούϲαϲ παρὰ ἐντὸϲ βουλ Ἀγαμέμνονοϲ ἐξεῖπε τοῖϲ ἄλλοιϲ Ἕλληϲιν ἕν μὲν αἴτιον· εὐλάβεια γὰρ μὴ ὑπονοήϲωϲιν οἱ Ἕλληνεϲ ὅτι διὰ τὴν πρὸϲ Ἀχιλλέα ϲτάϲιν τὸν ὄνειρον πλάϲϲει coni. Cobet ap. Dind.: codd. πράϲϲει, ὅπερ οὐ βαϲιλικόν· ἕτερον δὲ ὅτι τὰ τῶν ὀνείρων οὐ βεβαίωϲ πιϲτεύεται, δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐξεῖπε. τρίτον δὲ ὅτι τὰ ἐντὸϲ ταῖϲ βουλαῖϲ βαϲιλικὰ ϲκέμματα καὶ διηγήματα τοὺϲ ἀκούονταϲ οὐ προϲῆκεν ἐκκαλύπτειν.
[*](1 τοῦτον L. τὸ om. Lp 4 ἐπὶ ϲαλαμῖνι L 5 αὐτὸν B⟩ Lp 6 μετιὼν τοῦ τοῦ ἀγ. Lp 10 in tribus e quibus edidi codicibus (etiam in Lips ) verba. οἱ δὲ ὅτι τὴν ϲπουδὴν κτλ. cum iis quae antecedunt cohaerent interiectis quidem dem his: βῆ δὲ θέειν ἀπὸ δὲ χλαῖναν βάλε, τὴν δ’ ἐκόμιϲε ⟨ἐκόμιϲϲε Lp ⟩ κῆρυξ εὐρυβάτηϲ, quae quin in lemmate posita sint eo minus dubitandum est, quod quae sequuntur partim idem continent quod superiora Duo inter se scholia ita. coaluisse, ut unam efficere videantur quaestionem, etiam aliis locis, e. c. Z 168 videre licet. Nostro loco ea re factum esse, ut initium quod fuerat alterius scholii ἀπορίαν continens abiceretur, non est quod mireris 11 post ἥτιϲ lacunam cunam statui; excidisse videtur αὐτομάτωϲ vel sim. 11 12 ἐπιϲτρ B⟩ 12 παρὰ τοῦ φεύγειν Lp 13 ἑτέρωθεν Lp 15 ἤτοι om. L, qui pergit (17) ἵνα ἀντὶ βαϲιλέωϲ φαίνιηται ποιεῖν post ἵνα B⟩ duae fere litt. eras. 16 λαβὼν Lp 18 ἐξὸν L)[*](ἔχ ων (Θ 221) διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι αὐτὸν σπεύδοντα ἀπὸ (sic) τοῦ πλήθους τῶν ἱματίων. Verba inde a ἢ δι τὸ μ ἐμπ., quae Β om., eadem fere in cod. Par. 2766 (Cram. Ill, p. 278, 20) leguntur: ἀπεδύσατο δὲ τὴ χλ αμύδα μύδα διὰ τὸ μὴ ἐμποδίζεσθαι. κτλ.)199. δόξειεν εἶναι τοῦτο ἄλογον, ὅτι τῆϲ Ἀθηνᾶϲ εἰπούϲηϲ ϲοῖϲ[*](B f. 24a ad ϲκήπτρῳ. Lp f. 68b c.l. τὸν ϲλήπτρῳ ἐλάϲαϲκε.) δ’ ἀγανοῖ ϲ ἐπέεϲϲιν ἐρήτυε φῶτα ἕκαϲτον (v. 180) τύπτει τινάϲ ταῦτα γὰρ παρακούοντοϲ τῆϲ θεοῦ, ὅπερ ἁρμόζον οὐδαμῶϲ Ὀδυϲϲεῖ. ἐροῦμεν δὲ ὅτι ἡ μώμηϲιϲ ἄλογοϲ· εἰκὸϲ γὰρ ἦν ἐντὸϲ τῷ τοϲούτῳ θορύβῳ πτρῳ ἐλάβῳ ϲφάλλεϲθαι πολλάκιϲ καὶ Ὀδυϲϲέα· πάντεϲ γὰρ ἐντὸϲ τοῖϲ τοιούτοιϲ ϲαϲκε. καιροῖϲ ϲυνταραττόμεθα παρηχούμενοι, ὥϲτε πολλὰ ἐπιλανθάνεϲθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ οἱ θραϲεῖϲ κολακευόμενοι πτεροῦνται, μᾶλλον δὲ πληγαῖϲ ὑπείκουϲιν.
212. διὰ τί μηκέτι μέλλων ὁ ποιητὴϲ τοῦ Θερϲίτου μνημονεύειν[*](*B f.24a ad Θερϲίτηϲ.) ἅπαξ αὐτοῦ ἐδεήθη; καὶ τίϲ ἡ χρεία τοῦ δεηθῆναι ἐντὸϲ τῷ θορύβῳ γεγονότι νότι ἐκ τῆϲ Ἀγαμέμνονοϲ τῶν Ἑλλήνων πείραϲ ῥητέον δὲ ὅτι παραλόγωϲ γεγονυίαϲ τῆϲ Ἑλληνικῆϲ ϲτάϲεωϲ διὰ τὸ ἄλλωϲ ἐκδέχεϲθαι τοῦ βαϲιλέωϲ τοὺϲ λόγουϲ καὶ μὴ ϲυνιέναι ὅτι πείραϲ ἕνεκα εἴρηκε τοὺϲ πολλούϲ καὶ ϲυρφετώδειϲ, καὶ μάλιϲτα τῆϲ ἀγνοίαϲ ἐντὸϲ τῷ χυδαίῳ πλήθει θει γεγονυίαϲ τοῖϲ γὰρ ἡγεμόϲι προείρητο ἡ τοῦ βαϲιλέωϲ γνώμη, οἷϲ ἐντὸϲ τῷ προβουλίῳ ἐρρήθη ἐρήθη cod.
---ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν ὁ Θερϲίτηϲ ἐϲτράτευϲεν εἰϲ Τροίαν τοιοῦτοϲ ὤν. ῥητέον οὖν ὅτι ὡϲ Ludw., Mus. Rh. XXXII p. 19 ϲταϲιώδηϲ ὢν οὐκ ἀπελείφθη ἐπὶ τῆϲ πατρίδοϲ, ἢ ὅτι κατ’ ἐπειϲόδιον ειϲόδιον παρῆκται πρὸϲ τὸ ἐκ τοῦ ϲκυθρωποῦ πρὸϲ ἱλαρότητα τὰϲ ψυχὰϲ ἀνακαλέϲαϲθαι τῶν Ἑλλήνων , ὥϲπερ εἴληπται καὶ Ἥφαιϲτοϲ γέλωτοϲ χάριν παρὰ τοῖϲ θεοῖϲ ἐντὸϲ τῆ Α λαμβάνεται δὲ πᾶν ἐπειϲόδιον τῷ ποιητῇ ἢ πιθανότητοϲ ἕνεκεν ἢ χρείαϲ, ὥϲπερ τοῦτο νῦν, κόϲμου καὶ ὑψώϲεωϲ χάριν.
[*](L f. 31ᵇ. Lp L f. 32a. ldem fer A et Par. 2556, Cramer III, p. 152, 15.)226. διὰ τί ὑπὲρ τὴν ἄλλην ὕλην τοῦ χαλκοῦ ἐμνήϲθη ὅτι ἐντὸϲ τοῖϲ ἀρχαίοιϲ ϲφόδρα τίμιοϲ ἦν ὁ χαλκόϲ χαλκεύϲ L.
249. ἅμ’ Ἀτρείδῃϲ᾿ suprascrpt. αιϲ ὑπ Ἴλιον ἦλθον. οὗτοι οι δὲ ἦϲαν κατὰ μὲν τὸ ϲύνηθεϲ Πλειϲθένουϲ καὶ Ἀερώπηϲ Ἀτρέωϲ παῖδεϲ τοῦ Πέλοποϲ, ὥϲ φαϲιν ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ Πορφύριοϲ ἐντὸϲ Τοῖϲ ζητήμαϲιν. ἀλλ’ ἐπειδὴ Πλειϲθένηϲ νέοϲ τελευτᾷ μηδὲν καταλείψαϲ λείψαϲ μνήμηϲ μνημ, μ spr. η scrpt., cod., νέοι ἀνατραφέντεϲ ἀνατρεφέντεϲ τρεφέντεϲ cod. ὑπὸ Ἀτρέωϲ αὐτοῦ παῖδεϲ ἐκλήθηϲαν.
[*](*B f. 25 ad Ὀδυϲϲεὺϲ v. 272)257 — 277. διὰ τί ἐπὶ τῷ Θερϲίτῃ πληγὰϲ λαβόντι καὶ γελοίωϲ δακρύϲαντι κρύϲαντι , καὶ τοὺϲ Ἕλληναϲ καίπερ ἐφ’ οἷϲ ἐπεπόνθειϲαν ὑπὸ τοῦ [*](18 — 23) Verba scholii codicem Leidensen religiose secutus dedi. Quae inter Didymi quae dicuntur scholia leguntur: οὗτοι ἦσαν κατὰ μὲν τὸ σύνηθες Ἀερόπης πης καὶ Ἀτρέως παῖδες τοῦ Πέλοπος, τῇ δ ἀλ ηθείᾳ Πλεισθένους, ὥς φασιν κτλ. , quin si rem spectes recte se habeant dubitari nequit ea non coniectura sed libri cuiusdam auctoritate niti Dindorf., vol. l, p. 95, 12 not., innuere videtur. Cum Leidensi ad verbum fere concinunt A et Paris., nisi quod ille φησὶν (20) pro φασιν, hic Ἀτρέως παιδὸς (20) pro παῖδ ες et (22) μ νήμη ἄξιον πάνυ ἀνατρκφέντες ατρκφέντες νέοι οἱ αὐτοῦ παῖδες ὑπὸ Ἀτρέως αὐτοῦ ἐκλήθησαν παῖδες. ln utroque que codice recte Ἀεράπης o Ἀερώπης.) [*](Ceterum nemo sibi persuadebit hoc fragmentum originem debere quaestioni stioni hoc loco oblato a Porphyrio institutae. Eam etsi veri simile est cum rebus Atridarum B⟩ 104 sqq. narratis coniunctam fuisse, tamen id monere quam scholium eo referre maluimus. Conferendi autem praeter schol. A A 7 Dict. Cret. I, 1; Malal. V, p. 94 Dind.; Herm. XIV, p. 238.) [*](24 sqq. Ex iis, quae in utroque scholio extremo de diversa ingeniorum coercendorum cendorum ratione leguntur (p. 31, 28; 32, 8), sequitur, utrumque ex uberiore Porphyrii quaestione excerptum esse. Quod ad v. 272 servatum est scholium eam ob caussam codicis ordine neglecto alteri praemisimus quod ipsum Porphyrium magis repraesentare videtur.) [*](†B f. 25ᵇ ad ὢ πόποι v.272 (id. L. f.33ᵇ, Lp f. 70 c. l. δὴ μυρί᾿ Ὀδυσσεύς): σεύς): πῶς εἰπὼν ⟨πῶς προειπὼν Lp⟩ αὐτοὺς γεγελ ακ έναι σπουδαῖα καὶ οὐ)
πῶϲ ἠπείληϲε μὲν περὶ τῶν ἔπειτα, νῦν δὲ τὴν ἀπειλὴν ἐκτελεῖ; ἀλλ’ οὐχ ἃ ἠπείληϲεν ἐτέλεϲεν, ἀλλὰ διὰ τῆϲ βραχείαϲ πληγῆϲ πιϲτοῦται, ται, ὅτι μὴ ϲωφρονιζόμενον καὶ ταῖϲ μείζοϲιν αἰκίϲεται πληγαῖϲ. ἀπόπειραν διὰ τῆϲ ἀπειλῆϲ ποιεῖ, ὅπωϲ οἱ πολλοὶ ἐπιϲχεθῶϲι δι’ αὐτοῦ, εἶτα ἰδὼν αὐτοὺϲ βουλομένουϲ ταὐτὰ οὐχ ὑπερέθετο τὴν κόλαϲιν, ἀλλὰ παίει τὸν κυρτόν, ἐκ τούτου γέλωτα κινῶν. ἢ νῦν μὲν ἐνδεδυμένον παίει, ὕϲτερον δὲ γυμνὸν πλήξειν ἀπειλει. δικαίωϲ δὲ τιμωρεῖται βραχείᾳ χείᾳ πληγῇ· κολάζεται γὰρ ὁ μὲν εὐφυὴϲ νουθεϲίᾳ, ὁ δὲ ἄκοϲμοϲ ὑγιὴϲ δὲ βαϲάνοιϲ ἢ χρημάτων εἰϲφοραῖϲ, ὁ δὲ λελωβημένοϲ οἷοϲ ὁ Θερϲίτηϲ βραχείᾳ πληγῇ καὶ τῇ μεθ᾿ ὅρκων ἀπειλῇ.
[*](B f. 26a ad παρὰ. L f. 34a. Lp f. 70 c.l. ἀνὰ δ᾿ δ πτολίπορθοϲ Ὀδυϲϲεὺϲ ἔϲτη.)279.---διὰ τί δὲ ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ πρὸ τοῦ Nέϲτοροϲ πρεϲβύτου ὄντοϲ λέγει; ὅτι αὐτὸϲ ϲυνήγαγε τὴν ἐκκληϲίαν, καὶ θορύβου τοϲούτου ὄντοϲ ἔδει γεγωνότερον βοᾶν. ὁ μὲν οὖν Νέϲτωρ ὡϲ γέρων βοᾶν οὐκ ἠδύνατο, ὁ δὲ Ὀδυϲϲεὺϲ μεγάλην ὄπα ἐκ ϲτήθεοϲ ἳει (Γ 221). διὰ τοῦτο ὁ μὲν τεταραγμένων αὐτῶν δημηγορεῖ, ὁ δὲ ἡϲυχίαν ἀγόντων.
[*](*B f 26b ad ἡμεῖϲ δ᾿ ἀμφὶ v. 305.)305 — 329. ἡμεῖϲ δ’ ἀμφὶ περὶ κρήνην ἱεροὺϲ κατὰ βωμοὺϲ μέχρι τοῦ τῷ δεκάτ ῳ δὲ πόλιν αἱρήϲομεν ε ὐρυάγυιαν. περὶ τούτων τῶν ἐπῶν ἠπόρηϲεν ὁ Ἀριϲτοτέληϲ τοιαῦτα· διὰ τί ὁ Κάλχαϲ, [*](2 ἐτέλεϲεν om. Lp 3 ϲωφρονιζόμενοϲ Lp 3 — 5 ἢ ἀπόπειρα ἦν διὰ τῆϲ ἀπειλῆϲ πῶϲ οἱ πολλοὶ ἕξουϲι τυπτομένου, εἶτα βουλομένουϲ ἰδὼν τοὺϲ Ἕλληναϲ οὐχ ὑπερέθετο κτλ. Lp 5 ταὐτὰ e ταῦτα corr. B⟩ 6 ἀεὶ pro παίει Lp 8 βραχεῖα πληγὴ Lp 9 post ἄκοϲμοϲ ins. ὕβρει Lp, idem τὸ ϲῶμα post ὑγιὴϲ δέ 9 καὶ χρημ. είϲφ Lp 10 ὁ om. Lp τῇ om. Lp 11 in B⟩ et Lp nonnulla. praemittuntur aliunde illata ὁ om. Lp 12 sqq. Lp ita: καὶ θορύβου ὄντοϲ ὡϲ καὶ τὴν Ἀθηνᾶν εἰδομένην κήρυκι ϲιωπᾶν λαὸν ἀνώγειν ἔδει τὸν πρῶτον δημηγοροῦντα ροῦντα γεγωνότερον βοᾶν, ὡϲ ἅμα οἱ πρῶτοί τε καὶ ὕϲτατοι μῦθον ἀκούϲειαν. ὁ μὲν οὖν κτλ. lin. 13 14 ἠδύνατο ὁπότε ὄπα τε μεγάλην ἐκ ϲτήθεοϲ εἴη Lp ἵει, ἵ in ras., B⟩ 15 ὁ μὲν ἔτι τεταρ. δημηγορεῖ, ὁ δὲ νέϲτωρ ἤδη ἡϲ. ἄγ. Lp addit Β: τρία δὲ ῥητορικῆϲ εἴδη, ϲυμβουλευτικὸν κτλ , quae aliunde illata sunt 18 in cod. huic lineae in interiore paginae latere adscriptum Ἀριϲτοτελ.) [*](1 — 7 †* B⟩ f.25 ad νφραίνο ντα v. 258 (id. Lp f. 69 c.l. εἴ χ᾿ ἔτι. σ᾿ ἀφραίνοντα, νοντα, L f. 33 Π, c. l. εἰς τὸ εἴ κ᾿ ἔτι σ ἀφραίνοντα κιχήσομαι): ἐναντίον ἐστὶ τὸ εἴ κ᾿ ἔτι ⟨εἰ κέ τι B⟩ ⟩ σ᾿ ἀφραίνοντα κιχήσομαι 〈L pro τὸ —κιχήσομαι σομαι : τοῦτο⟩ τῷ ὥ ς ἄρ’ ἔφ η, σκ ήπιρῳ δὲ μετάφρενον ἠδὲ ⟨ἠὲ L ⟩ κ α ὶ ὤμω πλ ξ εν · μεταξὺ γὰρ οὐχ ὑπερβαλλόμε νος αὐτὸν παίει. λύοιτο δὲ τῇ λέξει· ξει· προεῖπε γάρ · εἰ μ ὴ ἐγώ σε λαβὼ α πὸ μὲ ν φί λ α εἵματα δύσω καὶ. γυμνὸν αἰκιοῦμαι, ὧν oὐδὲν φαίνεται δρῶν τὰ νῦν.) [*](†L f. 32b (id fere Paris. ap. Cramer. Ill, p. 152, 17): διὰ ποίαν αἰτίαν ε ἴ κ᾿ ἔτι σ᾿ ἀ φραίνο ντα κιχήσομαι εἰπὼν καὶ τὰ ἑξῆς εὐθὺς λ έγει σκ ήπτρῳ πτρῳ δὲ μετάφρενο ἠδὲ καὶ ὤμω πλ ῆξεν λέγομε δὲ ἡμεῖς , ὅτι εἶπε τὸ τηνικ αῦτα ἀποδύειν καὶ o ὕτα τύπτειν γυμνόν. νῦν δὲ ἁπλῶς ἔπληξεν. 8 sqq. Cf. p. 32, 28 sqq.) [*](Paris. ap. Cramer. Ill, p. 279, 32: . . . . κολ ά ξδζεται ὁ μὲν εὐφυὴς νουθεσίαις, σίαις, ὁ δὲ ἄκοσμος βασάνοις, ὁ δὲ λελωβημένος βραχείᾳ πληχῇ καὶ μεθ᾿ ὅρκω ἀπειλ ῇ. Idem fere apud Eustathium , p. 217, 32, τοὺς παλ αιούς afferentem.) [*](13 Cf. p. 27, 2.)
οἱ δὲ τὰ περὶ οἰωνιϲτικῆ ϲ τ ῆϲ καθ’ Ὅμηρον γρά ψαντεϲ τὴν μὲν νεοττιάν, ὡϲ ἂν ἐπ’ ἄκραϲ τῆϲ πλατάνου κειμένην τῶν κλάδων, οὖϲαν ἐνάερον εἰλῆφθαί φαϲι πρὸϲ τὴν ἀνεμόεϲϲαν πόλιν, τούϲ τ’ ἐνοικοῦνταϲ ἐντὸϲ αὐτῇ ϲτρουθοὺϲ ϲτρατὸν εἶναι ἀλλοεθνῆ πολλοὶ γὰρ ἐπίκουροι πολλέων ἐκ π ο λίων (v. 130) κατῴκουν τὴν πόλιν πτηνοὶ γὰρ ἀέρι [*](5. 6 καὶ τότε ἀξίωϲ ἔλ τοῦτο ὅτι οὐδὲ ἀπέδωκεν ἄν εἴη τὸ τέραϲ, quae corrupta rupta esse liquet. ἔλεξε Cobet. ap. Dind.; εἰ ἦν τὸ . . . . . τέραϲ nos tentavimus. Lacunam ita fere supplendam esse: τοὺϲ ϲτρουθοὺϲ ὑπὸ τοῦ ὄφεωϲ κατέδεϲθαι, ϲθαι, ea quae sequuntur vei simile reddunt: numerum avium non congruere cum annorum numero. Corruptelam temporibus deberi codice Veneto superioribus ribus e scholio excerpto infra edito sequi videtur 10 οὓϲ Bekk., cod. ὡϲ 16 νεοττείαν cod., corr. Bkk. ἄκραϲ in cod. compend scrpt, potest esse ἄκρων) [*](3—10 † B f. 27a ad ὅου v. 325 (Lp f. 71 c. l. ὅου κλ έος): . . . . . τὸν δὲ λίθον θον ουκ ἐξηγεῖται πρὸς τὸ μ λυπῆσαι ἢ ὅτι τέρας ἐστίν (cf. var. lect. lin. 5. 6).) [*](12—14 *B f 27a ad τῷ δεκάτῳ v. 329 (id. L. f. 36a Π, εἰς τὸ τῷ δεκάτῳ κάτᾳ δὲ πόλ ι ν αἱ ρ ή σομεν εὐρυά γυιαν, Lp f. 71a c. l. τῷ δεκάτῳ) μαχόμενον ἔχει τ ὸν ἐπιλογισμὸν ⟨ἀπολογησμὸν B; ἀπολογισμὸ Lp; idem, ἀπo supra lin. script., L⟩ τοῦ ἀριθμοῦ τῷ προκ ειμένῳ πλήθει τῶν στρουθῶν· προείρηκε γάρ· ὀκτώ, ἀτὰρ μ τηρ ἐνά τ η ἦ ν, ἣ τέκ ε τέκ ν α. λύεται δὲ ὅτι. τὸ δέκατον τίθεται καὶ ἐπ᾿ ἀρκῆς, ὥστε εἰ κατ ἀρχὰς τοῦ δέκατου γέγονεν ἡ ἅλωσις, οὺκ ἂν ἐπιβάλλοι ⟨ἐπιβάλλον L ⟩ καὶ τοὺς στρουθοὺς δέκα ποιεῖν.) [*](Eadem fere, adiunctis aliis quae nonnullis interiectis infra (p. 34, 30) leguntur, in alterum scholium transierunt:) [*](† B f. 27a ad τῷ δεκάτῳ (id. L. f. 36a, Lp f. 71a c. l. τῶ δεκάτῳ, A) διὰ τί οὐχὶ ἐνάτῳ ⟨καὶ διὰ τί οὐχ ἐν. L⟩ ἔφη ἐνιαυτῷ ἔσεσθαι τὴν πόρθησιν ⟨ἑλέσθαι τὴν πόλιν L⟩, καίτοι τῆς ἀκολουθίας τῶν σημείων τοῦτo ἐχούσης· ὀκτώ, ἀτὰρ μ ή τηρ ἐνά τη ἦν; ὅτι τῶν ⟨τὸ Lp ⟩ ἐννέα πληρωθέντων ἀνάγκη νοεῖν τὸ ἐπέκεινα ⟨B έκ in ras. ⟩ δέκατον. καὶ τὸν δράκοντα αὐτὸν δεῖ συνκφιθμεῖν, κφιθμεῖν, ὅ ἐστι δέκατος, ὡς ὅλου τοῦ ἀγῶνος ἐντὸϲ τούτῳ μέλλοντος παύσεσθαι. ⟨παύσασθαι L⟩. ⟨quae sequntur A om.⟩ ὁ λιθωθεὶς οὖν δράκων ἐσήμανεν ⟨ἐσήμαινεν Lp⟩, ὅτι οὐκέτι κίνησιν ἕλαβεν ὁ πόλεμος. SCHRADER , Porphyr. Qu. Hom .)
τὸ δὲ δέκατον ἔτοϲ , ὅπερ διὰ τοῦ δράκονταϲ δεκάτου ὄντοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ϲημείοιϲ ἀριθμεῖται, λαμβανόμενον τὸ αὐτὸ εἰϲ μὲν τοὺϲ Ἕλληναϲ [*](8 εὐθ cod. 9 φυλλοροεῖ cod. 19 τοϲαῦτ’ cod. 23 νεοττεία cod . 26 τοὺϲ cod. om.) [*](23 Aristotelem cf. supra p. 33, 11. Eust , p. 226, 32, si quidem recte editum : ὁ μὲν δράκων Ἀθηνᾶς, φ ησίν, ἱερός , ὡς ἐντὸϲ τ Α ῥαψῳδίᾳ εἴρηται, διὸ καὶ εἰς τοὺς Ἕ λληνας ἐκλπμβάνεται, Porph yrium afferre videtur neque tamen propterea ausim res nonnullas et ab eodem Eustathio et in scholiis praeter ea quae h l. contulimus allatas a eundem auctorem referre (velut schol, B⟩ B⟩ 328: τρεῖς εἰσιν οἱ χρόνοι, δι᾿ ὧν πᾶς αἰὼν ἀριθμεῖται κτλ. coll Eust. p. 226 extr ).) [*](30 sqq. Quae iam sequntur aliunde neque e libro περὶ οἰωνιστικῆς τῇς καθ᾿ Ὅμηρον petita esse, vel inde sequitur, quod decem armorum numerus, qui in iis quae antecedunt aliter constitutus est, nunc ita efficitur, ut ipse serpens novem )
ὁ δράκων Ἀθηνᾶϲ ἱερόϲ, οἱ ϲτρουθοὶ Ἀφροδίτηϲ χρόνον τε δηϲῆμα λοῦϲιν, ἐπεὶ πτηνὸϲ ὁ χρόνοϲ. ὁ δὲ λίθοϲ, ἐπεὶ οὐκέτι κίνηϲιν ἔλαβεν ὁ πόλεμοϲ. καὶ τὸ μὲν ἐφ’ ὕψουϲ κεῖϲθαι τὴν νεοττιὰν τὴν ἠνεμόεϲϲαν Ἴλιον. οἱ δὲ ὑπὸ τοῖϲ πετάλοιϲ νεοϲϲοὶ τὸ ὀλιγοχρόνιον τῶν Τρώων · μαραινομένων γὰρ ὅϲον οὔπω τῶν φύλλων ἀποπεϲοῦνται. ἡ δὲ ἐνάτη μήτηρ τῆϲ ἐνναετηρίδοϲ τὸν ἔϲχατον ἀγῶνα ἐϲήμανεν. ἡ δὲ διὰ τοῦ ὕδατοϲ πορεία τοῦ δράκοντοϲ τὴν δι’ ὕδατοϲ ἄφιξιν τῶν Ἑλλήνων. τὸ δὲ περιλειφθῆναι τὴν νεοττιὰν τὸ μὴ παντελῶϲ ἠφανίϲθαι τὸν τόπον · οἰκεῖται γὰρ μέχρι τοῦ νῦν. ἡ δὲ ἀπολίθωϲιϲ τὸ δυϲδιεξόδευτον τῶν νόϲτων ἢ ὅλου τοῦ ἀγῶνοϲ παῦϲιν· οὐ γὰρ ἠμύναντο ἔτι τοῦ λοιποῦ τοὺϲ Ἕλληναϲ οἱ Τρῶεϲ. ἢ ὅτι εἰϲ λίθουϲ περιϲτήϲεται τοῦ πολέμου τὸ τέλοϲ.
[*](A f. 30a.)δράκων (v. 308). τούτῳ τοῦτο cod. corr. Dind τὸ ὄνομα ὁ Πορφ ύριοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ζητήμαϲί φηϲι Ϲθένιοϲ· οὕτωϲ γὰρ ἱϲτόρηται Διονυϲίῳ νυϲίῳ ἐντὸϲ τῷ ε τῶν ἀπόρων.
[*](5 τὴν πλάτανον τῶν τρ. cod. , quae fort. ita servanda erant ut lacuna post πλάτανον constitueretur πόλιν etiam Roemer ap. Fleckeis. 1878, p. 538 10 initum scholii e codd. B et Lp dedi AL brevius: οἱ ϲτρουθοὶ ἀρρ. χρόνον τε ⟨om. L ⟩ δηλοῦϲιν 12 ἢ τὸ μὲν B Lp ὅτε μὲν A νεοττείαν B LLp καὶ (pro τὴν ) ἠν. L 13 οἱ δὲ ὑποπετάλιοι ν. A ὑποτπετάλιοι (sic) L 14 οὔπω L, om. Β Lp, οὐδέπ ω A 15 τῆϲ ἐννεατηρίδοϲ τὸ πολέμου τὸ ἐναγώνιον ἐϲήμ. A L 16 πορία L 17 νεοττείαν B Lp, νεοϲϲιὰν L, νοϲϲιὰν A 18 ἕωϲ τοῦ ν. A post ἀπολ. A ἡ ins. 19 20 ἢ ὅλου Τρῶεϲ om. AL. 20 καὶ ὅτι pro ἢ ὅτι A τὸ τέλοϲ τ. π. A 21 post τέλοϲ sequntur in codd B LLp A: ἔϲτι δὲ ϲῆμα ⟨ϲημεῖον B ⟩ μὲν τὸ παρὰ τόπον γινόμενον κτλ., quae neque ex integra tegra disputatione excerpta sunt neque Porphyrii esse probari possunt. Eadem fere in schol. B ad ε 742 leguntur)[*](αχθέντες ἀπὸ τῆς Τρωάδος ⟨τρωίδος ΒLp⟩, εἶτα ὑποστρέψαντες. Quae sequuntur tur aliunde huc illata sunt: ἀμφι α χυῖ αν δ τελειοτέρᾳ φωνῇ ἐχρήσατο τοῦ τετρι γῶτ ας ⟨τετριγότας Β τετριγῶτας L, ι e corr.; χρήσατα τοῦ τετριχότας Lp, primo verbo ἐ ab alia manu addito, quae eadem o ultimi verbi in ω mutavit ⟩.)[*](10 sqq. Cum veri haud simile sit verba χόνον τε δηλοῦσιν, ἐπεὶ πτηνὸς ὁ χρόνος ex ipso Porphyrii libro excerpta in iis quae modo edidimus casu intercidisse, cidisse, scholium ad scholiaexcerpta referendum infra textum odendum erat. ln magna tamen codicum discrepantia eo quo posuimus loco perspicuitati melius consultum esse existimavimus.)ἔνθ’ ἐφάνη (ibid.). ὅπου ἡμῖν ὤφθη ὁ δράκων. οὗτινοϲ δράκοντοϲ[*](L f. 35a.) κοντοϲ τὸ ὄνομα ὁ Πορφύριοϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ζητήμαϲί φηϲι. λέγει γὰρ αὐτὸν ϲθένιον. οὕτωϲ γὰρ ἱϲτορεῖται Διονύϲιοϲ ἐντὸϲ τῇ πέμπτῃ τῶν ἀπόρων.
350. v. ad ν. 370 (p. 38, 36).