Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

389. τὸ ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ ἐξηγοῦν- ται ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· προειπὼν γάρ φηϲι· τὸ μὲν οὐ δύνατ’ ἄλλοϲ Ἀχαιῶν πάλλειν. πλανῶνται δέ· τῇ γὰρ ἐπιϲτήμῃ καὶ τὴν δύναμιν προϲάπτει, ὥϲ πού φηϲιν·

407.---οὐκ εὐπρεπὲϲ δὲ, φαϲὶ, τὴν Ἥραν παραιτίαν λύπηϲ[*](B f. 968b ad αὐδήεντα. L f. 420b. Vict. f. 371b.) γενέϲθαι τῷ Ἀλχιλλεῖ. ῥητέον δὲ ὅτι εἰϲ πρᾶγμα τολμηρὸν καταβαίνων αὐδήεντα. ὁ ποιητὴϲ, τὸ φωνῆϲ μετέχονταϲ ἵππουϲ εἰϲάγειν, θεῷ τὴν αἰτίαν ἀνατίθηϲι, καὶ Ἥρᾳ, ἐπεὶ φωνή ἐϲτιν ἀὴρ πεπγμένοϲ τί δὲ ἄτοπον ὅπου γε καὶ Θέτιϲ προεῖπεν· αὑτίκα γάρ τοι ἔπειτα μεθ᾿ Ἕκτορα πότμοϲ ἑτοῖμοϲ (C 96);

7. ιὰ ποίαν αἰτίαν μόνοϲ ὁ Ὠκεανὸϲ οὐ πάρεϲτι τῇ ἐκκληϲίᾳ[*](Λ Ϲ 490. L f. 408a ibid.) τῶν θεῶν ῥητέον δὲ ὅτι ἐπεὶ ϲυνεκτικὸν ἔχει τὸ τοῦ κόϲμου ῥεῦμα· φηϲὶ γάρ· Ὠκεανὸϲ, ᾧ πᾶϲα περίρρυτοϲ ἐνδέδεται χθών.

τὸν Ὠκεανὸν οὐ παρέλαβεν εἰϲ τὸ τῶν θεῶν ϲυνέδριον, ἵνα μὴ[*](L. f. 422a.  A Υ 7.) κωλύϲῃ αὐτὺϲ τῆϲ πρὸϲ ἀλλήλουϲ μάχηϲ πρεϲβύτατοϲ ὑπάρχων.

26 sqq. δόξειεν ἂν τοὐναντίον ἢ ὁ Ζεὺϲ βούλεται γίνεϲθαι, τῶν[*](B f. 269b ad εἰ γὰρ. L f. 421a. Simil. Vict. f. 373a.) θεῶν ἐκπεμπομένων ἐπὶ τὴν μάχην. ὁ μὲν γάρ φηϲιν, εἰ μὴ παραγένοιντο, γένοιντο, πὐδὲ πρὸϲ ὀλίγον ἀνθέξουϲιν οἱ Τρῶεϲ μαχόμεν τῷ Ἀλχιλλεῖ, ἐκ δὲ τοῦ ἀφικνεῖϲθαι ατοὺϲ μᾶλλον ἰϲχυρότεροϲ γίνεται τῷ εἶναι τοὺϲ [*](1 πεῖραϲ ἑλέϲθαι, rel. om., L 3 praecedunt haec (de αὐδήεντα): λογικοῦ ζώου φωνὴν ἔχοντα φηϲὶ Vict. 5 εἰϲάγει L. θεῷ περιάπτει τὴν αἰτίαν Vict 6 τινὲϲ δὲ ἄτοπον L. 7 γάρ οἱ L. 8 ἑτοῖμοϲ om. Vict. signo scholii finiti eraso add. *B: τὸ αὐδήεντα δ’ ἔθηκε θεὰ λευκώλενοϲ Ἥρη οὐκ ἔϲτι φωνὴν ἔχοντα κτλ., v. infra ad lin. 9 A adhaesit scholio de duabus ur- bibus Ϲ 490 commemoratis; quam ob rem δὲ post ποίαν insertum (Ludwich, M. Rh XXXII, p. 17); in cod. L., ubi ἀπορία (ut nte ῥητέον lin 10 λύϲιϲ) praemit- titur, alia scholia unum ab altero dirimunt 10 ἐπεὶ om. L. 12 A, cuius lemma. οὔτε τιϲ οὖν ποταμῶν ἀπέην (L νόϲφ᾿ Ὠκεανοῖο in lemm.), scholio Ari- stoniceo adhaesit quam ob rem δὲ post τὸν ins. 15 οἱ μὲν γάρ φαϲιν L) [*](3 sqq. Veri simile est hanc quaertionem cum altera illa ad ε 334 perti- nente (v. V. Rose, Ar. ps. p. 171, qui schol. Q ζ 125 addere debebat), cuius partem is qui scholia scripsit in fine scholii addidit, cohaerere. Res tamen non ita constat, ut haec loco suo movenda sint. — Partem eorum quae hic edi- dimus Eust. T, p. 1190, 4 sqq, h. l. legit.) [*](6. Vocis quae affertur definitio Stoica est (Diog. L. VII, 55); Eust. Σ, p. 1158, 36, Zenoni tribuit.) [*](9—11. Quaestio ab eo quo codd. afferunt loco certe aliena est.) [*](12. 13 † *B (ab altera manu scholio B⟩ f. 269a ad ποταμῶν v. 7, signo scholii finiti eraso, subiunctum): ἵνα μὴ κωλύῃ αὐτοὺς τῆς πρὸς ἀλλήλους μάχης πρεσβύτης ὢν simil. Vict. f 372b: πρόγνος γὰρ θεῶν, ἵνα μὴ τοῖς ἀπογόνοις ἑαυτοῦ παρῇ πολεμοῦσιν. Eadem et plura ap. Eust. Υ, p. 1192 extr., quae num e quaestione excerpta sint non diiudico.) [*](14 sqq. † Eust. Υ, p. 1193, 50 sqq, qui λύσιν afferre noluit, hoc usus iudi- cio: καὶ oὕτω μὲν λογιωτάτη ἡ ἀπορία, οἱ δὲ λύοντν ἃ θέλουσι.)

48. πῶϲ λαοϲϲόον τὴν Ἔριν προϲηγύρευϲν οὐ γὰρ ϲώζουϲα φαίλαοϲϲόοϲ. νεται ἀλλὰ φθείρουϲα μᾶλλον τὰ πλήθη. ῥητέον δὲ ὅτι Ἔριν νῦν τὴν τῶν Ἑλληνικῶν καὶ Τρωικῶν θεῶν φιλονεικίαν φηϲίν· ἡ γὰρ τούτων πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἔριϲ ϲωϲτικὴ ἐγένετο τῶν ἀνδρῶν. ἢ τὸ λαοϲϲόοϲ δηλοῖ τὴν τὸν λαὸν ϲεύουϲαν καὶ παρορμῶϲαν. δύναται δὲ καὶ εἰϲ τὸ κρατερή ϲτιγμὴ γενέϲθαι, τὸ δὲ λαοϲϲόοϲ τοῖϲ ἑξῆϲ ϲυνάπτεϲθαι.

58. ad Ξ 200, p. 192, 25.

67 sqq. τοῦ ἀϲυμφύρου μὲν ὁ περὶ θεῶν ἔχεται καθόλου λόγοϲ, ἔναντα. ὁμοίωϲ δὲ καὶ τοῦ ἀπρεποῦϲ· οὐ γὰρ πρέπονταϲ τοὺϲ ὑπὲρ τῶν θεῶν μύθουϲ φηϲίν. πρὸϲ δὲ τὴν τοιαύτην κατηγορίαν οἱ μὲν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ ἐπιλύουϲιν, ἀλληγορίᾳ πάντα εἰρῆϲθαι νομίζοντεϲ ὑπὲρ τῆϲ τῶν ϲτοιχείων φύϲεωϲ, οἷον ἐντὸϲ ταῖϲ ἐναντιώϲεϲι τῶν θεῶν. καὶ γάρ φαϲι τὸ ξηρὸν τῷ ὑγρῷ καὶ τὸ θερμὸν τῷ ψυχρῷ μάχεϲθαι καὶ τὸ κοῦφον τῷ [*](1 ἶϲα B, om. L. 3 verba εἰ δὲ καὶ τῶν θεῶν, quae in codd. post τῶν Τρωικῶν (lin. 1) leguntur, recte transposuit Bekk. 5 Ἀχιλλεῖ quod codd. exhibent delendum videtur Vict.: ἀλλ’ ἵνα πρόφ. ἀπάτηϲ Ἀλχιλλεῖ γένηται Ἀπόλλωνοϲ 6 ϲκάμ. ανδροϲ cum ras. un. litt. B⟩ 7. 8 προϲηγ. — ὅτι Ἔριν om. L. 9 φιλονεικίαν νῦν φηϲίν L 14 L in lemn.: ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποϲειδάωνοϲ ἄνακτοϲ ἵϲτατ’ Ἀπόλλων Φοῖβοϲ ἔχων ἰὰ πτερόεντα 16. 17 πρὸϲ δὲ τὴν τοιαύτην ἐπίλυϲιν οἱ μὲν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ κατηγοροῦντεϲ 〈B κατηγοροῦνται L⟩ ἀλληγορίᾳ 〈B, ἀλληγορικῶϲ L.⟩ πάντα εἰρ. νομ codd., quae sensu postu- lante mutavi 18 ἐντὸϲ e coni. inserui 18. 19 καὶ γάρ φηϲι τὸ ὑγρὸν τῷ ξηρῶ καὶ τὸ ψυχρὸν τῷ θ. μάχ. L) [*](7 sqq. † Eust. p. 1195, 18 sqq.) [*](8 sqq. Utramque verbi interpretationem, praeter Eust. h. l et schol. min. et Vict. Ν 128, Apollon., Hesych., Et. M h. v. afferunt; priorem, quam Apioni Apollon. tribuit, Suid. h. v., Phot. p. 299, Bachm. An. I, p. 288, 8 alteram schol Vict. Ρ 398. — Hoc quidem loco Vict. (f. 373b) partem scholii inde a. lin. 10 novo lemmati adscriptam ab iis quae antecedunt separatam habet: ἔρις λαοσσόος ἡ τοὺς λαοὺς σεύουσα καὶ παρορμῦσα.) [*](14 sqq. Cf. quae de scholio gruvissimo in Prolegom. cap. III, 2. 3 attulimus.) [*](17 sqq. † A v. 67 (c. l. ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάων καὶ τὰ ἑξῆς): ἡ τῶν θεῶν μάχη περιέχει φυσικὴν στοιχείων πρὸς στοιχεῖα ἀντίταξιν, κακιῶν πρὸς ἀρετάς. Ἀπόλλων μὲν γὰρ ἐναντιοῦται Ποσειδῶν, τὸ μερικὸν πῦρ τῷ παντὶ ὑγρῷ Ἀθηνᾶ δὲ Ἄρει, ἡ φρόνησις τῇ ἀφροσύν Ἥρα δὲ Ἀρτέμιδι, ὁ περίγειος ἀὴρ τῇ σελήνῃ· Ἑρμῆς δὲ Λητοῖ, ὁ λόγος τῇ λήθῃ· Ἥφαιστος δὲ Ξάνθῳ, τὸ ὅλοε πῦρ μέρει τοῦ ὕδατος (huc usque eadem fere Lp h. v., f. 291b, p. 678, 3 Bachm.; Mdatr. An. II, p. 386, 30 ═  Cram., A. P III, p. 120, 26. Sequntur in cod. A quae p. 242, 17 sqq. edidimus). — Ad μερικὸν πῦρ et ὅλον πῦρ, quae scholium commemorat, quod attinet, cf. non solum p. 211, 2—4, sed etiam)

ἔνιοι δὲ ἀπὸ ἔθουϲ ἀπολογοῦνται· ϲυγκεχώρηνται γὰρ ὑπὸ τῶν πόλεων καὶ τῶν νομοθετῶν τοιαῦτα περὶ θεῶν μὴ μόνον ᾄδειν ἐντὸϲ ποιήϲεϲιν, ἀλλὰ καὶ τοῖϲ μυϲτηρίοιϲ παραδιδόναι, ἔν τε ἱεροῖϲ ἀναθήμαϲι καὶ ἕτερα ϲύμφωνα τοῖϲ μύθοιϲ καταϲκευάζειν καὶ τὸν πέπλον ἀνάγειν ἐνυφαϲμένον τῆϲ γιγαντομαχίαϲ.

οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ καιροῦ τοῦ τότε κατὰ τὴν Ἑλλάδα παραμυθοῦνται· βαϲιλευομένηϲ γὰρ τότε τῆϲ Ἑλλάδοϲ καὶ κοινῇ καὶ κατὰ πόλειϲ, τὸ τῶν βαϲιλέων γένοϲ αὔξονταϲ ποιεῖν ἀπὸ τοῦ ὡϲ ἂν μὴ παντάπαϲι πόρρω εἶναι δοκῇ ἡ ἀνθρωπίνη φύϲιϲ τῆϲ θείαϲ, ὑποπλάττειν δὲ καὶ περὶ θεῶν ὁποῖα περὶ ἀνθρώπων ὁρῶμεν φάϲκονταϲ. τὸ μὲν οὖν λίαν ἔν τε τῷ ἀϲυμφόρῳ ταράττον καὶ τῷ ἀπρεπεῖ τοιοῦτόν ἐϲτι. τὰ δ’ ἐπὶ μέρουϲ δίιμεν, ὡϲ μὲν ἀϲύμφορα ταῦτα κατηγορεῖται.

διὰ τί δὲ κατὰ τὸν πόλεμον οὗτοι οἱ θεοὶ ἐναντιοῦνται ἀλλή[*](A v. 67. L f. 422b. Cf. schol. min. v. 74) [*](7—9 καὶ τὰ λοιπὰ Ἄρεα om. L. 9 τὸν om. L 9. 10 τῇ Λητώ v. om. codd. 10 προϲοικιοῦϲι L. 11 ὑπολογιών L ῥιγίνου BL. (B prius ϊ in ras.) 13 ϲυγκεχωρεῖϲθαι L. 16 καὶ ἕτερα conieci; καὶ ἔτι codd. 17 ἐνυφαϲμένοιϲ τοιϲ γιγαντομχ (μχ spr. το scrpt.) L 18 τοῦ τότε conieci τοῦτο B, τὴν τότε L. 19 καὶ ante βαϲιλ. ins. L 20 ἄξονταϲ L. ποιεῖν conieci ποιεῖ codd.) [*](ἀπὸ τοῦ εἰϲ ἂν μὴ L 21 δοκῆ, ῆ in ras, B⟩ ὑποπλάττει B, ὑποπλάττειν (om. δὲ) L 24 ἀϲυμφόρωϲ coni. Vill. verbo κατηγορεῖται scholium in utroque codice finitur sequuntur in B, novo tamen signo, quo scholia ad tex- tum referri solent, non praemisso, ea quae p. 242, 17 sqq. edidimus.) [*](Heracl. alleg. c. 58 init. Neque enim ad Neo Platonica (Procl. ad Plat. Remp. p. 374) confugiamus necesse est.) [*](3 sqq. Cf. B⟩ Φ 366: . . . . Ἥφαιστο δέ ἐστιν ἡ πυρώδης ὅλη οὐσία, Σκάμανδρος δὲ μέρος τῆς οὐσίας τοῦ ὕδατος.) [*](11 De Theagen Rhegino v. Prolegg. cap. III, 2. 3 init.) [*](13—17 Cf. Porph. Σ 489, p. 226, 9 sqq.) [*](25—p. 242. 10 In scholiis (velut ap. Dind. IV, p. 229, 1—6; 8—17) ut apud Eust. ad h. l, de dis deabusque res admodum inter se variantes afferuntur, pleraeque quidem eae, ut de origine earum non constet, sed ingenii exercendi acuminisque ostentandi causa inventae esse videantur quam bo rem paene nihil)

διὰ τί δὲ οὗτοι οἱ θεοὶ προῄρηνται βοηθεῖν τοῖϲ Ἔλληϲιν, Ἥρα Ἀθηνᾶ Ποϲειδῶν Ἥφαιϲτοϲ Ἑρμῆϲ, τοῖϲ δὲ Τρωϲὶν Ἄρηϲ Ἀπόλλων Ἄρτεμιϲ Λητὼ Ϲκάμανδροϲ Ἀφροδίτη; ῥητέον οὖν· Ἥρα μὲν Ἕλληϲι βοηθεῖ, ὅτι γαμήλιόϲ ἐϲτιν ἡ θεόϲ, μιϲεῖ δὲ μοιχὸν ὄντα τὸν Ἀλέξανδρον Λητὼ Ϲκάμανδροϲ Ἀφροδίτη; ῥητέον οὖν· Ἥρα μὲν Ἕλληϲι δρον, ἢ ὅτι ἐντὸϲ τῷ Ἄργει ἐτιμᾶτο λαμπρῶϲ, ὅθεν φηϲὶν ὁ ποιητήϲ· Ἥρη τ’ Ἀργείη (Δ 8), ἢ ὅτι ὡϲ τὸ Ἄργοϲ οὕτωϲ ἦν οἰκεία αὐτῇ καὶ ἡ Ϲπάρτη καὶ ἡ Μυκήνη, ὥϲ φηϲιν ἐντὸϲ τῇ Δ (51). Ἀθην δὲ διὰ τὸ ἀποδοκιμαϲθῆναι ὑπὸ Ἀλεξάνδρου, ἢ διὰ τὸ ἀλλοτρίουϲ εἶναι τῆϲ [*](1—10 v. infr. ad h. l. 2 ἐκεῖνοϲ L δὲ om. A 3. 4 ἢ διότι ἐντὸϲ ὄψει. τὸν θεὸν ὕβριϲεν μαιν. φρέν. ἤλεγε L 5 αὕτη L 6 τὴν om. L 8 ῥύϲιϲ L 12 ἐϲτιν om. L 16 pergit L.: λύϲιϲ. Ἥρα μὲν οὕν κτλ. (v. ad lin. 17—19) 17—19 διὰ τί — Ἀφροδίτη om. L, qui en quae sequuntur inde ab Ἥρα μὲν οὗν Ἐλλ. βοηθεῖν (sic) iis quae etiam in hac editione praecedunt (p. 241, 25—242, 16) subiungit A (quem schol. min. sequitur) subiungit scholium verbis ἡ τῶν θεῶν μάχη — μέρει τοῦ ὕδατοϲ (Dind. II, p. 195, 9—14), quae (ad p. 240, 17) inter scholia excerpta retulimus 17 προείρηνται B⟩ 18 Ἄρηϲ om. B⟩ 19 ῥητέον οὗν om. A 20 ὁ θεόϲ L 22 τὸ Ἥρη τ’ A, καὶ τὸ Ἥρη τ’ L. Ἀλργεία ἢ καὶ ὅτι A οἰκεία ἦν αὐτὴ AL 23 ἤτοι ante διὰ ins. AL) [*](inde attuli. Eodem modo de verbis (lin. 1—10) quae in hoc scholio uncinis inclusi iudicandum esse videtur. Mirum enim quantum et a superioris scholii et ab eius quod sequitur simplicitate distant; neque inventis carent quae recte futtilia dixeris. Ceterum rationes ab allegorica fabularum explicatione diversas (cf. p. 241, 13—22) neque Porphyrium hac in quaestione neglexisse vel schol. quod sequitur docet.) [*](17 sqq. Eadem in cod. Lips. f. 291 ad v. 67 (s. temm) leguntur: ζητεῖται παρὰ πᾶσι διὰ τί τοῖς μὲν Ἕλλησιν Ἥρα τε καὶ Ἀθηνᾶ καὶ Ἥφαιστος καὶ. Ποσειδῶν καὶ Ἑρμῆς τοῖ δὲ Τρωσὶν ὁ Ἀπόλλων βοηθεῖ καὶ Ἄρης καὶ ὁ Ξάνθος σὺν Ἀφροδίτῃ καὶ Ἀρτέμιδ καὶ Λητοῖ ῥητέο οὖν ὅτι Ἥρα μέν, ἐπεὶ γαμήλιος θεός ἐστιν κτλ. (v. Bachm. p. 677, quae in plerisque congrunt). Cf. schol. min. v. 67.)

180 sqq. ἀθετοῦνται ϲτίχοι ἑπτὰ ὡϲ καὶ τὴν διάνοιαν ἀπρεπεῖϲ[*](B f. 272b ad τί ϲυ ν. 178. L f. 426a. Viet. f. 377a.) καὶ τὴν ϲύνθεϲιν εὐτελεῖϲ. πῶϲ γὰρ ὁ τοϲοῦτον ϲπεύδων κατὰ τῶν ἐχθρῶν ἤμβλυνται τοϲοῦτον; ἢ τάχα ἔντεχνοι οἱ λόγοι· μέγιϲτον γὰρ εἰϲ κατάπληξιν τῶν ὁμοφύλων φεύγων ὁ πρῶτοϲ ὀφθείϲ, καὶ ϲτρατηγικὸν τὸ ἀκινδύνωϲ φοβεῖν τούϲ πολεμίουϲ. καὶ καθ’ Ἕκτοροϲ ἔχει τὴν πᾶϲαν ὁρμήν· φηϲὶ γάρ· Ἕκτοροϲ ἄντα μάλιϲτα (v. 76)· εἰκότωϲ κότωϲ οὖν πρῶτα μὲν ὁρμῇ λέοντοϲ (v. 164) αὐτὸν ἐκδειματοῖ, ὡϲ δὲ μένει, λόγοιϲ, ϲπεύδων ἐπὶ Ἕκτορα.

234. Δ 2.

259 sqq. ἐντὸϲ τῇ Αἰνείου πρὸϲ Ἀχιλλέα μάχῃ ζήτηϲιν παρέϲχε τὰ[*](*B f. 274a ad ἤλαϲεν. L f. 428b, Π. (Cf. Cramer. A. P. III, p. 26, 30).) ἔπη ταῦτα· [*](1 ἐπειδὴ A 2 ὀργ. δὲ Λαομ. A 3 πυργοποιίαϲ L Λητοῖ — λήθῃ recte om. A 4 λόγιοϲ ἢ ὅτι om. B⟩ ἢ ὅτι ἐπειδὴ κήρυκαϲ L 5 τῆϲ δια φορᾶϲ A 6. 7 τῶν δὲ κηρύκων προϲτάτηϲ Ἐρμῆϲ AL 7 Ἄρη A 8 αὐτοῦ τὴν γυναῖκα AL προέϲτη BL 9 φιλοπόλεμοι A 10 δὲ Ἀπ. — Τρῶεϲ om. BL 15 αὐτὴν ἀνθίϲτανται A καὶ om. L. 17 ἀτελεῖϲ L 18 ἤμβλυται L. Vict. ἐντεχνεῖϲ Vict. 19 ὀφθήϲεται L 22 πρῶτα μὲν om. Vict. ἐκδηματοῖ L) [*](1 sqq. Cf. Vict. (f. 373b) ad v. 34 Ποσειδῶν] νησιῶται γὰρ οἱ πλείου Ἑλλήνων καὶ εἰς Ἑλλήνων τε καὶ Αἰγὰς δῶῤ ἀνάγουσι (Θ 203), ἢ διὰ Λαομέδοντα.) [*](16 sqq. Cf. Ariston. v. 180: ἀθετοῦντα στίχοι ζ΄, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατασκευῇ καὶ τοῖς νοήμασι καὶ οἱ λόγοι οὐ πρέποντες τῷ το Ἀχιλλέως προσώπῳ. — Ad Pium scholium retulit Hiller, Phil. XXVIII, p. 110, qua de re cf. Pro- legomena cap. III, 4.) [*](25 sqq. Antiquissimam esse quaestionem de v. ἔσχετο et de clipei laminis, ex Aristot. poet. 25 (p. 1461 α 33) concluditur. Cf. Gell. XlV, 6 et Ariston. v. 269 (f. 265a c.l. ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε): ἀθετοῦνται στίχοι δ΄, ὅτι διεσκευασμένοι εἰσὶν ὑπὸ τινος τῶν βουλομένων πρόβλημα ποιεῖν· μάχεται δὲ σαφῶς τοῖς γνηἦ)

ἀπολυόμενοι οὖν τὴν ἀπορίαν οἱ πλεῖϲτοι τὸ ἔλαϲϲεν (v. 269) οὔ φαϲιν εἰλῆφθαι ἄνωθεν διέκοψεν, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ διέθλαϲεν· θλαϲθῆναι μὲν γὰρ καὶ κοιλανθῆναι δύο πτύχαϲ, τὴν χρυϲῆν καὶ μίαν τῶν χαλκῶν ὑπὸ τὴν χρυϲῆν, μὴ διακοπῆναι δέ, ἀλλὰ ϲχεθέντοϲ ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ τοῦ δόρατοϲ καὶ κοιλάναντοϲ μὲν αὐτὴν καὶ τὴν ὑπ’ αὐτήν, οὐ διακόψαντοϲ δέ. οἱ δὲ καὶ αὐτόθεν ἀξιοῦϲι μὴ ἔλαϲϲε γράφειν ἀλλὰ [*](1 ϲάκε', ε in ras., B; ϲάκει L 6 ϲτερρότητοϲ L χαλκὰϲ B⟩ 7 τὰϲ Vill.; om. B, τελευταίαϲ καϲϲιτερίνηϲ L 8 ϲυνεϲχέθη L 9 οὖν om. L ἔλαϲεν B⟩ 10 ἀντὶ τοῦ pro ἄνωθεν (in cod. B⟩ ἄνω, θ spr. ω scrpt.) coni. Cobet ap. Dind. 13 κοίλαντοϲ L) [*](σίοις· ἄτρωτα γὰρ τὰ Ἡφαιστότευκτα συνίσταται (cf. Ariston. v. 266) . . . . Ne. que alterum illam difficultatem, quo modo clipeus Volcani arte factus laedi posset, a Porphyrio neglectam fuisse ea quae infra affert docent: οὐκ ἔφη φἐ ἄτρωτα εἶναι ὅπλα, ἀλλ᾿ οὐ ῥᾳδίως ὑπὸ θνητῶν διακοπτόμενα.) [*](4 sqq. Auream laminam primam fuisse Aristarchus (Ariston. v. 269, coll. Lehrs., Ar. p. 208) eumque secutus Autochthon (B f, 274b ad χακεία v. 271 ═ Dind. lV, p. 243, 5: cf. Eust. Υ, p. 1207, 41) statuerunt) [*](9 sqq. † **B f. 274b ad δύω μὲν v. 269 (id. A f. 265a, L f. 429b): ἀτρώτω ὑπαρχόντων παρ Ὁμήρῳ τῶν Ἀχιλλέως ὅπλων, ⟨καὶ A⟩ ἔξωθεν κατ’ ἐνίους τεταγμένης διὰ τὸν πλείονα κόσμον τῆς χρυσῆς ⟨post h. v. ras. 5 litter. B⟩ πτυχός, οὕτως ἀποδοτέον τὸν λόγον· ἀλλὰ μέχρι μὲν δύο πτυχῶν προῆλθεη ἡ 〈ἐκ ins. L⟩ τῆς πληγῆς ⟨πτυχὸς BL⟩ ἐνέργεια, εἴξεως 〈ἵξεως codd.⟩ καὶ. οἷονεὶ συνιζήσεως ⟨συνηζήσεως corr. e συζησήσως L⟩ γενομένης, ἐντὸϲ δὲ τῇ τρίτῃ ἐπεσχέθη ⟨ἐπειδὴ τ. τρ. συνεσχέ BL⟩.) [*](† Schol. eorundem codd., iis quae modo edidimus sine intervallo sub- iunctum ⟨in B⟩ quidem praemisso ἀπορία⟩: πῶς, φησὶν, ἄτρωτον ὑποστησάμενος τὴν ἀσπίδα νῦν τοῦτο λέγει; ῥητέον οὖν ὅτι ὁ χρυσὸς χρθσὸς μαλθακώτερος ὢν ἀργύρου καὶ σιδήρου ⟨ὅτι ὁ χρ. ὢν μαλθ. χαλκοῦ ἢ σιδήρου AL⟩ ἐνέδωκε τῷ δόρατι καὶ ἐκοιλάνθη, καὶ ἐγένετο κοιλότης καὶ ⟨om. A⟩ οὐ τροῶσις. Cf. etiam ad p. 243, 25.) [*](14 sqq. † Eust. p. 1208, 10: ὅτι δὲ τὸ ἀλλὰ δύο μὲν ἔλασε τινὲς γράφουσιν ἀλλὰ δύο μὲν θλάσε, καὶ ὅτι ἀπάτην οὗτοι αἰτιῶνται τῶν ἄλλως γραφόντων, ὡς τῆς ἄνω περιφερείας τοῦ θ καολβωθείσης εἰς φαντασίαν τοῦ ε γράμματος, δηλοῖ καὶ ὁ Πορφύριος. Idem Eustathius (p. 1207, 49) quod hanc coniecturam Autochthoni tribuit suspitionem quandam movet quoniam ipse paullo infra (p. 1207 extr.) Autochthonem Aristarchi sententiam (Ariston. v. 269, Δ 138), perforari aurum bastae cuspide, amplexum affert. Nisi sta- tuatur, Autochthonem plures loci difficillimi interpretationes attulisse, alterum utrum errori deberi dicas. Qua in re, quae huc non pertinet, diiudicanda illud )

291.---πῶϲ δὲ ἡ Ἀφροδίτη οὐ βοηθεῖ τῷ υἱῷ; ὅτι δέδιε τὴν[*](B  f. 275a ad ὀξὺ.) Παλλάδα.

---ἐζήτηται δὲ πῶϲ τὸν Αἰνείαν οὐκ Ἀπόλλων ἐρρύϲατο ἀλλὰ[*](Schol. min. v. 329, c. l. Καύκωνεϲ) Ποϲειδῶν. καί φαϲιν, ὅτι ἡ μεγάλη περὶ θεοὺϲ εὐϲέβεια δυϲωποῦϲα τυγχάνει καὶ τοὺϲ δι’ ἔχθραϲ ὄνταϲ.

322—24. ἀθετοῦϲί τινεϲ τοὺϲ ϲτίχουϲ ὡϲ ἐναντίουϲ τοῖϲ προκειμέ-[*](B f. 275b ad ἀϲπίδοϲ. L f. 430b.) [*](1 εἴ περ μηδ’ L 2 τὴν ἀϲπίδα L 2. 3 διέλαϲε B⟩ 3 ἐντὸϲ τῇ χρυϲῇ δ’ ἐνὶ καὶ οὐκ ἐρρ. διὰ παντόϲ L, ubi, % signo in margine posito, sequitur schol. v. 307 (═ **B, vol. lV, p. 246, 15—21 Dind.), quo finito, signo illo re- petito, pergitur πάνυ δὲ δυνατῶϲ κτλ. 5 ἤλαϲϲε L πρώταϲ — πρῶται trans- posui codd. post ἐπιφανείᾳ habent 8 πρόκειται codd. (in B⟩ post πρό vac. spat.) 9 ἔνδοθεν L 10 μήλινον L χαλκαὶ B⟩ 14 πρόκειται L 15 καὶ post γὰρ ins. L 16 αὖ. . . . (post αὖ ras. 4 litt., in qua τ’ postea addit.) ἀχι. λεὺϲ B⟩ ἀχιλλεὺϲ καὶ ἵει L 17 ἀϲπίδα, ί ex ἳ corr., B⟩ 20 καὶ μέντοι L. 21 ἔνδοθεν L 23 μήλινον L) [*](6 Cf. B⟩ ad χαλκὸς ἔλαμπε Χ 32: ἔδει χρυσὸς ἔλαμπεν ἀπὸ κρείσσονος καὶ λαμπροτέρου. συμφωνεῖ γοῦν τοῦτο τῷ περὶ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς ἀσπίδος εἶναι τὴν χαλκῆν πτυχήν (paullo plura duo schol. Vict. f. 404b, v. Bkk.).) [*](20 sqq. Cf. ad p. 245, 11.) [*](27 Cf. Eust. p. 1209, 19.) [*](20 sqq. Cf. Ariston. v. 322. — Scholium ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 110, retulit (cf. Prolegg. III, 4).)

329. μάχεται τῷ μὴ κατειλέχθαι Καύκωναϲ ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ τὸ

ibid. v. 291.

1. 2. Ξ 434, p. 200. 3; 199, 11.

76. πρώτῳ παϲάμν. ἀποροῦϲι πῶϲ ὁ ἱκετεύων πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἔφη·

126. 27. v. fine operis Vat. ζητ. η΄.

140 sqq. πῶϲ πρὸ πέντε ἡμερῶν τὸν κατάλογον ποιηϲάμενοϲ[*](B f. 282a ad Ἀϲτεροπαίψ.) Ἀϲτεροπαῖον παρέλιπε λέγοντα ῥητῶϲ πρὸ ια΄ ἡμερῶν ἐληλυθέναι οὐ θαυμαϲτὸν οὖν τὸ παραλιπεῖν αὐτὸν ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ· μόνων ω corr. ex o γὰρ ἐμνήϲθη τῶν τὴν κυρίαν ἡγεμονίαν ἐχόντων, ἐν δὲ τοῖϲ κατὰ μέροϲ καὶ τοὺϲ μετ’ ἐκείνουϲ τεταγμένουϲ παρέλαβεν, ὡϲ ἐπὶ Ἀθηναίων· ἐντὸϲ μὲν γὰρ τῷ καταλόγῳ (Β 552) Μενεϲθέα φηϲὶν εἶναι τὸν ἡγεμόνα, ἐντὸϲ δὲ τῇ ἐπὶ ναυϲὶ μάχῃ (Ν 691) Φείδαϲ τε Ϲτιχίοϲ τε Βίαϲ τ’ ἐύϲ βιαϲτεύϲ τ’ cod.. οὕτωϲ οὖν ἔϲται καὶ ἐπὶ Ἀϲτεροπαίου· ὁ μὲν γὰρ Πυραίχμηϲ τὴν πρώτην τῶν Παιόνων ἡγεμονίαν εἶχε, τὴν δὲ δευτέραν Ἀϲτεροπαῖοϲ, νυνὶ δὲ τὴν πᾶϲαν αὐτῷ ἡγεμονίαν ἀνατίθηϲι διὰ τὸ τὸν Πυραίχμην ὑπὸ Πατρόκλου ἀνῃρῆϲθαι (Π 287).

(155). καὶ πῶϲ ἐντὸϲ τῷ καταλόγῳ (Β 848) ἀγκυλοτόξουϲ αὐτούϲ[*](B f. 282b ad δολιχεγχέαϲ.) φηϲιν ἴϲωϲ οὖν διττὸν ἦν τὸ γένοϲ, τὸ μὲν τοξεῦον τὸ δὲ ἀκοντίζον. δολιχεγχέαϲ. ἢ καὶ ἐπαμφοτερίζουϲιν, ὡϲ καὶ Τεῦκροϲ (Ο 478 sqq.)---

156. v. ad v. 140 sqq., p. 249, 3 sqq.

158. schol. *B (IV, p. 261, 10 Dind.) e quaestione ad λ 239 pertinente (schol. HQT) excerptum est.