Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

515. ad v. 509 sqq., p. 229, 2 et p. 230, 21.

572. ad N 443.

591. 92. πολυθρύλητον ἐνθάδε τὸ ζήτημα, πῶϲ ὁ θεὸϲ τὸν ἄνθρωπον[*](B f. 259 ad τῷ L f. 410a. Vict. f. 358b.) μιμεῖται. καὶ οἱ μὲν ψιλοῦϲι τὸ οἶον, ϲυνάπτοντεϲ αὐτὸ ἴκελον, μιμητὴν τῶν ἔργων Ἡφαίϲτου ποιοῦντεϲ τὸν Δαίδαλον, ἵν ’ . ᾖ· τούτῳ μόνον ὁ Δαίδαλοϲ ἐποίηϲεν ὅμοιον χορόν, ὁ δὲ Ἥφαιϲτοϲ δηλονότι πολλὰ τοιαῦτα εἰργάϲατο. ἢ τάχα ἔξεϲτιν ἐκεῖνο φάϲκειν, ὅτι ἐπεὶ πρώην διακεχωριϲμένωϲ ἐχόρευον ἄνδρεϲ τε καὶ γυναῖκεϲ, οἱ μετὰ Θηϲέωϲ ϲωθέντεϲ ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ἠίθεοι παρθένοιϲ ἀναμὶξ ἐχόρευϲαν, περ ὁ θεὸϲ ἐμιμήϲατο, οὐ τὴν τέχνην Δαιδάλου. ἴϲωϲ δὲ καὶ διδάϲκει ὁ ποιητήϲ μιμεῖϲθαι τὰ χηρϲτά, εἰ καὶ ἐξ εὐτελῶν εἶεν.

609. διὰ τί μὴ πλείονα περὶ τοῦ θώρακοϲ φράζει, φαμὲν ὅτι ἔφθη[*](B f.259b ad θώρηκα.) [*](1 τ.ν V ὅπέρ ἐϲτι B⟩ V 2 ῥ . . .ϲι V1, ῥέου in marg. V V2 4 ἐντὸϲ . .ϲω V1, , μέϲω V2 in marg. ὃ ex ἡ corr V2 6 ἐπ . .ἀγη . τῶ V1, ἐπαγάγηϲ τῶ V2 in marg. 7 όνω V1, μόνῳ V2 in marg. ἢ B, ἣ V 8 ὑπερβατῶϲ V 13 — 16 καὶ οἱ μὲν — εἰργάϲατο uni Vict. debentur, qui reliqua ita. constituit: ἄμεινον δὲ ἐκεῖνο φάϲκειν, ἐπεὶ πρώην χορευόντων ἀνδρῶν καὶ. γυναικῶν πρῶτοι οἱ μετὰ Θηϲέωϲ κτλ. 18 ϲυνθέντεϲ L 20 ἦεν L) [*](1 sqq. De locis figura Alcmanica explicandis cum A ristarcho consentit, v. Ariston. Υ 138.) [*](6 sqq. † A Σ 515 (v. ad p. 230. 21). 13—16 E Nicanore hausta esse videntur, qui schol. A v. 591 rationes eorum, qui τῷi ἴκελον οἷον scribi iusserunt, refutat Eo minus huc referre dubitavi, quod etiam ea quae sequuntur alteri explicationi a scholio Nicanoreo allatae respondent.) [*](16 sqq. †Eust. Σ, p. 1166, 16 sqq. — Cf. Nicanor l. c. extr.: . . . . καὶ τάχα ὄμοιόν τι εἶχεν ἡ κατασκευή, ὅτ ἐξ ᾐθέων καὶ παρθένων, ἢ ὅτι ὀθόνας εἶχον καὶ στεράνας. Paullo aliter ** B f. 259ᵇ ad Ἀριάδνῃ v. 592 (id. A v. 590 et schol. min. c. l. ἐ δὲ χορὸν ποίκιλλε): . . . . ἐξελθὼν δὲ μετὰ τὸ νικῆσαι ὁ Θησεὺς μετὰ τῶν ἠιθέων καὶ παρθένων χορὸ τοιοῦτο ἔπλεκεν ἐντὸϲ κύκλῳ τοῖς θεοῖς, ὁποία καὶ ἡ τοῦ λ;βυρίνθου εἴσοδός τε καὶ εξοδος ἐγεγόνει, ἧς δὴ χορείας τὴν ἐμπειρίαν ὁ Δαίδαλος ἀυτοῖς ὑποδείξας ἐποίησεν . . . . , quae in scholio leguntur quodk ad Porphyrium referri nequit.) [*](21 sqq. Eust. Σ, p. 1167, 43 sqq, et schol. Vict. f. 359a (incipit: ἔφθη ἐκφράσαι τὸν Ἀγ. θώρακα κτλ.) collatis, dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus sit addita.)

232

ἐκφράϲαι τὸν Ἀγαμέμνονοϲ θώρακα (Λ 19 sqq .), ὃϲ καὶ αὐτὸϲ ἡφαιϲτότευκτοϲ ἦν, καὶ νῦν οὐ φράζει, ὡϲ καὶ τὴν Πατρόκλου πυρὰν δεινολογήϲαϲ (Ψ 164 sqq.) τὴν Ἕκτοροϲ παρέδραμεν.

[*](A v. 83 c.l. Πηλείδη μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι. L f. 412b.)

40. Ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν οὐ χρῆται κήρυκι Ἀχιλλεὺϲ πρὸϲ τὸ ϲυγκαλέϲαι τοὺϲ ὄχλουϲ. ῥητέον οὖν τι ἔθοϲ ἐϲτὶν ἀρχαῖον αὐτό οὕτωϲ γοῦν καὶ ἐντὸϲ τῆ Α ῥαψῳδίᾳ (54 ) αὐτὸϲ Ἀχιλλεὺϲ ϲυγκαλεῖ. ἄλλωϲ τε διὰ τὴν χαρὰν μετὰ ϲπουδῆϲ ϲυνδεδραμήκαϲιν οὐδὲ τοὺϲ κήρυκαϲ ἀναμείναντεϲ.

[*](*B f. 261 ad ἀϲκελέωϲ. L f. 412b Cf. EQ α 68, II.)

68. ἀντὶ τοῦ ἄγαν ϲκληρῶϲ· ϲκέλλειν γάρ ἐϲτι τὸ ϲκληροποιεῖν, καὶ ὁ ϲκελετὸϲ κατεϲκληκὼϲ διὰ τὴν ἀϲαρκίαν, καὶ Ἀϲκληπιὸϲ διὰ ϲτέρηϲιν μετὰ ἠπιότητοϲ, ὁ διὰ ἰατρικῆϲ μὴ ἐῶν ϲκέλλεϲθαι. οἱ δὲ ἀπέδωκαν ἀϲκελέωϲ ἀδιαλείπτωϲ κατὰ μέμψιν· τὸ γὰρ ἀϲκελέϲ ἄβατον ἀπόρευτον.

[*](Vat. ζητ. κδ΄ *B f. 261 b ad φεύγων. L f. 412a, II.)

71 sqq. ἀλλά τιν’ οἴω ἀϲπαϲίωϲ αὐτῶν γόνυ κάμψειν, ὅϲ κε φύγῃϲι φεύ γων ἐκ πολέμοιο. οἱ φεύγοντεϲ τεταμένον ἔχουϲι τὸ γόνυ, οἱ δὲ καθήμενοι κεκαμμένον. ἀϲπαϲίωϲ οὖν, φηϲὶ, καθεδεῖται τῶν φυγόντων τιϲ ἐκ τοῦ πολέμου, ὃϲ καὶ ἀναπαύϲει ἑαυτὸν καὶ τὰ ϲκέλη, ἐκ τοῦ ϲυντόνου τῆϲ φυγῆϲ δρόμου καθίϲαϲ.

[*](*B f. 261b ad ἑϲταότοϲ. Vat. ζητ. κε΄.)

79 sqq. ἑϲταότοϲ μὲν καλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν

ὑββ άλλειν· χαλεπὸν γὰρ ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα

[*](4 ἐζήτητο δὲ δι’ ἣν αἰτ. (cf. infra ad h. v.) A 5 αὐτῷ A 9 τὸ ἀϲκελέωϲ τὸ ἄγαν ϲκληρόν· ϲκελλιᾶν γάρ κτλ. L. 10 κατὰ ϲτέρ. L 11 μετὰ om. B L; ins.e schol. Od. καὶ διὰ τῆϲ ἰατρ. L. 14 15 ἀλλά τιν’ πολέμοιο om. P L ita inc.: εἰϲ τὸ ἀλλά τιν’ ὀίω ἀϲπαϲίωϲ αὐτῶν γόνυ κάμψειν ὅπωϲ κε ⟨ὅϲ κε text.⟩ φύγηϲι δηίου ἐκ πολέμοιο ὑπ’ ἔγχεοϲ ἡμετέροιο 15 τεταμμένον B⟩ 16 καθεδεῖταί τιϲ τῶν φευγόντων B L 17 αὑτὸν B ; ὃϲ καὶ ἀναϲώϲει αὐτὸν, rel. om., L. 19 οὐδ’ V) [*](20 ὑβάλλειν B, ὑββαλεῖν V) [*](4 sqq. Omissis quae in cod. A antecedunt (de ἐνδείξομαι) ad v. 83 pertinentia recte ad h. l. Bekker retulit. Etiam in L scholiis ad v. 79 relatis subinctum est, sed in schol. min. recte c. l. ὁ βῆ (v. 40) legitur.) [*](9 — 13 Dubitanter huc retuli; vix enim recte se habere videtur Πορφύριος illud, quod schol. E Q apud Dindorium claudit. Contenderis, inde ortum esse, quod in codice Iliadis, unde propter ἀσκελέως, quod sub finem eius legitur, scholium transcriptum esse videtur, eodem modo quo in cod B⟩ factum est a scholio Porphyriano ad v. 72 relato, quod nos quoque ei subinximus, exciperetur, ita ut nomen Porphyrii priori perperam adhaereret. Scholium, utcunque de eius origine statuendum est, non solum ab Eust. α, p. 1392, 25 sqq., sed etam, additis rebus quibusdam futtilissimis, ab Et. M., 154, 38, exscriptum est. ln Vict. (f. 361b) brevissimum legituir scholium: ἀσκελέως] ἄγαν σκληρῶς. ) [*](14 sqq. Cf. Eust. Τ, p. 1171, 45: καὶ σημείωσαι ὅτι Ὅμηρος μὲν τὸ γόνυ κάμφειν ἐπὶ τοῦ καθεσθῆναι λέγει πρὸς διαφορὰν τοῦ ἵστασθαι, οἱ δὲ μεθ’ Ὅμηρον ἐπὶ ἱκεσίας καὶ προσκυνήσεως τίθενται κτλ.) [*](18 † Vict. f. 361b: γόνυ κάμφειν] δ τὴν σύντονον φυγήν.)

233

ἀνδρῶν δ’ ἐντὸϲ πολλ ῷ ὁμάδῳ πῶϲ κέν τιϲ ἀκούϲαι

ἢ εἴπ οι; βλάθεται δὲ λιγύϲ περ ἐὼν ἀγορητήϲ.

---,,Ἀρίϲταρχοϲ οὖν ῷήθη παραίτηϲιν εἶναι τὸν λόγον, ὡϲ διὰ τὸ τετρῶϲθαι το Ἀγαμέμνονοϲ ϲυγχωρεῖν ἀξιοῦντοϲ, εἰ καθήμενοϲ λέγει. καί φηϲι· διὰ τοῦτο ἐνέθηκε τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ οὐδ’ ἐντὸϲ μέϲϲοιϲιν ἀναϲτάϲ (v. 77 ). ἄτοποϲ δὲ ἡ παραίτηϲιϲ· οὐ γὰρ τὸν πόδα ἀλλὰ τὴν χεῖρα τέτρωται, καὶ τὴν χεῖρα δὲ οὕτωϲ ἔρρωτο, ὥϲτε ὀλίγον ὕϲτερον αὐτὸϲ τὸν κάπρον ἀποϲφάττει. ἐὰν προϲκείμενοϲ δὲ ὁ ϲτίχοϲ ἦ τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ, ἀκουϲόμεθα ἐκ τοῦ τῶν ἀριϲτέων ϲυνεδρίου, ὥϲτ’ ἐντὸϲ ἐκείνοιϲ ὄντα λέγειν αὐτὸν καὶ οὐκ ἐντὸϲ μέϲῳ τῷ πλήθει. Ἀπολλώνιοϲ μὲν οὖν ὁ διδάϲκαλοϲ ἡμῶν, καὶ αὐτὸϲ ϲυγκαταθέμενοϲ [*](1 πολλ. .μάδῳ V ἀκούϲει V 2 εἴπῃ V ἀγορητ.ϲ V 3 lacuna in codd. non comparet, v. infra ad h. v. οὖν om. V ἔχειν τὸν λ V 4 ἀγαμέμ. ονοϲ V ϲυγχωρεῖν, post ρ ras. un. litt., B⟩ 5 λέγοι V φαϲι coni. Kamm., p. 102 αὐ . . θεν V τό in marg. V 5. 6 ἐξ ἐντὸϲ μέϲοιϲιν (sic ἀνα humiditate deleta rescrps. V 2 7. 8 post ἀλλὰ aliquot verba, quae dicas fuisse τὴν χεῖρα τέτρωται καὶ , in cod. V tinctura adhibita deleta ; in sequent. τὴν χεῖρα, quae humiditate deleta fuerunt,, rescrps. V2; sequntur verba δὲ οὕτωϲ τέτρωται ὥϲτε μικρὸν ὕϲτερον αὐτὸϲ ἀποϲφάττει τὸν . προν ⟨κά supra. scrps. V 8 ἐα . . ροϲκείμενοϲ V, κἂν supra scrps. V2 8, 9 κἂν προϲκείμενον δὲ τῷ ϲτίχῳ ἦν B⟩ 10. 11 ἐντὸϲ μέϲω τῷ πλήθει V) [*](3 sqq. Aristarchi sententia iisdem fere verbis et affertur et refutatur a. schol. A (ll, p. 184, 14 —21) D.), cui in fine additum o οὕτως ὁ Κοτυαεύς. Quem non ipsum h. l. a Porphyrio induci, sed Dionysii Sidonii verbis usum, inde sequitur quod illa ἐκ τοῦ τῶν ἀριστέων συνεδρίου ἐυ μέσῳ τῷ πλήθει (lin. 9 —11) ab Apollonio v. ὐββάλλειν ad Dionysium illum referuntur: . . . οἱ δὲ περὶ τὸω Σιδύνιον ἑστῶτα μὲν λέγουσι τὸν Ἀγαμέμνονα παρὰ τῇ καθέδρᾳ οὐδ’ ἐντὸϲ μέσοις ἑστῶτα. Accedit quod ipsum Cotyaensem Porph., p. 234, 10, ita affert, ut quae ibi leguntur demum illius esse existimare videatur. Qua in re Porphyrium errare — eadem enim illa de ὑποβάλειν per verbum ὑποκρόειν explicando eidem Sidonio Ap Pollon. l. c. Tribuit — ad eam rem de qua hic agitur haud magni momenti est. Cf. quae pluribus olim de A Apollonic h. l. commemorato, Dionysii Sidonii praeceptore, in Fleckeis. Annal. 1866, p. 232 sq q disputaVi, a quibus nunc ita dissentio, ut propter verba illa Ἀρίσταρχος οὖν κτλ. lacunam, cuius loco Sidonii nomen a Cotyaensi commemoratum interciderit, initio scholii quum post καί φης (lin. 5) statuere malim. Ceterum de Aristarchi ratione, quam Eust. T, p. 1172, 22, prave intellexit, consentit Ariston. v. 77.) [*](9 Cf B⟩ f. 261b ad αὐτόθεν v. 77 (id. fere Vict. f. 361b): . . . . οὐ προελθὼν εἰς μέσην τὴν ἐκκλησίαν, ἵν᾿ ᾖ· ἀναστὰς ἐδημηγόρει, οὐκ μέσοις, ἀλλ’ ἐκ τὴ ἕδρας τῶν βασλέων ⟨quae in B⟩ sequitur Epaphroditi interpretatio in Vict. praecedit alii lemmati adscripta⟩. Simil. Eust. p. 1172, 2.) [*](11 De Apollonic v. Fleckeis. Ann. i. c. ubi quod scripsi, Eustath., p. 1171 extr., Apollonii sententiam male reddere, errori dubetur; neque enim. huius sed Aristarchi sententiam eum afferre schol. A v. 80 docet (in Apollon. lex. v. ὑββάλλειν Archiae nomen ex Aristarcho corruptum esse videtur, quamquam in Crameri A. P. lV, p. 179, 30, ubi variae v. Ἀγρειφόντης interpretationes afferuntur, uterque nominatur).)

234

ὅτι ἕϲτηκεν ὁ Ἀγαμέμνων, παραιτεῖται, φηϲὶ, τὸν ὑποβολέα ὡϲ ἄν ἐκ τοῦ αὐτοϲχεδίου λέγειν μέλλων· ἐμοῦ γάρ φηϲιν ἀκούϲατε καὶ μηδείϲ μοι ὑποβαλλέτω ἵν᾿ εἴπω· χαλεπὸν γὰρ τὸ ὑποβαλλόντων ἀκούειν τῷ ἐπιϲτήμονι τοῦ λέγειν· καὶ πῶϲ γὰρ ἄν τιϲ ἐντὸϲ πολλῷ ὁμάδῳ ἀκούϲαι τοῦ ὑποβάλλοντοϲ ἢ ὁ ἀκούϲαϲ εἴποι; ὥϲτε καὶ λιγὺν ὄντα δημηγόρον καὶ δύναμιν ἔχοντα τοῦ αὐτοϲχεδιάζειν βλάπτεϲθαι ἐμποδιζόμενον τῷ ἐξ ὑποβολῆϲ λέγειν ἐντὸϲ πολλῷ θορύβῳ. εἶχε δ᾿ ἄν τινα λόγον ἡ ἐξήγηϲιϲ, εἰ ἐγίνωϲκεν Ὅμηροϲ τὸ τοιοῦτον εἶδοϲ τῆϲ δημηγορίαϲ, λέγω δὲ τὸ ἐξ ἀναγνώϲεωϲ καὶ γραφῆϲ ὑποβαλλόμενον. Ἀλέξανδρϲ δὲ ὁ Κοτυαεύϲ φηϲι λέγων· „καλῶϲ ἔχει τὸ ἑϲτῶτοϲ τοῦ δημηγοροῦντοϲ ἀκούειν καὶ μὴ ὑποκρούειν αὐτὸν καὶ ἐμποδίζειν (τοῦτο γὰρ ϲημαίνει τὸ ὑββάλλειν)· χαλεπὸν γὰρ καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐντὸϲ ταραχῇ εἰπεῖν. τὸ γὰρ χαλε πὸν ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα κατὰ Ἀττικὴν ϲυνήθειαν πλεονάζει τὸ ἐόντα· ἐκείνοιϲ γὰρ ἦν ϲύνηθεϲ λέγειν μὴ προδοὺϲ ἡμᾶϲ γένη (Soph. Ai. 588) ἀντὶ τοῦ μὴ προδῷϲ, καὶ παίζειϲ ἔχων ἀντὶ τοῦ διαπαίζειϲ, καὶ ἐνταῦθα χαλεπὸν γὰρ ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα ἀντὶ τοῦ τὸν ἐπιϲτάμενον θορυβεῖϲθαι χαλεπόν, ὡϲ καὶ τοῦ ἐπιϲτήμονοϲ ῥήτοροϲ ἐντὸϲ θορύβῳ χαλεπῶϲ δημηγοροῦντοϲ.“ ἐμοὶ δὲ δοκεῖ δύναϲθαί τινα οὕτωϲ ἀποδιδόναι τὴν διάνοιαν· ἐκκληϲίαϲ ἀθροιϲθείϲηϲ ὁ Ἀγαμέμνων παύει προοιμιαζόμενοϲ τὸν [*](1 παραιτεῖϲθαι codd.; corr. Bkk. 3 ὑποβαλέτω, alter. λ supra scrpt., [χαλε]πὸν V, χαλε in marg. V2 5 ἀκούϲειε V εἴπῃ V 6 αὐτοϲχ . . . άζειν V, εδιά sopora scrpt. V2 8 τ[ιν]α V, τινα in marg. V2 10 φηϲὶ καλῶϲ ἔχειν V 12 ϲυμβαίνει pro ϲημαίνει V ὑβάλλειν B, ὑββαλεῖν V τῶ ⟨e τὸ corr. V1 πάνυ δεινὸν V 13 — 19 τὸ γὰρ — δημηγοροῦντοϲ om. V, quem secutus Kamm., p. 103, uncinis inclusit 16 διαπαίζων ἔχειϲ pro παίζειϲ ἔχων coni. Kamm. 16. 17 χαλεπόν περ B ; corr. Bkk. 19 δύναϲθαι καὶ οὕτωϲ V) [*](10 sqq. †L f. 412b (initium v. ad lin. 20 sqq.) : . . . . ὁ δὲ Κοτυαεὺς ⟨κοττυαεὺς cod.⟩ Ἀλέξ ανδρος λέγει· καλῶς ἔχει τὸ ἑστῶτα δημηγοροῦντα ἀκούειν, χαλεπὸν δὲ καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐντὸϲ ταραχῇ εἰπεῖν (sequitur s. nov. lemm.: εἰδὼς ὁ Ἀγ. ὅτι μέλλει θορυβεῖσθαι κτλ. **B v. 79, p. 208, 17 Dind.). E Leid. Paris. 2679 (An. Par. Ill, p. 25, 3) petitum est. Eadem, quae ad eundem Cotyaensem schol. A. v. 79 refert, Sindonio Apollon. v. ὑββάλλειν tribuit, cf. supra ad p. 233, 3 sqq.) [*](20 sqq. † L f. 412b Τ 7979 sqq. : ἑσταῶτος μὲναλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν ὑβάλλειν — ἀγορητής ⟨ut in textu edidimus⟩. ἐκκλησίας ἀθροισθείσης ὁ Ἀγαμέμνω καύει προοιμιαζόμενος τὸν θόρυβον· λέγει γὰρ ὡς ἡ ἐκκλη- οὐ πρὸ αὐτὴν ἔχει τὴ ἀπόβλεθιν οὐδὲ δεῖ νῦν ὑββάλειν ἢ ἀποκρούειν καὶ ἐμποδίξειν ζητοῦντας μαθεῖ τίνος ἕνεκεν συνεληλύθεσαν ⟨ —θησαν cod.⟩· καλεπὸν γὰρ θορυβεῖν τὸν ἐπιστάμενον τὰ ὄντα. τίνα δέ ἐστι τὰ ὄντα πάντες. που ἐγίνωσκον, ὅτ ἐμήνισαν κτλ. ἡ σύνοδος διὰ τοῦτο. [τὸ μὲν οὖν ἐπιστάμενόν περ ἐόντα τὰ ὄντα καὶ τὰ ἐνεστῶτα λέγει τὸν κατ᾿ ἕκαστον αὐτῶν ἐπίστασθαι.] χαλεπὸ πὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά ἐστι τὸν ἐπιστάμενον τὰ ἐόντα καὶ τὰ ἐνεστῶτα θορυβεῖν, πυνθανόμενον ὡς ἀγνοοῦντα ζητοῦντα περὶ ὧν οἷδεν ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ δηλοῖ δι᾿ ὧν ἐπάγει· Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι σύνθεσθ᾿ Ἀργεῖοι, ὅτι ἡ ἀπότασις τοῦ λόγου μου πρὸς τὸν Ἀχιλλέα ἐστίν, οὐ πρὸς ὑμᾶς τοὺς εἰδότας διὰ τί συνεληλλύθαμεν. )

235

θόρυβον, λέγων ὡϲ ἡ ἐκκληϲία οὐ πρὸϲ αὐτοὺϲ ἔχει τὴν ἀπόταϲιν, οὐδὲ δεῖ νῦν ὑποκρούειν ζητοῦνταϲ μαθεῖν τίνοϲ ἕνεκα ϲυνεληλύθαϲιν· χαλεπὸν γὰρ θορυβεῖν τὸν ἐπιϲτάμενον τὰ ὄντα. τίνα δὲ ἦν τὰ ὄντα πάντεϲ που ἐγίνωϲκον, ὅτι ἐμήνιϲαν πρὸϲ ἀλλήλουϲ Ἀχιλλεὺϲ καὶ Ἀγαμέμνων, καὶ ὅτι νῦν κατηλλάγηϲαν, καὶ ὅτι ἡ ϲύνοδοϲ διὰ τοῦτο. τὸ οὖν ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα τὰ ὄντα λέγει καὶ ἐνεϲτῶτα τὸν καθ᾿ ἕκαϲτον αὐτῶν ἐπίϲταϲθαι, ὡϲ ἔφη που· ὃϲ ᾔδη τά τ᾿ ἐόντα τὰ τ᾿ ἐϲϲόμενα πρό τ᾿ ἐόντα (Α 70) χαλεπὸν οὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά ἐϲτι τὸ ἐπιϲτάμενον τὰ ὄντα καὶ ἐνεϲτηκότα θορυβεῖν, πυνθανόμενον ὡϲ ἀγνοοῦντα ἢ ζητοῦντα περὶ ὧν οἶδεν ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ, δῆλον δι᾿ ὧν ἐπάγει·

Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι

ϲύνθεϲθ᾿ Ἀργεῖοι, ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντεϲ

(T 83. 4). λέγει γὰρ ὅτι ἡ ἀπόταϲίϲ μοι τοῦ λόγου πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἐϲτίν, οὐ πρὸϲ ὑμάϲ τοὺϲ εἰδόταϲ δι᾿ ἃ ϲυνεληλύθαμεν. ἔϲτιν οὖν ὁ νοῦϲ· μὴ θορυβεῖτε, ὦ ἄνδρεϲ, ὑποκρούοντεϲ διὰ τί ϲυνεληλύθαμεν· ἐπίϲταϲθε γὰρ τὰ πάντα, καὶ ὁ λόγοϲ μοι τὰ νῦν οὐ πρὸϲ ὑμᾶϲ ἀλλὰ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἔχει τὴν ἀπόταϲιν· χαλεπὸν γὰρ τοὺϲ εἰδόταϲ τὴν αἰτίαν τῆϲ ϲυνόδου ὡϲ μὴ εἰδόταϲ θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι, πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ ὁ παρὼν ἕϲτηκε. πολλὰ δὲ τοιαῦτα καὶ παρὰ τοῖϲ ῥήτορϲι προοίμια ἐπιγράφεται πρὸϲ τοὺϲ θορύβουϲ.