Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

854, πόθεν ὁ Πάτροκλοϲ οὖδεν ὅτι Ἀχιλλεὺϲ κτείνει τὸν Ἔκτορα,[*](A f. 222β c.l. χρϲὶ δαμέντ’ Vict. f. 321b.) ὥϲπερ Ἀχιλλεὺϲ ἀκούϲαϲ παρὰ Θέτιδοϲ ( C 96); ὅτι κατ’ Ἀρτέμωνα τὸν Μιλήϲιον ἐντὸϲ τῷ περὶ ὀνείρων, ὅταν ἀθροιϲθῇ ἡ ψυχὴ ἐξ ὅλου τὸ Ἀχιλῆοϲ. ϲώματοϲ πρὸϲ τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται. καὶ Πλάτων ἔν ἀπολογίᾳ Ϲωκράτουϲ (p. 39 C) καὶ γάρ εíμι ἐνταῦθα, ἐντὸϲ ᾧ μάλιϲτα ἄνθρωποι χρηϲμῳδοῦϲιν, ὅταν μέλλωϲιν ἀποθανεῖϲθαι.

πόθεν ὁ Πάτροκλοϲ οἶδεν ὅτι Ἀχιλλεὺϲ κτενεῖ τὸν Ἕκτορο δόγμα[*](B f. 230b ad Ἀχιλῆοϲ. Lp f. 267a c.l. χερϲὶ δαμέντ’ Ἀχιλῆοϲ.) ἐϲτὶ τοῦτο τῷ ποιητῇ, ὅτι ὅταν ἀθροιϲθῇ ἡ ψυχὴ ἐξ ὅλου τοῦ ϲώματοϲ πρὸϲ τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται· θείαϲ γάρ ἐϲτι μέροϲ φύϲεωϲ, καὶ θειοτερα γίνεται χωριϲθεῖϲα τῆϲ ὕληϲ τοῦ ϲώματοϲ καὶ πρὸϲ οἰκεῖον ἀναδραμοῦϲα.

125.---πῶϲ δὲ Ἀπόλλωνοϲ ϲκυλεύϲαντοϲ (Π 804) περὶ Ἐκτορόϲ[*](B f. 233b ad Πάτροκλον. L f. 371b.) φηϲιν ἡ τάχα περὶ μόνων τῶν κνημίδων φηϲίν. ἢ ὡϲ Ὀδυϲϲεύϲ φηϲι ϲκοπὸν εἵλομεν ( K 561 ) κατὰ ϲυνεκδοχήν, οὕτω καὶ Ἀπόλλωνοϲ ἀφῃρημένου τὸν κοινωνὸν τῶν κατορθωμάτων ϲυναριθμεῖ.

127. ad Ω 15. 16.

143. φύξηλιϲ ἐϲτὶν ὁ φεύγων τὰϲ ἴλαϲ, δειλὸϲ δὲ ὁ δεδιὼϲ τὰϲ ἴλαϲ, μενεδήιοϲ δὲ ὁ ὑπομένων τὴν δηιοτῆτα, ἐϲθλὸϲ δὲ ὁ ἐθελοντὴϲ μαχόμενοϲ, οἱονεὶ ἐθελόϲ. ὁ δὲ ἐναντίοϲ οὐκ ἐθέλεϲκε μάχην ἀπὸ τείχεοϲ ὀρνύμεν Ἔκτωρ (l 353), ἀντὶ τοῦ οὐχ ὑπέμεινεν ἄποθεν τῶν τειχῶν μάχεϲθαι. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἦ ϲ’ αὔτωϲ κλέοϲ ἐϲθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα ( 143 ) τοῦ δὲ φυξήλιοϲ οὐ γάρ τοι κραδίη μενεδήιοϲ οὐδὲ μαχήμων (M 247 ). καὶ τὸ οἷον ἀναΐξαϲ ἄξαρ οἴχεται οὐδ’ ὑπέμεινεν· οὐ μὲν γάρ τοι κακὸϲ εἰϲ ὦ πα (α 410. 1 ) δηλοῖ οὐχ ὑπέμεινε γνῶναι οὕτε ἡμᾶϲ αὐτὸν οὔτ’ αὐτὸν ἡμᾶϲ.

263. Π 174.

117. πῶϲ μὴ καὶ Πάτροκλον εἵλκυϲαν; ὅτι περὶ τοῦτον οἱ Τρῶεϲ ϲπουδαιότεροι ἦϲαν, τῶν δὲ om. L. ἰδίων καὶ ἠμέλουν νεκρῶν.

368. v. ad ζητ. 34.

608 sqq. λίαν τούτων πέπλεκται ὁ λόγοϲ, καὶ ἔϲτι τῶν ἔξω περι ζητημάτων· ὁ δ’ Ἰδομενῆ οϲ ἀκόντιϲε δί φρ ῳ ἐφεϲταότοϲ πεζὸϲ γὰρ τὰ πρῶ ταλιπὼν νέαϲ ἤλυθε. τίϲ πεζὸϲ ἥλυθε καί κε Τρωϲὶ μέγα κράτοϲ (οὕτωϲ αὐτὸϲ ἐτρώθη, ὅτι πεζὸϲ ἦν) ἀλλὰ δεῖ νοεῖν τὰ μὲν διὰ μέϲου εἰρημένα , τὰ δὲ κεφαλαιωδῶϲ ἐξενηνεγμένα ὕϲτερον τῆϲ ἐπὶ μέρουϲ ἐπεργαϲίαϲ τυχόντα κατ’ ἐπανάληψιν. τὸ δὲ πεζὸϲ γὰρ τὰ πρῶτα οὐκ ἐπὶ τοῦ Κοιράνου ἀκουϲτέον, ἀλλ’ ἐπὶ τοῦ Ἰδομενέωϲ. ϲαφέϲ δ’ ἐκ τοῦ ἐπιφέρεϲθαι καί κεν [*](4 μχώμενοϲ L 6 ϲ’ αὕτωϲ L 9 οἴχετο L. 16 A in lemm.: Τρῶεϲ ὁ δ’ Ἰδομενῆοϲ ἀκόντιϲε Δευκαλίδαο ἕωϲ τοῦ αὐτὸϲ δ’ ὤλεϲε θυμὸν 18 inter - vallum quod inter versus indicavi in cod. non comparet) [*](2 Neque Eust. P, p. 1099 extr., plura aut meliora quum nos in cod. suo legisse videtur: φύξηλι δὲ εἰ μὲν ὁ φεύγων ἅλις, ἔχεται λόγου τὸ διὰ τοῦ ἦτα γράφεσθαι τὴ καραλ ήγουσαν· εἰ δὲ ὁ φεύγων ἴλας, ἤγου τὰς ἐντὸϲ πολέμῳ τάξεις, κατὰ τὸνπαρὰ Πορφυρίῳ λόγον, ἔχει ἀπορίαν γαρφή. Cf. Et. M. 802, 44: φτύ ξηλιν ἐόντα· ἀνανδρον, φυγόν, καρὰ τὸ φεύγειν τὰς ἴλας.) [*](Eust. Λ, p. 855, 48: ἱστέον δὲ καὶ ὅτι ὁ δειλὸς ὁ δεδιὼ τὰς ἴλας, ὁ καὶ φύξηλις.) [*](3 schol. B⟩ N 228 (id. Lp, L. f. 276a) ad μενεδήιος: μένων τοὺρ δηίους . . . Cf. Hesych. μενεδήιος: ἀνδρεῖος, μένων ἐντὸϲ τῃ μάχη.) [*](13. 14 Idem schol. L f. 377b et Vict. f 330a.) [*](16 sqq. Verba scholii καὶ ἔστι τῶν ἔξω περιφερομένων ζητημάτων ita intelligenda esse videri, ut dicat Porphyrius, in operibus illis collectaneis, inde Quaestiones suas contexuisset, ζήτημα illud non infuisse, in Prolegg. cap. III, ubi de scholii L 682 praefatione egi, docui.) [*](20 Cf. A ν. 610 (intermarg.): μακρὰ παρέκβασις καὶ πάντα διὰ μέσου· τὸ γὰρ ἑξῆς· Κοίρανον βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο, quoe Nicanori Friedl. (p. 248) tribuit. Simil. B⟩ f.244 ad γναθμοῖον, 617 (id. L. f. 386 b): . . . . ἔστι δὲ τὸ ἑξῆς· ἀτὰρ Μηριόναο ὀπάονά θ’νίοχόντε, τὸν βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο· τὰ δὲ ἄλλ ἐντὸϲ μέσῳ.)

κατὰ Ἰδομενέωϲ βάλλει νεωϲτὶ τῷ δίφρῳ ἐπιβάντοϲ· πεζὸϲ γὰρ[*](B f. 243b ad Ἰδομενῆοϲ V. 608. L f. 386a.) ἐκ τοῦ ναυϲτάθμου ἦλθε, καὶ δὴ πεϲὼν ἄν ὕψωϲε τοὺϲ Τρῶαϲ, εἰ μὴ ὁ Κοίρανοϲ αὐτῷ παρέϲτηϲε τὸ τοῦ Μηριόνου ἅρμα, ὃϲ ἐκ Λύκτου Μηριόνῃ ϲυνεϲτράτευϲε· λέγει δὲ ὅτι ἤδη ἀναβῆναι φθάϲαντοϲ Ἰδομενέωϲ ἧκε τὸ βέλοϲ, καὶ τὸν ἡνίοχον ἔτρωϲε κατὰ τύχην. εἰ μὴ οὖν ἤνεγκε τοῦϲ ἵππουϲ, τροπῆϲ γεγονυίαϲ, μεϲαιπόλιοϲ ὢν ὁ Ἰδομενοῦϲ καὶ μὴ δυνάμενοϲ φεύγειν, ἀπώλετο ἄν.

698. ἐζήτηται πῶϲ οὐκ ἐϲτιν Αὐτομέδων μηνυτὴϲ τῆϲ τοῦ Πατρόκλου[*](*B f. 217a ad Ἀντίλοχοϲ L f. 391b ibid. Af. 239a ad C 9.) [*](1 τὸ cod. 10. 11 πρότερον μὲν ἦν in ras. 22 ἀπολώλει, ε supra ει scrpt., cod.; ἄν add. Dind. 26 ἐκ λύπηϲ L 31 L praem. ἀπορία, deinde in ) [*](1 sqq. Fuisse qui v. 613 ad Merionen referrent, schol. A v. 613 docet, cf. Eust. p. 1120, 23 sqq.-) [*](24 sqq. Eadem fere sed paucis (aliunde, ut videtur, neque enim in schol. A, quod praemisimus, leguntur) additis schol. Vict. f. 334a. Scholio BL. simillimum est schol. A v. 614: ἐκδεκτέον τὸν λόγον ἐπὶ το Ἰδομενέως. ὁ Κοΐφανος φανος ἰδὼν τὸν Ἰδομενόα κινδυνεύοντα πεζόν (πεζὸς γὰρ ἀπὸ τοῦ ναυστάθμου), ἐξήλασε τοὺς ἵππους, δεξάμενος αὐτὸν ἐπὶ τῶν ἵππων. ἔφθασε τὴν τοῦ Ἕκτορος βολήν, ὥστε μετὰ τὸ ἀναβῆναι επὶ τὸ ἅρμα τότε πεμφθῆναι τ δόρυ αὐτῷ. αὐτὸς δὲ ὁ Κοίρανος ἀπώλετο, σώσας τὸν Ἰδομενέα.) [*](31 sqq. Scholium ab editoribus recte huc relatum: difficultas enim διὰ τί γυμνὸς τρέχει ad versum Σ 2 non pertinet.)

2. 9 P 688.

10. 11. v. a lin. 11. 12.

22. Πλάτων ἐντὸϲ τρίτῳ Πολιτείαϲ (p. 388 B) κατηγορεῖ τῶν ὀδυρομένων, λέγων ὑπὲρ τῶν τεθνεώτων μὴ δεῖν τοῦτο ποιεῖν ὡϲ δεινόν τι πεπονθότων. Ζωίλοϲ δέ φηϲιν ἄτοπον νῦν εἰδέναι τὸν Ἀχιλλέα (v. 4)· προειδέναι τε γὰρ ἐχρῆν ὅτι κοινοὶ οἱ πολεμικοὶ κίνδυνοι, τόν τε θάνατον οὐκ ἐχρῆν δεινὸν ὑπολαμβάνειν, τό τε οὕτωϲ ὑπερπενθεῖν γυναικῶδεϲ. οὕτωϲ οὔτ’ ἄν βάρβαροϲ τιθὴ ἐποίηϲεν· καίτοι Ἑκάβηϲ ἐπὶ τῷ ϲυρμῷ Ἕκτοροϲ οὐδὲν τοιοῦτόν ἐϲτιν. Ζηνόδωροϲ δὲ ἀπολογεῖται λέγων ὅτι διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῶν πεπραγμένων θρηνεῖ , καὶ. ἄλλωϲ ϲυνήθη ταῦτα τῷ τε βίῳ· τοῦτό νυ καὶ γέραϲ οἶον ὁιζυροῖϲι. βροτοῖϲι κείραϲθαί τε κόμην βαλέειν τ’ ἀπ ὸ δάκρυ παρειῶν (δ 197. 8).

98. διὰ τί τὸν Ἀχιλλέα οὕτωϲ ἀνώμαλον πεποίηκεν, ὅϲ γε ὅτε ἔζη τεθνάναι ἐβούλετο, τεθνεὼϲ δὲ ζῆν δουλεύων μᾶλλον ἢ ἔχειν τὴν τοῦ Ἅιδου βαϲιλείαν (λ 489); ἢ οὔτε τὸ τεθνάναι δι’ αὐτὸ αἱρεῖϲθαι φαίνεται οὔτε τὸ ζῆν. ἀλλὰ διὰ μόνα τὰ καλα ἔργα καὶ ὅπωϲ πράττῃ ταῦτα. ἵνα μὲν γὰρ βοηθήϲη τῷ Πατρόκλῳ, τε Θναίην φηϲίν, ἵνα δὲ [*](marg. λύϲιϲ, A in lemn.: ὡϲ ποτὲ μοι μήτηρ διεπέφραδε 1. 2 καὶ ῥητέον ὅτι L. 3. 4 ἀντίλοχόϲ τε ταχὺϲ τὲ ὢν A 4 ἄπειϲι A 6 ἐντὸϲ om. L. 11 νῦν εἶναι vel ἐοικέναι coni. W. Ribbeck, Mus. Rh. XXXVI, p. 134 14 τιτθὴ Dind. 17 τε del. Dind.; legendum potius videtur τῷ τότε βίῳ 20 ὅϲ, ο in ras., B 21 τεθνάναι B 21 —23 δουλεύων τὸ ζῆν om. BL. in marg. cod. B exteriore, signo ÷ supra ζῆν (lin. 21) et ante δουλεύων posito, *B addidit eadem Eust., p. 1132, 60, in suo libro legit. Vict. post ζῆν (l. 21): βουλοίμην κ’ ἐπάρουροϲ. ἐών; ἢ οὕτε τὸ τεθνάναι κτλ. (lin. 22) 22 τεθνάναι *B 23 διὰ om. BL) Vict., supra lin. add. B πράττ. η (ante η ras.) B 24 μὲν οὖν Vict. αὐτίκα τεθναίην id.) [*](11 12 Baud scio an ex eodem fonto derivatum sit schol. A Σ 10. 11 (f. 239a, c. l. Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον: χερσὶν ὕπο Τρώων) extr.: . . . . πῶς δὲ, φασὶ, τοῦτο πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς ἔπεμπε τὸν Πάτροκλον εἰ τὸν πόλεμον; ὅτι, φαίη τις ἄν, οὔτε τοὔνομα σαφῶς εἶπεν οὔτε τὸν χρόνον, παρά τε τὸν καιρὸν λήθη γίνεται τῶν τοιούτων, ὅταν δὲ ἀποβῇ μιμνήσκονται. Ad Didymum certe, cuius scholio adhaesit, referri nequit.) [*](20 sqq. † Eust. Σ, p. 1132, 58—62.)

πῶϲ τοϲοῦτον φιλόζωον εἰϲάγει (λ 489) τὸν προκρίνοντα τὸ[*](λ 489 Dinl., c. l. βουλοίμην ἐπάρουροϲ.) ὀλιγοχρόνιον μετ’ εὐκλείαϲ ζῆν ἤτοι οὖν παραμυθούμενοϲ τὴν δυϲτυϲχίαν Ὀδυϲϲέωϲ ταῦτά φηϲιν, ἢ τὸ ἄπρακτον τῶν νεκρῶν ὁρῶν βδελύττεται κ’ τὴν παρὰ τοῖϲ νεκροῖϲ δίαιταν.

100. Θέτιοϲ δ’ ἐξαίϲιον ἀρὴν πᾶϲιν ἐπικρήνειεν (0 598.[*](L. f. 333b (O 598).) 99), τὴν παράνομον λέγει εὐχήν, τὴν ἔξω αἴϲηϲ καὶ μοίραϲ. τὸ γὰρ κατὰ μοῖραν· καὶ ἐντὸϲ αίϲιμα βάζειϲ (158. δ 206 confus. cum β 159) καὶ κα τὰ μοῖραν ἔειπεϲ. ἢ ὑπεραγόντωϲ μεγάλην. ἀρήν δὲ αἴτηϲιν· καὶ γὰρ ἡ εὐχὴ αἴτηϲιϲ παρὰ θεοῦ τυγχάνει· ἢ τὴν κατὰ τῶν Ἑλλήνων κατάραν. ὡϲ φιλέλλην δὲ λοιδορεῖ τὴν εὐχὴν Θέτιδοϲ.

Θέτιοϲ δ’ ἐξ---ϲιον ἀρη . πᾶϲιν ἐπικρήνειεν, τὴν παρά[*](Vat. ζητ. ιθ′.) νομον εὐχὴν καὶ ἔξω αἴϲηϲ καὶ μοίραϲ.

εἰϲ τὸ ἐμεῖο δὲ δῆϲεν ἀρῆϲ ἀλκτῆρα γενέϲθαι (C 100).[*](L f. 394 (Ϲ 100), Π. Vat. ζητ. κ′) [*](2 τθνᾶναι B μέλλει L. 3 ἢ βεβαίωϲ ἀναβιώϲκεϲθαι, εἰ μέλλοι πράξειν ἀναζήϲαϲ Vict quae B L. addunt: ὅρα δὲ πῶϲ τῷ αὐτίκα χρηϲάμενοϲ κτλ. in Vict. recte aliis lemmatibus adscripta sunt 4. 5 τὸν ὀλιγ. cod., quod e coni. mutavi: excidisse nonulla statuit Buttm. 8 L. ἐξαίϲιον ἀρήν in lemm. habet, quod perspicuitatis causa mutavi 16. εἰϲ τὸ om. V εἰμεῖο V) [*](1 † Eust. λ, p. 1695, 14.) [*](4— 7 Ex eadem quaestione qua ea quae antecedunt excerpta esse, ex Eustathii huius loci explicatione, quae schol. 98 respondet (v. lin. 1 ), apparet.) [*](8 sqq. Tres quaestiones (duo enim puae initio posuimus scholia pro uno numeranda sunt) inter se cohaerere in Prolegomenon cap. l docui. Ad hunc potissimum locum retuli, quod difficultas quaedam in eo inesse videbatur (Eust. Σ, p. 1132 extr.: στρελόν ἐστι νόημα καὶ διάφορον τῇ γραφῇ καὶ δυσφραδές).) [*](8 — 15 Alteram, ut solet, recensionem exhibet B f. 210 ad ἐξαίσιον Ο 598 (id. Lp f. 246ᵇ ibid. c. l. ἐξαίσιον, Vict. in marg. f. 209ᵇ ibid. c. eod. l.): ἄδικον· τοὐναντίον γὰρ ἐναίσιμα ⟨αἰνέσιμα Lp ⟩ τὰ κ αθήκοντα ἢ δίκαια ⟨om. ἢ δίκ. Vict.⟩. ἢ ὑπεργόντως nov. schol. Vict. c. l. ἀρήν, in text. scriptum ⟩ αἴτησιν· καὶ γὰρ ἡ εὐχὴ ⟨in Vict. alter. man. ex ἡσυχῇ corr.⟩ αἴτησις παρὰ θεοῦ τυγχάνει· ἢ τὴν καθ᾿ θ e τ corr. B⟩ Ἑλλήνων κατάραν. ὡς φιλέλλην δὲ λοιδορεῖ τὴν εὐχὴν Θέτιδος. ( Addit Vict.: ἐξαίσιον γὰρ τὴν ἔξω τοῦ αἰσίου γινομένην γησίν, οἷον τὴν παρὰ τὸ ὄσιον, ὄπερ σημαίνει τὸ αἴσιον.)) [*](De v. ἐξαίσιον notione v. etiam E. ust. 0, p. 1032, 29; δ, p. 1514, 22 ρ, p. 1832, 26; Et. M. 347, 32.) [*](16—p. 222, 4 Eadem fere ex altera recensione petita habet B⟩ f 249a ad δῆσεν Σ 100: ὅμοιον τῷ ἦ ⟨post h. litt. rasura unius litt.⟩ μάλα πολλὸν ἀποιχομένου Ὀδυσῆος δεύῃ (α 254). ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐδέησεν. 254). ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐδέησεν. ἀρῆς δὲ τῆς βλάβης, ὡς τὸ Μέντορ, ἄμυνον ⟨ἀμύνων cod ⟩ ἀρήν (χ 208). ἐμοῦ γὰρ, φησὶν, ἐδέησε τῷ Πατρόλῳ, ὥστεμε βοηθὸν τῆς βλάβης γενέσθαι. [τινὲς δὲ Ἄρεως κτλ ., quae e Didymi scholio petita esse videntur. cf. ll, p. 157, 7 Dind.]. Similia sunt quae cod. Vict. f. 340ᵇ habet, nisi quod )

ο μὲν γάρ τι νεμεϲϲητὸν βαϲιλῆα ἄνδρ’ ἀ παρέϲϲαϲθαι, Ὅτε τιϲ πρότερον χαλεπήν ῃ (T 182. 83). ἀμφίβολογ διὰ τὴν αἰτιατικήν. ἔϲτι δὲ ὁ λόγοϲ περὶ τοῦ βαϲιλέωϲ, ὅτι οὐκ ἔϲτι νεμεϲητόν, εἰ βαϲιλεὺϲ ἄνδρα βλάψαϲ καὶ τῆϲ ἀδικίαϲ προϋπάρξαϲ ἀπαρέϲζητ. ϲεται αὐτόν. ἔϲτι δὲ τὸ ἀπαρέϲϲεται τὸ τῆϲ ἀρᾶϲ ἀπᾶραι, τουτέϲτι τῆϲ βλάβηϲ ἀπαλλάξαϲθαι καὶ ἐξιλάϲαϲθαι.

108. ad ζητ. ιε΄ .

125.---πῶϲ δὲ δηρόν φηϲι; δεκαπέντε γάρ εἰϲιν ἡμέραι ϲὺν αἷϲ οἱ θεοὶ εἰϲ Αἰθιοπίαν διέτριψαν. ῥητέον δὲ ὅτι πρόϲ τί ἐϲτι τὸ πολύ· καὶ γὰρ μία ἡμέρα Ἀχιλλεῖ πολὺ ἦν ἀφεϲτῶτι· φιλοπόλεμοϲ γάρ ἐϲτι. λέγει οὖν ὅτι ἀθρόα αὐτοῖϲ ἀποδώϲω. κἂν εἰ πολὺν χρόνον τοῦ πολεμεῖν ἀπέϲτην, ὡϲ καὶ ἡμεῖϲ ἐντὸϲ τῷ βίῳ λέγομεν· ἡ μία μοι ἡμέρα αἰών ἐϲτιν.

---ὅρα δὲ πῶϲ δηρὸν χρόνον λέγει τὰϲ δώδεκα τῆϲ τῶν θεῶν ἐκδημίαϲ ἡμέραϲ καὶ τὰϲ τρεῖϲ τὰϲ ἐντὸϲ ταῖϲ παρατάξεϲι· τὸν γὰρ ὀλίγον χρόνον πολὺν ἡγεῖται διὰ τὸ ἐνειθίϲθαι τῷ πολέμῳ καὶ μὴ θέλειν [*](1 ἔδηϲ . . ἀπὸ V 2 τοῦ om. L ἔδέ ..ε V 3 μέντωρ ἄμυνον . . . . . ἐμο V, ἀρήν V in marh. 5. 6 οὐ μὲν — χαλεπήνῃ om. B; βαϲιλῆα etiam in text. L., βαϲιλῆι V πρότεροϲ V (id. text. L) 7 παρὰ τ. β. 7. 8 οὐ νεμεϲητὸϲ, om. ὅτι, V νεμεϲϲητὸν L. 8. 9 ἀπαρέϲεται (bis) V ἀρῆϲ ἐπάραι V 9. 10 ἤτοι τῆϲ βλ. ἀπαλλάξαι V 19. 20 τὸν γὰρ ὅλον χρόνον B⟩ L.; ὀλίγον Vict. praebet) [*](tria in eo scholia leguntur: ') ἐδέησεν] ὅμοιον τῷ μάλα —δεύῃ. καὶ. Σοφοκλῆς· δεῖ σοῦ γενέσθαι τῷδ γ’ ἀνδρὶ σύμμαχον. ὄτι εἴω τεν τῷ ἐπεὶ. μὴ ἐπαγαγεῖν ἀνταπόδοσιν, 2) ἄλλως. ἐδέησεν] ἐδέησεν. ἀρὴς δὲ τῆς βλάβης κτλ. ut B, nisi quod in fine add : περισπαστέον τὸ δῆσε· τὸ γὰρ ε τοῦ δέ ἐστιν, 3) ἀρὴς ἀλκτῆρα] τινὲς Ἄρεος κτλ. ) [*](1 Aristarchum Ἄρεω pro ἀρῆς legisse schol. Did. l. c. docet (cf . Eust. Σ, p. 1133, 10; Et. M. 38, 2). Porphyrius tamen h. l. Parmenisci sententiam Ἄρης scribente notate videtur (v. schol. A ap. Dind. ll , p. 152, 3; Et. M. 138, 10; Eust. p. 1133, 2: ἐμοῦ δὲ δὴσεν ὁ Ἄρης, τουτέστιν ἔδησε καὶ ἐκώλυσε, τὸ ἀλκτῆρα γενέσθαι ).) [*](3 Ptolenaeus Ascalonita et Herodianus ἀρῆς legerunt, ἴνα σημαίνηται p. 151, 31 Dind.). Ἀρῆς ἐντὸϲ τοῖς εἰκαιοτέροις  fuisse Didymus l.c.affert; idme Zenodoteam habuisse recte La Roche, Hom, Textkr. p. 203, statuit. Cf. etiam Eust. l. c.; schol. H χ 208: ἀρήν τὴν βλάβην, τοῦ πολέμου δηλονότι.) [*](5 sqq. Cf. ad K 413, p. 156, 5.) [*](12 Quindecim dies Porph etiam Ξ 304 numerat.) [*](18 sqq. Ex eadem haec qua ea quae antecedunt quaestione petita esse vel inde efficitur, quod Eust. Σ, p. 1134, 58 sqq., sine dubio simillimo scholio usus τοὺς λύνοτας affert.)

128 sqq. πῶϲ, φηϲὶν, οὐκ ἀποτρέπει μᾶλλον τῆϲ μάχηϲ, ἀλλὰ καὶ[*](A f. 241ᵇ c.l. δὴ ταῦτά γε πάντα.) ἐπιρρώννυϲιν ἢ ὅτι εὐκλεῆ τὸν θάνατον αὐτῷ βούλεται γενέϲθαι. τὸν ναὶ οὖν μετ’ εὐκλείαϲ ϲυναινεῖ θάνατον· διόπερ τῆϲ μοίραϲ οὐ προεῖπεν αὐτῷ μὴ περιείληπται τὴν εἰϲ οἶκον ἀνακομιδήν. πῶϲ δὲ χάλκεα λέγει τὰ παρ’ Ἡφαίϲτου ὅπλα (v. 131, cf. v. 81) ἀπὸ τῆϲ χείρονοϲ ὕληϲ ἔχει γὰρ καὶ καϲϲίτερον καὶ ἄργυρον καὶ χρυϲόν (v 474. 75). κοινότερον οὖν καὶ χαλκεῖϲ ἔλεγον καὶ τοὺϲ ταῦτα ἐργαζομένουϲ ἦλθε δὲ χαλκεύϲ (γ 432) Ὅμηροϲ, τὸν χρυϲοχόον λέγων---

168. διὰ τί, φαϲὶ. κρύβ δα Διόϲ, καὶ μήν φηϲι μίϲηϲε δ’ ἄρα[*](B f. 250ᵇ ad κρύβδα. L f. 369a. Simil. Vict. f. 341b.) μιν δηίων κυϲὶ κύρμα γενέϲθαι (P 272); ἀλλ’ ἐπεὶ ὑπέϲχετο Ἔκτορι ἀριϲτεύειν ἕωϲ ἑϲπέραϲ, διὰ τοῦτο αὐτὸν λάθρα βούλεται προαναϲτῆϲαι, ἵνα τὸν τοῦ Διὸϲ ματαιώϲῃ λόγον.

192. ζητεῖται διὰ τί τὰ Πατρόκλου οὐ λαμβάνει, εἰ καὶ τὰ αὐτοῦ[*](A f.241 c.l. ἄλλου δ’ οὐ τευ οἶδα τοῦ ἄν.) ἐκείνῳ ἥρμοϲεν. τινὲϲ, ἡνίοχον λέγοντεϲ εἶναι τὸν Πάτροκλον, φαϲὶ μὴ ἔχειν αὐτὸν ὅπλα. ῥητέον δὲ ὅτι εἶχε καὶ ἐμάχετο· Ἀχιλλεύϲ φηϲιν ἤ οἱ τότε χεῖρεϲ ἄαπτοι μαίνοντο (Π 244). τινὲϲ δὲ ὅτι τὰ μείζονα τῷ ἐλάττονι ἁρμόζει μαλαγμάτων προϲτιθεμένων, τὰ δὲ ἐλάττονα τῷ μείζονι οὐκέτι. ῥητέον δὲ ὅτι δύναταί τιϲ καὶ ἐλάττοϲι πρὸϲ καιρὸν χρῆϲθαι. Γρά τηϲ, ὅτι τὰ Πατρόκλου Αὐτομέδων εἶχεν, ὅπωϲ ἰϲωθῇ τὸ εἶδοϲ καὶ δόξωϲιν εἶναι ὁ μὲν Ἀχιλλεὺϲ ὁ δὲ Πάτροκλοϲ.

διὰ τί, φηϲὶ, τὴν Πατρόκλου πανοπλίαν οὐκ ἀναλαμβάνει Ἀχιλλεύϲ, ἐπειδὴ καὶ Πατρόκλῳ τὰ αὐτοῦ ἥρμοϲεν: ἄλλοι δέ φαϲιν, ὅτι καταγέλαϲτον ἦν ταπεινὸν φανῆναι τοῖϲ τεθαργηκόϲιν, οἱ δὲ ὅτι τὴν Πατρόκλου Αὐτομέδων εἶχεν, ἵνα διὰ παντὸϲ Ἀχιλλέὼϲ ἡνίοχοϲ νομίζηται, ἢ ὅτι μείζονα μὲν ἴϲωϲ ἁρμοϲθεῖεν ἥϲϲονι, οὐ μέντοι τὸ ἀνάπαλιν, ὥϲτε οὐκ ἠδύνατο αὐτοῖϲ ὁπλιϲθῆναι Ἀχιλλεύϲ. ἢ τῷ μεγέθει μὲν ἴϲα ἦν, ἀϲθενῆ δέ· διὸ οὐχ ἥρμοττεν Ἀχιλλεῖ προπηδῶντι εἰϲ προῦργον κίνδυνον.

206. πῶϲ δὲ, φηϲὶν, οὐκ ἐκαίετο καὶ γὰρ οἱ θεοὶ αὐτοὶ τρωτοί. φλόγα- ῥητέον δὲ ὅτι φανταϲία ἦν.