Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

288. ἴδιον τῶν θυμουμένων ἐπανακυκλοῦν τὰ αὐτά· οὐδέποτε γὰρ [*](B f. 11α ad πάντων. A (usque ad l. 24). Lp f. 58b c. ἀλλ᾿ ὁ δ᾿ ἀνήρ.) οἴονται ἱκανῶϲ εἰρηκέναι. καλεῖται δὲ τὸ ϲχῆμα ἐπιβολή, ἐντὸϲ μιᾷ περιόδῳ ἀρχὰϲ πλείουϲ ἐπιφερόμενον. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐντὸϲ δ’ Ἔριϲ, ἐν δὲ Kυδοιμὸϲ ὁμίλεον ὡμίλεον BLp, ἐντὸϲ δ’ ὀλοὴ ὀλοὸν Lp; ὀλοὴ, ἡ e corr., B K ήρ ( C 535). ἐκτὸϲ εἰ μὴ τὸ κρατεῖν ϲημαίνει I. ἀλλ᾿ ὁ δ ᾿  τὸ νικᾶν, ἄρχειν δὲ τὸ ἀνάϲϲειν, ἐπιτάϲϲειν δὲ τὸ ϲημαίνειν. κινεῖ ἀνήρ δὲ τῷ Ἀχιλλεῖ φθόνον, ὡϲ οὐχ Lp in ras. suprascrpt. ὑπὲρ τῆϲ Βριϲηίδοϲ ἀλλ’ ὑπὲρ τῆϲ ἀρχῆϲ πρὸϲ αὐτὸν διαφερομένῳ Lp add.: ἱκανὸν δὲ ἦθοϲ ἔχει ὁ διϲταγμόϲ, quae Β recte ad verba ἅ τιν’ οὐ πείϲεϲθαι ὀΐω .

τί τὸ πολλάκιϲ τὴν αὐτὴν κυκλοῦν διάνοιαν χαρακτηρικόν ἐϲτιν [*](L. f.11b, II, εἰ τὸ ἀλλ’ ὅδ᾿ ανὴρ — ϲημαίνειν. Cf. Escor. ap.Dind.lV, p. 409.) ὀργῆϲ· διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ Ἀχιλλέωϲ ὀργιζομένου τὸ αὐτὸ πεποίηκεν ἄλλοιϲι δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο· μὴ γὰρ ἔμοιγε ϲήμαιν ’· οὐ γὰρ ἔγωγε τί ϲοι πείϲεϲθαι ὀίω (ν. 295 296). οἱ γὰρ ἐντὸϲ ὀργῇ , κἂν πολλάκιϲ εἴπωϲί τι, οὔπω δοκοῦϲιν ἱκανῶϲ εἰρηκέναι add. cod.: καὶ παρειϲάγει τοὺϲ πάνταϲ κτλ. ═ schol. Β p. 49, 11 Dind , quae huc non pertinent.

[*](5 Sententia versus A 105 ab ipso Porphyrio ratione diversissima redditur in quaestione XVII cod. Vaticani; quae quoniam non uno loco explicando occupatur sed plurimos complectitur in calce operis nostri edenda erit)[*](20 — 27 Haec verba ex parte certe e quaestione Porphyriana derivata esse scholium Leid. (lin. 30) docet multo quidem brevius at servatis auctoris nomine et quaestionis forma traditum.)[*](30 sqq. Cf. Eust. p. 105, 20 sqq.)
12
[*](*B f. 11a ad ἄλλων v. ἅλλωνv.300 (usque ad ὅπωϲ l. 5). B f. 11α ad τῷ v. 299 (inde a μὴ ἀκπατὴcib.). Lp f. 58b.)

300 διὰ τί ὁ Ἀχιλλεὺϲ τὴν μὲν Βριϲηίδα φηϲὶ δώϲειν — χερϲὶ μὲν o ὔτι ἔγωγε μα χέϲϲομαι εἵνεκα κούρηϲ —τῶν δ’ ἄλλων ἅ μοί ἐϲτι θοῇ παρὰ νηὶ μελαίνῃ οὐδὲν προΐεϲθαί φηϲιν ἄνευ πολέμου, καίτοι περὶ τὴν Βριϲηίδα τῶν ἄλλων μᾶλλον ϲπουδάζων, ῥητέον οὖν ὅτι, ὅπωϲ μὴ ἀκρατὴϲ εἶναι δοκῇ, ἀποδοῦναι, εἰ καὶ πλείω τῶν ἄλλων, ὧν φηϲι φείδεϲθαι, προϲίετο· καὶ ὅτι νόμοϲ ἦν τῷ βαϲιλεῖ ἀκρατὴϲ ib .).ἐξαιρεῖϲθαι τὰ πρῶτα. ἐγένετο δ’ ἂν πάντα τὰ τῶν αἰχμαλωτίδων ἀναδάϲιμα, τῆϲ Χρυϲηίδοϲ ἀποδοθείϲηϲ, ὥϲτε παρηνόμει μὴ δοὺϲ τὴν αἱρεθεῖϲαν ὑπὸ τοῦ βαϲιλέωϲ. ἐξῆν γὰρ αὐτῷ ὅτι βούλοιτο λαβεῖν· διό φηϲιν ἢ τε ὸν ἢ Αἴαντοϲ ἢ Ὀ δυϲῆοϲ (v. 138). ὥϲτε εἰϲ μὲν τὸ τῶν αἰχμαλωτίδων ἀναγκαῖον ἦν εἴκειν· τῶν δὲ ἄλλων εἴ τι ἐλάμβανεν, ὡϲ ὑβρίζοντι οὐκ ἐπέτρεπεν. οὔτε γὰρ ἀδικεῖν δεῖ οὔτε ἀδικεῖϲθαι τὸ μὲν γὰρ πονηρίαϲ ἐϲτὶ τὸ δὲ ἀνανδρίαϲ.

[*](B⟩ f. 11b ad κέλευθα.)

312.---διὰ τί δὲ μὴ καθαρὺϲ ἐκπέμπει; ὅτι προὐργιαιτέρα [*](L 12a Lp f. 59a c.l. κέλευθα.)τῷ θεῷ ἡ ἀπόδοϲιϲ. ψυχαγωγεῖ δὲ διὰ τούτου καὶ τὸ πλῆθοϲ, ὡϲ ἤδη καθαρθέντεϲ εἶεν διὰ τὴν τοιαύτην ἀπόδοϲιν.

317. v. ad Φ 363.

[*](*Β f. 12a ad βαϲιλῆοϲ L f.14a, Π. Lp f. 59b.)

340. οἱ Πυθαγόρειοι κατὰ θεὸν καὶ κατὰ ἀνθρώπειον γένοϲ ὅλον τρίτον ἐτίθεντο ϲεβάϲμιον, τὸν βαϲιλέα ἢ ϲοφὸν ἄνδρα, Ὁμήρου πρώτου μεταξὺ θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων θέντοϲ τὸν βαϲιλέα καὶ πάλιν τὸν βαϲιλέα προτιμῶντα ποιήϲαντοϲ αὑτοῦ τὸν ϲοφὸν ἄνδρα. καὶ περὶ μὲν τοῦ βαϲιλέωϲ τοιαῦτα λέγει· τ ὼ δ’ αὐτ ὼ μάρτυροι ἔϲτων πρόϲ τε θεῶν μακάρων πρόϲ τε θνητῶν ἀνθρ ώ πων καὶ πρὸϲ τοῦ βαϲιλῆοϲ. τὸ δὲ ἀπηνέοϲ προϲέθηκε διὰ τὴν ὀργήν. αὐτὸϲ δὲ ὁ βαϲιλεὺϲ οὐ μεταπέμπεται Nέϲτορα ϲκοπούμενον περὶ τῶν ϲυμφερόντων ἀλλ’ αὐτὸϲ ἄπειϲιν· ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίϲτη φαίνετο βουλή, [*](1 sqq. Quo modo factum sit, ut prior pars scholii ab altera manu, ab altera posterior (inde a lin. 5: μὴ ἀκρατὴϲ εἶναι ) scripta sit, recte Hillerus docuit, Fleckeis. ann. XCVII, p. 802, cui non habeo quod addam nisi ante verba. μὴ ἀκρατὴϲ in scholio manus prioris vigim ti fere esse litteras erasae. 1 χερϲὶν Lp 2 οὔτι corr. ex οὔτοι B⟩ ; οὔτοι Lp 6 ὧν φείδεται Lp 8 ἀποδοθείϲηϲ, ἀπ e corr, Lp παρηνώμει Lp 10 ὀδυϲϲῆοϲ B, id. Lp, ubi additur: καὶ πάλιν αὐτὰρ ἐμοὶ γέραϲ (ν. 118) 12 ἐπέτρεπεν, ab eadem manu super ε scrpt. ϊ, Lp 13 ἀνδρίαϲ B⟩ ; ἀν δρίαϲ, ab ead. m. super intervallum scrpt. αν, Lp 18 οἱ om. Lp πυθαγόριοι L καὶ om. codd., addidit ViIl. τὸ ἀνθρώπιον γένοϲ L 19 ὁμ. δὲ πρώτου L, id. l. 20 om. τε 21 αὐτοῦ B⟩ αὐτοὺϲ Lp 21. 22, περὶ μὲν γὰρ τοῦ β., om. καί, L 22 —24 versus in uno L exstant; l. 24 βαϲιλέωϲ legitur, tum pergit: προϲέθηκε δὲ διὰ τὴν ὀργὴν τὸ ἀπηνέοϲ 25 μεταπέμπει Lp ϲκοπούμενοϲ L 26 ἤδη L) [*](1 sqq. Cf. schol Townleianum apud Dindorfium , lV, p. 409.) [*](14 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 ap. Cramer., An. P. Ill, p. 133, 30.) [*](18 sqq. Ad Porph. opus περὶ τῆς ἐξ Ὁμήρου ὠφελείας τῶν βασιλέων retulit G ildersleeve, de Porph. stud. Ηom., diss. Gotting. 1853, p 21, probante G w olffio, Porph. de philosophia ex oraculis haurienda, p. 20.)

13
Nέϲτορ’ ἔπι πρῶτον Nηλήιον ἐλθέμεν ἀνδρῶν (Κ 17). παρ᾿ Ἰνδοῖϲ τε τοὺϲ Βραχμᾶναϲ, οἵπερ εἰϲὶ παρ’ αὐτοῖϲ οἱ φιλόϲοφοι, λόγοϲ τοὺϲ βαϲιλέαϲ ἀπαντῶνταϲ προϲκυνεῖν.

πρότερον τῶν Πυθαγορικῶν Ὅμηροϲ μέϲην ἀνθρώπου καὶ θεοῦ[*](B f. 12a ad μακάρων v. 339. L f. 14a. Lp f. 59b c. l. πρόϲ τε θεῶν μακάρων.) φύϲιν ἀνθρωπίνην τέθεικε. τὸν μὲν γὰρ ἁπλῶϲ ἄνθρωπον τοῦ βαϲιλέωϲ κατ’ ἀμφότερά φηϲιν ἐλάττονα, καίπερ ἀνθρώπου καὶ αὐτοῦ ὄντοϲ, θεοῦ δὲ ἥττονα τὸν βαϲιλέα εἶναί φηϲι διὰ τὸ φθαρτὸν.

399. τί ποτε ἄρα βουλόμενοϲ ταῦτα ἔπλαϲε πολὺ ἔχοντα τὸ ἄλογον καὶ ἀνάρμοϲτον, εἰ γε Ἀθηνᾶ καὶ Ἥρα καὶ Ποϲειδῶν ἐβούλοντο ϲυνδῆϲαι [*](B f. 13b ad μιν.) τὸν Δία, ἡ μὲν θυγάτηρ οὖϲα οἱ δὲ ἀδελφοί; διὸ καὶ ἀντὶ τῆϲ[*](L f. 17a.) Ἀθηνᾶϲ γράφουϲι καὶ Φοῖβοϲ Ἀπόλλων, ὥϲπερ οὐ τοῦ αὐτοῦ[*](Lp f. 60b c. l. ὅπποτέ μιν.) μένοντοϲ ἀτόπου. καὶ ἄλλοι πάλιν ἐναλλάϲϲουϲι τὰ ἔπη· ὅπποτέ μιν.

  • οἴη ἐντὸϲ ἀθανάτοιϲιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμ ῦναι,
  • Ἥρη τ’ ἠδὲ Ποϲειδάων καὶ Παλλὰϲ Ἀθήν η,
  • ὁππότε μιν ξυνδῆϲαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι,
    • ἵνα οὗτοι μὲν οἱ θεοὶ φαίνοιντο βοηθήϲαντεϲ αὐτῷ μετὰ Θέτιδοϲ, ἄλλοι δέ τινεϲ οἱ ξυνδῆϲαι θέλοντεϲ, καὶ μύθουϲ δὲ λέγουϲιν ἐπὶ τούτοιϲ πολλούϲ. μάχεται δὲ τοῖϲ ἐναλλάϲϲουϲι τὸ οἴη ἐντὸϲ ἀ θ αν άτοιϲι· πῶϲ γὰρ τοῦ ποιητοῦ λέγοντοϲ ὅτι μόνη ἐνδέχεται καὶ ἄλλουϲ ἐπειϲάγειν βοηθούϲ; τίνα δὲ καὶ τὸν Βριάρεων χρὴ νοεῖν, καὶ πῶϲ οὗτοϲ βίῃ τοῦ πατρὸϲ ἀμείνων: δεῖ τοίνυν φυϲικόν τινα μᾶλλον ἐντὸϲ τούτοιϲ ὑπονοεῖν λόγον· Δία γάρ φηϲι τὴν ἄκρατον θερμαϲίαν, τὴν καὶ τοῦ ζῆν καὶ τοῦ εἶναι ἡμᾶϲ αἰτίαν, Ποϲειδῶνα τὸ ὕδωρ, Ἥραν τὸν ἀέρα, Ἀθηνᾶν τὴν γῆν, Βοριάρεων τὸν ἥλιον — πάντων γὰρ τῶν ἄϲτρων φωτεινότατόϲ ἐϲτι — [*](2 βραχμάναϲ L οἱ om. L λόγοϲ δὲ τοὺϲ β Lp 4 πυθεγορικῶν Lp 6 ὥϲπερ L 7 εἶναι om. L 8 ἔπλαϲεν L. altero ϲ sprascrpt. 9 καὶ ὁ ποϲ. L 11 ante γράφουϲι Lp τινὲϲ ins. 13 οἶον ἐντὸϲ L. 16 φαίνωνται e corr. Lp μετὰ τῆϲ θ. LLp 17 δὲ post μύθ. om. Lp 18 post ἐναλλάϲϲουϲι ins. τὰ ἔπη Lp 19 ἐνδέχεται ἄλλουϲ L 20 βίῃ οὗ πατρὸϲ Lp 22 καὶ εἶναι, om. τοῦ, BL. 24 βριάρεον L) [*](2 sqq. Cf. Porph. abst. lV, 17 extr Bardesanem auctorem referentem.) [*](8 sqq. Quamquam Porphyrius in quaestionibus suis ad allegoricam quae dicitur fabularum interpretationem minime inclinat (de qua re vid. prolegg. ). tamen nihil esse videtur causae, cur eam de qua h. l. agitur quaestionem abo eo abiudicemus. ld unum tenendum est, eum non suam ipsius sed Stoici cuiusdam philosophi (quod ex Heraclit. c. 21 —25 sequitur) interpretandi rationem proponere eodem modo quem in quaest. Υ 67 se sequi testatur. lpse enim Porphyrius, ut h. l. num affferam , (de antr. N. c. 32) Minervam φρόνησιν neque Tellurem esse voluit.) [*](11 Zenodotum dicit (schol. Ariston. A 400 ).) [*](22 sqq. Cum ab Heraclito, c. 25, quattuor dii prorsus eodem modo accipiantur (cf. de love eund. c. 23: πυρὸς εἰλ ικρινοῦς φύσις — Ζρὺς ἐπώνυμος, ἤτοι τὸ ζῆν παρεχόμενος ἀνθρώποις κτλ.), quod eo maioris momenti est quod praeterea vix quisquam Minervam Τellurem significare perhibuerit, concludi posse videtur, et illum et Porphyrium eodem fonte usos esse, qui qualis fuerit )
    14
    Θέτιν δὲ τὴν θέϲιν καὶ φύϲιν τοῦ παντόϲ. τοῦ ἡλίου τοίνυν ἀφιϲταμένου ἐπὶ τὰ μεϲημβρινά, ψύξεωϲ γινομένηϲ ἐντὸϲ τοῖϲ καθ’ ἡμᾶϲ μέρεϲι, ϲυμβαίνει τὸν ἀέρα, φύϲιν ἔχοντα μεταβάλλειν εἰϲ ὕδωρ, τότε μάλιϲτα ἐξυγραίνεϲθαι πλέον καὶ δυϲχείμερον γίνεϲθαι. Ποϲειδῶνα οὖν καὶ Ἥραν καὶ Ἀθηνᾶν διὰ τοῦτο βουλομένουϲ ϲυνδῆϲαι τὸν Δία φηϲίν, ἐμφαίνων, ὡϲ ἔφην, τὴν χειμερινὴν κατάϲταϲιν, ἐντὸϲ ᾗ ϲυμβαίνει τὸ ψυχρὸν ἐπικρατέϲτερον εἶναι τοῦ θερμοῦ. ἀλλ’ ἡ Θέτιϲ ἀνάγουϲα τὸν ἥλιον ἐπὶ τὰ βόρεια φαίνεται ὥϲπερ βοηθοῦϲα τῷ Διί. εἰκότωϲ δὲ ἑκατόγχειρον τοῦτόν φηϲιν, ὅτι πάντα τρέφει καὶ αὔξει καὶ φύει, καθάπερ πολλαῖϲ ὁμοῦ χερϲὶν ἐργαζόμενοϲ. οὗ πατρὸϲ δὲ ἀμείνων, τοῦ Διόϲ Ἀπόλλωνα γάρ φηϲι τὸν ἥλιον.

    [*](*Β f. 13a ad πολλάκι.)

    407. διὰ τί εἰδὼϲ ὁ Ἀχιλλεὺϲ χάριν προϲοφειλομένην τῇ μητρὶ ὑπὸ τοῦ Διὸϲ οὐκ εἰϲ τὴν νίκην τῶν Ἑλλήνων κέχρηται ταύτῃ, ὅτε, φηϲί, πολλὰϲ ἀ ΰπνουϲ ν ύκταϲ ἴαυεν, ἤματα δ’ αἱματόεντα διέπρηϲϲεν διέπρηϲεν cod . πολεμίζων (Ι 325 326), εἰϲ δὲ ἀπώλειαν αὐτῶν κατακέχρηται ταύτῃ, καίπερ οὐκ σἰτίων τῆϲ ἀτιμίαϲ αὐτῷ γεγονότων τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ εἴπερ οὖν ἔδει κατὰ φίλων ἀδικηϲάντων χρήϲαϲθαι τῇ παρὰ Διὸϲ ἐπικουρίᾳ, κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ δίκαιον ἦν τοῦτο, ἀλλ’ οὐ κατὰ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων.

    [*](1 καὶ τὴν φύϲιν L 2 γενομένηϲ L 3 ϲημαίνει δὲ τὸν ἀέρα Lp φύϲιν ἔχοντα om. L ὕδωρ καὶ τότε μάλιϲτα L 5 βουλόμενοϲ Lp 6 ὅθεν ϲυμπλεκόμενον βαίνει Lp 8. 9 τοῦτο φηϲὶν Lp 9 ὅτι τὰ πάντα Lp)[*](nunc non quaero. uod quae sit Thetis, quis Aegaeon quaeque lovi praestiterint, uterque modo non omni ex parte simili tradit, minus premendum videtur. uae praeterea ad nostrum locum in scholl. et ap Eust. p. 122, 44sqq. traduntur, ita comparata sunt, ut discerni nequeat utrum e Porphyrio an ex heraclito an ex utroque (cf. A 50) hausta sint; quare praeter schol. Lips. partem ad verbum fere cum Porphyrio congruentem hic omisimus.)[*](8 † Lp A 402 (f. 60b) a man sec : ἑκατό γχειρον τὸν ἥλιον λέγει, ὅτι. πάντα φίει καὶ τρέφε καὶ αὔ ξει, ὥσπερ εἰ πλείσταις χερσὶ ν ὁμοῦ εἰργάζετο. Reliqua plus discrepant.)[*](10 Cf (Porph .) A 50. Cod. Par. 2556 ap. Cramer. An. Par. Ill, p.105, 7 : . . . τὸν ἥλιον ἤτοι τὸν Ἀπόλλωνα, ὃν Βριάγεων κ αλῦσι καὶ ἑκατόγχειρα κτλ .)[*](12 sqq. Lp A 407 (f. 61a, c. l. τῶν νῦν μιν) : καὶ πῶς ταύτην οὐκ ιᾔτει. τὴν χάριν κ ατὰ τῶ Τ ρώων, ὅτε, φησὶ, πολ ὰ ς μ ὲν ἀ ΰπ νους νύ κ τα ἴα νε ν ⟨cod. —ον⟩; ὅτι ἡ δόξα τῆ νίκης εἰς Ἀγαμέμνονα ἀνέτρεχεν, ὥς φξσιν· το ύ τῳ μὲ ν γὰρ κ ῦ δος ἅμ’ ἕψεται, εἴ κ εν Ἀ χα ιοὶ Τρώων ἐκπέρσωσ’ εὖ ναιόμ ενον π τολί θρον. τά τε τῆς κίκης ὡμολογήσατο διὰ τοῦ ἀστρά- πτειν τὸν Δία. εὐημερούντω τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρέτων ἀμοιβὰς ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ ἐπινεύσαντος τὴν ἧττ αν τῶν πολεμίων, ὀργισθέντα δὲ τοῖς ἀδικήσασιν αὐτὸν μεταβαλεἰ ⟨cod. μεταβαλλεῖν ⟩ τὴν Διὸς γνώμην. ἀλλ᾿  εἴπερ, φησίν, ἔδει κ ατὰ φίλων ἀδικησάντων χρήσασθμι τῇ παρὰ Διὸς ἐπικουρίᾳ , κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος δίκαιον ἦν δή που. ἀλλ᾿  εἰ Ἀγαμέμνων ἐκολάσθη, ἀθῷοι ἀναπλεύσαντες οἱ Ἀχαιοὶ οὐκ ἐζήτησαν Ἀχιλ λέα. μένε δὲ συγκολ αζόμενος αὐτοῖς ἀχαρίστοις οὖσιν ὁ βασιλεύς, οἳ τῷ διὰ τὴν κοινὴν ὑβρισθέντι σωτηρίαν οὐκ ἐπήρκεσαν.)
    15

    τὸ μὲν οὖν μὴ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων χρήϲαϲθαι τῇ τῶν χαρίτων παρὰ Διὸϲ ἀποδόϲει οὐδὲν ἤπειγεν, αὐτοῦ τοῦ Διὸϲ ἀϲτρά πτον τοϲ ἐπιδέξι’ ἐναίϲιμα ϲήματα φαίνοντοϲ (Β 353) καὶ πάντων πεπεραϲμένην πειϲμένων ὅτι κατένευϲεν ὁ Ζεὺϲ τὴν Τρωικὴν ἀπώλειαν. εὐημερούντων οὖν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὴν ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ ἐπινεύϲαντοϲ τὴν ἧτταν τῶν πολεμίων, ὀργιϲθέντα δὲ τοῖϲ ἀδικήϲαϲιν αὐτὸν μεταβαλεῖν τὴν τοῦ Διὸϲ γνώμην ἄλλωϲ οὐκ ἐνῆν ἢ διὰ χαρίτων ὀφειλομένων ὑπομνήϲεωϲ. καὶ τὸ μὲν νικῆϲαι τοὺϲ Ἕλληναϲ εἰϲ τοὺϲ Ἀτρείδαϲ ἔχει τὴν ἀφορμήν ? evan. h. v. nonnullae litterae, τὸ δὲ ἀποϲτρέφειν τὴν τοῦ Διὸϲ ϲυμμαχίαν ἐκ τῶν Ἑλλήνων εἰϲ αὐτὸν εἶχε τὸ τέλοϲ. εἰϲ τὰ αὐτῷ τοίνυν διαφέροντα θηϲαυρὶζειν τὰϲ ἀπαιτήϲειϲ οὐδὲν παράλογον ἔχει. κατὰ δὲ evan. τῶν Ἑλλήνων ἡ τιμωρία τι evan., ὅτι κατ’ αὐτὸν τὸν ποιητὴν τῶ βαϲιλεῖ κῦδοϲ μὲν ἅμ’ ἑ ψεται, εἴ κεν Ἀχαιοὶ Τρ ώων ἐκπέρϲωϲιν εὖ ναιόμεν ον πτολίεθρον, τούτῳ δ’ α ὖ μέγα πένθ οϲ Ἀχαιῶν δῃωθέντων (Δ 415 — 417 confusi cum Α 164), καὶ τὸ ὅλον ἀγώνιϲμα δείξει τῷ Ἀγαμέμνονι κατὰ τοὺϲ Νέϲτοροϲ λόγουϲ (Α 254?). αὐτὸϲ γὰρ τῷ ὄντι ἕρκοϲ Ἀχαιοῖϲιν πέλεται πολέμοιο κακοῖο (Α 284). καὶ γὰρ τοῦτο ὀμωμόκει ἐντὸϲ τῇ ἐκκληϲίᾳ , ὁ δέ τοι μέγα ϲ ἔϲϲεται ὅρκοϲ· ἦ π οτ’ Ἀχιλλῆοϲ ποθὴ ἵξεται υἷαϲ Ἀχαιῶν καὶ τὰ ἑξῆϲ (Α sq. ). καὶ ἡ Ἀθηνᾶ καί ποτέ τοι τρὶϲ τόϲϲα παρέϲϲεται ἀγλαὰ δῶρα φηϲί, καὶ ἄμφω ὁμῶϲ φιλεῖϲθαι αὐτόν τε καὶ τὸν Ἀγαμέμνονο ὑπὸ τῆϲ Ἥραϲ, καὶ ϲυμβουλεύει μηδαμῶϲ περὶ θανάτου διανοεῖϲθαι τοῦ βαϲιλέωϲ (Α 207— 214 ), κἀκεῖνοϲ ϲυναινεῖ χρῆναι ϲυμβουλεύουϲι θεοῖϲ πεπεῖϲθαι (Α 216 sqq .). ϲώζεϲθαι οὖν ἔδει τὸν Ἀγαμέμνονα διὰ πάντων, ἵνα καὶ τὰ ἀπειληθέντα πληρωθῇ. καὶ οὐκ ἄδικοϲ ἡ e corr. κρίϲιϲ. ὑπὲρ ὧν γὰρ λοιμωϲϲόντων αὐτὸϲ τὴν ἐκκληϲίαν ϲυνήγαγε καὶ τὸ πρόϲκρουϲμα ἔϲχε πρὸϲ τὸν βαϲιλέα, τούτουϲ οὐδαμῶϲ ἔϲχεν ἀγανακτοῦνταϲ ὑπὲρ αὑτοῦ ὑβριζομένου διὸ κατ’ ἀρχὰϲ μὲν ἐθεράπευεν αὐτοὺϲ λέγων οὐδέ τί πω ἴδμεν ξυνήια κείμενα πολλά, λαο ὺϲ δ’ οὐκ ἐπέοικε παλίλλογα ταῦτ’ ἐπαγείρειν (Α 124 — 126). καὶ ἀπειλοῦντοϲ τοῦ Ἀγαμέμνονοϲ ἀφελεῖν τὴν Βριϲηίδα, οὐ παρ’ αὐτοῦ φηϲιν εἰληφέναι ἀλλὰ παρὰ τῶν Ἑλλήνων· καὶ δή μοι γέρα ϲ αὐτὸϲ ἀφαιρήϲεϲθαι ἀπειλεῖϲ, ᾧ ἔπι πὁλλ’ ἐμόγηϲα, δόϲαν δέ μοι υἷεϲ Ἀχαιῶν (Α161 162). ὕϲτερον δὲ μηδὲν αὐτῶν δυϲχεραινόντων μηδ’ [*](Longe peiore ratione excerptum:) [*](B⟩ (f. 14a, ad μιν v. 407 ): καὶ πῶς ταύτην οὐκ ᾔτει. τὴν δόβαν, ὅτε, φησὶ, πολ λ ὰς ἀΰ πνο υς νύ κ τας ἴ α υεν 〈 —ον cod. ⟩ ὅτι δόξα εἰς Ἀγαμέμνονα ἀνέτρεχεν. εὐημερούντων τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὰς αἰτ εῖν, ἐπεὶ δὲ ὠργίσθη αἰτεῖ τὴν τοῦ Διὸς μεταβαλεῖν βουλήν. καὶ εἰ ἔμελλ ε τρέψαι τὴν τοῦ- Διὸς βουλ ήν, κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος ὡς ἀδικήσαντος ἐχρῆν τρέψαι, οὐχὶ κατὰ πάντων. ὅτι, φησί, διὰ τὴν ἀχαριστίαν αὐτῶν τοῦτο ποιεῖ καὶ ὅτι. ὑβρισθῆναι πκρεῖδον. τὸ δὲ μν ήσασα διὰ τὴν Ἥραν· διό φησιν αἴ κέ πως θέ λ ῃσιν ἐκὶ Τ ρώε σσι v ἀρῆξ αι (A 408).)

    16
    ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ Χρύϲου τὴν αὐτὴν γνώμην ἐνδειξαμένων αἰδεῖϲθαι δεῖν τὸν ἱερῆα (Α 23) ὅϲῳ καὶ τὸν ἀριϲτέα καὶ μὴ ἀτιμάζειν, εἰκότωϲ καί πωϲ καὶ πόθεν cod., quod correxi αὐτοῦ ὁμοίωϲ πρὸϲ πάνταϲ ἀπειλεῖ καὶ τὴν ἀφαίρεϲιν κοινοποιεῖ λέγων χερϲὶ μὲν οὔ τι ἔγωγε μαχέϲϲομαι εἵνεκα κούρηϲ ϲ ὔτε ϲοὶ o ὔτε τ ῳ ἄλλ ῳ, ἐπεί μ’ ἀφέλεϲθέ γε δόντεϲ (Α 298. 299). ὥϲτε καὶ ἡ μῆνιϲ λόγον εἶχε τὴν τιμωρίαν εἰϲπραττομένη παρὰ πάντων, τῶν μὲν διὰ τῆϲ ἥττηϲ, τοῦ δὲ διὰ τῆϲ ὑπὲρ τῶν ἡττωμένων λύπηϲ.

    [*](*B f. 14 ad Αίθιοπῆαϲ. Lp f.61a, in imo marg. scrpt., ϲ. l. Αἰθιοπῆαϲ.)

    420. διὰ τί ἡ Θέτιϲ οὐκ ᾤχετο πρὸϲ τὸν Δία ἐντὸϲ Αἰθιοπίᾳ ὄντα οὐ γὰρ δὴ πόρρω Αἰθιοπία ἦν τοῦ Ὀλύμπου· καὶ γὰρ πᾶϲ χῶροϲ ῥᾴδιοϲ οὔϲῃ θεᾷ. ῥητέον οὖν ὅτι οὐδὲν ἀναγκαῖον ἂν ἀγκαῖον Lp ἐπείγεϲθαι ἐντὸϲ τῇ ὀργῇ ἐκτελέϲαι τὰ θυμῷ φίλα τοῦ ὠργιϲμένου ἀλλὰ μᾶλλον διδόναι μετανοίᾳ μετανοίαϲ Lp τόπον. ἔπειτα οὐκ ἐπιτήδειοϲ ἦν ὁ τόποϲ περὶ ὧν ἔμελλε δεῖϲθαι, παρόντων τῶν φίλων θεῶν τοῖϲ Ἀχαιοῖϲ, ἐπεὶ καὶ ὕϲτερον οὐ παραγενομένη ἀλλ’ ὑποπτεύϲαϲα ἡ Ἥρα ἐπίϲταϲθαι ἐπειρᾶτο. ὅτι δὲ παρῆϲαν δηλοῖ· φηϲὶ γὰρ θεοὶ δ’ ἅμα π άντεϲ ἕποντο (v. 424). δοκεῖ δέ τιϲι καὶ ὅπωϲ οἱ Τρῶεϲ αἴϲθωνται τῆϲ μήνιδοϲ ὁ ποιητὴϲ ἐμβάλλειν τὰϲ ἡμέραϲ ταύταϲ, ἵνα θαρϲήϲαντεϲ ἐξέλθωϲι· πρότερον γὰρ οὐκ ἐξῄεϲαν ἀλλ’ ὅϲον ἐϲ Ϲκαιάϲ τε πύλαϲ (1 354).

    [*](*B f.14a. L f. 16b, Π. Lp f. 61a, in  marg. inter. scrpt., c. l. εἶμ᾿ αὐτή.)

    ἄλογον τὸ μὴ πορεύεϲθαι εὐθὺϲ εἰϲ τὴν om. L Αἰθιοπίαν. λύεται δὲ ἐκ τοῦ καιροῦ· τοῖϲ γὰρ θεοῖϲ εὐωχουμένοιϲ ἄτοπον ἐνοχλεῖν, καὶ ἄλλωϲ διὰ τὸ τοὺϲ ϲυμμάχουϲ τῶν Ἑλλήνων ἐκεῖ τυγχάνειν τυγχάνονταϲ L.

    [*](B f. 15a ad χερνίψαντο.)

    449. δεῖ προϲιόντα θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν εἰκάζειν αὑτὸν θεῷ. χερνίψαντο. διὰ τί δὲ μετὰ τὸ δεῖπνον οὐ ποιεῖ τοὺϲ ἀνθρώπουϲ ἀπονίπτονταϲ τὰϲ [*](25 δεῖ γὰρ πρ. θ. Lp post θεῷ Lp ins.: ἀπ ὸ δὲ τῆϲ χερὸϲ ἑνικῆϲ ἐϲτι χερνίψαντο 26 ἀπονίζονταϲ Lp) [*](11 sqq. B⟩ f. 14 ad χαλκοβατὲς Α 426 (id. Lp f.   61α c. l. χθιζός, L f.17a coniunct. c. schol. v. 420, c. l. ἀγάννι φον): . . . . . οὐκ ἄπεισι δὲ εἰς Αἰθιοπίαν ἡ] Θέτις, ὅτι ἐκεῖ ἦσαν οἱ Ἀχαϊκοὶ ⟨ἀχαιικοὶ B⟩ ⟩ θεοί, καὶ τ υἱῷ καιρὸν μετανοίας ⟨μεταγνοίας L ⟩ διδοῦσα καὶ αὐτοῖ τοῖς Ἕλλησι, κ αὶ ἵνα Τ ρῶες αἴσθωντα ⟨καὶ τρῶες ἔσεσθαι Lp ⟩ τῆς μήνι δος καὶ τολμήσωσι ⟨τολμῆσα Lp⟩ λοιπὸν εἰς τὴν ⟨om. Lp⟩ μάχητ. Eadem fere Εust. p. 128, 29 sqq.) [*](25 Ea quoque verba quae ante διὰ τί leguntur (δεῖ — θεῷ) cum quaestione cohaerere e schol. in cod. Hamburg. (p. 39 ) ad Od. γ adscripto ceterum. longe peius excerpto concludendum videtur. Incipit enim ita: διὰ τί τοὺς ἀνθρώπους πρὶν φαγεῖν ποιεῖ τὰς χεῖρας ἀπονίζα , τοὺς δ θεοὺς οὐδαμῶς διὰ τί πρὸς δεῖπνον μὲν ἀπονίζουσι, μετὰ δὲ τὸν δεῖπνον οὐδαμῶς θεοὶ μὲν οὐκ ἀπονίζο νται · κ α θ αροὶ μὲ ν γάρ. μετὰ τὸν δεῖπνον οὐ ποιεῖ ⟨ποίει cod. ⟩ ἀνθρώπους ἀπονίζεσθαι τὰς χεῖρας ὅτι οὐδὲ κτλ. (reliqua iis quae p. 17, 1 3 edidimus respondent, cf. schol. Od. ll, p. 752 Dind.).) [*](26 sqq. † L A 449 (f. 18a): διὰ τί μετὰ τὸ ἀνελ εῖ τὴν τοιαύτην δαῖταν οὐ νίπτουσ τὰς χεἴρας ἀλλὰ πρότερον, χερνίψ α ντο δ᾿  ἔπ ε ι τ α κ αὶ οὐλ οὐλοχύτας ἀνέλοντο ; ἔστι δὲ λ ύσις ἐκ το πράγματος· ou γὰρ ἦμ τοιαύτη δαίτη)

    17
    χεῖραϲ; ὅτι οὐδὲ ὄψοιϲ τοιούτοιϲ ἐχρῶντο ὥϲτε δεῖϲθαι ἀπονίψεωϲ καὶ [*](Lp f. 61b c. l. χερνίψαντο δ᾿ ἔπειτα. Cf. schol. "o 52 Dind.) ὅτι παυόμενοι τοῦ δειπνεῖν ἔϲπενδον, μετὰ δὲ τὰϲ ϲπονδὰϲ οὐ δεῖ νίπτεϲθαι. ῥητέον δὲ καὶ τοῦτο· ὅταν γὰρ λέγῃ χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοϲ προχ ό ῳ ἐπέχευε φέρουϲα νί ψαϲθαι (α 136), φήϲομεν ἀλλ’ οὐχὶ πρὸ τοῦ δείπνου μόνον. ἁπλῶϲ γὰρ τὰϲ ἀρχὰϲ μηνύϲαϲ οὐκέτι τὰ κατὰ μέροϲ διέξειϲιν. ὥϲτε παρέκειντο τὰ χειρόνιπτρα ὅτε βούλοιντο νίπτεϲθαι. καὶ γὰρ καὶ ἡ τράπεζα καὶ τὰ ἄλλα ἄχριϲ ὅτου βούλοιντο χρῆϲθαι αὐτοῖϲ παρέκειτο. οὕτω καὶ τοὺϲ Πυλίουϲ ἐντὸϲ τῷ κατάπλῳ Τηλεμάχου εύωχουμένουϲ οὐκέτι δεδήλωκεν ὅπωϲ τῆϲ ἠιόνοϲ ἀπηλλάγηϲαν. καὶ τὴν Ἀθηνᾶν Μέντῃ ὁμοιωθεῖϲαν καὶ τὸ δόρυ δοῦϲαν τῷ Τηλεμάχῳ (α 127 οὐκέτι φηϲὶ πῶϲ τοῦτο ἀπέλαβε. καὶ τὸ τόξον εἰϲ καταϲκοπὴν ἀπιόντι Μηριόνηϲ δίδωϲιν Ὀδυϲϲεῖ (Κ 260) ὅπωϲ δὲ τοῦτο ἀπέδωκεν οὐκέτι ἐπεϲημήνατο, διδοὺϲ τοῖϲ ἀκροαταῖϲ καθ’ ἑαυτοὺϲ λογίζεϲθαι τὰ ἀκόλουθα. καὶ πολλὰ τοιαῦτα ἔϲτι γνῶναι παρ’ αὐτῷ οὐ γὰρ μόνον τί εἴπῃ, ἀλλὰ καὶ τί μὴ εἴπῃ ἐφρόντιϲεν.

    462. v. ψ 259.

    473. v. ad X 391.

    477. ad Θ 1.

    486. ἕρματα ἐξηγοῦνται τὰ ὑπερείϲματα· γέγονε δὲ ἀπὸ τοῦ)[*](*Β f. 16a ad ἕερματα. L f. 19a, Π. Lp f. 62b c. l. ἕρματα.) ἐνεῖρθαι καὶ ἐρηρεῖϲθαι τῇ γῇ. οὕτωϲ οὖν καὶ τὰ ἐλλόβια ἕρματα εἴρηται παρὰ τὸ ἐνεῖρθαι· ἐντὸϲ δ’ ἄρα ἕρματα ἧκεν ἐυτρήτοιϲι λοβοῖϲι· (Ξ 182 καὶ ἑρμίϲ (Θ 278. ψ 198), ὁ κλινόπουϲ, τὸ οἷον ἕρμα καὶ ἐρηρειϲμένον κατὰ τῆϲ γῆϲ. καὶ ἡμεῖ ϲ δ’ ἕρμα πόληοϲ ἀπέκταμεν ἕρματα. ( ψ 121 ), τὸ ἔρειϲμα καὶ θεμέλιον, ἐκ τοῦ ἐρηρεῖϲθαι ἐντὸϲ τῇ ἔρᾳ. καὶ [*](2 παυϲάμενοι Lp τὰϲ om . Lp 3 ἀπονίζεϲθαι Lp 4 post φέρουϲα Lp ins.: καλῇ χρυϲείῃ ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοϲ post φήϲομεν Lp ita: οὐκ εἰϲ τὸ νίψαϲθαι προ τ. δ. μ. 6 οὐκ ἐπὶ Β ἐπέξειϲιν Lp παρέκειτο Lp 8 χρήϲαϲθαι L παρέκειτο om. Lp 9 ὅπωϲ ἐκ τῆϲ ἠιόνοϲ ἀναϲτάντεϲ ἀπ. Lp 10 τ. μὲν τὴν ὁμειωθεῖϲαν, sprascrpt. ο, Lp 11 τῷ om Lp οὐκέτι ὅπωϲ τοῦτο ἀπιοῦϲα ἀπ. Lp ἀντέλαβε B⟩ 12 δίδωϲι μηρ ὀδ. Lp 14 παρ᾿  , ρ θ corr., Β 19 L c. l. ὑπὸ δ’ ἕρματα μακρὰ τάνυϲϲαν incipit: ἐξηγοῦνται τὰ ὑπερ. ἀπὸ γὰρ τοῦ ἐνεῖρθαι καὶ ἐρηρ. τῇ γῇ γέγονεν 20 ἐλλώβια L 21 ἐντὸϲ δ’ ἄρα δ ’ ἕρματα. Lp 22 καὶ ἕρμα ὁ κλ. Lp 24 τῆϲ om. L. δὲ ἕρμα B⟩ πόλιοϲ L) [*](ὥστε δέεσθαι ἐπιν ίψεως ἄλλως τε ὅτι καὶ παυόμενοι τοῦ δείπνου ἔσπενδον μετὰ γὰρ τὸ δειπνῆσαι οὐκ ἦν θεμιτόν.) [*](19 sqq. Quae h. l. cod. Leid. auctoritatem secuti inter Porphyriana retulimus veri simile est e quaestione derivata esse ad 117 instituta, cuius vestigia et apud Eust. Δ p. 451, 31 (ἔστι δὲ λ ύοντα τὰ τοταῦτα εἰπεῖν κτλ.) et Apollon. lon. v. ἕρμα exstant (ὁ δὲ Σιδώνιος βο η θῶν τῷ λεγομένῳ κτλ.) Eadem fere quae h. l. in nostris codicibus exstant Manue M oschopul us, p. 719 , 28 Bachm.. in usum suum convertit.) [*](24 — p. 18, 2 τὸ ἔρεισμα — ἔερτο a Porph. abiudicavit Kammer, Porph. schol. Homerica emendatiora, (diss.) Regim. 1863, p. 34)

    18
    ὅρμοϲ δὲ ὁ περιδέραιοϲ κόϲμοϲ· χρύϲεον ὅρμον ἔχων (ο 460), εἶτ’ ἐτυμολογεῖ· μετὰ δ’ ἠλέκτροιϲιν ἔερτο.

    [*](*B f.16ᵇ ad κατανεύϲομαι. L f. 20b, Π c. l. εἰϲ τὸ εἰ δ᾿ ἄγε τοι κατανεύϲομαι.)

    524. διὰ τί ὑποϲχόμενοϲ ὁ Ζεὺϲ τῆ Θέτιδι ἐπικρατεϲτέρουϲ ποικατανεύϲο ῆϲαι τοὺϲ Τρῶαϲ οὐκ εὐθὺϲ τοῦτο τελεῖ, πολὺν δὲ φόνον πρότερον πιτρέψαϲ τῶν Τρώων γενέϲθαι. ὡϲ εἰπεῖν τὸν ποιητήν·

  • ἔνθα κεν α ὖτε Τρῶεϲ ἀρηιφίλων ὑ π’ Ἀχαιῶν
  • Ἴλιον εἰϲανέβηϲαν ἀν αλκείῃϲι δαμέντεϲ (Ζ 73. 74),
    • κατανεύϲο τότε τῇ ὑποϲχέϲει προϲτίθεται, ῥητέον δὲ ὅτι τῶν ὅρκων παρὰ τῶν μαι. Τρώων ϲυγχυθέντων τιμωρίαν δοῦναι πρότερον τοὺϲ παραβάνταϲ ἠξίωϲεν· καὶ πολλῶν διὰ τοῦτο ἀνῃρημένων, ὡϲ εἰϲ ἀπόγνωϲιν τῶν πραγμάτων ἀφικέϲθαι καὶ βουλὰϲ τοῦ δεῖν ἀπογνῶναι τὴν Ἑλένην, τότε λυϲάντων τῶν Ἑλλήνων τὴν παράβαϲιν ἐκ τοῦ μὴ δέξαϲθαι τὰ πεμφθέντα ἐκ τῆϲ Ἰλίου ἐπαγγέλματα διὰ τοῦ Ἰδαίου ἔχοντα οὕτωϲ (Η sqq .) .
  • ἠν ώγει Πρίαμόϲ τε καὶ ἄλλοι Τρῶεϲ ἀγαυοὶ
  • εἰπέμεν, αἴ κέ περ ὔμμι φίλον καὶ ἡδὺ γέν οιτο,
  • μῦθον Ἀλεξάνδρου, τοῦ εἵνεκα νεῖκοϲ ὄρωρε ·
  • κτήματα μὲν ὅϲ’ Ἀλέξαν δροϲ κοίλῃϲ ἐνὶ νηυϲὶ ν
  • ἠγάγετο Τροίηνδ᾿  , ὡϲ πρὶν ὤφελλ’ ἀπολέϲθαι,
  • πάντ’ ἐθέλει δόμεν αι καὶ ἔτ’ οἴκοθεν ἄλλ’ ἐπιθεῖναι·
  • κουριδίην δ’ ἄλοχον Μενελάου κυδαλίμοιϲ
  • οὔ φηϲιν δώϲειν, ἦ μὴν Τρῶέϲ γε κέλονται·
    • τοιαύτηϲ γὰρ πρεϲβείαϲ ἀφιγμένηϲ προϲτίθηϲιν ὁ Διομήδηϲμήτ’ (Η 400sqq .)
  • ἄρ τιϲ νῦν κτήματ’ Ἀλεξάνδροιο δεχέϲθω
  • μή θ’ Ἑλέν ην· γνωτὸν δέ, καὶ ὃϲ μάλα νήπιόϲ ἐϲτιν,
  • ὡϲ ἤδη Τρ ώεϲϲιν ὀλέθρου πείρατ’ ἐφῆπται,
    • ἔπειτα τῶν Ἑλλήνων ϲυμψήφων γενομένων ὣϲ ἔφα θ᾿, οἱ δ’ ἄρα πάντεϲ ἐπίαχον υἷεϲ Ἀχαι ῶν, μῦθον ἀγαϲϲάμενοι Διομήδεοϲ ἱ πποδάμοιο (Η 403. 4 ) —, καὶ τότ’ Ἀγαμέμνονοϲ εἰπόντοϲ·
  • Ἰδαῖ᾿  , ἤτοι μῦθ ον [Ἀχαιῶν] αὐτὸϲ ἀκούειϲ,
  • ὥϲ τοι ὑποκρίνονται, ἐμοὶ δ’ ἐπιανδάνει ο ὕτωϲ (H 406. 7 ),
    • καὶ διὰ πάντων, τῶν τε ἀρίϲτων καὶ τοῦ βαϲιλέωϲ τοῦ τε ὄχλου, διελθόντοϲ, ὅτι μηδ’ ἐμμένουϲι τοῖϲ ὅρκοιϲ καὶ ἀποδιδοῦϲι τὴν Ἑλένην καὶ [*](1 ἕρμα pro ὅρμοϲ L περιδόραιοϲ L. ἕρμα pro ὅρμον L 2 δὴ λέκτροιϲιν B⟩ Lp δὴ λέκτροιϲιν ἔορτο L, corr. Vill. 3 B⟩ praemittit ἀπορία 7 ἀναλκείοιϲι L 9 πρότερον δοῦναι L 13 διὰ τοῦ Ἰδαίου ἐπαγγέλματοϲ L 15 ἀγαβοί L 16 εἰπέμεν (suprascrpt. αι) εἰέπερ L 18 post ἀλέξανδροϲ Β ras. sex fere litter. 19, 20 ὤφελλεν ἀπ. . . . . . . .ἐθέλει δὀμεναι B⟩ 20 ἄλλα L 21 δ’ om. L 22 ἣν φηϲὶν δώϲειν L 23 γὰρ . . . . . . . . φιγμιένηϲ B⟩ 25 post ἐϲτιν in L schol. ad Α 520 pertinens sequitur (de αὕτωϲ): ὡϲ μάτην ψευδῶϲ κτλ. Quo et aliis quibusdam interiectis, f.21 rursus quaestio Porphyr. (lin. 26): δὴ τρώεϲϲιν 28 ἀγαϲάμενοι L 30 ἰδαίων L Ἀχαιῶν om. codd. 32 καὶ τοῦ ὄχλου L 33 ἀποδιδόαϲι codd.) [*](3 sqq. Cf Porph. Θ 5.)
    19
    τὰ κτήματα καὶ ὅϲα ὡμολογήθη χρὴ πείθεϲθαι, ἀλλὰ μόνον πολεμεῖν, ϲυνέβη λύϲιν γενέϲθαι τῶν ὁρκίων καὶ τὴν ἐπιορκίαϲ δυνάμει ἄφεϲιν. οὗτοι γὰρ οὐκ εἰϲ ἀπαίτηϲιν τῆϲ Ἑλένηϲ κατὰ τοὺϲ ὅρκουϲ ἐτράπηϲαν, εἰϲ δὲ παραίτηϲιν μὲν ταύτηϲ, πολέμου δὲ παραϲκευήν· ὅθεν καὶ τεῖχοϲ ταῖϲ ναυϲὶ περιβάλλοντεϲ φαίνονται, τοὺϲ μὲν ὅρκουϲ ἐάϲαντεϲ, πρὸϲ ἄλλα δὲ τραπόμενοι. διὸ καὶ ἐπιλέγει ὁ Ἀγαμέμνων (H 411)
  • ὅρκια δὲ Ζεὺϲ ἴϲτω, ἐρίγδουποϲ πόϲιϲ Ἥρηϲ,
    • ἀνελῶν τὸ δεῖν τούτοιϲ ἐμμένειν καὶ ἐπιτρέψαϲ αὐτοὺϲ τῷ Διί. ἀνῃρημένου τοίνυν Πανδάρου τοῦ τοὺϲ ὅρκουϲ παραβάντοϲ (ε 29 sqq .) καὶ θυϲιῶν καὶ λιτανειῶν γεγονυιῶν καὶ ἐπιϲτροφῆϲ πρὸϲ τοὺϲ ὅρκουϲ διὰ τοῦ ὁμολογεῖν καὶ λέγειν (H 350 sqq )·
  • δεῦτ’ ἄγετ’, Ἀργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ’ ἅμ’ αὐτ ῇ
  • δώομεν Ἀτρείδῃϲιν ἄγειν, νῦν δ’ ὅρκια πιϲτὰ
  • ψευϲάμενοι μαχ όμεϲθα, τῷ ο ὔ νύ τι κέρδιον ἡμῖν
  • ἔλπομαι ἐκτε λέεϲθαι, ἵνα μὴ ῥέξομεν ὧδε,
    • καὶ εἰκότωϲ καὶ ἧττα γίνεται ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐκτελεϲθῆναι τὰ εἰρημένα καὶ παύεται ἡ ἐκ τῆϲ παραβάϲεωϲ μῆνιϲ, τῶν Ἑλλήνων ἀρνηϲαμένων τὴν κατὰ τοὺϲ ὅρκουϲ γινομένην ἀπόδοϲιν καὶ εἰϲ πὸλεμον παρεϲκευαϲμένων.

    526. ταῦτα παιδευτικὰ πρὸϲ πίϲτιν. τὰϲ δὲ αἰτίαϲ εἶπε, δι’ ἃϲ οὐ[*](B⟩ f. 17a ad παλινάγρετον, L f. 19b, Π. Lp f.63a c.l. οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον.) τελοῦμεν τὰϲ ὑποϲχέϲειϲ· ἢ μετανοήϲαντεϲ, ὅπερ ὃ L δηλοῖ τὸ παλιν. ἤτοι τὸ εὐμετάτρεπτον om. haec tria verba Lp, ἢ παραλογιζόμενοι τοὺϲ δεηθένταϲ, ὅπερ ἐντὸϲ τῷ ἀπατηλῷ νοεῖται. ἢ οὐ δυνηθέντεϲ ἐκτελεῖν ἐπιτελεῖν Lp τὰϲ ὑποϲχέϲειϲ, ὅπερ εἶχε τὸ ἀτελεύτητον add. L: ἐκ δὲ τοῦ μέγαν δ’ ἐλέλιξεν Ὄ λυμπον ἐδήλωϲεν παλινάγρεκτλ., quae in B⟩ et Lp recte nov. schol. ad ν. 53 pertinens efficiunt.

    544. quod ad h. v. in codicibus legitur scholium omisi; B⟩ (f. 17α ad πατὴρ ) enim et L. (f. 21a) ita incipiunt: τὸν Δία μόνον τῶν θεῶν οὕτωϲ καλεῖ ὅτι κτλ., Lp (f. 63b ) vero: διὰ τὸν Δία κτλ., ita. ut litterae δια per errorem bis positae esse videantur. Quali e dittographia facillime oriri potuit quaestionis forma quam unus cod. A (f. 22b) exhibet: διὰ τί τὸν Δία κτλ.

    592. πῶϲ τῶν ἄλλων θεῶν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ φερομένων ῥιπῇ,[*](B f. 18ᵇ ad πανδῆμαρ.) Ἥφαιϲτοϲ δι’ ὅληϲ ἡμέραϲ φέρεται φαμὲν οὖν ὅτι π ᾶν δ’ ἧμαρ οὐ [*](2 λῦϲιν B⟩ (vid.) ὅρκων L 3 ἐτράποντο L 6 διατραπόμενοι, om. δέ, L 7 ἥραϲ L 13 δώημεν L ἄγειν evan. B⟩ 14 μαχόμεθα L οὐ νύ τοι B⟩ L. ὑμῖν L 15 ῥέξωμεν B⟩ 16 prius καὶ om. L ἥττα L e corr. 32. 33 θεῶν post φερομένων L π ῶϲ τ. ἀλλ. θ. οὐ κινήϲει ἀπὸ τ. οὐρ. φερομένων ἐπὶ γῆϲ. Ἥφαιϲτοϲ κτλ. Lp 33 πανδῆμαρ corr.e πάν δ’ ἦμαρ H ὅτι πανῆμαρ L ὅτι τὸ πανῆμαρ Lp) [*](19 qq. Diple v. 526 appicta a schol. Ariston. ita explicatur: ὅτι περιώρικε τοὺς τράπους. Quae in altero schol. A leguntur Porphyrianis simillima διὰ τοῦ παλινάγρετον ἐσήμα νεν ὅτι β βαιός ἐστιν κτλ. (cf. Eust. p. 144, 26) quam originem habeant non constat.) [*](33 Aristarchi sententia (v. Lehrs, Ar. p. 151) male reddita.)

    20
    [*](L f. 23a. Lp f. 64b c. l. πᾶν δ’ ἦμαρ φερόμην.)δηλοῖ τὸν ἀπὸ πρωίαϲ μέχριϲ ἑϲπέραϲ καιρόν, ἀλλὰ τὴν πελάζουϲαν τῇ νυκτὶ ὥραν, ὡϲ καὶ ἀλλαχοῦ· οἱ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν λάϲκοντο (Α 472) καὶ τὰ ἑξῆϲ, πρόπαν ἦμαρ ἐϲ ἠέλιον καταφερόμην. δύντα δαίνυντο (Α 601 ).

    [*](B⟩ f 18b θυμόϲ. ad Lp f.  64ᵇ c. l. ὀλίγοϲ δ ἔτι θυμὸϲἐνῆεν.)

    594. εἰ ἐλαττοῦται, φαϲὶ, τὸ θεῖον. καὶ τέλεον ἐπιλείψει, ἀγνοοῦνθυμὸϲ. τεϲ ὅτι πολλαὶ τῶν ἐντὸϲ τῷ κόϲμῳ φύϲειϲ μειοῦνται μὲν οὐκ ἐκλείπουϲι δὲ τέλεον. καὶ γὰρ καὶ αὐχμῶν πλεοναζόντων μειοῦται τὸ ὑγρὸν ἀλλ’ οὐκ ἐπιλείπει. καὶ Ἄρηϲ· μόγιϲ δ’ ἐϲαγείρατο θυμόν (Φ 417 ).

    1. Vat .ζητ.ν . Γελοίωϲ   ὁ Ἀπίων ἱπποκορυϲτὰϲ ἀποδέδωκε τοὺϲ κόρυθαϲ ἔχονταϲ ἱππείαιϲ θριξὶ κεκοϲμημέναϲ. εἰ γὰρ παρὰ τὴν κόρυν ϲυνέκειτο, ἱπποκόρυθοϲ ἂν ἐλέγετο. νῦν δὲ ϲημαίνει τὸν ἔφιππον ὁπλίτην· κορυϲτὴϲ γὰρ ἀπὸ μέρουϲ ὁ ὁπλίτηϲ καὶ μαχητήϲ· πρ ῶτοϲ δ’ Ἀντίλοχοϲ Τρ ώων ἕλεν ἄνδρα κορυϲτήν (Δ 457 ). καὶ τὸν Ἄρεα δὲ ἔφη χαλκοκορυϲτήν · Ἀργεῖοι δ’ ὑπ’ Ἄρηι καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυϲτῇ (ε 699), ὃ τὸν ὁπλίτην ϲημαίνει καὶ ἀντίθετον τῷ ἱπποκορυϲτήϲ. ἐκ δὲ τοῦ κορύεϲθαι, ὃ πλεοναϲμῷ τοῦ θ ἔφη κορθύεϲθαι,

    Δ 457 f. 60b, L. f. 8 9a, Lp f. 100α Γελοίωϲ ὁ Ἀπίων τοὺϲ ἱπποκορυϲτὰϲ ἀπέδωκε τοὺϲ κόρυθαϲ ἔχονταϲ ἱππείαιϲ θριξὶ κεκοϲμημέναϲ. εἰ δὲ παρὰ τὴν κόρυν ϲυνέκειτο,κἄν ἱπποκόρυθεϲ ἐλέγοντο. νῦν δὲ ϲημαίνει τὸν ἔφιππον ὁπλίκορυϲτὴϲ γὰρ ἀπὸ μέρουϲ ὁπλίτηϲ καὶ μαχητήϲ · ὥϲ ῥα τὸν ὑψοῦ ἔχοντε δύο Αἴαντε κο ρυϲταί (Ν 201 ). καὶ τὸν Ἄρεα δὲ ἔφη χαλκοκορυϲτήν· Ἀργεῖ οι δ’ ὑ π’ Ἄρηι καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυϲτῇ, τὸν ὁπλίτην ϲημαίνων καὶ ἀντίθετον τῷ ἱπποκορυϲτῇ. ἐκ δὲ τοῦ κορύεϲθαι, ὅπερ ἐντὸϲ πλεοἕωϲ [*](1 ἑϲπέραϲ Lp 3 πρόπαρ Lp 5 Lp inc.: ὀλίγη δὲ ἰϲχὺϲ ἐνῆν μοι. εἰ ἐλ. κτλ. φηϲὶ L ἀγνοοῦϲι Lp ἀγνοεῖ τιϲ L 6 τῶν om Lp τῶν ἑνωθέντων τ. κ. φὺϲειϲ L μειοῦϲθαι μὲν πεφύκαϲιν Lp ἐλλείπουϲι B L. 7 γὰρ καὶ om. Lp αὐχμῶν, ω in ras., B 8 μόγιϲ δ’ ἐϲ ἀγορήϲατο θυμόν L) [*](9 cod. Vatic, haec quaestio per errorem aeque atque superior quinta. decima (ιε΄ ) numeratur 12a |εἰ] γὰρ περὶ V 1. εἰ γὰρ παρά V mg. κόρην V 14a ἔφιπ πον ex ἐφ’ ἵππων V2 15 [κορυϲτὴϲ V1, κορυϲτήϲ V mg. 16a πρῶτα V 20 [ἔκ]τορι V , ἔκ V2 μg.) [*](9ᵇ B ad κορυϲτήν, Lp c. l. ἄνδρα κορυϲτήν, L c. l. πρῶτοϲ δ’ Ἀντίλοχοϲ Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυϲτὴν, qui ita incipit: ὥϲ ῥα τὸν ὑψοῦ ἔχοντε κτλ. lin.18 13b κεκοϲμημένουϲ. εἰ δὲ περὶ τὴν κόρυν Lp 15b τὸ ἐφ’ ἵππων ὁπλίται ΒLp 18b κορυϲτά L. 23b τὸ ἱπποκορυϲτήϲ L) [*](5 sqq. Cf Eust. A,p. 158, 25: τὸ δὲ ὀλίγος θυμὸς ἐντὸϲ ῆεν ἔχει. μὲν ἀκόλουθόν ποτε τὸ καὶ θανεῖν ἄν τὸν Ἥφαιστον ὀλιγούμενον. λ ύεται δὲ καὶ ἄλλω μὲν τῷ μ ὴ ἐξ ἀνάγκης ἀεὶ τῇ ὀλιγώσει φθορὰν ἐπακολουθεῖν, μάλιστα δὲ ἀλλήλοιϲ ηγορικῶς κτλ. (cf. Cram. A. P. Ill, p. 145, 19). —Quae ad v. 594 de Sintibus traduntur ad Paralipomena potius quam ad Quaestiones referenda videtur dentur (v. Herm. XlV, p 249).)

    21
    ἥ τε περικεφαλαία κόρυϲ, καὶ κορύνη ἀμυντήριον ἐκ κεφαλῆϲ ῥοπὴν ἔχον καὶ βάροϲ, παῤ καὶ ῥόπαλον λέγεται, καὶ κορυνήτηϲ ὁ τῇ κορύνῃ χρώμενοϲ ἔμπαλιν δὲ τὸ εἰϲ τὸ ϲκηρίπτεϲθαι ἐπιτήδειον ξύλονπάνιον ϲκηπάνιον καὶ ϲκῆπτρον. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δόρατοϲ, ᾧ καταχρῶνται εἰϲ τὸ ϲκηρίπτεϲθαι, φηϲὶ ϲτῆ δ’ ἄῤ ἐπὶ μελίαϲ χαλκογλώχινοϲ ἐρειϲθείϲ (Χ 225), οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ ῥοπάλου, ὅτε λέγει δὸϲ δέ μοι, εἴ ποθί τοι ῥόπαλον τετμῃμένον ἐϲτί, ϲκηρίπτεϲθαι (ρ 195). ἐν δὲ τῷ ἱπποκορυϲτήϲ δύ ναται ἡ ἵππου γενικὴ ϲυγκεῖϲθαι ἀντὶ τοῦ ἱππεύϲ. ὡϲ τὸ ὀτρύνων ἵππουϲ τε καὶ ἀνέραϲ ἀϲπιθιώταϲ (Π 167) τοὺϲ γὰρ ἵππουϲ τοῖϲ ἀϲπιδιώταιϲ ἀντιθείϲ, ἤτοι πεζοῖϲ ὁπλίταιϲ, ἐμήνυϲεν ὅτι ἀντὶ τῶν ἱππέων τοὺϲ ἵπποϲ ἔφη. ᾧ τρόπῳ καὶ ἐντὸϲ τῇ ϲυνηθείᾳ φαμὲν ἡ τῶν Περϲῶν ἵπποϲ ἐνίκηϲεν, ἤγουν οἱ ἱππεῖϲ· ἡγεμονικώτεροι δὲ τῶν πεζῶν οὗτοι. διὸ ὀτρύνει ἵππουϲ τε καὶ ἀνέραϲ. καὶ τὸ εὕδειν οὖν ἀνέραϲ ἱπποκορυϲτὰϲ κατ’ ἐπικράτειαν εἰρημένον δηλοῖ οὐ μόνον ἱππεῖϲ ἀλλὰ καὶ πεζοὺϲ καὶ οὐκ ἄνδραϲ μόνον ἀλλὰ καὶ γυναῖκαϲ καθεύδειν.

    ναϲμῷ τοῦ θ ἔφη κορύθεται, ἥ τε περικεφαλαία κόρυϲ, καὶ κορύνη ἀμυντήριον ἐκ κεφαλῆϲ ῥοπὴν ἔχον καὶ βάροϲ, παῤ ὃ καὶ ῥόπαλον λέγεται, καὶ κορυνήτηϲ ὁ τῇ κορύνῃ χρώμενοϲ. ἔμπαλιν δὲ τὸ εἰϲ τὸ ϲκηρίπτεϲθαι ἐπιτήδειον ξύλον ϲκηπάνιον καὶ ϲκῆπτρον. καὶ ἐπὶ τοῦ δόρατοϲ τοῦ ἐπερειϲθέντοϲ τῇ γῇ οὔδει ἐνιϲκίμφθη (Π 612) ὥϲπερ δὲ ἐπὶ τοῦ δόρατοϲ καταχρῶνται εἰϲ τὸ ϲκηρίπτεϲθαι· ϲτῆ δ’ ἄῤ κτλ. ut Vat., οὕτωϲ ἐπὶ τοῦ ῥοπάλου, ὅταν λέγῃ δὸϲ δέ μοι — ἐϲτί ut Vat., ὥϲτε ϲκηρίπτεϲθαι. ἐν δὲ τῷ ἱπποκορυϲτήϲ δύναται ἡ ἵππου γενικὴ ϲυγκεῖϲθαι ἀντὶ τοῦ ἱππεύϲ, ὡϲ τὸ ἐν δ’ ἄρα τοῖϲιν ἀρήιοϲ ἵϲτατ’ Ἀχιλλεὺϲ ὀτρύνων ἵππουϲ καὶ ἀνέραϲ ἀϲπιδιώταϲ· τοὺϲ γὰρ ἵππουϲ τοῖϲ ἀϲπιδιώταιϲ ἀνδράϲιν ἀντιτιθείϲ, τουτέϲτι τοῖϲ ὁπλίταιϲ, ἐμήνυϲεν ὅτι ἀντὶ τῶν ἱππέων τοὺϲ ἵππουϲ ἔφη. ᾧ τρόπῳ καὶ ἐν τῇ ϲυνηθείᾳ λέγομεν ἡ ἵπποϲ τῶν Περϲῶν ἐνίκηϲεν, ἀντὶ τοῦ οἱ ἱππεῖϲ ἡγεμονικώτεροι δὲ τῶν πεζῶν οὗτοι. διὸ ὀτρύνει ἵππουϲ τε καὶ ἀνέραϲ. καὶ τὸ εὕδειν οὖν ἀνέραϲ ἱπποκορυϲτὰϲ κατ’ ἐπικράτειαν εἰρημένον δηλοῖ· οὐ μόνον οἱ ἄνδρε ϲ ἀλλὰ καὶ οἱ πεζοὶ οὐδ᾿ οἱ ἄνδρε ϲ μόνον ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκε ϲ ἐκάθευδον.

    [*](1a sqq. E Vaticano nihil notandum.)[*](δηλοῖ· οὐ μόνον οἱ ἱππεῖϲ ἀλλὰ καὶ οἱ πεζοὶ οὐδ᾿ οἱ ἄνδρεϲ μόνον ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκεϲ ἐκάθευδον. 4b ρούπαλον L 7 ξῦλον B 10 ἐνιϲκήφθη codd. 16 ἡ om. codd. 18 ἱππεῖϲ pro ἱππεύϲ BLp αὐτῷ τοῦ ἱππεῖϲ L 22 ἀϲπιδιῶταϲ BLp ἀνατιθεὶϲ L 24 ὅτι ἂν τῶν ἰππέων Lp 27 ο om. L, qui deinde verba ἡγεμονικώτεροι δὲ ἱππεῖϲ (27 — 32) om.)[*](21 sqq. † B f. 216ᵇ ad ἵππους Π 167 (id Lp f. 253ᵇ c. l. ἀνέρας ἀσπιδιώτας): τοὺς ἱππέας ⟨ἱπέας Lp⟩, ὥς φαμεν νικᾶν τὴν ἵππον τῶν πολεμίων. ὅθεν ἀντέταξεν αὐτῷ τὸ ἀσπιδιώτας. Reliqua aliunde addita sunt.)
    22
    [*](*B f.19a ad νήδθμοϲ. L f. 24b,  Π (inde a lin. 17).)