Panarion (Adversus Haereses)

Epiphanius

Epiphanius. Epiphanius, Volume 1-3. Holl, Karl, editor. Leipzig: Hinrichs, 1915-1933.

ὕστερον δὲ περιτεθεῖσθαι λέγουσιν αὐτῷ τὸν δερμάτινον χιτῶνα. τοῦτο δὲ τὸ αἰσθητὸν σαρκίον εἶναι θέλουσι.

Τὸ δὲ κύημα τῆς Μητρὸς αὐτῶν τῆς Ἀχαμὼθ ὃ κατὰ τὴν θεωρίαν τῶν περὶ τὸν Σωτῆρα ἀγγέλων ἀπεκύησεν, ὁμοούσιον ὑπάρχον τῇ Μητρὶ [*](V M lat. (Tert., Hipp.)) [*](2 ψυχικὸν getilgt Vcorr | αὐτῶν] suae lat.; vgl. Z. 5 u. 23 (mit αὐτῶν die Valentinianer gemeint) 3 κτίσμα τοῦ — Κοσμοκράτορα x003C; M 4 πνεῦμά ἐστι] πνεύματος M Ι πνεῦμα . . τῆς πονηρίας] spiritalis nequitia lat. o δὲ x003C; lat. Ι ὑπερουράνιον] coelestis lat. 6 ἐπουράνιον] ὑΠερουράνιον V 7 τόπον x003C; V Ι > Ausgg.] vero lat. | Κοσμοκράτορα] παντοκράτορα M 8 ἀμηχανίας] lat. 8f ἐκ τοῦ > στασιμωτέρου *] ἐκ τοῦ ἀσημοτέρου V ἐκ στασιμωτέρου M de vesaniori lat. 10 γῆν Ausgg.] τὴν V M terram lat. | μὲν] vero lat. | φόβου + τοῦ V | τῶν δακρύων hinter φόβου nachgetragen Vcorr < Μ u. 11 δὲ 1 Ausgg.] τε VM vero lat. | λύπης] materiae ὕλης) lat. 14 δὴ] δὲ 15 χο///ικὸν, ο// aus ω Vcorr 16 vor ἀπὸ + et lat. | τοῦ κεχυμένου καὶ τῆς ὕλης] ab (effusibili ?) et fluida materia lat. de fluxili et fusili eins (sc. materiae) Tert. 18 καὶ x003C; lat. 19 οὐκ M Ι ὅντα] esse lat. 20 ὅθεν] ὁ δεὸς Μ 22 θέλουσι] λέγουσιν V 24 σωτῆρα] σωτῆρα] ἀέρα M Ι ὑπάρχοντα M)

416
πενυματικόν, καὶ αὑτὸ ἠγνοη κέναι τὸν Δημιουργὸν λέγουσι καὶ λεληθότως κατατεθεῖσθαι εἰς αὐτὸν μὴ εἰδότος αὐτοῦ, ἵνα | δἰ αὐτοῦ εἰς τὴν αὐτοῦ ψυχὴν σπαρὲν καὶ εἰς τὸ ὑλικὸν τοῦτο σῶμα, κυοφορηθέν > ἐν τούτοις καὶ αὐξηθὲν ἔτοιμον γένηται πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ γελείου > ἔλαθεν οὖν, ὥς φασι,

τὸν Δημιουργὸν ὁ συγκατασπαρεὶς τῷ ἐμφυσήματι αὐτοῦ ὑπὸ τῆς Σοφίας πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀρρήτῳ > προνοίᾳ. ὡς γὰρ τὴν Μητέρα ἠγνοηκέναι, οὕτω καὶ τὸ σολερνα ἀτῆς. ὅ δὴ καὶ αὐτὸ Ἐκκλησίαν εἶναι λέγουσιν, ἀντίτυπον τῆς ἄνω Ἐκκλησίας. καὶ τοῦτο εἶναι τὸν ἐν αὐτοῖς ἄνθρωπον ἀξιοῦσιν.

ὥστε ἔχειν αὐτοὺς τὴν μὲν ψυχὴν ἀπὸ τοῦ Δημιουργοῦ, τὸ δὲ σῶμα ἀπὸ τοῦ χοὺς καὶ τὸ σαρκικὸν ἀπὸ τῆς ὕλης, τὸν δὲ πνευμκτικὸν ἄνθρωπον ἀπὸ Τῆς Μητρὸς Τῆς Ἀχαμώθ.

20. Τριῶν οὖν ὅντων τὸ μὲν ὑλικόν, ὅ καὶ ἀριστερὸν καλοῦσι, κατὰ ἀνάγκην ἀπόλλυσθαι λέγουσιν ἅτε μηδεμίαν ἐπιδέξασθαι πνοὴν ἀφθαρσίας δυνάμενον. τὸ δὲ ψυχικόν, ὅ καὶ δεξιὸν προσαγορεύουσιν, ἅτε μέσον ὃν τοῦ τε πνευματικοῦ καὶ τοῦ ὑλικοῦ, ἐκεῖσε χωρεῖν, ὅπου ἂν καὶ τὴν πρόσκλισιν ποιήσηται.

τὸ δὲ πνευματικὸν ἐκπεπέγφθαι, ὅπως ἐνθάδε τῷ ψυχικῷ συζυγὲν μορφωθῇ, συμπαιδευθὲν αὐτῷ ἐν τῇ ἀναστροφῇ. καὶ τοῦτ' εἶναι λέγουσι τὸ ἂλας καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου. ἔδει γὰρ τῷ ψυχικῷ καὶ αἰσθητῶν παιδευμάτων. διὸ καὶ κόσμον κατεσκευάσθαι λέγουσι.

καὶ τὸν σωτῆρα δὲ ἐπὶ τοῦτο παραγεγονέναι τὸ ψυχικόν, ἐπεὶ καὶ αὐτεξούσιόν ἐστιν, ὅπως αὐτὸν σὠσῃ.