Panarion (Adversus Haereses)

Νικόλαος γέγονεν εἷς ἀπὸ τῶν ἑπτὰ διακόνων τῶν ἐκλελεγμένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων ἅμα Στεφάνῳ τῷ ἁγίῳ καὶ πρωτομάρτυρι καὶ Προχόρῳ καὶ Παρμενᾷ καὶ τοῖς ἄλλοις.

οὑτος ἀπὸ τῆς Ἀντιοχέων ὁρμώμενος προσήλυτος γίνεται· μετέπειτα δὲ καταδεξάμενος τὸν περὶ Χριστοῦ κηρύγματος λόγον καὶ αὐτὸς συνήφθη τοῖς μαθηταῖς ἔν τε τοῖς προκριτέοις τὰ πρῶτα ἐξεταζόμενος <ἠν>· ὅθεν καὶ ἐν τοῖς ἐκλεγεῖσιν εἰς τὴν τῶν χηρῶν τότε ἐπιμέλειαν ἐγκατηριθμήθη.

ὕστερον δὲ τοῦτον ὑπέδυ ὁ διάβολος καὶ ἐξηπάτησεν αὐτοῦ τὴν καρδίαν τῇ αὐτῇ πλάνῃ τῶν προειρημένων παλαιῶν κατατρωθῆναι μειζόνως ὑπὲρ τοὺς πρώην.

γύναιον γὰρ οὑτος ἔχων εὔμορφον [*](8 Psal. 74, 11 — 13 ff vgl. mit Epiph. insbesondere Irenaeus adv. haer. I 26, 3 1214 Harvey Hippolyt refut. VII 36, 3 ; S. 223, 6 ff Wendland Ps. Tert. adv. omn. haer. 1 Filastrius haer. 33 (schöpft aus Epiph.) — Clemens AI. strom. III 25 ählin (=Eusebius h.e. –14 ff vgl. Act. 6, 5 — 16 f vgl. Act. 6, 5 — 23— S. 23—S. 268, 17 vgl. Clemens AI. strom. III 25, 6; II ählin = Eusebius h. e. III 29, 2; S. 260, 13 ff Schwartz ὡραίαν, φασί, γυναῖκα ἔχων οὗτος μετὰ τὴν ἀνάληψιν τὴν τοῦ σωτῆρος πρὸς τῶν ἀποστόλων ὀνειδισθεὶς ζηλοτυπίαν, εἰς μέσον ἀγαγὼν τὴν γυναῖκα γῆμαι τῷ βουλομένῳ ἐπέτρεψεν. ἀκό- V Μ) [*](3 καὶ 2 U] τῆς VM Ι μυθώδους aus μύθου τούτου hergestellt Vcorr 6 προABBREVκύπτουσα, σ ausradiert Vcorr ποῦ κρύπτουσα 7 αὐτὴν V 11 ἡ 1 ausradiert V corr Ι καὶ ἡ 2 θ. 2 < V 12 προσκύνησις] κράτος V 12 Unterschrift Βασιλείδου V 13 τῆς δὲ ἀκολουθίας] ἡ καὶ V 16 τῆς] τῶν V 18 vor κηρυγματος + τοῦ V 19 προκρίτABBREVοις, ε ausradiert V corr Ι <ἦν>)

οὗτος δὲ αἰσχυνόμενος τὴν ἑαυτοῦ ἡτταν καὶ ὺφορώμενος φωραθῆναι ἐτόλμα λέγειν ὅτι], εἰ μή τις καθ’ ἑκάστην ἡμέραν λαγνεύῃ, ζωῆς μὴ δύνασθαι μετέχειν τῆς αἰωνίου.

ἐκ προφάσεως γὰρ εἰς πρόφασιν μετηνέχθη ἑτέραν. ὁρῶν γὰρ τὴν ἑαυτοῦ σύμβιον κάλλει μὲν διαπρέπουσαν ταπεινότητι δὲ φερομένην, ἐζηλοτύπησε ταύτην καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν ἀσέλγειαν τοὺς ἄλλους εἶναι νομίσας τὰ πρῶτα μὲν ἐμπαροινῶν εἰς τὴν ἰδίαν γαμετὴν διετέλει καὶ διαβολάς τινας αύτῇ ἐπιφέρων διὰ λόγων, τὸ δὲ πέρας ἑαυτὸν κατέσπασεν οὐ μόνον εἰς τὴν χρῆσιν τῆς σαρκὸς τὴν κατὰ φύσιν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ εἰς βλάσφημον ὑπόνοιαν καὶ βλάβην κακοτροπίας καὶ πλάνην παρεισδύσεως πονηρίας.