Ancoratus

πῶς πῶς καὶ ψυχὴ κριθήσεται μόνη κατὰ τὸν λόγον τῶν αἱρέσεων, μὴ παρόντος τοῦ συναμαρτήσαντος σώματος; ἀντείπῃ γὰρ ἡ τοιαύτη μυχὴ τῇ τοῦ θεοῦ κρίσει, φάσκουσα τοῦ σώματος γεγενῆσθαι τὰ ἀματήματα.

ἔχει γὰρ καὶ τὴν ἀπόδειξιν κατὰ τὸν τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων λόγον καὶ μὴ ἀληθείᾳ. δύναται γὰρ λέγειν· οὐκ ἐγὼ ἥμαρτον, ἀλλὰ τὸ σῶμα. ἐξότου γὰρ ἐξῆλθον ἐκ τοῦ σώματος, οὔτε ἐπόρνευσα οὔτε ἐμοίχευσα, οὐκ ἔκλεψα οὐκ ἐφόνευσα οὐκ εἰδωλολάτρησα οἳ τι τῶν κακῶν καὶ άνηκέστων εἰργασάμην.

καὶ εὔλογος εὑρεθήσεται ἡ αὐτῆς ἀπολογία. εὐλόγως δὲ αὐτῆς ἀπολογουμένης τί ἐροῦμεν; ἀργὴ ἆρα ἡ τοῦ θεοῦ κρίσις; ἀλλ’ »ἀδίκως ἐπιφέρει τὴν ὀργὴν ὁ θεὸς κατὰ τῶν ἀνθρώπων; μὴ γενοιτος«.

88. Οἴδαμεν δὲ ὃτι »πάντα τῷ θεῶ δυνατά‘ καὶ δύναται καὶ σῶμα φέρειν ἄνευ ψυχῆς καὶ τὰ ἀφανῆ γεγονότα σώματα δύναται <ποιῆσαι> πάλιν ἀναβιοῦν κινεῖσθαί τε αὐτὰ ἀφ’ ἑαυτῶν ἄνευ ἐὰν θέλῃ, ὡς καὶ ἤδη διὰ τοῦ ἁγιωτάτου Ιεζεκιὴλ τὴν τοιαύτην [*](4—19 vgl. Panarion h. 64, 71,6 ff — 18 öm. 3, 5f — 20 — S. 110, 4 Panarion h. 64, 71, 10ff — 20 Matth. 19, 26 L J Sa Pa) [*](2f τοῖν ἄλλων — ὑπόληψιν] ἀσεβὴς ἡ τοιαύτη ὑπόληψις Sa Pa 2 εἴπομεν L 3 ὑπόληψιν] ὑπόσχεσιν L | εὐηθεστέρα 11. vorher + μᾶλλον Sa Pa | τῆς Sa Pa] τοῖς L τῶν J 3f καὶ 2 — ὑπονοίας < J 3 ταῖς λοιπαῖς] παρὰ ταῖς ἄλλαις 4 ὑπονοίας *] ὑπονοίαις L Sa Pa 5f κατὰ τὸν αὐτῶν μῦθον < L J 7 βασιλείας + καὶ L J 8 καὶ ἀγρυπνίαις < Sa Pa 9 καθήσεται J 10 ἀντιλέξει Sa Pa 11 ψυχὴ < Sa Pa | τοῦ σώματος] ἐκ τῶν Sa Pa 12 γὰρ < L J 12 f κατὰ τὸν τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων λόγον *] τῶν φιλονεικίᾳ φερομένων τὸν λόγον L κατὰ τὸν φιλονεικίᾳ φερόμενον λόγον J κατὰ τὸν λόγον τὸν φιλονεικίᾳ φερόμενον Sa Pa 14 ἐξότε Sa Pa | ἐκ < 17 ἄλογος L | εὐρεθείη Sa Pa | αὐτῆς] τοιαύτη Sa Pa 18 ἀργεῖ J Sa Pa rup. 19 ό θεὸς hinter ἀδίκως (Ζ. 18) Sa Pa | κατὰ ἄνθρωπον Sa Pa 20 τῷ θεῶ πάντα Sa Pa | τῷ < L | καὶ 2 < Sa Pa 21 σώματα < *, vgl. S. 109, 18 | αὐτὰ hinter εαυτῶν L 23 διὰ] τὰ J | ἁγίου Sa Pa)

ἔλεγε γὰρ τῷ ἁγίῳ προφήτῃ προφήτῃ »εἰπέ, υἱὲ ἀνθρώπου, συναχθῆναι ὀστοῦν πρὸς όστοῦν καὶ ἁρμονίαν πρὸς ὰρμονίαν«· καὶ ἦν θαυμάσαι τὴν τοῦ θεοῦ δύναμιν, ὅτι μηδέπω τῶν ψυχῶν ἐμβληθεισῶν, ἀλλὰ ξηρῶν ὄντων τῶν ὀστέων οὐ μόνον τοῦ κινεῖσθαι ἔσχον δύναμιν ἐπὶ τῆς τοῦ θεοῦ προστάξεως, ἀλλὰ καὶ συνέσεως τὰ ὀστᾶ ἐνεπλήσθη καὶ γνώσως οὐ τῆς τυχούσης.

οὐ γὰρ τὰ πρὸς τοὺς ὀστέα ὀστέα ἐγγὺς τῶν μερῶν τῆς κεφαλῆς κατὰ λήθην ἐβάδιζεν οὐδὲ οἱ τοῦ τραχήλου σπόνδυλοι περὶ τὰς τῶν ἀστραγάλων ἁρμονίας πλανώμενοι τὸν τόπον ἐζήτουν, ἀλλ᾿ ἓκαστον τῶν ὀστέων καὶ ἐκινήθη καὶ ἐβάδιζε κατὰ σύνεσιν καὶ τῇ αὐτοῦ ἁρμονίᾳ προσετίθετο.

εἰ γοῦν θέλει ό θεός, δύναται καὶ σῶμα ἄνευ ψυχῆς ἐγεῖραι. ἐν τούτῳ γὰρ τὸ δυνατὸν αὐτοῦ ἔδειξεν, έν τῷ τὸ παρὰ τοῖς ἀνθρώποις ἀπηλπισμένον ἐκεῖνο πρῶτον <ποιῆσαι> ἀναβιοῦν διὰ τῷ Ἰεζεκιὴλ προστεταχέναι.