Ancoratus

διὰ τοῦτο καὶ αὐτὸς ὁ μονογενής, ἐπειδὴ ὑπὲρ ἀνθρώπων ἀρχιερεὺς ἦλθε γενέσθαι, ἔλαβεν ἐξ ἡμῶν τὴν σάρκα, ἴνα ὑπὲρ ἡμῶν ὁ ἀφ' ἡμῶν γενόμενος προσφορὰ τῷ ἰδίῳ πατρὶ θεῷ τοὺς μαθητὰς »ἀδελφοὺς καλέσῃ«. ποῦ οὐν τὸ γενόμενος [*](1 Psal. 93, 10 — 2 Psal. 93, 9 — 2 f Jes. 8,4 — – S. 52, 2 vgl. Panarion h. 69, 37 u. 42 — 11 Hebr. 3, 1 — 12 Act. 4, 10 — 19 f Prov. 8, 9 f — 24 Hebr. 5, 1 — 29 Hebr. 2, 11 L J 3 ἔδει L | * ücke von Pet. angezeigt) änze etwa ὁ περὶ οὗ ἐΠιφέρει <ἀλλ᾿ > * 6 > * | δοκήσει J 7 γέννησις 9 * > * 9f παραπλέκειν 3 11 δέζασθαι J 15 αὐταῖς *] αὐτοῖς LJ 17 θεὸς] υἱὸς ? * | * ἐν > * 19 vor ἐνώπια + τὰ L | συνοῦσι J 21 περὶ L 22 δὲ J 23 ὀρθῶς *] ὀρθὰ L J 24 φησι < L 25 <πρὸς θεὸν> * 27 αὐτός J 29 γενόμενος *] γενόμενον L J)

Ἵνα δὲ καὶ παραδείγματι περισσοτέρῳ χρήσωμαι· ἐρωτήσειέ τις βασιλέα περὶ τοῦ ἰδίου υἱοῦ καὶ λέξει αὐτῷ τολμήσας· τίς οὗτός ἐστιν; 5 ἀκούσας δὲ παρὰ τοῦ πατρὸς δικαίαν ὁμολογίαν· υἱός μού ἐστι, πάλιν ἔροιτο· υἱός σου κατὰ φύσιν; καὶ ναί τοῦ βασιλέως εἰπόντος αὖθις ἐπάξει ὁ ἐρωτῶν· τί οὐν αὐτὸν ἐποίησας; πάντως ἂν ἐρεῖ· βασιλέα αὐτὸν ἐποίησα. ἀρα τὴν ἀξίαν εἰπὼν τὴν γηνσιότητα ἠρνήσατο;

ἐὰν τὸ δεύτερον εἴπῃ, τὸ ἀρχαῖον ἠφάνισεν; οὐδαμῶς. οὕτως γοῦν καὶ ὁ θεὸς καὶ πατὴρ ἐγέννησε τὸν υἱὸν ἀνάρχως καὶ ἐν σαρκὶ πεπλήρωται τό ἐποίησεν αὐτὸν ἀρχιερέα«.

42. Ἀλλά, φασί, γέγραπται κύριος ἔκτισέ με ἀρχην ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ‘. καὶ πρῶτα μὲν ἀγνοοῦσιν οἱ κενόδοξοι τὸ ὄνομα τῆς βίβλου. ἡ γὰρ βίβλος παροιμίαι καλεῖται Σολομῶντος. πᾶν δὲ τὸ παροιμιαζόμενον οὐ ταυτόν ἐστι τῇ τοῦ λόγου δυνάμει.

ἰδοὺ γὰρ ἐν παραβολαῖς ἐλάλησεν ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁρῶμεν τὰς παραβολὰς οὐχ οὕτως ἐχούσας πρὸς τὴν ὑπόθεσιν ἡμῶν.

ὁμοία γάρ ἐστι« φησίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν κόκκῳ σινάπεως«· καὶ εἰ κατὰ τὸν ἡμέτερον νοῦν θελήσομεν διανοήσασθαι τὸ ἀπὸ μέρους, δῆλον ὅτι βασιλεία οὐρανῶν εὐρυχωρίας ἐστὶ τόπος.

εἰ ἄρα δεῖ λέγειν τόπον, ἐν ᾑπερ βασιλείᾳ ἐστὶ βασιλεὺς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ καὶ ὁ θεὸς Λόγος καὶ υἱὸς τοῦ θεοῦ καὶ τὸ ἅγιον πνεῦμα τοῦ θεοῦ, ἄγγελοί τε καὶ ἀρχάγγελοι, στρατιαὶ πνευματικαί, Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ καὶ πάντες δίκαιοι, ποῦ τοίνυν τὰ τοσαῦτα ἐν κόκκῳ σινάπεως χωρηθήσεται; τὸ δὲ τροπικὸν τοῦ λόγου αἰνιγματωδῶς λέγεται. ἄρα οὐ ταυτόν ἐστι τὸ παροιμιαζόμενον.

ἀλλὰ καὶ γυναικὶ ἐχούσῃ δέκα δραχμὰς καὶ ἀπολεσάσῃ μίαν καὶ λύχνον ἁφάσῃ καὶ εὑρούσῃ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ σαγήνῃ βληθείσῃ ἐν τῇ θαλάσσῃ, ἀλλὰ καὶ σπόρῳ σπειρομένῶ ἐπὶ ἐπῖ τῆς *. ταῦτα δὲ πάντα αἰνιγματωδῶς <λέγεται> , οὐ ταυτὸν δέ ἐστι τῇ δυνάμει.

καὶ οὐκ οἴδαμεν ὄντως τὸν παροι- [*](1 Hebr. 3, 1 — –11 vgl. Panarion h. 69, 39 — — S. 55,9 vgl. Panarion h. 69, 20 ff — 12 Prov. 8, 22 — 17 Matth. 13, 31 — 26 Luk. 15, 8 — 28 Matth. 13, 47 — Matth. 13, 24 L J 1 οὐκ ἄλλοθεν < L | πρὸς Com.] πρὸ L J 2 <φησιν> * 5 παρὰ] 9 οὖν J 12 φησί J 14 παροιμία J | καλοῦνται L 21 ἐστὶ < L 26 + <τῇ δυνάμενι>? *, nach Ζ. 30 u. Pan. h. 69, 21, 3 27 δραγμὰς L | ἀπολέσασα J | λύχνους L 29 * <ὁμοιοῦται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν> <λέγεται> *)

οἶδεν οὖν ὁ ἀπόστολος λέγειν »οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τοῦ θεοῦ τὸν θεόν« καί »ἐμώρανεν ὁ θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου« καὶ πάλιν λέγει »οὐκ ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ, ἀλλ’ ἐν δυνάμει θεοῦς«, καὶ οἶδε Σολομὼν καλεῖν σοφίαν λέγων »ἠράσθην τοῦ κάλλους αὐτῆς καὶ νύμφην ἠγαγόμην ἐμαυτῷ‘, καὶ Ἰὼβ οἶδε σοφίαν καί φησιν »ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη; ποῖος δὲ τόπος ἐστὶ τῆς φρονησεως;« καί σοφία τοῦ πένητός έστιν ἐξουδεινωμένη« καί »αὐτὸς τῆς σοφίας ἐστὶ διορθωτής‘ καί σοφία πατρὸς ὁ μονογενης«.