Ancoratus

ἐλέγχθητι ὁ ἔχων πεπωρωμένην τὴν καρδίαν κατὰ τὸ γεγραμμένον »ἀλλ’ ἐπωρώθη ἡ λαρδία αὐτῶν‘ καὶ μάθε [*](5f Mm. 9, 32 — 7 f IJoh. 4, 2 — 1) Luk. 5, 21 — 10 Joh. 9, 16 — — S. 39, 27 vgl. Panarion h. 69, 55 — 23 Joh. 20, 17 — 28 Mich. 5, 2 — 29 Gen. 1, 26 — 32 Mark. 6, 52 L J) [*](3 > * Ι τῶν ὁδῶν L 8 θεοσημίας L 12 αὐτόν 1] αὐτοί L 13 > * Ι βαίη L 14 f σωτηρίαν <σαρκὸς> ül.] σωτήριον J σωτηρίας L 16 ἔσφαλε 17 ἐσφάλοντο J 22 <εἰρημένα> * 27 ἀναλάβωσι Ausgg.] ἀναλάβουσι LJ ἐρωτήσωσι Ausgg.] ἐρωτήσουσι L J)

ἐλέγχθητι καὶ ὁ λέγων τὸν υἱὸν ἀνόμοιον τῷ πατρί· ἐν τῷ τὰρ εἰπεῖν αὐτὸν κατ' εἰκόνα ἡμετέραν οὐ διέκρινεν ὁμοίωσιν υἱοῦ ἀπὸ πατρὸς οὐδὲ διεῖλέ τι τῆς ταυτότητος τοῦ πατρὸς πρὸς τὸν υἱόν. οὐ γὰρ εἶπε κατ' εἰκόνα ἐμὴν ἢ κατ' εἰκόνα σήν, άλλὰ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ πνεύματος πνεύματος μίαν οὐσίαν ἐδήλωσε καὶ θεότητα. φησὶ γάρ »κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν‘ , ὡς εἶναι μὲν μίαν τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος τὴν θεότητα, ἄνθρωπον δὲ γεγονέναι κατ' εἰκόνα τῆς μιᾶς θεότητος πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος.

ἐλέγχθητι καὶ σύ, Ἄρειε, καὶ ἄκουε τὸν πατέρα λέγοντα τῷ υἱῷ ποιήσωμεν‘ συνδημιουργὸν καλοῦντα τὸν υἱόν. πολλάκις γὰρ ἀκήκοά τινας λέγοντας, ὅτι ὁ υἱὸς ἐποίησεν οὐδέν, ἀλλὰ »δι' αὐτοῦ ἐγένετο« τὰ γενόμενα. εἰ δι' αὐτοῦ δὲ γέγονε, καὶ αὐτὸς ἐποίησεν, ὡς σαφῶς ἀποδέδεικται.

ὁ γὰρ ἀρχιτέχνης Λόγος πάντων ἐστὶ ποιητὴς καὶ δι' αὐτοῦ πατὴρ ἐργάζεται. ἀκουέτωσαν γὰρ αὐτοῦ σαφῶς λέγοντος »ὁ πατήρ μου ἐργάζεται ἕως ἄρτι, κἀγὼ ἐργάζομαι«· καὶ > ὡδε τὸν πατέρα ἑαυτοῦ συνδημιουργὸν καλεῖ ἐν τῷ λέγειν τοῦτο.

ἀλλὰ πάλιν μή σε ἀπατάτω ἡ διάνοια καὶ προσέλθῃς τῷ υἱῷ ὡς δούλῳ καὶ μὴ ὡς ἀληθινῷ δεσπότῃ. εἰ γὰρ δοῦλος ἦν καὶ οὐκ ἀληθινὸς δεσπόντης, πῶς μορφὴν δούλου ἀνέλαβεν ἐλθὼν ὁ ἐν μορφῇ θεοῦ ὑπάρχων: πῶς δὲ ἐκένου ἑαυτόν, εἰ μὴ εἶχε τὸ τέλειον; ὡς θεῷ οὐν τελείῳ πρόσελθε τῷ υἱῶ καὶ <ὡς> υἱῷ ὄντι παρὰ πατρός.

29. Καὶ μὴ διὰ κακόνοιαν εἴπῆς· ἀλλὰ ὁ πατὴρ εἶπε τῷ υἱῷ ποιήσωμεν‘, ὸ δὲ υἱὸς οὐκ εἶπε τῷ πατρί »ποιήσωμεν« καὶ ὸ υἱὸς οὐ λέγει ὅτι ἐγὼ ἐργάζομαι καὶ ὁ πατήρ μου ἐργάζεται, ἀλλὰ τὸν πατέρα τάττει πρῶτον λέγοντα καὶ ἐργαζόμενον.

τοῦτο γὰρ ἠλιθίως λέγεις καὶ πολλὰς ἀρχὰς θέλεις νοεῖν τὸ θεῖον. μία δέ έστιν ἀρχὴ καὶ ἡ αὐτὴ μία θεότης, οὐδαμοῦ δὲ ἐνταῦθα ὁ υἱὸς λέγει [*](8 Gen. 1, 26 — 14 Joh. 1, 3 — 17 Joli. 5, 17 — 21 vgl. Phil. 2, 6 f L J) [*](2 ἐλέχθητι J 3 καὶ < J 5 τῆς < L Ι τοῦ < L 7 ἐδήλωσε Pet.] ἐδήλω δὲ J x003C;L L 9 τὴν < L 10 κατ’ < L 12 ποιήσομεν vor συνδημιουργὸν > ? * 14 L Ι x003C; 18 > * Ι καλεῖ συνδημιουργὸν L 21 x003C; L 22 ἐκένου] ἐκείνου und. + συνδημιουργὸν ἐκάλει J 23 ὡς < L <ὡς> * 25 διὰ x003C; L | ὁ < L 27 ἀλλὰ < L ἐν τῷ θεῷ J; der Sinn von ἐνταῦθα ergibt sich aus dem Folgenden, vgl. insbesondere S. 39, 9 ff)

καὶ πάλιν »ἤκουσεν Αδάμ« φησί » τοῦ θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλιινόν«· καὶ οὐδαμοῦ φησιν ὁ υἱὸς θεόν μου καὶ θεὸν ὑμῶν , ἀλλὰ θεὸν αὐτοτελῆ ἐνταῦθα λέγει.