Ancoratus

ἀλλ’ »οὐκ ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις‘ κατὰ τὸν ἀποστολικὸν λόγον, άλλ’ ἐν τοῖς καταξιωθεῖσι πνεύματι ἁγίῳ τὰ τῆς ἀληθείας εἰδέναι μυστήρια.

αὐτὸς γὰρ ὁ ἀποκαλύψας ἑαυτὸν καὶ τὸν ἑαυτοῦ πατέρα καὶ τὸ ἅγιον πνεῦμα ἐπιμεμφόμενός τινας τῶν ἐν ἀγνωσίᾳ ἔλεγέν οὐκ οἴδατε τὰς γραφὰς οὐδὲ τὴν δύναμιν αὐτῶν« καὶ πάλιν ἀλλαχόθι »ὁ ἔχων ὠτα ἀκούειν ἀκουέτω« καὶ πάλιν »εἰ ᾔδεις τίς ἐστιν ὁ ζητῶν παρὰ σοῦ πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας‘ τῇ Σαμαρείτιδι ἔλεγε, καὶ πάλιν »πὐκ οἴδατε οἵου πνεύματός ἐστε«.

ἄρα οὖν ἡ γνῶσις οὐκ ἐν πᾶσι«· »χαρίσματα γὰρ ἔχει ἐ̔καστος ἐκ θεοῦ διάφορα( καί φησιν ὁ ἅγιος λόγος »ᾧ δίδοται περισσότερον, περισσότερον ἀπαιτήσουσιν αὐτόν«, ὡς τινῶν μὲν λαμβανόντων βραχύ, τινῶν δὲ οὐδ’ ὅλως, ἄλλων δὲ περισσοτέρως εἰληφότων.

27. Καὶ ὅτι μὲν ταῦτα οὕτως ἔχει ἐξ αὐτῶν τῶν ἐν ταῖς θείαις γραφαῖς εἰρημένων ἔστιν εὑρεῖν. τῆς γὰρ θείας γραφῆς πνευμα- τικῶς <δια>λεγομένης τὰ πλεῖστα, μάλιστα περὶ τῆς ἡμετέρας ζωῆς, γνώσεως δὲ φημι τοῦ κυρίου, ὅσα γὰρ] ἐστὶ βαθύτερα καὶ περισ- σοτέρως τὴν ἡμετέραν ψυχὴν ἀπασφαλιζόμενα ῥήματα, ταῦτα εἰς πρόσκομμα τοῖς τὴν γνῶσιν θεοῦ μὴ κατειληφόσι συμβέβηκεν ,

ὥς φησιν Ὠσηὲ ὁ προφήτης »τἰς συνετὸς καὶ συνήσει ταῦτα « καί »ᾧ [*](5 I Kor. 3, 12 — 7 I Kor. 3, 11 — 9 I Kor. 3, 9 — Ephes. 2, 20 — 12 I Kor. 8, 7 — 16 Matth. 22, 29 Mark. 12, 24 — 17 Matth. 13, – 18 Joh. 4, 10 — 19 Luk. 9, 55 — 20 I Kor. 8, 7 — vgl. I Kor. 7, 7 — 22 Luk. 12, 48 — 31 Hos. 14, 10 — Hos. 14, 10 L J) [*](1 <υἹὸς> *, nach stehender Formel 6 ἀργύριον L 6f <καὶ τὰ 14 αὐτοῖς J 16 ἀγνωσίᾳ + <ὄντων> ?* 19 πιεῖν] ποιεῖν L 20 ἐστε] ἐστιν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου L 21 ἔκαστος ; J 27 λεγομένης * 28 δέ *] τε LJ Ι γὰρ] * 31 συνετὼς J)

εὐθεῖαι μὲν γάρ εἰσιν, ἀλλ’ οἱ ἀσεβεῖς προσκόπτουσι <ἐν> ταῖς ὁδοῖς κυρίου, τούτων οὑσῶν ἀνθρώποις προσκόμματος. οἱ γοῦν προσκόπτοντες τῷ λίθῳ τοῦ προσκόμματος ἀδιαφόρως προσκόπτουσι· »προσέκοψαν γὰρ τῷ λίθῳ τοῦ προσκόμματος καὶ ἐσκανδαλίσθησαν.

εὐθὺς μὲν γὰρ οἱ Ἰουδαῖοι ὁρῶντες τὸν μονογενῆ υἱὸν τοῦ θεοῦ ἐν σαρκὶ ἐληλυ- θότα θεοσημείας ἐργαζομενον καὶ μὴ κατηξιωμένοι τῆς γνώσεως τῆς ἐπουρανίου ἔλεγον »τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος οὑτος. ὃς λαλεῖ βαλσφημίας;« καὶ ἄλλοτε »εἰ ἠν ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἐκ θεοῦ, οὐκ ἂν ἔλυε τὸ σάββατον‘. ἄρα οὐν τὴν θεότητα ἠγνόουν, ἄνθρωπον δὲ ψιλὸν [*](D119) μόνον αὐτὸν ἐνόμιζον.

οἱ δὲ καὶ θεὸν αὐτὸν ἐγνωκότες, ἀγνοήσαντες σαντες <δὲ> τὴν τελείαν αὐτοῦ δόξαν, ἀκούσαντες τὰ ἐν βάθει περὶ αὐτοῦ εἰρημένα ῥήματα καὶ κατὰ τὴν εἰς ἡμῶν πραγματευθεῖσαν σωτηρίαν <σαρκὸς> οἰκονομίαν, σφαλλόμενοι εἰς τὴν αὐτοῦ θεότητα ἔσφαλλε γὰρ αὐτοὺς ἡ διάνοια.