Fragmenta

Hippol. Ref. V 8 p. 115, 76 μικρὰ δέ, φησίν [ein Gnostiker], ἑστὶ τὰ μυστήρια τὰ τῆς Περσεφόνης κάτω, περὶ ὦν μυστηρίων καὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀγούσης ἐκεῖ οὔσης πλατείας καὶ εὐρυχώρου καὶ φερούσης τοὺς ἀπολλυμένους ἐπὶ τὴν Περσεφόνην . . . καὶ ὁ ποιητῂς δέ φησιν·

αὐτὰρ ὑπ’ αὐτήν ἐστιν ἀταρπιτὸς ὀκρυόεσσα, κοίλη, πηλώδης· ἡ δ’ ἡγήσασθαι ἀρίστη ἄλσος ἐς ἱμερόεν πολυτιμήτου Ἀφροδίτης.

Aët. II 30, 4 (D 361b 24) περὶ ἐμφάσεως σελήνης, διὰ τί γεώδης φαίνεται . . . Π. διὰ τὸ παραμεμῖχθαι τῶι περὶ αὐτὴν πυρώδει τὸ ζοφῶδες· ὅθεν ψευδοφανῆ τὸν ἀστέρα καλεῖ. Vgl. B 14. Das Wort stammt von Theophrast, s. 46 Α 77.

Suidas s. v. ὡς: λίαν. Παρμενίδης· θαυμασίως ὡς δυσανάπειστον — Plato Parm. p. 135 A.

— s. v. μακάρων νῆσοι: ἡ ἀκρόπολις τῶν ἐν Βοιωτίαι Θηβῶν τὸ παλαιόν, ὡς Παρμενίδης

Suetonius (Miller Mél. 417) Τελχῖνες . . . τούτους οἱ μὲν θαλάσσης παῖδός φασι, Παρμενίδης δ’ ἐκ τῶν Ἀκταίωνος κυνῶν γενέσθαι μεταμορφωθέντων ὑπὸ Διὸς εἰς ἀνθρώπους.

Stob. Ecl. I 144, 19 Wacham. ἀλλ’ ὅγε πάντοθεν ἰσος κτλ. — 21 Β28.