Epistulae

Ἧκον εἰς Κύζικον καὶ διαπορευόμενος τὴν ὁδὸν ἐθεασάμην ἐπί τινος θύρας ἐπιγεγραμμένον ὁ τ οῦ Διὸς παῖς καλλίν ικος Ἡ ρ ακλῆς ἐνθάδε κατοικεῖ, μη δὲν εἰσίτω κακόν. ἐπιστὰς οὖν ἀνεγίγνωσκον καὶ παρερχόμενόν τινα ἠρόμην τίς ἢ πόθεν ὁ ταύτην τὴν οἰκίαν οἰκῶν; ὃ δέ με δόξας πυνθάνεσθαι διὰ τὰ ἄλφιτα ἀπεκρίνατο φαῦλος ἄνθρωπος, ὦ Διόγενες· ἁλλ’ ἀπάναγε ἐνθένδε. κἀγὼ πρὸς ἐμαυτόν ἀλλ ἑοικεν ἔφην οὖτος, ὅστις ποτ’ ἔστιν, ἐξ ὧν λέγει ἑαυτῷ τὴν θύραν ἀποκλεῖσαι. καὶ μικρὸν προελθὼν ἑτέραν θύραν θεωρῶ τὸ αὐτὸ ἰαμβεῖον ἔχουσαν ἐπιγεγραμμένον.

(2)ἐν ταύτῃ ἔφην τίς ἐστιν ὁ κατοικῶν; τελώνης εἶπεν, ἄνθρωπος ἀγοραῖος ὤν. ταύτην οὖν αἱ τῶν πονηρῶν ἔφην θύραι μόνον ἔχουσι τὴν ἐπιγραφὴν ἢ καὶ αἱ τῶν σπουδαίων; πάντων εἶπεν. εἶτα διὰ τί ἔφην, εἰ ὑμᾶς ὠφελεῖ τοῦτο, οὐχὶ ταῖς πύλαις ἐπεγράψατε αὐτὸ τοῖς τῆς πόλεως, ἀλλὰ ταῖς οἰκίαις, εἰς ἃς μηδὲ χωρῆσαι δύναται ὁ Ηρακλῆς ; ἢ τὴν μὲν πόλιν βούλεσθε ἔχειν κακῶς, τὰς δὲ οἰκίας οὔ ; ἢ τὰ μὲν κοινὰ ὑμᾶς κακὰ οὐ δύναται καταβλάπτειν, τὰ δ’ ἴδια; οὐκ ἔχω εἶπε, Διόγενες, περὶ τούἀποκρίνασθαί σοι. τί δέ ἔφην οἴεσθε ὑμεῖς οἱ Κυζικηνοὶ κακὸν εἶναι; νόσον, πενίαν, θάνατον, τὰ τοιαῦτα ἔφησεν.

(3)εἶτ’ οἴεσθε ταῦτα, εἰ μὲν