Περὶ τῆς ὑπὸ τοῦ πάθους τοῦ σώματος ἐμποδιζομένης ψυχῆς

[οὑτωσὶ δὲ καὶ τὰ βασιλέως] [φύσει γὰρ ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις, ὥσπερ ἐκγόνοις [ἀπ᾽] ἐκείνου τυγχάνουσι, τὰ τῆς εὐφημίας ἔνεστιν.] αἰτητέον δὲ τὰ τῆς συγγνώμης, εἰ καὶ τὰ μάλιστα ταῦτα πρὸ τῆς αἰτήσεως παρὰ τοῦ πατρὸς ⟨τὰ τέκνα⟩ τυγχάνει· ⟨⟨καὶ⟩⟩ ὥσπερ [[καὶ]] τοὺς [ἀρτιτόκους καὶ] ἀρτιγενεῖς ⟨εἰκός⟩ ⟨⟨ἐστι⟨ν⟩⟩⟩ οὐχ ὅπως [[ἐστὶ]] τῆς ἀδνναμίαςς ⟨χάριν⟩ ἀποστρέφεσθαι τὸν πατέρα, ἀλλὰ καὶ χαίρειν ἐπὶ τῆς ἐπιγνώσεως, οὕτω[σι δὲ] καὶ ⟨ἡμᾶς...⟩. ⎡ἡ γνῶσις τοῦ παντὸς ἥπερ ζωὴν πᾶσι πρυτανεύει⎤ ⎡καὶ τὴν εἰς θεὸν εὐφημίαν ἣν ἡμῖν ἐδωρήσατο.⎤