Πρὸς τὸν υἱὸν Τὰτ ἐν ὄρει λόγος ἀπόκρυφος περὶ παλιγγενεσίας καὶ σιγῆς ἐπαγγελίας

Τὴν εὐλογίαν ταύτην λέγωΝ, ὦ πάτερ, τέθεικα⟨ς⟩ καὶ ἐν κόσμῳ τῷ ἐμῷ—Ἐν τῷ νοητῷ λέγε, τέκνον.—Ἐν τῷ νοητῷ, ὦ πάτερ, δύναμιΝ ἐκ τοῦ σοῦ ὕμνου, καὶ ⟨διὰ⟩ τῆς σῆς εὐλογίας ἐπιπεφώτισταί μου ὁ νοῦς. πλὴν θέλω κἀγὼ πέμψαι ἐξ ἰδίας φρενὸς εὐλογίαν τῷ θεῷ.—Ὦ τέκνον, μὴ ἀσκόπως.—

Ἐν τῷ νῷ, ὦ πάτερ, ἃ θεωρῶ λέγω.

Σοὶ ⟨ἐγώ, ὦ⟩ γενάρχα τῆς γενεσιουργίας,

Τὰτ θεῷ πέμπω λογικὰς θυσίας.

θεέ, σὺ ⟨ὁ⟩ πατΉρ·

[σὺ ὁ] κύριε, σὺ ὁ νοῦς.

δέξαι ⟨εὐ⟩λογί[κ]ας ἃς θέλεις ἀπ᾽ ἐμοῦ·

σοῦ γὰρ βουλομένου πάντα ⟨μοι⟩ τελεῖται.

Εὔ ὦ τέκνον· ⟨ἔ⟩πεμψαϲ δεκτὴν θυσίαν τῷ πάντων πατρὶ θεῷ. ἀλλὰ καὶ πρόσθες, ὦ τέκνον, διὰ τοῦ λόγου.— Εὐχαριστῷ σοι, πάτερ [⟨ὅτι⟩ ταῦτά μοι αἰνεῖϲ εὐξαμένῳ.—

Χαίρω, τέκνον, ⟨ὡς⟩ καρποφορήσοντος ⟨σου . . .⟩ ἐκ τῆς ἀληθείας [τὰ ἀγαθὰ] τὰ ἀθάνατα ⟨⟨τῆς ἀρετῆς⟩⟩ γεννήματα· ⟨ἐπεὶ⟩ ⟨⟨νοερῶς ἔγνως σεαυτὸν καὶ τὸν πατέρα τὸν ἡμέτερον.⟩⟩

τοῦτο μαθὼν παρ᾽ ἐμοῦ, [[τῆς ἀρετῆς]] σιγὴν ἐπάγγειλαι, ⟨ὦ⟩ ⟨⟨τέκνον,⟩⟩ μηδενὶ [[τέκνον]] ἐκφα[ι]νεῖν τῆς παλιγγενεσίας τὴν παράδοσιν, ἵνα μὴ ὡς διάβολοι ⟨τοῦ παντὸς⟩ λογισθῶμεν. ⟨. . .⟩ ἱκανῶς γὰρ ἕκαστος ἡμῶν ⟨ἑαυτοῦ⟩ ἐπεμελήθη, ἐγώ τε [ὁ] λέγων σύ τε [ὁ] ἀκούων. [[νοερῶς ἔγνως σεαυτὸν καὶ τὸν πατέρα τὸν ἡμέτερον.]]

⟨⟨⟨ἰ⟩δίᾳ τὸν λόγον τοῦτον τὸν περὶ τῆς παλιγγενεσίας [εἰς ὃν] ⟨⟨εἰς οὓς ὁ θεὸς αὐτὸς θέλει⟩⟩ ὑπεμνηματισάμην, ⟨οὐκ⟩ ⟨⟨εἰς τοὺς πολλούς,⟩⟩ ἵνα μὴ ⟨λογισθ⟩ῶμεν διάβολοι τοῦ παντός. [[εἰς τοὺς πολλούς]] [[εἰς οὓς ὁ θεὸς αὐτὸς θέλει.]]⟩⟩