De signis Odysseae

297.

ἧ μάλα δή με βιάζετε μοῦνον ἐόντα.

*) [ἡ διπλῆ περιεστιγμένη ὅτι] Ζηνόδοτος [γράφει] βιάζεσθ’ οἶον ἐόντα, οὐ νοήσας ὅτι ποιητικῶς ἐσχημάτισται H. Vind. 133.

†) 374-390. ἐναντίον τοῦτο τῷ Ἠέλιος δ’ ὃς πάντ’ ἐφορᾷς καὶ πάντ’ ἐπακούεις (Γ 277). ἀφ’ ἑαυτοῦ γὰρ ἐχρῆν

ἐγνωκέναι τὸν πάντα ἐφορῶντα. Hanc ob causam Aristarchus locum nostrum damnavit cf. Ar. ad Γ 277, ubi est διπλῆ πρὸς τὴν ἀθέτησιν τῶν ἐν Ὀδυσσείᾳ ὠκέα δ’ ἠελίῳ ὑπερίονι ἄγγελος ἦλθεν. In M. versibus 375-389 obeli appicti sunt et videtur Ar. hos omnes expunxisse. Fortasse haesitavit quoque, quod Ulixes mentiri videtur — cf. schol. ad ε 79 in QP: ψεύδεται Ὀδυσσεὺς ὅταν λέγῃ ταῦτα δ’ ἐγὼν ἤκουσα Καλυψοῦς ἠυκόμοιο· ἡ δ’ ἔφη Ἑρμείαο διάκτορος αὐτὴ ἀκοῦσαι (μ 389). οὐδέπω γὰρ αὐτὸν ἑωράκει. — dicens a Calypso nympha se hoc audivisse, cui Mercurius narravisset. At Mercurius, ubi ad nympham venit, hac de re verba non fecit, neque antea deam vidit.