De venenatis animalibus eorumque remediis

μετ᾿ ὄξουϲ, κατὰ δὲ τῶν πεπονθότων τόπων ἄϲβεϲτοϲ ἐπιτιθέϲθω ϲὺν ἐλαίῳ λελειωμένη, ἢ ὀρίγανοϲ ἀναφυραθεῖϲα ὕδατι, ἢ δρυὸϲ ῥίζηϲ ὁ φλοιὸϲ λειοτριβηθεὶϲ καὶ κρίθινον ἄλευρον μετὰ μέλιτοϲ ϲυντετηκόϲ. χρώμεθα δὲ καὶ τοῖϲ ἄλλοιϲ ἐπιϲπαϲτικοῖϲ.

οἱ δὲ λεγόμενοι δρυίναι ὄφειϲ πλεονάζουϲιν μᾶλλον κατὰ τὸν 1 Ἑλλήϲποντον, ἐμφωλεύουϲι δὲ ἐν ταῖϲ τῶν δρυῶν ῥίζαιϲ, ὅθεν καὶ δρυίναι λέγονται. εἰϲὶ δὲ δυϲώδειϲ, διὸ καὶ μὴ ὁρώμενοι γνωρίζονται, ἔνθα εἰϲίν· ἔϲτι δὲ ὡϲεὶ πηχῶν β, καταπίμελοϲ δέ, φολίϲιν καθ᾿ ὅλον τὸ ϲῶμα πεφρουρημένοϲ τραχυτάταιϲ· ἐν δὲ ταύταιϲ ταῖϲ φολίϲιν ἐμφωλεύειν φαϲὶν μυίαϲ τὰϲ χαλκοπτέρουϲ, αὗται δὲ ἀναιροῦϲιν τοὺϲ ὄφειϲ.