Iatrica

Anonymus Londinensis

Anonymi Londinensis ex Aristotelis Iatricis Menoniis et aliis medicis eclogae (Supplementum Aristotelicum, Volume 3). Diels, Hermann, editor. Berlin: Reimer, 1893.

  1. τοῦτ[ο]ν γί(νεται) ἡ αὐτὴ νόσος. * * ὅταν μ(έν)τοι π]ολλὰ
  2. εἴδη καὶ ποικίλα γί(νηται) νόσων, [αἴ(τια), φ(ησίν),
  3. τέον τὰ διαιτήματα, οὐχ ὑριῶ [s ποι-]
  4. ούμενος τὴν ἐπιχείρησιν. ἐν[ίοτε γ(ὰρ)]
  5. τὸ αὐτὸ αἴ(τιον) πολλῶν καὶ ποικίλπ[ων]
  6. νοσημάτ(ων) γίνεται· κ(ατα)σκευσατικὸν γ(άρ)-]
  7. τοι πλῆθος καὶ πυρετοῦ καὶ πλευ[ρίτι-]
  8. δος καὶ ἐπιληψίας (ἐστίν), ὅπ[ε]ρ κ(ατὰ)
  9. τῶν σωμάτων ἀναδεχομέν(ων) τ[ίκτει]
  10. καὶ τὰς νόσους. οὐ γὰρ δὴ πάντ(ων) σωμάτ(ων)],
  11. ἐπεὶ ἕν (ἐστιν) αἴ(τιον), ἤδη μία καὶ νόσο<ς>
  12. ἀλλ’ [ὥ]σπερ εἴπομεν, πολλὰ καὶ ποικίλ[α
  13. καὶ [τἄ]μπαλιν (ἔστιν) ὅτε ὑπὸ
  14. τἀτὰ γί(νεται) πάθη. καὶ γ(ὰρ) διὰ πλῆθος ή [κοιλία]
  15. ῥεῖ, ἔτ[ι] καὶ διὰ δριμύτητα, εἰ χ[ολ]ὴ π(αρα)ρρεῖ].
  16. ἐξ ὧν φανερόν, ὡς ψεύδε[ται πε]ρὶ [τούτ(ων)
  17. ὡς προϊόντος ἐπιδείξομ(εν) τοῦ λό(γου). * * [ἐκεῖνο]
    18. [*](VII 16] HippocRATES q. f. de nat. homin. 9 [VI 52, 11 L.]: αἱ δὲ νοῦσοι γίνονται αἱ μὲν ἀπὸ τῶν διαιτημάτων αἱ δὲ ἀπὸ τοῦ πνεύματος ὅ ἐσαγόμενοι ζῶμεν· τὴν δὲ διάγνωσιν χρὴ ἑκατέρου ὧδε ποιεῖσθαι· ὅταν μὲν ὑπὸ ἑνὸς νοσήματος πολλοὶ ἄνθρωποι ἁλισκωνται κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, τὴν αἰτίην χρὴ ἀνατιθέναι τούτῳ, ὅτι κοινότατόν ἐστι καὶ μάλιστα αὐῷ πάντες χρώμεθα. ἔστι δὲ τοῦτο ὅ ἀναπνέομεν· φανερὸν γὰρ δὴ ὅτι τὰ διαιτήματα ἑκάστου ἡμῶν οὐκ οὐκ αἴτιά ἐστιν, ὅτε γε ἅπτεται πάντων ἡ νοῦσος ἑξῆς καὶ τῶν νεωτέρων καὶ τῶν πρεσβυτέρων καὶ γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν ὁμοίως.)[*](VII 21] HippocRATES de nat. hom. 9 [54, 6 L.]: ὅταν δὲ αἱ νοῦσοι γίνωνται παντοδαπαὶ κατὰ τοὺς αὐτοὺς χρόνους, δῆλον ὅτι τὰ διαιτήματά ἐστιν αἴτια ἕκαστα ἑκάστοισι, καὶ τὴν θεραπείην χρὴ ποιεῖσθαι ἐναντιούμενον τῇ προφάσει τῆς νούσου, ὤσπερ μοι πέφρασται καὶ ἑτέρωθι, καὶ ἐκ τῶν διαιτημάτων μεταβάλλειν. Ibidein [54, 17 L.]: ὅταν δὲ νοσήματος ενὸς ἐπιδημίη καθεστήκῃ καὶ (sic A) δῆλον ᾖ, ὅτι οὐ τὰ διαιτήματα αἴτιά ἐστιν, ἀλλ’ ὃ ἀναπνέομεν τοῦτ αἴτιόν ἐστι, δῆλον ὅτι τοῦτο νοσηρὴν τὴν ἀπόκρισιν ἔχον ἂν εἴη. τοῦτον χρὴ τὸν χρόνον τὰς παραινέσιας ποιεῖσθαι τοῖσιν ἀνθρώποισιν τοιάσδε· τὰ μὲν διαιτήματα μὴ μεταβάλλε, ὅτι γε οὐκ αἴτιά ἐστι τῆς νούσου, τὸ δὲ σῶμα ὁρᾶν, ὅπως ἔσται ἀογκότατον κτλ.)[*](VII 21 τοῦτον K 27 τοι aut ται P πλῆθος certura videtur cf. v. 34 28 σύστασιν] συσ vel τυσ P 33 τἄμπαλιν vestigiis magis aptum quam τοὔμπαλιν 35 ῥεῖ ἔτι] ρειετ. vel ρευετ. vel γεγετ. P 37 ἐπιδείξομεν] non extat locus ἐκεῖνο] vel νῦν sim.)
    12
    [*](VII)
  18. μέντοι Τε ῥητέον, διότ[ι ἄλ]λως [Αριστο-]
  19. τέης περὶ τοῦ Ἱπποκράτους λέγε[ι καὶ]
  20. ἄλλως αὐτός φ(ησιν) γί(νεσθαι) τὰς [νό] σο[υς. * * οἶς ἑπό.]