Iatrica

Anonymus Londinensis

Anonymi Londinensis ex Aristotelis Iatricis Menoniis et aliis medicis eclogae (Supplementum Aristotelicum, Volume 3). Diels, Hermann, editor. Berlin: Reimer, 1893.

  1. βαστάζεται τὸ ὅλον [σῶμ[α]]. γί(γεται) δὲ . . .] λεγειν τοῦτο
  2. αποτ(ων)αλ(ων)] ἀπὸ τ(ῶν) ἄλλω[ν δυ(νάμεων), α]ὗτα[τ δὲ] ἀπὸ τ(ῶν) κεινήσεων.
  3. * κεινεῖται γ(ὰρ) τὸ ὅλον σῶμα τῆς
  4. ψυχῆς διὰ τοῦ γεώδους [καὶ ἀερώδο]υς
  5. διαβασταζούσης αὐτά· οὕ[τως ἐκεῖνο τείνεται]
    6. [*](XXXI 43 ἤ] η clare P; non intellego. an δύ(ναμίν)? aut plura iaterciderunt post ἔφασαν. conexus utique talis fuisse videtur: animam etiam ei qui corpoream non esse credebant negativa quadam potentia afficiebant, ut addita corporis pondus levaret dempta augeret, quemadmodum porta diminuendo (sc. muro) maior, augendo minor fieret 45 K 45. 46 ὑπεδείξαμεν K 46 λειανδ P π]λειονα K) cf. XXVI 49. XXX 51 47 ητικοσ vel ηγικοσ P 50 fortasse post προστίθεμεν intercidit μὲν 52 K XXXII 1 K 6 λεγειν vel λευειν vel λευσιν P; vix verum κ(ατὰ) κέλευσιν 7 inclusi priorem lectionem (ubi ολων legi potest), quam emendavit sed non delevit P; porro κεινήσεων et κεινεῖται aliquid velut κείνης i. e. τῆς ψυχῆς videtur omisisse P 9 ἀερώδους potius quam πυρώδους P καὶ otiosum indicio esse videtur plura elementa intercidisse, quo fortasse etiam δια (init. v. 10) pertlnet cf. v. 17; Stoicorum stoecbiologia (Galen. IV 783 K. II 45,4 Müller) procul)
    60
    [*](XXXII)
  6. ἄνω· γινομένη[ς] γ(αρ) αὐτῆς τῆς ψυχῆς γί(νεται)·
  7. διὸ δὴ καὶ ῥη[τ]έον, ὅτι <οὐχ> ὅταν τ[ινὸς γένη]ται
  8. ἐκεῖνο γί(νεται) βαρύτερον, ἀλ(λὰ0 [ἐὰν] βαρέος
  9. τινι γένηται π(ρόσ)θεσις, ἐκεῖ[νο γί(νεται) βαρύτερο]ν.
  10. ἡ δὲ ψυχὴ τοσοῦτον [ἀπ]έχε[ι τοῦ (εἶναι)]
  11. ὥστε καὶ τὸ φύσει κ(ατα)ρρέπον κ[ου]φίζειν καὶ
  12. βαστάζειν. ταύτης οὖν πα[ρ]ούσης δεόντως
  13. κοῦφόν (ἐστιν) τὸ ζῶιον. ὅταν μέντοι γε
  14. ἀφανισθῇ ἡ ψυχή, τῶι μηκέτι παρεῖναι
  15. τὸ κοφίζον μηδὲ αἰωροῦν λοιπὸν βαρέ[ι]α
  16. φαίνεται εὐλόγως τὰ νεκρὰ τ[αὐτης] αἰ(τίᾳ).
  17. καὶ ἐπὶ τ(ῶν) ἀσκῶν δὲ πεπληρωμέν(ων) [τοῦ κουφότης
  18. καταλαμβάνεται τῶι τοῦτο κ[οῦφον] ὂν κουφίζειν
  19. τὸν ἀσκόν. ὅταν δὲ μὴ [παρῇ] τὸ
  20. βαρὺς γί(νεται) ὁ ἀσκὸς τῶι ἐστερῆσ[θαι] τοῦ κουφίζοντος