Iatrica

Anonymus Londinensis

Anonymi Londinensis ex Aristotelis Iatricis Menoniis et aliis medicis eclogae (Supplementum Aristotelicum, Volume 3). Diels, Hermann, editor. Berlin: Reimer, 1893.

  1. ματά τινα ἑαυτοῖς κ(ατὰ) παράθεσιν παρακέ(ηται)
  2. καὶ μὴ δι᾿ ἑαυτῶν ἥκῃ, ὡς σωρὸς πυποῦ,
  3. κριθῆς. * δ[ιάκρ]ασις δέ (ἐστιν), ὅταν σώματά
  4. τινα ἐπὶ [ἕν σ]υνελθάντα ἀλλήλοις
  5. παρακ[έη]ται, ὡς ἐπὶ τοῦ οἰνομέλιτος
  6. βλέπομ[εν. ἀπὸ] τοιγ(άρ)[τοι] τῆς τούτ(ων) διαφορᾶς
  7. φησιν ὁ Πλάτων τὰ ἡμέτερα σώματα
  8. ἐκ τ(ῶν) τεσσάρων στοιχείων συνεστάναι
  9. κατὰ σύν[φθαρσι]ν. ταύτῃ δὲ μὴ φαίνεσθ(αι) [καθ᾿ ἕ(ν)]
  10. ἐν ἡμῖν πῦ[ρ ἢ] ἀέρα ἢ γῆν ἢ ὑγρὸν τῶι
  11. κατὰ σύνφθαρσιν αὐτῶν τὰ ζῶι[α] [ἀπο-]
  12. [τελεῖσθαι] [/////////] * * ἀλλὰ γὰρ λέγει ἁνὴρ καί
  13. τινα τ(ῶν) ἐν ἡμῖν μερ(ῶν) διαφόρου τε-
  14. [τ]ευ[χ]ένᾶι κ]ράσεως ἐκ τ(ῶν) στοιχείων.
  15. οὐ γ(ὰρ) ὡσαύ[τ]ως κέκραται κεφαλὴ
  16. ἢ χείρ, ἀλλὰ [ἂη]λως μ(ὲν) κεφαλή, ἄλλως
  17. δὲ εώρ[ξ, ἐ]πεὶ κοινῶς ἕκαστον τ(ῶν)
  18. ἡμετέρων [σωμά]των διαφόρου κράσεω(ς)
  19. τετύχηκε[ν, [ὅθεν] καὶ αὐτὰ διάφορα ἑαυτ(ῶν)]. * ἔτι γε μήν φ(ησιν) ὡς ὁ μυελὸ(ς)
    20. [*](XIV 36] Plato Tim. p. 82 A: τεετάρων γὰρ ὄντων γενῶν, ἐξ ὧν συμπέπηγε τὸ σῶμα, γῆς πυρὸς ὔδατός τε καὶ ἀέρος, τούτων ἡ παρὰ φύσιν πλεονεξία καὶ ἔνδεια καὶ τῆς χώρας μετάστασις ἐξ οἰκείας ἐπ᾿ ἀλλοτρίαν γιγνομένη, πυρός τε αὗ καὶ τῶν ἑτέρων, ἐπειδὴ γένη πλείονα ἑνὸς ὄντα τυγχάωει, τὸ μὴ προσηχον ἕκαστον ἑαυτῷ προσλαμβάνειν καὶ πάνθ᾿ ὅσα τοιαῦτα στάσεις καὶ νόσους αρέχει.)[*](XIV 39] Plato Tim. Ρ. 73A—74 A: τὸ δὲ ὀστῶν καὶ σαρκῶν καὶ τῆς τοιαὐτης φύσεως πέρι πάσης ὧδε ἔσχε. τούτοις ξύμπασιν ἀρχὴ μὲν ἡ τοῦ μυελοῦ γένεσις· οἱ τοῦ βίου δεσμοὶ τῆς ψυχῆς τῷ σώγονεν ἐξ ἄλλων. τῶν γὰρ τριγώνων ὅσα πρῶτα ἀστραβῆ καὶ λεῖα ὄντα πῦρ τε καὶ ὕδωρ καὶ ἀέρα καὶ γῆν δι᾿ ἀκριβείας μάλιστα ἧν παρασχεῖν δυνατά, ταύτα ὁ θεὸς ἀπὸ τῶν ἑαυτῶν ἕκαστα γενῶν χωρὶς ἀποκρίνων, μιγνὺς δὲ ἀλλήλοις ξύμμετρα, πανσπερμίαν παωτὶ θνητῷ γέωει μηχανώμενος, τὸν μυελὸν ἐξ αὐτῶν ἀπειργάσατο, καὶ μετὰ ταῦτα δὴ φυ-)[*](XIV 23—25 K 29 σύνθεσιν vel συνκρασιν Κ, qui hoc praefert καθ᾿ P. litteram superscriptam explico ε 31 απο iuxta αωι α in marg. appositum post vitium insecquentis v. est correctum 32 τελεῖσθαι Κ. nec hoc nec quod olim eius loco scrptum erat legi iam potest. post τελεῖσθαι in litura pellucet velut νομίζει 34 θευκεν p. ergo librarius τεθευκεναι dedit aspiratione confusa et vulgari simul forma verbi accita pro τετυ- χηκέωαι quo auctor usus esse videtur, cf. v. 39. ceterum illa forma tum trita, cf. Phrynichus Lobeckii p. 395; Meinekei Analecta Alex. p. 248; G. Dindorf ad Vit. Eur. (Poet. scen. Lips. 1869) p. 18; Demetr. de eloc. 230; Philodem. de sign. 27,36. Voll. Herc. V 2(1843) p. 35; Not. et extr. des manuscr. XVIII 2,21 35—37 K 38 σωμάτων Κ)
    23
    [*](XIV)
  20. συνέστηκεν [ἐ]κ τῶν τεσσάρων