Dialexeis

Οὕτω δὴ τούτων ἐχόντων, γίγνεται ὁ μὲν ἔρως λόγος, καὶ ἀρετή, καὶ τέχνη· λόγος μὲν ὁ κατὰ τὴν ἀλήθειαν, ἀρετὴ δὲ κατὰ τὴν διάθεσιν, τέχνη δὲ κατὰ τὴν εὐστοχίαν τοῦ καλοῦ· ἐπιθυμίαι δὲ ἡδονῶν, ἄλογοι ἀλόγων.

Ἐπεὶ τοίνυν τὸ καλὸν εἶναι δεῖ καλόν, ἵν᾿ ἔρωτα ποιῇ, ποῖόν τι εἶναι αὐτὸ φῶμεν, καὶ πῶς ποιοῦν; Βούλει σοι λέγω

κατὰ τὴν Σωκράτους μαντείαν; Ὡς τὸ καλὸν αὐτὸ ἄρρητον ὂν καὶ ὀφθαλμῶν κρεῖττον ἡ ψυχὴ τεθεαμένη πάλαι, καὶ ὀνειρώττουσα αὐτοῦ τὴν μνήμην, ἐν τῇ δεῦρο συνουσίᾳ οὐ πάντῃ ἐναργῶς ὁρᾷ, ἅτε ἀπολελειμμένη αὐτοῦ καὶ τῷ χωρίῳ καὶ τῇ τύχῃ, καὶ ἀπεξενωμένη ἐκείνων τῶν θεαμάτων εἰς τὸν ἐν γῇ τόπον, καὶ περιβεβλημένη πολλὴν καὶ παντοδαπὴν ἰλύν, ὑφ᾿ ἧς [*](97a)ταράττεται, συνδεδεμένη ἀσαφεῖ | βίῳ καὶ συγκεχυμένῳ, [*](Μ΄) καὶ μεστῷ ταράχου καὶ πλημμελείας πολλῆς·

ἡ [*](8 ἄλογοι ἀλόγων ut or. 5. 1 g (de fortuna) vi. etiam simil. or. 7. 5 a vers. finem; 16.1 b al. || 11 12 ἄρρητον ὂν quod de deo dicit or. 2.10 a κρείττων sq. or. 11.9 d ||12.13 ἡ ψυχὴ τεθεαμένη πάλαι nam erat iam antequam in terram venit vi. or. 10. 2 a sq. || 13 ὀνει- ρώττουσα sq. v or. 16. 6 d ὀνείρῳ sq. ||16 ἐκείνων τῶν θεαμάτων vi.or.9. 6 e ἐποπτεύει sq. etiam or. 10. 9 e vers. finem || 17 περιβε- βλημένη sq. vi. or 10. 3 e cf. Plat. Alcib. II 150 Dio Chrys. XII 36 Apul. flor l (218 Colv.) ‘profecto verissime poeta egregius dixit velut nebulam nobis ob oculos effusam’ || 18 ταράττεται cf. Plat Phaed. 27 (79c) Albin. 25 | συνδεδεμένη sq. vi. simil or. 10 9 b) [*](4 εἶναι del. Markl. 〈καὶ οὐκ〉 εἶναι φα(δ) | μόνον H (Δ) 6 ὁ (ante κατὰ) om. α(δΔ) | 8 ἐπιθυμίαι φα(δΔ) ἐπιθυμία codd. 10 ποιοῦν a ποιόω derivari iubet Reiske || 14 δεῦρο 〈πρὸς τὸ σῶμα〉 συνουσίᾳ Reiske | πάντῃ (τῃ in ras. ex τι) R! || 17 ἰλήν M ὕλην φ Heins. ἀχλύν Markl. || 18 in mge Μ΄ (num. quaternionis) R! )

Καθάπερ τῶν ποταμῶν οἱ γενναιότατοι ἐξιόντες ἐπὶ τὴν θάλατταν κατὰ μὲν τὴν πρώτην ἐκβολὴν σώζουσιν τὸ ῥεῦμα ἀμιγὲς ἄλλῃ φύσει πικροτέρᾳ, καὶ τοῖς ναύταις θαλαττίοις προσπλεύσασιν ἀκραιφνὲς ποτόν· προελθόντες δὲ οἱ ποταμοὶ πόρρω καὶ εἰσπεσόντες εἰς πέλαγος πλατύ, καὶ παραδόντες τὸ ῥεῦμα ἀνέμοις καὶ κύμασιν καὶ ζάλῃ καὶ κλύδωνι, ἠφάνισαν δι᾿ ἐπιμιξίαν τὴν ἀρχαίαν φύσιν·

οὕτω καὶ τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον καὶ ἀθάνατον ἔρχεται μὲν πρῶτον δι᾿ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἐν αὐτῷ σωμάτων, καὶ εἰσπεσὸν ἐκεῖ, ἀκραιφνὲς μένει καὶ ἀμιγὲς καὶ ὁλόκληρον· ἐπειδὰν δὲ ὑπερκύψῃ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὸν δεῦρο τόπον, ἀμβλύνεται καὶ ἀμαυροῦται· καὶ μόλις ἂν αὐτοῦ γνωρίσαι τὴν ἐπιρροὴν πλὴν ναύτης θαλάττιος, συνήθης τῷ ποταμῷ, διὰ μνήμης ἔχων τὴν ἐκείνου φύσιν, ὁρῶν αὐτὴν ἀμυδρὰν ἐν γῇ πλανωμένην καὶ ἀνακεκραμένην ἀλλοτρίᾳ φύσει·