Isaias

Ἑξεγείρου ἐξεγείρου Ἰερουσαλήμ, καὶ ἔνδυσαι τὴν ἰσχὺν τοῦ βραχίονός σου· ἐξεγείρου ὡς ἐν ἀρχῇ ἡμέρας, αἷς γενεὰ αἰῶνος. οὗ σὺ εἴ

ἡ ἐρημοῦσα θάλασσαν, ὕδωρ ἀβύσσου πλῆθος ; ἦ θεῖσα τὰ βάθη τῆς θαλάσσης ὁδὸν διαβάσεως ῥυομένοις

καὶ λελυτρωμένοις; ὑπὸ γὰρ Κυρίου ἀποστραφήσονται, καὶ ἥξουσιν εἷς Σιὼν μετ’ εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάματος αἰωνίου· ἐπὶ γὰρ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν ἀγαλ- λίαμα καὶ αἴνεσις, καὶ εὐφροσύνη καταλήμψεται αὐτούς, ἀπέδρα ὀδύνη καὶ λύπη καὶ στεναγμός.

ἐγώ εἶμι ἐγώ εἶμι ὃ παρακαλῶν σε· γνῶθι τίνα εὐλαβηθεῖσα ἐφοβήθης ἀπὸ ἀνθρώπου θνητοῦ καὶ ἀπὸ υἱοῦ ἀνθρώπου, οἳ ὡσεὶ χόρτος ἐξηράνθησαν.

καὶ ἐπελάθου θεὸν τὸν ποιήσαντά σε, τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ θεμελιώ- σαντα τὴν γῆν· καὶ ἐφόβου ἀεὶ πάσας τὰς ἡμέρας τὸ πρόσωπον τοῦ θυμοῦ θλίβοντός σε, ὃν τρόπον γὰρ ἐβουλεύσατο τοῦ ἀραί σε· καὶ νῦν ποῦ ὃ θυμὸς τοῦ θλίβοντός σε ;

ἐν γὰρ τῷ σώζεσθαί σε οὔ στήσεται οὐδὲ χρονιεῖ·

ὅτι ἐγὼ ὃ θεός σου ὃ ταράσσων τὴν θάλασσαν καὶ ἠχῶν τὸ. κύματα αὐτῆς, Κύριος σαβαὼθ ὄνομά μοι.

θήσω τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου, καὶ ὑπὸ τὴν δεξιάν μου σκεπάσω σε, ἐν ᾗ ἔστησα τὸν οὐρανὸν καὶ ἐθεμελίωσα τὴν γῆν· καὶ ἐρεῖ Σιών Λαός μου εἴ σύ.

Ἐξεγείρου ἐξεγείρου, Ἰερουσαλήμ, ἡ πιοῦσα τὸ ποτήριον τοῦ θυμοῦ ἐκ χειρὸς Κυρίου· τὸ [*](6 την γην 2°] αυτην Νc.b 22 pl om N*B. εκλειπη AQ. 7 om 1°] B. μη 1°] και Ν*. 8 ωσπερ 1°] ως ΝΒ pl. om γαρ 2°] ως ΝΒQ pl. 9 αιωνος] + ου συ ει η κατακοψασα αλαζονειαν δράκοντα 22 93 al (καταστρωσασα δρακ. 36 62 ου συ ει λατομησασα πλατος διαρρηξασα δρακοντα 91 309 al (διαλυσασα δρακ. V 109 305). 11 αγαλλιαμα και] αγαλλιασις και ℵQ 26 36 [47 al B al. επι κεφαλης γαρ Β an της κεφ. ℵ. 12 τινα τις ουσα Β pl (cf lvii 11). 13 θεον] θεου A*. αραι σε] αρεσαι σε Α αρε|σαι Γ αρεσαι 104 198 228. 16 δεξαιν] σκιαν (σκεπην ἔξω) της MSS exc A. 17 εκ χειρος Κυριου το ποτηριον του θυμου αυτου Β.)

καὶ οὒκ ἦν ὁ παρακαλῶν σε ἀπὸ πάντων τῶν τέκνων σου ὦν ἔτεκες, καὶ οὐκ ἦν ὃ ἀντιλαμβανόμενος τῆς χειρός σου οὑδὲ ἀπὸ πάντων τῶν υἱῶν σου ὧν ὗψωσας.

δύο ταῦτα ἀντικείμενά σοι· τίς σοι συλλυπηθήσεται; πτῶμα καὶ σύντριμμα, λιμὸς καὶ μάχαιρα· τίς σε παρακαλέσει;

οἱ υἱοί σοι οἱ ἀπορούμενοι, οἱ καθεύδοντες ἐπ’ ἄκρου πάσης ἐξόδου ὡς σευτλίον ἡμίεφθον, οἱ πλήρεις θυμοῦ Κυρίου, ἐκλελυμένα διὰ Κυρίου τοῦ θεοῦ.

διὰ τοῦτο ἄκουε, τεταπεινωμένη καὶ μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου.

οὕτως λέγει Κύριος ὃ θεὸς ὅ κρίνων τὸν λαὸν αὐτοῦ Ἰδοὺ εἴληφα ἐκ τῆς χειρός σου τὸ ποτήριον τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ, καὶ οὕ προσθήσῃ ἔτι πιεῖν αὐτό·

καὶ ἐμβαλῶ αὐτὸ εἷς τὰς χεῖρας τῶν ἀδικησάντων σε καὶ τῶν ταπεινωσάντων σε, οἳ εἶπαν τῇ ψυχῇ σου Κύψον, ἴνα παρέλθωμεν· καὶ ἔθηκας ἴσα τῇ γῇ τὸ. μετάφρενά σου ἔξω τοῖς παραπορευομένας.