Περὶ ὀρθογραφίας
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ ὀρθογραφίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
15. E. Gud. 289, 31: Κάβιροι: ὁ Ἀλεξίων διὰ τοῦ ι, ὡϲαύτωϲ ὁ Φιλόξενοϲ· καὶ Ἡρωδιανὸϲ λέγει τὴν παράδοϲιν δίφθογγον ἔχειν καὶ. ἴϲωϲ ϲυνέδραμε τῷ μάγειροϲ αἴγειροϲ πέπειροϲ ὄνειροϲ.
16. E. Orion. 17, 14: αἴγειροϲ παρὰ τὸ αἴρεϲθαι εἰϲ ὕψοϲ καὶ αὔξεϲθαι, ὅθεν Ὅμηρόϲ φηϲι (Od. η 106) «μακεδνῆϲ αἰγείροιο». οὕτωϲ εὗρον ἐν τῇ Ὀρθογραφίᾳ Ἡρωδιανοῦ.
E. M. 28, 39: αἴγειροϲ, διὰ τῆϲ ε διφθόγγου· εὕρηται καὶ χωρὶϲ τοῦ ι ὡϲ τὸ «καὶ αἰγέρων ἔφυϲαν εὐγενέϲτεραι». καὶ ὅτι τὰ εἰϲ ροϲ ῥηματικὰ τῇ ει διφθόγγῳ παραλήγεται οἷον μάϲϲω μάγειροϲ, πέπτω πέπειροϲ, ὀνῶ ὄνειροϲ. οὕτωϲ οὖν καὶ ἀΐϲϲω αἴγειροϲ ἢ παρὰ τὸ [*](l. verba ἢ μετὰ του ο — ϲτεῖρα addidi ex Choer Orth. 196, 20. l. 20 τὸ μὲν εἰρά (accentum ex Arcadio 97, 1 in εἶρα mutavi) — l, 23 διὰ τοῦ ι composui ex E. M. 303, 38 coll. Eust. 1060, 36.) [*](ad fr. 15. l. 29 pro ϲυνέδραϲε cum cod. Paris. 2720 in An. Paris. IV 52 scripsi ϲυνέδραμε; pro τὸ μάγειροϲ τῷ μ.)
αἴγειροϲ: διὰ διφθόγγου τὰ δύο· εὕρηται γὰρ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι οἷον «καὶ αἰγέρων ἔφυϲαν εὐγενέϲτεραι» καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι αἴγειροϲ· τὰ γὰρ εἰϲ ροϲ ῥηματικὰ τῇ ει διφθόγγῳ θέλουϲι παραλήγεϲθαι· οἷον ἀΐϲϲω αἴγειροϲ, μάϲϲω μάγειροϲ, ὀνῶ ὄνειροϲ· τὸ δὲ αι τῆϲ πρώτηϲ ϲυλλαβῆϲ γέγονεν ἀπὸ τοῦ ἀΐϲϲω αἴγειροϲ κατὰ κρᾶϲιν.
17. E. Orion. 100, 4: μάγειροϲ παρὰ τὸ μάϲϲω ἤγουν ὁ τὰϲ μάζαϲ μερίζων. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ.
18. E. Gud. 415, 45: ξῖριϲ ὁ μέντοι Ὦροϲ ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ διὰ τῆϲ ει γράφει, ἐν δὲ τῷ ὑπομνήματι τῆϲ ὀρθογραφίαϲ τοῦ Ἡρωδιανοῦ ἐγκρίνει τὴν διὰ τοῦ ι γραφήν.
19. E. M. 539, 11: κριόϲ· ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲι παρὰ τὸ κεκρίϲθαι τὰϲ τρίχαϲ· διαφέρουϲι γὰρ αἱ τρίχεϲ τοῦ κριοῦ τῶν ἄλλων ζῴων· τινὲϲ δὲ λέγουϲι παρὰ τὸ κέραϲ γίνεϲθαι κεριόϲ καὶ ϲυγκοπῇ κριόϲ. οὐ καλῶϲ· κεραῖοϲ γὰρ ὤφειλεν εἶναι ὡϲ κνέφαϲ κνεφαῖοϲ οὖδαϲ οὐδαῖοϲ.
[*](ad fr. 17. Lehrsius me monuit pro μερίζων scribendum esse φυρῶν vel simile quid, sed in libello περὶ ποϲότητοϲ 316, 24 legimus δαιτρόϲ ὁ μάγειροϲ ὁ μερίζων τὰ ὄψα. In E. Orion. et in E. M. 573, 6 Herodianeae originatio Philoxeni opponitur et ipsa ex Herodiano ut videtur deprompta: ὁ δὲ Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ ἀναδιπλαϲιαϲμοῦ πλεοναϲμὸν λέγει τοῦ μ· παρὰ ἀγείρειν τὸ ϲυναθροίζειν ἤτοι ἐξ ὧν ἀρτύει ἢ ὧν παραϲκευάζει ὄψιον et E. Gud. 375. 54 Φιλόξενοϲ δὲ λέγει, ὅτι παῤ Αἰολεῦϲιν ἡ γραφὴ διὰ τοῦ ι ἐϲτὶ μάγιροϲ. Ibidem: Ἀλεξίων δέ φηϲι ἢ ὅτι μαγεία τίϲ ἐϲτιν ἡ ἄρτυϲιϲ τῶν ἑψημάτων ἢ ἐπεὶ εἰϲ μικρὰ (pro μίαν) αὐτὰ ϲυγκόπτει· ῥηματικὸϲ γὰρ ὁ τύποϲ καὶ ἁρμόζει τῷ μάϲϲω ῥήματι.)[*](ad fr. 18. l. ἐγκρίνει pro ἐπικρίνει emendavit Blochius ad E. M. p. 980. Ex hoc loco patet Herolianum hanc vocem in orthographia attigisse neque tamen, utram scripturam adoptaverit, sed vix dubitandum est, quin scripturam per ι praetulerit secundum canonem, quem Choer. Orth. 242 ab Herodiano pariter aque multa alia sumpsisse videtur: τὰ εἰϲ ριϲ βαρύτονα τῇ ει διφθόγγῳ οὐ παραλήγονται. Eustath. 391, 37, E. M. 209, 30 τὰ διὰ τοῦ ιριϲ ἀποϲτρέφεται τὴν ει δίφθογγον.)[*](ad fr. 19. l. 22 ζῴων post τῶν ἄλλων accessit ex Choer. Epim. in Psalm. 137, 26. Lehrsius pro ἄλλων suspicatus est αἰγῶν. — Idem quod in E. M., ex stat etiam in E. Gud. 347, 3. ln Et. Orion 82, 15 res perversa est, quum Herodiano assignetur sententis, quam reprobatam ab eo esse apparet: κριὸϲ Ἡρωδιανὸϲ οὕτω ἐν τῇ ὀρθογραφίᾳ κέραϲ κέριοϲ, ϲυγκοπῇ κριόϲ. Quidam vocabulum per ει scripsisse videntur cum κρείων cognatum putantes ὣϲπερ λέγεται κρείων ὁ βαϲιλεύϲ, οὕτω καὶ κριόϲ ὁ ἐξέχων τῆϲ ποίμνηϲ, quae verba praemissa sunt modo prolatis Herodianeis in E. M. Atque sic exhibuerunt quidam nomen Titanis Κρεῖοϲ, quod vetatur τῷ κανόνι τῶν διὰ τοῦ ιοϲ διϲυλλάβων ἀρϲενικῶν διὰ τοῦ ι)