Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

184. μῆλ’ ὄϊέϲ τε καὶ αἶγεϲ: ὄϊεϲ τριϲυλλάβωϲ. οὐδέποτε γὰρ ὁ ποιητὴϲ μονοϲυλλάβωϲ εἶπε τὴν εὐθεῖαν. Ιl. Pr. Γ 198.

221. ἔρχατο: ψιλωτέον τὸ ἔρχατο. ἀπὸ γὰρ τοῦ εἶρκτο ἐϲτὶ κατὰ Ἰωνικὸν ὑπερϲυντέλικον παθητικῶϲ γενόμενον. Η.

223. γαυλοί τε: νῦν μὲν ὀξυτόνωϲ τὸ γαυλοί, ἐπὶ δὲ τοῦ πλοίου βαρυτόνωϲ. QV.

268. ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν: τὸ η δαϲυντέον. ἔϲτι γὰρ ἰϲοδυναμοῦν τῷ ὥϲ, διὸ καὶ ὁ τέ προϲτίθεται ϲύνδεϲμοϲ πολλάκιϲ. ὡϲ γὰρ λέγομεν «ὥϲ τε γὰρ παῖδεϲ νεαροί» (Ιl. B 209) οὕτωϲ «ἥ τε ξείνων θέμιϲ ἐϲτίν ». Ιl. Pr. Ι 134.

273. νήπιόϲ εἰϲ, ὦ ξεῖν , ἢ τηλόθεν εἰλήλουθαϲ: βαρυντέον τὸν η. διαζευκτικὸϲ γάρ ἐϲτι. ο γᾲρ ἐρωτᾷ, ἀλλ’ ἀποφαίνεται ὅτι δι’ ἀφροϲύνην ἢ δι’ ἀπορίαν ὡϲ ἂν μακρόθεν ἐληλυθὼϲ τὰ Κυκλώπων ἀγνοεῖ. Η.

280. που ἐπ’ ἐϲχατιῆϲ ἦ καὶ ϲχεδόν: περιϲπαϲτέον τὸν δεύτερον ἠ. τινὲϲ δὲ ὤξυναν. H.

347. ἀνδρόμεα κρέα: δεῖ ϲυϲτέλλειν τὸ κρέα, ἵνα δάκτυλοϲ γένηται ὡϲ τὸ «πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα» (Ιl. Γ 237). 1Ι. Pr. Ο 187.

353. ἥϲατο: δαϲύνεται τὸ ἥϲατο. ἔϲτι γὰρ ἀπὸ τοῦ ἥθω. Q.

366. Οὖτιϲ ἔμοιγ’ ὄνομα: προπεριϲπαϲτέον νῦν τὸ ὄνομα. ἐπὶ τοῦ «οὔτιϲ με κτείνει» (408) παροξυντέον. ὡϲ γὰρ δύο μέρη λόγου παραλαμβάνεται. Q.

387. πυριήκεα ὡϲ τανυήκεα. H Q.