Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

545. πείρα: βαρυτόνωϲ καὶ χωρὶϲ τοῦ ι. προϲτακτικὸν γάρ ἐϲτιν. PT.

546. ἢ γάρ μιν ζωόν γε κιχήϲεαι ἤ κεν Ὀρέϲτηϲ: διαζευκτικοί εἰϲιν οἱ δύο ϲύνδεϲμοι. διὸ ὁ μὲν πρῶτοϲ βαρεῖαν δέχεται, ὁ δὲ δεύτεροϲ διὰ τὸν κέ ἐγκλιτικὸν ὄντα τηρεῖ τὴν ὀξεῖαν. Q.

[*](244 αὑτὸν ϲύνθετον scripsi pro αὐτῶν ϲυνήθειαν secutus Herod. in lI. Pros. I 342 cf. Lehrs qu. ep. 115.)[*](260 τὸν ἤδη Porson. pro τὸν δὴ, quod iniuria defendit Βuttmannus et Dindorfius retinuit pro περιϲπᾶται cum Dindorfio scripsi περιϲπᾶ. ef. Il. Pr. Φ 583, ubi contra quidam ἤδη pro ἦ δὴ seribere volebant. De ἐπεί ἦ ef. Ιl. Pr. Y 251, Lehrs qu. ep. 62. 294 cf. Lehrs qu. ep. 123. 304 ef. Il. Pr. Α 611.)[*](311 ef. Il. Pr. Γ 426, Lehrs qu. ep. 75 seqq. 372 perversa videtur Herodiani sententia, quum hoc loco coniunctio dubitativa aptior sit quam disiunctiva, quare initio sic fortasse scriptum fuit: τὸν ἦε προπεριϲπᾶν ἄμεινον ἢ etc. ef. Lehrs qu. ep. 5 seqq. 419 cf. Lehrs qu. ep. 28. 500 non peccat igitur contra. canonem in ρα praecedente υ exeuntia nomina bisy llaba aut paroxytona sut proPerispomena esse iubentem. ef. Pros. Cath. p. 260, 30.)
141

619. κεῖϲ’ ἐμέ: ὀρθοτονητέον τὸ ἐμέ. HP.

642. καὶ τίνεϲ: οἱ μὲν τὸν καί ὀξύνουϲιν, ἵν’ ᾖ καί τινεϲ αὐτῷ. κακῶϲ· ἐγράφετο γὰρ ἂν κ’ εἴ τινεϲ. HP.

643. ἑοί: ὁ μὲν ἦ περιϲπᾶται. διαπορητικὸϲ γάρ. ἡ δὲ ἑοί ἀντωνυμία κτητική ἐϲτιν ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ε. P.

652. μεθ’ ἡμέαϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ὀρθοτονεῖται γὰρ διὰ τὴν πρόθεϲιν καὶ τὴν ἔμφαϲιν. P.

659. ἄμυδιϲ: ψιλωτέον τὸ ἄμυδιϲ. δῆλον κἀκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ «οἵ τ’ ἄμυδιϲ κονίηϲ (Ν 336). PQ.

664. φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεϲθαι: τὸ ἔφαμεν ἐντελέϲ ἐϲτιν. Il. Pr. o 735.

665. ἐκ τοϲϲωνδε: οἱ πλείουϲ ὡϲ δύο μέρη τοῦ λόγου ἀνέγνωϲαν ἐν δυϲὶ ὀξείαιϲ ὡϲ τὸ « τοίῃ δ’ ἀμφὶ γυναικί » (Γ 157 ). ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπωμένωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν. PQ.

667. ἀλλὰ oἷ α ὐτῷ: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν οἱ. ἐϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτικὴ καὶ προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ. ἀλλ’ ὅμωϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη. H.

683. ϲφίϲι δ’ αὐτοῖϲ δαῖτα πένεϲθαι: ἡ ϲφίϲι καίπερ εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβανομένη ὀρθοτονεῖται· οὐ γὰρ δὴ οἱ μνηϲτῆρεϲ τὴν δαῖτα ἑαυτοῖϲ παρεϲκεύαζον, ἕτεροι δὲ αὐτοῖϲ. Il. Pr. Δ.

686. ο θάμ’ ἀγειρόμενοι: διχῶϲ οἵ θ’ ἅμα καὶ οἳ θαμά, ὃ καὶ ἄμεινον ὡϲ καλά. HP.

728. ἀκλέα ἐν μεγάρ ῳ (nunc ἐκ μεγάρων): ϲυϲταλτέον τὴν τελευταίαν τοῦ ἀκλέα ὁμοίωϲ τῷ «δυϲκλέα Ἄργοϲ ἱκέϲθαι» (Β 115). Ιl. Pr. Β 115.

744. ἢ ἔ α ἐν μεγάρ ῳ τινὲϲ δαϲύνουϲι τὸ ἥ ὡϲ ἄρθρον. τὸ δὲ ἔα ῥῆμα πρώτου προϲώπου φαϲίν, ἵν’ ᾖ, ἥτιϲ ἤμην ἐν τῷ μεγάρῳ. P.

753. ἡ γάρ κέν μιν: δαϲυντέον τὸ ἡ. ἔϲτι γὰρ ἀντὶ ἀντωνυμίαϲ τῆϲ αὕτη. P.

ϲαώϲαι: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν. P.

782. τροποῖϲ: περιϲπωμένωϲ. δηλοῖ γὰρ τοὺϲ τροπωτῆραϲ, περὶ οὓϲ αἱ κῶπαι τρέπονται καὶ ϲτρέφονται ἐν ἱμᾶϲι τοῖϲ περιδεδεμένοιϲ ταῖϲ κώπαιϲ.

800. εἵωϲ: δαϲυντέον τὸ εἵωϲ. Η.

806. ἀκάχηϲθαι: οἱ πλείουϲ ἀκάχηϲθαι ὡϲ λέγεϲθαι ὡϲ Αἰολι κῆϲ τῆϲ κλίϲεωϲ οὔϲηϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ὡϲ πεποιῆϲθαι. ΗP.

[*](619 pro μέ scripsi ἐμέ, apparet alios pronunciasse κεῖϲέ με cf. Il Pr. X 59 K 242, Φ 159. 659 ef. IΙ. Pros. H 576, I 6, Y 114. 665 pro ἐπίϲταϲιν scripsi ἐπέκταϲιν. cf. Ιl. Pr. Λ 409. 667 in fine excidit ὃ μεμπτέον vel simile quid, ut apparet ex Il. Pr. 200. ubi de nostro loco dicitur: διὸ μεμπτέον ἐκείνην τὴν ἀνάγνωϲιν «ἀλλά οἱ αὐτῷ Zεὺϲ ὀλέϲϲῃ». ἐχρῆν γὰρ διὰ τὴν ἐπιφερομένην ἀντιδιαϲτολὴν κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγινώϲκεϲθαι. cf. praeterea 292 ubi ea. pars, qua οἶ αὐτῷ contra οἱ αὐτῷ defenderat. item interiit. 782 ef. Arcad. 67, 2. 800 cf. supra ad α 326. 806 et. Il. Pros. I 335.)
142

807. ἀλιτήμενοϲ: τὸ ἀλιτήμενοϲ εἰ μὲν παροξύνεται, παρακείμενόϲ ἐϲτι κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ ἀρχούϲηϲ εἰ δὲ προπαροξύνεται, ἐνεϲτώϲ ἐϲτιν Αἰολικὸϲ ὡϲ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. T.

846. ἔνι: ἔνειϲι. διὸ ἀναϲτρέφεται. P.