Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

165. ἔωϲιν: ὡϲ λέγωϲι. τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ϲημαίνει γὰρ ὑπάρχωϲιν· ὅτε δὲ ἀπὸ τοῦ ἐῶ ἐᾷϲ κέκλιται, προπεριϲπαϲτέον «οὐ μέν ϲ’ οὐδ’ ἐῶϲιν » (δ 805). ΒQR.

166. οὐδέ οἱ ἄλλοι: ἐγκλιτικὴ νῦν ἐϲτιν ἡ οἱ. διὸ τοῦ ϲυνδέϲμου φυλακτέον τὸν τόνον. H.

221. κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ προπεριϲπᾶ μετοχὴν ἀκούων. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ προπαροξύνει ὄνομα ἐκδεχόμενοϲ. οὕτω δὲ καὶ ἡμῖν ἀρέϲκει, ἐπεὶ καὶ τὰ προκείμενα ἐπίθετα ἦν «νηπενΘέϲ τ’ ἄχολόν τε». HQ.

228. Πολύδαμνα: εἴτε κύριόν ἐϲτιν ὄνομα ἡ Πολύδαμνα ὡϲ Μήθυμνα, εἴτε ἐπιθετικὸν τῶν φαρμάκων, τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. βέλτιον δὲ ὄνομα κύριον αὐτὸ δέχεϲθαι, ἐπεὶ καὶ Εὐφορίων ἐν Διονύϲῳ φηϲὶ «βλαψίφρονα φάρμακα χεῦεν, ὅϲϲ’ ἐδάη Πολύδαμνα, Κυτηϊὰϲ ἢ ὅϲα Μήδη». HQ.

Θ ῶνοϲ παράκοιτιϲ: ἀπὸ τοῦ Θόωνοϲ (sc. κατὰ κρᾶϲιν)· τὸν αὐτὸν δὲ λέγουϲιν εἶναι τὸν Θῶνιν (sc. sic ut Θῶνοϲ per syncopen ex Θώνιοϲ factum esse sumatur). Q.

242. ἀλλ’ οἷον τόδ’ ἔρεξε: Παρμενίϲκοϲ ἐψίλου τὸ οἶον, ἵν’ ῇ τοῦτο μόνον ἐρῶ. ἄμεινον δὲ θαυμαϲτικῶϲ ἀναγινώϲκειν. HPQ.

[*](secundae personae usurpatum, cui adstipulatur Herodianus propterea, quod Homerus genetivos et dativos dualis nunquam per ι ineffabile proferat, sed dissolvat — Initium in E. M. sic planius profertur: τὸ ϲφῶν Ἀρίϲταρχοϲ χωρὶϲ τοῦ ι ἀξιοῖ γράφεϲθαι λέγων, ὅτι τρίτου προϲώπου ἐϲτὶ τῶν πληθυντικῶν ἡμῶν ὑμῶν ϲφῶν ἀντὶ δευτέρου δυϊκοῦ. ἀντὶ γὰρ τοῦ ϲφῶϊν κεῖται. ln fine consulto E. M. post ἐκφωνοῦϲα addidi τὸ ι et verba τὸ γὰρ λέγειν καὶ ὤμοιϊν καὶ ποδοῖϊν μετὰ τοῦ ι λέγει διϲυλλάβωϲ emendavi. 70 ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ Dindorfius ex M adiecit. 94 ef Il. Pr. Α 335. 119 verba, quae in codd. exstant, haec sunt. οὕτωϲ ἐπειρήϲατο ἀντὶ τοῦ ἐπερωτήϲειεν. ἔνιοι δὲ γράφουϲι κακῶϲ μυθήϲαιτο, quae secundum intellectum, quem bene perspexit Dindorfus, correxi. 221 pro περιϲπᾷ scripsi προπεριϲπᾷ. 228 de. Πολύδαμνα praeterea exstant in Q: κύριον ὄνομα ἡ Πολύδαμνα κατὰ Ἀρίϲταρχον. καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἄμεινον εἶναί φηϲιν, in E γρ. πολύδαμνα τὰ πολλοὺϲ δαμάζοντα. ϲχῆμα ἀμφιβολίαϲ. l 28 de Θῶνοϲ ef. Lehrs Herod. p. 106 seqq, Iο. Al. 10, 6. 242 ef. Il. Pr. Ε 638.)
140

244. αὐτόν μιν: ψιλῶϲ. οὐκ οἶδε τὴν αὑτὸν ϲύνθετον ὁ ποιητήϲ. Η.

260. χαῖρ’ ἐπεὶ ἤδη μοι: ἄμεινον τὸν ἤδη χρονικῶϲ δέχεϲθαι κατὰ Ἀρίϲταρχον. Κράτηϲ δὲ δύο ποιεῖ ἦ καὶ δή, διὸ καὶ περιϲπᾷ τὸ η. οὐδέποτε δὲ ὁ ἦ ὢν βεβαιωτικὸϲ μεταξὺ τοῦ ἐπεί καὶ τοῦ δή εὑρέθη. HQ .

294. τράπεθ’ ἥμεαϲ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἥμεαϲ. διὸ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. Η.

304. καθεῦδε: προπεριϲπωμένωϲ τὸ καθεῦδε. Η.

311. Τηλεμάχ ῳ δὲ πάριζεν: ἐὰν ἓν μέροϲ λόγου ᾖ τὸ πάριζεν, προπαροξυνθήϲεται ὡϲ «Νέϲτωρ αὖ τότ’ ἔφιζεν» (γ 411). ἐὰν δὲ ἡ παρά πρὸϲ τῷ Τηλεμάχῳ ϲυντάϲϲηται, προπεριϲπᾶται. οὐκ ἀναϲτρέφεται δὲ ἡ παρά, ἐπεὶ κατ’ ἔκθλιψίν ἐϲτιν. ἄλλωϲ τε καὶ μέϲον πέπτωκεν ὁ δέ. Q.

371. νήπιόϲ εἰϲ. ἐγκλιτικὸν τὸ εἰϲ. E.

372. ἠὲ ἑκὼν μεθίειϲ: ἄμεινον κοιμίζειν τοῦ ἠέ τὴν ἐπὶ τέλουϲ ὀξεῖαν, ἵνα γένηται διαζευκτικόϲ. ὅτε γάρ ἐϲτι διαπορητικὸϲ ὁ η, περιϲπᾶται ὡϲ τὸ «ἦε χόλον παύϲειεν ἐρητύϲειέ τε θυμόν» (Α 192). ΕQ.

386. ὑποδμώϲ: παρέλκει ἡ ὑπό, διαφυλάττει δὲ τὴν ὀξεῖαν. EQ.

396. μή πωϲ με προϊδών: τὸ πῶ καὶ πῶϲ ἐμελέτηϲεν ἐγκλιτικῶν ἐπιφερομένων μὴ ὀξυτονεῖϲθαι. Il. Pr. Y 464.