Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

210. ταῦτα μὲν οὐχ ὑμέαϲ ἔτι λίϲϲομαι: παροξυτόνωϲ ἡ ὑμέαϲ ἀντωνυμία. ἔϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτική. M.

[*](88 hoc ipsum περίοιδεν etiam περιϲϲῶϲ οἶδεν, ut explicat Eustath. 801, 41 significare posse dicit Herod. in Il. Pros. Κ 247 cf. Lehre qu. ep. 97. 106 Eustath. 1437, 9: τὸ τρίετεϲ ὥϲπερ καὶ τὸ τετράετεϲ καὶ τὰ ὅμοια προπαροξύτονα χρόνου εἰϲὶ δηλωτικὰ ἐπιρρήματα. τὸ μέντοι τριετέϲ οἷον παιδίον ἢ ἄλλο τι ὀξύνονται πρὸϲ διαφοράν. cf. Ammon. p. 131, Lehrs qu. ep. 135 seqq. 114 cf. 0d. κ 39, Il. Pros. 0 491, Lob. El. 422 et II 97. 139 pro εἴτε scripsi εἰ δέ. de δαίτη cf. Arcad. 114,18. 146 τῷ recepit Bekker. 153 adnotamentum de scriptura et accentu voc. φορβειά contentum fnisse videtur in praecepto eiusmodi, quale e t Arcadii 98, 23. 157 cf. Il. Pros. Α 264, ubi de Ἐξἀδιον χωρὶϲ εἰ μὴ λέγοι τιϲ διὰ τὴν ἰδιότητα τὸ πνεῦμα μεταπεπτωκέναι. 185 cf. Lehrs de Aristarch. p. 312 ed. II. 210 ή inseruit Friedlaender l. c.)
135

222. χεύω: Ἡρωδιανὸϲ χεύω, ἵν’ ᾖ ἐνεϲτὼϲ ἀντὶ τοῦ μέλλοντοϲ. HM.

237. ϲφὰϲ γὰρ παρθέμενοι. ὀξυτονητέον τὴν ϲφάϲ. κτητικὴ γὰρ ἀντὶ τοῦ ϲφετέραϲ. BMQS.

240. ἄνε εῳ: ϲὺν τῷ ι τὸ ἄνεῳ· εὐθεῖά ἐϲτι πληθυντικὴ ἀπὸ τοῦ ἄνεωϲ. HM.

281. τῶ: γράφεται καὶ τώ μετὰ ὀξείαϲ. H.

300. ἀνιεμένουϲ: δαϲέωϲ ἀπὸ τοῦ ἵημι. QER.

325. ἦ μάλα Τηλέμαχοϲ φόνον ἥμιν μερμηρίζει. ἤ τιναϲ ἐκ Πύλυ ἄξει ἀμύντοραϲ ἠμαθόεντοϲ, ἢ ὅγε καὶ Ϲπάρτηθεν, ἐπεί νύ περ ἵεται αἰνῶϲ· ἠὲ καὶ εἰϲ Ἐφύρην ἐθέλει.

Ὁ μὲν πρῶτοϲ η περιϲπᾶται, οἱ δὲ ἐξῆϲ ἅπαντεϲ ἐγκλίνονται πλὴν τοῦ δευτέρου, ὃϲ ὀξύνεται διὰ τὸ τινάϲ. Μ.

370. οὐδ’ ἀλάληϲθαι: προπαροξυτόνωϲ. δηλοῖ γὰρ τὸ πλανᾶϲθαι. MS.

434. πεῖρε κέλευθον: τὸ πεῖρε ἀντὶ τοῦ ἐπέρα. ἔνθεν καὶ τὸ « ἀλεγεινά τε κύματα πείρων » (Od. Θ 183). EBQ.

7. πεντακόϲιοι: οὕτω διὰ τοῦ α πεντακόϲιοι Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. HMQS.

8. ἑκάϲτοθι. ἐν ἑκάϲτῳ τόπῳ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. τινὲϲ δὲ ἑκάϲτοθεν, ὅ ἐϲτιν ἐξ ἑκάϲτηϲ πεντηκοϲτύοϲ. προπαροξύνεται δὲ μφότερα. HMQS.

10. ο δ’ ἰθὺϲ καταγοντο ἰδ’ ἱϲτία: Ἀρίϲταρχοϲ κάταγον, εἶτα τοὶ δ’ ἱϲτία. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ κατάγοντο· τὸ ὅμοιον καὶ ἐπὶ τοῦ «νίζον καὶ προτίθεντο ἰδὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο » (0d. α 112). HM.

[*](222 plenum Scholion est: Πτολεμαῖοϲ ὁ Ὀροάνδου χείω γράφει καὶ Ἀρίϲταρχοϲ, Ἡρωδιανὸϲ δὲ χεύω etc. Schmidtius priorem partem Didymo tribuit atque pro Herodiano Zenodotum retituendum suspicatur, sed Herodianus de accentu egisse videtur sic fere ut in Il. Pros. Λ 365, Y 452; τὸ χεύω φυλακτέον ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ τόνου, λέγω δὲ τοῦ βαρέοϲ. ἐνεϲτὼϲ γάρ ἐϲτιν ἀντὶ μέλλοντοϲ. 240 ef. Apollon. de adv.555 et 577, 10,cum quo Horodianus, ut in accentu ap. Io. Al.37,24, sic etiam in scriptura per ῑ congruisse videtur. 281 cf. Pros. Cathol. p. 492, 19.)[*](370 recte iudicat Friedlaenderus l. c. intellegendum esse hunc locum sic, ut ἀλάληϲθαι propter signifcatum praesentis proparoxytonum esse dicatur;  idem confert Il. Pros. Τ 335, ubi de accentu infinitivi ἀκαχηϲθαι agitur, et μ 284, ubi accuratius Herodiani sententia exposita est. Conferas quae ad hunc locum dicemus.)[*](434 ef. Il. Pros. Ω 8, ubi hic locus citatur et Aristarchi verba adiciun tur: «τὸ πεῖρε διδάϲκει ἡμᾶϲ καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡϲ γὰρ ἔκειρε κείρων, οὕτωϲ ἔπειρε πείρων. εἰ γὰρ περιεϲπᾶτο ἦν ἄν ὁ παρατατικὸϲ ἐπείρα». Γ 7 priorem partem usque ad Ἀρίϲταρχοϲ Schmidtius Didymo tribuit, Herodiani observatio non plena est, nam de ectasi vocalis α dixisse putandus est.)[*](8 nomina Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανὸϲ in Q exstant teste Buttmanno, cum quo pro πεντηκοντύοϲ scripsi πεντηκοϲτύοϲ. De accentu cf. lo. Al. 35, 3 et 8. 10 Herodianus, qui in Od. α 112 Aristarchi scripturam secutus videtur, hoc loco aboeo dissensisse existimandus est, ita ut Scholion ad Herodiani sententiam)
136

14. οὐδηβαιόν: ἄδηλον πότερον ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐϲτι τὸ η ἢ τοῦ ἠβαιόν τριϲυλλάβου. οἱ δὲ νεώτεροι βαιόν φαϲι. HMQ.

28. γενέϲθαί τε τραφέμεν τε: οὐκ ἔϲτιν ἀναδιπλαϲιαϲμὸϲ τὸ «τε τραφέμεν », ἀλλὰ ϲύνδεϲμοϲ. MQ.

34. αθροοι: ἁθρόοι Ἀρίϲταρχοϲ, τινὲϲ δὲ τὸ ἄθροοι ὡϲ ἄχροοι τῇ προϲῳδίᾳ ἀναγινώϲκουϲιν. HM.

35. ἑδριάαϲθαι. τὸ δεύτερον ϲυνέϲταλται α ἐν τῷ ἑδριάαϲθαι. H.

46. δέπᾳ μελιηδέοϲ οἴνου:  ϲὺν τῷ ι γράφεται. Il. Pr. Λ 385.

μελιηδέοϲ: δαϲυντέον τὸ μελιηδέοϲ. H.

50. τοὔνεκά ϲοι: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν ϲοί. Ζηνόδοτοϲ δέ «τοὔνεκά τοι» γράφει ἀγνοῶν ὅτι ἐπὶ τῆϲ διαϲτολῆϲ οὐ λαμβάνεται ἡ τοι. HMQ.

59. ϲύμπαϲιν. ϲύνθετον τὸ ϲύμπαϲι· διὸ προπαροξύνεται. H.

69. μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι: ἐν ἑτέροιϲ διαλαμβάνων περὶ τοῦ « μεταλλῆϲαι καὶ ἔρεϲθαι» ἀξιούντων πάντων τὸ ἐρέϲθαι ὁμοίωϲ τῷ πυθέϲθαι, ἐπειδήπερ ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτόϲ ἐϲτιν, ἀπεφηνάμην ὡϲ ἡ παράδοϲιϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἐποίηϲε τὴν ὀξεῖαν οὐ τῷ ϲημαινομένῳ πειϲθεῖϲα ἀλλὰ τῷ χαρακτῆρι τῆϲ φωνῆϲ, ἐπεὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἀπαρεμφάτων προπαροξύνεται ὄντα ἔνεϲτῶτοϲ οἷον φέρεϲθαι δέρεϲθαι, ἃ εἶχε. τὴν ρε ϲυλλαβὴν πρὸ τέλουϲ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυλλαβῆϲ εἰϲ τὸ ε ληγούϲηϲ — οὕτωϲ καὶ τὸ ἔρεϲθαι ἀναδεξάμενον τὸν αὐτὸν χαρακτῆρα προπαρωξύνετο οὐ τῷ λόγῳ τοῦ ἀορίϲτου, τῇ δὲ ὁμοιότητι τῆϲ φωνῆϲ. Ιl. Pr.  Π 47.