Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

274. ἀνάπυϲτα: προπαροξυτόνωϲ φηϲὶν (sc. Ἡρωδιανὸϲ) ἐν τῇ καθόλου περιττῆϲ οὕϲηϲ τῆϲ ἀνά ἀντὶ τοῦ πυϲτά ἐξακουϲτά. ΒQ.

285. ἡ δὲ Πύλου βαϲίλευε. τὸ «ἠδὲ Πύλου » ϲύνδεϲμον ἐπὶ Μηλέωϲ ἀκουϲτέον ὃϲ Ὀρχομενοῦ καὶ Πύλου ἐβαϲίλευϲεν. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ (sc. ἡ δὲ scribens ) ἐπὶ Χλωρίδοϲ φηϲὶν ἀν τιδιαϲτέλλων τῷ πατρὶ καὶ ἐπὶ θηλειῶν δὲ τάϲϲει τὸ βαϲιλεύει « μητέρα δ’ ἣ βαϲίλευεν» (Ζ 425). Η.

286. Χρομίοϲ. ὁ Χρομίοϲ παροξύνεται ὁμοίωϲ τῷ Δολίοϲ Τυχίοϲ καὶ τοῖϲ τοιούτοιϲ ὡϲ τρίβραχυ. Eustath. ad h. l. 1685, 61.

299. ἥ ῥ’ ὑπὸ Τυνδαρέ ῳ: παροξυτόνωϲ τὸ Τυνδαρέῳ ἀκολούθωϲ τῷ «οὐχ ὡϲ Τυνδαρέου κούρη κακὰ μήϲατο» (ω 199). HQ.

320. γένυϲ: πληθυντικῶϲ αἰτιατικῆϲ ὡϲ τὸ «ἐκ δὲ νέκυϲ σἴκων φόρεον » (ω 417). Η.

[*](τοι ἐξ ἁλὸϲ αὐτῷ». ἐπεὶ γὰρ ἡ ἐξ καὶ (inserui) τὴν ἀπό τινοϲ ϲχέϲιν ϲημαίνει ἐκ Κρήτηϲ, ἐκ Ῥόδου, οὕτω καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ παραλαμβάνοντεϲ (sic scripsi pro τοῦτο δὲ καὶ τὸ ἐξ ἁλόϲ) ἀνέπλαϲαν (pr. ἀνέπλαϲε) τὸ κέντρον καὶ τὴν τρυγόνα. De loco Ιl. ε 142 ct. Schol. A. ad h. l. 160 cf. Lehrs qu. ep. 131. 172 cf. Il. Pr. Ξ 265 et lo. Al. 41, 16 et 32. 221 pro ϲυνεδάμνα scripsi βαρύνει δάμνα, ante ἢ, quod in ἦ mutavi, inserui ἵν᾿ , pro ἔξοδον posui ἔξεϲτιν, pro καὶ ἐκφονουμέρυ scripsi μὴ ἐκφωνουμένου. Aliter Βuttmannus explicavit induetu Schol. ad Il. Ξ 199, ubi de secunda persona δαμν agitur. Lobeckius in El. II duobus locis p. 123 et 308 de hoc Scholio disputat, posteriore loco recte interpretatus, in altero fallitur sumens a tertia ad secandam personam transitum factum esse. 233 ex lemmate η δὲ perspicitur, hic de scriptura ἠδὲ et ἡ δὲ disceptatum esse. 286 ef. Il. Pr. B 495. 299 ex Eustathii adnotatione 1686, 23, quam Dindorfius apposuit, patet pro Τυνδάρεω non Τυνδαρέω, sed Τυνδαρέῳ cum ι subscripto et in versu Οdyss. ω pro Τυνδάρεω Τυνδαρέου exhibendum esse. Ibi enim exponitur Homerum non a Γυνδάρεωϲ, sed a Τυνδάρεοϲ declinre. cf. Choer. Dict. 415, 21. 313 adnotatio in H de ἀπειλήτην Herodiani est, ut intellegitur ex E. Μ. 121, 10, sed ex libro περὶ παθῶν. 320 addi potest. διὸ τὸ ῦ ἐκτείνεται. cf. Il. Pr. Ξ 390.)

152

367. ϲοὶ δ' ἔπι μὲν μορφὴ ἐπέων, ἔνι δὲ φρένεϲ ἐϲθλαί: ἀναϲτρεπτέον τὴν ἔπι καὶ τὴν ἔνι. Η.

392. πιτνάϲ. ὀξυτόνωϲ τὸ πιτνάϲ. Η.

403. ἠὲ περὶ πτόλιοϲ μαχεούμενον: ἐνταῦθα διαζευκτικῶϲ νοεῖται. παράλογοϲ ἡ διαίρεϲιϲ. θέλει γὰρ εἰπεῖν μαχόμενον. ἐπέκταϲιϲ οὖν γέγονε διὰ τὸ μέτρον. Η.

410. ἔκτα ϲὺν οὐλομένῃ ἀλόχ ῳ: κατὰ ϲυϲτολὴν ἀναγνωϲτέον. ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ τοῦ ἔκτανε. Ιl. Pr. Β 662.

459. ἤ που ἐν Ὀρχομενῷ ἢ ἐν Πύλ ῳ: ὀξυτονητέον τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ. διαζευκτικοὶ γάρ εἰϲιν. Η.