Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

276. ἕεδνα: δαϲύνεται τὸ ἕεδνα ὡϲ τὸ ἕερϲα. M.

300. ἔκτα: πολλοὶ ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εἶναι τοῦ ἔκτανε. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ ἐκτείνει. MQ.

313. διδοῦϲι: ἀπὸ τοῦ διδῶ. οἶδε δὲ αὐτοῦ τὴν κλίϲιν ὁ ποιητήϲ «δῶρα μὲν οὐκέτ’ ὀνοϲτὰ διδοῖϲ » (ll. Ι 164) οἶδε δὲ καὶ τὸ δίδωμι. ΕQ.

[*](stimes et Heliodori nomen. quod etiam in Mon. 34, 15 occurrit, rectum esse. 214 cf. Il. Pros. Α 294. 215 cf. II Pros. Φ 159. 218 in fine excidisse videntur λαμβάνεται γὰρ πρόθεϲιϲ ἀντὶ προθέϲεωϲ ἡ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά. cf. Lehrs q qu. cp. 87 et 91, Aristonic. ad Z 92. 247 ef. IΙ. Pros. Ε 332 252 similia. habes in II. Pros. 10, Ξ 183, 754 et aliis locis. 272 ef. Il. Pros. Λ 461 unde pro φλογίζω scripsi φωνῶ. Ep. Cr. I 88, 23. 276 collat. lI. Pros. N 543 pro ἕεργον codicis ἕερϲα coniicit Friedlaender l. c. 300 Herodiani sententiam a Scholiastis perversam esee apparet ex Il. Pros. B 662, ubi ἔκτα in fine positum ut h. l. Aristarchum κατὰ ϲυϲτολὴν pronunciasse traditur, quod eum propter quosdam non dubios Homeri locos (Ιl. 432, Od. λ 409) fecisse testatur Aristonieus 432 monente Lehrsio. Herodianus sic fere scripturus fuit: πολλοὶ τῷ Ἀριϲτάρχῳ ϲυγκατατιθέμενοι ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εῖναι. τοῦ ἔκτανε (cf. Il. Pros. Z 205) ὁ δὲ Τυραννίων ἐκτείνει. 313 ef. ll. Pros. l 164, unde διδοῦϲι ὡϲ ὀρθοῦϲι scribendum esse concludas.)

133

320. ὄρνιϲ δ’ ὡϲ ἀνόπαια. ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ ἀνόπαια προπαροξυτόνωϲ ἀναγινώϲκει ὄνομα ὄρνιθοϲ λέγων ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἀνοπαῖα ἀντὶ τοῦ ἀοράτωϲ, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον πληθυντικὸν ὡϲ τὸ « πυκνὰ μάλα ϲτενάχων» (ΙΙ. Ϲ 318). διὸ καὶ προπεριϲπαϲτέον φηϲίν. EHQR.

326. εἵατ’ ἀκούοντεϲ: δαϲυντέον τὸ εἵατο. ἕατο γάρ ἐϲτι. τὸ δὲ ι προϲελθὸν τηρεῖ τὸ αὐτὸ πνεῦμα ἕωϲ εἵωϲ, ἕνεκα εἵνεκα. EHMQ.

379. δῷϲι. ὡϲ τὸ «δῷϲι πόλιν Τροΐην » (Α 129). M. τὸ ϲι κατ’ ἐπέκταϲιν. Β.

395. πολλαὶ ἐν ἀμφιἅλ ῳ Ἰθάκῃ: ἡ ἁλόϲ γενικὴ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἐπὶ μὲν κυρίων ψιλὸν ἀποφέρεται τὸ πνεῦμα Εὐρύαλοϲ, Ἀμφίαλοϲ, Ἀϲτύαλοϲ· ἐπὶ δὲ ἐπιθετικῶν τὸ ἴδιον τηρεῖ πνεῦμα πολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ » « ἀγχίἁλόν τ᾿ Ἀντρῶνα» (Β 697), ὕφαλοϲ. ll. Pros. o 705.

415. ἥντινα μήτηρ: τινὲϲ ψιλοῦϲι τὸ «ἥντινα μήτηρ », ἵν’ ᾖ εἴ τινα. ἄμεινον δέ ἐϲτι δαϲύνειν. EQS.

428. δαΐδαϲ: δαΐϲ ὀξυτόνωϲ ἡ λαμπάϲ, δάϊϲ δὲ βαρυτόνωϲ ἡ μάχη. S.

429. Εὐρύκλει’ Ὦποϲ θυγάτηρ: Ὦποϲ προπεριϲπαϲτέον διὰ τὴν ἀντέκφραϲιν πρὸϲ τὸν ὀφθαλμόν. V.

443. οἰὸϲ ἀώτῳ: διϲυλλάβωϲ τὸ οἰόϲ ἕνεκα μέτρου. Il. Pr. Γ 198.

1. ἦμοϲ: τὸ ἦμοϲ τροχαικόν ἐϲτι καὶ διὰ τοῦτο ψιλοῦται. E.

23. ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ: περιϲπαϲτέον τὸ ὧϲ. H.

28. νῦν δὲ τίϲ ὧδ’ ἤγειρε: τὸ τίϲ πυϲματικὸν ἐνθάδε τυγχάνον φυλάϲϲει τὸν ἴδιον τόνον. HMQS.

29. ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέϲτεροί εἰϲιν ;

30. ἦε τιν’ ἀγγελίην ϲτρατοῦ ἔκλυεν ἐρχομένοιο,

32. ἦέ τι δήμιον ἄλλο πιφαύϲκεται ἠδ’ ἀγορεύει, οὗτοι (sc. v. 29) μὲν ἐγκλίνονται διαζευκτικοὶ ὄντεϲ, οἱ δὲ ἑξῆϲ (ν. et 32) περιϲπῶνται· ἐρωτηματικοὶ γάρ. ΗS.

31. ἥν χ’ ἥμιν ϲάφα εἴποι: ἀπολύτωϲ ἡ ἀντωνυμία, διὸ τὴν προτέραν ὀξυντέον. ΗS.

33. εἴθε οἱ αὐτῷ: ἀπολύτωϲ ἡ οἱ. H.

[*](326 reliqua a Scholiastis assuta sunt. Caeterum hoc adnotumentum contra. eos, qui εἴατο scribebant , propositum esse recte Dindorfius iudicat. cf. Il. Pros. 10, 84. 379 ex Il. Pros. Α 129 in fne addi potest: διὸ καὶ τὸ ι ἔχει. 428 cautius de discriminandis accentu his vocibus agit Pros. Il. 677, Ξ 387.)[*](429 cf. Io. Al. 10, 9.)[*](Β 1 cf. Arcad. 198, 14, Herod. in E. M. 420, 30. 23 cf. Ιl. Pros. Λ 720, Α 116, Γ 159. 28 cf. Arcad. 140, 10. 29 — 32 cf. Lehrs quaest. ep. 51 seqq.)[*](31 cf. Lehrs qu. ep. 123. 33 Herodiani notam detruncatam esse patet ex Ιl. Pros. Ο 226 cf. Lehrs. qu. ep. 117 seqq ., qui docet Herodianum in Homerica Prosodia οἶ αὐτῷ ἁπλῶϲ sive ϲυνθέτωϲ positum recto accentu insignivisse, sed in Catholica, ubi pro simplici αὐτῷ esset, inclinasse.)

134

58. οὐ γὰρ ἔπ᾿ ἀνὴρ οἷοϲ Ὀδυϲϲεύϲ: .τὴν ἐπὶ πρόθεϲιν κατὰ τὴν ἄρχουϲαν ὀξυτονητέον. ἔϲτι γὰρ ϲημαντικὴ ῥήματοϲ ἡ πρόθεϲιϲ. Ιl. Pros. Α 174.