Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

449. περιχώϲατο: οἱ μὲν ἀνέϲτρεψαν, ἵνα γένηται περὶ παλλακίδοϲ· οἱ δὲ περιχώϲατο ἀνέγνωϲαν, ἵνα ϲημαίνηται τὸ περιϲϲῶϲ. καὶ οὕτωϲ μᾶλλον ἐπεκράτηϲεν ἡ παράδοϲιϲ. οὕτωϲ δὲ καὶ Ἀλεξίων. A.

452. προμιγῆναι: πρὸ τοῦ πατρὸϲ μιγῆναι· ἢ περιϲϲεύει ἡ πρόθεϲιϲ. A.

456. θεοὶ δ᾿  ἐ τέλειον ἐπαράϲ. εἴτε παρέλκει ἡ ἐπί, φυλαχθήϲεται ὁ τόνοϲ ὁ αὐτόϲ, ὡϲ «ἐπιβουκόλοϲ ἀνήρ» (Od. γ 422) «καὶ. ἐπιμυγερῶϲ» (ib. 195.) εἴτε τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἐπετέλουν, οὐκ ἀναϲτραφήϲεται πάλιν, καθότι αἱ ϲυναλειφθεῖϲαι οὐκ ἀναϲτρέφονται ϲεϲημιωμένου ἐκείνου «ϲτεῦτο γὰρ Ἡφαίϲτοιο πάῤ οἰϲέμεναι» (Il. Ϲ 191). A.

470. εἰνάνυχεϲ ὡϲ μονώνυχεϲ, ἀπ᾿ εὐθείαϲ τῆϲ εἰνάνυξ. A.?

485. καί ϲε: οὐκ ἀναγκαῖον ἐνθάδε ὀρθοτονεῖν οὐδὲ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴ πρὸϲ ἕτερον πρόϲωπον. ἀπολελυμένωϲ οὖν ἀναγνωϲτέον. A.

494. ἀλλὰ ϲέ: ἐνθάδε ὀρθοτονητέον· ἔμφαϲιϲ γὰρ δείξεωϲ. A.

502. παραβλῶπεϲ: προπεριϲπαϲτέον ὁμοίωϲ τῷ τυφλῶπεϲ ἀπὸ γὰρ ὀξυνομένηϲ εὐθείαϲ ἐγένετο τῆϲ παραβλώψ. τὰ δὲ τοιαῦτα καὶ βαρυνόμενα εὑρέθη καὶ ὀξυνόμενα, ὥϲπερ τὸ ἑλικῶπεϲ καὶ Κύκλωπεϲ, περὶ ὧν ἐντελέϲτερον λέγεται ἐν τοῖϲ περὶ ϲχημάτων. A.

505. ἀρτίποϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα, ὁμοίωϲ τῷ ἀελλόποϲ καὶ τρίποϲ. A.

506. ἐκτατέον τὸ φθάνει διὰ τὸ μέτρον. A.

509. Ad h. v. A habet: ἡ διπλῆ ὅτι περιϲϲὸϲ ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ. διὸ οὐ δεῖ υχεγκλίνειν τῷ ἄρθρῳ τὸν ϲύνδεϲμον. Hic est cur coniicias Aristonic et Herodiani notas per epitomatorem coaluisse, et ultima de accentu non fuisse apud Aristonicum sed potius ab Herodiano esse. Est tamen aliquid dubitationis praesertim inspicienti scholia ad B 189. (ϲυνεγκλιτικὸϲ Apollon. coni. 526, 10. ἀϲυνέγκλιτοϲ ib. 508, 1.)

516. ἐπιζαφελῶϲ: ὡϲ χαλεπῶϲ. παρέλκει δὲ πάλιν ἡ ἐπί. ἐχρῆν δέ, ἐπεὶ παρὰ τὸ ζάφελοϲ γέγονε, καὶ ζαφέλωϲ ἡμᾶϲ ἀνεγνωκέναιβαρυτόνωϲ, ἢ καὶ ἐκεῖνο κατ᾿ ὀξὺν προφέρεϲθαι τόνον. ἀλλὰ μήποτε τὸ μὲν ζάφελοϲ προπαροξύνεται λόγῳ τούτῳ, ὡϲ τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ϲυτκείμενα παρὰ τὸ ζα προποροῆύνεται, ζάθεοϲ, ζάκοτοϲ. οὕτωϲ ζάφελοϲ. τὸ δὲ ζαφελῶϲ περιϲπᾶται, ἐπεί τὰ διὰ τοῦ λωϲ ἐπιρρήματα, παραληγόμενα τῷ ε, ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον φιλεῖ περιϲπᾶϲθαι, ἐντελῶϲ, ἐπιμελῶϲ, οἷϲ καὶ τὸ ζαφελῶϲ ϲυνεξέδραμε. πρόϲχειται ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον διὰ τὸ εὐτραπέλωϲ, ἰκέλωϲ, A.

526. παραρρητοί. ὡϲ παραμυθητοί καὶ νοητρί κατ᾿ ὀξεῖαν τάϲιν. A.

529. Κυρῆτεϲ: οὕγτωϲ ἀνεγνώϲθη ὡϲ ἀβλῆτεϲ, πρὸϲ διαϲτολὴν τοῦ «κούρητεϲ Ἀχαιῶν (Il. Τ 248). οὐκ ἐχρῆν δέ, καθότι οὐ φιλεῖ τὰ εἰϲ ηϲ λήγοντα ἐθνικὰ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὀξύνεϲθαι. ἐλέγχεται δὲ καὶ ἡ κλίϲιϲ τοῦ κουρῆτεϲ ἐν τῇ κλίϲει τῶν ὀνομάτων. A.

540. ἔθων. ψιλῶϲ τὸ ἔθων, καθότι ἐδιδαϲκόμεθα καὶ ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ «ἥ ἑ μάλιϲτ᾿ εἴωθε» (Il. Ε 766). καὶ ἄλλωϲ τὸ ε πρὸ τοῦ θ οὐ δαϲύνεται, εἰ μὴ εἴη ἀντωνυμικὸν ἐξ ἀποβολῆϲ τοῦ ϲ, ϲέθεν ἕθεν. τὴν γὰρ ὑπό τινων φερομένην ἔδων παραιτητέον. A.

567. καϲιγνήτοιο: ὡϲ Ἀδμήτοιο. τινὲϲ δὲ προπεριϲπῶειν ὡϲ λευκοῖο, ἵνα γένηται καϲιγνητικοῦ· ἡ γὰρ Ἀλθαία, φαϲίν, οὐχ ἕνα εἶχεν ἀδελφόν. δύναται μέντοι καὶ τὸ βαρυνόμενον ἑνικὸν ἰϲοδυναμεῖν τοῦ καϲιγνητικοῦ. A.

571. ἠεροφοῖτιϲ: τὰ εἰϲ ιϲ παρώνυμα θηλυκά, παρακείμενα τοῖϲ εἰϲ ηϲ ἀρϲενικοῖϲ βαρυνομένοιϲ, προπεριϲπᾶται, εἰ φύϲει μακρᾷ παραλήγοιτο, πρωθῆβιϲ, πολιῆτιϲ, ἀλεῖτιϲ, πλανῆτιϲ, πρεϲβῦτιϲ. οὕτωϲ δὲ καὶ ἠεροφοῖτιϲ. ὅϲα δὲ παρὰ τὸ πωλεῖν ἐϲτίν, ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον, ἀρτόπωλιϲ, ἀλφιτόπωλιϲ· ἀλλ᾿ οὖν καὶ ὅϲα παρὰ τὸ κοῖτοϲ, παράκοιτιϲ, ἄκοιτιϲ. τὸ μέντοι δολόμητιϲ οὐκ ἔϲτι θηλυκὸν ἀλλὰ καὶ ἀρϲενικόν καὶ ἴϲωϲ τὸ μῆτιϲ ἔγκειται, ὡϲ τὸ πολύμητϲ δολόμητιϲ. καὶ ἔϲτι ϲύνθετον. A.

582. ἐπ᾿ ἐμβεβαώϲ: εἴτε ἕν μέροϲ λόγου ἐπεμβεβαώϲ, ὡϲ ἐμμεμαώϲ, εἴτε τῇ ὁδοῦ γενικῇ ϲυνάπτεται, οὐ δύναται ἀναϲτρέφεϲθαι· ϲυνήλειπται γάρ. A.

605. τιμῆϲ ἔϲεαι. τινὲϲ τὸ τιμῆϲ διὰ τοῦ ῑ γράφουϲιν, ἀπὸ γὰρ τοῦ τιμήειϲ. οὕτωϲ καὶ τὴν αἰτιατικὴν εἶπε «καὶ χρυϲὸν τιμῆντα» (Il. 475). καίτοι λόγοϲ ἐϲτίν, ὡϲ πᾶϲα εὐθεῖα ἀρϲενικοῦ ὀνόματοϲ ἐν τῇ τελευταίᾳ δύο ἔχουϲα φωνήεντα ταῦτα ἐκφωνεῖ, χωρὶϲ τοῦ Θρᾷξ. οὐκ ἐπείϲθη δὲ ἡ παράδοϲιϲ. Ἀρίϲταρχοϲ γὰρ ἄνευ τοῦ ῑ, οὐχ ὑγιῶϲ δὲ γενικὴν ἐκδέχεται, λειπούϲηϲ φράϲεωϲ· τιμῆϲ γάρ φηϲιν ἄξιοϲ ἔϲῃ. ὁ δὲ Χαῖριϲ βοηθῶν αὐτῷ φηϲιν ὅτι ἐπιφέρει «οὔτι με ταύτηϲ χρεώ τιμῆϲ». A.

ἀλαλκών: ὀξυτονητέον· δευτέρου γὰρ ἀορίϲτου ἐϲτίν. ὡϲ ἀγαγών καὶ ἀγαγεῖν, οὕτωϲ καὶ ἀλαλκών καὶ ἀλαλκεῖν. A.

614. ἵνα μημοι ἀπέχθηαι φιλέοντι. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναγινώϲκει ἵνα μημοι τὰϲ δύο βαρυτόνωϲ, οἷον ἵνα μὴ ἐμοί κατ᾿ ὀρθὴν τάϲιν· ϲυγκριτικὴ γάρ ἐϲτι, φηϲίν, ὡϲ πρὸϲ τὸν Ἀγαμέμνονα. καὶ ὑγιῶϲ φηϲιν. ἡ μέντοι παράδοϲιϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνέγνω, ἐπὶ τὴν μή τὴν ὀξεῖαν τιθεῖϲα, ὁμοίωϲ τῷ «μή μοι οἶνον ἄειρε» (Il. Ζ 264), τῷ μὴ εἶναι ἐν τῇ ἀντωνυμίᾳ τὸ ε, ἀλλ᾿ ἀποβεβλῆϲθαι. καὶ ὁμοία ἐϲτὶν ἡ πλάνη τῷ «ἤ μ᾿ ἀνάειρε ἢ ἐγώ ϲε» (Il. Ψ 724) καὶ τῷ «τάχα δή με διαρραίϲουϲι καὶ αὐτόν» (Od. α 251), εἴγε ἐχρῆν καὶ ταῦτα ὀρθοτονεῖϲθαι. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ᾿ ἀρχὴν τὸ ε οὕτωϲ ἀνέγνωϲαν· τοῦτο γὰρ ἐπακολουθεῖ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν, καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν. A.

680. αὐτόν ϲε: ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ὀρθοτονεῖ τὴν ϲέ, ἐπεί, φηϲίν, ἀεὶ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ αἱ πρωτότυποι φιλοῦϲιν ὀρθοτονεῖϲθαι. ἐχρῆν δὲ αὐτὸν ἐπὶ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου ὁρίϲαϲθαι, παραιτήϲαϲθαι δέ τινα Ὁμηρικὰ ἄλλωϲ ἀνεγνωϲμένα δι᾿ αἰτίαν τινά· «κελεύετέ μ᾿ αὐτὸν ἑλέϲθαι» (Il. K 242) « ἦ μή τίϲ ϲ᾿ αὐτόν (Od. ι 406). ἄλλωϲ τε αἱ πρὸ τῆϲ αὐτόϲ εἰϲιν αἱ ὀρθοτονούμεναι, οὐχ αἱ μετὰ τὴν αὐτόϲ. ἐγκλιτικῶϲ οὖν ἀναγνωϲτέον. A.