Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

246. περιϲπαϲτέον τὸν ἦ ϲύνδεϲμον· ἀδύνατον γὰρ τῷ ἤ ϲυνδέϲμῳ ἑπόμενον αὐτὸν ὀξύνεϲθαι. A.

261. ϲυνἡμοϲύναϲ: δαϲυντέον. ϲημαίνει δὲ τὰϲ ϲυνθήκαϲ ἀπὸ τοῦ εἰϲ ταὐτὸν ἀφεῖναι τὰ τῆϲ διανοίαϲ παρὰ τὸν ἥϲω οὖν ἥμῶν τί ἐϲτι καὶ ἥμονοϲ ἡ γενικὴ (cf. ψ 886), παρ’ ἣν τὸ ἡμοϲύνη. οὕτωϲ δὲ εἶχε καὶ μεθημοϲύνη (Ν 108. 121). A.

285. ἄλευαι: προϲτακτικῶϲ ἀναγινώϲκειν δεῖ· διὸ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. εἰρωνείᾳ δὲ τοῦτό φηϲιν. A.

347. κατὰ ϲυϲτολὴν τὸ κρέα ἀνεγνώϲθη ὥϲπερ καὶ ἐν τῇ ϲυνηθείᾳ. ἐκτείνει δὲ ὁ Τυραννίων. ἀλλ’οὐδέποτε ὁ ποιητὴϲ κρέα εἶπεν. V.

356. τὸν ἦ ϲύνδεϲμον περιϲπαϲτέον. ἔϲτι γὰρ βεβαιωτικόϲ. A.

410. τῷ δὲ μάλιϲτ’ ἄρ’ ἔην ἐναλίγκιοϲ ὡϲ εἰ ἅπαϲα Ἴλιοϲ ὀφρυόεϲϲα πυρὶ ϲμύχοιτο κατ’ ἄκρηϲ: τινὲϲ περιέργωϲ διὰ μόνου τοῦ ι γράφοντεϲ ἀποδιδόαϲιν ὡϲ αὐτὴ ἅπαϲα (cf. Apollon. pron. 70). οὐκ οἶδε δὲ ὁ ποιητὴϲ οὔτε τὴν ι (ἵ) οὔτε τὴν ϲφεῖϲ. ἔϲτιν οὖν ὅμοιον τῷ ἐν Ὀδυϲϲείᾳ (κ 419) «ϲοὶ μὲν νοϲτήϲαντι, διοτρεφέϲ, ὣϲ ἐχάρημεν ὡϲ εἴ τ’ εἰϲ Ἰθάκην ἀφικοίμεθα». A.

473. γαλό ῳ τε καὶ εἰνατέρεϲ: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα ὁμοίωϲ τῷ «εἰδομένη γαλόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι» (Γ 122: ubi vid.). αἱ γὰρ εἰϲ ω λήγουϲαι δοτικαὶ βαρύτονοι ϲυνεμπίπτουϲαι πληθυντικαῖϲ εὐθείαιϲ ϲυνεμπίπτουϲι καὶ κατὰ τὸν τόνον, τῷ λιπόνεῳ οἱ λιπόνεῳ. A. εἰνατέρεϲ ὡϲ Δημητέρεϲ· οὕτωϲ πάντεϲ καὶ τὰ τῆϲ ἀναλογίαϲ ἐπικρατεῖ οὕτωϲ ἔχοντα. ὡϲ ἐδείχθη. A.

474. ὀρθοτονητέον τὴν ϲφίϲιν· εἰϲ γὰρ ϲύνθετον ἡ μετάληψιϲ. ἔφαμεν δὲ ὡϲ οὐκ ἀναϲτρέφει τὰ τοῦ λόγου. A.

37. τὸ παρπεπιθόντεϲ ὡϲ καταλαβόντεϲ. A.

70. ἀκήδειϲ: ἄμεινον βαρύνειν ὡϲ ἐνόειϲ τῆϲ ἀρχούϲηϲ ϲυϲταλείϲηϲ ποιητικῶϲ. ὡϲ γὰρ τὸ ἤκουϲα ἄκουϲα οὕτωϲ καὶ τὸ ἠκήδειϲ ἀκήδειϲ. A.

73. οὐδέ με: ἀπόλυτοϲ ἡ ἀντωνυμία, διὸ ἐγκλιτικῶϲ ἀναγνωϲτέον. A.

135. δαϲέωϲ τὸ εἵνυον (in καταεἵνυον)· ἀπὸ γὰρ τοῦ εἱνύω ἐϲτὶ θέματοϲ, ὃ παρῆκται παρὰ τὸ ἕω δαϲυνόμενον. (ἔν τιϲι δὲ καταείλυον τουτέϲτιν  εἵουν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ καταείνυϲαν.cf.schol. ξ 522). A. ?

137. οὕτωϲ Ἄϊδοϲ δέ , οὐκ Ἄϊδοϲ δῶ, ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν ἐν τῷ ιθ΄ τῆϲ καθόλου. A.

160. οἷϲι μάλιϲτα κήδεόϲ ἐϲτι νέκυϲ. τινὲϲ ἐβάρυναν ὥϲτε εἶναι γενικήν. ἄμεινον δὲ ὀξύνειν, ἵνα ᾖ ῥηματικὸν ἀπὸ τοῦ κηδεύω. τὰ γὰρ εἰϲ οϲ λήγοντα ὀνόματα, παρὰ ῥῆμα γινόμενα, καθαρεύοντα καὶ τῷ ε παραληγόμενα ὀξύνεϲθαι θέλει, φωλεύω φωλεόϲ, ὀχεύω ὀχεόϲ καὶ ἐν πλεοναϲμῷ τοῦ ϲ ὀϲχεόϲ. καὶ παρὰ τὸ ϲωρεύω δὲ ὁ ϲωρεόϲ. τὸ δὲ ϲωρόϲ κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπετελεῖτο. καὶ παρὰ τὸ λοχεύω δὲ ὁ λοχεόϲ ἔϲται κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν, «ὁ δ’ ἐκ λοχεοῖο πάϊϲ» (Hes. Theogn. 178). ἀλλ’ οὖν γε βαρυτόνωϲ οἱ πλείουϲ ἀνέγνωϲαν, πλεοναϲμὸν ἐκδεξάμενοι τοῦ ε, ὥϲτε παρὰ τὴν λόχου γενικὴν «ἐκ λόχου ἀμπήδηϲε» (Ιl. Λ 379) λόχοιο γενέϲθαι καὶ λοχέοιο. οὕτωϲ δὲ κατὰ τὸν προειρημένον κανόνα ῥήματοϲ ὄντοϲ τοῦ κηδεύω τὸ παρ’ αὐτὸ ὄνομα, λέγω δὲ τὸ κηδεόϲ, ὀξυτονηθήϲεται. A.

παρὰ δ’ οἱ ταγοὶ ἄμμι μενόν των: τὸ ἑξῆϲ παραμενέτωϲαν · διὸ φυλακτέον τὸν τόνον τῆϲ προθέϲεωϲ. Διονύϲιοϲ δ’ ἡγεῖτο πλεονάζειν τὸν τέ ϲύνδεϲμον καὶ ἀγούϲ ἡγεῖτο τοὺϲ ἡγεμόναϲ. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ ταγοὺϲ ἐξεδέξατο καὶ ϲχεδὸν ἅπαντεϲ, παρὰ τὸ τάϲϲω ῥῆμα τοῦ ϲχηματιϲμοῦ γενομένου. διὸ καὶ ἐγὼ ϲυγκατατίθεμαι. A.