Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

16. κελάδων: βαρυτονητέον τὴν μετοχήν· κελάδοντοϲ γὰρ ἡ γενική, καὶ ἡ αἰτιατικὴ κελάδοντα « πὰρ ποταμὸν κελάδοντα» (Π. 576), οὐ κελαδοῦντα. περὶ δὲ τοῦ ὀξύνεϲθαι τὸ ἐπιμίξ εἴπομεν ἤδη πολλάκιϲ (v. Ξ 60). AB.

38. ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐνθάδε γενόμενοϲ ἀξιοῖ ψιλοῦϲθαι τοὺϲ ὄρπηκαϲ, ἐπεί, φηϲί, παρὰ τὸ ὀρούειν ἐγένετο, ἐπιλαθόμενοϲ ἑαυτοῦ· ἐν γὰρ ταῖϲ Ὀδυϲϲειακαῖϲ προϲῳδίαιϲ φηϲίν, ὅϲα ὀνοματικῶϲ ϲχηματίζεται ἀπὸ ψιλῶν ῥημάτων, ταῦτα δαϲυνθήϲεται, ὡϲ ἀπὸ τοῦ ὀρούει ὅρπηξ. γελοῖον δὲ τὸ τοιοῦτον. ἄμεινον οὖν ἐϲτιν ἐκεῖνο λέγειν, ὡϲ ἐπεὶ τὸ α καὶ τὸ καταλήγοντα εἰϲ τὸ ρ ἑπομένου τοῦ π δαϲύνεϲθαι ἤθελεν, ὡϲ ἔχει τὸ ἅρπη, ἁρπάζω, ἁρπαλέοϲ, ἑρπετόν, ἑρπύζω, Ἅρπυια, καὶ τὸ ὄρπηξ τούτοιϲ ἐξομοιοῦντέϲ τινεϲ ἠθέληϲαν δαϲύνειν, οἷϲ οὐκ ἐπείϲθη ἡ παράδοϲιϲ, ἀλλὰ τῇ ἐτυμολογίᾳ· παρὰ γὰρ τὸ ὄρω ἐν πλεοναϲμῷ φηϲι (sc. Herodianus) τοῦ π γεγενῆϲθαι τὸ ὄνομα. Α.

57. φυγὼν ὑπὸ νηλεὲϲ ἦμαρ: ἔφαμεν ὅτι ἐὰν πρόθεϲιϲ ἀντὶ ἑτέραϲ προθέϲεωϲ κέηται μὴ γίνεϲθαι ἀναϲτροφήν, ὥϲπερ ἐνθάδε. A.

[*](464 οὔ πώϲ ἐϲτ’ pro οὔπωϲ ἔτ’ correxit L., qui quaes. ep. p. 129 conferri iubet. 485 ὄγμον Herodianum canoniincludere ad 68 monuit Lehrsius, E. Hillerus quaest. Herod. p. 14 ex V huc pertinere putat ἔνιοι δὲ Ῥίγμονα λέγουϲιν εἶναι τὸ τέλειον (sc. Ῥίγμον’).)
116

92. μοι: ἄμεινον ἀπολύτωϲ ἀναγινώϲκειν. πρὸϲ γὰρ τίνα ἡ διαϲτολή: A.

101. παροξυτονητέον τὸ πεφιδέϲθαι ὁμοίωϲ τῷ «εὖ δ’ οἴκαδ’ ἱκέϲθαι» (Π. Α 19) ἐϲτι γὰρ μέϲοϲ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ. AB.