Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

4. εὗρε δὲ Πατρόκλ ῳ περικείμενον: τινὲϲ ἀνέϲτρεψαν τὴν περί, ἵν’ ᾖ περὶ Πατρόκλῳ κείμενον, ἐπεὶ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἔφη (284) ἀμφ’ αὐτῷ χυμένη», τῇ δοτικῇ ϲυντάξαϲ τὴν πρόθεϲιν, οὐ τῇ μετοχῇ· ἡμῖν δὲ δοκεῖ, ὥϲπερ ἔτι καὶ τοῖϲ πλείοϲι καὶ τῷ Ἀϲκαλωνίτῃ, ἓν εἶναι τὸ περικείμενον· ἔμφαϲιϲ γὰρ μείζων νοεῖται. A.

10. τύνη δ’ Ἡφαίϲτοιο πάρα κλυτὰ τεύχεα δέξο: ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν· ἔϲτι γὰρ παρ’ Ἡφαίϲτου. A.

26. εὐλάϲ: ὡϲ αὐλάϲ. εὐλή γὰρ ὡϲ αὐλή. τὰ γὰρ εἰϲ λη λήγοντα θηλυκὰ μονογενῆ, διφθόγγῳ παραληγόμενα, ὀξύνεϲθαι θέλει, εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν ϲυνθέϲεωϲ· «οὐλὴν μὲν πρῶτον » (Od.ω 331), αὐλή, ἀπειλή, ὠτειλή. οὕτωϲ καὶ εὐλή. τὸ μέντοι «ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὕλαϲ (Od. γ 441), λέγω δὲ ἐπὶ τῶν κριθῶν, ἵϲωϲ βεβαρυτόνηται μονογενὲϲ ὂν πρὸϲ μονογενὲϲ ὀξυνόμενον τὸ οὐλή. προϲέθηκα δὲ εἰ μὴ ἔχοι ἔννοιαν ϲυνθέϲεωϲ διὰ τὸ δείλη βαρυνόμενον· ἐτυμολογεῖται γὰρ παρὰ τὸ ἐνδεῖν τῇ ἕλῃ δεέλη. A.

56. Ἀτρείδη, ἢ ἄρ τι τόδ’ ἀμφοτέροιϲιν ἄρειον ἔπλετο, ϲοὶ καὶ ἐμοί, ὅτε νῶΐ περ ἀχνυμένω κῆρ θυμοβόρ ῳ ἔριδι μενεήναμεν: τὸν ἦ ϲύνδεϲμον περιϲπαϲτέον· ἔϲτι γὰρ διϲταϲτικόϲ, ἀρκτικόϲ, τῆϲ κλητικῆϲ ἀνάπαυϲιν λαβούϲηϲ. εἰϲὶ μέντοι οἳ ἐνέκλιναν αὐτὸν καθ’ ὑπερβατὸν ϲυντάϲϲοντεϲ τῷ περ, ἵνα τὸ ὅλον τοιοῦτον ᾖ· ἄρτι τοῦτο ἀμφοτέροιϲ ἔπλετο ἄρειον ἤπερ ὅτε ἡμεῖϲ ἀχνύμενοι μενεήναμεν. οὐκ ἔϲτι δέ, ἀλλὰ ὡϲ εἴπομεν, ἵνα ῇ ἐρώτηϲιϲ Ἀτρείδη, ἆρά τι κρεῖϲϲον ἐκ τῆϲ ἔριδοϲ ἐγένετο ἡμῖν, A.

62. ἐμεῦ ἀπομηνίϲαντοϲ. ὁ μὲν Ἀϲκαλωνίτηϲ ὡϲ ἀποφοιβήϲαντοϲ. καὶ οὕτωϲ ἔχει ἡ παράδοϲιϲ. A.

80. τὸ ὐββάλλειν ψιλωτέον· ἔϲτι γὰρ Αἰολικόν (cf. l 6), ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ κ τῆϲ καθόλου. A.

81. τὸ ἀκούϲαι παροξυτονητέον· ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν. A.

87. ἠεροφοῖτιϲ: προπεριϲπαϲτέον ὁμοίωϲ τῷ πρωθῆβιϲ καὶ πολῖτιϲ. πειϲτέον δὲ μᾶλλον τοῖϲ παρὰ τὸν ἀέρα ἐκδεξαμένοιϲ τὴν ϲύνθεϲιν γεγονέναι (non ab ἔρα ἡ ἐροφοῖτιϲ, ut ex sch. BV ntelligitur) ἐπεὶ ἀοράτωϲ φοιτᾶ· ἀέρα γὰρ λέγει τὸ ϲκοτεινὸν κατάϲτημα· «ἠέρι γὰρ κατέχοντο» (ΙI. P 368) καὶ «ἀὴρ παρὰ νηυϲὶ βαθεῖ’ ἦν (0d. ι 144). A.

90. θεὸϲ διὰ πάντα τελευτᾶ πρέϲβα Διὸϲ θυγάτηρ Ἄτη: ὁ μὲν Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲϲὴν ἡγεῖται τὴν διά πρόθεϲιν· εἰναι γὰρ τὸ ἑξῆϲ θεὸϲ πάντα τελευτᾷ. Δίδυμοϲ δὲ ἡγεῖτο ϲημαντικὴν αὐτὴν εἰναι τοῦ διόλου καὶ μὴ παρέλκειν ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ διηλίτηϲ ὁ δι’ ὅλου ἁμαρτάνων. οὐ προϲεκτέον δὲ τοῖϲ ὑφ’ ἓν ἀνεγνωκόϲιν (sc. θεόϲδια). Β.

107. ψευϲτήϲειϲ ὡϲ κρατήϲειϲ. A.

209. ἰείη ψιλῶϲ. καὶ παράκειται τὸ ἰέναι ἀπαρέμφατον. V. ?

270. διδοιϲθα: οἱ μὲν βαρύνουϲιν ὡϲ Αἰολικόν, ἀπὸ τοῦ δίδοιμι (cf. Αhrens. 13 7), δίδοιϲ, δίδοιϲθα ὡϲ τίθηϲθα οἱ δὲ περιϲπῶϲιν ἐπέκταϲιν εἶναι οἰόμενοι ἀπὸ τοῦ διδοῖϲ. Β. φηϲὶ γοῦν «πολλὰ διδοῖ» Ιl. ι 519). V.

335. ἀκαχηϲθαι: προπεριϲπᾶται ὡϲ λελυπῆϲθαι οἱ δὲ προπαρώξυναν ὡϲ Αἰολικὸν ἐν παρατατικῇ ϲημαϲίᾳ, ἐπεὶ οἰδε καὶ τὴν ἀκαχήμενοϲ μετοχὴν τοιαύτην, οἰϲ καὶ ἐπείϲθη ἡ παράδοϲιϲ. A.

355. ταρφειαί: Ἀρίϲταρχοϲ ἀνέγνω ὡϲ πυκναί. οὕτωϲ δὲ καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ· καὶ ἐπείϲθη ἡ παράδοϲιϲ. A.

384. πειρήθη δ’ ἐο αὐτοῦ ἐν ἔντεϲι δῖοϲ Ἀχιλλεύϲ. τὴν οἶ ἀντωνυμίαν περιϲπᾶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, καί φηϲι κεῖϲθαι δοτικὴν ἀντὶ γενικῆϲ· οἱ δὲ βαρυτονοῦϲιν (apparet legisse hos πειρήθη δὲ οἷ et δέ οἱ αὐτοῦ)· ἐϲτι μὲν οὖν καὶ ἐγκλιτικὴν εὺρέϲθαι τὴν οἶ ἀντὶ γενικῆϲ κειμένην, ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ «οἱ δέ οἱ ἐβλάφθηϲαν » (Ιl. ψ 387 ), ἔϲτι δ καὶ ὀρθοτονουμένην ἀντὶ αἰτιατικῆϲ, ὥώϲπερ ἐπὶ τοῦ νεῦϲ’ ἐπὶ οἷ καλέϲαϲ» (Od. ρ 330), καὶ « προτὶ οἷ δὲ λαβλν ἔντερα » (Ιl. τ 418)· οὐ μέντοι ποτὲ ἐν τῇ καλουμένῃ ἐπιταγματικῇ ϲυντάξει. ἄλογον γὰρ τὸ τοιοῦτον ὥϲτε ἐπιφέρεϲθαι τὴν αὐτοῦ γενικὴν καὶ τὴν οἷ προκεῖϲθαι δοτικὴν ὑπάρχουϲαν, ὅπερ οὐχ ὑγιέϲ· ἀεὶ γὰρ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ ὁμόπτωτὸϲ ϲυντάϲϲεται ἡ αὐτοῦ ἀντωνυμία. πειϲτέον οὖν Ἀλριϲτάρχῳ γράφοντι πειρήθη δ’ ἕο αὐτοῦ. Α.

402. ἐπε ἑῶμεν πολέμοιο. ὅτι (sic) δαϲυντέον τὸ ἑῶμεν. ἔϲτι γὰρ ἄδην ἔχωμεν, κορεϲθῶμεν. A.