Περὶ Ἰλιακῆς προσῳδίας

105. ὅϲα πού νυν ἐέλπεται: τὸ νῦν ἐνθάδε ϲυϲταλτέον διὰ τὸ μέτρον, ὥϲπερ καὶ ἐπὶ τοῦ «δεῦρό νυν ἢ τριπόδοϲ» (Il. ψ 485). A.

109. δουρὶ κλυτόν: τὸ κλυτόϲ, εἰ πτωτικὸν κατάρχοι ἐν ϲυνθέϲει, βαρύτονόν ἐϲτι, τοξόκλυτοϲ, ὀνομάκλυτοϲ, εἰ δὲ ἄπτωτον φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον, περικλυτόϲ ἀγακλυτόϲ, διὸ ϲημειωτέον τὸ ναυϲικλυτόϲ ὀξυνόμενον. ὅτι γὰρ ϲύνθετόν ἐϲτι, δῆλον ἐκ τοῦ μένειν τὸ ᾱ τῆϲ ναυϲί δοτικῆϲ· κατ᾿ ἰδίαν γὰρ παρὰ τῷ ποιητῇ ἢ διὰ τοῦ η [*](K 38 post Ἀρίϲταρχοϲ inseruit ἐπίϲκοπον ὡϲ L. 67 παθητικόϲ inseruit L., qui hanc notam exstare observat et ap. Eustath., qui habet εἴτε ἀπὸ τοῦ ἔγρω γίνεται et in E. M. 312. 41. ubi εἴτε ἀπὸ τοῦ ἐγείρω. 109 διό ϲημειωτέον τὸ ναυϲικλυτόϲ ὀξυνόμενον in priore editione omissa esse monuit Lehrsius, qui post ϲυνθέϲει inseruit βαρύτονον et pro παραϲυνθέϲει scripsit παραθέϲει.)

134. οὔλη δ᾿: ὡϲ κούρη· οὕτωϲ γὰρ καὶ τὸ ἀρϲενικὸν αὐτοῦ ἐβαρύνετο «οὔλων τε ταπήτων» (Ιl. Π 224). τούτῳ ϲυγκατατίθεται καὶ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ καὶ Ἀλεξίων καὶ Ἀρίϲταρχοϲ. καὶ μήποτε ἀνάλογοϲ ἡ παρὰ τῷ ποιητῇ ἀνάγνωϲιϲ πρὸϲ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν, εἴ γε ὀξυτονοῦϲι τὸ ὄνομα, λέγοντεϲ οὐλὸϲ ἄνθρωποϲ καὶ οὐλὴ κόμη. οὐ δέον δέ τὰ γὰρ εἰϲ λοϲ λήγοντα διϲύλλαβα μὴ ἔχοντα πρὸ τοῦ λ ἄλλo ϲύμφωνον, παραληγόμενα δὲ τῷ ο ἤτοι μόνῳ ἢ μεθ᾿ ἑτέρου φωνήεντοϲ, βαρύνεται, πόλοϲ, ϲτόλοϲ, θόλοϲ, κοῖλοϲ, δοῦλοϲ. οὕτωϲ καὶ. οὖλοϲ. προϲέθηκα δὲ μὴ ἔχοντα πρὸ τοῦ λ ἄλλο ϲύμφωνον διὰ τὸ μοχλόϲ, πολλόϲ. τὸ μέντοι θολόϲ ὀξυνόμενον πρὸϲ ἀντιδιαϲτολήν ἐϲτι. A.

174. ἤ: ἄμφω τοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ ἐγκλιτέον. διαζευκτικοὶ γάρ εἰϲιν.

210. τὴν ϲφίϲι νῦν ὀρθοτονητέον, καὶ διὰ τὴν ϲύνταξιν καὶ διὰ τὴν μετάληψιν. εἰϲ γὰρ ϲύνθετον. A.

242. κελεύετέ μ᾿ αὐτόν: Ἀλεξίων τὸ ε τῇ ἀντωνυμίᾳ δίδωϲιν, οὐ τῷ ῥήματι τελικόν, καὶ δοκεῖ ὀρθοτονεῖν, ὡϲ εἰ καὶ ϲυνθέτωϲ ἐλέγετο ἐμαυτόν. καὶ τοῦτό γε ἐχρῆν εἶναι· ἀεὶ γὰρ αἱ τοῦ πρώτου προϲώπου ἀντωνυμίαι προταϲϲόμεναι τῆϲ αὐτόϲ ὀρθοτονοῦνται. ὁ μέντοι Ἀϲκαλωνίτηϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώκαϲιν, ἐπὶ τὴν τε ϲυλλαβὴν ποιοῦντεϲ τὴν ὀξεῖαν, ἵνα μὴ ὡϲ κατάλληλον φανῇ τὸ ἐμαυτὸν ἑλέϲθαι. A.

246. ἑϲπομένοιο: δύναται καὶ ϲπομένοιο, ὥϲ φηϲιν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ· καὶ ὅμοιόν ἐϲτι τοῦ ὁ δ᾿ ἑϲπόμενοϲ περὶ δουρί (Ιl. 570). εἰ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ δαϲύνει τὸ «εἰ δέ ϲυ (est nunc ἀλλὰ ϲοί) ὦ μέγ᾿ ἀναιδέϲ ἅμ᾿ ἑϲπόμεθ᾿ (ΙΙ. A 158), ἀνάγκη πᾶϲα κατ᾿ αὐτὸν δαϲύνειν καὶ τὴν μετοχὴν καὶ ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεϲθαι. A.

247. περίοιδε: οἱ μὲν ὡϲ ϲύνοιδε ἀνέγνωϲαν, ἕν ποιοῦντεϲ καὶ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν· οἱ δὲ κατὰ παράθεϲιν ἵνα γένηται περιϲϲῶϲ οἶδε. δύναται δὲ καὶ ἐν τῇ ϲυνθέϲει τὸ αὐτὸ νοεῖϲθαι, ὡϲ καὶ Ἀρίϲταρχοϲ βούλεται. A.

258. καταῖτυξ: ἡ καταῖτυξ προπεριϲπᾶται. πάντα τὰ εἰϲ ϲυϲτέλλει τὸ υ, τὰ μέντοι διὰ τοῦ κ κλινόμενα ἐνίοτε ἐκτείνει τὸ ῡ ἐπὶ τῶν ἄλλων πτώϲεων, οἷον βόμβυκοϲ, κήρυκοϲ· τὸ γὰρ «κήρυκι. Ἠπυτίδῃ» (Il. P 324) ϲυνέϲταλται διὰ τὸ μέτρον. A.

266. Ἐλεῶνοϲ. εἰϲὶν οἳ ψιλοῦϲιν. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ φηϲὶ δαϲύνεϲθαι. ἔϲτι δέ τινα ἃ ἱϲτορίᾳ τοπικῇ κατέχεται. οὕτωϲ οὖν καὶ ἐπὶ τούτου. ἱϲτοροῦϲι γὰρ οὕτωϲ δαϲέωϲ τὴν πόλιν λέγεϲθαι πῶϲ οὖν ἐν τῷ καταλόγῳ ψιλῶϲ ἀνέγνωμεν «οἵ τ᾿ Ἐλεῶν᾿ εἶχον» (Il. B 500); φαϲὶ γὰρ κἀνταῦθα τὴν Βοιωτιακὴν εἶναι πόλιν. εἰ μὴ λέγομεν ὅτι οὐ [*](258 ἐπὶ τῶν — κήρυκοϲ inseruit L. 266 extrema verba inde ab εἰ μὴ λέγομεν addidit Lehrsius coll. M 20 cf. Arist. p. 262 ed. Il.)

273. κατ᾿ αὐτόθι: φαϲὶ παρέλκειν τὴν κατά διὸ φυλάϲϲειν τὸν αὐτὸν τόνον. κἂν μὴ παρέλκῃ δέ, ϲυντάϲϲηται δὲ τῷ λιπέτην, οὐ δύναται ἀναϲτρέφεϲθαι κατὰ δύο τρόπουϲ, καὶ ἐπεὶ ϲυνήλειπται καὶ ἐπεὶ μεταξὺ πέπτωκεν ὁ δέ ϲύνδεϲμοϲ. A.