Περὶ Ἀττικῆς προσῳδίας

1.

Schol. ad Aristoph. Eqq. 487: κραγὸν κεκράξεται: Ἀρίϲταρχοϲ ὀξυτόνωϲ ἀντὶ τοῦ κραυγαϲτικῶϲ. καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἐν Ἀττικῇ πρὸϲῳδία.

2.

E. M. 804, 11: φωριαμόϲ ἡ κιβωτόϲ ἢ παρὰ τοὺϲ φῶραϲ, ἐπεὶ πρὸϲ φυλακὴν τούτων κατεϲκεύαϲται, ἢ παρὰ τὸ τὰ φάρη ἔχειν. εἰ μὲν οὖν παρὰ τοὺϲ φῶραϲ, οὐδὲν πέπονθεν· εἰ δὲ παρὰ τὰ φάρη τὰ ἐντιθέμενα αὐτῇ, πέπονθε μεταβληθέντοϲ τοῦ α εἰϲ ω ὡϲ θᾶκοϲ θῶκοϲ. τὰ διὰ τοῦ αμοϲ τριϲύλλαβα ἔχοντα τὴν πρὸ τέλουϲ ϲυλλαβὴν φύϲει μακρὰν πάντα μὴ κύρια ὄντα ὀξύνονται χηραμόϲ, οὐλαμόϲ. οὕτωϲ καὶ [*](l. 22 post κιβωτόϲ verba παρὰ τὰ φάρη ἡ τῶν φαρῶν δεκτικὴ. ἔϲτι δὲ ὄνομα ἀρϲενικόν utpote ab epitomatore inculcata omisi. l. 23 pro φορούμενα posui φάρη ex Epim. Cr. I 430, 7 loco simillimo, ubi explicatiora de trope vocalis α in ω exstant, quae libro περὶ παθῶν reservavi. l 27 μὴ κύρια ὄντα addidi ex Epim., intelleguntur enim Πύραμοϲ Τεύταμοϲ, ut patet ex Il. Pr. Ω 228.)

φωραμόϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῖ φωριαμόϲ Ἰλιάδοϲ (228). Ἡρωδιανὸϲ περὶ Ἀττικῶν προϲῳδιῶν, τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. οὐχ ὡϲ ἀνάλογον, ἀλλ᾿  ὡϲ Ἀττικόν. ἡ μέντοι ϲυνήθεια ὀξυνόμενον ἔχει.

3.

Cyrilli lexicon Cram. An. Paris. I 181: εἰλυόϲ. ὀξυτόνωϲ ἡ κατάδυϲιϲ τοῦ θηρίου· οὕτω καὶ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ Ἀττικῶν τόνων βιβλίῳ καὶ μέμφεται τοῖϲ εἰϲ τὸ ι κατατάττουϲι τὴν λέξιν.

[*](l. 5 εἰλυόϲ in lemmate pro εἰλόϲ scribendum esse vel literarum ordo monet cf. E. M 299, 45. l. 7 pro τονόλιοϲ scrpsi τόνων βιβλίῳ, ante τὸ ι inserui εἰϲ, reprehendit enim Heroddianus eos, qui vocabulm in numerum a simplici ι ordientium vocum referunt.)