Magna Moralia

Aristotle

Aristotle. Aristotelis Quae Feruntur Magna Moralia. Susemihl, Franz, editor. Leipzig: Teubner, 1883

ἀλλʼ ἴσως οὐχ οὕτως ζητητέον ἐστὶν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν, ἡ δὲ φρόνησις μόνη οὖσα οὐ τέλειον· οὐκ ἄρα τοῦτο τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως ἄριστον.

[*](20. συναριθμεῖς Ald. et pr Kb (em.corr.2) || 21. βέλτιστον Π2 Va, βέλτιον ἐστίν Spengelius, ἔσται Π Ald. VaBk.Bu. ||〈εἴτις〉 τὰ et 22. σκοποῖ Spengelius || 23. τοῦτο sequente parva ras. Cc, τούτων Π1 Va. || 24. β ἐλτιον Spenge lius, v. tamen Addenda || οὐ δὴ] οὐδʼSpengelius ||γε ante οὕτω Π2 Ald., om.P || 25. ἄρά Bk, ἆρα corr. P2, ἄρα Π2 Pb Cc Va. et pr.P2(deM dubius sum) ||γε]τόγε Π ||〈εἰ〉 χωριστὸν αὐτό, si v. 28 recta sit familiae lectio, coniciat Spengelius || 27. ἐξ ὧν] ὅ ἐξ Spengelius || εἴ—28. βέλτιον secl. Scaliger || τούτων ci. Bk. (prb. Speng.), τούτων τού ci. Susem. 28. βέλτιον Ald. (Speng.), βέλτιστον c. c. Bk.Bu. || χωριστὸν ὑφ ὧν ἡ Π2, χωρὶς τῶν ὑφʼ ὧ ἡ P || 29. ἀλλʼ add. Ald., γε ἀλλʼ P ἆρά Va. Bk, ἄρα Π Ald. (de M dubius sum)|| 32. ταύτη Π || 34. τῶν add. P Ad. 35. ἀλλʼ ἴσως οὐχ] ἴσως οὐδʼ ci. Spengelius.)

[*](1184b)

μετὰ τοίνυν τοῦτο ἔχει τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσια. ἕστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ κὲν ἐν ψυχῇ, οἷον αἱ ἀρεταί, νὰ δὲ ἐν τῷ σώματι, οἷον ὑμίεια κάλλος, τὰ δʼ ἐκώς, πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ εἴ τι ἄλλο τῶν τοιούτων τούτων δὲ τὰ ἐν ψθχ βέλτιστα.

τὰ δʼ ἐν ψυχ διώρισται ἀγεαθὰ εἰς τρία, εἰς φρόνησιν εἰς ἀρετὴν καὶ ἡδονήν.

ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ τοῦτο κα λέγομεν πάντες καὶ δοαεῖ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ τλειότατον εἶναι, ἡ εὐδ??,πμόα, καὶ τοῦτο ταὐτό φακεν εἶναι τὸ εὖ πράττειν κκὶ εὖ ζῆν.

τὸ δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ ἀπλοῦν ἀλλὰ διττ??ν· ἐνίων μὲν γάρ ἐτι τὸ τέλος αὐτὴ ἡἐνέργεια καὶ ἡ χρῆσς, οἷο νῆς ὄψεως [ἐστιν ἡ ὅρκως]· καὶ ἔστιν γε ἡ χρῆσις αἱρετωτέρα τῆς ἕξεως· τέλος γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ ἂν βούλοιτο ἔχειν τὴν ἂψιν μὴ μέλλων ὁρᾶν ἀλλὰ μύτιν.