De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

γενικῆϲ μὲν γὰρ καὶ δοτικῆϲ γίνεται ϲύνταξιϲ, ὅταν πάλιν καὶ ἡ ὑπόλοιποϲ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ γενικὴν φέρηται, ἀκούει Τρύφωνοϲ, ἢ ἐπὶ δοτικήν, δίδωϲι Τρύφωνι, καὶ πάλιν ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ ἐγκλίϲεων, ἐξ ὧν πάλιν τὰ μεταλαμβανόμενα ἀπαρέμφατα ταὐτὸ ἀναδέχεται, φηϲὶν ἀκούειν Τρύφωνοϲ, φηϲὶν διδόναι Τρύφωνι. [*](242 b) οἷϲ εἴ τιϲ προϲθείη τὸ δεῖ, ὑφελόμενοϲ ἀναγκαίωϲ τὸ φηϲίν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, πάλιν προϲγενήϲεται καὶ ἡ αἰτιατική, δεῖ ἀκούειν Τρύφωνοϲ Ἀπολλώνιον, δεῖ ἐρᾶν Θέωνοϲ ἐμέ, δεῖ ϲοι Τρύφωνα χαρίζεϲθαι. — (

ἐὰν γὰρ ἐπὶ τούτων τὴν αἰτιατικὴν ὑποϲτέλλειν ἐθέλῃ τιϲ τῇ δεούϲῃ ϲυντάξει, ὁμόλογοϲ ἔϲται τῇ λειπούϲῃ αἰτιατικῇ, εἰ οὕτωϲ φαίημεν, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι, δεῖ ϲου ἀκούειν· πάντωϲ γὰρ αἰτιατική ἐϲτιν ἡ ὑπακουομένη, ἣν ἀπολαβὼν ὁ λόγοϲ τὸ ἑαυτοῦ τέλοϲ παραϲτήϲει, ἐπεὶ εἰ μὴ ἔλιπεν, ἔδει τὸ προϲενεχθὲν ὡϲ ἐν πλεοναϲμῷ τῆϲ αἰτιατικῆϲ καταγίνεϲθαι, δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι ἐμέ, δεῖ ἀκούειν ϲου [*](c.XVII.) Δίωνα.)

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων, ἐὰν ὡϲ εἴπομεν τὸ ῥῆμα φύϲει φέρηται ἐπ᾿ αἰτιατικήν, λέγω τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ τηνικαῦτα καὶ [*](241 s) δύο αἰτιατικαὶ προϲγίνονται, μία μὲν ἐκ ϲυντάξεωϲ τοῦ δεῖ καὶ χρή, ἑτέρα δὲ ἐκ τῆϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲυντάξεωϲ, ὡϲ ἔχει τὰ τοιαῦτα, δεῖ Τρύφωνα διδάϲκειν Διονύϲιον, δεῖ ϲὲ ἐμὲ τιμᾶν.

[*](ARGVM. § 81. genetivus aut dativus ex infinitivo pendere potest, si etiam indicativus ceterique modi eiusdem verbi hos casus adiunctos habent: ἀκούει Τρόφωνοϲ, φηϲὶν ἀκούειν Τρύφωνοϲ. cui enuntiato si dempto dicendi verbo addidermus δεῖ, accedet accusativus quoque: δεῖ ἀκούειν Τρύφωνοϲ Ἀπολλώνιον.)[*](ARGVM. (§ 82. nam, siquis acensativo dempto dicet δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι, contra regulam eum locutum esse apparebit, quia accusativus desideratur. nec perfecta erit oratio, nisi assumet illum casum, qui si non deesset [non esset nesessarius], pleonasmum accusativi haberemus, ubi talia dicuntur, quale est δεῖ ϲοι χαρίζεϲθαι ἐμέ.))[*](ARGVM. 83. Quse cum ita sint, si verbum, quod modo infinitivo profetur [et ex δεῖ pendet], natura [id est sensu suo] accusativum obiecti poscit, duos accusativos enuntiatum continebit, ex δεῖ alterum, alterum ex infinitivo pendentem.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 καθὼϲ ἐπεδείξαμεν pertinet ad subsequentia, remittit ad pag. antec lin. 10. — 10 ὁμόλογοϲ personalis quae dicitur constructio huius locutionis ὁμόλογον εἶναι etiam de pron. 68, 11 et 69, 4 invenitur. subaudiendum est ἁμαρτάνων. — 12 ἣν—παραϲτήϲει. accusativo recepto enuntiatum perfectionem suam ostendet. — 13 adiectum ἐμέ vel Δίωνα esset quasi pleonasmus accusativi.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 6 ἐδείξαμεν B || 7 Τρύφωνοϲ] οϲ A2, purtim in ras; A1 videtur scripsisse τρυφωνα || 8 απολλωνιου A1, in accusativum mut. A || 9 ἐὰν Uhlig, κἂν codd. et edd. | υποϲτελλοι A1, in infinitivum mut. A2 | εθελοι A || 10 ὁμόλογον B | λειπούϲῃ] ει A2, A1 videtur ι scripsisse οὕτω Bb || 11 ϲου] ϲοι A1, corr A2 || 12 ἡ om B | ἀποβαλὼν B || 13 ωϲ om A1, add A2 || 14 κατάγεϲθαι B || 15 ὡϲ om B || 17 ϲυνθέϲεωϲ B 19 διονυϲιον extrema vox est folii 61 v A, in infer. mg A2 add: δει τρυφωνα τιμᾶν διονυϲιον, quae post Διονύϲιον in contextu verborum exhibet B. fol 62 r A codicis incipit ab δει ϲε)

344

Ἕϲτι καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ δύο αἰτιατικὰϲ ἀποτελοῦϲα, ὁπηνίκα καὶ τὰ ἐγκείμενα ῥήματα ἐπ᾿ αἰτιατικὰϲ φέρεται, οἷον τὸ ἀναγκάϲαι, τὸ ποιῆϲαι, τὰ ὅμοια· φέρεται γὰρ ἐπ᾿ αἰτιατικήν. ἀλλὰ καὶ τὸ ἑλεῖν, ὑβρίϲαι, τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ἐφ᾿ ἧϲ ἂν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἀνάγκαϲόν με ὑβρίϲαι ϲε, ποίηϲον Τρύφωνα φιλεῖν Ἀπολλώνιον.

Ἑκ δὴ τῶν τοιούτων ϲυντάξεων καὶ τὰ ἀμφίβολα γίνεται. [*](243 b) γενικῆϲ μὲν γὰρ ϲυνούϲηϲ ἢ δοτικῆϲ εὔληπτα τὰ τοῦ λόγου ἐϲτίν, λέγουϲι Τρύφωνα ἀκούειν Ἀπολλωνίου, ποίηϲον Τρύφωνα χάριϲαϲθαι Ἀπολλωνίῳ· οὐ μὴν ἐν τῷ

δὸϲ δέ τ᾿ ἔμ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν {ε 118},

ϲυνέβη ἐμὲ φιλεῖν Τρύφωνα· προϲνεῦον γὰρ τὸ ἀπαρέμφατον ἀμφοτέραιϲ ταῖϲ αἰτιατικαῖϲ οὐκ ἐμφανῆ καθίϲτηϲι τὸν ἐνεργοῦντα καὶ τὸν ἐνεργούμενον.

Τὰ μέντοι τῆϲ διαλύϲεωϲ οὕτωϲ ἂν ἔχοι. εἴπερ [*](c. XVIII.) ἐκ τοῦ πλουτεῖ Τρύφων, ὑγιαίνει Τρύφων γίνεται μετάληψιϲ φαϲὶ. Τρύφωνα πλουτεῖν, λέγουϲι Τρύφωνα ὑγιαίνειν, δῆλον ὡϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ταὐτὸν γενήϲεται. ἔϲτω γάρ τι Θέων ὕβριϲε Δίωνα, [*](ARGVM. § 84. Nec solem ubi ab δεῖ vel χρὴ infinitivus pendet, sed etiam ubi alia verba finita infinitivum adiunctum babent, duplicis accusativi constructio occurrit, siquidem infinitivus verbi est, quod cum accusativo iungitur.) [*](ARGVM. § 85. Ex eiusmodi constructionibus ambiguitates oriuntur. nbi enim ex infinitivo genetivus vel dativus pendet, ibi sententia enuntiati facile percipi potest sed qnando duo accusativi inveniuntur iuxta infinitivum, hoc ad utrumque vergente non apparet, utra persona agat, utra patiatur.) [*](ARGVM. § 86. Solvitur autem aporia et ambiguitas hoc modo. si dicimus Θέων ὕβριϲε Δίωνα, patet uter violaverit, uter violatus sit. iam si hoc enuntiatum in infinitivi constructionem ita convertimus, ut activum verbi genus servemus (λέγουϲι Θέωνα ὑβρίϲαι Δίωνα), manifestum est violandi verbum cum priore accusativo ut subiescto iungendum esse, sicat iunctum erat cum eiusdem nominis) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—13 c Prisc. XVIII § 64, qui partim sane discrepat ab Apollonio, attamen aperte eum secutus 234, 10 H. haec dicit: Omnia verba transitiva vel genetivo vel dativo vel accusativo vel ablaivo adiunguntur . . . ergo si coniungantur duo verba, quorum alterum sit in netum, eosdem casus asciscentia, fit dubitatio — 16 τι. vide Adn. crit. ad 293, 4 huius ed.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 αἰτατικὴν || 3 ante τὰ add καὶ B et τούτοιϲ post ὅμοια | ante ἐπ᾿ add καὶ | ελειν A1, spir. asp. add A2, τελεῖν C, φιλεῖν voluit scribi Schoemann*. at vide 10 et 346, 1 huius ed. || 4 ante τὰ habet καὶ B et scripserat etiam A, sed bic erasum est || ϲε etiam A habet (Bekker in adn. sic loquitur, quasi με illic legatur). sententia autem huius exempli adeo inepta est ut possis dubitare, num ab Apollonio profectum sit, quamquam in exemplis fingendis non tam sententiae quam formae vel constructionis rationem habere solet | 10 et 346, 1 huius ed. b dedit τ᾿ ἔμ᾿, nec discrepans scriptura affertur ex ullo codice a Bekkero aut Guttentagio. sed omnes fere codices Homeri exhibent auctore Ludwichio τέ μ᾿ || 11 τρυφωνα φιλειν A1, A2 φιλειν erasit et ante τρυφωνα supra add || 14 ὑγιαίνει Τρύφων om C || 15 inter posterius τρυφωνα et δηλον A1 exaraverat γινεται, quod tamen eadem manus induxit et supra scripsit υγιαινειν | καὶ om C || 16 ταὐτὸ B | ὕβριϲε] ε in ras A2)

345

[*](242 s) προδήλου ὄντοϲ τοῦ ὑβρίϲαντοϲ καὶ τοῦ ὑβριϲθέντοϲ· ἐξ οὗ κατὰ τὴν αὐτὴν διάθεϲιν μεταληφθήϲεται λέγουϲι Θέωνα ὑβρίϲαι Δίωνα· καὶ δῆλόν ἐϲτιν ὡϲ τὸ ῥῆμα πρόϲκειται τῇ προτέρᾳ αἰτιατικῇ, ᾗ καὶ προϲέκειτο κατ᾿ εὐθεῖαν, Τρύφων ὕβριϲε, λέγουϲι Τρύφωνα ὑβρίϲαι, ἐπιφερομένου τοῦ διατιθεμένου προϲώπου, φέρε εἰπεῖν Δίωνα, Θέωνα. ἐκ δὴ τοῦ τοιούτου ἡ πρωτεύουϲα αἰτιατικὴ μετὰ τοῦ ἀπαρεμφάτου προϲχωρήϲει καὶ τῇ ἐνεργητικῇ διαθέϲει, καὶ εἰ ὧδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, [*](244 b) περιέχει ὁ οὐρανὸϲ τὴν γῆν ἐξ οὗ γενήϲεται λέγουϲι τὸν οὐρανὸν περιέχειν τὴν γῆν, καὶ ἀνάπαλιν, περιέχει ἡ γῆ τὸν οὐρανόν, λέγουϲι τὴν γῆν περιέχειν τὸν οὐρανόν. —

Κἀκεῖνο γὰρ ὁμόλογόν ἐϲτιν, ὅτι ἡ ἐνεργητικὴ διάθεϲιϲ προτέρα τῆϲ παθητικῆϲ· τότε γὰρ πέπονθεν, ὅτε καὶ ἀναδέδεκται τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν, ὥϲ γε καὶ τὰ τούτων ἀποφατικὰ ὁμολογεῖ. ὁ γὰρ λέγων οὐκ ἔδειρα ἀναιρεῖ τὴν προκατάρξαϲαν διάθεϲιν τοῦ ὁμολογήϲαντοϲ προϲώπου τὴν παθητικὴν διάθεϲιν ἐν τῷ δαρῆναι. καὶ εἰ τοῦτο ὑγιέϲ, εὔλογον ἂν εἴη τὸ προϲχωροῦν ῥῆμα τῇ προτέρᾳ αἰτιατικῇ τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν ἐμφανίζειν, καὶ τὴν δευτέραν παραλαμβανομένην αἰτιατικὴν ἐν πάθει καταγίνεϲθαι, ἐπεὶ καὶ δεύτερα τὰ πάθη τῶν ἐνεργειῶν ἐϲτιν, ϲυνέβη ἐμὲ φιλεῖν Ἀπολλώνιον· τοιοῦτο γὰρ ἂν εἴη, ἐγὼ φιλῶ Ἀπολλώνιον. καὶ δῆλον ὅτι τὸ τοιοῦτο ὑπερβατόν ἐϲτιν, τὸ [*](nominativo in priore enuntiati forma, sequi autem personam patientem [accusativum obiecti] ergo prior accusativus cum infinitivo activam affectionem significabit non solum, si dicitur λέγουϲι τὸν οὐρανὸν περιέχειν τὴν γῆν, sed etiam si loquimur λέγουϲι τὴν γῆν περιέχειν τὸν οὐρανόν.) [*](ARGVM. § 87, Atque antecedenti accusativo agentem personam, altero patientem significari, idcirco quoque aptum videtur, quod antecedit actio passioni. ln versu autem Iliadis Ε 118 hyperbaton occurrit, quia infinitivus post utrumque accusativum collocatus est. Et haec hactenus de infinitivis.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 δῆμα, scil ὑβρίϲαι. — posteriori καὶ respondet id quod subsequitur lin. 9. in b ante prins καὶ iniuria positum est punctum. pro virgula. — 13 —155 siquis ei, qui dixit ἐδόρην ὑπὸ ϲοῦ, respondet οὐκ ἔδειρα, negat affectionem alterius, qui verberatum se esse dixerat, revera antea exstitisse. — 20 cfr Prisc. XVIII § 65 234, 19 H.: auctores frequentissime hyperbatis, id est) [*](ADN CRIT., DISCR. SCR IN A CBb. 1 πρόδηλον B | ὄντοϲ om CB | ἐξ om A1, add A2 || 3 εϲτι A | ᾖ om A, καὶ om CBb || 4 ὑβρίϲαι] αι in ras A2 || 5 ante θεωνα add η A2 || 6 δὴ] δὲ C | prius τοῦ om B || 8 ἐξ οὗ γενήϲεται om CB || 8—9 λέγουϲι —γῆν om CB || 9 περιέχειν] περιεχει A || 10 περιεχει A1, ν add A || 11 προτερεύει C || 12 post γὰρ intercidisse videtur τιϲ | prius καὶ om B | ὡϲ γε] ωϲτε A || 13 ὁμολογεπῖν B || 14—15 τὸῦ — διάθεϲιν om B || 16 παραχωροῦν B | τῇ] A scripserat τι, sed in τη mutavit | προτέρᾳ inseruit Bekker in adn., quod censebat fortasse α littera signifcatum fnisse ideoque facile a librario omitti potuisse ac iam Ellebode nomen ordinale intercidisse viderat: nam in mg m* post signum omissionis legimns ?? i. e. νικάϲιοϲ πρώτῃ || 17 ἐμφανίζει A | αἰτιατικὴν παραλαμβανομένην B | ατικην εν παθει] fol 62 v A || 19 et 26 τοιοῦτον CB)

346

δὸϲ δέ τ᾿ ἔμ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν {Ε 118},

[*](243 s) τόνδε τὸν ἄνδρα. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ ϲυντάξεωϲ τῶν ἀπαρεμφάτων.

[*](Denomine et vi modi indicativi.)

Ἀκολούθωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῶν ὑπολοίπων ἐγκλίϲεων, αἷϲ [*](c. XIX) παρέπεται ἀπὸ τῶν ἐν αὐταῖϲ δηλουμένων πραγμάτων τὴν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ ἀναδεδέχθαι. Ἡ μὲν γὰρ καλουμένη ὁριϲτικὴ καλεῖται καὶ ἀποφατική. καὶ δῆλον ὅτι κοινῆϲ μὲν ἐννοίαϲ εἴχετο τὸ καλεῖϲθαι αὐτὴν ἀποφατικήν, εἴγε καὶ τὸ ἀποφαίνεϲθαι κατὰ πάϲηϲ φράϲεωϲ παραλαμβάνεται, [*](245 b) ἀλλὰ καὶ ἐπιρρήματά τινα ἀποφαικὰ καλοῦμεν· ἰδίαϲ μέντοι ἐννοίαϲ ἔχεται ἡ ὁριϲτική· διὰ γὰρ ταύτηϲ ἀποφαινόμενοι ὁριζόμεθα. [*](ARGVM. § 88. Deinde de ceteris modis disserendum est, qui nomina acceperunt abo sensu sno proprio nam ὁριϲτική quidem etiam ἀποφατικὴ appellatur, quod nomen de omnibns enuntiationibus nsurpare licet ὁριϲτική autem notionem habet peculiarem.) [*](transitionibus, utuntur, ut: «Aio, te, Aeacida, Romanos vincere posse» est emim ordo: Romani te possunt vincere. Schol. A ad Il. Ε 118: δὸϲ δέ τέ μ᾿ ἄνδρα ἑλεῖν· οὕτωϲ ἔν τιϲιν Ἡρωδιανόϲ. ἡ δὲ γραφὴ· τόνδε τέ μ᾿ ἄνδρα, de quibus verbis dobitationis plenis vide ALudwichium in Aristarcho suo l 252. certum est, sic quoque Iliadis locum scriptum esse: τόνδε τέ pro δὸϲ δέ τέ, id quod etiam schol. A ad O 119 testatur.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 φράϲιϲ = λόγοϲ, enuntiatum, ut 39, 15. 116, 21. de pron. 24, 7. — 8 ἀλλὰ καὶ = atque etiam, ut 4, 15 et 16 et 19. — ἀποφατικά. cfr Dion. Thr. 78. 1 U.: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἀρνήϲεωϲ ἀποφάϲεωϲ, οἷον οὔ οὐχί οὐδῆτα οὐδαμῶϲ. non distinxit hoc loco Apollonius ἀποφατικόν adiectivum ab ἀποφαίνομαι derivatum et id, quod ex ἀπόφημι fictum est, in quem lapsum indecebatur, quia illud quoque, quod ex φαίνειν originem ducit, sine ν pronuntiabat et scribebat (de qua scriptura vide Indicem graecum). — 9 cfr Prise. XVIII § 68 235, 16 H.: indicativus, quia essentiam plerumque psius rei significat, hoc nomine numcupatur.) [*](ADN. CRIT., DISCR SCR. IN A CBb. 1 ad τ᾿ ἐμ᾿ cfr Adn. crit.a d 344,10 huius ed. 2 τόνδε τὸν ἄνδρα] RSchneider ci. ante τόνδε (post ἑλεῖν) intercidisse alterum ἑλεῖν et Apollonium versui Homerico addidisse ἑλεῖν τόνδε τὸν ἄνδρα, ut hyperbaton appareret opposito insto ordine. at cur dixit ἑλ. τόνδε τὸν ἄνδρα, non ἑλ. ἄνδρα tantum? fortasse τόνδε τὸν ἄνδρα oriunda sunt ex altera huius versus lectione in Testimoniis prolata, τόνδε τέ μ᾿ ἄνδρα, quam conicere licet aliquem hoc loco in. margine ascripsisse. — nullius momenti est, quod B τὸν ἄνδρα om | καὶ om B 3 περι των λοιπων εγκλιϲεων Ax mg || 4 τὴν om B | διάθεϲιν | 5 ἀναδέχεϲθαι CB | καλεῖται] ἔγιλιϲιϲ B || 6 ἀποφατική A2C, ἀποφαντική Bb; A1 Bekkero videbatur απαρεμφατικη exaravisse, Guttentag sibi rem non liquere dixit. cfr Adn. crit. ad 20, 6 huius editionis et ad lin. 7 | εἴχετο] εἴχε τὸ C, εἶχε τὸ B. τὸ post εἴχετο add Portus || 7 ἀποφατικὴν Ϲ, αποφατικη A1, ν post η add A2, ἀποφαντικὴν Bb || 8 ἀλλὰ — καλοῦμεν eici iubet AButmann, quia incredibile putat, Apollonium hic adverbia negativa et modum indicativum eodem loco habuisse. consentit RSchneider. nobis credibile videtur, vide Adn. exag. | ἀποφαντικὰ Bb | καλοῦμεν] ουμεν in ras A2, καλεῖται Ϲ. κολοῦμεν ante ἀποφαντικὰ conlocat B)

347

Ἕνθεν γὰρ καὶ οἱ καλούμενοι διαβεβαιωτικοὶ ϲύνδεϲμοι καὶ ἔτι αἰτιολογικοὶ ϲυντείνουϲιν ἐπὶ ταύτην. ὁριζόμενοι γάρ φαμεν γέγραφα, καὶ ἐπιδιαβεβαιούμενοι ὅτι γέγραφα εἰϲ ἐπίταϲιν τοῦ ὁριϲμοῦ· πρὸϲ ὃ ἀνθυπάγετα πάλιν τούτου ἐναντίον κατὰ ἀπόφαϲιν ὅτι οὔ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ αἰτιολογικῆϲ ἐννοίαϲ· ὡϲ γὰρ καταφαϲκομένου τοῦ περιπατῶ ἐπὶ λήμματι τῷ τοιούτῳ τὸ αἰτιῶδεϲ ϲυνταχθήϲεται, ὅτι περιπατῶ κινοῦμαι. (ὅπερ οὐκ ἀληθεύϲει, εἰ ἀναϲτροφὴν τὰ τοῦ λόγου, ὅτι κινοῦμαι περιπατῶ. καὶ δῆλον ὅτι οὐ διὰ τὸν ὁριϲμὸν τὸν ἐγκείμενον τοῖϲ ῥήμαϲιν, διὰ δὲ τὸ ἀκόλουθον τὸ ἐκ τοῦ ϲυνδέϲμου [*](244 s) ἐγγινόμενον, ἐπεὶ ὅϲον ἐπ᾿ αὐτοῖϲ τὰ ῥήματα κατ᾿ ἰδίαν ταϲϲόμενα διὰ τὸν ἐγκείμενον ὁριϲμὸν ἀληθεύει· κινοῦμαι, περιπατῶ.)

[*](c. XX.)

Ϲαφὲϲ οὖν ὅτι καὶ ἐγκειμένην ἔχει τὴν κατάφαϲιν. καὶ ἕνεκα [*](De negatione indicativi et ceterorum modorum.) τούτου τὸ καλούμενον ἀποφατικὸν ἐπίρρημα, ὡϲ ἂν μαχόμενον τῇ ναί καταφάϲει, ἐπιτρέχει τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν, ἵνα τὴν ἐγκειμένην κατάφαϲιν ἀποϲτήϲῃ, οὐ γράφει, οὐ περιπατεῖ· οὐ μὴν ἔτι τὴν εὐκτικὴν [*](246 b) προϲτακτικήν· οὐδὲ γὰρ ἔγκειται ἐν ταῖϲ τοιαύταιϲ ἐγκλίϲεϲιν ἡ μαχομένη [*](ARGVM. § 89. Quia ὁριϲτικῇ finimns, id est aliquid certi enuntiamus, huic modo praemittuntur coniunctiones affirmativae et causales, velut γέγραφα verbo, ut fimetur definitio, addimus ὅτι, atqne si revera ambulo, hanc constructionem. causalem fingere possum ὅτι voce: ὅτι περιπατῶ κινοῦμαι (quod si invertetur in ὅτι κινοῦμαι περιπατῶ, desinet verum esse non propter indicativorum vim, sed propter consequentiam ὅτι voce significatam: nam indicativi per se ac separatim prolati veras res enuntiant).) [*](ARGVM. § 90. Hoc quoque patet, indicativo inesse vim adnuendi. quocirca adverbium abnuendi (οὔ) cum hoc modo iungitur ut adverbio tollatur verbi vis. neque vero iungitur οὔ cum optativo aut imperativo, quippe quibus non init notio adnuendi. his cur praemittatur μή adverbium, alibi exponetur.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1— 14 cfr Prisc. XVIII § 69 p 236. 3 H.: itaque oportune aptatur adverbiis vel coniunctionibus affirmativis vel causalibus, quae substantiam vel essentiam rei comprobant, vel abnegativis, quee eam abnuunt. — 1 διαβεβαιωτικοί. cfr 318, 27 et de coni. 235, 26: ⟨ἔ⟩τι ⟨δὲ ὁ ὅτι⟩ ϲύνδεϲμοϲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν (scil praeter αἰτιολογικήν), λέγω δὲ ⟨διαβεβαι⟩ωτ⟨ικὴν⟩ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ὅτι μὲν τὸ μέλι γλυκύ ἐϲτι, προφ⟨ανέϲ⟩ δι᾿ ὅει δέ, ἀγνοῶ ὅτι μὲν ὁ δεῖνα ἔβλαψέ με, δῆλ⟨ον· δι᾿ ὅτι δέ⟩, ἀγνοῶ. — 6 ἐπὶ λήμματι τῷ τοιούτῳ, hoc sumpto, posito. cfr 273, 24. — 7 ἀναϲτροφὴν. cfr Adn. exeg. ad 92, 1—5 huius ed. — 10 ὅϲον ἐπ᾿ αὐτοῖϲ. cfr 198, 22. 23, 7 et 13. 101, 4. — 14 ἐπιτρέχειν cum nudo accusativo etiam 41, 6. 81, 6.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 2 γάρ om B || B επιδιαβεβαιουμενα A, sed supra exitum vocis ipse prima manus scr. οι | ὁριϲμοῦ] ἀριθμοῦ A2C 4 πρὸϲ om B, ὃ om C (non A, de quo Bekker follebatur) || 5 καταφαϲκομενου το A (non, quod Bekker ait, καταφαϲκομενο τὸ), καταφάϲκομεν οὐ τὸ C, φάϲκομεν ὅτι B || 6 τῷ om B | τὸ] τω A | ϲυνυπαχθήϲεται C, ϲυναχθήϲεται B 9 posterius τὸ om B | ἐκ om CB, adrasum in A | τῷ ϲυνδέϲμῳ C || 11 ἀληθεύϲει B || 14 κατάφαϲιν] tertium α in ras A2, A1 fort. κατα φυϲιν || 16 RSchneider propter μὴ γνῷϲ lin. 4 pag. seq. ei. post προϲτακτικὴν intercidisse ἢ ὑποτακτικήν)

348

μένη τῇ ἀποφάϲει κατάφαϲιϲ, ἣν ὡϲ προείπομεν ϲυνέβη ἀναιρεῖϲθαι ὑπὸ τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ. δι᾿ ὅτι μέντοι ἡ μή ἀπαγόρευϲιϲ ἐπὶ τὰϲ προειρημέναϲ ἐγκλίϲειϲ ϲυντείνει, ἐν τῷ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται· φαμὲν γὰρ μὴ γίνωϲκε, μὴ γνοίηϲ, μὴ γνῷϲ. —·

Χρὴ μέντοι νοεῖν ὅτι οὐδὲ ἐπὶ τὴν ἀπαρέμφατον ϲυντείνει ἡ οὔ ἀπόφαϲιϲ· οὐδὲ γὰρ δι᾿ αὐτῆϲ τι καταφάϲκεται. ἐν γὰρ τῷ οὐ δεῖ γράφειν πάλιν τὸ ὁριϲτικόν ἐϲτιν ῥῆμα τὸ ἀποφαϲκόμενον, λέγω τὸ δεῖ ἢ χρή, ὡϲ εἰ καὶ λέγοιμεν οὐ λείπει τὸ φιλολογεῖν. καὶ διὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ἄρα δέεικται ὅτι τὸ χρή καὶ τὸ δεῖ ὁριϲτικὰ ῥήματα.

Ὁμόλογον δ᾿ ὅτι καὶ ἡ καλουμένη ὑποτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ, ϲυνηρτιϲμένη οἷϲ ὑποτέτακται, τὴν ἐκ τούτων δύναμιν ἀναδεξαμένη ἀπροϲδεὴϲ γενήϲεται τῆϲ οὔ ἀποφάϲεωϲ. μετὰ γοῦν τὴν τούτων ϲύνταξιν οἷόν τε πάλιν ἐϲτὶν αὐτὴν ἀποφαίνεϲθαι, [*](245 s) ἐὰν θέλῃϲ οὐκ ἀναγινώϲκω ἢ οὐκ ἀναγνώϲομαι, καὶ μάλιϲτά γε ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ καὶ μέλλοντοϲ· δι᾿ ὅτι γὰρ οἱ παρῳχημένοι οὐ παραλαμβάνονται ἐν ὑποτακτικοῖϲ, ἐν τῷ ἰδίᾳ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται.

[*](Aaαvκ. β Β1. Hoc quoque addamus, οὕ non magis infditivο adiungi quam. optativo aut imperativo, quia infnitivο non magis quam illis quicquam afrma- tur. etenim in οὐ δὲ γράφειν et similibδus indicativus negatur, non infnitivnus.)[*](Aaαvκ. β 82. Denique ne conionetivi quidem ο6 negafionem assumere possunt. aptati enim coniunctionibus, quibδns sobiecti sunt, eornm accipiunt vim ideoqne ο6 vocem recusant. sed in apodοsi, quae post conienctionis et con- iumctivi construcfionem sequitur, rursus hac negatione utilicet inque primis cum. indicativo praesentis vel futuri iuncta, velut ἐὰν θέλῃϲ οὐκ ἀναγινώϲκω vel οὐκ ἀναγνώϲομαι. cur enim praeterita non usurpentur in teli spodosi, alibi demon- arabitur.)[*](rssrm xv Ans. exzo. l προείπομεν: 245, 10. 118, 2. - 2 ἀπαγόρευϲιϲ. e~ Dion. Thr. 78 - 79 ., qui post es quae modo exscripsimus pergit: τὰ δὲ (scil ἐπιρρήματα) ἀπαγορεύϲεωϲ, οἶον μὴ μηδῆτα μηδαμῶϲ. ἐν τῷ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται. eft 71, 55 ἀπολύεται ἐντελέϲτερον ἐν τῷ περὶ προϲτακτικῶν. sed in sequentibδus syntaxis partibus, ut nunc leguntur, tustra disputationem de μή negatione cum οptativο et imperativo conioncta quaeres. 10 olϲ ὑποτέτακται. vide Ϲhoer. in Theod 274. 30 B. 789, 3 : λέγεται ὑποτακτικὴ ἐκ τοῦ ὕπο- τάττεϲθαι ἑνὶ τούτων τῶν ϲυνδέϲμων, φημί δὴ τῷ Ἴνα, τῷ ὄφρα, τῷ ὅπωϲ, τῷ ἐ9ν, τῷ 4ν, τῷ μὴ ἀπαγορευτικῷ ἐπιρρήματ . . . 1B ad ἐν ὑποτ. vide Adn. crit. - ἐν τῷ ἰδίᾳ περὶ αὐτῶν εἰρήϲεται: 268,16-269.10. efrr de eod. 245,11 : ἐν τοϲ περὶ ὑποτακτικῶν παραθήϲομαι, quae referenda sunt ad synt. 273, 20seqq.)[*](Anx omr., mscs. scs. 1m A CBb. 1 ην ωϲ] fol 6ξr A. |ἀφαιρεϲθαι B 2 ὁπὸ] υ in res A διὸ B ~ 3 ἐν τῷ περὶ αὐτῶν] οὕτωϲ CB 4 μὴ γνφϲ alienam additamentum videtur. nam in antecedentibus de optativo εἰ imperativo tantum loquitur Ap., de coniunctivο in subsequentibus demonm | prius τὸ om C λέγομεν C 8 post ῥήματα add ἐϲτιν Sb 10 ϲυνηρτιϲμενη A, ϲυνηρτημένη )βb optimi codicis lectio hic quoque praeferenda videta , cum ϲυναρτίζω verbum sicut ἀρτίζω aptandi, accommodsndi vim babδeat, ϲυναρτάω iungendi tan- tum sensum ὑποτάϲϲεται C |11 προϲδεὴϲ B 12 μετὸ] κατὰ C αὐτὴν om C 1 14 δ’ ὅτι] διὸ CB 1B aptius ἐφ’ ὑποτακτικοῖϲ μεθ’ ὑποτακτικά ίῥἡματα), post coniunctos, cum non de confunctivis praeteritormm fn protasi sermo sit, sed de indicatis praeteritorum fn apodosi. vide 268,20 ἰδίῳ B)

349

[*](c. XXI.)

Ἡ δὴ οὖν προκειμένη ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ τὴν ἐγκειμένην κα [*](De indivativo interogativo et affirmativo.) τάφαϲιν ἀποβάλλουϲα μεθίϲταται καὶ τοῦ καλεῖϲθαι ὁριϲτική. εἰϲ γὰρ ἐπερώτηϲιν τῶν πραγμάτων ἐγχωρεῖ, ἡνίκα φαμὲν γέγραφαϲ; λελάληκαϲ; [*](247 b) καὶ εἰ μὲν μὴ εἴη τὸ τοιοῦτον ἀληθέϲ, φαμὲν οὔ· εἰ δὲ ἀληθὲϲ εἴη τὸ γεγραφέναι, φαμὲν ναί. καὶ οὕτωϲ ἡ ἐπερώτηϲιϲ ἀπληρωθεῖϲα διὰ τῆϲ καταφάϲεωϲ ὑποϲτρέφει εἰϲ τὸ εἶναι ὁριϲτική. — καὶ μεγίϲτη ἂν εἴη ἔνδειξιϲ τοῦ τοιούτου τὸ ἔϲθ᾿ ὅτε τῷ ναί μὴ χρῆϲθαι μορίῳ, ῥήματι δὲ τῷ αὐτῷ δι᾿ ὁριϲτικῆϲ προφορᾶϲ, ὡϲ ἂν ἐγκειμένηϲ τῆϲ καταφάϲεωϲ· πρὸϲ γὰρ τὸ γράφειϲ; κατ᾿ ἐπερώτηϲίν φαμεν γράφω ἢ κατὰ βεβαίωϲιν τοῦ ὁριϲμοῦ, δυνάμει διπλαϲιάϲαντεϲ τὴν κατάφαϲιν, ναὶ γράφω. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ

ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, γέρον, κατὰ μοῖραν

ἔειπεϲ {e. g. A 286},

οὐκ ἀλόγου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ, εἴγε ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ παρεϲτήϲαμεν [*](Aauvκ. β 8ξ, indicativus autem, de quo nunc sermo est, quando afrma- tivam vim abicit, deponit simol ὄριϲτικῆϲ nomen. ransit enim, si γέγραφαϲ λελάληκαϲf dicimus, in interogationem, coi respondetur o6 vel ναί vοcibδus. sic igitur ex modo dεθnidiiνo θt interrogstivus, ssd si interrogationi satisfactum est sfrmations, revertitux in defθnitivum. - atque optime inde apparet indicativo inesse affrmsndi vim, quod afrmative respondere licet etiam indicativo solo ant indicativo cum ναί voce coniuncto, qus reione qnοdammodo duplicatuc affrmatio, ut saepius voci alicui adiengimus alteram eiusdem sensus, quo clarius indicemus quod sentimus.) [*](τssr.. ex Ans. exso. 1- B cfr Prisc. XVII1 § 68 235,17 B.. ineentνε (scil indicativus) saeyissime etam dubitatieus ee interrogatcus. Ϲhoerob. in Theod. Il 282. 25 B. 739. 29 ~.: οἱ φιλόϲοφοι ἄλλαϲ δύο ἐγκλίϲειϲ μετὰ τὰϲ πέντε προϲτιθέαϲιν, φημὶ δὴ τὴν ὑποθετικὴν καὶ τὴν ἔρωτηματικὴν· καί τὴν μὲν ἔρωτη- ματικὴν οὐ δεχόμεθα, ἐπειδὴ πᾶϲα λέξιϲ ἐρώτηϲιν δέχεται . . .ὄλλωϲ τε δὲ οὐδὲ δύναται ἔγκλιϲιϲ εἶναι ἡἐρωτηματικὴ,ἐπειδὴ οὐκ ἔχει ἰδίαϲ φωνάϲ.- 4 - ξ cfr supra 117, 25-118.2. 10-p350,2 ὴ κατὰ βεβαίωϲιν-περιπάτει. c r supra 118,19-21 et de coni. 226, 5: πολλάκιϲ ἐγκειμένων τινῶν κατά τιναϲ λέξειϲ . . . παραλαμβά- νομεν (ESehneider explet spafium litterarum quae post λέξειϲ evanuerunt ὅμωϲ voce, praestat ϲυμ conlato e. g. 118,14) τοῦ αὐτοῦ δηλουμένου παραϲταϲτικὰ⟩ μόρια. οἰον ἐν ϲυγκριτικοῖϲ ἔγκειται τὸ μᾶλλον ἀλλὰ ϲκαί) φαμεν ταχύτερον μᾶλλον περιπάτει . . .ἔτι γε μὴν πρὸϲ τὰϲ ἔρωτήϲειϲ ὁτὲ μὲν οὕτωϲ ὑπαντῶμεν· πεποίηκα, ἢ ἀποκρινόμενοι τὸ ναί διὰ τοῦ ὁριϲμοῦ τοῦ ναὶ πεποίηκα nam πεποίηκα ἤη scribendum pro HSchneideri πεποίηκαϲ cum signo intemoga- tionis. inter τοῦ et ναὶ πεποίηκα autem videtur intercidisse τε ναί, per ιaadi- cαtsesm et ναί adeerbium). I4 παρεϲτήϲαμεν: 58, 24 seqq 11Β, 4 seqq.) [*](Ans. u r., mscs. som. m ABb. 1 δὴ b, η δή A, δή , ἤ γε B . postεuius ἡ om CCBb β 2 ἀποβαλοῦϲα Bb καὶ om CB β 3 τῶδν om B λέληκαϲ B 1 λ ante οὕτmϲ add γίνεται A CBb, sed in A. ab eadem mann in- ductum est 1 ἔπερώτηϲιϲ] A perperam prius ε in υ mutavit. cfr lin. 8 et 8 et 214, 26 i θ ente διὰ add δὲ b cum et punctum posuit post ἔπερώτηϲιϲ 7 νῷ] τὸ A β 8 ἐρώτηϲιν B Ipost γράφω, quod in efitu lineae est, rasura parva in A. 10 5) 5 0 ψ 11 νd) ν in ras A 1 18 ἔειπαϲ CB)

350

ὅτι πολλάκιϲ τὰ ἰϲοδυναμοῦντα παραλλήλωϲ τίθεται εἰϲ πλείονα ἔμφαϲιν, ὡϲ τὸ τάχιον περιπάτει καὶ μᾶλλον τάχιον περιπάτει.

[*](De opiativo modo et de adverbiis optativis cum co coniunctis.)

Ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἡ εὐκτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἀπὸ τῆϲ γινομένηϲ εὐχῆϲ [*](c. XXII.) κατὰ παραγωγὴν τῆϲ κλήεωϲ ἔτυχεν. Εἰ οὖν ἐϲτιν τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιρρήματα [*](246 s) παραϲτατικά,

αἴθ᾿ ἔγω, χρυϲοϲτέφαν᾿ Ἀφροδίτα,

τόνδε τὸν πάλον λαχοίην {Sapph. fr. 9 B4.}

αἴθ᾿ οὕτωϲ ἐπὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει᾿ Ἀγαμέμνων {Δ 178}·

καὶ μήποτε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ δόξῃ κατὰ παρολκὴν ἔχειν τὰ ϲυνόντα [*](248 b) ἐπιρρήματα, καθὸ ἡ ἔγκλιϲιϲ δυνάμει ἐγκείμενον ἔχει τὸ εἴθε. (ἐπὶ μὲν [*](Aaαv. β 84. Dt ὁριϲτικὴ ab notione defnitiva, ita εὐκτική inde, quod hoc modo εὐχῆϲ εignifcatio ft, nomen accepit per derivationem iam si simul ad- verbia optativa ponuntur, dicitur ex. gr ἔθε λαχοίην, εἴθε τελέϲοιεν. ac fοruitgm. hic prorsus soperfua videantur adverbia, quorum vis iam in modo insit optativo. (aHiter se res habδet, si dicimus ἔθε ἔγραψεν, ubi necessario adverbδium adicitux, ut indicativus vim optativam accipiat.) sed appetet, ubi ad optativum modum. adverbium optativum additur, feri hoc ad augendam signifcationem.) [*](rssrm. er μAns. exso. 1 παραλλήλωϲ τίθεται. vide Adn. crit. - ξ- ξΒ1, 7 er Pmisc. XVII 76 239,13-23 Β.: statιea cerba indicant per se cum re et sotum, αdnerbium cero uftαm foafuπ eottem s4ymcαt. ad αmpdorem tgιtur demonsErαtenem αddtur eerὸis optattes, quomodo et conemotieα αdnerἔα mdiη-- catvo . . . et apud Groεcos quodem αἶθε, d eet u iam, αdεerbium non sdunm optahiεo, sed etiam nfieαiso αdszngtur modo et ~aeεt d loco optate αccα, ut Homerus ΑΑ6’ ὄφελεϲ . . . (Α 415, quem versum Ap. citat iura 249, 24), idem Α6’ οθτωϲ ἔnππὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει’ Ἀγαμέμνων (quem versum ab ApoHlonio apto lοcο citatum Priscianus in sienum locum reiecit) αpmd nos tamen ufinαm indi- cαtco non adiungtur. 4 τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιρρήματα παραϲτατικά. ef Dion. Thr. 76, 4 ῦ : τὰ δὲ εὐχῆϲ ϲημαντικά, οἰον εἴε, αἴθε, ὄβαλε. 4 - θί -παρα- ϲτατικά. vide Adn. enit. ad 4-B. apodosis vice fungi videntux exempla subse- quentis. sed possit etiam καὶ μήποτε lin. θ pro apodosi accipi.) [*](μAns. cur., masos. sos. is A CBb. 1 παραλλήλωϲ Hb, προϲαλληλωϲ A, πρὸϲ λληλα C. B restitoit usitatum artis vocabulum, quo indicatur duarum vocum idem significantium parathesis. eft παράλληλοϲ adiecfivum 250, 3. 321, 2. de adv. 140, 1Β. de coni. 241,1. 256,11. 257. 2 et παραλληλότηϲ sobstsntivum. 318, 22 de adv. 140, 14. 142.12 2 περιπατ utrubique b cum s, in A. posteriore loco post περιπατει rasura unius litterae. a posteriore περιπατnι inci- pit fol e3ν A 1 Β γενομένηϲ β 4 κλήϲεωϲ Ϲb, κλίϲεωϲ A, ἔγιλυεωϲ B εἰ. οῦν ἐϲτι τα τῆϲ cum rasura unius litterae post ἐϲτι A, εἰ μὲν οῦν τὰ τῆϲ Ϲ, εἴαν οὖν τϲ Bb 4 BB post οὖν videtur intercidisse ϲυν (cfr ad ϲυνεῖναι e.g. 58,14. 107.14) vel ϲυμπαρειλημμένα post παραϲτατικά (e e. g. 118, 14 et 19. 15, 17. 17, 5) θ χρυϲοϲτέφαν’ Ἀφροδίτα] apostrophum add A3 itera nna post ν erasa, χρυϲὸϲ 6’ οὅτωϲ sine ἀφροδίτα Ϲ, γενοίμην χρυϲὸϲ α6’ ἀφροδίτα B 7 πολν A , corz A post πάλον in bo lacunae signum, sed ndlum lacunae vesigiumin codicibus λαχοίην) λαχοίηΒ. Herγkmulitλαχόηνecn.EE558,31. vide etismm Ϲhoerob. in Theod. I 259.29 B. β 8 τελέϲει et οἱ supr εἰ Ϲ, τελέϲοι B 8 εχnι A , ν add A2)

351

γὰρ τοῦ εἴθε ἔγραψε Τρύφων, εἴθε ἐλάληϲε καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων δῆλον ὅτι ἐν τῷ δέοντι παράκειται τὸ εἴθε, ἵνα ἡ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ διὰ τοῦ παρακειμένου εὐκτικοῦ ἐπιρρήματοϲ εὐκτικὴν ϲύνταξιν ἀναδέξηται· δῆλον γὰρ ὡϲ διαφέρει τὸ ἔγραψεν Τρύφων τοῦ εἴθε ἔγραψεν Τρύφων.) ἀλλὰ ϲαφὲϲ ὅτι εἰϲ πλείοναϲ ἐπιτάϲειϲ τῶν ϲημαινομένων αἱ τοιαῦται παραθέϲειϲ γίνονται, ὡϲ παρεϲτήϲαμεν καὶ ἐπὶ τοῦ ναὶ γράφω καὶ ἄλλων πλειόνων.

[*](c. XXIII)

Χρὴ μέντοι νοεῖν ὡϲ διαφέρει ἡ ἐκ τῶν ῥημάτων εὐκτικὴ ἔγκλιϲιϲ τῆϲ ἐπιρρηματικῆϲ τῷ τὰ μὲν ῥήματα μετὰ τοῦ ϲυνόντοϲ πράγματοϲ ϲημαίνειν τὴν εὐκτικὴν διάθεϲιν· τὸ γὰρ γράφοιμι εὐχή ἐϲτιν [*](247 s) πράγματοϲ τοῦ γράφειν καὶ τὸ φιλολογοῖμι τοῦ φιλολογεῖν, τό γε μὴν εἴθε ϲχεδὸν ὄνομά ἐϲτιν εὐχῆϲ· οὐ γὰρ ϲυμπαρίϲταται καὶ τὸ ἐν τίνι τὰ τῆϲ εὐχῆϲ.

Τὸ τοιοῦτον καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων παρεπόμε νον ἔϲτιν ἐπιδεῖξαι. 1. τὸ λευκότεροϲ ἐπιτέταται εἰϲ τὴν τοῦ λευκοῦ ποιότητα καὶ ἔτι τὸ γλυκύτεροϲ εἰϲ τὴν τοῦ γλυκέοϲ· κοινῆϲ μέντοι ἐπιτάϲεωϲ ὀνόματά ἐϲτι τὰ τοιαῦτα, βελτίων, ἄριϲτοϲ, ἀμείνων. [*](Axαvκ. β ξΒ. Hac autem re inter se diferunt optativus usus verborum εἰ adverbiorum, quod verδοa et afectum optandi et actionem aliquam denotant, adverbia optativa nibil nisi afectum ilum.) [*](Aaαvκ. ψ 86. Similia observare et ostendere licet permuls. 1. λευκότεροϲ εἰ γυκύτεροϲ qualitatem et intenfionem [αhtorem gradum] desigmsnt. sed aunt eiam nomine comparativa quae generalem intentionem sine qualitate sigmi-) [*](rxsrε. er Ans. sxxo. 2 ἐν τῷ δέοντι δεόντωϲ. - 6 παρεϲτήϲαμεν: 247,11 seqq. - Β ἔγκλιϲιϲ. Ska V 5: Err δesechaet ἔγχλιϲιϲ cvnber aaicst die Eodus orm, sonderm den Hegrif , der dμreλ deeselbe ausgerάcϲt cιrζ simi- liter vocabulum psurpatum esse 265,12 et de adv 181, 24. Schoemann addit 269,12 - 8 - 2 διαφέρει -ἔπιρρηματικῆϲ sic interpretamur: dῇrt inchinatio animi eerὸιs dicαtα a5 incliaαtιoae αdεerbio denotata 12 ϲχεδόν excusare videtur appellationem subsequentem ὄνομα εὐχῆϲ, ut idem fere signifcet atque gκodαmmodo, uf ita eicαm nam minus solitas est hic ὄνομα vocis usus apud. gammaticos, quem postquam semel excusavit Ap., repetit 249, 4 9. 16. 18. - 1ξ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ. mente suplendum καταγίνεται vel tale quid. - 14 ἐπιτέταται. c2r 97,19-22.) [*](μAns. emr., nscs. sca. 1s A CBb. 1 γράψαι et λαλήϲαι A ~, corr A επι A, ἔτι Α )βb praepositio non solum primae manus A. codicis auctoritate, verum etiam ratione commendatur: post καὶ ἔτι aliud exemplum locum habδeret, minime τὰ τοιοῦτο |τοιούτων in ras A β 4 τὸ εγραψεν om sed in ng add A 6 παρεϲτήϲαμεν] παρεδείξαμεν κα om CB 1 8 ὡϲ] ὅτ C ἔγκλιϲιϲ H, κλίϲιϲ A. B libri correctionem recepit b PSchneider comm. 16f mavlt διάθεϲιν conl. l 16 β 8 τῷ] τὸ A. , corr A πραγματοϲ om A , add in ng A 11 γε μὴν] δέ γε B 12 pro ϲχεδὸν HSehneider comm pIe1 μόνον poscit el. 249, 3. 9. 13. 16. 18. sed vide Adn. exeg fortasse μόνον poέt ὄνομα intercidit ἔν τινι B β 1ξ παρεπομένων A Ϲ, corr B 1 14 ἐπιδείξοι eliam A habδet, non ἀποδείξοι, ut Hekker adnotet (τπν τοῦ λευκοῦ ποιότητα] τὸ τοῦ λευκo0 B β 15 τν] τὸ B 16 τὰ om Β pro dριϲτοϲ maluit ἀρείων Βylbrg. verum etiem in l. de adv. 190, 2 ἄριϲτοϲ exemplum est vocabulorum, quae τροπικεώτερον a peculiari senen in generalem transierunt. οξendit sane)

352

2. ἀλλ᾿ εἰ καὶ τὰ τοιαῦτα ἔχεταί τινοϲ ἐννοίαϲ, ἀφ᾿ ἧϲ καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληφε, καὶ τροπικώτερον μετῆλθεν εἰϲ κοινὴν ἐπίταϲιν (ὡϲ τὸ ἁλιεύϲ, κἂν ποτάμιοϲ ᾖ, καὶ ἡ πυξίϲ, κἂν διαφόρου ὕληϲ τύχῃ), ἐκεῖνο [*](249 b) μέντοι ὁμόλογόν ἐϲτιν, ὡϲ τὸ εἰϲ διαφέρει τοῦ Αἴαϲ, ᾗ αὐτὸ μόνον ὄνομά ἐϲτιν ἀριθμοῦ τὸ εἷϲ, τὸ δὲ Αἴαϲ μετὰ ἰδίαϲ ποιότητοϲ παρυφιϲτάμενον ἔχει τὸ εἷϲ. 3. καὶ ἔτι τὸ ἐγώ πρὸϲ τὸ γράφω, καθὸ μετὰ πράγματοϲ καὶ τῶν ϲυμπαρεπομένων τὸ γράφω ἐγκείμενον ἔχει τὸ ἐγώ, αὐτή γε μὴν ἡ ἀντωνυμία αὐτὸ μόνον ὄνομά ἐϲτι προϲώπου. 4. ἔτι καὶ τὸ Ἰλιόθεν διαφέρει τοῦ ἄλλοθεν, καθὸ τὸ μὲν Ἰλιόθεν μετὰ τῆϲ ἐκ τοῦ τόπου ϲημαϲίαϲ ϲυμπαρίϲτηϲι καὶ τὸ ἴδιον τοῦ τόπου, τό γε μὴν ἄλλοθεν αὐτὸ μόνον παρίϲτηϲιν τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν. 5. ἔτι καὶ τὸ τάχιϲτοϲ μετά τινοϲ ὑποκειμένου τὴν ἐπίταϲιν ϲημαίνει, οὐ [*](fcent, velat ἀμείνων. 2. ao εἰ diei haec possunt revera ipsa quoque peculiarem notionem hebere nec nisi rsnsiisse saepias ad generalis intentionis im (ut ἁλιεύϲ et πυξίϲ nominum nens latins nunc patet quam principio), cerissimum eins rei, de qua agnus, exemplum eo praebetux discrimine, quod inter εἰϲ et sliquοd nomen proprium intercedit. nam εἰϲ nihil est nisi numeri nomen, Ααϲ praeter numerum etiam personam denotat. Β. atque ἔγώ abo γράφω verbo ita diξert, ut personam tantum signifcet, γράφω praeterea actionem. 4. neque aliter ϲιόθεν et dλλοθεν inter se discrepent. etenim illud et nomen urbis exhibδet et ab hec urbe aliquid profectum esse dicit, ἄλλοθεν vero motum tentum abo eiquo loco profectum signifcat. 5. ἄγαν aderboio inest solius intentionis vis, τάχιϲτοϲ) [*](τssrτrκ. er Ans. exse. 1 ad ἐννοίαϲ subaudiendum ἰδίαϲ. peculiaris notio, ηuam βελτίων et similes habeboant, opposita est generali sensui, ad quem postea transierunt. 1- 2 ἀφ’ ἤϲ-εἰληφε. βελτίων, ἄρ., ἄμ. appellabantur ἐπίετα, quam appeHationem ab notionibous suis accepisse dicuntα, quis propter has idonea sunt, quae eliis nominibus ad eliquas personas vel res describδendas adi- ciantur. 2 τροπικώτερον. cfr de adv. 190, 1: τροπικώτερον ἡ λέξιϲ (scil ἔνερθεν) τίθεται ἐπὶ παντὸϲ τοῦ κάτωθεν, ῷ λόγῳ καὶ ἄριϲτοϲ μέν ἐϲτιν ὁ ἐν πολέμῳ ἰϲχυρόϲ, τροπικώτερον δὲ καὶ ἐπὶ παντὸϲ τοῦ προϲήκοντοϲ. 3 πυξίϲ. cfr schol. Londin. in Dion. Thr. 459, 5 E.: κατάχρηϲίϲ ἐϲτι μέροϲ λόγου κυρίωϲ καὶ ἑτοίμωϲ κατονο- μαϲθέν, λεγόμενον ἐπί τινοϲ ἑτέρου ἀκατονομάϲτου κατὰ τὸ οἰκεῖον, οἶον πυξίϲ χαλκῆ· κυρίωϲ γὰρ ἡ ἀπὸ ξόλων (p 458, 24 additur ἀνδριὰϲ γυναικόϲ). vide Lobeckii Hhematicon Β46-349. θ πρὸϲ τὸ γράφω. subaudiendum οὕτωϲ ἔχει. ~ ϲυμπαρεπομένων. ϲυμπαρέπονται τῷ πράγματι in γράφω voce praetec personam etiam numerus, tempus, moun, genus afectionis. - 11 τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν. de adv. 184, 12: αἰ διὰ τοῦ θὲν παραχθεῖϲαι λέξειϲ τοπικαὶ ἔππιρρηματικῶϲ τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν ϲημαίνουϲιν. Dion Thr. 76, 2 0.. ὦν (scil τῶν τοπικῶν ἐπιρ- ρημάτων) ϲχέϲειϲ εἰϲὶ τρεῖϲ, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον, ἡ ἐκ τόπου, οἶον οἴκοι οἴκαδε οἴκοθεν. - 12 ὑποκειμένου. rectius dixisset ποιότητοϲ.) [*](superativns inter comparativοs interpositus. fμtasse eum ex iHlo epirrhematici loco sumptum hic aliquis in margine adscripsit, unde postea in verborum con- textum immigravit) [*](μns. mr, masos. sos. m ABb. θ πρὸϲ] Hekker in aᾶm : maim ὡϲ πρὸϲ, et eonfεrt pag. seq. lin. 2 β Β αὐτὸ] fol 64~ A, αὐτοῦ C ὄνομα om B πρόϲωπον Β διαφέρει-λιόθεν om Β β 10-11 ϲημαϲίαϲ-τόπου om Β)

353

[*](248 s) μὴν τὸ ἄγαν· αὐτὸ γὰρ μόνον ὄνομα ἐπιτάϲεώϲ ἐϲτιν. 6. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ γράψον ὡϲ πρὸϲ τὸ ἄγε· πάλιν γὰρ μόνον ὄνομα προϲτάξεώϲ ἐϲτι τὸ ἄγε, τὸ δὲ γράψον μετὰ τῆϲ ἐγκειμένηϲ προϲτάξεωϲ καὶ τὸ πρᾶγμα ὑπαγορεύει καὶ τοὺϲ ϲυνόνταϲ ἀριθμούϲ, ἔτι καὶ τὰ πρόϲωπα. ἔϲτιν πλεῖϲτα εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲθαι.

Τό γε μὴν

αἴθ᾿ ὄφελεϲ παρὰ νηυϲὶν ἀδάκρυτοϲ καὶ ἀπήμων

ἧϲθα {A 415. 6}

καὶ τὸ

ὡϲ ὄφελεϲ ϲὺ μὲν αὖθι μετ᾿ ἀθανάτῃϲ ἁλίῃϲι

[*](250 b)

ναίειν, Πηλεὺϲ δὲ θνητὴν ἀγαγέϲθαι ἄκοιτιν {Σ 86. 7}

οὐ χρὴ παραλαμβάνειν εἰϲ τὸν τῶν παραλλήλων λόγον· ἰδοῦ γὰρ ἐκ τοῦ ὤφελον παρυφίϲταται καὶ προϲώπου διάκριϲιϲ, ἥτιϲ οὐ ϲύνεϲτιν τῷ εἴθε. καὶ δῆλον ὅτι ἕνεκα τοῦ τοιούτου τὸ μὲν εἴθε ϲυντάϲϲεται εὐκτικοῖϲ, οἷϲ ϲύνεϲτι τὸ διακρῖναι πρόϲωπον,

αἴθ᾿ οὕτωϲ, Εὔμαιε, φίλοϲ Διὶ πατρὶ γένοιο {ξ 440}

αἴθ᾿ οὕτωϲ ἐπὶ πᾶϲι χόλον τελέϲει᾿ Ἀγαμέμνων {Δ 178}

[*](praeter intentionem etiam quod intentum est indicat 6. ἑγε imperandi hebet im, γράψον praeterea etiam acfionem εἰ personam et numerum denotat.) [*](Aaevκ. ψ 87, bi autem coniungitur αΕε vel ὡϲ cum ὅφελεϲ,noli opinsi coiiunctss esse dnae voces plρme idem signifcantes. nam ὄφελον ὄφελεϲ ὄφελε personas distinguunt, αθε εἰ ὡϲhuins distinctionis emat expertia. quocirca οpta- fvornm et indicativοrnm cum αἴθε consrucfSones pmaptae sumt: nam hi modi si deessent, simul deesset deθnitio personarum. ideo ne cum infnitivο quidem.) [*](τssr~κ. zv μns exso. 1 dγαν. Dion. Thr 84.1 .: τὰ δὲ (scil ἔπιρρήματα) ἔπτάϲεωϲ, οἰον λίαν ϲφόδρα πάνυ ὅγαν μάλιϲτα, et schol. Τatdc. ad h.l. 281, 16Β.: ἔπιτάϲεώϲ ἐϲτιν οἶϲ ἐπιτείνοντεϲ τὰ πράγματα χρώμεθα ταῦτα δὲ ἐνεληπται τοῖϲ ὑπερθετικοῖϲ τὴν κατὰ πάντων ἐπίταϲιν ἔχουϲιν, οἶον ταχύτατοϲ, ξγαν ταχύϲ. cr schol. eadem 226.1 Β. τίϲ ἔϲτι ϲοφώτατοϲ; ὁ ὄγαν ϲοφόϲ· ἔχει οῦν ἡ φωνὴ τοῦ δπερθετικοῦ τὸ ὅγαν. - 2 Dion. Thδr. 82,1 .: εὰ δὲ (scil ἔπιρρήματα) παρακελεύϲεωϲ, οἶον εἴα γε φέρε. 6 14 de adv. 142, 9-14: τὸ ὄφελον οἴ μὲν κατὰ ϲυνεκδρομὴν ῥήματόϲ φαϲι κεκλίϲθαι (quasi verbδum sit, flea snslogia duce) παρὰ τῷ ποιητῇ εἰϲ πρόϲωπα, εἴγε καὶ τὸ δεύτερον ὄφελεϲ καὶ τὸ τρίτον ὄφελεν. οἴ δὲ ἔκ ῥήματοϲ ὑποϲυγκεκόφθαι τοῦ ὦφειλον (genuinum igitur veαbδum esse) 12 παραλλήλων. vide Adn. erit. ad 356, 1 huius ed.) [*](Ans.cur,mss. sos. m ABb. 1 μόνον post ὄνομα collocat B | 2 prius τὸ om A 1A indicet sic conlocsnds esse verbοa: ππροϲταξεωϲ ονομα εϲτ 1 Β προ- ταξεωϲ A. Iκαὶ om β 4 καὶ τοὺϲ ϲυνόνταϲ ἀριθμούϲ, ἔτι κzὶ τὰ πρόϲωπα ψluralia ferri possunt, si γράψον ita interpretaris, ut totum aoristi imperativum ignifcet eiam ante ἔτι habet κxὶ B post ἔϲτιν add δὲ B β 7 et 10 ωφελεϲ A. 1 10 ϲὴ μὲν αὕθι om Ϲ μετ’] ετ in ras A | αθανατηϲν .. 12 τῶν] τὸν Ac , corr A 1 1ξ ante προϲώπου add τοῦ B 1 15 οἰϲ om A. , edd A πρόϲωπα CB 16 ευμοε om 9 , add A in ng Γἀι] δή A || 17 τελέϲοι C)

354

ἀλλὰ παρεϲτήϲαμεν ὡϲ καὶ ἐν ὁριϲτικοῖϲ ἐν τῷ εἴθ᾿ ἔγραψε Τρύφων· οὐ μὴν τοῖϲ ἀπαρεμφάτοιϲ, ἐπεὶ καὶ διὰ τοῦ ἐπιρρήματοϲ καὶ διὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἀπαρεμφάτου ἄδηλον ποίῳ προϲώπῳ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ ἐπιγίνεται. ὅθεν εἰϲ ἀναπλήρωϲιν τοῦ λείποντοϲ τὸ ὄφελον παραλαμβάνεται, εἰϲ ἐμφανιϲμὸν προϲώπου ᾧ τὰ τῆϲ εὐχῆϲ περιγίνεται· ἐν γὰρ τῷ

αἴθ᾿ ὄφελεϲ παρὰ νηυϲὶν ἀδάκρυτοϲ καὶ ἀπήμων

ἧϲθαι {A 415. 6}

νοεῖται ὁ Ἀχιλλεύϲ, πρὸϲ ὃν ἡ ἀπόταϲιϲ τοῦ λόγου, οὐκ ἐξ ἄλλου του ἢ τοῦ ὄφελεϲ. Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ ϲυντάξεωϲ τοῦ εἴθε καὶ τῶν ὁμοίων.

[*](De eptativis temporum praeieritorum.)

Ἤδη μέντοι καὶ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ χρονικῆϲ διαθέϲεωc ἐν [*](251 b 249 s c. XXIV.) τῇ ἐγκλίϲει διαποροῦϲί τινεϲ, ὡϲ μάτην εἰϲκυκλεῖται ἡ τῶν παρῳχημένων χρόνων φωνὴ κατὰ τὴν ἔγκλιϲιν, ὡϲ οὐ δυναμένου τοῦ τοιούτου ϲυϲτῆναι, καθὸ καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου δηλουμένου παρέμπτωϲιϲ αἰτία γίνεται τοῦ μὴ ϲυνίϲταϲθαι ϲχήματά τινα τῆϲ λέξεωϲ, ἐν ῥήμαϲιν ἡ τοῦ πλουτῶ ἢ ὑπάρχω ἤ τινοϲ τῶν τοιούτων παθητικὴ ἐκφορά, καὶ [*](sοlο εἴθε iungere licet, quippe qui non magis persensa diseemat ut autem appareat, ad quam personam pertineat votnm, ὄφελον adicitu , ex quo infnitivus pendet.) [*](Axovκ. β 88. Noenulli putmnt in optativum puperam inferri praeterita, tempora: sies quoque fαεmas verbδsles et nominses non fag, qula sensus vocum . obstet quomnus eis utamur, vlut πλουτῶ et ὑπάρχω verbοοαum paseivumo non usmrpεtur, nec activum μάχομαι verbi, nec masculine forma ἐκτροῦϲα participii, nec feminina ἄρϲην nominis ifidem feri non posse, ut optativi usurpentur de praeterifis, quonόam non optemus nisi fnturss res.) [*](rxsrm xx Ans. exse 1 παρεϲτήϲαμεν: 248,3. - 11 -pξB5,5 Ϲhoerob. in Theod. I 256.16B. e8.8 ~.: ὄπ δὲ γινὸϲκειν, ὅτι φαϲί τινεϲ, ὡϲ οὐκ Φφειλον τὰ εὐκτικὰ ἔχειν παρψχημένουϲ. οὐδεὶϲ γὰρ περὶ τῶν παρελθόντων εὔχεται, ἀλλ’ περὶ τῶν ὄντων, Ἴνα μένωϲν, περὶ τῶν μελλόντων, νᾷ γένωνται. περὶ δὲ τῶν Hπαξ παρελθόντων πῶϲ εὔχεταί τιϲ; 12 13 μάτην-ἔγκλιϲιν. vide A gum. -- 16 πλουτῶ ὑπάρχω. Ϲhoerob. in Theod. II 330.16B 854.18 .: οὐδέποτε, φηϲίν) [*](μns. mr., casca. scs. 1m ACBb. 1 παριϲτηϲαμεν A , corr A καὶ om B ἐν ante ὁριϲτικοῖϲ om b eontra omonium codicum auctoitatem. sed ϲυντάϲϲεϲθαι modo eum nudo dativo, modo cum ἐν ab Apollonio iungitur. vide HSohneideri comm 54 ειθεγραψαι A. 2 ante τοϲ add ἐν B β 8 αδηλω A. , corr A , 4 οφελον A, sed ν in ras A ὦφελον CBb B παραγίνεται Ϲ. videtur ἐm- γίνεται legendum esse, nt l. ξ: nam nulla περιγίγνεϲθαι verbi vis bic apta esd 8 του om B β 8 Φφελεϲ CBb β 10 post ὁμοίων habδet αυτου A. sed ab ipsa prima m. 1mductum, αὐτῷ Βb 11 διαθέϲεωϲ] Εεϲεω in aas A , A videtux scripsisse διανοίαϲ 1ξ τὴν, quod CBb om, Βekker in adnot. addendum esse coniecit, exhibet A 1 I4 μερῶν λόγου δηλουμένου] Sylburg: ~δrtaee retsκe cum articulo τοῦ δηλ., Lehre qu. ep. 328 pro μερῶν λόγου ci. παραλόγου, Lεhrs′ ἀλόγου sel παραλόγου. at μερῶν λόγου servuri debet, post λόγου autem intercidisse videtur ἡ τοῦ. ad παρέμπτωϲιϲ vοcabnli sensum cf 203, 22. eigi- eαtio vocum quarumdam quαst ιnferεenens obstat quominus ln omnes μsaα8 ectantur 16 ἡ τοῦ conlectura est quam H praeboet, b recepit A. τω, ) τὸ habδet sine ἡ)

355

ἐπὶ τοῦ μάχομαι ἡ ἐνεργητική· καὶ ἐν γένεϲι, καθὸ οὔτε τοῦ ἐκτροῦϲα τὸ ἀρρενικόν τιϲ ζητήϲει, οὔτε τοῦ ἄρϲην τὸ θηλυκόν. καὶ ἦν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ δυϲπερίληπτοϲ. καὶ δὴ οὖν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐκεῖνό φαϲιν· «εἰ ἐν τοῖϲ οὐκ οὖϲιν αἱ εὐχαὶ γίνονται εἰϲ τὸ ἐγγενέϲθαι, πῶϲ τὰ γενόμενα εὐχῆϲ ἔτι δέεται;»

Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν φάναι ὡϲ πᾶϲα ἀνάγκη ὑπάρξαι καὶ τὴν ἐκ παρῳχημένου εὐχήν. φέρε γὰρ τὸν ἐπιβάλλοντα χρόνον τοῦ γινομένου ἀγῶνοϲ Ὀλυμπίαϲι παρῳχῆϲθαι, καὶ [*](μaovε. β ξξ. Contαa quod haec dicenda sunt. etiam praetorias res nonnum-) [*](( scil ὁ Ἀπολλώνιοϲ in rhematico, quod Choer. in interpretatione canonum Theo- donii verbalium exscripsit), τὰ ὑπαρκτικὰ εἰϲ πάθοϲ λαμβάνονται, γοῦν οὐκ ἔχουϲι παθητικά. οὐδὲ γὰρ τὸ ὑπάρχω γίνεται ὑπάρχομαι. πῶϲ γὰρ δύνανται ἔχειν πα- θητικά, ὅπου οὐδὲ ἐνέργειαν ϲημαίνουϲιν; τὸ γὰρ ζῶ πλουτῶ ὑπάρχω ὑγιαίνω οὐδέτερα καλοῦϲι διὰ τὸ μήτε ἐνέργειαν ϲημαίνειν μήτε πάθοϲ.) [*](τsscm. er Ans. exse. ἐκτροῦϲα. vide intra 278, 1 et Ϲhoer. in Theod. I 299, 28: τοῦ ἐκτροῦϲα τὸ ἀρϲενικὸν οὐχ εὑρίϲκειται. Etym. r. 59, 5: ἐξέτρω· παρὰ τὸ τρῶ τὸ δηλοῦν τὸ κόπτω . . . παρὰ δὲ τὸ τρῶ παραγωγὸν τρῶμι καὶ παρψχημένοϲ εἴρων ἔτρωϲ ἔτρω, καὶ ἔξέτρω· οἶον ἐβλάβη καὶ ἐξεκόπη ἡ κύηϲιϲ. EMdss7.4s. E 193.24. - Β - 356,Β hoer.in Theod.2eε.19 B. ss.13 ~.: λέγn. ὁ Ἀπολλώνιοϲ (in rhematico) πιθανῶϲ ἔπιχειρῶν, ὅτι ἔϲτι καὶ περὶ παρελθόντων εὐχὴ, καταϲκευάζων οὕτωϲ. θῶμέν τινα εἶναι ἐν Ἀθήναιϲ ἔχοντα υίόν, ὅϲτιϲ τῶν Ὀλυμπίων τελουμένων ἔπεμψε τὸν διὸν υίὸν ν Ἥλιοι ὀφείλοντα ἀγωνίϲαϲθαι· ὁ δὲ ἀπελθὼν καὶ ἀγωνιϲάμενοϲ νενίκηκεν, καὶ μετὰ τὸ αὐτὸν ἀγωνίϲαϲθαι καὶ. νικήϲοι ἀγνοῶν ὁ πατὴρ ὅτι ἐνίκηϲεν εὔχεται λέγων· νενικήκοι ὁ ἐμὸϲ παῖϲ, ἀντὶ τοῦ εἴθε ἀκούϲαιμι ὅτι ὑπάρχει νενικηκὼϲ ὁ παῖϲ μου. καὶ ἰδού, φηϲίν, δή παρελθούϲηϲ τῆϲ πράξεωϲ, γοῦν τῆϲ νίκηϲ, εὔχεται λέγων νενικήκοι. παρακειμένου καὶ ὑπερϲυντελίκου, ὅπερ δή ἐπράχθη. τοῦτο δὲ πιθανόν ἔϲτιν, ἀλλ’ οὐ καταναγκαϲτικόν. ἔϲτιν οὖν εἰπeν, ὅτι εἰ καὶ ἡ νίκη παρῆλθεν, ἀλλ’ oὕν ὡϲ περὶ μέλλοντοϲ ποιεῖται τὴν εὐχήν. ἠγνόει γὰρ ὅτι ν νικήϲαϲ ὁ υίὸϲ αὐτοῦ. Macrob. de difem et soc. gr. latinique verδοi, qui et ipse rhematico Apolloninno utebatux, Exc. Par. 620,12 E. cap. XVII 1 L.: Ee hee uodo (scil optativo) questo grαea proecesst4, si proefεrtu4m fempts possi4 αdmiftere, cum soto pm0 rebus au4 proesemtibus au4 ~eturs seleαm4 αgιfαr, mec tπ specem posen4 froasαcαm revocαr promsntitatumque est prαeferfum quoque fempss opfemti neeesαrem, qul33 saepe ln doagnquts quid eeemertt mescientεs opρtemus ense quod nobis commodet. qui eim Εsnπyαcαe pdmae deederium habunt domi recidens ipse, cerfαfum eque8 snos cum αuεgαnte ~lέo ms4, frensmcto ιαm die qui certamini status est, en4umm adhuc aescεns et deedersm vote αdueαns, quid dud d4cere exisstimondus est qκam εἴθε 5 υίόϲ μου νενικήκοι2 (cr Τxc. Βob. 642, 32-648,1 Β ) Peμe.XVII β 77 239. 28 B. syntaxi Apolloniana usus: optatiea praetertum ideo habent, qquaπ ea deἔeαmus orare, qu ae nondum μeεrτn4, qt5 s3εpe eeen1t αὅesse eo8, pro qulbus orαnus et ogtamus, ut id ιlhιs ιαm perfectum st, cuod cupimus, us4 ufinαmm μίlrus meuse qu4 Athenrs es4 doctus esset ee ursset, id est utι- nαm ner ectα ln ipso doctrteιo st4, utinαnπ cogaοscαmus id νlli eee- nisse. 7 γινομένου. vide Adn. erit.) [*](Ans. omr., usca. sos. im A Bb. 1 καὶ ἐν] fol 64v A. καθὸ οὕτε] ου A3 in ras Γ ἐκτρώϲαϲα Βb. vide Testim. 2 ἀρϲενικόν CB ὄρϲεν CB 4 α om B β 5 γενόμενα] prius ε in res A ἔτι] επι A. , corr A θ posb ἐκ add τὸ6 B β 7 γινομένου A, γενομένου CBb. sed optimi codicis praesms recte se hebet: eertame quod feri alet lympue ολυμπιαϲι A, ὀλυμπιᾶϲι Ϲ, ὀλυμπιάϲι Βb. vide Herod. pros. cath. 501,13 Lte)

356

πατέρα εὔχεϲθαι ὑπὲρ παιδὸϲ ἀγωνιϲαμένου περὶ τῆϲ τούτου νίκηϲ· καὶ δῆλον ὡϲ οὔτε ποιήϲεται εὐχὴν διὰ τῆϲ τοῦ ἐϲομένου χρόνου οὔτε μὴν τοῦ κατὰ τὸν ἐνεϲτῶτα παρατεινομένου (τὰ γὰρ τοῦ παρῳχημένου ἀντίκειται), ἐξ οὗ ἂν ἀκολούθωϲ γένοιτο ἡ εὐχὴ εἴθε νενικήκοι μου ὁ παῖϲ, εἴθε δεδοξαϲμένοϲ εἶη.

[*](De praesontibus et aoristis opiativorum.)

Ἕϲτι καὶ οὕτωϲ φάναι, ὡϲ ἀληθεύει ὅτι ἐπὶ τοῖϲ μὴ ϲυνοῦϲιν [*](250 s) αἱ εὐχαὶ γίνονται· οὐ ϲυνόντοϲ γὰρ τοῦ φιλολογεῖν φαίημεν ἂν φιλολογῖμι, [*](252 b) λογοῖμι, οὐ ϲυνόντοϲ τοῦ πλουτεῖν τὸ πλουτοῖμι· χρὴ μέντοι νοεῖν ὡϲ τὸ ἐξαιτούμενον ἐκ τοῦ εὐκτικοῦ ἢ εἰϲ παράταϲιν τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ παραλαμβάνεται, ἵνα ἐν αὐτῷ διαγίνηται, ὡϲ εἴ τιϲ φαίη ζώοιμι ὦ [*](quam optare necesse est. fac lndοa Ιlympios iam praeterisse et virum, cuine θlius certavit, nondum scire, num ile vicerit. iam si optabδit, ut flius coronans sit, non poterit non dicere: εἴθε νενικήκοι μου ὁ παῖϲ.) [*](Aaovκ. 100. Etiam uliud de temporibus optaivi addendum est. opta- mus |merumque] quae non habemas: ex gr. πλουτομι dicimus, si pauperes sumne ettamen diversa vοtοrum genera distinguenda sant. ant enim optamus, ut es, quae sunt, msnesnt, velut siquis dicit ζώοιμι, sut ut quae nondum sunt, evenient, vεlnt Agamemno optavit: εε πορθήϲαιμι τὴν λιον, quod votum non) [*](τxsxε. xv Ans. exso. 2 διὰ τῆϲ τοῦ ἐϲομένου χρόνου. snbandiendnm εὐχῆϲ. 8 4 τὰ τοῦ παρψχημένου ἀντίκειται. vide Adn. crit. 4 ἐξ οὖ qmamobεemt: sei quia nec praesenti nec futuro oti poterit. - θ ἀληθεύει. si non addendum, certe subaudiendum est ἐπ τὸ πλέον. ηnod si non ft, hoc enuntiatum: ὅτι ἐπὶ τοϲ μὴ ϲυνοθϲιν αἰ εὐχαὶ γίνονται, pugnat cum subsequenti: ὡϲ τὸ ἐξαιτούμενον ἐκ τοῦ εὐκτικοῦ εἰϲ παράταϲιν τοι ἐνεϲτῶτοϲ παραλαμβάνεται. - 8-p 867,10 Choerob in Theod. 25s, 25 B. 771. 2 Θ.: oὁ de λέγειν ζήϲειαϲ, τοῦτο γὸρ ἀορίϲτου χρόνου ἐϲτὶν εὐκτικόν· ἔγνωμεν δέ, ὅτι καὶ ὁ ἀόριϲτοϲ πεπλη- ρωμένην καὶ παρψχημένην ἔχει τὴν ϲημαϲίαν. ἐὰν οὖν εἴπωμεν ζήϲειαϲ, δηλοθμεν ὅτι μὴ ἐπιμένοιϲ ζῶν μηδὲ ἔχοι τὸ πρᾶγμα παράταϲιν, ἀλλ’ εἰϲ πέραϲ καὶ ϲυμπλήρωϲιν τοῦ ζῆν ἔλθοιϲ, ὅπερ ἐϲτὶν ἀποθάνοιϲ, ὤϲπερ καὶ τὸ τύψειαϲ δηλο τὸ εἰϲ πέραϲ τοῦ τύψαι ἔλθοιϲ. χρὴ δὲ λέγειν ζψηϲ. τοῦτο γὸρ ἐνεϲτῶτόϲ ἐϲτι καὶ παρατατκοῦ, καὶ δηλοῦμεν δι’ αὐτοῦ τὸ ἐπιμένοιϲ ζῶν καὶ ἔχοι τὸ πρᾶγμα παράταϲιν.) [*](Ann. carr., masos. scs. 1s A CBb. 2 inseri post χρόνουvult φωνfϲCEASchmidt Βeitr. p404. subaudiri εὐκτικῆϲ SkaIIΙ p13. videAdn.exeg. Β παρακειμένου B τὰ Ab, ταῦτα CB τοῦ παρψχημένου] ωχη A in ras, A fort. παρακειμένου B τῷ παρψχημένῳ,atque Herm.Schmidt doctx tempor. l p1θiniuria praefert ταῦτα γὰρ τῷ παρψχημένψ: haec eerὸa αpotissme add insetatαm prαesents αppellotiemem. exphcαndam a grummαtico αdάifα eunt. immo retinenda cum b meliorum codi- cum scriptura: res proeferto fempore acta oδetat post parenthesin inseren- dum esse ci. τοῦ δὲ παρακειμένου HSchneider comm 142, quo non opus. vide Adn. exeg. ad ἐξ οῦ ἐξ in ras Aᵗ et una littera erasa ibidem ante ου ν ἀκολούθωϲ] ἀνακόλουθοϲ CB, 5ν ἀκόλουθοϲ b ad adverbium, quod A exhibet, cfr e. g. 45.23. 334,14 β B δεδοξαϲμένοϲεη.ἐϲτι] ϲ ειη ἐϲτι in ras A β 6 oθτω AB5 ἀληθεόει B | ϲυνοῦϲιν]οὕϲιν B 7 αἰ om B β 10 διαγίνηται A b, A praescripsit ι, quod videtur ex ι muto antecedentis vocis originem ducere ἰδία γίνηται Ϲ, διαγένηται B)

357

θεοί, ἢ εἰϲ τελείωϲιν τῶν μὴ ὄντων πραγμάτων, ὡϲ ὁ Ἀγαμέμνων εὔχεται, εἴθε ὦ θεοὶ πορθήϲαιμι τὴν Ἴλιον· εὐχὴ γὰρ νῦν γίνεται εἰϲ τὸ παρῳχημένον καὶ ϲυντελὲϲ τοῦ χρόνου. τὴν γὰρ παράταϲιν ἀπευκταίαν ἕξει· πορθοῦντι γὰρ αὐτῷ τὴν Ἴλιον

ἐννέα δὴ βεβάαϲι Διὸϲ μεγάλου ἐνιαυτοί,

καὶ δὴ δοῦρα ϲέϲηπε νεῶν καὶ ϲπάρτα λέλυνται {B 134 seq.}.

καθότι πάλιν κατὰ τὸ ἐναντίον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τοῦ ζώοιμι. οὐ γὰρ δή γέ τιϲ παραλήψεται εἰϲ εὐχὴν τὴν τοῦ ζῆν ϲυντέλειαν ἐν τῷ ζήϲαιμι. ἡ γὰρ τοιαύτη ϲυντέλεια τῆϲ εὐχῆϲ δυνάμει περιγράφει τὴν τοῦ βίου διατριβήν.