De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

, Ἔϲτιν δὲ καὶ ἄλλη ϲύνταξιϲ· ἰϲοδυναμοῦϲα τῇ ὑποτακτικῇ [*](87 b) ϲυντάξει τῶν ἄρθρων, ἡ διὰ τῶν ἀναφορικῶν ἀντωνυμιῶν, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ αὐτῷ παρέϲχον ξενίαν, ὁ γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ διελέξατο. πάλιν γὰρ ἡ ἐτκειμένη ἀναφορὰ ἐν τῷ ἄρθρῳ ϲυνυπῆρχε ταῖϲ τοιαύταιϲ ἀντωνυμίαιϲ, καὶ ἔνθεν τὰ τοῦ λόγου καθίϲτατο ἐγγίζοντα ἑαυτῶν.

Οὐχὶ οὖν ὑπολάβοι τιϲ ὑφ᾿ ἓν μέροϲ λόγου πίπτειν τὰ μόρια; Οὐ πάντωϲ· οὐ γὰρ ὅτι τὸ παρεπόμενον τοῖϲ ἄρθροιϲ ἀπηνέγκαντο, καὶ ἄρθρα ἐϲτίν, εἴγε καὶ ἄλλοιϲ διαφόροιϲ διέϲτηκε τὰ μόρια. καὶ γὰρ καὶ τὰ ῥήματα τὸ εὔχρηϲτον τῶν κατεὐθεῖαν ἀντωνυμιῶν ἀπηνέγκαντο, καὶ οὐ πάντωϲ ἓν μέροϲ λόγου· πάλιν γὰρ καὶ αὐτὰ πολλοῖϲ διέϲτηκεν ἰδιώμαϲιν. ἀλλὰ καὶ προεκτεθείμεθα ὅτι ἀντὶ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων ἀθροιϲτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παραλαμβάνεται, [*](Aavκ. β I4ξ. Est autem eliam altera consructio, quae idem velet aque articulus postpositivus. licet enim pronominibos anaphoricis (quae repetunt mentionem siculus personae) pro artienlis postpositivis uti: γραμματικὸϲ παρε-- γένετο καὶ οὖτοϲ διελέξατο, ubi pronomini snaphorica vis eadem inest, qu8e er- ticolo ὅϲ.) [*](Aauvκ. ψ I46. Monne igitur pronomina snaphϲrica εἰ articuli postpositivi uni orationis parti adscribi debent7 Minime: non magis hoc aptum est quam verba et pronomina personsia uni generi vocum ideo subicere, quis in verbis inest etiam notio nominativi pronominis. nam ilia multa sunt, quibδus verba εἰ pρronomina difξerunt item sunt quae discemant pronomen ab atiquo.) [*](τssrιx. er Ans. sxxu. 1θ οὐ πάντωϲ ἕν μέροϲ λόγου. er de pron. 6, 20: οὐκ, ε τί τινι κατά τι κεκοινώνηκε, τοῦτο πάντωϲ ἔκείνῳ ταὐτόν ἐϲτιν. πρόϲωπ παριϲτᾶϲιν αἰ ἀντωνυμίαι, ἄλὰ καὶ τὰ ῥήματα· καὶ οὐ τὸ αὐτὸ μέροϲ λόγου. -- 17 προεκτεθείμεθα: pag antec. 6-11. nam καί etiam ἀθροιϲτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ ab Apollonio vocatur, eni ἀθροιϲτικοὶ sunt species ϲυμπλεκτικῶν. ct 122, 13 et de coni. 280.20. atque adn. ad Dion. Thr 89.1 U.) [*](Ans. omιr., mscs. scs. ικ AL.CBb. 2 ϲυμπλέκον Al.C BB 8 4 ὁ-ππαρε- γένετο om C β 4 ante δυνάμει (quod B om) duae litterae erasse in A. | τὸ αὐτὸ Ab, ταυτὸν A , τὸν αὐτὸν l. CB τῷ] τοῦ C β 6 ϲυνηρτειϲθαι A. ἀντωνυμίαϲ C 7 ἰϲοδυναμοῦϲα] fol 64v l. 8 ϲυντάξει om A b, add A in ng 8 o iure deleri iubet Lebrs~, cfr exempla in § 147 β 16 οὕτοϲ] αὐτὸϲ B *ν om C β 12 ἑαυτῶν A Lb, ἐν αὐτφ B post οὐχὶ add τοῦτο B 1ὁπολάβη L. de omissa ὅν coniunctione ide Adn. exeg.ad 64, 4 huius ed. 1 18 Οὸ πάντωϲ om A , add A 1 14 ἀπηνέγκατο Bb ἔϲτίν om AL 15 διέϲτηϲε B (posterius καὶ om L. CB 16 ἀπηνέγκατο Hb β 18 ὅτι] fol e3r L. ὄρθρων om L A ng: αθροιϲτικοϲ ϲυνδεϲμοϲ)

119

καὶ οὐχὶ ἓν μέροϲ λόγου οἱ ἀθροιϲτικοὶ ϲύνδεϲμοι καὶ τὰ [*](94s) ἄρθρα.

ἀλλ᾿οὐδὲ κατὰ τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν ϲυμφέρονται αἱ ἀντωνυμίαι· νυμίαι· αἰτοῦϲιν γὰρ πάλιν τὸν ϲύνδεϲμον, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ διελέξατο· προῦπτον ὅτι, εἰ ὑφέλοι τιϲ τὸν ϲύνδεϲμον, ἀϲύνετα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. (πρὸϲ οἷϲ καὶ δύναται καὶ δεικτικώτερον αὐτὸ τὸ πρόϲωπον νοεῖϲθαι, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὗτοϲ [*](88 b) διελέξατο, λέγω δεικτικῶϲ· καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ αὐτόϲ ἀναφορικῆϲ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν πρόϲωπον νοούμενον, γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ αὐτὸϲ διελέξατο, ὡϲ εἴ τιϲ οὕτω λέγοι, ὁ δεϲπότηϲ, ὁ κύριοϲ.) εἰ μέντοι τῇ ἀρθρικῇ ϲυντάξει ἐπενθείη τιϲ τὸν ϲύνδεϲμον, ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ἄρθρον τοῦ ϲυνηρτῆϲθαι οὐκ ἀνοίϲει τὸ προκείμενον ὄνομα, ἄλλο δέ τι ἀοριϲτωδῶϲ νοούμενον, ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ ᾧ ξενίαν παρέϲχον. Πῶϲ οὖν τοϲαύτηϲ διαφορᾶϲ οὔϲηϲ παραδέξεταί τιϲ τὸ ὑφ᾿ ἕν μέροϲ λόγου ὑπάγειν τὰ ἄρθρα καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ;

[*](c. XLIV.)

Ἔτι τὰ ὑποτακτικὰ ἄρθρα ἀδιαφορεῖ πρὸϲ τὸ κατάλληλον [*](De casibus articuli posipositivi et sius nominis, ad quod articulus remittit.) τῆϲ πτώϲεωϲ τῶν προταϲϲομένων αὐτῶν ὀνομάτων, πρὸϲ ἃ καὶ ἀναπέμπει πέμπει τὴν ἀναφοράν, ἄνθρωποϲ ἦλθεν ὃν ἐξένιϲα, φίλου ἤκουϲα ᾧ καὶ πρώην ϲυνέβαλον. καὶ ἐξ εὐθείαϲ μὲν ὀνόματοϲ παράθεϲιϲ [*](μaovκ. 147. quid, quod alia prorsus ratio est, qua articuli posposifSi et qus pronomina snaphorica construuntur7 etenim non licet haec ecla pro ilia ponere, sed coniunctio quoque addi debet. (accedit quod οὗτοϲ non solum ana- phoricam vim, verum etiam demonstrativam habere potest, si dicitur γραμματικὸϲ παρεγένετο καὶ οὐτοϲ διελέξατο, εἰ quod αὐτόϲ signifcare potest etiam personam. excellentem, si loquimur γραμματκὸϲ παρ.καὶ αὐτὸϲ διελ.) si vero coniunctio co- pulativa adlecta erit articulo postposiivο, non iam referetur articulo nomen. antecedens, sed designabitur elia persona indefnita, velut καὶ ῷ in illo enuntiato ἀνθρώπῳ ὡμίληϲα καὶ ῷ ξενίαν παρέϲχον idem velet atque καὶ ἄλῳ τινὶ ῷ.) [*](Aaovκ. 148. Ϲsεus articuli postponitiτi handquaqusm se accommodat ad. nominis antecedentis casum. nominativum nominis sequitur obliquus artieddi, si elii personae contingit verbi aterius διἀθεϲιϲ activa vel passiva [si dia χrsona suἔisctum est serbi a εauatiato reatisol conαa obliquo nominis enccedit nomi- nativus articuli, ubicumque articulus antecedenti nomini tribuit verboum [eῇct, uπ4 perscmα Ro nomiae deeigmαfa εerὸi dferius sit suἔiectumt. ibi tentum et μticulns embiunetivus et nomen nominativo proferuntur, ubi eadem persona εἰ ppfioris et alterius verbi subiectum est.) [*](Ans. emr, mscs. sos. im AL.CBb. 1 οὐχ B i Β γραμματικὸϲ] fol 14v A. 4 mteὅτιaddoῦν B Βαc]oῦϲL prius καὶ om L δεικτικοτερον A , corxA 6 αὐτὸ] ἄλλο A. , corz A 7 δεικτικὸϲ A. , corr A ἀναφορικὸν L A ng: ὅτι η αυτοϲ αντωνυμια αναφορικη 18 prius εἴ] A, corr A λέγοι bo cum s, λέγων libδri ῇ 10 ἀρθρικῇ] ἀθροιϲτικῇ C ἀφιϲτάμενον] ἐπιϲτάμενον codd., emondavit Soph. 1 11 xo0] τὸ L.B non A, de quo Bekkex erravi) (υτηρεϲθαι CC sed in ng ϲυνηρτεϲθαι 12 νθρώπῳ] fol 65ν l. 15 ἔτ] επ A~, coxm A~ ( uποτἀωποκτικα A, sed posterius υπο rssnra paene deetum ante ἀδιαφορε add οὐκ B atque inseruit etiam L Sophisnus: ξνευ τοῦ οὐκ 16 αὐτῶν] αυτον A. , corr A ψ 17 5ν] ω A. , corr A β 18 προην A. , corr A( πρώτῳ B | ξυνέβαλον C)

120

γίνεται καὶ πλαγίαϲ πτώϲεωϲ, ἐπὰν ἑτέρῳ προϲώπῳ ἡ διάθεϲιϲ τοῦ [*](95s) ῥήματοϲ προϲγίνηται· ἐκ δὲ πλαγίαϲ ὀνόματοϲ εὐθείαϲ ἐπιφέρεται ἄρθρα, ἐπὰν ἡ τοῦ ἄρθρου ἀναφορὰ τὸ ῥῆμα προϲνείμῃ τῷ προκειμένῳ ὀνόματι τῷ κατὰ τὴν πλαγίαν. τότε γὰρ δύο εὐθεῖαι νοοῦνται, λέγω τοῦ ὀνόματοϲ ματοϲ καὶ τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου, ὅταν τὸ αὐτὸ πρόϲωπον τὰϲ δύο διαθέϲειϲ ϲυνέχῃ.

τοῦ μὲν οὖν πρώτου γραμματικὸϲ ἦλθεν ᾧ ὁ Τρύφων ὡμίληϲεν· ἐν γὰρ τῇ εὐθείᾳ τοῦ Τρύφων τὰ τοῦ ῥήματοϲ [*](89 b) ἐνεγένετο· τοῦ δὲ δευτέρου

ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦϲα, πολύτροπον, ὃϲ μάλα πολλά

πλάγχθη {α 1}

οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχάιοῖϲ {A 2}

ἦϲαν μὲν γὰρ πλάγιαι, τῆϲ δὲ διαθέϲεωϲ ἠρτημένηϲ ἐκ τῶν Μουϲῶν, αἱ δ᾿ εὐθεῖαι ἐπηνέχθηϲαν διὰ τὸ τὸν ἄνδρα τὴν διάθεϲιν ἀναδεδέχθαι καὶ ἔτι τὴν μῆνιν ἔϲτι γὰρ ὃϲ ἐπλάγχθη, ἣ ἔθηκε μυρία κακὰ τοῖϲ Ἕλληϲι. καὶ ἔτι τοῦ τρίτου

ἦ κε μέγ᾿ οἰμώξειε γέρων ἱππηλάτα Πηλεύϲ,

ὅϲ ποτέ μ᾿ εἰρόμενοϲ μέγ᾿ ἐγήθεεν {H 125 et 127}

καὶ γὰρ τὸ οἰμώξειεν ἐπὶ τοῦ Πηλέωϲ τέθεικε καὶ τὸ γηθῆϲαι.

[*](Postpositivo articulo semper, ut enuatiatum congruens conficiatur, verbum subiungi debet.)

Ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ ἀκαταλλήλωϲ κείμενα τὰ ἄρθρα πρὸϲ [*](c. XLV) τὰ προκείμενα πτωτικὰ λόγον κατάλληλον ϲυγκλείειν, καθό, τοῖϲ ῥή- [*](Aaevκ. β 14ξ. exemplum primi generis est γραμματικὸϲ ~λΕεν ῷ Τρύφων ὡμίληϲεν. secundi exempla exhibδent primi versus dysseae st Hliadis, ubi εmte- cedentis enuntiati snbisetum MMnsa est, sed in sequenti psαtes εubιecti suscipit ΒΙixes aut ira Achillis. tertii generis exemplum continetor duobus iliadis ver - sibδus, quibδus poeta de eodem Pelso primum οἰψμώξαιε, tum ἐγθεεν dicit.) [*](Aaαvκ. β 1Β ltaque etiam ei articuli postpositivi, qui casu non con- cinunt cum nominibδus antecedentibus, enuntiatum congruens confcinmt, quma enorum verborum ops enuntiatum sbsolentεs eum casum induunt, qui his verbis) [*](Ans. out., mscs. scs. m A l.CBb. 1 post πτώϲεωϲ addendum ὄρθρϲυ vel cogitando supplendum est 1 2 προϲγίνεται A L, corr A post raeuram, sura ε scripsit η L ὀνομάτων A β 3 ἐπὸν] ἑὰν CB ὄρθρου] υ in res A , προϲνειμει A. 14 pro γὰρ HSchneider I 472 δὲ fugitat. melius videatυr, siquidem mutafione opus est, post γὰρ inserere μόνον. Hayser′ putat, ante τότε γὰρ tale quid intercidisse: ἐκ δὲ εὐΕείαϲ ὀνόματοϲ παράθεϲιϲ γίνεται καὶ εὐθείαϲ ρθρου β θ ϲυνεχει A. , corr A τοῦ μὲν] fol 68r l. β 7 ῷ om A, in L. postea insetum (ab L7) ὀ om Bb ωμηληϲεν A. , corr A, in l. μίληϲεν in ras ab L inter εὐθείᾳ et Τρύφων rasuram trium fere ittersrum εἰ o habet L. 1 8 ἐγέννετo LCB β 8 ante ἅνδρα add xo0 B ῃ 12 μὲν om B δὲ quod omnes codd. praebent et b retinet,eiεcit Ska ~V 3 β 13 α δ’ Ska l l., αἰϲ ALΒ, ϲmϲ αἰ Ϲ, scium b 14 ἔτ]ἐπ cod, corn Dudithins τν] τὸ l. 16 κε] κmὶ A L |μέγα L γ’ οἰμhξειε] fol 1ez A 1 17 enoτε L, ϲ add L nποτ’ ἐμ’ B μέγ’ ἐγΕεεν] μεγεγηθε7 A, γέγηθε L, μέγα γέγηε CB 1 18 γηθή- ϲαι A, γέγηΕε L in res et CB, ἐγΕεεν b 18 post καὶ add εἰ L. ( ἀκατολ- λήλωϲ] καταληλωϲ A , sed α supra A, ἀκατάλληλον L.C 1 19 -26 κείμενα- κατάλληλον om C β 26 ante τὰ προκείμενα legitur in A τααμφοτερα, sed τα inductum, αμφοτερα paene totum αasum |προκείμενα πτωτικὰ] α πτῶ in ras)

121

μαϲι κατακλείοντα λόγον, τὴν τούτοιϲ ϲυνοδεύουϲαν πτῶϲιν μεταλαμβάνει, [*](96s) ὥϲτε τὴν ἀναφορὰν μὲν χαρίζεϲθαι τῷ ὀνόματι, τὴν δὲ πτῶϲιν τῷ ῥήματι, διεπεμψάμην φίλῳ ὃν καὶ Τρύφων γινώϲκει, εἴγε τὸ γινώϲκει αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ. Ἔτι τὸ Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὁ ἐξηγηϲάμενοϲ τὰ ποιήματα προφανῶϲ ἀνελλειπέϲ ἐϲτιν· εἰ μέντοι ἀντὶ [*](90 b) τοῦ ὁ τὸ ὅϲ τιϲ θείη, οὐκέτι, Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὃϲ ἐξηγηϲάμενοϲ. τὰ ποιήματα. καὶ φαίνεται ὅτι, καθὼϲ προείπομεν, διὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὑποτακτικοῦ ἄρθρου· προϲλαβὸν γοῦν τὸ ῥῆμα ἀπαρτίζει τὸν λόγον, Ἀρίϲταρχόϲ ἐϲτιν ὃϲ ἐξηγηϲάμενοϲ τὰ ποιήματα ἐθαυμάϲθη.

Προφανὲϲ οὖν ὅτι τὰ τῇ φωνῇ προτακτικὰ ἄρθρα οὐκ ἄλλωϲ [*](Articulum, qui forma est praepositivus, vi esse postpositivum elucet, si verbum subiungitur, ad quod pertinet.) οηθήϲεται ὅτι ἀνθ᾿ ὑποτακτικῶν ἐϲτιν, εἰ μὴ ἐπὶ ῥῆμα φέροιτο, ὅ ιον ὑποτακτικῶν, ἤδη καὶ τῆϲ τάξεωϲ καὶ τῆϲ φωνῆϲ τὸ τοιοῦτον μένηϲ, ὡϲ ἔχει τὸ

τῷ οὐδὲ κρείων Ἀχελώϊοϲ ἰϲοφαρίζει {Φ 194}.

[*](itstur. Ae propria verba adiel debere srficulis postpositivis ad absolvendum μumtiaum, sic quoque patet, si in locum aruiculi praepositivi cum participio eemioncti substituimus postponitivum, velut si dicimus ἠἈ. ἐϲτιν 5ϲ ἐξηγηϲάμενοϲ pro ὁ ἐξηγ.) [*](Aaovκ. ὲ 161. Artieulns forma ena praeposifivns ubi postpositivi vioe fungatur, iam ordine verborum indicaur, sed non conset, nisi ad verbum ali- quod smbinmctum pertinet: velut vφ Φ 194 sensu postposifivum esse iam inde) [*](rssrε. xv Ans. exzo. μεταλαμβάνει. αεticudlus pospoetieus αduι4 pro αsfeedestis nomAms casa eum, qu9 comeemε cum eeqemti eerὸo. er de pron. 16,6: ἔϲτ, μεταλαβάνοντα ἐπ τρίτου προϲώπου γεπικὴν πτῶϲιν, φάναι ὀ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ὁ φίλοϲ ὁ τούτου, id est μεταλαμβάνοντα ἀντὶ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. quem ad modum saepius pasniva huius verbi forma Ap. utitur, velut de pron. θ2, 3: τὸ μεταλαμβανόμενον αὐτόν i.e. αὐτόν quod pro ἔ sdpaἅωr. vide Lehrsii aAtή pp 1θseq. de vario verbi usu apud ggrammsticos. ~ προείπομεν: supra 85,23.) [*](L ( ϲυγκλείειν b cum Sophiano, ϲυγκλείει AL.Β, ϲυγκατακλείει Ϲ. ab hac voce inc. fol e6r l. Iente τοϲ adici volebant ϲύν Soph. εἰ Schoemann ert. 36 quo non videtur opus esse. vide Argum. Ero τοϲ di.Βhig ἰδίοιϲ conl. 86,14) [*](Ans. mr., mosea. scs. m AL.CBb. 2 χαρεται A β 3 διεπεμψάμην Ab, διεπέμψατο L, sed ex pule in res, L in ng scsipeit διελεξάμην, CB ἐχαριϲάμην ’ 4 γινώϲκει A (ubi ν post εἰ erasum) et L, γινώϲκειν CΒBb τὸ] ὁ A L λ ανελ- λαεϲ A, ἀνεlλιπέϲ ceteri 1 B- 6 τὸ ὅϲ ante ἀντtrsicit L, τὸ ὁ ἀντ τοῦ ὅϲ CB β 6 ente Ἀρίϲταρχοϲ add 3 A (nbi tamen arieulus erasus est) et CB β κrὶ om L.B (ὅτι om B ψ 7 - 9 καὶ -ποιήματα om A. , add in ng A., 8 ππροϲλαβν A L , cr P γοῦν om l.B 9 ente ΑἈριϲτ.add ὁ CB , 10 τϲ φωνὴϲ B προτακτικὸ] fol e7r L. 1 11 επζρημα A. 1 12 A ng ιδιον uποτακτκων ὄρθρων τὸ sπ ρημα φερεϲθαι τάξεωϲ A Lb, ϲυντξεωϲ CB καὶ τῆϲ φωνῆϲ delcit Sehoemann εαt. ξ6. vide quae mox exponemus et Argum. 1 4 τφ οὐδὲ] τωι ουδε A in ras, post τῷ add δ’ l.Βb, quod neque in eoficibus Diadis invenitur et adim totam dispotationem corrumpit κρειον A . corz A , sequntur duae litterae erasae | ἰϲοφαρίζοι A L, A scripserat indicativum)

122

καὶ γὰρ ἕνεκα τῆϲ τάξεωϲ· μετὰ γὰρ τὸ ὄνομα τέθειται· καὶ ἕνεκα τῆϲ φωνῆϲ· ἀπὸ γὰρ τοῦ τ ἤρξατο, τῶν ὑποτακτικῶν δίχα τοῦ τ λεγομένων· καὶ ἔτι τῆϲ ϲυντάξεωϲ· φέρεται γὰρ ἐπὶ τὸ ἰϲοφαρίζει. Πότε μέντοι τὰ τοιαῦτα τῶν ἄρθρων οὔτε ὑποτακτικὰ εἶναι δύναται ἄρθρα οὔτε προτακτικά, ἀλλ᾿ ἀντωνυμικὰ ἢ ἀοριϲτούμενα μόρια, ἐπὰν τὰϲ ϲυντάξειϲ ἐπίωμεν τῶν ἀντωνυμιῶν, παραϲτήϲομεν.

[*](Quomod interpretandum sit ὅ Iliadis Σ 460 et loco quodam Alcaei.)

, Τούτων τῇδε ἐχόντων ἐπιϲτατέον τὸ [*](c. XLVL 97s)

καὶ θώρηχ᾿· ὃ γὰρ ἦν οἱ, ἀπώλεϲε πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ {Σ 460},

πότερον τὸ ὁ προτακτικόν ἐϲτιν πρὸϲ τὸ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ, ἢ ἀνθ᾿ ὑποτακτικοῦ ἐϲτιν τοῦ ὅϲ, ἀναφερόμενον πρὸϲ τὸ θώρηκα, ἢ πρὸϲ τὸ ἑταῖροϲ [*](91 b) [*](colligere licet, quod post nomen Διὶ Κρονίωνι positum est, sed plane demon- stratur eius constructione demum, cum pertinent ad ἰϲοφαρίζει verbum. - ~ngmdo autem hi articuli neque postpositivi neque praepositivi, sed pronominses sint aut indefnitss personas signifcent, exponemus, ubi pronominum construcfonem. tractabimus.) [*](asαvκ. ψ 152. Nenc vero inquiramus in 5 vocem Il. ζ 460: utrum arti- culus praepositivus sit ad ἑταῖροϲ referendas, an vim ϲ postposiivi habeat, id- que ita ut ad θώρηκα pertineat an ita, ut ad ἑτᾶῖροϲ. iem queminus pro prae- ponitivo articulo vocem habeamus, impedit ἤν verboum: postpositivus est. sed postpositivus ad θώρηκα refeαri non debet, quia non scium thoracem amisit) [*](ssrε. xv Ans. exso. θ παραϲτἡϲομεν: de uticuis pronominslibus 106,22 108,13 de articulis indefniti sensus 108.14-109.6. -7 - p124,8 Schol. A. ad 2 480 (Ariston. p288 Priedl.): ἡ διπλῆ ὅτ καταλλήλωϲ (Spitsner recte ἀκα- ταλλήλωϲ) dρηκεν ε5 γὰρ ἤν οἴ1 ἀντ τοῦ ἐν γὰρ εἶχεν3. Miesnοr ad eundem versum in schol. A: ὑποϲτκτέον μετὰ τὸ οἱ τὸ γὰρ ὅ ἀντὶ ὑποτακτκοῦ κεται τοῦ ὅϲ ὅϲ γὰρ ἦν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ἑτῖροϲ. λείπει γὰρ τὸ τοῦτον,, τῆϲ ἀναφορᾶϲ ἐπὶ τὸν θώρακα, οὐκ ἐπὶ τὸν Πατροκλον οὕϲηϲ, ὡϲ ψήθηϲάν τινεϲ. Schol. ἴeneti B. τινὲϲ ἔπὶ τοῦ θώρακοϲ τὸ 5 ἀλλὰ πάντα ἀπώλεϲε, καὶ οὐκ ἂν περὶ τῆϲ ἀπωλείαϲ μόνου τοῦ θώρακοϲ επεν. οἴ δὲ ἐπὶ τοῦ ἑταῖροϲ, ἶνα λίπῃ ταῦτα. τινὲϲ δέ α γὰρ ἦν οἴ ὅπλα.) [*](adn. om τ., msca. scs. vm Al.CBb. 1 prins γὰρ om CB τάξεωϲ] υν- τόξεωϲ CB ωνομα A , corr A έΕειται] εἰ in ras A 1- 2 καὶ ἕνεκα- λεγομένων] haec quoque, ut supra καὶ τῆϲ φωνῆϲ, eicienda esse Schoemmn ert. 36 vidit, ac petet haec cum illia ant stete aut corruere. nec minus appe et, qnid hdic et ilho oξensioni sit. etenim φωνῇ non demonstratur, τῷ vocem postpositiτi rim habere, sed potius τ littera obstat quominus primo obtutu hamc vim agnoscamus. neqne aliud qoid cogitari potest, quod ordine et fo ma et constructione τῷ voculae demonstretu , nisi hoc, duplicem quasi nsturzm it esse. at hoc nunc nem erat demonsrsndum 1 2 in ras amyiore L. ἰϲο- φαρίζειν L, idem ποτὲ 1 μέντοι om A , add A 4 ὄρθρα δύναντάι ἕναι CB λ post ἐπὰν add δὲ B β 6 παραϲτήϲομεν] fol e7ε L παραϲτήϲωμεν A. β 7 post τούτων add δ C B τὸ] τῷ Cb. vide HSehneider comment. 103 ad 77,28 , 9 πότεροϲ L , corr L3)

123

καθ᾿ ὑποτακτικὴν ϲύνταξιν εἴρηται. ἀνέφικτον οὖν προτακτικὸν αὐτὸ παραδέξαϲθαι· οὐ γὰρ μετὰ προτακτικὸν ἄρθρον ῥῆμά ποτε ἐπιφέρεται, ἐπιφέρεται δὲ τὸ ἦν. ὃ οὐκ ἄλλο τι ἀπαιτήϲει ἢ ὑποτακτικὸν ἄρθρον, ὅπερ οὐ πιθανὸν ἐπὶ τὸν θώρακα ἀναφέρεϲθαι· οὐ γὰρ τοῦτον μόνον ἀπώλεϲεν ὁ Πάτροκλοϲ· ἅμα γὰρ

ἀϲπίδα καὶ τρυφάλειαν

καὶ καλὰϲ κνημῖδαϲ ἐπὶ ϲφυρίοιϲ ἀραρυίαϲ

κω θώρηκα {Σ 458—460}.

καὶ ἐάν τιϲ τὸ τοιοῦτο παρῇ, ἔτι μάχεται τὸ ἀκατάλληλον τοῦ λόγου. δοθήϲεται γὰρ ὅτι ἡ ὕπαρξιϲ τοῦ θώρακοϲ διὰ τῆϲ τοῦ ἄρθρου ϲυντάξεωϲ νοεῖται, καθὼϲ προὐπεδείξαμεν· καὶ εἰ τοῦτο, πῶϲ τὸ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ ϲυναρτηθήϲεται μετὰ ῥήματοϲ ἑτέραϲ εὐθείαϲ νοουμένηϲ ϲὺν ἑτέρῳ ῥήματι τῷ ἦν; πότε δύο εὐθεῖαι κατάλληλον λόγον ἐποίηϲαν; [*](Paroclns et quis pugmsrent inter se nominativus ἑταῖροϲ et is nominativus, quem. totum prius εnumtiationis membδrum (ὃ ἢν οἰ)exprimit, ἡ θπαρξιϲτοῦθώρακοϲ. nam qui poterit πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ coniungi cum verbo, quod iem alterius nominativi est?) [*](rxsnm. ex Ans. exso. HI καθhϲ προὐπεδείξαμεν. secundum e quae modo dεmossrαmms. etenim videntur verba ad initium bnins paragraphi remittere: ἡ ἀνθ’ ὑποτακτικοῦ -θώρηκα. 12-1ξ noli ἑτέραϲ εὐθείαϲ νοουμένηϲ pro gene- tivο absoluto accipere, quod feeit Βekker, qui post ῥήματοϲ vrglam posuit. nam abδeurdnm est dicere, ἑταῖροϲ nomen cum ἀπώλεϲε veιboo coniungi non posse, si alter nominativus (5) suum habδeat verbum. pendet ἑτέραϲ εὐθείαϲ abo ῥήματοϲ ηuo intellecto haec evadit sententia: ἑτεροϲ cum ἀπώλεϲε consαui nequit, si hoc verbum iam alterius nominativi est (iam altero nominativo quasi oecnpstum) [*](Ans. out., mscs. sos. im AL.CBb. 1 ente εἴρηται add ὡϲ b, εἴρηται ex- punxit Sophinmus, καθ’ ὑποτακτκὴν ϲύνταξιν ερηται deleri vμlt SSchoemann ut. ξ7. at omnia plana sont. antecedentibus: un pro pospostico ὅϲ dicmm et ad θώρηκα reeremdum etl ὅ, optime respondent: am dfcfum sit ὃ in pospoetδa comsfrueeione reerendum ad ὲταῖροϲ. nee quia ὃ antecedit ἐτεῖροϲ nomini, cum Sehoemanno ofendere debes in καθ’ ὑποτακτικὴν ϲύνταξιν: ὑποτακτικόϲ enim hic apparet non de corlocatione, sed de constrmctione verborum dici β 1 et 2 προϲτακτικὸν A β 2 προτακτικῷ ἄρθρῳ L ποτε om L. add L 3 ἐπιφέρεται] επιφερ et αἱ in ras L |δὲ om L , add L | ην om A, add A οὐκ] οὐκέτ’ CBb τι om C 4 θώρηκα B τουτο A ,corr A 5 ἀπώλεϲεν] fcl15ε A. ὁ om B 6 aϲπδι C β 8 κα θώρηκα] fclesr L. 1 θταιοῦτονLBb παρ] ππαραλόβῃ L in rasura angustiore et CB β 16 ὅπαρξιϲ] ϹhHig Em. Ap. 6 sub- sequenti expositione nisus coniscit ἐὐθfα πτῶϲιϲ, de qua mutatione Schoemsmn art. ξ7 : potusse sc a5 ApdHonto scrbν idque pauo anius ntsrum μαιsse aeno aegαhtέ: cαrigendαm aufem sc etegαfαm scrpturαm esse non αrὸ4tror. nam loricae θπαρΕιν coμtαri in Ecc quidem coafextu verδorsm d ahiud esse poles, quam eer5i existentiae, quo παρξιϲ sigmcatur, subiectum esse loricαnm cogdtαri, q40 qstd es3 αdιsd quam loricam a casa nominativo cogιfαr, qιrpe qui edus orbi aiii Ameectm indicare possit. concedimus, verba Apollonii licere ita intεύpretsri: ὃ γὰρ ν οἱ plane idem salet cuod ἡ ὅπαρξιϲ τοῦ θώρακοϲ 11 προ- ἀπεδείξαμεν L, προεπεδείξαμεν b cum 5)

124

ἄμεινον οὖν ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ πλαγία καὶ εὐθεῖα κατάλληλον λόγον ποιεῖ.

ἡ οὖν εὐθεῖα ἡ διὰ τοῦ ὅ εἰϲ τὴν αὐτὴν εὐεῖαν παραλαμβανέϲθω τοῦ ἑταῖροϲ, ὃϲ ἦν αὐτῷ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ, ἀπώλεϲε τὰ προκατειλεγμένα, λέγω ἀϲπίδα καὶ τρυφάλειαν καὶ κολὰϲ κνημῖδαϲ [*](98s) καὶ θώρηκα· ἕτερα γὰρ ἀντὶ τούτων ἁπάντων ἐξαιτεῖται. χωρὶϲ εἰ μὲ [*](92 b) θέλοι τιϲ αἰτιατικὴν ἔξωθεν προϲνεῖμαι, ἐφ᾿ ἣν πάντωϲ ἐνεχθήϲεται τὸ ἀπώλεϲεν καὶ ἡ πρόθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου γένοιτο τοῦ ὅϲ, καὶ θώρηχ᾿· ὃϲ γὰρ ὑπῆρχεν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ὁ πιϲτὸϲ ἑταῖροϲ.

Καὶ παρὰ Ἀλκαίῳ οἱ περὶ Ἀπίωνα τὸν Μόχθον τὸ

Κυλλάναϲ ο μέδειϲ {fr. 5 Bergk4}

[*](Axovκ. ψ 1Bξ. itaque ὃ ad ἕτεροϲ nomen referendum est, et dicitur is qui AehilΙti idus socius eret, aminisse omnis a ma, quae Thetis modo enumera- verat nisi fofte quis cogitando ad ἀπώλεϲε supplere malit accusativum prono- minis demonstαatiτi τοῦτον (scil θώρηκα), ad quem 5 ὅϲ referri possit.) [*](μaovκ ἐ 1ὲ4. Dobitatio οfta est de Alcaei versiculo ΧMρε, Κυlλάναϲ μέδειϲ, utαum μέδειϲ pstticipium nit, an potius secunda persona indicatiti, quo pacto non pro articulo praepositivο habendum esset, sed ut HHiadis loco, de qno disputatum modo est, pro postpositivο. in hac altera sententia Apio erat, quae refutata est.) [*](est, scilicet eo, qui continεtnr hoc enunfiato relativo: ὃ γὰρ ἦν οἴ).) [*](rrxsrε. xv Ans. exse. -B Sehoemsnn tri. B recte: eram sErucεrαm et iatepretatiemem po5t multas demum αmbαgεs tandem dhιquaudo, lseet duὸsαfε, agosctt. quam neque Azistonicum fugisse neqne Micanorem. 7 ἡ πρόθεϲιϲ- γένοιτο τοῦ ὅϲ videtur non pendere ex χωρὶϲ εἰ μὴ, sed εlterum membδrum esse . enuntiati relativi, ut ἐφ’ ν cogtetur etiam ad γένοιτο. - 8 οἱ πεxὶ Ἀπωνα τὸν Μόχθον: huius cognominis slίa testimonia vide in Lehrsii qu. ep. 23. ibidem 28 multis exemplis illustratur, quid sibi velit οἴ περί τινα apud ram- maticos. 1θ integer versus servatus est ab Hephaesticme 84, 3 Oμμdsζ (p 44.14 ): χαῖρε, Κυλλάναϲ ὁ μέδειϲ, ϲὲ γρ μοι. Hergk in sd.ΙV soripmit ἐ μέδειϲ, cuod Ayon recto iεdico μψss εmdz secundam ese eer5i persomaz: uam egimus ὁ μέδειϲ t.e. ὁ μέδων, εεficdlus ommino edιenss eademque meiesam adδεν 49. Ἀχιλλεῦ, 5 ταϲ κυθίκαϲ μέδειϲ. Apollonius vidit hoc pugnare) [*](Ans. out., msca. scs. 1m AL.CBb. 1 λόγον om A. , add in ng A 1 S oῦν] γοῦν l.B posterius ἡ om C 5 Ϲhlig, ὅϲ codd. et edd. |εἰϲ τnν αὐτὴν εὐθεαν] exspectaveris εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. ac fortasse emtecedens εὐθeο efεcit, ut fud in raditam scripturam curumperetur 1 B αὐτῷ] ῶ ex ὁϲ factum in L β 4 προκαταλελεγμένα B 1 τριφάλειαν L. β B θώρακα L γὰρ] γοῦν Βb ἀπαιτεῖται b εrore eperuruem B 6 ἔξωθεν] fol θ8v L. προνεῖμαι L ~ post ἀπώλεϲεν bo habet virgulam. at vide Adn. eseg. 1 ἡ deleri vult Βchoe- msnn πρόθεϲιϲ SSchoemnno cum anonymo in ng s, πρόϲθεϲιϲ codd. et edd pdius τοῦ] τω A. , corxr A | τοῦ ὅϲ] nn τοῦ 5 ἀντὶ τοῦ ὅϲ7 ex2Mienmοrad I 460: τὸ γὰρ ὅ ἀντὶ ὑποτακτικοῦ κεται τοῦ ὅϲ β Β ὑπῆρχεν αὐτῷ, τοῦτον ἀπώλεϲεν ALb, ἤν οἴ ἀπώλεϲε CB 9-p126,8 Κα παρὰ-ίολεῦϲιν om CB 1 8 καί παρ’ Ἀλκαίῳ om L, sed ente οἱ περὶ tertia Hinεae pa vacet. in eodem eodicε omnia ab οἴ περὶ Ἀπίωνα usque ad Αίολεῦϲιν 12B, 8 duabus obliquis lineis induxit L q 16 o Lb (B) ( μηδεϲ L, μεθείϲ b)

125

ἐν ῥήματοϲ ϲυντόξει ἤκουον, οὐ παραδεχόμενοι μετοχὴν τοιαύτην ἐκ βαρυτόνου ῥήματοϲ, εἴγε τῆϲ τοιαύτηϲ λήξεωϲ οὐκ ἔχονται κατὰ τὸ κοινὸν ἐκ βαρυτόνων οὖϲαι ῥημάτων. ἀλλὰ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἐδείκνυτο ὡϲ καὶ περιϲπώμενον εἴη ῥῆμα τὸ μεδῶ, ἔνθεν καὶ τὸ

Δωδώνηϲ μεδέων {Π 234},

ἀφ᾿ οὗ τὸ μέδημι, ὡϲ οἴκημι, καὶ ἔτι ἡ μέδειϲ ϲυνοῦϲα μετοχὴ κατὰ τὸ ἀκόλουθον. κἀκ τῆϲ γραφῆϲ δὲ ϲυνηλέγχοντο, οὐκ οὔϲηϲ ποτὲ διὰ τοῦ ει κατὰ πᾶν δεύτερον πρόϲωπον παῤ Αἰολεῦϲιν.

[*](XLVII.)

Τὰ ὑποτακτικὰ ἄρθρα τότε μὲν ἐν κοινότητι ἔχει τὸ ῥῆμα, [*](De articults postpositivia qui genus personarum vel rerum atecedenti nomine significatum in partes dividunt) ὅταν καὶ ἐπιμερίζῃ τὰ πρόϲωπα τὰ προϋποκείμενα. φέρε γὰρ οὕτω φάναι, διέπτηϲαν ἀετοὶ ὃϲ μὲν ἀπὸ ἀνατολῆϲ, ὃϲ δὲ ἀπὸ δύϲεωϲ, ἢ καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ, [*](ARGVM. § 155. Saepius accidit, ut articuli duo postpositivi in partes dividant genus aliquod, quod antecedenti nomine signifcatum est, et commune habeant id verbum, quod cum illo nomine coniunctum est, ut Αἰθίοπεϲ, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, δ’ ἀνιόντοϲ.) [*](cum usu Aeolici sermonis, qui μέδηϲ requirere videbatur, sed qua fuit religone. non ausus est hanc formam contra librorum auctoritatem restituere, sed statuit participium esse; at Aeolenses forma μέδημι usos esse no poterat exemplo idoneo probare, itaque satis habuit Homericum μεδέων comparare. quare tuebimur secundam personam, quam sermonis lex flagitat. improbat Apionis opinionem Lehrs qu. ep. 30.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐδείκνυτο: in rhematico, ad quod etiam 253, 5 omisso libri nomine Ap. relegat, sicut 126, 9 et 137, 11 nudis προϲεθήκαμεν et παρεδείχθη ad librum de pron. remittimur. —9 ὑποτακτικὰ cfr pag. seq. lin. 3 et Prisc. XVII § 27— 28 125, 9 H.: illi (i. e. Graeci) articulis subiunctivis utuntur, nos vero pronominibus vel nominibus, ut τῶν ἀνθρώπων οἳ μέν εἰϲιν ἀγαθοί, οἳ δὲ πονηροί; non dicimus hominum hi sunt boni, illi mali. Graeci enim grammatici in omnibus huiusmodi constructionibus articulos in postpositivorum numero duxerunt, quia revera postponuntur nominibus, ad quae pertinent. — 11— 12 Prisc. XVII § 28 125, 14 H.: in huiuscemodi constructione si per prae- ssmytemem, d est κατὰ πρόληψιν, proεpeet4sr ySurαle eerῥm ad usumque se- qmεms, dece nomnαtsetm amfeμerre, d4 αqtdαe deeohαverun4, Haec ab orien4e, illa a5 occidente. c2 Srabonis l. lL 6 419 Ϲαε.: ἐκfλεϲαν τῆϲ γῆϲ ὅμφολόν (scil τὸ ἐν Δελφοῖϲ ίερόν), προοπλάϲαντεϲ κα μῦθον, ὅν φηϲι Πν- δαροϲ, ὅτι ϲυμπέϲοιεν ἐνταῦθα οἴ ἀετοὶ οἴ ἀφεθέντεϲ ὑπὸ τοῦ Διόϲ, ὁ μὲν ἀπὸ τῆϲ δύϲεωϲ, ὁ δ’ ἀπὸ τῆϲ ἀνατολῆϲ. et schol. ad Pind. Pytb. IV 8 ἔνθα ποτὲ) [*](Ans. mr, mscs. scs. m A l. Bb. 1 τξει L 1 2 post ἔχονται tres vel qusttucx litterae erasae in A. Hergk post ἔχονται inseri vult αἰ, quod aptum esse post κοινὸν, verum haudquaquam opus est: subandiendum αἰ μετοχαί , 4 εη] εἰϲ L |prius τὸ] τοῦ H. B δωλῶνεϲ L. 6 post o add καὶ L. μέδημι om L, sed spatium vacuum relictum μέδειϲ] μεδέουϲα A Lbο, corn Ahrens disl.aeol. 135 ϲυνοῦϲα] Hergk: δrt. ὡϲ οκειϲ scrbeaadum (). atparti- cipium plane nihil ofensionis habet: ἡ μέδειϲ μετοχὴ ϲύνεοτι τῷ μέδημι ῥήματι 7 δὲ om L 8 u o A Lb, ccrx Ahrens l l. κατὸ] fol e9r l. ὃ 16 ἐπι- μερίζει A. lpost πρόϲωπα add κω CB ὁποκείμενα B β 11 διέϲτηϲαν CB)

126

Αἰθίοπαϲ τοὶ διχθὰ δεδαίαται ἔϲχατοι ἀνδρῶν,

οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, οἳ δ᾿ ἀνιόντοϲ {α 23. 24}.

μετὰ τὸ Αἰθίοπαϲ ἐπιφέρει ὑποτακτικὸν ἄρθρον τὸ οἵ, ὅπερ ϲυνηθέϲτερον [*](93 b) διὰ τοῦ τ Ὅμηρόϲ φηϲιν,

τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔϲχατοι ἀνδρῶν.

καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι ἡ τοῦ δεδαίαται ϲύνταξιϲ φέρεται πρὸϲ τὴν πληθυντικὴν εὐθεῖαν, ἥτιϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ ἐπιμεριζομένη πρὸϲ τὴν τῶν Αἱθιόπων διάϲταϲιν κοινὸν παραλαμβάνει τὸ ῥῆμα μετὰ τῶν ὑποτακτικῶν ἄρθρων.

Αἰθίοπεϲ, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔϲχατοι ἀνδρῶν,

οἳ μὲν δυϲομένου Ὑπερίονοϲ, οἳ δ᾿ ἀνιόντοϲ.

156. ὡϲ εἰ καὶ ἐπ᾿ ἐκείνου τοῦ ϲχήματοϲ προϲτεθείη ῥῆμα, πάλιν τὸ ἐξ αὐτοῦ ἐπιμεριζόμενον ἀνενδοίαϲτον ἔϲται, οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι ἱκάνουϲιν ὃϲ μὲν ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, ὃϲ δὲ ἄχρι τοῦ Ὀλύμπου {ex μ 73}. [*](99s) οὐ προϋπόντοϲ γὰρ τοῦ τοιούτου ἀνάγκη πᾶϲα τῷ ὑποτακτικῷ ἄρθρῳ [*](μauvκ. ψ 1B6. eiusdem generis esset etiam file 0Odysseae locus μ 7ξ: οἴ δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει (eui postea subiciuntur: τὸν δ’ ἕτερον ϲκόπελον χθαμολώτερον ὄψει), si post ϲκόπελοι inserereturἰκάνουϲιν verbδum. quod quia nomini adiectum non est, postpositivo artienlo adiungebδatur necessario ver- bum ἱκάνει. ac praecedens nominativus pluralis mutari debet in genetivum, qui casus solus sine verbo usurpari potest, ubδi genus dividitur in singdlas per-) [*](χρυϲέων Διὸϲ αἰετῶν πάρεδροϲ. Λόγοϲ τιϲ τοιοῦτοϲ περιηχεῖ, ὅτιτ ὁ ζεὺϲ τὸ μεϲαί- τατον τῆϲ οἰκουμένηϲ καταμετρήϲαϲθαι βουληθεϲ ἶϲουϲ κατὰ τὸ τάχοϲ ἀετοὺϲ ἐκ δύϲεωϲ καὶ ἀνατολῆϲ ἀφῆκεν οἴ δὲ διιπτάμενοι ϲυνέπεϲον ἀλλήλοιϲ κατὰ τὴν ΤΠυθῶνα, ὤϲτε τὴν ϲυνέμπτωϲιν ὁρίζειν αὐτόθι τῆϲ ὅληϲ οἰκουμένηϲ τὸ μεϲαίτατον· ὕϲτερον δὲ ϲημεῖον τοῦ γεγονότοϲ καὶ χρυϲοῦϲ ἀετοὺϲ καταϲκευάϲαϲ ἀνέθηκε τῷ τοῦ θεοῦ τεμένει.) [*](ακsrκ. er μns. ssxe. ξ,, 8, 1ᾶ ὑποτακτικὸν, ὑποτακτικῶν, ὑποτακτικῷ. vide Adn.exeg.ad pag.antecedentfs lin. 2. - 12 ϲχῆμα continetur nominativo ϲκόπελοι, qui pro genetivο positus est. vide schol. A. ad Γ 211 (Ariston. 85 Ht.) ἄμφω δ’ ἑζομένω: νῦν λέγει ἀμφότεροι δὲ καθήμενοι κατ’ ἐναλλαγὴν πτώϲεωϲ ἀντὶ τοῦ καθημένων δὲ ἀμφοτέρων, καὶ ἔατι ϲύνηθεϲ, ὡϲ ἔπ’ ἔκείνου εϲδν δὲ δό’ ἑρχο - μένω3 (Κ 224), εοὶ δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μέν3 (μ 3) ἀντὶ τοῦ τῶν δύο ϲκοπέλων. et cfr intra 197, 24.) [*](Ans. dmr., mscs. scs. m AL.CBb. 11 2 hi duo verane in omnibus codicibus hic omissi post lin. 8 transmigraverunt. urumque hic quoque posuit Pontos, Βekkero posterior suΒeere videbstux 1 Β ἐπιφέροι A. | 4 ro6 ~] τούτων B ι Β τοι om A. , add A . ab hoc versu inc. fol 16r A. |B et 10 δίχα L ’ 5. 6. 10 δεδέαται A L , sed in L primo et altero loco ita, ut L scripserit δεδ et L in spatio vacuo relicto addiderit ἔσται 6 intex ἐϲτιν et ὅτι intercedit rann a τrium littereαum in L. 7 εὐθeαν in res L αιθιωπων A, sed prius ω rasura corectum in o 8 τῶν om B 16-11 vide ad 1- 2 β 1θ sd nominafivum Αἰθίοπεϲ cfr adn. Ludsicbii. ab hac voce inc. fol θ9ε L || 11 δυϲομένου] δυϲομένοι L, δυϲομένου CB δ) δὲ AL. 12 poet καὶ add. uterum εἰ π) δπr’ L.B ϲχήματοϲ] ϲχ ex ρ fecit A β 14 fχρι τοῦ Ἐλύμπου] χθαμολώτεροϲ Portos ex dysseae loco. vide Argum.)

127

προϲγίνεϲθαι τὸ ῥῆμα τήν τε προϋποῦϲαν εὐθεῖαν, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, εἰϲ γενικὴν μετελθεῖν. αὕτη γὰρ μόνη μὴ προϲλαβοῦϲα ῥῆμα ἐπιμερίζεται εἰϲ τὰ ἐξ αὐτῆϲ πρόϲωπα νοούμενα, αἵ γε μὴν ἄλλαι πτώϲειϲ οὐκέτι, εἰ μὴ προϲλάβοιεν ῥῆμα·

Νεϲτορίδαι δ’ ὁ μὲν οὔταϲ᾿ Ἀτύμνιον {Π 317}.

προφανῶϲ γὰρ πάλιν τὸ ὁ ἀντὶ τοῦ ὅϲ ἐϲτιν, χωρὶϲ εἰ μὴ πτωτικὸν λείπει, οὗ προηγήϲεται πάντωϲ τὸ ὁ προτακτικὸν ἄρθρον, ἔχοντοϲ τοῦ [*](94 b) λόγου τῇδε, τῶν Νεϲτοριδῳν ὁ μὲν ἕτεροϲ οὔταϲ᾿ Ἀτύμνιον, τῶν δύο ϲκοπέλων ὁ μὲν ἕτεροϲ οὐρανὸν ἵκει. 157, καθὸ ἄν τιϲ κἀκεῖνο ἐπιϲτήϲειε,

καί μιν πειραίνουϲι δύω πόλοι ἀμφοτέρωθεν,

ἀλλ᾿ ὁ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ {Arat. Phaen. 24—25},

πάλιν τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ ἀλλ᾿ ὃϲ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ· ἀπὸ γὰρ κοινοῦ τοῦ πειραίνουϲι δυνάμει ἔχει ἐγκείμενον ῥῆμα τὸ πειραίνει, ἐφ᾿ ὃ καὶ φέρεται. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐπιφερομένου λόγου,

ϲδ δ’ ἀντίοϲ·

[*](sonas vel res. sicut etiam Π 317 Νεϲτορίδαι nominativus mutandus est in genetivum. etenim hic quoque, ut μ 73, habemus ὁ pro postpositivo ὅϲ dictum, nisi forte quis opinetur et Π 317 et μ 73 ἕτεροϲ nomen deesse, cui praemitti potest articulus praepositivus.) [*](ARGVM. § 157. eadem ratio atque Homerici loci, a quo interpretando profecti sumus (α 24), est Aratei Phaen. 24 seq. (ubi itidem ut illic ὁ pro postpositivo ὅϲ dictum est). nam bic quoque ea quae dividuntur antecedunt cum verbo, quod subaudiendum est ad partium descriptionem quae sequitur.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. ἐπεδείξαμεν: 35, 21. — 5 cfr 35, 15 et schol. A ad Π 317 (Ariston. 264 Fr.). ἡ διπλῆ πρὸϲ τὸ ϲχῆμα, ὅτι ἀντὶ τοῦ Νεϲτοριδῶν ὁ μὲν Ἀντιλοχοϲ οὔταϲεν Ἀτύμνιον, ὁ δὲ Θραϲυμήδηϲ Μάριν. 11 antecedunt haec verba: μάλ᾿ αὕτωϲ Ἄξων αἰὲν ἄρηρεν, ἔχει δ᾿ἀτάλαντον ἁπάντῃ Μεϲϲηγὺϲ γαῖαν, περὶ δ᾿οὐρανὸν αὐτὸν ἀγινεῖ. — 15 τοῦ ἐπιφερομένου λόγου. sequuntur post ἀλλ’ ὁ μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ apud Aratum: ὁ δ’ ἀντίοϲ ἐκ βορέαο Ὑψόθεν Ὠκεανοῖο.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 τε προϋποῦϲαν] τ et prius υ in ras A2 εὐθεῖαν] ν in ras A2 | ἀπεδείξαμεν L3 in ras et B, ὑπεδείξαμεν C 2 μόνη μὴ om B | προλαβοῦϲα C | ante ῥῆμα add τὸ LCB || 4 οὐκέτι om ALB | post ῥῆμα intercidisse videtur ὡϲ ἔχει καὶ τὸ vel aliquid eiusmodi || 5 οὔταϲεν L et ab hac voce inc. fol 70 r L | ἀττέμνιον L || 8 λογο?? A1, λόγου A2 | Ἀτύμνιον] posterius ν in ras A2, ἀττέμνιον L || 9 post τῶν add δὲ B | ἵκει] ἥκει B || 10 κἀκείνῳ b contra omnium librorum auctoritatem | ἐπιϲτήϲειε b cum s, ἐπιϲτήϲει codices || 11— 14 καὶ—κοινοῦ om A1 , add in mg A2 || 11 μιν] μὴν LCB | πειραίνουϲι] Lx ει in ε mutavit | δύο L | πόλοι] ὑπολάβοι LϹ, κόλαβοι B || 12 ἐπίοπτοϲ] ἐϲτὶν οὗτοϲ LC.B || 13 πάλιν —ἐπίοπτοϲ om B | ἐπίοπτοϲ] ἐϲτὶν οὗτοϲ LC | γὰρ om B || 14 πειραίνουϲι] Lx ει in ε mutavit, item mox bis in πειραίνει || 16 ὁ δ’ ἀντίοϲ inseruit ex Arato Uhlig, pro quibus in omnibus codd. et edd legitur interpretatio verborum Arateorum, quam traiecimus post ϲυμφράζεται in pagina subsequenti)

128

πάλιν πειραίνει τὸν ἄξονα. τοῦτο γὰρ ϲυμφράζεται· ὃϲ δ’ ἐπίοπτοϲ ὤν· ἐκ γὰρ τοῦ βορεινοῦ ὕψουϲ ἀντίοϲ ἐϲτὶ τῷ τοῦ Ὠκεανοῦ.

[*](TESTIM. ET AND. EXEG. 1 πάλιν πειρ. τὸν ἄξονα: rursus subaudienda sunt ad ὁ δ᾿ ἀντίοϲ, sicut ad μὲν οὐκ ἐπίοπτοϲ, haec verba πειραίνει τὸν ἄξονα. — τοῦτο γὰρ ϲυμφράζεται, hoc enim significatur verbis ὁ δ᾿ ἀντίοϲ. cfr 42, 15 et 22. 175, 15. — 2 Ap. perperam Ὠκεανοῖο pendere putabat non ab ὑψόθεν, sed ab ἀντίοϲ)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCB. 1 interpretamentum ὃϲ δ᾿ ἐπίοπτοϲ ὤν (quod L in ὃϲ δ’ ἐπὶ ὁποϲῶν corruptum habet) in omnibus codd. et edd. legitur ante πάλιν || 2 βορινοῦ AL | ἀντίοϲ] ι ex ε factum in L | τῷ] τὸ L | sub Ὠκεανοῦ legitur in L (in exitu folii 70r) τέλοϲ τοῦ πρώτου βιβλίου)

129

[*](c. I. 95b)

Τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων ἀκόλουθον ὑπολαμβάνω [*](Prooemium.) [*](100s) καὶ περὶ τῆϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ διαλαβεῖν· ἐκεῖνα μὲν γὰρ μετ’ ὀνομάτων ἐν τοῖϲ λόγοιϲ παρελαμβάνετο, αὗται δὲ ἀντ’ ὀνομάτων, οὐ παραδεχόμεναι τὴν τούτων προτακτικὴν ϲύνταξιν καθ᾿ ἃϲ προεκτεθείμεθα αἰτίαϲ.

Καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι ἕνεκα τοῦ τοιούτου καὶ πτώϲεων ἐγένοντο [*](Pronomina et flexionem casualem et distinctionem personarum receperunt.) δεκτικαί, ἵνα κατὰ παντὸϲ τοῦ ὀνόματοϲ ἀνθυπέλθωϲιν, καὶ προϲώπων ἁπάντων διακριτικαί, ἵνα τὸ ἐλλειπὲϲ τοῦ ὀνόματοϲ. λέγω τὴν τῶν προϲώπων διάκριϲιν, αὗται ἀνθυπενεχθεῖϲαι ἀναπληρώϲωϲιν, καὶ τοῦ μὲν ὀνόματοϲ ἔχωϲι τὴν πτῶϲιν, τοῦ δὲ ῥήματοϲ τὸ πρόϲωπον.

[*](Aaovκ. 4 . ~uoniam articulorum constructio exposita est, aptum vide- tur de pronominum stxuctura ἄisserere.)[*](Asavε. β 2. Pronomine quis nominum vice funguntur, et casus εἰ per- sonas disfingunmt, personarum signifcatione id supientia quod nominibus deest.)[*](rssrm.srμns. exso. i προεκδοθείϲῃ. videAdn.exeg.ad 1,1 - 3 hniused. -- 1 5 Prisc. XV q 52 139.20 - 29 Β.. Ϲuonιam xe λιs, quae loco ertcslorωm uccpt possum4 apud ζattos, ln supra dcts ostmmφimus . . . , coπseques esee eesttmo, de premomuunum quoque comstruetiome disserere. articuli enlm cum nommi- ὅes n orαtice αecpfmfur, ea cero pro nomingbμs. eque αpmd ~recos fammez promosmma demonstrαtieα, qutne prαesetes otemdemtiα persemαs, quae 4πnn prmα sum4 cogmteme, αricldloruum esse posu4 cupacto prepoe tiioruπ, qufbts (αtntαs care, etcu4 documus. - 4 τούτων 1 e. τῶν ἄρθρων: que3quαa mom leet eg sc pronominibusperseαltbms]praemitti αrticεdos προεκτεθείμεθα: 557.θseqq. -- 6—10 Pee.XI e 52 p189,29-140.sB.: Et manestκπ, qκo0 ideo et casus recyunt premomnα, s4 pro 4oto nomne sbean, id et pro omntὅus eiμs casibus,)[*](Ans. mr., manca. scm. 1m Al..Bb ln A foHi 16ε initio legitur απολλωνιου περί τηϲ τῶν αντωνυμιων ϲυντοξεωϲ κεφαλαία msinscnlia litteris. sequnntur ar- gumenta capitum libri I usque ad medium foliam 17r, ubi verbδa rammatici incipiant praemisso hoc titolo litteris maiusc: απολλωιου αλεξανδρεωϲ περί *υνταξεωϲ β. atηueplaneeadem inveniuntur in L. fol 70ν - 722 1 ὑπολαμβάνω] υ E in res β 2 ἐκeναι L μὲν om l. CB 3 λόγοιϲ Ab, δέουϲι l.B 6 πτώϲεωϲ LB β 7 κατὸ] fort. ἀντ, e2 Prisc. τοῦ om CB ( 8 ελλειπεϲ A, ἑλλιπὲϲLBb β MνθυπαχθeϲαιLB ἀναπληρώϲιB abρώϲωϲι inc. fol 2ε l. 16 ἔχωϲ] an ἔχουϲι7 eE2 Prisc. β 10-p 130, 1 πρόϲωπον δεότερον ἔνθεν A l. CB. additamentum ex secemdi capitis notatione ortum)

130

[*](De duplici pronominum (personalium et possessivorum) flexione.)

Ἕνθεν δι’ ὅλου κλίνονται, δύο τὰϲ γενικωτάταϲ κλίϲειϲ ἀποϲπάϲαϲαι, [*](15 c. II.) καὶ οὐ κατὰ ϲύγχυϲιν, ἀλλὰ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα· τῷ μὲν [*](101s) γὰρ τέλει ἐνῆκε τὴν πτωτικὴν κλίϲιν, τῷ δὲ ἄρχοντι τὸν τῶν προϲώπων [*](96 b) ἐπιμεριϲμόν· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι, εἰ κατὰ τὸ αὐτὸ μέροϲ αἱ δύο κλίϲειϲ ἐνεγένοντο, ϲυνέβη ἂν τῆϲ μὲν πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον ἀποτρίβεϲθαι τὸ τοῦ προϲώπου διακριτικόν, καὶ ἔμπαλιν τοῦ προϲώπου μεταβαίνοντοϲ παραφθείρεϲθαι τὸ τῆϲ πτώϲεωϲ ἰδίωμα. δι᾿ ὃ πτῶϲιν μὲν διακρίνουϲα ἀποτελεῖ τὸ ἐμοῦ καὶ ἐμοί καὶ ἐμέ, πρόϲωπον δὲ τὸ ἐμοῦ-ϲοῦ, [*](Aaevκ. β Β. Hlectuntur hanc ob causam dupliciter, fne caena, initio per- sonas notantis. nam si utraone ferio in inem pronominum incidisset, non poteret non delere altera steram. (fn nomne autem et verbδo, quae unam fefionem paiuntur, aut casualem aut personalem, exitus tantum feetitur.)) [*](χersomermque ouπniuum d4scretrsα su5t, u4 quod deest ommi, ld est gersemαruem dueretionem, ε loco Θοεum prSαta congeaat, e nomines qεε4dem aἔemt cαsκs, εgrὸέ sero personas.) [*](rssτκ.sr Ans.sxso. I -p131,7 Pree XV5 53 p140, 3-16H.: taqκeun~i- que deenααπtur duas geuerdles declinotiones assumengα, κeπαm ominis, αlferem ser5, necper cofέ ᾶsonem,sed per αptussmam parttonem:fermunα44emi snm aπnιece- εusfcαsuαdemdeenαfiemem,prnep4o veropersonarum dεeeoasm. es emim ylanusm, quod si ln eadem pαrfe duae Merent deeinαtomεs, eemttgeὸαt caess muatonem εmpedmsmto Sεrί persomorum dssetont, et comrra persemarum rameeme ceεrumpt cosulem propruefαfem, qu4αre casum oudem dseemems efHiet3 me4, mih9, me, persomαm ero net, 1u4, stὲ4, nersemπαm nero et cαsunm me4, fiὅι. e 4n omἔss deistum est supra decta, ud est persenis et casibus, ln qutbεs etam numeri mαniμeestentur propter ddistrγbuciiomem, quae n ufrαmoue paεem eorμm ddeeemt, id est pεncuplam et Suem. (uΓr3que tamen decdinotio tam cusum quom personarum ad proprus pares αbssteas, id est ad nomem et ad verbum, ne ufebattr, ut ὅοnss, ὅona, ὅonum ὅοni, ὅοnae, ὅοnt scriδo, scrtὅιs, scriδit.) 2y de pron.104,1 -16 et Stephanus in Dionysii atem 262,7 -10 Hilg.(912.1 Β): κινοῦνται αἰ ἀντωνυμίαι καὶ κατὰ πρόϲωπον καὶ κατὰ πτῶϲιν· ἀλλ’ οὐκ ἡδύναντο ἑκατέραν κίνηϲιν ἐν τέλει ποιήϲαϲθαι, ῖνα μὴ ϲύγχυϲιϲ γένηται. κατεμέριϲαν οὖν τῷ μὲν προϲώπῳ τὴν ἀρχήν, τῇ δὲ πτώϲει τὸ τέλοϲ. - Β mu3atto casus deferret detmnctionem perseαe.) [*](Ans. emr., μscs. sca. im Al. Bb. 1 κλίϲειϲ] prius ι in ras E ἀπocπά- ϲαϲαι] an ἀπολαβοῦϲαι2 eft Priscianum et infra 242,9. de pron. 16, 5 de adv. 20s.18 β 2-3 τφ μὲν γὰρ Ab et Prisc., τῷ μὲν L, κα τῷ μὲν B q 8 ἐνῆκε] ενη καί A, γρ.ενηκε Ao ng antecedens luralis et Prisciani iniecersn4 fortasse fagitsre videntur ἐνῆκαν, sed efrr de moutatione numerorum apud Ap. requen- issima HSchneider in comm. 14. ceteri codices et editiones δηλϲῖ pro ἐνῆκε praebent, sed L in ras ab rec. manu, ac restat ex psiore scriptura etiamnunc vestigium κ litterae κλίϲιν] κληϲιν A. β 4 κατὰ] καί L, corr B ἐνεγέ- νοντο A C, ἐνεγίνοντο L, ἐγένοντο Hb | ἆν om L πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον Prisc. et A, in quo εροιου et ον Mitteres quoque iam (prims m. scripsere nec nisi renovavit Α πτώϲεωϲ τὸ ἕτερον νοούμενον L, πτώϲεωϲ γινομένηϲ τὸ ἕτερον νοούμενον CBb. editiones virgdam ponent post ἀποτρίβεϲθαι | 7 post διὸ add καὶ B 8 ἀποτελε] inc. fol 17v A ( prius τὸ] τοῦ L)

131

πρόϲωπον δὲ καὶ πτῶϲιν τὸ ἐμοῦ- ϲοί· καὶ ἐν ἅπαϲιν ὥριϲται τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ διὰ τὸ ἐν ἑκατέρῳ μέρει ἐγχωρῆϲαν ἰδίωμα. (ἑκάτεραι. γοῦν αἱ κλίϲειϲ ἀποϲτᾶϲαι ἐπὶ τὰ ἴδια μόρια, λέγω τὸ ὄνομα καὶ τὸ ῥῆμα, τῷ τέλει ϲυνεχρῶντο κατὰ τὴν κλίϲιν, καλόϲ καλοῦ, γράφω γράφειϲ γράφει, οὐκ ἀπιθάνωϲ καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ χρηϲαμένηϲ τῇ ὑποϲτολῇ τοῦ ϲ, οὔϲῃ διακριτικῇ τρίτου προϲώπου, ϲοί-οἷ, ὡϲ εἰ καὶ λέγειϲ λέγει).

Εὔηθεϲ μέντοι ὑπολαμβάνω, εἰ ἐξεργάϲεταί τιϲ διὰ τί μὴ μᾶλλον τὸ τέλοϲ οὐ προϲεχώρει τῷ προϲώπῳ, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων, ἤπερ τὸ ἄρχον. ἔδει γὰρ ἅπαξ ἐν ἑνὶ μέρει προϲχωρῆϲαι [*](Aaevκ. β . Absurdum est perdfigenter inquirere, cuz non fne potius pronominum quam initio personae signiξcentur. etenim patet nem pronominum sa fεione, quae nominum propre est, i. e. casuali, qοasi occupatum esse, quia nomen est prius verbo, quod personas citu distinguit. accedit qnod pronomen usurpatur pro nomine. nec aptum esest ἀντωnυμίαν appellere hanc orationis) [*](τssrm. ex Ans. exso 4 ϲυνεχρῶντο: utrἀquee ~exio simil εfeδαfμr ne. praepositio verbδi compositi bic referenda est ad subiectum, alibi ad obiectum: vide 114,4. 140,4. - κατὰ τὴν κλίϲιν. ad pleonasmum er e. g. suyμra 17,15 iura 3s1.16 et deadv.2006. 7 -p182, 8 Pεsc.XVD§54 p140,17-141,2 Β.: ἄoa arὸegror neeessαrlm esse, si qus qu3erαt: q8αre aufem 4n pronomine non αoaeedeὅαt persets mαgts ferminato, ouemadmodsm n eerb4s, quan prncgytsmE, quta emorteὸat seme emi coseedere parti fsem et, s9 est dscendum, rotionαb~ter memet, qu44όpe cum priκs es4 acmen verbo, quεmαdmodum ostmmdεmus, et mαnη- μeMfum, qu3d etas propriefes, ie est cusos, ure οbtnet4 nem proeterea preomem. e8, quod pro nomne αeegafur et εεmitαtur nomen. ε4 cer3n quod αcedengμm est ess sgmdcαgom3, ld es4 smὅetαntae, quae tmnoscsfur, persomα. et s4 fermuunαtto obmset moxne parfes orαfrons, Sas autem pεonommts cesus est, ob(ineὸ4t per inem, 46 prοnποπen vocetur, qu4t590e qεo unitatur αomnts propruefαfem, id est c3sum, qums etam eer5i ρuὸst propruetas, id est persomα. 8 ἐνὶ μέρει. Schoemann’: sni porti orations, aut πτωτικῷ μέρει, t.e. ὀνόματι, au4 ῥήματι. alterum si factum esset, personalem fexionem accepisset finis.) [*](Ans. omαx., mscs. scs. im A l.CBb 1 ἐμοῦ Βerts auctore Prisc., ἔμοί codd. et edd. ab τὸ ἐμοί inc. fol 78~r L. ϲοί codd. st Prisc., ϲέ edd. 2 μέρει om L, add L 4 τν om L post καλοῦ add καλῷ Bb 6 ϲουϲη A. , ϲ ουϲηι A τρίτου] τοῦ B καὶ om B 7 ὁπολαμβάνω) μ in ras A τὸ τέλοϲ om L, add L οὐ, quod omnes codd. et edd. praebent, Skrmecxka VI 15 autδ delendum aut post περ lin. 8 corlocandum esse censet, sed non se ίnvenisse apud Ap. uHum locum fatetur, qui steram mntendi rationem tueatur Schoemsnn dobitat, urum τί δὴ μᾶλλον scribendum an οὐ expungendum sit AHuttmenn vim negationis augeri opinatux leonasmo β fπερ] ειπερ A. τὸ ρχον Sopbianns coniecit Priscianum testatus, τῷ ἄρχοντι A B L nihil scripsit inter ῥημάτων et ἔδει, sed L ente ἔδει add fλλα ἀρχὴ (sic), atque ea- dem mmns in ng asezipsit: ἀρχὴν καλεῖ τὴν ἐναλλαγἡν τῶν πρώτων γραμμάτων τῶν ἀντωνuμιῶν οἶον τὸ ἔγώ ϲύ . ἐνηλλάγη γὰρ τὸ ἕ τοῦ πρώτου προϲώπου εἰϲ τὸ ϲ ὲν quod codices praeter L omnes praebent, delevit Hekker, defendit Srsecrks l 6 codlatis 233.7. 240,19. 250.13.de pron. 16,10.de adv.131,25. 138,3, qui locrum numerus augeri potest μέρει] fort. intercidit λόγου , προχωρῆϲαι L)

132

τὸ τέλοϲ, καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, εὐλόγωϲ τῷ πτωτικῷ, εἴγε καὶ πρότερον τοῦ ῥήματοϲ τὸ ὄνομα, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν, καὶ δῆλον ὅτι τὸ τούτου ἰδίωμα ἐπικρατήϲει τοῦ τέλουϲ, λέγω τὴν πτῶϲιν. πρὸϲ οἷϲ καὶ ἀντωνυμία [*](102s) ἐϲτὶν τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον καὶ ὄνομα μιμούμενον, [*](97 b) καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐπακολούθημά ἐϲτιν τὸ ἐγγινόμενον πρόϲωπον). καὶ εἰ τὰ τέλη ἐπικρατεῖ τῶν μερῶν τοῦ λόγου, τὸ δὲ τέλοϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ πτῶϲίϲ ἐϲτιν, ἐπικρατήϲει ἄρα διὰ τοῦ τέλουϲ τὸ καλεῖϲθαι ἀντωνυμία, κἂν ῥήματοϲ ἰδίωμα παρειϲδύηται, λέγω τὸ πρόϲωπον.

[*](De (ceteris) pronominum proprietatibus.)

Εὔλογον ἡγοῦμαι πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ ϲυντάξεωϲ προδιαϲαφῆϲαι τὰ ἐπακολουθοῦντα ἰδιώματα τοῖϲ μορίοιϲ ὑπὲρ τοῦ τὴν εἰρηϲομένην διδαϲκαλίαν τῆϲ ϲυντάξεωϲ εὐϲυνοπτοτέραν γενέϲθαι.

[*](De duplici demonstratione et accentu pronominum (personalium).)

Πρόκειται μὲν οὖν ἡ ἐξαίρετοϲ κλίϲιϲ κατ’ ἀμφότερα μέρη, [*](partem, nisi eius fais nominslem accepisset femiionem: nam praevalet fais in nuncupandis vocibus.) [*](Axovκ. ὲ ὅ6. Hriusquam de pronominum constructione agsmns, idoneum est de eis exponere, quae eorum propria sunt.) [*](Aaαvκ. θ. uorum unum iam adlatum est (seii θexio duplex), alterum in duplici pronominum demonsratione versatmm, qdpp5 quae aut absoluta sit) [*](rxsrι. er Ans. exse. 2 ἐπεδείξαμεν: 12,13- 13.2. - τούτου i. e. τοῦ πτωτικo0, τοῦ ὀνόματοϲ. 4 Schol in Dion. Thr. 282.10 Βilg.: οἰκείωϲ τ πτώϲει τὸ τέλοϲ δοῦϲαι (scil αἰ ἀντωυμίαι), ὡϲ ἀντὶ ὀνόματοϲ οὖϲαι, οὖ ἡ nπτω- τικὴ κίνηϲιϲ ἔν τέλει ἢν. ἂ ἐπακολούθημα hic usurpatur ut παρακολούθημαz 229,13 de re quae non natura (non a principio) posnidetor, sed per accidens, ἐκ παρεπομένου (ad cuius pstticipii neum vide e. g. 24,28. 25,26). -. 6 e2188, et de pron 64, 21: τὰ τέλη τῶν ϲυνθέτων ἔπικρατε. et ad ἐπκρατεν verbi usam etiam 109,17. 187,4. 9 -11 Pe XV § 54 141,3-5 E.: Caere sεd4co, untequam de anglorum consErucfome proπomtnsem dscαm, dsserre de eorum prepritαtibas, ex qu4bus man]es um trodemdae ~et docsmem consrκc- emιs. 12 -g188 ,8 Pec. XVDI § 55 p141,6-15: ueniam getr εaedieωm est de prαecpsa e sngslαri deinatione (ita pro codicum demoaasfrαtione cum Βekkerolegendum] pronomuns, quae t in urαquee parte, in princφpto persemaruem, ln ~ne cosuπ, de cefers edeamss. αpsd Graecos αhα sun4 dεmoμstrαftnorum βromomnm ubsdεtα, αhtα diseretva. αbso(utα dscunfur, ouαe on comt ed4erims αdiuactonπe persπαe, quae ἐγκλιτικά, sd est indinatiea, apud os sunt, u4 ἔδεν μ4, ἰλάληϲέν μοι d4scretso sun4, quae egem4 αdssnetone ciarum perseπuruem, quae ὀρθοτονοόμενα ocan4, ut εἶδεν ἐμέ, οὐκ ἐκεῖνον: necesse est emim dtαm 4n- fere personau, qomodo in comparutems nominbμs necesse est ad αlιas ea τι nersonas, absoluta cero eorum, sd est poeitea, nor se proferusetr. 12 πρόκαιται: 95.15 seqq. - ἡ ἐξαίρετοϲ ~λίοιϲ: solius pronominis propria est duplex fefio.) [*](μAns. omr., nscs. scs. is AL. Bb. 1 πτωτικῷ] fol 73v L. 1 2 τὸ ὄνομα ῦhHig add ex Prisciano ἐπεδείξαμεν A L, ἀπεδείξαμεν ΟBb β 3 τἡν πτῶον] ἡ πτῶϲιϲ L, corr L 1 4 ἀντ] ντ A in ras et post τ quoque rasura, A vide- tux αυτο scripsisse B B ἐϲτιν] ν inπ A erasum est, totam vocem om ceteri codd. πρόϲωπον Prisciano duce iam Sopbianus add 8 κὸν Ab, κd LB, sed L eupra scripsit κἆν παρειϲδύηταιὶ ὕῃ in ras L, παρειϲδόεται CB | 8 προϲτηϲ A, sed prius ϲ add A β 11 γενέϲθαι A L, γίνεϲθαι A LBb πρόκειται] fϲl 74~ L. 1 12 κατ’ A, κατα LCBb)

133

ϲύνεϲτιν δὲ δεῖξιϲ διττή, ἡ κατὰ ἀπόλυτον ἐκφοράν, ἔπαιϲέ με (φανερὸν γὰρ ὅτι δεῖξιϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐπιτεταμένη οὐδὲ πρόϲ τι ἀνατεινομένη), καὶ. ἀντιδιαϲταλτική, ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲε· πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐπιτέταται τὰ τῆϲ δείξεωϲ, καθάπερ τὰ ἐν τῇ ποιότητι ἐπινοεῖται. λευκόϲ ἀπολελυμένην ἔχει τὴν ποιότητα, ἐπιτεταμένην δὲ ἐν τῷ λευκότεροϲ πρὸϲ ἕτερον πρόϲωπον ὃ πάντωϲ ἐπιζητοῦμεν. ᾦ λόγῳ καὶ τὸ ἐμέ ἐπιτεῖναν τὴν δεῖξιν ἀπῄτηϲε πρὸϲ ὃ ἐπετάθη. δ’ ὅ τι μέντοι ἐν ἁπάϲαιϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐγχωρεῖ, ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ εἰρήϲεται.

[*](103s)

Καλοῦνται αἱ ἐντελεῖϲ κατὰ τὴν φωνὴν καὶ τὸν διεγηγερμένον τόνον ὀρθοτονούμεναι, τάχα ϲυνωνυμοῦντοϲ τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ ὑγιοῦϲ· [*](98 b) αἱ δὲ τὸν τόνον μετατιθεῖϲαι ὡϲπερεὶ βάροϲ ἀπὸ τῶν ἐγκλινόντων τὰ βάρη ἐφ’ ἕτερον ϲῶμα ἐγκλιτικαί· εἴγε τὸ

ϲοὶ μὲν ἐγώ, ϲὺ δ’ ἐμοί {Δ 63}

μετὰ τῆϲ ἐντελοῦϲ γραφῆϲ καὶ τὸν ἴδιον τόνον ἔχει, τὸ δὲ

καί μοι ταῦτ’ ἀγόρευϲον {ν 232}

παρῆκεν μὲν τὴν γραφήν, μετέθηκεν δὲ καὶ τὸν τόνον.

[*](aut discretiva et intenta, personam quae demonstratur elteri opponens. Sicut positiva qnaliatis nomina, e.g. λευκόϲ, absolute dicuntur, eomparauiva vero qusitatem quasi intendunt ad sim personam spectantia, quam quaenimus, -- ita ἐμέ et similia δέξιν intendentia personam poscunt aliam, ad quam spectantia demonsrationem intendunt.)[*](μsαvκ. β 7. Mominentur pronomina, quae integram vocem et rectum ἅmmmorem habδent, orthotonumens, ea sutem, quae tenorem fn antecedentem vοeem reieiunt, mmcliics.)[*](rssrκ. er Ans. xxse. 2 ἐπιτείνεϲθαι de intentione dicitur, ἀνατείνεϲθαι de relatione, ut 22,22. 315,11. Β εἰρήϲετάι: 121,9seqq.)[*](Ans. mr., nscs. som. im A.CBb. 1 δεξιϲ] εἰ A in ras, sed a prims m. smte ἔπαιϲε add οον CBb | ἔπαιϲε] αἱ in ras L β 2 ἐπιτεταγμένη H qui om οὐδὲ πρόϲ τι ἀνατεινομένη |Β ente ἀντιδιαϲταλτικὴ add ἡ CBb, sed vide PϲSehneideri comment. 13 ἐμέ, οὐκ αὐτὸν perperam ci. AHnttmann | ἔπαιϲε] παιϲ in ras L | τὰ om A. β 4 τὰ om Β |ante ἐπινοeται intercidisse ἐπιτε- ταμένα suspicator Ϲhlig 1νοεται CB B 4 6 A ng: λευκὸϲ ἀπολελυμένην ἔχει τήν πποιοτητα λευκοτεροϲ ἐπιτεταμένην β θ post ἕτερον add γὰρ CB5, n qus editione distinguendi signum positum est post λευκότεροϲ 1 post πρόϲωπον add ἀνατείνεται CB b | ἐπιτεναν Ab, ἐπί τινα l. CB β 7 ἀπήντηϲε vοlnit Sopbianus ( prius 5ὅνDudithins ἐπετάθηA,ϲυνετάθιL.B απετάθηSophisnus et b δι’ 5 τ] διὰ τί L μέντοι om L, add L 1 8 ερηται B θ post κολοῦνται add οὖν Bb |pro καὶ ci. κατὰ hig l διεγειγερμενον A. 10 ὀρθοτονούμεναι] fol 74ε L. 1 11 μετατεθeϲnι LB βάροϲ om L.CBb 12 ἐγλμιτικα fol 18~ A 1 13 ϲοὶ μὲν ἐγώ] ϲυ καὶ ἐγh L, sed υ in ras L ϲ5 δ’ ἐμο] ϲοί τε καὶ εμοι L, sed οἱ τε in res L, quae eadem κdὶ inserυit 14" τ5ϲ] τοῦ sed supra scripum τῆϲ B β 1B μοι A quoque, sed cum rasusis sate μ et supra οἱ ταῦτ] τοῦτ’ A , corr A |16 μετέθηκεν] quattuor pimus litteras A in ras)

134

[*](De anaphorica et demonstrativa vi pronominum tertise personse.)

Παρέπεται καὶ ἀναφορὰ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, δι’ ἧϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα ἀναπολούμενα ἀντονομάζεται,

Ζεὺϲ δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάϲ τε καὶ Ἕκτορα νηυϲὶ πέλαϲϲεν,

--- αὐτὸϲ δὲ πάλιν τρέπεν ὄϲϲε φαεινώ {Ν 1. 3}

Ἐπεδείξαμεν ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν ὡϲ αἱ τοιαῦται τῶν ἀντωνυμιῶν [*](c. III.) οὐχ ὡϲ ἔτυχον ἀνθ’ ἁπλῶν ὀνομάτων παρειλημμέναι εἰϲίν, ἀλλὰ δυνάμει ἀντὶ τῶν μετὰ ἄρθρων παραλαμβανομένων. οὐ γὰρ μόνον ἀντωνόμαϲται, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἔϲτιν ἀντωνυμιῶν ἐπινοῆϲαι, ἀλλὰ καὶ ἀναφέρεται, ὅπερ οὐκ ὀνομάτων ἴδιον, εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα.