Exordia

καίτοι ἔγωγʼ οὐκ ἀγνοῶ, ὅτι πολλάκις οὐ τοῖς αἰτίοις, ἀλλὰ τοῖς ἐμποδὼν οὖσι τοῖς ὀργιζομένοις ἀηδές τι παθεῖν συνέβη· ὅμως δʼ ἀνέστην συμβουλεύσων· πιστεύω γὰρ ἔγωγʼ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, φλαύρου μὲν μηδενὸς αἴτιος ὢν εὑρεθήσεσθαι, βελτίω δʼ ἑτέρων ὑμῖν ἔχειν συμβουλεῦσαι.

τὰ μὲν γεγενημένʼ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοιαῦθʼ οἷα πάντες ἀκηκόατε· δεῖ δʼ ὑμᾶς μηδὲν ἐκπεπληγμένως διακεῖσθαι, λογιζομένους ὅτι πρὸς μὲν τὰ παρόντʼ ἀθύμως ἔχειν οὔτε τοῖς πράγμασι συμφέρον οὔθʼ ὑμῶν ἄξιόν ἐστιν, τὸ δὲ ταῦτʼ ἐπανορθοῦν αὑτοῖς ἡγεῖσθαι προσῆκον καὶ τῆς ὑμετέρας δόξης ἄξιον ἂν φανείη. χρὴ δὲ τοὺς ὄντας οἷοι φήσαιτʼ ἂν ὑμεῖς εἶναι, ἐν τοῖς δεινοῖς ἑτέρων διαφέροντας φαίνεσθαι.