πάντῃ ἐποιχόμενοι πρὶν αὖτʼ ἐν χερσὶ γυναικῶνφεύγοντας πεσέειν, δηΐοισι δὲ χάρμα γενέσθαι.αὐτὰρ ἐπεί κε φάλαγγας ἐποτρύνητον ἁπάσας,ἡμεῖς μὲν Δαναοῖσι μαχησόμεθʼ αὖθι μένοντες,καὶ μάλα τειρόμενοί περ· ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει·Ἕκτορ ἀτὰρ σὺ πόλιν δὲ μετέρχεο, εἰπὲ δʼ ἔπειταμητέρι σῇ καὶ ἐμῇ· ἣ δὲ ξυνάγουσα γεραιὰςνηὸν Ἀθηναίης γλαυκώπιδος ἐν πόλει ἄκρῃοἴξασα κληῗδι θύρας ἱεροῖο δόμοιοπέπλον, ὅς οἱ δοκέει χαριέστατος ἠδὲ μέγιστοςεἶναι ἐνὶ μεγάρῳ καί οἱ πολὺ φίλτατος αὐτῇ,θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο,καί οἱ ὑποσχέσθαι δυοκαίδεκα βοῦς ἐνὶ νηῷἤνις ἠκέστας ἱερευσέμεν, αἴ κʼ ἐλεήσῃἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα,ὥς κεν Τυδέος υἱὸν ἀπόσχῃ Ἰλίου ἱρῆςἄγριον αἰχμητὴν κρατερὸν μήστωρα φόβοιο,ὃν δὴ ἐγὼ κάρτιστον Ἀχαιῶν φημι γενέσθαι.οὐδʼ Ἀχιλῆά ποθʼ ὧδέ γʼ ἐδείδιμεν ὄρχαμον ἀνδρῶν,ὅν πέρ φασι θεᾶς ἐξέμμεναι· ἀλλʼ ὅδε λίην