Quaestiones Convivales

Plutarch

Plutarch. Plutarchi Chaeronensis Moralia, Vol. IV. Vernardakēs, Grēgorios N., editor. Leipzig: Teubner, 1892.

Ἀμμώνιος Ἀθήνησι στρατηγῶν ἀπόδειξιν ἔλαβεν ἐν[*](ἐν Madvigius) τῷ Διογενείῳ[*](Διογενείῳ (sc. γυμνασίῳ) *: διογενίῳ) τῶν γράμματα, καὶ γεωμετρίαν καὶ τὰ ῥητορικὰ καὶ μουσικὴν μανθανόντων, καὶ τοὺς; εὐδοκιμήσαντας τῶν διδασκάλων ἐπὶ δεῖπνον ἐκάλεσε. παρῆσαν δὲ καὶ τῶν ἄλλων φιλολόγων συχνοὶ καὶ πάντες ἐπιεικῶς οἱ συνήθεις. ὁ μὲν οὖν Ἀχιλλεὺς[*](Ἀχιλλεὺς] cf. Hom. Ψ 810) μόνοις τῶν ἀγωνισαμένων τοῖς μονομαχήσασι δεῖπνον κατήγγειλε, βουλόμενος; ὥς φασιν εἴ τις ἐν τοῖς ὅπλοις ὀργὴ πρὸς ἀλλήλους καὶ χαλεπότης γένοιτο, ταύτην ἀφεῖναι καὶ καταθέσθαι τοὺς ἄνδρας ἑστιάσεως κοινῆς καὶ τραπέζης μετασχόντας τῷ δʼ Ἀμμωνίῳ συνέβαινε τοὐναντίον ἀκμὴν γὰρ ἡ τῶν διδασκάλων ἅμιλλα καὶ φιλονεικία[*](φιλονικία?) σφοδροτέραν ἔλαβεν ἐν ταῖς κύλιξι γενομένων· ἤδη δὲ καὶ προτάσεις καὶ προκλήσεις ἦσαν ἄκριτοι καὶ ἄτακτοι.

διὸ πρῶτον μὲν ἐκέλευσεν ᾆσαι τὸν

Ἐράτωνα πρὸς τὴν λύραν· ᾄσαντος δὲ τὰ πρῶτα τῶν Ἔργων

οὐκ ἄρα μοῦνον ἔην ἐρίδων γένος,

[*](Hesiod. OD 11)ἐπῄνεσεν[*](M: ἐπήνησά (aut ἐπήνεσά) πως τὸ καιρῷ προτρέποντος) ὡς τῷ καιρῷ πρεπόντως ἁρμοσάμενον ἔπειτα περὶ στίχων εὐκαιρίας ἐνέβαλε λόγον, ὡς μὴ μόνον χάριν ἀλλὰ καὶ χρείαν ἔστιν ὅτε μεγάλην ἐχούσης. καὶ ὁ μὲν ῥαψῳδὸς εὐθὺς ἦν διὰ στόματος πᾶσιν, ἐν τοῖς Πτολεμαίου γάμοις ἀγομένου[*](ἀγομένου ἐν τοῖς Πτ. γάμοις mei) τὴν ἀδελφὴν καὶ πρᾶγμα δρᾶν ἀλλόκοτον νομιζομένου καὶ ἄθεσμον[*](νομιζομένου καὶ ἄθεσμον S: ὁ μὲν οὐκ ἐᾷ θεσμὸν quum scilicet ν excidisset, librarii oculus ab ομ priore ad alterum ομ aberraverit) ἀρξάμενος ἀπὸ τῶν ἐπῶν ἐκείνων

Ζεὺς δʼ Ἥρην ἐκάλεσσε[*](ἐκάλεσσε] προσέειπε idem) κασιγνήτην ἄλοχόν τε·

[*](Hom. Σ 356) καὶ ὁ παρὰ Δημητρίῳ τῷ βασιλεῖ ἀπρόθυμος[*](ἀπρόθυμος] in E α erasum; μὴ πρόθυμος?) ὢν[*](ὢν W: ἦν) ᾄδειν μετὰ τὸ δεῖπνον, ὥς τε[*](ὥς τε] malim ὡς δὲ) προσέπεμψεν αὐτῷ τὸν υἱὸν ἔτι παιδάριον ὄντα, τὸν Φίλιππον, ἐπιβαλὼν εὐθὺς

τὸν παῖδά μοι τόνδʼ ἀξίως Ἡρακλέους
[*](Nauck. p. 915)
ἡμῶν τε θρέψαι·

καὶ Ἀνάξαρχος ὑπʼ Ἀλεξάνδρου μήλοις βαλλόμενος[*](μελλόμενος mei) παρὰ δεῖπνον, ἐπαναστὰς[*](ἐπαναστάντας iidem) καὶ εἰπών

βεβλήσεταί τις θεῶν βροτησίᾳ χερί.

[*](cf. Eur. Or. 271. Laërt. Diog. 9, 60) πάντων δʼ ἄριστος[*](ἄριστα R) Κορίνθιος παῖς αἰχμάλωτος, ὅθʼ[*](ὅθʼ] ὅς ὅτε S)

ἡ πόλις ἀπώλετο καὶ Μόμμιος ἐκ τῶν ἐλευθέρων τοὺς ἐπισταμένους γράμματα παῖδας εὐσυσκοπῶν[*](εὐθυσκοπῶν S: εὐσυσκόπων Mihi εὐθυσκοπῶν transponendum vid. ante ἔγραψε cf. Symb.) ἐκέλευσε γράψαι στίχον, ἔγραψε

τρὶς μάκαρες Δαναοὶ καὶ τετράκις, οἳ τότʼ ὄλοντο·

[*](Hom. ε 306)καὶ γὰρ παθεῖν τι τὸν Μόμμιόν φασι καὶ δακρῦσαι καὶ πάντας ἀφεῖναι ἐλευθέρους[*](ἐλευθέρους] del. Doehnerus, num ἐλευθέρους ἀφεῖναι?) τοὺς τῷ παιδὶ προσήκοντας. ἐμνήσθη τε καὶ[*](τε καὶ] δὲ καί τις Madvigius. Nihil opus) τῆς Θεοδώρου τοῦ[*](τοῦ R) τραγῳδοῦ γυναικὸς οὐ προσδεξαμένης αὐτὸν ἐν τῷ συγκαθεύδειν, ὑπογύου τοῦ ἀγῶνος ὄντος· ἐπεὶ δὲ νικήσας εἰσῆλθε πρὸς αὐτήν, ἀσπασαμένης καὶ εἰπούσης

Ἀγαμέμνονος παῖ, νῦν ἐκεῖνʼ ἔξεστί σοι.

[*](Soph. Elect. 2)

ἐκ δὲ τούτου πολλὰ καὶ τῶν ἀκαίρων ἐνίοις ἐπῄει λέγειν, ὡς οὐκ ἄχρηστον εἰδέναι καὶ φυλάττεσθαι· οἷον Πομπηίῳ Μάγνῳ φασὶν ἀπὸ τῆς μεγάλης ἐπανήκοντι στρατείας[*](R: στρατιᾶς) τὸν διδάσκαλον τῆς θυγατρὸς ἀπόδειξιν διδόντα, βιβλίου κομισθέντος ἐνδοῦναι τῇ παιδὶ τοιαύτην ἀρχήν,

ἤλυθες ἐκ πολέμου· ὡς ὤφελες αὐτόθʼ ὀλέσθαι.

Κασσίῳ δὲ Λογγίνῳ λόγου προσπεσόντος ἀδεσπότου, τὸν υἱὸν ἐπὶ ξένης τεθνάναι, καὶ τἀληθὲς[*](τἀληθὲς *: τὸ ἀληθὲς) ἔχοντος εἰπεῖν οὐδενὸς[*](οὐδενὸς *) οὐδʼ ἀνελεῖν τὸ ὕποπτον, εἰσελθὼν συγκλητικὸς ἀνὴρ πρὸς αὐτὸν ἤδη πρεσβύτερος

οὐ καταφρονήσεις[*](καταφρόνησις mei) ἔφη Λογγῖνε, λαλιᾶς ἀπίστου καὶ κακοήθους φήμης, ὥσπερ οὐκ εἰδὼς οὐδʼ ἀνεγνωκὼς[*](οὐ δρᾶν ἐγνωκὼς iidem) τὸ

φήμη δʼ οὔ τις πάμπαν ἀπόλλυται[*](ἀπόλυται mei)

[*](Hes. OD 763)ὁ δʼ ἐν Ῥόδῳ στίχον αἰτήσαντι γραμματικῷ ποιουμένῳ δεῖξιν[*](δείξειν iidem) ἐν τῷ θεάτρῳ προτείνας

ἔρρʼ ἐκ νήσου θᾶσσον, ἐλέγχιστε ζωόντων

[*](Hom. κ 72) ἄδηλον εἴτε παίζων ἐφύβρισεν εἴτʼ ἄκων ἠστόχησε. ταῦτα μὲν οὖν παρηγόρησεν ἀστείως τὸν θόρυβον.