Scholia in Iliadem

266. *ἰδνώθη] ἀνεκλάσθη, ὅπως πλεῖον προκύψῃ τὸ κυρτόν.

θαλερὸν δέ οἱ] ἔνικμον, ἀπὸ τῶν φυτῶν. §. τινὲς δὲ γράφουσιν [*](A+B=) “ἔκφυγε δάκρυ” διὰ τὸ τάχος δηλοῦν τὴν λέξιν.

267. *σμῶδιγξ] τὸ ἐκ πληγῆς οἴδημα.

ἐξυπανέστη] ἐμφαντικῶς τὰς προθέσεις πυκνὰς παρέλαβεν ὡς ἐν τῷ “ὑπεξανα〈δύς〉” (Il.13.352). καὶ διὰ μὲντῆς “ὑπό” τὴν κάτωθεν, διὰ δὲ τῆς “ἔξ” τὴν εἰς εὐθύ, διὰ δὲ τῆς “ἀνά” τὴν εἰς ὕψος σχέσιν· ἢ ὑποτρέχοντος τοῦ αἵματος ἔξω διῆρεν.

268. ὃ δʼ ἂρ ἕζετο] ὅτι νῦν καθέζεται. μάτην ἄρα ἔλεγε τὸ “ἧσαι ὀνειδίζων” (255).

269. *ἀχρεῖον] παρὰ μὲν τῷ ποιητῇ προπερισπώμενον, παρὰ δὲ τοῖς Ἀττικοῖς προπαροξύτονον.

ἀχρεῖον ἰδών] ὀργιζομένου καὶ μὴ δυναμένουἀμύνασθαι τὸβλέμ〈μ〉α διαγράφει. ἔστιν οὖν ἀκαίρως ὑποβλέψας, ὡς τὸ “ἀχρεῖον δʼ ἐγέ- λα〈σ〉σεν” (Od. 18. 163), ἢ τὸ πρόσωπον τοῖς δάκρυσιν ἀμορφώσας, [*](11. supplevi ex B ‖ 16. ἐ. ἄει ‖ 26. supplevi ex B)

270. οἱ δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ] διὰ τὸν 〈τῶν〉 οἴκοι ἔρον. στασιάζον [*](A + B=) δὲ πλῆθος πληγαῖς ἢ γέλωτι παύεται, οἷς ἀμφοῖν ἐχρήσατο ὁ ποιητής.

271. *ἰδών] βλέπων.

272. δὴ μυρίʼ Ὀδυσσεύς] φιλαλήθεις οἱ Ἕλληνες, οἳ καὶ τυ- φθέντες ὑπὸ Ὀ⌈δυσσέως⌋ οὐκ ἀποκρύπτουσι τὸν ἔπαινον.

ἦ δὴ μυρίʼ Ὀδυσσεύς] πῶς προειπὼν αὐ⌈τοὺς⌋ γεγελακέναι [*](B=) σπου⌈δαῖα⌋ καὶ οὐ γελοῖα παράγει ⌈λέ⌋γοντας: τάχα οὖν τοῖς ἐπὶ Θερσίτου περιῄρηται τὸ θρασὺ καὶ παρ⌈ρη⌋σιαστικὸν αὐτῶν Ὀδυσσεύς. ἄλλως τε προοικονομεῖ τὴν εἰς ὅλην τὴν ποίησιν ἀμνηστίαν Θερσίτου διὰ τοῦ “οὔ θην μιν πάλιν.”

273. βουλάς τʼ ἐξάρχων] Ἴων (63) “βουλὴ μὲν ἄρχι, χεὶρ δʼ [*](B-) ἐπ〈εξ〉εργάζεται.”

*κορύσσων] Αἰολικῶς, ἀπὸ τοῦ κορύπτω.

275. *λωβητῆρα] τὸν ψεύστην ἢ τὸν λωβηθέντα.

ἔσχʼ ἀγοράων] ὡς συνεχῶς αὐτοῦ παρρησιαζομέ⌈νου⌋. §. “ἐπεσ- [*](B=) βόλονʼʼ δʼ ὡς ἐγχεσπάλον.

276. οὔ θην μιν πάλιν] τοῦτο διὰ τὸ μὴ ἔτι μνησθῆναι αὐτοῦ ἐν τῇ ποιήσει. §. τὸ δὲ “πάλιν” εἰς τὸ ὀπίσω, τὸ δὲ “αὖτις” χρονικόν. [*](AB=) §. σημειοῦνται δέ τινες καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ, “ὃς τὸν λωβητῆρα ἐπεσ- [*](B=) βόλον,” ὅτι ἕν ἐστιν ἐξ ἀμφοτέρων.

278. ἀνὰ δʼ ὁ πτολίπορθος] οὕτως Ἀρίσταρχος· τινὲς δὲ χωρὶς τοῦ [*](AB=) ἄρθρου, κακῶς. §. προαναφωνεῖ τὴν πόρθησιν διʼ αὐτοῦ γενησο⌈μένην⌋.

ἀνὰ δʼ ὁ πτολίπορθος Ὀδυσσεὺς ἔστη] πρὸς τὸ σχῆμα· ψῆφον [*](B=) λαβὼν παρὰ τοῦ πλήθους τολμᾷ· παρῆλθε δὲ 〈καὶ〉 Ἀθηνᾶ πρὸς ἡσυ- χίαν καὶ πειθώ· πῶς γὰρ ἄλλως ἡσύχασαν, σὓς πρώην ἐννέα μόγις ἐπεῖχον κήρυκες; ἔθος δὲ ἦν τοῖς δημηγόροις παρίστασθαι κήρυκα, ὅπως σιωπήσωσι καὶ νοήσωσιν. διὰ τί δὲ Ὀδυσσεὺς πρὸ τοῦ Νέστορος πρεσβύτου ὄντος λέγει; ὅτι αὐτὸς συνήγαγε τὴν ἐκκλησίαν· καὶ θορύβου ὄντος, ὡς καὶ τὴν Ἀθηνᾶν εἰδομένην κήρυκι σιωπᾶν λαὸν ἀνώγειν, ἔδει τὸν πρῶτον δημηγοροῦντα γεγωνότερον βοᾶν, ὡς ἅμα οἱ πρῶτοί τε καὶ ὕστατοι μῦθον ἀκούσειαν. ὁ μὲν οὖν Νέστωρ ὡς γέρων [*](4. supplevi ex B ‖ 11. περιήρηται B: παρῄρηται ‖ 18. αὐτοῦ B: αὐτὰς ‖ 27. παρ. δὲ B: παρελθεῖν ἡ δὲ)

279. παρὰ δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη] ἐπεὶ ἔδει κήρυκα συμπαρεῖναι τῷ δημηγοροῦντι.

284. Ἀτρείδη, νῦν δή σε] ἐντέχνως πρὸς τὸν βασιλέα κατὰ τῶν [*](B=) Ἑλλήνων λέγει.

ἐθέλουσιν Ἀχαιοί] τὸ μὲν “ἐθέλουσιν,” ὡς ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας τοῦτο προαιρούμενοι. διασύρει δὲ ὡς οὐ νοήσαντας τὴν ἀπόπειραν. εἰ γὰρ ἐπονείδιστος ἔσται φευγόντων αὐτῶν, πῶς ἂν αὐτοὺς προτρέ- [*](B=) ποιτο φεύγειν: ηὔξηται δὲ καὶ τῷ “πᾶσι βροτοῖσιν” ἀλλὰ μὴ Ἕλλησιν εἰπεῖν. §. ἐντέχνως δὲ πρὸς τὸν βασιλέα κατὰ τῶν Ἑλ- λήνων λέγει, ὡς συναχθόμενος αὐτῷ ὅτι καταλείπεται. πικρὸν γάρ ἐστι τὸ φάναι ‘ἐπονείδιστον ὦ Ἀχαιοὶ ποιήσετε τὸν βασιλέα,’ πικρὸν δὲ ἦν κἀκεῖνο πρὸς αὐτοὺς λέγειν “ὡς γὰρ νήπιοι παῖδες ἢ κόραι ἀποδύρεσθε.ʼ ἅμα δὲ καὶ ἐμφαίνει, ὅτι κατέχει αὐτοὺς ἐκείνου [*](B =) θέλοντος.

286. οὐδέ τοι ἐκτελέουσιν ὑπόσχεσιν] τοῦτο ἀνελεύθερον καὶ δου- λοπρεπές. καλῶς δὲ ἀπὸ τῶν ὡμολογημένων ἤρξατο, ὃ μάλιστα δυσωπεῖ. οὐκ οἶδε δὲ τοὺς πρὸς τοὺς Τυνδαρίδας ὅρκους ὁ ποιητής· καὶ γοῦν Ἰδομενεύς φησιν “ ὡς τὸ πρῶτον ὑπέστην καὶ κατένευσα” (Il. 4. 267).

287. ἐνθάδʼ ἔτι στείχοντες] πορευθησόμενοι, ὡς “ὅν μοι δῶκε πατὴρ ἔτι δεῦρο κι⌈ούσῃ⌋” (Od. 4. 736).

288. Ἴλιον ἐκπέρσαντι] πορθήσαντί σοι τὸ Ἴλιον συναπονέεσθαι.

289. ἢ παῖδες νεαροὶ χῆραί τε γυναῖκες] ἄμφω παρέτεινε, τὸ μὲν τῷ “νεαροί,” τὸ δὲ τῷ “ χῆραι.” σἳ μὲν εὐθὺς κόρον λαβόντες τῆς ἀγορᾶς ἵενται οἴκαδε, αἳ δὲ τὸν οἴκοι φυλάσσοντα μὴ κεκτημέναι. κωμῳδεῖ δὲ τὸ ἀσύνετον καὶ ἀγεν〈ν〉ές, ὡς οὐ διὰ τὴν ὑπερτέλειον τῶν πολεμ〈ί〉ων, διὰ δὲ τὸ ἴδιον μαλακὸν αὐτῶν θελόντων τοῦτο ποιεῖν.

291. *ἀναγκαίως ἐνδίδωσιν, ὅπως πικρὰ θεραπευθέντες μεγάλα [*](B=) χαρήσονται.

〈πόνος ἐστίν〉] πολὺς μὲν οὖν ἐστιν ὁ πόνος, ὥστε λοιπὸν ἀκηδιάσαντα ἀνιᾶσθαι· ἀνίησι δὲ τὴν ἐπιτίμησιν τῇ συγγνώμῃ. [*](1. Ὀδυσσεὺς δέ B: ὁπότε ‖ ἵει B: εἴη 3. ἤδη B: ἣ ἀλλ᾿ legi ‖ 11. τῷ B: τό ‖ 15. κἀκείνῳ ‖ 16. κόρη ‖ 23. πορευθησόμενος ‖ 34. ἀ. ἀνιᾶσθαι B: ἀ. τινὰ νεῖσθαι)

292. καὶ γὰρ τίς θʼ ἕνα μῆνα] ἀνίησι τὴν ἐπιτίμησιν τῆς φυγῆς [*](B +) τῇ συγγνώμῃ· πάντες γὰρ ἀγαπῶμεν τοὺς ὑπὲρ ὥν ἡμάρτομεν ἀπὸ- λογουμένους. δύναται δὲ καὶ ἀνάγκην μείζονα ἐπιτιθέναι τούτοις τοῦ μένειν αὐτούς, αἰσχρὸν δεικνὺς τὸ ἐπανελθεῖν ἀπράκτως καὶ ὀφθῆναι διὰ τοῦ τοσούτου χρόνου τοῖς οἰκείοις ἐπονειδίστως· διὸ ἐπάγει “αἰσχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσθαι” (298).

293. ὅνπερ ἄελλαι] τὸ δυσχερὲς 〈τῆς〉 ἀνακομιδῆς πρὸ ὀφθαλμῶν [*](B +) αὐτοῖς ἄγει.