Scholia in Iliadem

1. λῦτο δʼ ἀγών εἰ μὲν μέσος δεύτερος ἀόριστός ἐστιν ἀπὸ τῶν εἰς μῑ, ὥσπερ ἤδη ἐπίσταται λέγων “νῦν δὲ λύμην τρὶς τόσσα πορών” (Il. 21, 80) καὶ “τῆς δʼ ἄρα κλαιούσης λύτο γούνατα,” ἔκτασις ἐγένετο διὰ τὸ μέτρον· εἰ δὲ παρατατικόν τινες ἐκδέχονται, δύναται κρᾶσις τοῦ ἐλύετο γεγενῆσθαι, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ ἰχθύες ἰχθῦς, μύες μῦς, ῥύεσθαι ῥῦσθαι· “πάντων ἀνθρώπων ῥῦσθαι γενεήν τε τόκον τε.” ἢ ἀπὸ τοῦ λέλυτο λῦτο ὡς βέβλητο βλῆτο.

6. “Πατρόκλου ποθέων” ἕως τοῦ “τῶν μιμνησκόμενος” (9) ἀθετοῦνται στίχοι δʼ, ὅτι εὐτελεῖς εἰσὶν, ἀρθέντων δὲ αὐτῶν καὶ ἐμφαντικώτερον δηλοῦται ἡ τοῦ Ἀχιλλέως λύπη· “ἀλλʼ ἐστρέφετʼ ἔνθα καὶ ἔνθα, ἄλλοτʼ ἐπὶ πλευράς.” καὶ τοῖς αὐτοῖς καταγίνεται ἀνδρότητα, μένος· οὐδὲν γὰρ διαφέρει. καὶ οὐδέποτε ἀνδρότητα εἴρηκε τὴν δρείαν, ἀλλʼ ἠνορέαν. ἔχει δὲ καὶ τὸ δυσεξάλειπτον, τῶν μιμνησκόμενος· καὶ γὰρ ἄνω εἴρηκεν “ἑτάρου μεμνημένος. προηθετοῦντο δὲ καὶ παρʼ Ἀριστοφάνει. ταῦτα δὲ ἤτοι συναπτέον τοῖς ἄνω, ἵνʼ ᾖ κοινὸν τὸ ποθέων, ἢ ἀφʼ ἑτέρας ἀρχῆς ἀναγνωστέον, ἵνα ὑποστίζωμεν ἐπὶ τὸ κύματα πείρων. ὁ δὲ λόγος· καὶ ὅσα σὺν αὐτῷ κατειργάσατο ἔργα πολεμῶν τε καὶ πλέων, τούτων μιμνησκόμενος ἐδάκρυεν.

8. πείρων Πάμφιλος περισπᾷ, λέγων τὴν πρόσθεσιν τοῦ ῑ μὴ ἐξαλλάσσειν τὸν τόνον· εἰ δὲ περῶ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸ ῥῆμα καὶ περόωσι (Od. 6, 272) καὶ “περάᾳ μέγα λαῖτμα” (Od. 5, 174), δῆλον ὅτι καὶ πειρῶν. ὁ μέντοι Ἀρίσταρχος βαρύνων ἀναγινώσκει, ὡς κείρων. φησὶ γοῦν οὕτω γενόμενος ἐπὶ τοῦ “ παννυχίη μέν ῥʼ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον” (Od. 2, 434)· τὸ πεῖρε διδάσκει ἡμᾶς καὶ τὴν πείρων μετοχὴν βαρύνειν· ὡς γὰρ ἔκειρε κείρων, οὕτως ἔπειρε πείρων· εἰ γὰρ περιεσπᾶτο, ἦν ἂν ὁ παρατατικὸς ἐπείρα. ἔστιν οὖν διττὸν τὸ ῥῆμα, καὶ τὸ μὲν σὺν τῷ ῑ περισπασθήσεται.

12. ψιλῶς τὸ ἀλύων· δῆλον κἀκ τῆς συναλοιφῆς.

15. *ὅτι περισσὸς ὁ δέ.

17. αὖτις ἐνὶ κλισίῃ ὅτι παρεῖται ἡ ἀνά, καὶ ἔστιν ἀναπαυέσκετο. ἢ ὅτι ὁ δέ πάλιν περισσός· οὐ γάρ ἐστι λέγειν ὃν ἐδέσμευεν, ἀλλὰ χωρὶς ὁ δέ. εἶτα ἔασκεν ἀντὶ τοῦ εἴα.

ὁμοίως ἀναγνωστέον τὸ τόνδε τῷ “τόνδε δʼ ἐγὼν ἐπιόντα” (Il. 5, 238) καὶ “τόνδε δʼ ἐγὼ κομιῶ” (Od. 15, 545). λέγω δὲ ὀξύνοντα τὴν πρώτην, ἵνʼ ᾖ ἐπέκτασις ἡ διὰ τοῦ δέ.

18. προπρηνέα ὅτι οὐδὲν πλέον τοῦ πρηνέα, ὡς ὅταν λέγῃ ἀταρ- τηρὸν τὸν ἀτηρόν.

20, 21. καὶ τεθνειότα περ ἀθετοῦνται· ἀρκεῖ γὰρ τὸ προειρῆσθαι “πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροί, φῶτʼ ἐλεαίρων” τὸ δὲ πῶς μηκέτʼ ἐπεκδιδάσκει, ὅτι ἀπεμφαῖνόν ἐστιν· ἀνίερον γὰρ καὶ ἀκάθαρτον τὴν τοῦ Διὸς αἰγίδα νεκροῦ περίβλημα γίνεσθαι. πῶς δὲ καὶ κατείληπτο τῇ αἰγίδι ἑλκόμενος, ἵνα μὴ ἀποστραφῇ; ἢ πῶς ἔλαβε τὴν αἰγίδα παρὰ Διός; οὐ γὰρ συγκατατέθειται τῇ ἀπολυτρώσει τοῦ νεκροῦ, ἀλλʼ ὕστερον· ὁ δὲ Ἀπόλλων οὐκ εἶχεν ἐξουσίαν τῆς αἰγίδος. εἰ δὲ ταῦτα ἐγέγραπτο, οὐκ ἂν ἄλλας αἰτίας εἰσέφερε τοῦ καταδρύπτεσθαι. λέγει μέντοι (ll. 23, 186) “ῥοδόεντι χρῖεν ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων.” καὶ περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος ὃν τρόπον “πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροΐ,” λέγει “τῷ δʼ ἐπὶ κυάνεον νέφος ἤγαγε Φοῖβος Ἀπόλλων,” ἵνα διαμένῃ ἔνικμος καὶ περινίζηται τὴν ἀπὸ τοῦ φόνου ἀκαθαρσίαν, ὥς φησιν ὁ Ἑρμῆς τῷ Πριάμῳ “θηοῖό κεν αὐτὸς ἐπελθὼν, οἷον ἐερσήεις κεῖται· περὶ δʼ αἷμα νένιπται” (418).

οὕτως αἰγίδα χρυσείην αἱ Ἀριστάρχου· περὶ ὅλον αὐτὸν ἐκάλυπτε τὴν χρυσῆν αἰγίδα. καὶ μή ποτε Ὁμηρικώτερον· τοῖόν τοι ἐγῶ νέφος ἀμφικαλύψω χρύσεον” (Il. 14. 343).

20. *κάλυπτε ἐν ἄλλῳ κάλυψε.

24. Ζεὺς ἐρασθεὶς Μαίας τῆς Ἀτλαντίδος, λαθὼν Ἥραν ἐμίγη· ἡ δὲ ἔγκυος γενομένη ἐν Κυλλήνῃ τῆς Ἀρκαδίας Ἑρμῆν ἐγέννησεν, [*](1. συναλοιφῆς] συναλειφῆς. Alibi Lehrs. l. c. restituto ἀποδρυφῇ. constanter συναλιφή. 16. συγκατατέθειται Bekkerus]) [*](7. ὀξύνοντα Lehrsius] ὀξύνων συγκαταποθεῖται) [*](14. κατείληπτο] κατείλυτο Lehr- 22. περινίζηται] περινίζεται sius Arist. p. 192.) [*](23. θηοῖο] θείοιο) [*](15. ἵνα μὴ ἀποστραφῇ] Haec delet)

25. “ἔνθ᾿ ἄλλοις μέν” ἕως τοῦ (30) “τὴν δʼ ᾔνησ᾿ ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην” ἀθετοῦνται στίχοι ἕξ. γέλοιον γὰρ τὸ “οὐδέποθʼ Ἥρῃ οὐδὲ Ποσειδάωνι οὐδὲ γλαυκώπιδι κούρῃ·” τίνες μὲν γὰρ ἔτι ἐλείποντο τῶν τριῶν σεμνότεροι μετὰ τὸν Δία τῶν μὴ συνευδοκούντων ; τήν τε περὶ τοῦ κάλλους κρίσιν οὐκ οἶδεν· πολλαχῆ γὰρ ἂν ἐμνήσθη· καὶ τὸ νείκεσσε οὐκ ἔστι κρῖναι, ἀλλʼ ἐπιπλῆξαι ἢ διαφέρεσθαι “νεικείων Ἕλενόν τε Πάριν” (249) ἀντὶ τοῦ ἐπιπλήσσων· “δύο δʼ ἄνδρες ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆς” (Il. 18, 498). διεφέροντο. καὶ ἡ μαχλοσύνη κοινῶς ἐστὶ γυναικὸς μανία· δέδωκε δʼ αὐτῷ οὐ ταύτην, ἀλλὰ τὴν καλλίστην τῶν τότε Ἑλένην. Ἡσιόδειος δʼ ἐστὶν ἡ λέξις· ἐκεῖνος γὰρ πρῶτος ἐχρήσατο ἐπὶ τῶν Προίτου θυγατέρων.

28. *ἄτης ἐν ἄλλῳ ἕνεκ᾿ ἀρχῆς.

30. ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην ἀλεγεινήν παρʼ Ἀριστοφάνει καί τισι τῶν πολιτικῶν “ἥ οἱ κεχαρισμένα δῶρʼ ὀνόμηνε.” καὶ τάχα μᾶλλον οὕτως ἂν ἔχοι· ἀθετεῖ γὰρ Ἀρίσταρχος διὰ τὴν μαχλοσύνην τὸν στίχον.

33. *οὔ νύ ποθʼ ὑμῖν γρ. οὔ νύ ποθʼ ὕμιν.

ἐγκλιτικῶς τὴν ὑμῖν ἀναγνωστέον· ἔστι γὰρ ἀπόλυτος.

38. ὅτι οὐ μόνον οἱ ἐπὶ ξένης τελευτῶντες ἐκαίοντο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπὶ τῆς ἰδίας πατρίδος.

*οὕτως διὰ τοῦ ᾱ ἡ παραλήγουσα, κτερίσαιεν.

42. ὁ ἐπεί σύνδεσμος περισσεύει· διόπερ οὐκ ἐπιζητητέον τὴν ὑπʼ αὐτοῦ εἰωθυῖαν ἀποτελεῖσθαι ὑποστιγμήν· ὁ γὰρ λόγος, ὃς τῇ γε δυνάμει καὶ τῇ ἐπιθυμίᾳ εἴξας ἐπέρχεται θρέμμασιν. ἐπεὶ δὲ σπανίως ἔστιν εὑρεῖν τοῦτον τὸν σύνδεσμον περισσεύοντα, μήποτε διὰ [*](3. *οὖσαι] om. ἄλλοις μὲν πᾶσιν.”) [*](8. ἀθετοῦνται] Conf. schol. 15. ἐστὶ (ἐπὶ Vill.) γυναικ] ἐστὶ Eurip. Tr. 975 negligenter locu- γυναικομανία Cobetus. tum, διόπερ καὶ τοὺς ἐν Ἰλιάδι στί- 16. Ἡσιόδειος] ἡσιόδιος χους ἀθετοῦσι τοὺς “ὃς νείκεσσε θεάς.” 20. In marg. exter. γρ. ἥ οἱ Nam scribere debebat τοὺς “ἔνθʼ κεχαρισμένα δῶρʼ ὀνόμηνεν. )

45. ἀθετεῖται, ὅτι ἐκ τῶν Ἡσιόδου (Q. 316) μετενήνεκται ὑπό τινος νομίσαντος ἐλλείπειν τὸν λόγον. καὶ γὰρ τοῖς ὑποκειμένοις ἐναντίον τι πεποίηκεν· εἰ γὰρ βλάπτει ἡ αἰδὼς, εὔλογον Ἀχιλλεὺς ἀναιδέστατος βούλοιτο εἶναι. παρὰ μὲν γὰρ Ἡσιόδῳ γνωμικῶς· ἐκεῖ γὰρ ὄντι λόγον ἔχει, τῆς αἰδοῦς ποτὲ μὲν ὠφέλειαν περιποιούσης ποτὲ δὲ βλάβην. δεῖ δὲ ἔξωθεν προσυπακοῦσαι τὸ ἐστί, ἵνʼ ᾖ, οὐδέ οἱ αἰδώς ἐστι· καὶ πλήρης ὁ λόγος.

τινὲς ἐδάσυναν τὸ ἥδε, ἵνα ἡ αἰδὼς διττὴ ὑπάρχῃ, ἡ μὲν βλάπτουσα, ἡ δὲ ὠφελοῦσα. οὕτως δὲ καὶ Εὐριπίδης (Hippol. 385) ἐξεδέξατο εἰπὼν διττὰς εἶναι αἰδοῦς. δύναιτο δʼ ἂν ἡ αὐτὴ οὖσα πῆ μὲν ὠφέλιμος εἶναι, πῇ δὲ βλαβερά.

46. μέλλει ὅτι ἀντὶ τοῦ ἔοικεν.

47. ὅτι τοῦτο προσέθηκεν, ἐπεὶ κασιγνήτους τοὺς ἀνεψιούς που λέγει (Il. 15, 545). πάλιν δὲ ὁμογάστριος λέγει, καὶ οὐχ ὡς Ζηνόδοτος ἔγραφεν ἐκεῖ (Il. 21, 95) “μή με κτεῖνʼ, ἐπεὶ οὐκ ἰογάστριος Ἕκτορος.”

53. * Ἀρίσταρχος νεμεσσηθέωμεν, διὰ τοῦ θε.