Scholia in Iliadem

430. ἀδινοῦ πυκνοῦ καὶ συνεχοῦς.

431. στικτέον καὶ μετὰ τὸ τέκνον καὶ μετὰ τὸ δειλή. βέλτιον δέ ἐστι συνάπτειν μετὰ τὸ τέκνον πάντα, ἵνʼ ᾖ τὸ ἑξῆς τί νυ βείομαι ἐγὼ δειλὴ, αἰνὰ παθοῦσα;

τέκνον, ἐγὼ δειλὴ τί νυ βείομαι ἀντὶ τοῦ ἐς τί ἔτι βιώσω, ὅ ἐστι ζήσω.

* Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ι βίομαι βιώσομαι.

πῶς Ἑκάβη μὲν οὐ πίπτει, Ἀνδρομάχη δὲ τοῦτο πάσχει: ῥητέον οὖν ὅτι ἐκείνη μὲν ἐκ τοῦ κατʼ ὀλίγον καὶ ἐκ προσαγωγῆς δεξαμένη τὸ πάθος οὐχ ἡττήθη τῷ κακῷ τοσοῦτον, Ἀνδρομάχῃ δὲ ἀπροσδοκήτως ἐμπεσὸν εἰκότως ἐπεκράτησεν (467).

433. εὐχωλή ἐμοὶ μὲν, φησὶ, δόξα, τοῖς δὲ πολίταις ὄφελος.

434. οἵ σε θεὸν ὥς καθʼ ἑκάστην οὖν ἡμέραν, φησὶν, ὡς θεῷ σωτῆρί σοι ηὔχοντο. καὶ ὁ ζῶν ἰσόθεος νῦν οὐδὲ νεκρὸς εὐτυχής.

440. ἀλλʼ ἥ γ᾿ ὅτι ἀσυμπαθὴς ἡ Ἀνδρομάχη ἐν τοσούτῳ θορύβῳ κατʼ οἶκον ἀτρεμοῦσα, καὶ ταῦτα τὴν Ἀχιλλέως ἔφοδον οὐκ ἀγνοοῦσα. ἔοικεν οὖν, φησὶν ὁ Ἀρίσταρχος, προκαταχρησάμενος ὁ ποιητὴς τῷ τῆς Ἀνδρομάχης προσώπῳ κατὰ τὴν πρὸς Ἕκτορος κοινολογίαν (Il. 6, 394) ἀπεσχῆσθαι νῦν τοῦ προσώπου.

441. θρόνα τὰ βαπτὰ ἔρια, κατὰ μετουσίαν, ὁμοίως τοῖς ποιοῦσι τὰ ποιούμενα.

*ἄνθη ποικίλα ἐξ ὧν βάπτουσι.

πάσσειν Κύπριοι τὸ ποικίλλειν, ἀφʼ οὗ παστὰς ὁ θάλαμος.

444. Ἕκτορι θερμὰ λοετρά αὔξει τὸ πάθος· τοσοῦτον γὰρ ἀπέχει τοῦ ἐννοεῖν τι τῶν συμβεβηκότων ὡς καὶ λουτρὰ τῷ ἀνδρὶ παρασκευάζειν, μονονουχὶ ὁρῶσα τὸν Ἕκτορα· διὸ καὶ ἐπεφώνησεν ὁ ποιητὴς συμπαθῶς τὸ νηπίη οὐδʼ ἐνόησεν, ὥσπερ ἐλεῶν τὴν ἄγνοιαν αὐτῆς.

445. * καθʼ ἑαυτὸ τὸ νηπίη.

447. κωκυτοῦ δʼ ἤκουσε ἀντὶ τοῦ θρήνου ἤκουσεν. ἐζήτηται δὲ πῶς τοσούτου γενομένου θορύβου μόλις Ἀνδρομάχη προῆλθεν; φασὶ δὲ ὡς ὅτι ἡ προτέρα τοῦ ἀνδρὸς ἐπίπληξις ἡ ἐν τῇ Ζ (490) σωφρονεῖν αὐτὴν ἀναγκάζει.

468. *αἱ Ἀριστάρχου βάλε δέσματα, αἱ δὲ κοιναὶ χέε. ὅτι βελτίων ἂν ἦν ἡ διάθεσις, εἰ μὴ ἐκπεπληγμένη τὰ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἀπέβαλεν, ἀλλʼ ὕστερον (476) ὅτε ἀναπινύσκεταί τε καὶ ἑαυτὴν ἀναλαμβάνει, ἵν᾿ ᾖ οὕτως “ἡ δʼ ἐπεὶ οὖν ἄμπνυτο καὶ ἐς φρένα θυμὸν ἀγέρθη, ἀμβλήδην γοόωσα, τῆλε δʼ ἀπὸ κρατὸς χέε δέσματα.”

469. ἄμπυξ ἀρσενικῶς τὸ διάδημα τὸ πρὸς ἀνάδεσιν τῶν τριχῶν, ἃς περιστέλλοντες οἱ παλαιοὶ ὑπὸ τοῦτον παρῆγον. καὶ νῦν ἀμπυκίζειν τὸ τὰς ἐμπροσθίους τρίχας ἀναδεῖσθαι. καὶ “ χρυσάμπυκες ἵπποι” διὰ τὸ δεῖσθαι στροφίῳ τὰς κορυφαίας τῶν τριχῶν, παρὰ τὸ [*](12. παστὰς Cobetus] παστὸς ἀνάδεσιν Eustath.] ἀνάδησιν) [*](23. αἱ Ἀριστάρχου Bekkerus] *τριχῶν] κομῶν ἀρισταρ (sine αἱ). Conf. ad p. 279,14. 30. *τοῦτον] ττ i. e. τούτων) [*](24. βελτίων Friedl.] βέλτιον *παρῆγον (Ven. B. et Eustath. p.) [*](29. διάδημα] ὁιάδεμα 1280, 52.)] πήγοντο)

*κεκρύφαλον παρὰ τοῖς νεωτέροις ἐκτείνεται τὸ υ τοῦ κεκρυφάλου.

470. * θ᾿ ἐκ πλήρους ὁ τέ σύνδεσμος, κρήδεμνόν τε. οὕτως ἅπασαι.

473. γαλόῳ, οὕτως, τῇ γυναικὶ αἱ τοῦ ἀνδρὸς ἀδελφαί. εἰνάτερες δὲ αἱ τῶν ἀδελφῶν γυναῖκες πρὸς ἀλλήλας.

πρὸ τέλους ἡ ὀξεῖα· αἱ γὰρ εἰς ω λήγουσαι δοτικαὶ βαρύτονοι, συνεμπίπτουσαι πληθυντικαῖς εὐθείαις, συνεμπίπτουσι καὶ κατὰ τὸν τόνον· τῷ λιπόνεῳ, οἱ λιπόνεῳ.

εἰνάτερες ὡς Δημήτερες. οὕτως πάντες· καὶ τὰ τῆς ἀναλογίας ἐπικρατεῖ οὕτως ἔχοντα, ὡς ἐδείχθη.

*γρ. ἅλις ἦσαν.

474. αἵ ἑ μετὰ σφίσιν ὀρθοτονητέον τὴν σφίσιν· εἰς γὰρ σύνθετον ἡ μετάληψις. ἔφαμεν δὲ ὡς ἀναστρέφει τὰ τοῦ λόγου.

475. ἄμπνυτο διὰ τοῦ ε Ἀρίσταρχος ἔμπνυτο, ἔμπνους ἐγένετο. καὶ ἐπὶ τοῦ Σαρπηδόνος (Il. 5, 697) “αὖτις δʼ ἐμπνύνθη.”

477. στικτέον μετὰ τὸ Ἕκτ ορ καὶ μετὰ τὸ δύστηνος.

478. * κατὰ δῶμα αἱ κοινότεραι Πριάμου ἐνὶ οἴκῳ.

480. *τυτθόν ὅτι ἀντὶ τοῦ τυτθήν, καὶ ὅτι τὸ ὅ ἀντί τοῦ ὅς.

481. οὕτως αἰνόμορον, ὥστε τὸν μὲν Ἠετίωνα δύσμορον λέγεσθαι, αἰνόμορον δὲ τὴν Ἀνδρομάχην.

484. βραχὺ διασταλτέον μετὰ τὸ αὕτως· γελοῖοι γὰρ οἱ τοῖς ἑξῆς αὐτὸ συνάπτοντες, ἵνʼ ᾖ ὃν μάτην ἐγεννήσαμεν. τοῖς δὲ ἄνω προσδιδόμενον σημαίνει τὸ ὡσαύτως, οἷον νήπιός ἐστιν, ὡς καὶ πρότερον οὐδέπω τέλειός ἐστιν.